အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ - လူထုစိန္၀င္း

"ကၽြန္ေတာ့္သမီးက အဂၤလိပ္စာအဓိကနဲ႔ ဘြဲ႔ေတာ့ရၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စကားလည္းမေျပာႏိုင္၊ သတင္းစာေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြလည္း မဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သံ႐ံုးေတြကဖြင့္တဲ့ သင္တန္းေတြလည္း တက္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထင္သေလာက္ တိုးတက္မလာဘူး။ အဲဒါဘာျဖစ္လို႔လဲ"

အႏွစ္ ၂၀ လံုးလံုး စကားေျပာသင္တန္းဆရာလုပ္လာတဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီစကားမ်ိဳး ေန႔တိုင္းၾကားခဲ့ရပါတယ္။ သင္တန္းလာတက္ၾကတဲ့လူ အားလံုးလိုလိုလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ ဆရာမေတာ့ လုပ္ေနပါရဲ႔၊ အဂၤလိပ္စကားလည္းမေျပာတတ္၊ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြလည္း မဖတ္တတ္ပါဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြေတာ့ ျဖစ္လာပါရဲ႔။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံတဲ့အခါက်ေတာ့ ေျပာတတ္ဖို႔ဆိုတာထား၊ သူေျပာတာကိုေတာင္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကပါဘူး။

မႀကိဳးစားၾကလို႔လားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေခတ္ကေလးေတြေလာက္ တပင္တပန္း ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကတာမ်ိဳးေတြေတာင္ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ ကုိယ့္ေခတ္၊ သူတို႔မိဘေတြေခတ္တုန္းက သူတို႔လိုသင္တန္းတကာ၊ က်ဴရွင္တကာ လည္တက္ေနရတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔ခမ်ာေတြက်ေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ က်ဴရွင္ေတြနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရရွာတာပါ။ အိမ္ဆိုတာ အိပ္ဖို႔ေနရာေလးတစ္ခုေလာက္သာ သူတို႔အတြက္ အဓိပၸါယ္ရွိပါေတာ့တယ္။ စားတာလည္း က်ဴရွင္တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကား အားတဲ့အခ်ိန္တိုေလးမွာ ထမင္းဘူးဖြင့္ၿပီး ၀မ္းဗိုက္ျပည့္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ကတိုက္က႐ုိက္ စားၾကရရွာတာပါ။ ျမန္မာကေလးေတြရဲ႔ ပင္ကို ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးကလည္း မညံ့ပါဘူး။ ထံုထံုထုိင္းထိုင္းအစားထဲက မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဒါေတာင္မွ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေခတ္ကေလးေတြ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား အေျပာအဆို၊ အေရးအဖတ္မွာ မစြမ္းၾကတာလည္းဆိုတာကို ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည့္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။

ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းေလးဖြင့္ၿပီး သင္ၾကားလာတဲ့အေတြ႔အႀကံဳအရ သံုးသပ္ၾကည့္မိတာကေတာ့ သူတို႔သင္ယူပံုသင္ယူနည္း မွားေနတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ကေလးေတြက ဆရာနဲ႔က်ဴရွင္ကို သိပ္အားထားလြန္းပါတယ္။ ကုိယ္တိုင္အားထုတ္လုပ္ကိုင္မႈအပိုင္းက အားနည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔က်ဴရွင္ေတြမွာသာ အခ်ိန္ကုန္ေနေလေတာ့ ကုိယ္တုိင္အားထုတ္လုပ္ကုိင္ဖို႔ အခ်ိန္ရယ္လို႔ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မက်န္ေတာ့ပါဘူး။

ပညာတစ္ရပ္ကို တတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္ဖို႔ရာမွာ ဆရာသင္တာနဲ႔တင္ မၿပီးပါဘူး။ ကုိယ္တုိင္အေလ့အက်င့္လုပ္ဖို႔ လုိပါတယ္။ စက္ခ်ဳပ္တာ၊ ဆံပင္ညႇပ္တာလို ကိစၥမ်ိဳးေတာင္ မ်ားမ်ားေလ့က်င့္မွ လက္ရာေကာင္းလာတာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ကိုယ့္သင္တန္းမွာ ဆယ္တန္းအဆင့္ကို အနိမ့္ဆံုးထားၿပီး လက္ခံတာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္က ဆယ္တန္းအဆင့္ကေလးမ်ားဟာ အလုပ္ခြင္မွာ အသံုးခ်႐ံုေလာက္ အဂၤလိပ္စာအေျခခံကိုေတာ့ လံုေလာက္ေအာင္ သင္ယူခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္အသံုးခ်႐ံုသက္သက္ဆိုရင္ သူတို႔သင္ယူခဲ့ရတဲ့ သဒၵါအေျခခံနဲ႔တင္ လံုေလာက္ပါတယ္။ ထပ္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းသင္ယူေနဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဆယ္တန္းသင္ သဒၵါေလာက္နဲ႔ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာတို႔၊ မဂၢဇင္းတို႔ ဖတ္လို႔ရပါတယ္။

မေျပာတတ္ဘူး၊ မေရးတတ္ဘူး၊ မဖတ္တတ္ဘူးလို႔ ညည္းတြားေနသူေတြကို ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေျပာခဲ့၊ ေရးခဲ့၊ ဖတ္ခဲ့ဖူးလဲလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ ေျပာဖို႔၊ ဖတ္ဖို႔၊ ေရးဖို႔ အေလ့အက်င့္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မလုပ္ၾကဘူးဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ မေျပာဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ေျပာတတ္မွာလဲ။ မေရး၊ မဖတ္ဘဲနဲ႔လည္း ဘယ္လိုလုပ္ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္မွာလဲ။

တကယ္က ဆယ္တန္းအေျခခံေလာက္ရွိထားၿပီးဆိုရင္ စာဖတ္တတ္ေအာင္၊ ေရးတတ္ေအာင္ က်ဴရွင္ထပ္တက္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာ အိမ္မွာေနရင္း အဖတ္က်င့္၊ အေရးက်င့္ေနရင္ ရပါတယ္။ ကိုယ္နားလည္ႏုိင္တဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ေက်ာင္းသားဖတ္ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ၊ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သံ႐ံုးစာၾကည့္တုိက္ေတြမွာ စာလံုးေရ ၁၅၀၀၊ ၂၀၀၀ ေလာက္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးကစၿပီး စာလံုးေရး သံုးေလးငါးေထာင္အထိ အဆင့္လုိက္ ေရးထားတဲ့စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဂႏၳ၀င္စာႀကီးေပႀကီးေတြကို ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ သူတို႔အရြယ္အသီးသီးနဲ႔ ကိုက္တဲ့ေ၀ါဟာရေလာက္နဲ႔ ေရးသားေပးထားၾကပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မ်ိဳးေတြ ဖတ္သားရၿပီးၿပီဆုိရင္ မူရင္း၀တၳဳစာအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္တဲ့အခါ သိပ္အခက္အခဲ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဇာတ္လမ္းသေဘာက နားလည္ၿပီးသားဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာအေရးအသားနဲ႔ စကားလံုးေ၀ါဟာရေတြကို စဥ္းစားဖို႔ လြယ္ကူသြားၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သင္တန္းသားမ်ားကို စာဖတ္ႏိုင္သေလာက္ မ်ားမ်ားႀကီးဖတ္ေပးၾကဖို႔ အၿမဲအႀကံေပးပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာကိုဖတ္ၿပီး အေသအခ်ာနားလည္ၿပီဆိုရင္ ျပန္ေရးဖို႔မခက္လွေတာ့ပါဘူး။

