တစ္ခါက ဥေရာပတိုက္ဘက္မွာ ဘုရင္တစ္ပါးရွိပါတယ္။ အဲဒီဘုရင္ဟာ သူ႔ဥယ်ာဥ္ထဲမွာရွိတဲ့ ပန္းပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္တဲ့အခါတုိင္း အပင္ေတြကို အရမ္းပြင့္၊ အရမ္းသီးခုိင္းေလ့ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားတယ္။ ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးဟာ ညွိဳးၿပီး ေျခာက္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ “ဘာျဖစ္တာလဲ”လို႔ သူကေမးလိုက္တယ္။ ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးက “ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာတုန္း၊ က်ဳပ္က ထင္း႐ွဴးပင္ကိုတုၿပီး အေပၚကုိတက္ေတာ့ ထင္႐ွဴးပင္မဟုတ္ေလတဲ့အတြက္ အျမစ္အားက မခံႏုိင္ဘူးဗ်ိဳ႔။ အဲဒီေတာ့ ေသရေတာ့တာေပါ့”လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ထင္း႐ွဴးပင္ဆီ သြားျပန္ေတာ့ ထင္႐ွဴးပင္ႀကီးက ကိုင္းၿပီးေကြးက်ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထင္႐ွဴးပင္ႀကီးကုိ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”လို႔ ဘုရင္ႀကီးက ေမးျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ထင္႐ွဴးပင္ႀကီးက “က်ဳပ္ကလည္း စပ်စ္ပင္ႀကီးကုိ အားက်ၿပီး အသီးေတြ အရမ္းသီးလိုက္တယ္။ စပ်စ္ပင္ မဟုတ္ေလေတာ့ မခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ အခုလို အရမ္းေကြးသြားတာေပါ့”လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက စပ်စ္ပင္ဆီကို ေရာက္ျပန္ေရာ။ စပ်စ္ပင္ႀကီးကလည္း ေသမလိုျဖစ္ေနတယ္။ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”လို႔ ေမးေတာ့ “က်ဳပ္က ႏွင္းဆီပင္ကို အားက်ၿပီး သူ႔လိုလုိက္ၿပီးပြင့္တာဗ်ိဳ႔၊ အဲဒီေတာ့ စပ်စ္သီးလည္း မသီးေတာ့ဘူး၊ ႏွင္းဆီပန္းလည္းမပြင့္ေတာ့ဘဲ အခုလို ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္သြားရတာပါပဲ”လို႔ ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရင္ႀကီးက ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါမွာ အပင္ေလးတစ္ပင္ကိုေတြ႔တယ္။ အပင္က သိပ္မႀကီးပါဘူး။ အရြက္ကေလးေတြ၊ အကိုင္းအခက္ကေလးေတြလည္း စိုစိုေျပေျပနဲ႔၊ အပြင့္က ရနံ႔ေလးေတြလည္း သင္ပ်႔ံလို႔၊ အဲဒီအပင္ရဲ႔ နာမည္က Heart-Ease လို႔ ေခၚတဲ့ ႏွလံုးေအးခ်မ္းပန္း အပင္ေလးပါပဲ။ ဘုရင္ႀကီးဟာ အဲဒီအပင္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး “ငါ့ရဲ႔ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ အပင္ေတြ ေသတာေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ တခ်ိဳ႔လည္း ေသလုေမ်ာၿပီးျဖစ္ေနၿပီ၊ ႏွလံုးေအးခ်မ္းရယ္.. မင္းကေတာ့ ရွင္သန္စိုျပည္ေနပါလား၊ ဘာေၾကာင့္လဲ”လို႔ ေမးလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ အပင္ကေလးက ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ “အသင္မင္းႀကီး ကြၽႏ္ုပ္ကို ဒီဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စုိက္ကတည္းက ႏွလံုးေအးခ်မ္းကို ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပံုရပါတယ္။ ၀က္သစ္ခ်ပင္လို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၀က္သစ္ခ်ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ထင္႐ွဴးပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးကုိလည္း အားမက်ပါခဲ့ဘူး။ အသီးေတြ ႁပြတ္သိပ္ေနေအာင္သီးတဲ့ စပ်စ္ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး၊ အပြင့္ႀကီးေတြ ေ၀ဆာေနတဲ့ ႏွင္းဆီပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး၊ ႏွလံုးေအးခ်မ္းဟာ ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ေနခဲ့တယ္။ ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ရွင္သန္ခဲ့တယ္။ အားက်ၿပီး ဘာမွကို မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုးေအးခ်မ္းအျဖစ္နဲ႔ပဲ ရွင္သန္ရပ္တည္ေနႏိုင္တာေပါ့။ တျခားဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”လို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာလုိက္ပါသတဲ့။
အဲဒီေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက စပ်စ္ပင္ဆီကို ေရာက္ျပန္ေရာ။ စပ်စ္ပင္ႀကီးကလည္း ေသမလိုျဖစ္ေနတယ္။ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”လို႔ ေမးေတာ့ “က်ဳပ္က ႏွင္းဆီပင္ကို အားက်ၿပီး သူ႔လိုလုိက္ၿပီးပြင့္တာဗ်ိဳ႔၊ အဲဒီေတာ့ စပ်စ္သီးလည္း မသီးေတာ့ဘူး၊ ႏွင္းဆီပန္းလည္းမပြင့္ေတာ့ဘဲ အခုလို ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္သြားရတာပါပဲ”လို႔ ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရင္ႀကီးက ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါမွာ အပင္ေလးတစ္ပင္ကိုေတြ႔တယ္။ အပင္က သိပ္မႀကီးပါဘူး။ အရြက္ကေလးေတြ၊ အကိုင္းအခက္ကေလးေတြလည္း စိုစိုေျပေျပနဲ႔၊ အပြင့္က ရနံ႔ေလးေတြလည္း သင္ပ်႔ံလို႔၊ အဲဒီအပင္ရဲ႔ နာမည္က Heart-Ease လို႔ ေခၚတဲ့ ႏွလံုးေအးခ်မ္းပန္း အပင္ေလးပါပဲ။ ဘုရင္ႀကီးဟာ အဲဒီအပင္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး “ငါ့ရဲ႔ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ အပင္ေတြ ေသတာေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ တခ်ိဳ႔လည္း ေသလုေမ်ာၿပီးျဖစ္ေနၿပီ၊ ႏွလံုးေအးခ်မ္းရယ္.. မင္းကေတာ့ ရွင္သန္စိုျပည္ေနပါလား၊ ဘာေၾကာင့္လဲ”လို႔ ေမးလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ အပင္ကေလးက ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ “အသင္မင္းႀကီး ကြၽႏ္ုပ္ကို ဒီဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စုိက္ကတည္းက ႏွလံုးေအးခ်မ္းကို ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပံုရပါတယ္။ ၀က္သစ္ခ်ပင္လို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၀က္သစ္ခ်ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ထင္႐ွဴးပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးကုိလည္း အားမက်ပါခဲ့ဘူး။ အသီးေတြ ႁပြတ္သိပ္ေနေအာင္သီးတဲ့ စပ်စ္ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး၊ အပြင့္ႀကီးေတြ ေ၀ဆာေနတဲ့ ႏွင္းဆီပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး၊ ႏွလံုးေအးခ်မ္းဟာ ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ေနခဲ့တယ္။ ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ရွင္သန္ခဲ့တယ္။ အားက်ၿပီး ဘာမွကို မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုးေအးခ်မ္းအျဖစ္နဲ႔ပဲ ရွင္သန္ရပ္တည္ေနႏိုင္တာေပါ့။ တျခားဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”လို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာလုိက္ပါသတဲ့။
No comments:
Post a Comment