ဆရာခင္ဗ်ာ
ဆရာ့စာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို "မရွက္မေၾကာက္ေျပာရဲေလာက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားညံ့ပါတယ္" "ဒီအထိ (စာေရးဆရာအမည္ခံထားတဲ့) လူတစ္ေယာက္ကို လုိက္ရွင္းျပေနရတာ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းလြန္းပါတယ္" စသျဖင့္ ခင္ဗ်ားေတြလိႈင္လိႈင္သံုးၿပီး လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး နင္းေျပာသြားသလိုမ်ိဳး ေဒါသျခင္းႏိႈင္းၿပီး တံု႔ျပန္ရေလာက္ေအာင္ မမိုက္မဲေသးပါဘူးဆရာ။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ေစာၿပီး လံုးခ်င္းေရးခဲ့တဲ့သူျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္အၾကား စာေပမ်ိဳးဆက္တစ္ခုစာ ကြာျခားပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဂါရ၀ထားရမွာပါ။
ဆရာေျပာထားတဲ့ "ခင္ဗ်ားဘယ္၀တၳဳနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနသလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ၀တၳဳနာမည္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က မေျပာမဆို ယူသံုးသြားမယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားခြင့္လႊတ္ႏုိင္ပါ့မလား၊ နားလည္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ ကုိယ္ဖန္တီးခဲ့တာေတြ မဟုတ္လို႔ပါပဲ" ဆိုတာကို ရွင္းပါရေစ။ ဆရာ့စကားအရ ဆရာေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳလံုးခ်င္းေပါင္း အုပ္ေရတစ္ရာေက်ာ္ၿပီဆိုတာ ဆရာ့စကားအရ သိရပါတယ္။ အကုန္လံုးကို ဆရာကုိယ္တိုင္ေတာင္ မွတ္မိလား၊ မမွတ္မိလား မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကေတာ့ အကုန္မမွတ္မိႏိုင္ပါဘူး။ (၁၉၉၅) နဲ႔ (၂၀၀၅) ခုႏွစ္ေတြမွာ တတိယအႀကိမ္နဲ႔ စတုတၳအႀကိမ္ေတြထုတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀မသိခဲ့ပါ။ (၁၉၉၀)မတုိင္မီမွာ ဆရာ့စာဖတ္ပရိသတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အ႐ြယ္ေတြဟာ (၁၉၉၀)ေနာက္ပိုင္းမွာ အသက္အရြယ္အရ စာဖတ္ပံုစံေျပာင္းသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဒီလိုပါပဲ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေနာင္လာမည့္ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ စာေပႏွင့္အဆက္ျပတ္ၿပီး အျခားနယ္ပယ္တစ္ခုမွာ ရွင္သန္ေနထုိင္ေကာင္း ေနထုိင္ရတဲ့အခါ စာဖတ္ပရိသတ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြကို မွတ္မိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သာမန္ခ်စ္ႀကိဳက္၊ ကြဲညား ၀တၳဳေတြကိုပဲ ေရးခဲ့တယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ။ ခုလိုပဲ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳနဲ႔ နာမည္တူ ၀တၳဳတစ္အုပ္မကလည္း ေတြ႔ခ်င္ေတြ႔လာႏိုင္ပါတယ္။ လူတုိင္းေန႔စဥ္ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းေနက် အမ်ားသံုးစကားလံုးေတြနဲ႔ပဲ ၀တၳဳကိုနာမည္ေပးထားတာဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိပဲ တိုက္ဆုိင္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ နာမည္တူ တမင္တကာ လိုက္ေပးေနမွာ မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းတူတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွထပ္ေျပာေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တမင္တကာထြင္ထားတဲ့ နာမည္မ်ိဳးနဲ႔မွ လာတူေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နင္ပဲငဆ ေျပာဆိုဟိန္းေဟာက္ၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္စာေပသမား တစ္ေယာက္အေပၚ ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ လုပ္ႀကံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေကာင့္ၾကည့္ရတာ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ စာေလး၊ ကဗ်ာေလးေရးၿပီး ေထာင္ေထာင္၊ ေထာင္ေထာင္နဲ႔ ၾကည့္ရတာ ေထာင့္မက်ိဳးဘူး။ တစ္ခါတည္း နာလန္မထူႏိုင္ေအာင္ အေသႏွက္လိုက္မဟဲ့ ဆိုတဲ့ေခတ္က ကုန္သြားပါၿပီ။ သူ႔ထက္ အသက္ေရာ၀ါေရာႀကီးတဲ့ ပညာသားပါပါ ရွင္းျပေျပာျပ႐ံုပါပဲ။ ေျပာျဖစ္ခ်င္မွလည္း ေျပာျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ့္အသက္အရြယ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ သမုိင္းတစ္ခုရဲ႔ ျဖစ္စဥ္မွာ ပခံုးထမ္းတာ၀န္ေတြ ရွိေနႏုိင္တာေၾကာင့္ ၀တၳဳနာမည္ေလးတူသြားတဲ့အေပၚ စိတ္၀င္စားဖို႔အခ်ိန္ အားမယ္မထင္ပါဘူး။
အဲသလို တစ္ဖက္သားအေပၚ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က နားလည္မႈေပးလို႔ ဆရာေျပာသလို ကုိယ္ဖန္တီးခဲ့တာမဟုတ္လို႔ပဲ ဆိုတာကေတာ့ သြားေလသူ ဆရာေမာင္တည္ၿငိမ္ရဲ႔ လက္သံုးစကားလို မည္သူမဆို ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္သိ ကုိယ့္သိကၡာကုိယ္သိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သာမန္ခ်စ္ႀကိဳက္ကြဲညားထက္ပိုတဲ့ စာမ်ိဳးေတြေရးႏိုင္တယ္ဆိုတာ ယေန႔ စာေပသမားေတြ သိပါတယ္။ တျခားမေျပာနဲ႔ အင္မတန္လုပ္စားလို႔ေကာင္းတဲ့ ႏူးၿပီးႏွပ္ၿပီး၊ ခူးၿပီးခပ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္၀တၳဳေတြကိုေတာင္ မွီးမေရး၊ ကူးမေရးဘဲ ကုိယ္ပိုင္အႏုပညာစစ္စစ္ကိုသာ စိတ္ကူးႀကံဆ တင္ျပေနသူတစ္ဦးအေနနဲ႔ ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္လံုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အခုတစ္ထုိင္တည္း စဥ္းစားမိတာျပန္ေျပာရရင္ ဆရာကုိယ္တုိင္လည္းပဲ သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာထဲက "အလယ္ကလူ စကား၀ဲ၏" တို႔၊ "ဟိုဘက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္" တို႔၊ သီခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ "ရက္ေရြးမေနပါနဲ႔ ကုိကိုရယ္" တို႔၊ "ေဒါင္းယာဥ္ပ်ံဘံုနံေဘးမွာ စာေရးထားခဲ့ခ်င္တယ္" ဆိုတာေတြအတြက္ ဘာေျပာမလဲဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္စကားႏုိင္လုစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဆရာ့ခံစားခ်က္နဲ႔၊ ဆရာ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ဆိုတာ ခိုင္လံုၿပီးသင့္ေလ်ာ္လိုက္ဖက္လို႔ ဖန္တီးခဲ့တာေတြပဲ ျဖစ္မွာပါ။
"တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳကို နာမည္ေပးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကိုပဲ ႐ိုးသားစြာ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ရွင္းပါ့မယ္။
သိတဲ့အတုိင္းပါပဲ၊ စာဖတ္ပရိသတ္အမ်ားစုဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြပါ။ လက္ရွိ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြတက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တက္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ရန္ကုန္အေရွ႔ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္၊ နည္းပညာတကၠသိုလ္ စသည္ျဖင့္ ထပ္မံတည္ေဆာက္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြမွာ တက္ေနၾကရတာပဲ။ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုစာေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ၀တၳဳဆိုရင္ သူတို႔အဖို႔ အလွမ္းေ၀းေနသလို ခံစားၾကရပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ သူတို႔တက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြကို ေနာက္ခံထားေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ ၀တၳဳေတြကို ခံစားခ်င္၊ ဖတ္ခ်င္ၾကတဲ့ အာသီသရွိၾကပါတယ္။ ထုတ္ေ၀သူေတြဘက္ကလည္း စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ တစ္သေဘာတည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုပဲ အစြဲအလမ္းႀကီးႀကီးနဲ႔ ပြဲထုတ္ခ်င္ေနသလို ၀တၳဳနာမည္မွာ တကၠသိုလ္ထည့္ခ်င္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု၀န္းက်င္က တကၠသိုလ္ရဲ႔ပံုရိပ္ကို ၫႊန္းခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ နာမည္ေတြအမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္စဥ္းစားထားၿပီး ေရြးရခက္ေနတာနဲ႔ပဲ စာအုပ္က ထုတ္ေ၀သူလက္ထဲ မအပ္ႏုိင္ဘူး။ ဘယ္စာေရးဆရာမဆို ၀တၳဳေရးမယ္ႀကံကတည္းက ၀တၳဳနာမည္ကုိ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေပးထားတတ္ၾကၿပီးသားပါ။ ဘယ္သူမွ ၀တၳဳတစ္အုပ္လံုးေရးၿပီးမွ ၀တၳဳနာမည္ေခါင္းစားတဲ့သူ မရွိပါဘူး။ အဲဒီမွာမွ တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာဆိုတာက ဘာေၾကာင့္အတည္ျဖစ္သြားတာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပခဲ့သလို ကုိရီးယားကားေၾကာင့္ပါပဲ။ တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာဆိုတဲ့ ဟားဗက္တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ကုိရီးယားကားေလးဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီနာမည္က ႐ိုးရွင္းလွပၿပီး တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ တကၠသိုလ္ကိုလြမ္းတဲ့ အလြမ္းဓာတ္ကုိလည္းရတယ္။ ကိုရီးယားကားေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီနာမည္နဲ႔ ဒီေန႔ပရိသတ္ ရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီပဲ။ ဒီနာမည္အတုိင္းပဲ အတည္ျပဳၿပီး ၀တၳဳထြက္လိုက္ရင္လည္း ပရိသတ္ကဖတ္ဖို႔ လက္တြန္႔မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ရဲရဲသာထုတ္ဆိုၿပီး ထုတ္ေ၀သူလက္ထဲ ထည့္လိုက္တာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကလည္း ထြက္ၿပီးသြားၿပီ။ ဆရာကလည္း ဒီနာမည္နဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ႏွစ္သံုးဆယ္နီးပါးေလာက္ေစာၿပီး ထြက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ထက္ အသက္အရြယ္ေရာ၊ စာေပ၀ါေရာႀကီးရင့္တဲ့ ဆရာ့အေပၚမွာ ဂါရ၀ရွိၿပီးျဖစ္သလို နားလည္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေျပာဆိုမိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ဘံုပိုင္ေ၀ါဟာရရွင္းခ်က္ေတြဟာ မာေၾကာေၾကာႏိုင္တယ္လို႔ ဆရာေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး ေဒါသတႀကီးနဲ႔ နင္ပဲငဆ တံု႔ျပန္ေရးသားလာတာကေတာ့ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာတဲ့ကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တကယ္ကို အမွတ္တရရွိသြားပါၿပီ။ ဒီ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါပဲဆရာ။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္၊ ဒီကာလမွာ ဆရာ့၀တၳဳနာမည္ေတြကို ေပၚတင္ခိုးခ်ၿပီးပဲေပးေပး၊ ဆင္တူယိုးမွားပဲေပးေပး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးမွမရွိပါဘူး။ ဆရာ့၀တၳဳနာမည္ေတြနဲ႔ လုပ္စားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ဆရာ။
အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဘာမွ မတံု႔ျပန္လုိက္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆရာ့လိုတစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္အထင္ႀကီးအားက်ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ကုိယ္တုိင္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တကူးတက အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ေပးလာတာကို ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဒီျပန္ၾကားစာကို အေလးထားျပန္ၾကားလိုက္ရတာပါ။ ဆရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ နာမည္တူျပႆနာဟာ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ဆရာနဲ႔ စာေရးဆရာေရွ႔ေနႀကီးတစ္ဦးတို႔ရဲ႔ ျပႆနာမ်ိဳးနဲ႔ မတူညီတာေၾကာင့္ ပြဲဆူေအာင္ ဆက္ၿပီးေၾကာ္ျငာေတြထိုးေနတယ္လို႔ ပရိသတ္အထင္မလြဲေစဖို႔ ဒီကိစၥကို ဒီစာနဲ႔အတူ ေမ့လိုက္ပါေတာ့မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကၠသိုလ္ကို ျပန္လြမ္းတဲ့ခံစားခ်က္အရ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို အ႐ိုးသားဆံုးေပးခဲ့တာပါ။ ဒီလိုေပးခဲ့တဲ့အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပခ်က္က ဆရာ့မ်က္စိ စပါးေမႊးစူးသလို ျဖစ္သြားေစခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မမွားဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေပမယ့္ ကုိယ့္ထက္ အသက္အရြယ္၊ သမၻာ၊ ၀ါႀကီးတဲ့ ေနာင္ေတာ္စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အေပၚ ညီငယ္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မုန္းစကိုတိုေစ၊ ခ်စ္စကိုရွည္ေစဆိုသလို ခြင့္လႊတ္ေပးပါေၾကာင္း စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႔ ၀ါကၽြတ္ဂါရ၀ျပဳ ေတာင္းပန္စကားဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ့္ျပန္ၾကားစာကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါရေစ။
မ်ိဳးကိုမ်ိဳး
တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မ်ိဳးကိုမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခန္းနဲ႔ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာကို ဒီပုိ႔စ္မွာ ဖတ္ပါ။
No comments:
Post a Comment