ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးေခတ္ (၁)

ျမန္မာတို႔က ဂ်ပန္ကို အကူအညီေတာင္း၍ ပူးေပါင္းျခင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္သာ ျဖစ္ေပရာ လြတ္လပ္ေရး မရႏိုင္ေတာ့သည့္အခါ ဂ်ပန္ကို အျမန္ဆံုး ေတာ္လွန္ရန္သာ ရွိေပေတာ့သည္။ ျမန္မာကား အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ခံျမန္မာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တပ္မေတာ္ႀကီးႏွင့္တကြ တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳရ၍ ႏိုးၾကားတက္ႂကြေနၿပီျဖစ္ရာ ဂ်ပန္ကိုသာ ေမာင္းထုတ္ၿပီးပါက ၿဗိတိသွ်အဂၤလိပ္တို႔ လက္မွလည္း ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ၾကေတာ့မည္ကို နားလည္ေနၾကသည္။ မိမိတို႔ အင္အားကိုလည္း တြက္ဆမိၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္ ရန္သူအား တုိက္ထုတ္ေရးအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္တူေသာ မဟာမိတ္တို႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

မဟာမိတ္တပ္မ်ားမွာ ၁၃၀၆ ခုႏွစ္မွစ၍ ဥေရာပတြင္လည္း စစ္ေရးသာခဲ့ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ထိုးစစ္ဆင္ရန္ ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ေျမာက္ပုိင္းတြင္ လီဒိုမွ မိုးေကာင္းကိုျဖတ္၍ တ႐ုတ္-ျမန္မာ လမ္းသစ္ကို ေဖာက္ေလသည္။ မဟာမိတ္တို႔သည္ ျမစ္ႀကီးနား၊ ဗန္းေမာ္တို႔ကို သိမ္းပိုက္ခဲ့ၾကေလသည္။

ထိုအခ်ိန္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔သည္ ေျမေအာက္စည္း႐ံုးေရးကို အပူတျပင္း ေဆာင္ရြက္ကာ ႀကိဳတင္၍ ျဖန္႔သင့္ေသာ ေဒသမ်ားတြင္ တပ္မ်ားျဖန္႔၍ အရပ္၀တ္အရပ္စားႏွင့္ တပ္ေဖ်ာက္ထားေလသည္။ တိုင္းမ်ားခြဲ၍ တာ၀န္ခြဲေ၀ရန္လည္း စီမံထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

ေျမေပၚတြင္ ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ စည္း႐ံုးလႈပ္ရွား တက္ႂကြပံုကိုၾကည့္၍ ဂ်ပန္တို႔သည္ ထိတ္လန္႔ေနၾကေပသည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ၿပီျဖစ္၍ နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားကို တိုက္ခုိက္ရာတြင္ မိမိတို႔ပါ တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္တိုက္ခုိက္ရန္ အားျပင္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို ဂ်ပန္တို႔အား အယံုသြင္းထားလုိက္သျဖင့္ ဂ်ပန္တို႔လည္း ေက်နပ္၍ေနေလသည္။

ဂ်ပန္တို႔အား ေတာ္လွန္ရန္အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္အစည္းအေ၀းက ၁၉၄၅ ခု၊ ဧၿပီလ ၂ ရက္ေန႔ (၁၃၀၇ ခုႏွစ္) ကို သတ္မွတ္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ အျပင္ပန္း၌ အဂၤလိပ္ကို ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ရန္ဟု အေၾကာင္းျပလ်က္ တာ၀န္ခြဲေ၀ေသာ စစ္မိန္႔ကို စစ္၀န္ႀကီးႏွင့္ စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အတိအလင္း ထုတ္ျပန္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအမိန္႔အရ ဗိုလ္မွဴး ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေန၀င္း၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေစာၾကာဒိုး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး လက္်ာ၊ ဗိုလ္မွဴး ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗိုလ္ႀကီး တင္ထြန္း၊ ဗိုလ္မွဴး ရဲထြတ္၊ ဗိုလ္ မ်ိဳးေအာင္တို႔ကို စစ္ေၾကာင္း ၇ ေၾကာင္းသို႔ အသီးသီး ေစလႊတ္ေလသည္။

အေျခအေနကား အေျပာင္းအလဲ ျမန္ဆန္လွေပသည္။ ၁၃၀၆ ခုႏွစ္ (၁၉၄၄ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၄ ရက္) တြင္ အဂၤလိပ္ႏွင့္ မဟာမိတ္တပ္မ်ားက ျမစ္ႀကီးနားကို သိမ္းပိုက္၍ တ႐ုတ္တပ္မ်ားက မေရွးမေႏွာင္းပင္ ဗန္းေမာ္သို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကေလသည္။ ၁၃၀၇ ခုႏွစ္ မကူးမီ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ဦးတြင္ မဟာမိတ္တို႔သည္ ေရေၾကာင္းမွ စစ္ေတြကို သိမ္းပုိက္ေလသည္။ မဟာမိတ္ ထိုးစစ္မွာ ေအာင္ပြဲဆက္တိုက္ရေနသေလာက္၊ ဂ်ပန္တို႔မွာ မ်က္ျဖဴဆိုက္လ်က္ရွိေလရာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တို႔ကိုလည္း မယံုသကၤာျဖစ္၍ လာေလသည္။ တပ္တြင္း၌ ဂ်ပန္စစ္ဖက္ႏွင့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္တို႔၏ အခ်င္းပြားမႈ အနည္းငယ္မွာလည္း ဂ်ပန္တို႔ကို ျမန္မာတို႔က သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္ အရိပ္လကၡဏာမ်ားျဖစ္ေၾကးာင္းကို ဂ်ပန္တို႔ ရိပ္မိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ပန္တို႔သည္ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွအစ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တို႔ကို ထိတ္လန္႔လႈပ္ရွားေသာစိတ္ႏွင့္ အရိပ္ၾကည့္၍ေနေလရာ ဤအတိုင္းသာေနပါက ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကို အႏၲရာယ္ႀကီးမားစြာျဖင့္ ၿဖိဳခြင္းေတာ့မည့္ အေျခအေနသို႔ နီးကပ္၍ ေနေလေတာ့သည္။ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားလည္း ေရႊဘိုမွ ခ်ီတက္လာရာ မတၱရာအနီးသို႔ပင္ ေရာက္လုေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။