(အဲဒီေန႔ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဗိုလ္စြဲသြားသူကေတာ့ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္နာရီခန္႔ကို လံုး၀မနားဘဲ ေျပာသြားႏုိင္သလို ေအာက္မွာရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပရိသတ္ေတြလည္း လံုး၀ကို မနားဘဲ ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္လိုက္ရပါတယ္။ စင္ေပၚကုိတက္လာေတာ့ ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ အတည္အခန္႔ေတြ ေျပာေတာ့မယ္ ေအာက္ေမ့ေနတာ ဘယ္ဟုတ္လို႔လဲ စကားေျပာကလည္း ေကာင္းပါေပ့၊ သူေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ပရိသတ္ေတြ ပါလာေအာင္၊ စိတ္၀င္စားေအာင္ လုပ္သြားတာလည္း ေကာင္းပါေပ့ဗ်ာ။ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႕ ေဟာေျပာမႈကေန ကၽြန္ေတာ္အမ်ားႀကီး ရလုိက္ပါတယ္။ နားေထာင္ေနတဲ့ တစ္ဖက္လူကို အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္မဟုတ္ဘဲ ရယ္စရာေလးေတြနဲ႔ နား၀င္ေအာင္ ထည့္ေပးသြားႏုိင္တာ ဆရာ့ရဲ႕ အရည္အခ်င္းပါ။ အေပၚယံပဲ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္နာရီလံုး ဟာသေတြ ေျပာသြားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဟာသတုိင္းမွာ ေတြးစရာေတြ၊ မွတ္စရာေတြ ပါေနခဲ့တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမ်ားနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာ စိတ္၀င္စားေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္သလိုပါပဲ။ ႏွစ္နာရီေလာက္ေျပာအၿပီး ည ၁၂ နာရီထိုးေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေတာ္ကို စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဆက္ၿပီး နားေထာင္ခ်င္ေသးတာပါ။ ဆရာႏြမ္ဂ်ာမွာလည္း ေျပာစရာေတြက ကုန္ဦးမယ္ မထင္ပါဘူး။ အေတြ႔အႀကံဳလည္းမ်ား၊ ေတြ႔ႀကံဳရသမွ်ကို ျပန္ေျပာတာကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားေထာင္ရတာ လံုး၀ကို မတင္းတိမ္ႏိုင္ပါဘူး)
ေဟာေျပာသူ - ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း
ေခါင္းစဥ္ - စာေရးသူမွ စာဖတ္သူသို႔
ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့တာခင္ဗ်။ အခုေခတ္ ေစ်းကြက္စီးပြာေရးစနစ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အမ်ားႀကီးေနာက္က်တယ္။ ဆရာခ်စ္ႏိုင္ ေျပာသြားသလို ႐ူးပါဆိုလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အ႐ူးေကာင္းခဲ့တာ စာေတြဖတ္ၿပီး ရည္စားစာေရးဖို႔ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ အရြယ္မွာပဲ သူမ်ားေတြကို အခေၾကးေငြယူၿပီး ရည္းစားစာ ေရးေပးေနရၿပီ။
(ပရိသတ္ရယ္သံမ်ား)
တကယ့္အႏုအဖတ္၊ အခ်စ္စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြဖတ္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ထဲမွာ ကူုးထားတတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ပန္းေမႊးကဗ်ာတို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ နာမည္ႀကီးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ထဲမွာ စာသားႏုႏုရြရြေလးေတြ၊ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီးမွ တကယ့္အမ်ားႀကီးပဲ၊ အဲလိုမွတ္ထားတာ။
ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္းက ေက်ာင္းသားႀကီးေတြက သိလည္းမသိ၊ ရင္းလည္းမရင္းႏွီးဘဲ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္႔ေတြ ၀ယ္ေကၽြးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိဘဲ မုန္႔စားရနည္းလားဆိုၿပီး စားတာေပါ့။ ေနာက္က်ေတာ့မွ ဘယ္ဟုတ္လို႔လည္း သူတို႔အတြက္ ရည္းစားစာ ေရးေပးခုိင္းတာကိုး။ ကုိယ္တုိင္က ရည္းစားစာေရးဖို႔ အသက္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူမ်ားကို ရည္းစားစာ ေရးေပးေနရၿပီ။ အစကေတာ့ အားလံုးကို အခမဲ့ပါပဲ။ အဲဒီေလာက္ စီးပြားေရး မေသာင္းက်န္းေသးပါဘူး။ (ပရိသတ္ရယ္သံမ်ား)
