ေတြးေပးၾကပါဦး - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

ေတြးမိတာေလးေတြဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသမွ်ကို ေရးသားခဲ့တာ အေတာ္ေလးမ်ားလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕လည္း သေဘာက်တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပၾကတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာရပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေတြက အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး သူလိုကုိယ္လို လူတိုင္းေလာက္ ေတြးမိတာေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က အေတြးေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားလံုးေတြအျဖစ္ အျပင္ကို ထြက္မလာတာမ်ိဳးျဖစ္မယ္၊ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ေတြးမိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရးဖို႔အခ်ိန္ကမေပးႏိုင္ဘူး။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေတြးမိတာေလးေတြဆိုၿပီး ေရးလုိက္တဲ့အခါ သူတို႔စိတ္ထဲမွာရွိႏွင့္ေနၿပီးသား အေတြးေလးေတြနဲ႔ ထပ္တူက်သြားတဲ့အခါ သေဘာက်သြား၊ ေက်နပ္သြားၾကတာလို႔ နားလည္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒါကိုေျပာျပေနရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ဟာေလးေတြကို ႀကိဳက္တဲ့လူေတြဆိုတာ သူတို႔ရင္ထဲက အေတြးအခံေလးေတြနဲ႔ တူညီသြားတဲ့အတြက္သာျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခံယူထားတယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္လို႔ပါ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ အခ်ိဳ႕မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာခ်င္ပါဘိသနဲ႔။

အခုလည္း ေျမႇာက္ေပးရင္ တက္ေအာင္ကတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူေတြရဲ႕ အားေပးမႈေၾကာင့္ ေတြးမိသမွ် ေသာင္းေျပာင္းေထြလာကို ေရးခ်လုိက္မိျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ားသက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ႀကိဳတင္ေျပာလိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကခ်ည္းပဲ ေတြးမိသမွ်ကို ေျပာေနေတာ့ တခ်ိဳ႕ေတြက ျမင္ျပင္းကတ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေတြးကို အေျခခံၿပီး စာဖတ္သူလည္း ဘယ္လိုေတြးမိသလဲဆိုတာကို ေမးခြန္းေလးေတြ ထုတ္ထားပါတယ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို လာဖတ္တဲ့ပံုမွန္စာဖတ္သူေတြရဲ႕ အခ်က္အလက္အရေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဖတ္သူဦးေရက ပိုမ်ားပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြန္းမန္႔ေပးရတာ အဆင္မေျပမွန္း သိပါတယ္။ စီေဘာက္မွာ ေအာ္ဖို႔က်ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့လူေတြလည္း ရွိမွာပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ စာဖတ္သူရဲ႕ အေတြးကို ကြန္းမန္႔မွာ ေရးခ်င္လည္းေရးပါ။ သို႔မဟုတ္ စီေဘာက္မွာ ေအာ္ခ်င္လည္းေအာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အီးေမးလ္ပို႔ၿပီး ေျပာခ်င္သပဆုိလည္း အဆင္ေျပပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါေတြလုပ္ဖို႔ စိတ္မပါဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကုိယ့္အေတြးထဲမွာကုိယ္ပဲ သိမ္းထားလုိက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အနည္းဆံုးအေနနဲ႔ ေတြးေတာ့ေတြးၾကည့္ေပးပါေနာ္။

(၁)
အခုေနာက္ပိုင္း ဘယ္လုပ္ငန္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားလာရတဲ့အသံကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတဲ့ အခန္းက႑ပါပဲ။ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဘယ္လုပ္ငန္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကံဖန္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာဟာ ျမန္မာေတြရဲ႕ အက်င့္တစ္ခုေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အထက္ကလည္း ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့ရလဒ္တစ္ခု ရဖို႔အတြက္ပဲ အဓိကထားတယ္။ ေအာက္ကလူေတြကလည္း အထက္ကလူရဲ႕ လိုလားခ်က္ကို ျပည့္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ဖို႔ကိုပဲ အေလးထားတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ၿပီးၿပီပဲေလ။ လိုခ်င္တဲ့ရလဒ္ရတာပဲလို႔ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့… လုိခ်င္တဲ့ရလဒ္ေတာ့ ရတာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရလဒ္တစ္ခုအတြက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတာေတြမွာ နည္းမွန္၊ လမ္းမွန္မဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာစိတ္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပါတယ္။ ေရတိုအတြက္ေတာ့ လက္ငင္းျပႆနာ ေျပလည္သြားတယ္လို႔ ထင္ရစရာရွိေပမယ့္ ေရရွည္အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ထိတ္လန္႔စရာႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္သေလာက္ ဥပမာေပးရမယ္ဆိုရင္ လူေနတိုက္ခန္းေတြေဆာက္လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းကို ျပခ်င္ပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔ရက္မွာ အခ်ိန္မီအခန္းအပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ပဲ အာ႐ံုထားေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။ ေနာင္ဘယ္ႏွႏွစ္သံုးလို႔ရေအာင္ ဆိုတာထက္ အခုေလာေလာဆယ္ ဘယ္ေန႔မွာအၿပီးလုပ္ရမယ္ဆိုတာကိုသာ ေဇာင္းေပးေနၾကတာဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အႏၱရာယ္ႀကီးမားလိုက္သလဲဆိုတာကို စဥ္းစားၾကည့္လို႔ေတာင္ ရပါတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ငန္းေတြအတြက္ တာ၀န္အရွိဆံုးလူက ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့ စာဖတ္သူပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္….။

