ကၽြႏ္ုပ္ကို ျမတ္ႏိုးပါသည္ဟု သင္ကေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္... သင္ျမတ္ႏိုးေၾကာင္း ဘယ္တုန္းကမွ မျပသခဲ့ပါ။ အစတြင္ သင္သည္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ျပည့္ျပည့္၀၀ လုပ္ေဆာင္မျပႏိုင္ခဲ့ပါ။ ယခုေတာ့ သင္က ကၽြႏ္ုပ္ကို ဘာမွ အေရးမထားေတာ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သင့္အတြက္ ဘာမွ အေရးမပါေတာ့ဘူးလားလို႔ပင္ စဥ္းစားမိပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္မရွိေတာ့သည့္အခါမွာ သင္သည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို သတိတရရွိပါလိမ့္မည္။ ကၽြႏ္ုပ္ မင္းအတြက္ လုပ္ေပးခဲ့တာေတြကို အမွတ္ရပါလိမ့္မည္။ ကၽြႏ္ုပ္က မင္းအဆင္သင့္စားဖို႔ အစားအစာေတြကို စားပြဲေပၚအေရာက္ တင္ေပးဖို႔ တာ၀န္ရွိပါသည္။ မင္းအ၀တ္ေတြ သန္႔ရွင္းဖို႔ မင္းကေလးေတြ ေကာင္းေကာင္းေနႏိုင္ဖို႔၊ သင္လိုအပ္တဲ့ အရာရာအတြက္ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ တာ၀န္ရွိပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ သင့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္လိုအပ္သည္ကို သင္သေဘာေပါက္လာဖို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရမလဲဆိုသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ တိတ္တိတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ကို တန္ဖိုးထားပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေလးစားဂ႐ုစိုက္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း သင့္ကို ဆက္လက္ေစာင့္ေရွာက္ပါမည္။ ကၽြႏ္ုပ္ဘယ္သူလဲ၊ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ သင္၏အလုပ္ ျဖစ္ပါသည္။
Tuesday, January 19, 2010
အလုပ္တန္ဖိုး
Carnegian Report
(ေဒါက္တာသိန္းလြင္၏ စိတ္က်န္းမာေရး အေတြးစာစုမ်ားမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
Posted by Ko Nyan Posted Time 8:23 PM
Labels စာအုပ္မွတ္စုမ်ား, ေအာင္ျမင္ေရး-Success
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment