စကားပံု - ရွင္မဟာသီလ၀ံသ

ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳ႐ုိေသေလးျမတ္ျခင္း၌ လည္၀ယ္ဆင္၀တ္ထားေသာ အဘိုးအနဂၣထိုက္သည့္ ပုလဲကံုးရတနာကဲ့သို႔၊ ဥစၥာရွာျခင္း၌ အာယုကပ္ပတ္လံုး စားသံုးေနရမည္ကဲ့သို႔၊ လွဴဒါန္းေပးကမ္းျခင္း၌ ေရျပည့္အိုးကို သြန္ေမွာက္ဘိသကဲ့သို႔၊ ပညာရွာျခင္း၌ ေတာသြားမုဆိုးသည္ သားရွိရာအရပ္ ပ်ပ္၀ပ္က်ိဳးႏြံဘိသကဲ့သို႔၊ ၀ီရီယရွိျခင္း၌ ေတာေမ်ာက္သည္ ေျမေပ်ာက္မည္အထင္ႏွင့္ ေျမျပင္ကို တစ္ညဥ့္သံုးခါ အိပ္ရာမွထ၍ စမ္းသပ္ဘိသကဲ့သို႔၊ သူတစ္ပါးဥစၥာျဖစ္ေလက စြန္႔ပစ္လိုက္ေသာ တံေတြးေပါက္ကဲ့သုိ႔၊ သူ႔မယားကို ယဥ္ပါးျခင္း၌ သူသတ္ေယာက္်ားသည္ လည္၀ယ္တင္ထားေသာ ဓားရွိသကဲ့သို႔၊ သုရာေမရယစသည္၌ ဆိပ္မ်ိဳးျပည့္ေသာ ေရကဲ့သို႔၊ မုသာ၀ါဒါ မဟုတ္မမွန္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္း၌ ေျမလက္ခတ္မလြဲ ငရဲသို႔ အၿမဲက်ေရာက္မည္ဆဲဆဲကဲ့သို႔၊ ပါဏာတိပါတ၌ တစ္ေယာက္တည္းေသာ သားကို အမိေစာင့္ေရွာက္ဘိသကဲ့သို႔ ၾကဥ္ေရွာင္ကုန္ရာသည္။ သဒၶါလြန္ေသာ္ ရာဂ၊ ပညာလြန္ေသာ္ မာန၊ ၀ီရိယလြန္ေသာ္ ဥဒၶစၥ၊ ခ်မ္းသာလြန္ေသာ္ ရာဂ၊ အသံုးလြန္ေသာ္ ဒါသ၊ အ၀တ္လြန္ေသာ္ ဣဏ၊ အစားလြန္ေသာ္ ဘယ၊ အအိပ္လြန္ေသာ္ ေမာဟ၊ အ၀လြန္ေသာ္ ထိန၊ တတ္သိလိမၼာ ပညာရွိသည္မွန္ေစ၊ ေရးႀကီးခြင့္က်ယ္ရွိက တတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲသည္။ အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္၊ အေဆာက္အဦ ျပဳစုေကၽြးေမြး ေပးကမ္းစားေသာက္ရသည္မွန္ေစ၊ သူ႔ေက်းဇူးကို သိခဲသည္။ ေန႔ညဥ့္မျပတ္ အဖန္တလဲလဲ အၿမဲဆည္းကပ္မျပတ္ သြားလာရသည္မွန္ေစ၊ မင္းစိတ္ မင္းရိပ္ကို သိခဲသည္။ ရာႀကီးထူးႀကီးကို သိမ္းပိုက္ရသည္မွန္ေစ၊ ကုိယ့္ဖို႔ေ၀ျခမ္းေသာအခါ စံုစမ္းေထာက္ေမွ်ာ္ခဲသည္။ သူ႔အသက္ သူ႔ဥစၥာ သူ႔အိမ္ရာကို ၾကဥ္ေရွာင္ပါ၏ ဆိုေစ၊ အခြင့္သာလွ်င္ ေရွာင္ႏုိင္ခဲသည္။ ေတာ္တည့္မွန္ကန္တရားသျဖင့္ က်င့္ပါ၏ ဆိုေစ၊ သစၥာမွန္ခဲသည္။ ရဲရင့္ တည္ၾကည္ျခင္း ရွိပါ၏ဆိုေစ၊ ရန္သူေတြ႔က စြန္႔စားခဲသည္။ မျမင္ရာသည္ ေဆးသမား။ မၾကားရာသည္ တရားသူႀကီး။ မႏွီးေႏွာရာသည္ မင္းလုလင္။ မတိုင္ပင္ရာသည္ ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္။ မေစအပ္ရာသည္ မိန္းမရွာ။ မလာမသြားရာသည္ နတ္၀င္။ မထင္မေပၚရာသည္ လႊသမား။ တရားမေစာင့္ရာသည္ သူ႔ၿမီစား။ မသိုထားရာသည္ ေက်ာင္းဥစၥာ။ မပါ၀င္ရာသည္ ခုိက္ရန္ပြဲ။ မဆြဲမငင္ရာသည္ ရဟန္းပုဏၰား။ မပြားမစီးမႀကီးရာသည္ ကုိယ္ေရာဂါ။ ပညာကိုလိုေသာ္ မပ်င္းႏွင့္။ စကားဆိုေသာ္ မတင္းႏွင့္။ ဥစၥာကိုလိုေသာ္ မျငင္းႏွင့္။ ေဘးကိုေရွာင္ေသာ္ ရန္သူ႔ေဘာင္သို႔ မခ်ဥ္းႏွင့္။ သတင္းႀကီးေသာ္ အေဖာ္မရ။ အစားႀကီးေသာ္ သူ႔ေနာက္က်၏။ အစားလ်င္ေသာ္ အလ်င္ေရာက္၏။ ခရီးလ်င္ေသာ္ ႀကံတုိင္းေျမာက္၏။ အစားပုပ္ေသာ္ အလုပ္ၾကာ၏။ အသြားခ်ဳပ္ေသာ္ ေန႔ရက္ကြာ၏။ အရာမရွိဘဲလ်က္ ပလႊားသည္။ ဥစၥာမရွိဘဲလ်က္ ေထာင္လႊားသည္။ ပညာမရွိဘဲ ၀ါႂကြားသည္။ ညီၫြတ္သည္မရွိဘဲလ်က္ စြန္႔စားသည္။ ခ်စ္သူမဟုတ္ဘဲလ်က္ ကစားသည္။ ခရီးမဟုတ္ဘဲလ်က္ လာသြားသည္။ အမႈအခင္းမရွိဘဲလ်က္ ေႂကြးၿမီမ်ားသည္။ သူ႔မယားကိုခ်စ္ေသာ္ ကြမ္းကုန္သည္။ သူ႔သားကိုခ်စ္ေသာ္ မုန္႔ကုန္သည္။ မယားကိုခ်စ္ေသာ္ သူတစ္ပါးႏွင့္ မယံုၾကည္။ သားကိုခ်စ္ေသာ္ ပညာဖုန္သည္။ အမတ္ကိုခ်စ္ေသာ္ ကုိယ္လံုသည္။ ဥစၥာကိုခ်စ္ေသာ္ ျပည့္စံုသည္။ ပညာကိုခ်စ္ေသာ္ အတတ္မ်ိဳးစံုသည္။ ကၽြန္ကိုခ်စ္ေသာ္ အလံုးပံုသည္။ တရားတတ္၏ မေျဖာင့္။ စကားတတ္၏ မေစာင့္။ တရားတတ္ေသာ္ ေျဖာင့္ခဲသည္။ စကားတတ္ေသာ္ ေစာင့္ခဲသည္။ ပညာပင္ရွိေသာ္လည္း သတိရွိခဲသည္။ အမႈရွိမွ အမိကို တသည္။ အေပးရွိမွ အေဖာ္ရသည္။ အေရးရွိမွ အေက်ာ္ရသည္။ မင္းကို ခ်စ္ေစလိုေသာ္ လက္ေဆာင္။ ရန္ကို ေအာင္ေစလိုေသာ္ ေမတၱာ။ ဆရာကို ခ်စ္ေစလိုေသာ္ ခ်ဥ္းကပ္။ အရပ္ကို ခ်စ္ေစလိုေသာ္ ေပးကမ္း။ ကုိယ္ခ်မ္းသာေစလိုေသာ္ ခ်ိဳသာ။ အရာအထူးကိုလိုေသာ္ ပ်ပ္၀ပ္။ ေျဖာင့္မတ္ေစလိုေသာ္ ေတာ္မွန္။ အလုပ္အႀကံကိုလိုေသာ္ ႏွီးေႏွာ။ ေရာႁပြမ္းယွက္တင္လိုေသာ္ ေမးျမန္း။ စံုစမ္းလိုေသာ္ ဆိုင္းလင့္။ အခြင့္ကိုလိုေသာ္ ခ်ိဳသာ။ ရာႀကီးထူးႀကီးကိုလိုေသာ္ ေစာင့္ထိန္း။ သိမ္းပိုက္ေစလိုေသာ္ သည္းခံ။ သစၥာမွန္မွ လူသမာ။ ပညာရွိမွ လူဆရာ။ ဥစၥာရွိမွ မွီခိုရာ။ အရံအကာရွိမွ ျပည့္စံုရာ။ လံုၿခံဳမွ လူလိမၼာ။ အရာေကာင္းလွ်င္ တစ္ခ်က္။ အေနေကာင္းလွ်င္ တစ္သက္။ အဆက္ေကာင္းလွ်င္ တႏြယ္။ ၀ယ္တတ္မွ ျမတ္သည္။ လာဘ္ရွိမွ ေပးႏုိင္သည္။ အထိန္းအသိမ္းရွိမွ ဥစၥာျပန္႔ပြားသည္။ စကားၿငိမ္သက္မွ အမ်က္နည္းပါးသည္။ အစည္းအ႐ံုးရွိမွ အမႈညီၫြတ္သည္။ အရင္းရွိမွ အျမတ္အစြန္းျမင္သည္။ အသြင္အျပင္ရွိမွ လူ႐ုိေသသည္။ အေနအထိုင္က်စ္လ်စ္မွ ခ်စ္သနားသည္။ စြန္႔စားမွ ဥစၥာရသည္။ စည္ပင္မွ သံုးေလာက္သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕မွ အမႈၿပီးသည္။ အႀကီးအအုပ္ရွိမွ ၿငိမ္သက္သည္။ အဆက္အလက္ျပန္႔ပြားမွ အလိုရွိတုိင္းရသည္။ အဆိုအေျပာ ေျပျပစ္မွ ခ်စ္ဖြယ္ရွိသည္။ အညစ္အေၾကးကင္းမွ သန္႔ရွင္းသည္။ အတြင္းဥစၥာရွိမွ အပေဆာင္ႏုိင္သည္။ အေကာင္အထည္ရွိမွ မေပ်ာက္သည္။ အေရာက္အလာရွိမွ အကၽြမ္း၀င္သည္။ အရွင္ေလးျမတ္မွ ခံ့ညားသည္။ သားေျမးရွိမွ တင့္တယ္သည္။ အရြယ္အလုိက္၀တ္စားမွ ေတာ္တင့္သည္။ အက်င့္ေကာင္းမွ သူျမတ္ခ်စ္သည္။ အက်စ္အလ်စ္ရွိမွ ဥစၥာတည္သည္။ အမ်ိဳးအမည္သိမွ ေပါင္းေဖာ္ရာသည္။ လာမည့္ေဘးကို အေ၀းကေရွာင္မွ ကင္းၿငိမ္းရာသည္။ ေစာင့္စည္းမွ တည့္မွန္သည္။ အရံအကာရွိမွ လံုၿခံဳသည္။ ယံုၾကည္မွ အခြင့္ေပးသည္။ ဆုိေရးဆိုခြင့္သိမွ စကားတတ္သည္။ အက်ပ္အတည္းေတြ႔မွ အေလ့အက်င့္ကို သိသာသည္။ ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည့္မ်ိဳး။ ပညာဟူသည္ ျမတ္ေရႊအိုး။ အက်ိဳးကားလို၏ အျပစ္မေတာ္။ အေက်ာ္သတင္းရွိ၏ မၿမဲ။ အရိပ္အေရာင္ရွိ၏ မစူးစမ္း။ အပူအခ်မ္းခံ၏ မျပဳစု။ အမႈကားကံု၏ မယံု၍မသံုး။ ထံုးစံတတ္၏ လူ႐ိုေသေအာင္ မက်င့္။ အခြင့္ေပး၏ ဆိုေရးဆိုအစ္ကို မသိ။ မိမိကား သိမ္းပကား၏မယားေၾကာင့္ ကၽြန္မေပ်ာ္။ ေလွာ္ကားေလွာ္၏ ေလွမေျပး။ ဆိုေရးဆိုအစ္ကိုသိ၏ အခြဲအျခမ္းမရွိ။ အဂတိသို႔ မလိုက္ပါဟုဆို၏ ႏႈတ္ေပးသြန္သင္ျပဳသည္။ အမႈအခင္းမရွိဟု ဆို၏ အေခၚအခ်မ်ားသည္။ မယားကို မႏုိင္ေစႏွင့္။ အသိမ္းကို မပိုင္ေစႏွင့္။ ေက်းကၽြန္ကို မယိုင္ေစႏွင့္။ သစ္ပင္ကို မခ်ိဳင္ေစႏွင့္။ မေကာင္းေသာစကားကို မလိႈင္ေစႏွင့္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာစကားကို မႀကိဳင္ေစႏွင့္။ ရန္သူကို မဆုိင္ေလႏွင့္။ မင္းကို မၿပိဳင္ေလႏွင့္။ ပိုင္ကားပိုင္၏ အခြင့္အရာမသိ။ ဥစၥာရွိ၏ မေပးမလွဴ။ လူအရည္ကားေကာင္း၏ မေစာင့္မထိန္း။ ၿငိမ္းကားၿငိမ္း၏ ကုသိုလ္မျဖစ္။ အစစ္အေမးတတ္၏ ဓမၼသတ္ကိုမကၽြမ္္း။ ဆိုလမ္းဆိုအစ္ကိုသိ၏ မ်က္ႏွာရွိရာပါသည္။ ပညာရွိ၏ ေလာဘႏုိင္ငံသို႔လိုက္သည္။ မ႐ိုက္မီက ငိုႏွင့္သည္။ မလာမီက ႀကိဳႏွင့္သည္။ မေျပာမီက ဆိုႏွင့္သည္။ မစားမီက မ်ိဳႏွင့္သည္။ မေခ်းမီက လိုႏွင့္သည္။ ျမင္းကမလႈပ္ ခံုတုိင္လႈပ္။ အိုးကားမဆူ စေလာင္းဆူ။ အယူမတတ္ မေျဖာင့္မတ္။ စကားတတ္၏ ပါဌ္ကားမေျပ အနက္ေျပ၏။ ဆိုေလသမွ်၊ ထိုသူကသည္၊ ေလာကကပ္ခါ၊ ပညာရွိသူ၊ မွတ္နာယူ၍၊ ၾကည္ျဖဴလွစြာ၊ ဤသည့္စာကို၊ ၾကားခါခဏ၊ သတိရေအာင္၊ ေမာ္ကြန္းေထာင္သည္၊ တန္ေဆာင္ဆီမီးပမာတည္း။

[ျမန္မာ့အႏုစာေပေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ားမွ]