(၂)
ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ဘယ္လိုအခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုရမယ္ စသည္ျဖင့္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲက ကၽြန္ေတာ္မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနတာေလးေတြကို ေျပာျပရရင္....

(က) Follow Me
ငါ့ေနာက္ကလိုက္ လို႔ တုိက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ရမလား မသိပါဘူး။ အဲဒီစကားကို သူမ်ားေတြေျပာတာ ၾကားဖူးသလို ကုိယ္တုိင္လည္း မၾကာခဏ သံုးႏႈန္းဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာလိုဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစားၾကည့္မိဘူးတာ ၀န္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပါးစပ္ထဲမွာ အဂၤလိပ္လို Follow Me ဆိုတဲ့အေျပာကသာ စြဲေနၿပီး "ငါ့ေနာက္ကလုိက္"၊ "ငါလုပ္သလိုလုပ္၊ ငါေျပာသလိုလုပ္"၊ "ငါခုိင္းတာလုပ္" စတဲ့စကားေတြဆိုရင္ နားလည္ရတာကို တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနသလားလို႔ပါ။ Follow Me လို႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ဦးေဆာင္သူရဲ႕ေနာက္ကေန အလုိက္သင့္ေလး သူခုိင္းတာ လုိက္လုပ္ရမယ္လို႔ အလိုလိုနားလည္ၿပီးသားလို႔ ျမင္မိပါတယ္။ (မွားေနရင္ ျပင္ေပးၾကပါေနာ္)

(ခ) Go Ahead (or) Carry On
ဒါကေတာ့ ေရွ႕ကဦးေဆာင္တာမဟုတ္ဘဲ ေနာက္ကြယ္ကေန ေမာင္းႏွင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈလို႔ ျမင္ပါတယ္။ Leading မလုပ္ဘဲ Driving လုပ္တဲ့ေခါင္းေဆာင္မႈလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုေခါင္းေဆာင္မႈအတြက္ကေတာ့ အရည္အခ်င္းျပည့္၀တဲ့ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြက ပိုၿပီးအခရာက်တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရေပမယ့္လည္း ေစာေစာကေျပာတဲ့ လူေတာ္ငယ္သားေတြကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္မႈ၊ ေလ့က်င့္ေပးထားႏိုင္မႈကလည္း ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းတစ္ရပ္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။

(ဂ) Let's Go
ပထမဆံုး ၀န္ခံလိုပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ယူဆခ်က္ပါ။ မွားခ်င္လည္း မွားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီ Let's Go ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳးကို ဘယ္စာအုပ္မွာမွ မဖတ္ဖူးေသးပါ။ ဘယ္သူမွ မေျပာဖူးေသးဘူး၊ ဘယ္သူမွမေရးဖူးေသးဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္မေျပာဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ မဖတ္ဖူး၊ မၾကားဖူးေသးဘူးလို႔ပဲ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုလိုတဲ့သေဘာတရားကေတာ့ ရွိၿပီးသားဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကမၻာ့နာမည္ႀကီးကုမၸဏီႀကီးေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းစီမံခန္႔ခြဲမႈေတြကို ေလ့လာမိရာက ေတြးမိတာမို႔ပါ။ ဒီလိုပါ။ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈႏွစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ဘာမွကို ထူးထူးဆန္းဆန္း မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ္တုိင္ေခါင္းေဆာင္ေနရတဲ့လူေတြ ရွိသလို၊ အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္မွာ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ လူေတြလည္း ရွိၾကမွာပါပဲ။ အခုကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာက ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးရဲ႕ တိုးတက္မႈအရွိန္ဟာ အရမ္းကို ျမန္ဆန္လြန္းတဲ့အတြက္ ေက်ာ္တက္ဖို႔ေနေနသာသာ အမီလုိက္ဖို႔ေတာင္ ဒေရာေသာပါးနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းေနၾကရတယ္ဆိုတာ အားလံုးအသိပါ။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ အထက္ကေျပာခဲ့သလို ဦးေဆာင္သူတစ္ေယာက္တည္းက ေခါင္းေဆာင္ေခၚတာကို လိုက္သြားတာမ်ိဳး၊ ဦးေဆာင္သူက ေနာက္ကြယ္ကေန ေမာင္းႏွင္ေပးတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးထက္ အထက္ေအာက္အတူတကြ ေပါင္းစပ္ညႇိႏိႈင္းခ်ီတက္တဲ့ပံုစံလို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ အထက္ကေအာက္၊ ေအာက္ကအထက္ဆိုတဲ့ ပံုစံေတြထက္ အလ်ားလိုက္ပံုစံနဲ႔သြားရင္ ပိုၿပီးမ်ားခရီးတြင္မလားလို႔ ေတြးမိလို႔ပါ။

စာဖတ္သူကေရာ ဘယ္လိုပံုစံကိုႀကိဳက္သလဲ???
Follow Me လား?
Go Ahead လား?
Let's Go လား?

(၃)
ဗီဒီယိုေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြအၾကည့္မ်ားလာေတာ့ ဘာေတြ႔ရသလဲဆိုရင္ အခ်ိဳ႕ဇာတ္ကားေတြက ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ကို အိပ္ေပ်ာ္သြားေလာက္တယ္။ ဒီမင္းသား၊ ဒီမင္းသမီးနဲ႔ပဲ ႐ုိက္ထားခ်င္းအတူတူကို ဇာတ္ကားတစ္ခုကေကာင္းၿပီး၊ ေနာက္ဇာတ္ကားတစ္ခုက ညံ့ေနျပန္ေရာ။ အဲဒါဆိုရင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြဟာ အေရးပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းမေကာင္းရင္ သူတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေကာင္း ၾကည့္လို႔မေကာင္းႏိုင္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ျမင္တဲ့တစ္ခ်က္ကို ေျပာၾကည့္ပါမယ္။ အစြန္းေရာက္တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြဟာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာ သံုးသပ္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာပါ။ ၀တၳဳေတြလည္း ဒီလိုပဲလို႔ ျမင္ပါတယ္။ ၀တၳဳေတြ၊ ဗီဒီယိုေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ အစြန္းေရာက္ေတြဆိုရင္ ၾကည့္လို႔၊ ဖတ္လို႔ ေကာင္းတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မင္းသိခၤ၀တၳဳေတြ၊ ရွင္မိုးရဲ႕၀တၳဳေတြကို ျပန္သတိရမိတယ္။

အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာက လူေတြဟာ အစြန္းႏွစ္ဖက္ကိုပဲ စိတ္၀င္စားၾကတယ္ဆိုတာပါပဲ။ လက္ေတြ႔နယ္ပယ္ကို စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့လည္း အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ ဥပမာထားၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္စာသင္ေနတဲ့ တပည့္ေတြထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္ပဲေတြ႔ေတြ႔ နာမည္ေရာ၊ လူေရာတြဲၿပီး မွတ္မိတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ လိမၼာ(ေတာ္)လြန္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆိုး(ညံ့)လြန္းတဲ့ တပည့္ေတြ ဆိုတာပါပဲ။ သာမန္ပဲေနတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို နာမည္နဲ႔လူ တြဲၿပီး မသိတာကို အခုမွျပန္ၿပီး အံ့ၾသေနမိတယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ လူ႔သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း အစြန္းႏွစ္ဖက္က လူေတြကိုပဲ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာထက္ တင္ခဲ့ၾကတာ အထင္အရွားေတြ႔ရပါတယ္။ ဂႏၵီႀကီးကို မွတ္တမ္းတင္သလို ဟစ္တလာကိုလည္း ေနရာေပးထားရတာပါပဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ကမၺည္းထုိးသလို ဦးေစာကိုလည္း မွတ္တမ္းတင္ထားရပါတယ္။ မာသာထရီဇာကို အမွတ္ရေနၾကသလို ကလီယိုပါထရာကိုလည္း တသသေျပာေနၾကတာပါပဲ။ အခုေနာက္ဆံုးေျပာရရင္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးလုပ္ေနတဲ့ အယ္လ္ဂိုးထက္ အယ္လ္ကိုင္းဒါးဖခင္ႀကီး အိုစမာဘင္လာဒင္ကေတာင္ ပိုၿပီး ထင္ေပၚေနသလားလို႔ပါ။

အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာက လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ေနထိုင္စဥ္ကာလအတြင္းမွာ သာမန္ပဲ ေနထုိင္ရမွာလား။ သူမ်ားနဲ႔မတူေအာင္ ေနၾကရမွာလားဆိုတာပါ။ ေျဖၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္။

ေတြးေနဆဲ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္၊ တနလၤာေန႔။
ည ၉ နာရီ ၁၀ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။