စာေရးေလ့က်င့္ဖို႔လည္း 'How to write' စာအုပ္မ်ိဳးေတြဖတ္ၿပီး က်က္မွတ္ေနဖို႔မလိုပါဘူး။ ကုိယ္တစ္ေန႔တာ လုပ္ခဲ့သမွ်ေတြကို အဂၤလိပ္လို ဒိုင္ယာရီေရးတဲ့အက်င့္ေလး လုပ္ထားရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ စာကို အဂၤလိပ္လို စေရးခါစမွာေတာ့ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာကိုလုိက္ေရးဖို႔ အခက္ေတြ႔မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မရွက္မေၾကာက္ ကုိယ္ေရးတတ္သလိုသာ ဆက္ၿပီးေရးျဖစ္ေအာင္ ေရးပါ။ ဒိုင္ယာရီဆိုတာ တျခားသူဖတ္တာမွ မဟုတ္တာပဲ။ ကုိယ့္ဘာသာဖတ္တာဆိုေတာ့ မွားလည္း ရွက္စရာမရွိဘူးမဟုတ္လား။ တစ္လကိုးသီတင္း ေန႔စဥ္မပ်က္ေရးၿပီးၿပီဆိုရင္ ေရးစက အခက္အခဲ ျဖစ္ေနတာေလးေတြကို အခုအခါ အလြယ္တကူနဲ႔ ေရးခ်ႏိုင္တာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဒိုင္ယာရီေရးလို႔ အေတာ္ေလးသြက္လာၿပီဆိုရင္ အက္ေဆးေလးေတြ ေရးၾကည့္ပါ။ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး၊ အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြထဲမွာလည္း ကိုယ့္ေလာက္ေတာင္ အဂၤလိပ္စာ မဖတ္တတ္၊ မေရးတတ္သူေတြ ရွိေနပါလားဆိုတာကို အၿမဲေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထားပါ။ ဒီေန႔ကမၻာမွာ ထိပ္တန္းေရာက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ ျမန္မာေတြေလာက္ အဂၤလိပ္စကား၊ အဂၤလိပ္စာမတတ္ၾကပါဘူး။ မေျပာတတ္ဘူး၊ မေျပာတတ္ဘူးဆိုတဲ့ ျမန္မာေတြ ႏိုင္ငံျခားေရာက္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တာ၊ လုပ္ခ်င္တာကို တစ္ဖက္သား နားလည္ေအာင္ေလာက္ေတာ့ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတြ မေျပာတတ္ဘူးဆိုရင္ တကယ္ကို ဘာဆိုဘာမွ မေျပာတတ္တာပါ။ အဲဒီလိုမေျပာတတ္ေပမယ့္ ဂ်ပန္ေတြကို လူတကာက တေလးတစား ဆက္ဆံေနၾကရတယ္ မဟုတ္လား။

အေရးအဖတ္တတ္ဖို႔ က်ဴရွင္တက္စရာမလိုပါဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာ မ်ားမ်ားဖတ္က်င့္၊ ေရးက်င့္လုပ္ရင္ ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာဖို႔က်ေတာ့ အေဖာ္မ်ားမ်ားလိုပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း စာအုပ္ဖတ္ၿပီး အလြတ္က်က္႐ံုနဲ႔ မေျပာတတ္ပါဘူး။ သိပ္တတ္ခ်င္လြန္းလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ဆရာကို အိမ္ေခၚသင္လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး။ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ အျပန္အလွန္ စကားေျပာခန္းေတြၾကည့္ၿပီး ဆရာတစ္လွည့္၊ ကိုယ့္တစ္လွည့္ ေျပာေန႐ံုနဲ႔ မရပါဘူး။ အဲဒီလိုလုပ္လို႔ ေျပာနည္းကိုသာ သိႏုိင္ပါတယ္။ အသံထြက္မွန္ေအာင္သာ ဆရာက ျပင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ႏႈတ္သြက္အာသြက္ ေျပာထြက္လာေအာင္ေတာ့ ဆရာက မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုျဖစ္ဖို႔ ေျပာဖက္အေဖာ္မ်ားမ်ားရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ အေဖာ္မ်ားေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ အားလံုးက မတတ္ေသးလို႔ တတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ေနၾကသူခ်ည္းဆိုေတာ့ ရွက္႐ြံ႔ေနစရာလည္း မလိုဘူးေလ။ ကုိယ့္ထက္အားနည္းသူက သူေျပာခ်င္တာ မေျပာတတ္လို႔၊ ေ၀ါဟာရမသိလို႔ေမးရင္ ကုိယ္က ရွင္းျပေပးႏုိင္သလို ကုိယ့္ထက္အားေကာင္းသူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့လည္း ကုိယ္ကေမးႏုိင္တာေပါ့။ ေမးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေျဖတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ပါးစပ္ကစကားေတြ ေျပာေနရတယ္မဟုတ္လား။ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ စကား၀ုိင္းမွာ ျမန္မာလို လံုး၀မေျပာရဆိုတဲ့စည္းကမ္းေတာ့ ခ်ထားဖို႔လုိပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာေလ့က်င့္တယ္ဆိုၿပီး ျမန္မာလိုေတြ ေျပာေနလို႔ေတာ့ အလကားပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။

ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ျဖစ္ဖို႔သာ အေဖာ္မ်ားမ်ားလိုတာပါ။ က်န္တာေတြက ကိုယ့္ဘာသာ အေလ့အက်င့္လုပ္လို႔ ရပါတယ္။ နားေလ့က်င့္တာလည္း အိမ္မွာ ႐ုပ္ရွင္ကားေတြၾကည့္ရင္း၊ သီခ်င္းေတြဖြင့္နားေထာင္ရင္း လုပ္လို႔ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာအေခြေတြ ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္ၿပီး နားေထာင္ဖို႔မလိုပါဘူး။ ဒီလိုအေခြေတြ နားေထာင္ရတာၾကာေတာ့ ပ်င္းၿပီး နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သီခ်င္းေခြဆိုေတာ့ အႀကိမ္ရာေထာင္ နားေထာင္လည္း ၿငီးေငြ႔တယ္မရွိဘူးေလ။ သီခ်င္းဆုိလိုက္တာဟာ အသံထြက္မွန္ဖို႔ ေလ့က်င့္ရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ပညာဆိုတာ ယူတတ္ရင္ ႐ုပ္ရွင္ကလည္း ရပါတယ္။ သီခ်င္းကလည္း ရပါတယ္။ ေဆးၫႊန္းစာရြက္ ဖတ္ရင္းလည္း ယူလို႔ရပါတယ္။ ဆယ္တန္းအေျခခံေလာက္ သင္ယူထားၿပီးသူတစ္ေယာက္ဟာ အဂၤလိပ္စကားကို အလုပ္ျဖစ္႐ံုေလာက္သာ လုိအပ္တာျဖစ္ရင္ က်ဴရွင္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ ထပ္တက္ေနစရာမလိုပါဘူးဆိုတာ ထပ္ၿပီးေျပာခ်င္ပါတယ္။ အလုပ္ျဖစ္႐ံုေလာက္ မဟုတ္ဘဲ၊ အဂၤလိပ္စကား၊ အဂၤလိပ္စာကို အဓိကထားၿပီး လုပ္ရတဲ့အလုပ္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ထပ္ၿပီးသင္ယူဖို႔လိုပါတယ္။ ပညာဆိုတာ ဘယ္ပညာမဆို သင္ယူလို႔ ကုန္သြားတယ္မရွိပါဘူး။ အသက္ထက္ဆံုး သင္ေနဖို႔လိုအပ္တာခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္ယူတယ္ဆိုတာမွာ က်ဴရွင္တက္မွ၊ ေက်ာင္းတက္မွ ျဖစ္တာမဟုတ္ပါလားဆိုတာ အၿမဲသတိျပဳသင့္ပါတယ္။ ဘာမဆို ကုိယ္လုပ္မွ ကုိယ္ရပါတယ္။ က်ဴရွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္တက္တက္၊ ဆရာေတြ ဘယ္ေလာက္သင္သင္၊ ကုိယ္တိုင္အေလ့အက်င့္ မလုပ္လို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္း အၿမဲသတိျပဳသင့္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးနိဂံုးခ်ဳပ္ေျပာလိုက္ခ်င္တာကေတာ့ အဂၤလိပ္စာဖတ္တတ္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာမ်ားမ်ားဖတ္။ အဂၤလိပ္စာ ေရးတတ္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာ မ်ားမ်ားေရး။ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စကား မ်ားမ်ားေျပာ။ ဒီနည္းသံုးနည္းကလြဲၿပီး တျခားနည္းလမ္းမရွိဘူးဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

( ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့အေျခအေနဆိုတာမရွိဘူးစာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )