အေဖ

ကြ်န္ေတာ္
၄ ႏွစ္သားတုန္းက ငါ႔ေဖေဖႀကီး ဘာမဆို လုပ္တတ္တယ္။
၅ ႏွစ္… ငါ႔ေဖေဖႀကီး မသိတာ ဘာမွမရွိဘူး။
၆ ႏွစ္… ငါ႔အေဖက မင္းအေဖထက္ တတ္တယ္ကြ။
၈ ႏွစ္… တို႔အေဖက အကုန္လံုးေတာ့လည္း အတိအက်မသိဘူး။
၁၀ ႏွစ္… အေဖတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ အခုနဲ႔က တျခားစီပဲ။
၁၂ ႏွစ္… အင္း၊ အဲဒါေတာ့ အေဖလည္း ဘယ္သိပါ႔မလဲ။ သူက အသက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ကေလးတုန္းကအေၾကာင္းေတြ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ဘူး။
၁၄ ႏွစ္… အေဖ့ေတာ့ ထည့္ေျပာမေနနဲ႔၊ သူက ေရွး႐ုိးသမားႀကီး။
၂၁ ႏွစ္… အဘိုးႀကီးလား… ထားပါ၊ ေအာက္ေနၿပီ၊ လံုး၀ေအာက္ေနၿပီ။
၂၅ ႏွစ္… အေဖလည္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ သိတယ္၊ မသိလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ ၊ လူႀကီးပဲဟာ။
၃၀ ႏွစ္… အေဖ့ကို နည္းနည္းပါးပါး ေမးျမန္းႀကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ ဘာပဲေျပာေျပာ သူက အေတြ႕အႀကံဳ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
၃၅ ႏွစ္… အေဖနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီးမွပဲ ဒီကိစၥအတြက္ ငါတစ္ခုခုလုပ္ႏိုင္မယ္။
၄၀ ႏွစ္… အေဖသာဆိုရင္ ဒီကိစၥ ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲ မသိဘူး၊ အေဖက အေတြ႔အႀကံဳစံုတယ္၊ အေျမာ္အျမင္လည္း ရွိတယ္။
၅၀ ႏွစ္… ဒီကိစၥ အခုေနသာ အေဖနဲ႔ တိုင္ပင္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ငါေပးပါတယ္။ အေဖ့အရည္အခ်င္းေတြ သူရွိတုန္းက ေကာင္းေကာင္း သတိမထားခဲ့မိတာ သိပ္ႏွေျမာစရာေကာင္းတယ္၊ တကယ္ဆို ငါ… အေဖ့ဆီက အမ်ားႀကီး ရလိုက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။

မူရင္း - Ann Landers ၏ My Father When I Was…

[ေဖျမင့္ ၏ ႏွလံုးသားအာဟာရ ရသစာမ်ား မွ]