ကၽြန္ေတာ္ေရးေပးလိုက္တာေတြက အေတာ္ေလးေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ျပန္ျပန္ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္ကိုေျမာက္တာေပါ့။ ငါေရးေပးလုိက္တဲ့ ရည္းစားစာေတြေၾကာင့္ ရည္စားေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီဆိုတဲ့ ပီတိက ဘာနဲ႔မွ မတူဘူးဗ်။
တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အိမ္ကို နယ္ကအစ္မ၀မ္းကြဲေတြ ေရာက္လာတယ္။ တစ္လေလာက္ၾကာမယ္ေပါ့။ ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္အစ္မေတြက ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အေတာ္ေခ်ာေခ်ာလွလွေတြဗ်။ (ပရိသတ္ ရယ္သံမ်ား) တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အိမ္မ်က္ေစာင္းထိုးက အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မတစ္ေယာက္ ရည္းစားျဖစ္ေနၾကသတဲ့။ ဟင္... ေရာက္တာမွ တစ္ပတ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲေပါ့။ (ပရိသတ္ရယ္သံမ်ား) ဒါနဲ႔ အစ္မကို ေမးၾကည့္တယ္၊ အစ္မရယ္ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္အတြင္းမွာ ႀကိဳက္သြားရတာလဲလို႔။ အဲဒီေတာ့ အစ္မက ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ ငါလည္း အစက မႀကိဳက္ပါဘူးဟယ္... ဒါေပမယ့္ သူေပးတဲ့ ရည္းစားစာေလးက လြမ္းစရာေကာင္းေတာ့ ျပန္ႀကိဳက္လုိက္တာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ (ပရိသတ္ရယ္သံမ်ား) အဲဒီလူပံုစံၾကည့္ရတာ အဲဒီလိုေတြလည္း ေရးတတ္မယ့္ပံု မေပၚပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစ္မရဲ႕ ရည္းစားစာကို ျပစမ္းပါဦးဆိုၿပီး ေတာင္းၾကည့္ရတယ္။ ပရိသတ္မ်ားထင္ထားသလိုပါပဲ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအစ္ကိုႀကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေရးေပးဖူးတဲ့ ရည္းစားစာျဖစ္ေနတယ္ခင္ဗ်။ (ပရိသတ္ ရယ္သံမ်ား) ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစားစာေတြက အဲဒီေလာက္အထိ ေအာင္ျမင္တယ္။ အစတုန္းက ညီေလးတို႔ဘာတို႔လုပ္ေနတဲ့လူက အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေယာက္ဖတဲ့။ (ပရိသတ္ရယ္သံမ်ား) အဲဒီကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ရည္းစားစာေရးရင္ အရင္လို အခမဲ့မရေတာ့ဘူး။ ၾကမ္းခင္းေစ်းသတ္မွတ္ၿပီး ပိုက္ဆံယူၿပီး ေရးရေတာ့တာေပါ့။ အနည္းဆံုးၾကမ္းခင္းေစ်းက ႏွစ္က်ပ္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲကို ျပားသံုးဆယ္ပဲ ေပးရတဲ့ေခတ္။ အဲဒီေလာက္အထိ စီးပြားျဖစ္ခဲ့တာ။
ရည္းစားစာကို ပိုက္ဆံယူတယ္ဆိုတာလည္း အဆင့္ေတြေတာ့ ရွိေသးတယ္ဗ်။ ေမးလုိက္လို႔ "ကုိယ္ အဲဒီေကာင္မေလး အိမ္ေရွ႕ကို ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ သြားၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ကိုယ့္ကိုေတြ႔ရင္ ၿပံဳးျပတယ္ကြ" ဆိုတဲ့လူဆိုရင္ ႏွစ္က်ပ္ေပါ့။ အဲ "ကိုယ္ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ကိုသြားတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ ညီေလးရာ၊ ကုိယ့္ကို ဘာမွလည္း ၿပံဳးမျပ၊ ဘာမွလည္း မထူးျခားဘူး" ဆိုတဲ့လူက်ရင္ ေစ်းကုိင္ရတာေပါ့။ "ဟာ.. အစ္ကိုႀကီး၊ လြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းအကြက္ဆင္မွရမယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ပညာေတြအကုန္ ထုတ္သံုးရႏုိင္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ အရင္ေစ်းနဲ႔ေတာ့ မရဘူး၊ နည္းနည္းေတာ့ ေစ်းႀကီးမယ္အစ္ကုိႀကီးေပါ့"။ (ပရိသတ္ရယ္သံမ်ား) ဟိုလူကလည္း စိတ္က ငယ္ထိပ္ေရာက္ေနတာကိုး။ ရပါတယ္ညီေလးရာ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလိုလူဆိုရင္ေတာ့ ငါးက်ပ္ ယူပါတယ္။ "လမ္းမွာကိုယ့္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ မ်က္ႏွာလႊဲသြား၊ တံေတြးေထြးသြား၊ ေျခေဆာင့္သြားတယ္ကြာ" ဆိုတဲ့လူေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခုနစ္က်ပ္ ယူပါတယ္။ (ပရိသတ္ရယ္သံမ်ား)
