အလွမႀကိဳက္ လူမိုက္ - လူထုစိန္၀င္း

ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေက်ာင္းဖြင့္စာသင္ေနစဥ္က ေန႔စဥ္ ၀တၱရားမပ်က္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ အလုပ္တစ္ခုရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားထုိင္ စားပြဲရွည္ႀကီးသံုးလံုးနဲ႔ ဆရာထုိင္ ႐ံုးစားပြဲတစ္လံုးမွာ အလွစိုက္ပန္းအိုးေတြ ထိုးတဲ့အလုပ္ပါ။ ကုိယ္တိုင္အခ်ိန္ယူၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္လုပ္ပါတယ္။

မုန္ညင္းပြင့္လည္း ပန္းပဲ
ပန္းထိုးဖို႔ ပန္းအိုးမ်ိဳးစံုလည္း စုေဆာင္းထားပါတယ္။ အရြယ္စံု ပန္းစိုက္ဆူးအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေရျမႇဳပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အပု၊ အရွည္၊ အ၀ိုင္း၊ ေလးေထာင့္၊ သံုးေျမႇာင့္ စသည္ျဖင့္ ပန္းအိုးေတြလည္း အလဲလဲအလွယ္လွယ္နဲ႔ သံုးပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ေတာင္ႀကီးအိမ္က ပို႔လုိက္တဲ့အထဲမွာ တစ္ေတာင္ေလာက္ရွည္တဲ့ မုန္လာဥႀကီးနဲ႔ မုန္ညင္းေတြပါလာရင္ မုန္ညင္းပြင့္ေတြနဲ႔ မုန္လာဥကို တျခားပန္းေတြနဲ႔ေရာၿပီး ထိုးထားတတ္ပါတယ္။ မုန္ညင္းပြင့္၀ါ၀ါကေလးေတြကို ဘာပန္းေလးေတြလည္း လွလိုက္တာလို႔ အံ့ၾသၾကသလို မုန္လာဥႀကီးၾကည့္ၿပီး အထူးအဆန္းလည္း ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။

လူ႔စ႐ိုက္ကိုသိဖို႔
စားပြဲတိုင္းမွာ ပန္းေတြေ၀ေနေအာင္ ထိုးထားတာဟာ အလွကို ၾကည့္ဖို႔၊ စိတ္ၾကည္ႏူးေစဖို႔သက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ စားပြဲေတြမွာထုိင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ေပါင္းစံုရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ေလ့လာလို႔ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြက ပန္းကေလးေတြ ႏွစ္သက္စံုမက္စြာ နမ္းၾကည့္တတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ႏြမ္းေလ်ာ္ေနတဲ့ အရြက္ကေလးေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ ေႁခြပစ္တတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စကားေျပာရင္း အမွတ္မထင္ လက္က ပန္းပြင့္ကေလးေတြကို ကိုင္လုိက္၊ ဆြလိုက္နဲ႔ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။

အ႐ုိင္းအစိုင္းဘ၀ ျပန္ေရာက္မယ္
သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ သဘာ၀ကို သိရတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာသင္ေပးသင့္တယ္ဆိုတာ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ေယဘုယ်သေဘာနဲ႔ အလွရဲ႕တန္ဖိုးကို ေျပာျပရပါတယ္။ အလွနဲ႔ရသက လူ႔ေလာကႀကီးကို သာယာလွပၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ထားပံုနဲ႔ အလွနဲ႔ရသ ဆိတ္သုဥ္းရင္ ေလာကႀကီးလည္း အ႐ိုင္းအစိုင္းဘ၀ကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီး ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္း လုပ္ၾကရင္းနဲ႔ လံုး၀ဆိတ္သုဥ္းသြားႏိုင္ပံုတို႔ကို ေျပာျပရပါတယ္။

တစ္ထြာျပ တစ္လံျမင္
ဒီေခတ္က အလွေပ်ာက္တဲ့ ေခတ္မဟုတ္လား။ ေတာ္ၾကာ အယ္လ္နီညိဳနဲ႔၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ လာနီညာနဲ႔ ပူခ်င္ရင္ တအားပူလုိက္၊ ေအးခ်င္ရင္ တအားေအးလိုက္နဲ႔ လူတိုင္းကုိယ္ေတြ႔ ႀကံဳေနၾကရတာ။ တစ္ကမၻာလံုးမွာလည္း သစ္ေတာႀကီးေတြ ျပဳန္းတီးလို႔၊ ဖုန္းဆိုးေတာေတြ က်ယ္ျပန္႔လာလို႔၊ မိုးေခါင္လို႔၊ ေရႀကီးလို႔၊ စားနပ္ရိကၡာေတြ ရွားပါးလို႔ စတဲ့စတဲ့အသံေတြ ေန႔တုိင္းမၾကားခ်င္အဆံုး ျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ အလွရဲ႕တန္ဖိုးကို တစ္ထြာျပလုိက္တာနဲ႔ တစ္လံေလာက္ ျမင္ေနၾကၿပီေလ။ သိပ္ေျပာလို႔ေကာင္းတာ။

ဆည္းလည္းသံ တလြင္လြင္
ဒါကို သေဘာေပါက္နားလည္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ အလွနဲ႔ရသ ပညာအေၾကာင္းကို မူလတန္းပညာ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းမွာကတည္းက ထည့္သြင္းေရးဆြဲထားတာ။ ေက်ာင္းေနစ ကေလးငယ္ေတြကို ပန္းပြင့္ေလးေတြကို စံုမက္တတ္ေအာင္၊ လိပ္ျပာေလးေတြ၊ ငွက္ကေလးေတြ ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးၾကတယ္။ ဂီတရသကို ခံစားတတ္ေအာင္လည္း ၫႊန္ၾကားျပသတယ္။ ဒါမ်ိဳးကို လူငယ္ေတြသိေအာင္ ေျပာျပရတယ္။ ေဒါသအမ်က္ တေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနတဲ့သူေတာင္ သာယာညင္းေျပာင္းတဲ့ ေတးသံ၊ ဂီတသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ အခိုက္အတန္႔ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဟာ ႐ုတ္တရက္ ၿငိမ္သက္သြားတတ္တဲ့သေဘာ၊ စိတ္ဆင္းရဲဒုကၡ ႀကီးစြာခံစားရၿပီး ေသာကမီးေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလာင္ၿမိဳက္ေနပါေစ ေလတိုးလို႔ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ ဘုရားဆည္းလည္းသံေလးေတြ ၾကားလုိက္ရတဲ့ တဒဂၤမွာ ရင္ထဲ ေအးခနဲျဖစ္ၿပီး အပူမီး ေလ်ာ့ပါးသြားရတဲ့ သေဘာေတြ ေျပာျပရတယ္။

ရမ္ဘုိယဥ္ေက်းမႈလႊမ္းမိုး
လူငယ္ေတြ အလွကုိခ်စ္ေစခ်င္တယ္။ ရသကို ခံစားေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါေတြကို မၾကာမၾကာ ေျပာျပရပါတယ္။ တစ္ေန႔ကပဲ သတင္းစာထဲ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အေမရိကန္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ေသနတ္ကိုင္ၿပီး မူလတန္းေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲကို တရစပ္ပစ္သြင္းလို႔ ကေလးေတြ ေသေၾကရတဲ့အေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္မွာလည္း ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီး ေဘ့စ္ေဘာတုတ္ကိုင္ လူငယ္ေတြက လမ္းမွာေတြ႔သမွ် ေမာ္ေတာ္ကားမွန္ေတြ ႐ုိက္ခြဲသြားၾကတဲ့အေၾကာင္း သတင္းစာဖတ္ဖတ္၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားၾကည့္ၾကည့္ ေနရာတကာမွာ ရမ္ဘိုယဥ္ေက်းမႈ လႊမ္းမိုးေနတာခ်ည္း ေတြ႔ေနရတယ္။ လူေတြဟာ ေက်ာက္ေခတ္အ႐ိုင္းအစိုင္းဘ၀ကို ျပန္သြားေနၾကၿပီလားလို႔ေတာင္ ေတြးစရာျဖစ္တယ္။

အလွကို ခ်စ္တတ္မွ လူယဥ္ေက်း
ဒါေၾကာင့္ အလွအေၾကာင္း၊ ရသအေၾကာင္း လူငယ္ေတြကို မ်ားမ်ားေျပာေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ အလွကုိ ခ်စ္တတ္မွ၊ ရသကို ခံစားတတ္မွ လူယဥ္ေက်းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အလွကို မခ်စ္တတ္သူ၊ ရသကို မခံစားတတ္သူဟာ လူ႔ေလာကအတြက္ အႏၱရာယ္ႀကီးပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပန္းကေလးေတြကို နင္းေျခပစ္ဖို႔ ၀န္မေလးသူေတြ ျဖစ္ေနၾကလို႔ပဲ။