လြမ္းမိ၍ အသံၾကားလိုသည္၊ အသံၾကား၍ လြမ္းမိသည္ - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

(၁)

"ဟဲလို"
ဘာမွမထူးဆန္းတဲ့ စကားလံုးေလးပါပဲ။ လူတစ္ရာမွာ ကိုးဆယ္ေလာက္က ဖုန္းေျပာတဲ့အခ်ိန္အစဦးမွာ သံုးတတ္တဲ့ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထူးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ "ဟဲလို" ဆိုတဲ့ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးထြက္လာေအာင္ အားစိုက္ထုတ္ေျပာဆိုတဲ့လူက ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႔ ခ်စ္လွစြာေသာ တစ္ေယာက္ေသာသူမ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမရဲ႔ "ဟဲလို"ဆိုတဲ့ အသံခ်ိဳအီအီေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ခုန္ေစပါတယ္၊ ေႏြးေစပါတယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေစပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲၾကားၾကား သူမေျပာလိုက္တဲ့အသံနဲ႔ (တစ္ခါတစ္ရံ အသံဖ်က္ၿပီးေျပာရင္ေတာင္) ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ အၿမဲတမ္းစြဲထင္ အလြတ္ရေနတဲ့ အသံေလးဟာ တစ္ထပ္တည္းျဖစ္သြားတတ္စၿမဲပါ။ သူမအေနနဲ႔ အသံဖ်က္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စေနာက္ခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကေတာ့ အလိုလိုသိေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

(၂)

တယ္လီဖုန္းဆိုတဲ့အရာကို အလက္ဇႏၵား ဂေရဟမ္ဘဲလ္ဆိုတဲ့ စေကာ့တစ္ရွ္ႀကီးက ၁၈၇၆ ခုႏွစ္မွာ တီထြင္ခဲ့တာပါ။ သူ႔ရဲ႔မူလတီထြင္မႈကေတာ့ ၀ိုင္ယာႀကိဳးေတြကို အသံုးျပဳၿပီး တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ဆက္သြယ္စကားေျပာႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုးတက္လာတဲ့သေဘာတရားအရ ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ႀကိဳးေတြမလိုတဲ့ ႀကိဳးမဲ့စနစ္ေတြနဲ႔ ဖုန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔အားလံုးရဲ႔ မူလဖခင္ႀကီးဟာ ဂေရဟမ္ဘဲလ္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ တယ္လီဖုန္းဆိုတဲ့အရာကို မရွိမျဖစ္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သံုးစြဲေနတာကို ျမင္ရရင္ ေရာက္ရာဘ၀ကေန ဂေရဟမ္ဘဲလ္ႀကီး ေပ်ာ္ေန၊ ၿပံဳးေန၊ ဂုဏ္ယူေနမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။

(၃)

အေ၀းေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လူခ်င္းေ၀းေနေပမယ့္ အသံလိႈင္းေလးေတြကတစ္ဆင့္ ႏွလံုးသားခ်င္းနီးေနေအာင္ ဆက္သြယ္ေပးထားတဲ့ တယ္လီဖုန္းဆိုတဲ့အရာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်စ္သူေတြအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို မရွိမျဖစ္ ၾကားခံကုိယ္စားလွယ္ပါပဲ။ သူမျဖစ္ေစ၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို တယ္လီဖုန္းကေနတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း မွ်ေ၀ခံစားႏိုင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစ၊ သူမျဖစ္ေစ ၀မ္းနည္းေနတဲ့အခါ ေလလိႈင္းေတြကေနတစ္ဆင့္ အျပန္အလွန္အားေပးႏွစ္သိမ့္ႏိုင္တယ္။ သူမကို ကၽြန္ေတာ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္က သူမကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း၊ လြမ္းေနတဲ့အခါ လြမ္းေနတဲ့အေၾကာင္း၊ သတိရတဲ့အခါ သတိရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာႏိုင္တယ္ေလ၊ ဒါမွမဟုတ္ အာလာပသလႅာပ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာႏိုင္တာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလဆိုရင္ ရင္ထဲကပြင့္အံလာတဲ့ ေတးသီခ်င္းေလးေတြေတာင္ ႏွစ္ေယာက္အတူ တိုးတိုးေလး သံၿပိဳင္သီဆိုႏုိင္ေသးတယ္ေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ တယ္လီဖုန္းေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူမနဲ႔ၾကားက အခ်စ္ရဲ႔အမွတ္တရေလးေတြ၊ အခ်စ္ရဲ႔သက္ေသေလးေတြပါ။

(၄)

စကားေျပာေနက်အခ်ိန္ ေရာက္တဲ့အခါ ေျခလွမ္းေတြက အလိုလိုပဲ တယ္လီဖုန္းရွိရာကို သြားခ်င္ေနမိတယ္။ ညေနတိုင္းအရက္ဆိုင္ကို ေျခဦးလွည့္ေနတဲ့ အရက္ႀကိဳက္သူေတြ၊ အိပ္ယာႏိုးတာနဲ႔ ေဆးလိပ္ေလးဖြာလိုက္မွ အာသာေျပသြားတတ္တဲ့ ေဆးလိပ္ႀကိဳက္တတ္သူေတြနဲ႔ ငါ့ဘ၀ဟာ ဘာမ်ားထူးလို႔လဲလို႔ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိတယ္။ ငါေရာ တယ္လီဖုန္းစြဲေနတဲ့လူ ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေမးမိတယ္။ ေမးတုိင္းလည္း ဦးေႏွာက္က "ဘူး"ကြယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ႏွလံုးသားက အမိန္႔ေပးေတာ့တာပါပဲ။ "ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသံေလးတစ္သံ အေရးတႀကီးလိုေနပါတယ္" ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံကို တစာစာ ေတာင္းဆိုေတာ့တာပါပဲ။

(၅)

အျပင္ကျပန္လာတဲ့အခါ အေဆာင္ေပၚကို တက္ေနရင္းနဲ႔ ေလွကားရင္းက ကတ္ဖုန္းေလးကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီေကာင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြတ္ရေန၊ ရင္းႏွီးေနတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ မ်က္စိလွမ္းမွိတ္ျပလိုက္သလားေတာင္ ထင္လိုက္မိတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ လက္ယပ္ၿပီး လွမ္းေခၚတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အသိစိတ္ကင္းမဲ့သြားၿပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေစၫႊန္တဲ့အတုိင္း လုိက္လုပ္ေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ကတ္ဖုန္းေလးနားကို တိုးကပ္သြားမိတယ္။ ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး နားရြက္နားကို ကပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ဖုန္းလုိင္း၀င္ေနတဲ့အသံဟာ နားစည္ကိုျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးေသြးေတြထဲအထိ ၀င္သြားသလားမသိပါဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေသြးေတြပူလာတယ္၊ ႏွလံုးခုန္သံေတြျမန္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္သာ ဂဏန္းခလုတ္ခံုက နံပါတ္အခ်ိဳ႔ကို ႏွိပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ၾကားလာရမယ့္ "ဟဲလို" ဆိုတဲ့ အလြတ္ရေနတဲ့အသံေလးကို အလိုလို ၾကားလာမိတာကိုး။ ႏွိပ္မိတာပါပဲ။ ၾကားရတာပါပဲ။ ေျပာေနမိတာပါပဲ။ "ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္" ဆိုတဲ့စကားကို သူမေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေဖာက္ဖ်က္တယ္၊ "စကားေျပာတာေတာင္ အေတာ္ၾကာသြားတယ္ေနာ္" ဆိုတဲ့ စကားကို သူမေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေမ့တယ္။ ဖုန္းခြက္ကို မခ်ခ်င္ခ်ခ်င္နဲ႔ ခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္မွာေရာက္ေနတဲ့တစ္ေယာက္ေယာက္က "ကၽြန္ေတာ္ တစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရတယ္ဗ်ာ" လို႔ ေျပာတဲ့အခါ "ဟုတ္လား၊ ေဆာရီးပဲေနာ္" ဆိုတဲ့စကားကို ေန႔တုိင္းေျပာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာမွေတာင္ မေျပာရေသးဘူး။ ဖုန္းခ်လိုက္ရတယ္ဆိုၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသးတာကိုး။ ေၾသာ္… အဲဒါေၾကာင့္လည္း အိုင္းစတိုင္းႀကီးရဲ႔ ရီေလးတစ္ဗတီသီအိုရီဟာ ကမၻာေက်ာ္တာျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္။

(၆)

"ဟဲလို" ဆိုတဲ့ အသံတစ္ခုကို စြဲလန္းစိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းေတြေျပာေနမိတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသမွ်၊ ၾကားသမွ်ကို သိေနတဲ့ တယ္လီဖုန္းရဲ႔ ဖမ္းစားညႇိဳ႔ယူမႈကို ခံေနရတာလား၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ပူစာတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားရဲ႔ အမိန္႔ေပးေစခုိင္းမႈက်ိန္စာမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ပိတ္မိေနခဲ့တာလား၊ စတဲ့ "လား"ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြ ႐ႈပ္ေထြးေနခဲ့ရတာ ၾကာပါၿပီ။ တစ္ေနကုန္ ဘယ္လိုပဲ ေတြးခဲ့ေတြးခဲ့ ညေနခင္းေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ေျခလွမ္းေတြက တယ္လီဖုန္းရွိရာကို အလိုလိုလွမ္းေနမိတာေတာ့ ယေန႔အထိပါပဲ။ အခုဒီစာကို ေရးေနရင္းနဲ႔ "ဟဲလို"ဆိုတဲ့ အသံခ်ိဳအီေမႊးေလးကိုေတာင္ ၾကားလိုက္မိသလိုပါပဲ။

(၇)

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ရယ္။ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

တယ္လီဖုန္းသရဲ ညီငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
နံနက္ ၃ နာရီ ၄၅ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။