တစ္ခုႀကိဳေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္အခုေျပာမယ့္ဟာက ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြနဲ႔ လံုး၀မဆုိင္ပါဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီၿမိဳ႕မွာလည္း ရည္းစားစာ ေရးမေပးဖူးပါဘူး။ (ပရိသတ္ရယ္သံမ်ား) ရည္းစားစာေရးတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းအႀကီးဆံုးယူတာကေတာ့ အပ်ိဳႀကီးေတြကို ေပးတဲ့ရည္းစားစာပါ။ တစ္ဆယ္မွ မရရင္ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀မေရးပါဘူး။ (ပရိသတ္မ်ား မရပ္မနားရယ္ၾကသည္။ အၾကာႀကီး ရယ္ၾကသည္။ ဆရာႏြမ္ဂ်ာ ေရေသာက္ရင္းေစာင့္ရသည္)
ေနာက္ထပ္တစ္ဆင့္ ရွယ္ေစ်းနဲ႔ေရးတဲ့ ရည္းစားစာ ရွိပါေသးတယ္။ (ရယ္သံမ်ား) ရည္းစားစာေပးမယ့္လူဟာ အပ်ိဳႀကီးလည္းျဖစ္တယ္၊ ေက်ာင္းဆရာမလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္မွမရရင္ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ကို မေရးပါဘူး။ (ပိုဆိုးသြားသည္၊ ပရိသတ္မ်ား ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ၾကသည္)
ကၽြန္ေတာ္စာေရးသက္ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။ စာေပေဟာေျပာပြဲ လုိက္တာတင္ကို ၂၈ ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အခုလိုမ်ိဳး ပရိသတ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း စာေရးရတဲ့အခါ ဖိစီးမႈ အရမ္းမ်ားပါတယ္။ အခုလို ေဟာေျပာပြဲေတြ လုိက္တဲ့အခါ စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္သလို ပရိသတ္ေတြ ေကၽြးေမြးတဲ့ဟာေတြကိုစား၊ ေပးတဲ့ဟာေတြကိုယူရတာ အရမ္းကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ (ရယ္သံမ်ား) ၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ေရာက္တဲ့အရပ္က ေကၽြးသမွ်ကို သမိုင္းေပးတာ၀န္လို႔ ခံယူၿပီး အကုန္စားပါ့မယ္။ (ရယ္သံမ်ား) ေပးသမွ်ကိုလည္း တစ္ခုမွမျငင္းဘဲယူဖို႔ အိမ္ကမထြက္ခင္ကတည္းက ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ (ရယ္သံမ်ား)
ေနာက္ထပ္ ေဟာေျပာပြဲေတြကို ကၽြန္ေတာ္အၿမဲတမ္းလုိက္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ သံုးအုပ္ေလာက္ ထြက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ခုသိလိုက္ပါတယ္။ ငါေတာ့ ကေလာင္နာမည္ေရြးတာ မွားသြားၿပီဆိုတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စာအုပ္သံုးအုပ္ေလာက္ ထြက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို မိတ္ဆက္စာေတြ လာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္တာေပါ့။ ၀မ္းသာအားရဖတ္တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကခ်င္လားလို႔ ေမးတယ္၊ ရွမ္းလားလို႔ ေမးတယ္၊ တုိင္းရင္းသားလားလို႔ ေမးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႔ ေမးၾကတယ္မသိပါဘူး။ ဆရာ့နာမည္က ႏြမ္ဂ်ာသိုင္းဆိုေတာ့ မူစလင္လားတဲ့။ (ရယ္သံမ်ား) အဲဒီအထိ ကၽြန္ေတာ္ခံႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခုပဲ... ကၽြန္ေတာ့္ကို မိန္းမစာေရးဆရာမ ထင္ေနၾကတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ကို ခံစားလို႔မရပါဘူး။(ပရိသတ္မ်ား အားပါးတရရယ္ၾကသည္) ဘယ္လိုႀကီးမွန္းကို မသိပါဘူးဗ်ာ။
မိတ္ဆက္စာေတြေရးတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေရးတဲ့လူက ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားပဲ ရွိတယ္။ ပထမတစ္မ်ိဳးက ၿမီးေကာင္ေပါက္ေတြပါ။ ေကာင္မေလးေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္ကေလးေတြပါ။ (ရယ္သံမ်ား ဆူညံသြားသည္) သူတို႔ေရးသမွ်ကလည္း အစခ်ီတာက တစ္ပံုစံတည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
"ခ်စ္မမ ႏြမ္" တဲ့။
(ပရိသတ္မ်ား ထိန္းမရသိမ္းမရ ရယ္ၾကသည္)
ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ေရွ႕တန္းေရာက္ တပ္မေတာ္သားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေရွ႕တန္းကေန တကူးတက စာေရးၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္တာေပါ့ေနာ္။ ၀မ္းသာအားရ ဖတ္တာေပါ့။ သူတို႔အားလံုး ေရးထားတဲ့စာေတြမွာ အစခ်ီပံုေတြကလည္း ဆင္တူ႐ိုးမွားေတြပါပဲ။ အမ်ားစု ေရးေလ့ရွိၾကတာက-
"ခ်စ္ညီမေလး ႏြမ္" တဲ့။
(ပရိသတ္မ်ား ပတ္တုပ္မရေအာင္ ရယ္ၾကသည္)
ပိုဆိုးတာက စာထဲမွာေရးထားတာေတြပါ။ "ညီမေလးရဲ႕စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတဲ့ စာလံုးေလးေတြကိုဖတ္ၿပီး ညီမေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ျမင္ေယာင္လာမိတယ္" (ရယ္သံမ်ား) အဲဒီအထိ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ "ညီမေလးရဲ႕ လွပေက်ာ့ရွင္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို မ်က္စိထဲမွာ ျမင္လာတယ္" (က်ယ္ေလာင္ေသာ ရယ္သံမ်ား) ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ... စာလံုးေတြကိုဖတ္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ျမင္လာတယ္ဆုိေတာ့ အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လူေတြပါလားေနာ္။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၾကက္သီးေတြ ထလာတယ္။ (အားရပါးရ ရယ္သံမ်ား)
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး စာေပေဟာေျပာပြဲလိုက္ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေလးကို ေျပာျပပါရေစဦး။ စာေရးဆရာက စုစုေပါင္း ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ (၅) ေယာက္။ သြားတဲ့စာေရးဆရာအားလံုးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္ဆံုး၊ မ်က္ႏွာသစ္။ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္ေပါ့။ သြားရတဲ့ေနရာက ဆရာခ်စ္ႏိုင္ရဲ႕ ဇာတိေျမ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးဆရာေတြကို လာႀကိဳၿပီး ေရနံအရာရွိ ဧည့္ရိပ္သာကို ေခၚသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဧည့္ရိပ္သာမွာ အခန္းႏွစ္ခု ျပင္ထားေပးတယ္။ ဧည့္ရိပ္သာ(၁)မွာ က်န္တဲ့ စာေရးဆရာ (၄)ေယာက္ကုိ တစ္ေပါင္းတည္း စီစဥ္ေပးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္က်ေတာ့ ဧည့္ရိပ္သာ(၂)မွာ ေနရမယ္ဆုိၿပီး လုိက္ပို႔တယ္။ သြားတဲ့ (၅)ေယာက္ အတူတူကို ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ႀကီးထားေတာ့ အားငယ္လိုက္တာဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ေတြက စာေရးဆရာေတြအတြက္ တည္းခိုဖို႔ေနရာ စီစဥ္ေပးပါဆိုလို႔ စီစဥ္ေပးတာပါတဲ့။ စာေရးဆရာႀကီး (၄)ေယာက္နဲ႔ တက္သစ္စ စာေရးဆရာမေလး (၁)ေယာက္ ပါမယ္ဆိုလို႔၊ ဆရာမေလးကိုေတာ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြနဲ႔ အတူထားလို႔ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး သီးသန္႔အခန္းတစ္ခန္း စီစဥ္ေပးထားတာပါတဲ့။ (ပရိသတ္ ရယ္သံမ်ား)
အမယ္... အခန္းထဲကို၀င္သြားေတာ့ ျပင္ဆင္ထားတာ ႏုေနတာပဲဗ်ာ။ အိပ္ရာခင္း၊ ေခါင္းအံုးစြပ္ကအစ တကယ့္ကို ႏုႏုကေလးေတြ။ (ပရိသတ္ ရယ္သံမ်ား) ဗီ႐ိုကိုဖြင့္လုိက္ေတာ့ အထုပ္ကေလးေတြ ေတြ႔တယ္။ ဘာမွန္းေသခ်ာမသိေပမယ့္ ေလးေထာင့္ထုပ္ ေပ်ာ့စိစိေလးေတြဆိုေတာ့ ဗိုက္ဆာရင္စားရေအာင္ ေပါင္မုန္႔ထည့္ေပးထားတာပဲလို႔ နားလည္လုိက္တယ္။ အေတာ္ေလးကို ျပည့္စံုေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတာပါလားလို႔ ၀မ္းေတြသာလို႔ေပ့ါေလ။ ဒီကကၽြန္ေတာ္ကလည္း နဂိုကမွ အစားအေသာက္ဆိုရင္ သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ တစ္ခုေလာက္ စားလုိက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး တစ္ထုပ္ေဖာက္လိုက္တာေပါ့။ အဲဒီလုိေဖာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ရိပ္သာက လူတစ္ေယာက္ အေမာတေကာနဲ႔ ေျပး၀င္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေဖာက္ေနတဲ့ အထုပ္ကိုလည္းေတြ႔ေရာ... မ်က္ကလူးဆန္ျပာနဲ႔... ဆရာ... မေဖာက္နဲ႔၊ မေဖာက္နဲ႔ အဲဒါ ဆရာ့အတြက္ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ "အဲဒါ အမ်ိဳးသမီး လစဥ္သံုးပစၥည္းေတြဆရာ" တဲ့။ (ပရိသတ္ရယ္သံမ်ား အေတာမသတ္ေတာ့) ကဲ... မွတ္ကေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာမလို႔ထင္ၿပီး အစစအရာရာ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပင္ဆင္ထားေပးၾကတာေလ။ (ရယ္သံမ်ား မရပ္ေသး)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေဟာေျပာပြဲေတြ အမ်ားႀကီးလည္း လုိက္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ နယ္ေတြအစံုလည္း ေရာက္ခဲ့ဖူးၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာမွန္း သိေနၾကပါၿပီ။ (ရယ္သံမ်ား)
တစ္ခါက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသဘက္ကို စာေပေဟာေျပာပြဲ သြားစဥ္တုန္းကေပါ့ဗ်ာ။ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီးကာစ ကာလေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အခုလို ဟီးဟီးဟားဟား ဟီလာတိုက္ေနလို႔လည္း မေကာင္းဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ ငယ္ေအာင္လုပ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းတဲ့ ပံုစံေလးေတြနဲ႔ ေနၾကရတာေပါ့။ (ဆရာႏြမ္ဂ်ာက အမူအရာလုပ္ျပေနသျဖင့္ ပရိသတ္မ်ား တ၀ါး၀ါးႏွင့္ ပြဲက်ေနေလသည္) အဲဒါနဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေသးေသးေလးတစ္အိမ္မွာ ထမင္းစားရမယ္ေပါ့။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ သူတို႔ေတြဆီက ထမင္းကို ကၽြန္ေတာ္မစားရက္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြမွာ ဒုကၡကုိယ္စီနဲ႔ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္လည္း သမုိင္းေပးတာ၀န္ကိုေတာ့ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ရဦးမွာပဲ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ မစားမျဖစ္ စားရတာေပါ့ေနာ္။ (အသံေနအသံထားႏွင့္ ေျပာလုိက္သျဖင့္ ပရိသတ္ ရယ္သံမ်ား ဆူညံသြားသည္) ထင္ထားတာက ဟင္းခ်ိဳေလးတစ္ခြက္၊ ဟင္းေလးတစ္ခြက္ေလာက္ေပါ့။ ထမင္း၀ိုင္းမွာလည္း ထုိင္လုိက္ေရာ... ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးကို အံ့ၾသသြားတယ္။ ပုစြန္တုပ္ႀကီးေတြဆိုတာ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ပန္းကန္လံုးတစ္လံုးမွာ ပုစြန္တုပ္ ၅ ေကာင္ေလာက္ ထည့္ေပးထားတာ။ ပန္းကန္ (၃)လံုးေလာက္ ခ်ေပးထားတာဆိုေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ။
ရန္ကုန္မွာကလည္း ပုစြန္ဆိုတာက စားရခက္တယ္ေလ။ အိတ္စပို႔ ပို႔ကုန္ဆိုေတာ့ တရား၀င္ေရာင္းလို႔ မရဘူးတဲ့။ ေစ်းထဲမွာ ခိုးၿပီးေတာ့ ေရာင္းတာလည္း ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပုစြန္တုပ္ေရာင္းတဲ့လူချမာ ျမင္ျမင္ထင္ထင္လည္း ေရာင္းလို႔မျဖစ္ေတာ့ ဖက္တို႔ဘာတို႔နဲ႔ အုပ္ထားရတာေပါ့။ ဘယ္ႏွယ့္ေနာ္... ေစ်းသည္ပါဆိုမွ ကုိယ္ေရာင္းမယ့္ပစၥည္းကို ျပထားမွ အဆင္ေျပမွာေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ချမာ မၾကာခဏဆိုသလို လွန္,လွန္ျပရတာေပါ့။ (ပရိသတ္မ်ား အေတာမသတ္ရယ္ေမာသံမ်ား) အုပ္ထားတဲ့ ဖက္တို႔ဘာတို႔ကို ေျပာတာပါ။ (ဆရာႏြမ္ဂ်ာက အမူအရာ လုပ္ျပသည္)(ရယ္သံမ်ား ဆူညံေနဆဲ)
ျပန္ဆက္ရရင္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေစာေစာကေျပာသလို ထမင္းစားၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ပုစြန္တုပ္ႀကီးေတြလည္း အားရပါးရ စားရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့ ေမးၾကည့္မိတယ္။ ပုစြန္တုပ္ေတြက ေပါလွခ်ည္လားေပါ့။ ဟုတ္တယ္ဆရာတဲ့၊ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူက စ,ဖြလုိက္တယ္မသိပါဘူး။ ပုစြန္တုပ္ေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ လက္စြပ္ကေလးေတြ၊ နားကပ္ကေလးေတြ ေတြ႔ရတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ သက္ဆုိင္ရာက ဒီကပုစြန္တုပ္ေတြကို ေရာင္းခြင့္ပိတ္လုိက္တယ္ေလ။ မေရာင္းရမယ့္အတူတူ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ဆရာတို႔ကို ခ်က္ေကၽြးတာပါတဲ့။ (ပရိသတ္ ရယ္သံမ်ား)
နာဂစ္ျဖစ္တုန္းက လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ ျဖစ္သြားတာဆိုေတာ့ ဘာကိုမွ မျပင္ဆင္လုိက္ႏုိင္ဘူး။ ေသသြားတဲ့လူေတြကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းဆယ္ႏုိင္၊ျပဳႏုိင္တာမဟုတ္ေတာ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ ျပည့္ေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ပုစြန္တို႔ဘာတို႔က သူတို႔အစာအမွတ္နဲ႔ တြတ္ၾက၊ စားၾကတာေပါ့။ သူတို႔အေနနဲ႔ တစ္ကုိယ္လံုးကို စားဖို႔ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ လြတ္ေနတဲ့၊ အစြန္းထြက္ေနရာေလးေတြကို ကိုက္ျဖတ္စားေသာက္ၾကတာေပါ့။ (ပရိသတ္ ရယ္သံမ်ား) နားရြက္ကေလးကို ကိုက္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ နားကပ္ကေလးပါ ပါသြားမယ္၊ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို ကုိက္လုိက္တဲ့အခါ လက္စြပ္ေလးေတြပါ ပါသြားႏုိင္တယ္ေလ။ (ပရိသတ္မ်ား ရယ္သံမ်ား)
(က်န္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဆင္ဆာအရ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ခ်န္ထားခဲ့ပါသည္)
စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ စာေရးဆရာေတြအားလံုးနီးပါးေလာက္ ေျပာၾကတာေတြကို အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ တစ္ခုတည္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္အခု ေျပာေနတာေတြကလည္း အဲဒီတစ္ခုတည္းကိုပဲ ဦးတည္ေနတာပါ။ စာလံုးေလးသံုးလံုးတည္းပါ။ သိပ္အမ်ားႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့-
"စာဖတ္ပါ"
စာေရးဆရာႀကီးေတြအားလံုး စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က စာဖတ္ၾကဖို႔ပါ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုစာေတြ ဖတ္ရမွာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေပၚလာတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ခံယူခ်က္ကေတာ့ စာအားလံုးကို ဖတ္ပါလို႔ပဲ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ "စာတစ္လံုး ဘုရားတစ္ဆူ" တဲ့။ စာလံုးေလးတစ္လံုးတိုင္းမွာ အဓိပၸါယ္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ ေရးထားခဲ့တာ လံုး၀မရွိပါဘူး။ စာလံုးတိုင္းမွာ တရားဓမၼေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ စာတစ္လံုး ဘုရားတစ္ဆူလို႔ ေျပာခဲ့ၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ စာအားလံုးမွာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ စြမ္းအားေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။
အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္က ဥပမာေလးႏွစ္ခုနဲ႔ သက္ေသျပပါ့မယ္။
(၁) အနိမ့္စား ဥပမာ
(၂) အျမင့္စား ဥပမာ
အနိမ့္စားဥပမာရဲ႕ အေၾကာင္းခံက ဒီလိုပါ။ တစ္ခါ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုအျဖစ္ ဘယ္ကိုသြားရသလဲဆိုေတာ့ ကင္း၀န္မင္းႀကီးရဲ႕ရြာကို သြားရတာပါ။ အဲဒီရြာမွာ ကင္း၀န္မင္းႀကီးရဲ႕ ေျခရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ကင္း၀န္မင္းႀကီး ေမြးတဲ့ေနရာ၊ ကင္း၀န္မင္းႀကီး စာသင္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္း၊ စသျဖင့္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အက်င့္တစ္ခုရွိပါတယ္။ တစ္ေနရာရာကို ေရာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ အိမ္သာေတြကို သုေတသနလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ပါ။ (ပရိသတ္ ရယ္သံမ်ား) အခုလည္း ငါေရာက္ေနတာက ကင္း၀န္မင္းႀကီးရဲ႕ရြာ။ အဲဒီေတာ့ ဒီကအိမ္သာေတြမွာလည္း တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားတာ ရွိမွာပဲဆိုၿပီး လုိက္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေစာေစာကကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ့္ အနိမ့္စား ဥပမာေလးကို ရခဲ့တာပါ။
အိမ္သာထဲမွာ ေရးထားတဲ့ စာသားေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီစာသားေလးေတြကို ႀကိဳက္လြန္းတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ "ယံုေအာင္လည္း ေျပာတတ္တယ္၊ လြမ္းေအာင္လည္း ခၽြဲတတ္တယ္" ဆုိတဲ့ ၀တၳဳထဲမွာကို အဲဒီစာသားေလးေတြကို ထည့္ေရးထားပါတယ္။ အိမ္သာနံရံမွာ ေရးထားတဲ့ စာသားေလးေတြက ဒီလိုပါ-
"ေၾသာ္... ဘ၀ ဘ၀
စားခဲ့သမွ် ထားခဲ့ရေပါ့
၀ါးခဲ့သမွ် သြားခဲ့ၾကေပါ့
ၿမိဳခဲ့သမွ် ယိုခဲ့ရေပါ့" တဲ့။
(ပရိသတ္မ်ား လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ရယ္ၾကသည္)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အစားေသာင္းက်န္းခဲ့သမွ်ဟာ ေစာေစာက စာသားေလးေတြလိုပါပဲ အခ်ိန္တန္ရင္ ထားခဲ့ၾကရမွာပဲမဟုတ္လား။ ေသသြားတဲ့အခါ ယူသြားလို႔လည္း ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ယူခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မယူခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ပါသြားမွာကေတာ့ ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကံတရားေတြပါပဲ။ အကုသိုလ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး စားခဲ့၊ ၀ါးခဲ့၊ ၿမိဳခဲ့ရင္ အလကားေနရင္း အကုသိုလ္ေတြ အတံုးလုိက္၊ အတစ္လုိက္ သယ္သြားသလို ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္မယ္။ သတိျပဳၾကဖို႔၊ စဥ္းစားၾကဖို႔ပါ။
ႀကံဳတုန္းေျပာခ်င္တာက စာဖတ္ဖို႔ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အခုအခါ ေက်းရြာတုိင္းလိုလိုမွာ စာၾကည့္တုိက္ေတြ လိုက္ထူေထာင္ေပးေနတာ ေလးေသာင္းေက်ာ္သြားၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ တခ်ိဳ႕ရြာေတြဆိုရင္ စာၾကည့္တုိက္ဆိုတာေတာ့ ရွိပါရဲ႕၊ အထဲမွာ ႏြားမႀကီးက စားၿမံဳ႕ျပန္ရင္း အိပ္ေနတယ္။ (ပရိသတ္ရယ္သံမ်ား) တခ်ိဳ႕ရြာေတြက်ေတာ့လည္း အထဲမွာေတာ့ စာအုပ္ေတြရွိပါရဲ႕၊ ဖံုေတြတက္လို႔၊ အေပါက္မွာ ေခြးသားအမိ တစ္ၿပံဳႀကီးက အိပ္ေနတယ္။ (ပရိသတ္ရယ္သံမ်ား) ကၽြန္ေတာ္က မေကာင္းေျပာတာမဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ အပင္ပန္းခံၿပီး လုိက္လုပ္ေနတဲ့ ဆရာခ်စ္ႏုိင္တို႔ကို သိေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒါမွလည္း ထိန္းသိမ္းႏုိင္မွာမို႔ပါ။
စာၾကည့္တုိက္ေတြကို တကယ့္ကို စနစ္တက်လုပ္ေနတဲ့ ရြာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တကယ့္ကို အံ့မခန္းပါပဲ။ ေရးဘက္က အစင္ရြာ ဆိုတဲ့ရြာေလးက စာၾကည့္တုိက္ေတာ့ တကယ့္ကို အပ်ံစားႀကီးပါပဲ။ ၀န္ထမ္း (၅)ဦးနဲ႔ လည္ပတ္ေနပါတယ္။ အနိမ့္ဆံုး၀န္ထမ္းရဲ႕ လစာက (၅)ေသာင္းရွိပါတယ္။ အထဲမွာလည္း စာအုပ္စာတမ္းေတြမွ အျပည့္ပါပဲ။ ရတနာသံုးပါကိုလည္း အင္မတန္မွ ၾကည္ညိဳတဲ့ ရြာေလးျဖစ္ပါတယ္။ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲလုပ္တာ အသက္(၈၀) အဘိုးအဘြား (၁၅၀)ေတာင္ ရွိသတဲ့။ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပြဲလုပ္ေတာ့ ကန္ေတာ့တဲ့လူထက္ အကန္ေတာ့ခံတဲ့ လူဦးေရက ပုိမ်ားေနသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ပြဲစီစဥ္တဲ့လူေတြက တကယ္ဆိုရင္ သူတို႔က အသက္(၇၀)အထက္ေတြအားလံုးကို ကန္ေတာ့ခ်င္တာပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အသက္(၇၀)အထက္က မ်ားလြန္းေတာ့ ခန္းမေနရာက ဘယ္လိုမွကို အဆင္မေျပပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလိုလုပ္ခ်င္ရင္ ေဘာလံုးကြင္းႀကီးထဲမွာ စင္ထိုးၿပီး လုပ္မွပဲ အဆင္ေျပမွာမို႔ အခုလိုမ်ိဳး အသက္(၈၀)အထက္ဆိုၿပီး ျဖတ္လိုက္ရတာပါတဲ့။ အဲဒီေလာက္အထိ သီလအား၊ သမာဓိအားေတြ ေကာင္းတဲ့ရြာေလး ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္တဲ့အလုပ္ကေတာ့ တံငါအလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်မ္းသာတာကေတာ့ ဘာခ်မ္းသာသလဲမေမးနဲ႔။ ေရးမွာေတာင္ မရွိတဲ့ ေရခဲခန္းဆိုတာ အဲဒီရြာမွာ ႏွစ္ခုေတာင္ ရွိသတဲ့။ အဲဒီရြာမွာ နာေရးကူညီမႈအသင္းရွိတယ္။ အသင္း၀င္လူငယ္ ၅၀၀ ေက်ာ္ ရွိသတဲ့။ သူတို႔ရြာမွာ ကိုယ္ပိုင္ မီးသၿဂိဳဟ္စက္ (၂)လံုး ရွိသတဲ့။ တစ္လံုးက လူေတြအတြက္၊ တစ္လံုးက ရဟန္းသံဃာေတြအတြက္ ခြဲၿပီး မီးသၿဂိဳဟ္ပါသတဲ့။ ရန္ကုန္မွာေတာင္ မရွိတဲ့ စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္မွကို ခ်ီးက်ဴးစရာပါ။
ဒါနဲ႔ ေရးကိုေရာက္ေတာ့ သတင္းစာကုိယ္စားလွယ္ကို ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ အစင္ရြာက သတင္းစာတကယ္ ယူသလားဆိုေတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက သတင္းစာအားလံုးရဲ႕ တစ္၀က္က အစင္ရြာက ယူတာတဲ့။ ရန္ကုန္က ထြက္သမွ် ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ စာအုပ္ အားလံုးကိုလည္း သူ႔အလွဴရွင္နဲ႔သူ အားလံုးယူတယ္တဲ့။ ၿပီးရင္ စာၾကည့္တုိက္ကို ပို႔ေပးရတယ္တဲ့။ ကဲ... အဲဒီေလာက္အထိ စာၾကည့္တုိက္ကို တန္ဖိုးထား၊ စာေပကို အေလးထားတဲ့ ရြာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စာေပေဟာေျပာပြဲဖိတ္ေတာ့လည္း သူတို႔ဆီက ကိုယ္ပိုင္ ဆလြန္ကားနဲ႔ ရန္ကုန္အထိ၊ အိမ္တုိင္ယာေရာက္ လာႀကိဳေပး၊ ျပန္ပို႔ေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရြာတစ္ခုတည္းကို လာၿပီး တကူးတက ေဟာေျပာေပးလို႔ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္ကို ေငြတစ္သိန္းစီ ကန္ေတာ့လုိက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေန႔တုိင္းကို စာေပစကားေတြ ၾကားခ်င္တာလို႔ ေျပာလုိက္ၾကေသးတယ္။ အစင္ရြာဆိုတာ အဲဒီလိုရြာပါ။
အျမင့္စားဥပမာအေနနဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ တို႔တုိင္းျပည္ ကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုျပၿပီး အဓိပၸါယ္ရွင္းလင္းျပသြားခဲ့ပါတယ္။ ဟန္နဲ႔မာန္နဲ႔ရြတ္ၿပီး အဓိပၸါယ္ေတြကို တစ္ခုခ်င္းစီ ရွင္းျပေျပာျပသြားတာပါ။
(အေသးစိတ္ေရးဖို႔ အခ်ိန္အခက္အခဲ ရွိတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းစြာဘဲ ခ်န္လွပ္ခဲ့ပါတယ္)
ကုိယ့္ႏုိင္ငံအေရးကို ကုိယ္ေတြပဲ ေျဖရွင္းရတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားကိုးမေနနဲ႔။ အေ၀းကလူကိုလည္း မယံုဘူး။ အနီးကလူေတြကိုလည္း မယံုဘူး။ အနီးကလူေတြအေၾကာင္း သိခ်င္ရင္ မႏၱေလးကို သြားၾကည့္။
(ပရိသတ္ထဲမွ ဖုန္းသံျမည္လာသျဖင့္ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္း ေခတၱရပ္နားေသးသည္။ ေက်းဇူးရွင္ ဖုန္းပုိင္ရွင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မကိုင္ဘူး။ အေတာ္စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အမယ္ဖုန္းကိုကုိင္ေတာ့လည္း ေျပာေတာင္ေျပာေနလုိက္ေသးတယ္။ ဆရာကေတာ့ ေနာက္ရွာပါတယ္။ တီးလံုးသံၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကခ်င္စိတ္၊ ဆိုခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚလာတယ္ဗ်ာတဲ့။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္နိဂံုးခ်ဳပ္ေတာ့မွာပါဆိုၿပီး ေျပာရွာပါေသးတယ္)
အဲဒီေနာက္ ဟိုနည္းနည္းဒီနည္းနည္းေျပာ၊ နဂါးနီစာအုပ္အသင္းအေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ နဂါးနီစာအုပ္အသင္းႀကီးေၾကာင့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာ ေျပာင္းလဲခဲ့ရတာလို႔ ဆရာက အတိအလင္းကို ခ်ီးမြမ္းသြားပါတယ္။ နဂါးနီစာအုပ္တိုက္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို အဲဒီအခ်ိန္ကလူငယ္ေတြ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ဖတ္ၾကၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္စိပြင့္၊ နားပြင့္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးပန္းကို အရလွမ္းဖို႔ ႀကိဳးပမ္းႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
(ပရိသတ္ လက္ခုပ္သံမ်ား အၾကာႀကီးတီးၾကသည္)
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၅ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
ညေန ၅ နာရီ ၁၇ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment