(၁)
"ဟဲ့ေကာင္မ… နင့္ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားစမ္း"
"မပိတ္ႏိုင္ဘူးဟဲ့….. မပိတ္ႏိုင္ဘူး… ေျပာစရာရွိတာေတာ့ေျပာရမွာပဲ"
"နင့္ကို ပါးစပ္ပိတ္ေတာ့လို႔ ငါေျပာေနတယ္ေနာ္… ငါ.. လက္ပါေတာ့မယ္…"
"ေတာ္လက္ပါရင္.. က်ဳပ္မွာလည္း လက္ပါတာပဲ… လာစမ္းပါ… ရွင္လုပ္သမွ် ၿငိမ္ခံေနမယ္မထင္နဲ႔"
"ဟာ… ဒီမိန္းမ အေတာ္အာက်ယ္ေနပါ့လား… ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္လွတာ ကဲဟာ… ကဲဟာ…"
"ဟီး… ဟီး… ဟီး… ႐ုိက္ပါ၊ ႐ုိက္စမ္းပါ… ေသေအာင္သာ ႐ုိက္လုိက္စမ္းပါ… ေသသြားတာကမွ ေအးေသးတယ္.. မေပါင္းႏိုင္ဘူး၊ ရွင့္ကို လံုး၀မေပါင္းႏိုင္ဘူး.. ကြာမယ္…"
"ေအး.. မေပါင္းနဲ႔ကြာ၊ ငါကလည္း နင့္လိုေကာင္မမ်ိဳးကို စိတ္ကုန္လြန္းလို႔"
ထံုးစံအတုိင္း မနက္ေစာေစာစီးစီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တိုက္ခန္းက လင္မယားရန္ျဖစ္သံပါ။ ေရာက္ခါစကဆိုရင္ ဘယ္လိုမွကို ေနလို႔ထုိင္လို႔မရနဲ႔ အေတာ္ကို စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း အေတာ္ေလး အသားက်သြားပါၿပီ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အသားက်သြားသလဲဆိုရင္ သူတို႔လင္မယား ရန္ျဖစ္တဲ့အသံဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာတစ္ခုလိုကို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အိပ္ယာထဲကေန သူတို႔လင္မယား ရန္ျဖစ္တာကို နားေထာင္ရင္း ႏွပ္ရတာကိုက အရသာတစ္ခုလုိေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ညီေမာင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး တိုက္ခန္းေလးတစ္ခန္း ငွားထားတာပါ။ ရရာအလုပ္လုပ္ရင္း ၀မ္းေရးကိုေက်ာင္းေနရတာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားစားစား ဘယ္မွာတတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲဒီေတာ့ စေပၚေပးစရာမလိုတဲ့ ေပါေပါပဲပဲ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခုကိုပဲ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ငွားေနၾကတာပါ။ အဲဒီလိုတိုက္ခန္းမွာ ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေစာေစာကလို ရန္ျဖစ္သံေတြ၊ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ မူးၿပီးသီခ်င္းေအာ္ဆိုတာေတြ၊ ကေလးေတြတ႐ံုး႐ံုးနဲ႔ ဆူညံပြက္ေလာ႐ုိက္ေနတာေတြကို ေန႔စဥ္ႀကံဳရတာေပါ့။
"ဒီလင္မယားေတြကလည္းကြာ… ေန႔တုိင္းႀကီးေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္…"
"မင္းကလဲကြာ… အထူးအဆန္းလုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ၿပီးသြားၾကတာပဲ မဟုတ္လား"
"ေအး… သူတို႔က အခ်ိန္တန္ရင္ ၿပီးသြားတာဟုတ္တယ္ကြ၊ ငါက ေန႔တုိင္းအိပ္ေရးပ်က္ရတယ္၊ ညပိုင္း အိပ္ရာ၀င္တာေနာက္က်လို႔ မနက္အထိ အိပ္ေရး၀ေအာင္ အိပ္ရမလားေအာက္ေမ့ပါတယ္… သူတို႔လင္မယားေၾကာင့္ ေန႔တုိင္းစိတ္ညစ္ေနရတယ္"
"ငါတို႔ေနတာက ၀င္ဒါမီယာလိုေနရာမဟုတ္ဘူးေလကြာ… ဒီေလာက္ေတာ့ သည္းခံရမွာေပါ့"
"မဆိုင္ပါဘူးကြာ… လူ႔ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေနတာပဲ… အလိုက္သိရမွာေပါ့၊ အခုဟာက သူတို႔ရန္ျဖစ္တာက အေရးမႀကီးဘူး၊ ပတ္၀န္းက်င္က ေန႔တုိင္း သူတို႔ဆဲသမွ် ဆိုသမွ်ကို ခံေနရတယ္"
ေျပာေျပာဆိုဆို ညီေမာင္ မထခ်င္ထခ်င္ႏွင့္ အိပ္ယာထဲမွ ထထိုင္ၿပီး ညကေသာက္လက္စ ေဆးေပါ့လိပ္တိုကို မီးညႇိလိုက္သည္။ ေဆးလိပ္နံ႔ျပင္းျပင္းက ေထာင္းကနဲ႔ ႏွာေခါင္းထဲ၀င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ အိပ္ယာထဲမွာ ႏွပ္ေနလို႔ မရေတာ့။ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ မီးခိုးေတြက ခဏခ်င္းမွာပဲ ေနရာအႏွံ႔ကို မင္းမူသြားသည္။
"အဟြတ္"
ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဆိုးသြားသည္။ ဒါကို ဟိုေကာင္ ညီေမာင္က လွမ္းၾကည့္သည္။ မင္းကလည္း ပိုကိုပိုတယ္ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ အိပ္ယာေခါက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တာ၀မ္းေရးအတြက္ ဘ၀တိုက္ပြဲေတြက ေစာင့္ႀကိဳေနေလာက္ၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ေတာ့ ႐ုန္းကန္ေနရဦးမွာပဲေလ။
(၂)
အိပ္ယာကႏိုးလာေတာ့ မနက္ခင္းက တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားမိသည္။ ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္။ အိပ္ေရးမ၀တာလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ညကလည္း ပံုမွန္အေစာႀကီး အိပ္ယာ၀င္ခဲ့သည္ပဲ။ ေဘးကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ဟိုေကာင္ ညီေမာင္က ေဟာက္မ်ားေတာင္ ေနေသးသည္။ ဒီေကာင္က ညပိုင္းညဥ့္နက္တဲ့အထိ စာဖတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္ဆိုရင္ မထတတ္ေသး။ ဒါက သူ႔အက်င့္။ ထားေတာ့။ အခု ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္ေနပါလိမ့္။ အိပ္ေရးလည္း၀ရဲ႔သားနဲ႔ လူကတစ္ခုခုကို အလိုမက်သလို၊ လစ္ဟာေနသလိုမ်ိဳး ခံစားေနမိသည္။ အိပ္ယာေခါက္ေနရတာလည္း စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္။ ငါဘာျဖစ္ေနပါလိမ့္ဆိုၿပီး စဥ္းစားေနမိသည္။ ဖ်ားတာလည္း လံုး၀မဟုတ္။
"သမီး… အ၀တ္လဲေတာ့ေနာ္… ေက်ာင္းေနာက္က်မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ေဖႀကီး… သမီးလဲေနပါၿပီ"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခန္းကအသံ။ ဟုတ္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ နံနက္ခ်ိန္ခါေတးသံသာေလး ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာကိုး။ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းသြားမိသည္။ ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီေရွ႔ခန္းက လင္မယား ရန္ျဖစ္ေနက်ပါ။ ဒီေန႔က်မွ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ စဥ္းစားစရာေတြက ပိုမ်ားသြားသည္။ သိခ်င္စိတ္က ဘယ္လိုမွကို ထိန္းလို႔မရ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူသားထဲက လူတစ္ေယာက္ပဲ မဟုတ္လား။
(၃)
ညေန ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ကျပန္လာေတာ့ အမွတ္မထင္ဘဲ လမ္းထိပ္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းက ကိုေက်ာ္ႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ ဒီလူ႔ကိုၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခုခု ထူးဆန္းေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ဘာမွန္းေတာ့မသိ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနတာကို သတိထားမိဟန္တူေသာ ကိုေက်ာ္ႀကီးက ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႔ ကပ္လာသည္။
"ဘယ္လိုလဲ အလုပ္ကျပန္လာၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အလုပ္ေရာ အဆင္ေျပရဲ႔မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ကဲ့ ေျပပါတယ္၊ ဒီလိုပါပဲ"
"ေအးေပါ့ကြာ… မင္းနဲ႔ကုိယ္လည္း အခန္းခ်င္းသာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနတယ္၊ တစ္ခါမွကို ဟုတ္တိပတ္တိ စကားမေျပာဖူးေသးဘူးေနာ္"
"ေၾသာ္… အင္း… ဟုတ္ကဲ့"
"ေစာေစာက မင္း.. ငါ့ကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔ပါတယ္ကြ၊ ဘာေတြစိတ္၀င္စားေနလို႔လဲ"
"ဗ်ာ…. ေၾသာ္…. ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး… ဒီလိုပါပဲ..."
"မင္းမေျပာေပမယ့္ ကုိယ္သိပါတယ္ကြာ၊ ကုိယ္ဒီေန႔ အရက္မေသာက္ထားဘူးကြ"
"ဗ်ာ… အာ… ဟုတ္သားပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ကိုေက်ာ္ႀကီးကို တစ္ခုခုေတာ့ ထူးဆန္းေနတယ္လို႔ ထင္ေနတာ၊ ဘာမွန္းမသိလို႔ စဥ္းစားေနမိတာ၊ အခုမွပဲ အေျဖသိေတာ့တယ္၊ ဟုတ္တယ္… ဟုတ္တယ္…."
"ေအး… ကုိယ္.. ေနာက္လည္း ေသာက္ျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကုိယ့္သမီးေလးက အရြယ္ေရာက္လာၿပီကြ… သိလာၿပီ"
"ေကာင္းပါတယ္အစ္ကိုရာ…. ၀မ္းသာပါတယ္…"
"မင္း ၀မ္းသာတာက မနက္ေစာေစာ ငါတို႔ရန္ျဖစ္တဲ့ဒဏ္ကို မခံရေတာ့မွာမို႔ နားပူသက္သာမွာမို႔ မဟုတ္လား"
"အာ… မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရာ… အစ္ကိုတို႔ ရန္ျဖစ္တဲ့အသံက အသားက်ေနပါၿပီ၊ မနက္ကဆို အစ္ကိုတို႔ လင္မယား ရန္ျဖစ္သံမၾကားလို႔ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးေတာင္ ျဖစ္မိတယ္၊ ေၾသာ္… အဲဒီလို ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔ေနာ္… ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက အၿမဲတမ္းၾကားေနက်ျဖစ္ေနေတာ့…."
"ေအးပါ… ကိုယ္သိပါတယ္ကြာ… ကိုယ္လည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိရင္ ရွက္မိပါတယ္… ကုိယ္တို႔လင္မယားေၾကာင့္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရမလဲဆိုတာ ေတြးမိပါၿပီ၊ ကိုယ့္ညီတို႔ကိုလည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အာ… ရပါတယ္အစ္ကိုရာ၊ ေတာင္းပန္စရာမလိုပါဘူး၊ အစ္ကို အခုလို ေျပာင္းလဲသြားတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က အံ့ၾသေနမိတာ"
"ကုိယ့္သမီးေၾကာင့္ ဆိုပါေတာ့ကြာ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္"
(၄)
ညေနဖက္ ညီေမာင္ျပန္လာေတာ့ ေရွ႔ခန္းက ကိုေက်ာ္ႀကီးတို႔ လင္မယားအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမိတယ္။ ဒီေကာင္က သိပ္ၿပီး စိတ္၀င္စားပံုမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ေျပာတယ္။
"ေအး.. ေကာင္းတာေပါ့ကြာ… ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့… ငါလည္း မနက္ဆိုရင္ အိပ္ေရး၀ေအာင္ အိပ္လို႔ရတာေပါ့"
"ညီေမာင္… မင္းေဆးလိပ္မျဖတ္ေသးဘူးလား…"
ဒီေကာင္ေၾကာင္သြားတယ္။ လက္ထဲက ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ကိုငံု႔ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေမးတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ၊ ငါ့ဘာသာငါ ေဆးလိပ္ေသာက္တာပဲ"
"ဟုတ္ပါတယ္.. မင္းဘာသာေသာက္တာပါ၊ မင္းပိုက္ဆံနဲ႔မင္း မင္းႀကိဳက္လို႔ေသာက္တာပဲ ငါ့အေနနဲ႔ အေနသာႀကီးပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ မင္းေရာဂါ…"
"ေတာ္စမ္းပါကြာ.. မင္းကလည္း ဒီဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးကို ဖြင့္ဦးမယ္… မင္းမႀကိဳက္လို႔ မင္းေဆးလိပ္မေသာက္ဘူး၊ ငါႀကိဳက္လို႔ ငါေသာက္တယ္၊ ၿပီးၿပီေပါ့ကြာ.."
"မၿပီးဘူးကြ…၊ မင္းကႀကိဳက္လို႔ေသာက္တာဆိုေပမယ့္ ငါက ေဆးလိပ္ဆုိရင္ အနံ႔လံုး၀ခံႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းကို အားနာလို႔သာ မေျပာဘဲၾကည့္ေနရတာ၊ မင္းေဆးလိပ္ေသာက္တုိင္း ငါဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုတာ မင္းမွမသိဘဲ"
"သိေတာ့ သိပါတယ္ကြာ… ဒါေပမယ့္ ငါကလည္း ေဆးလိပ္မျဖတ္ႏိုင္ေသးဘူးကြ… ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးလုပ္လာတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငါေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျဖတ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ေနာက္ဆိုရင္ မင္းရွိတဲ့အခ်ိန္ ငါေဆးလိပ္ေသာက္တာ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ။ ေတာ္ၾကာဆက္ေျပာေနလွ်င္ ဒီေကာင္က သူ႔ကို ျပႆနာရွာေနတယ္ဟု ထင္သြားမွာစိုးရသည္။ တုိက္ခန္းတစ္ခုတည္းမွာ ေလးႏွစ္ေလာက္အတူတူ ႐ုန္းကန္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ဘာမဟုတ္တာေလးတစ္ခုေၾကာင့္ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ရလွ်င္ မေကာင္းဟု ယူဆသည့္အတြက္ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေနလိုက္မိသည္။ ညီေမာင္ေသာက္ေနသည့္ ေဆးလိပ္ေငြ႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းကို လာေရာက္ပြတ္သပ္ ကလူေနျပန္ေလသည္။
(၅)
ကုိေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ အရက္လံုး၀ျပတ္သြားၿပီဟု သိရသည္။ သူ႔မိန္းမႏွင့္လည္း အေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပသြားသည္။ အလုပ္အကိုင္လည္း အေတာ္ေလးကို ေခ်ာင္လည္လာသည္ဟု သိရသည္။ ၀မ္းသာမိပါသည္။ မနက္ဆိုရင္ အရင္ကလို လင္မယားရန္ျဖစ္သံေတြကို မၾကားရေတာ့။ ကုိေက်ာ္ႀကီးက သူ႔သမီးကို ေက်ာင္းသြားဖို႔ ႏိႈးေဆာ္တိုက္တြန္းေနသည့္ အသံ၊ ကိုေက်ာ္ႀကီးအမ်ိဳးသမီး၏ သမီးငယ္ကို ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေပးေနသံမ်ားကိုသာ ၾကားရေတာ့သည္။ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညီေမာင္က ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်လ်က္။ အရင္ကလို "ပတ္၀န္းက်င္ကို အားမနာတဲ့ လင္မယား၊ လူမႈေရးမသိတဲ့ ကေလကေခ်ေတြ" စတဲ့ ေဒါသသံေတြကို သူ႔ပါးစပ္က မၾကားရတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။
ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ေနမိတယ္မသိဘူး၊ ညီေမာင္ လူလြန္႔လာမွ သတိျပန္၀င္လာမိတယ္။ ညကအိပ္ယာေစာေစာ၀င္ပံုရသည္။ ဒီေကာင္ ေစာေစာစီးစီးေတြဘာေတြ ႏိုးလို႔ပါလားေပါ့။
"ေဟ့ေကာင္ မင္းႏိုးေနၿပီလား"
"ေအး.. မင္းေရာ အေစာႀကီးႏိုးလို႔ပါလား"
"ဟုတ္တယ္.. ညက ေစာေစာအိပ္ယာ၀င္လုိက္လို႔၊ ဘယ္လိုလဲ ေရွ႔ခန္းက ပတ္၀န္းက်င္ကို ဒုကၡေပးတဲ့လင္မယား ဘာသံမွမၾကားရေတာ့ပါလား"
"ေအးဟုတ္တယ္၊ သူတို႔လင္မယားရန္မျဖစ္တာ ၾကာၿပီကြ"
ဒီေလာက္ပဲေျပာျဖစ္သည္။ ဒီေကာင္က အျခားလူေတြအေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားတတ္သူမဟုတ္၊ စပ္စပ္စုစုလည္း မလုပ္တတ္၊ သူ႔အလုပ္သူလုပ္သည္၊ အဲ.. သူ႔ကို စပ္စပ္စုစု လာလုပ္လွ်င္လည္း ႀကိဳက္သူမဟုတ္။
"ေကာင္းတာေပါ့ကြာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ေအးခ်မ္းတာေပါ့"
ေျပာေျပာဆိုဆို ေက်းဇူးရွင္က ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္ လုိက္ရွာေနသည္။ ဘာရွာေနပါလိမ့္။ တစ္ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ သူေပ်ာ္သြားတာျမင္ရသည္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းရင္းႏို႔ဆီခြက္ေဟာင္းေပၚမွာ တင္ထားသည့္ ေဆးလိပ္တိုႏွင့္ မီးျခစ္။ ဘုရား.. ဘုရား… ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲမွာ ေဆးလိပ္မီးခိုးနံ႔ေတြ အလိုလိုရလာသည္။ ကမန္းကတန္းထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ရန္ ေျပးထြက္သြားမိသည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကိုေက်ာ္ႀကီးမ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္က အလိုလို သာဓုေခၚလိုက္မိသည္။
"သာဓု… သာဓု… သာဓု"
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၄ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
နံနက္ ၁၁ နာရီ ၀၄ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment