တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားႏွင့္ ၀န္းက်င္တို႔သည္ ဆည္းလည္းသံတို႔ျဖင့္ ဆူညံေနေခ်ၿပီ။ အျဖဴအစိမ္းမ်ားက လမ္းမမ်ားေပၚမွာ ျပည့္ႏွက္လ်က္ရွိေခ်သည္။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ ဦးတည္ရာက စာသင္ၾကားရမည့္ ေက်ာင္းေတာ္ဆီသို႔၊ စာသင္ခန္းမ်ားဆီသို႔။ တက္ႂကြေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကမည္မွာ အေသအခ်ာပင္။ ခြဲခြာေနခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ရမည္။ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြလည္း ရလာႏိုင္သည္။ စာသင္ခန္းအသစ္၊ ဆရာဆရာမအသစ္ျဖင့္ အတန္းသစ္ကို စတင္ၾကရေတာ့မည္။ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို ျဖတ္သန္းရေတာ့မည္။ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္း၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္လာရသည့္ ယေန႔လိုေန႔မ်ိဳးတြင္ စိတ္ကလည္း အလိုလိုတက္ႂကြေနမိသည္။ ဗလာစာအုပ္ေလးေတြကလည္း အသစ္၊ ခဲတံကလည္းအသစ္ မထိရက္၊ မကိုင္ရက္ႏွင့္ ၾကည့္မ၀၊ ႐ႈမ၀ျဖစ္ေနရေခ်ေသးသည္။
အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ပါၿပီ။ အမ်ိဳးသားစည္းကမ္းအစ စာသင္ေက်ာင္းကဟူသည့္စကားကို ကၽြန္ေတာ္အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ပါသည္။ ယေန႔ကေလးငယ္ဘ၀မွာ စည္းကမ္းရွိပါမွ ေနာင္ျဖစ္လာမည့္ လူႀကီးဘ၀တြင္လည္း စည္းကမ္းရွိသည့္ လူေကာင္းလူေတာ္ေလးမ်ား ျဖစ္လာၾကပါလိမ့္မည္။ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားသည္ အနာဂတ္ႏုိင္ငံေတာ္ကို ထုဆစ္ရာ ေနရာဌာနမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဆရာဆရာမမ်ားသည္ ပန္းပုဆရာမ်ား ျဖစ္ေပမည္။ တပည့္ကလည္း တပည့္က်င့္၀တ္၊ ဆရာကလည္း ဆရာ့က်င့္၀တ္မ်ားႏွင့္အညီ ဆက္ဆံသင္ၾကားၾကမည္ဆုိပါက ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သည့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား ျဖစ္လာၾကမည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္။
၂၀၁၀-၂၀၁၁ ပညာသင္ႏွစ္တစ္ခု စတင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဆရာကလည္း ဆရာအေလ်ာက္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း သူတို႔အေလ်ာက္၊ မိဘမ်ားကလည္း မိဘအေလ်ာက္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ပြန္စြာျဖင့္ ေကာင္းမြန္သည့္ ပညာေရးစနစ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ဖန္တီးၾကရင္း အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္အက်ိဳးကို ရည္ေမွ်ာ္ၾကပါစို႔ဟု တုိက္တြန္းဆႏၵျပဳရင္း........။
ပန္းကေလးမ်ားပြင့္ေတာ့မည္
ဖူးတံ၀င့္လို႔ခ်ီ
ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း
ငါတို႔စာသင္ေက်ာင္း ဟူေသာအသံေလးမ်ားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိပါေတာ့သည္။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁ ရက္၊ အဂၤါေန႔။
နံနက္ ၁၁ နာရီ ၃၅ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment