ဘာေတြျဖစ္ေနေန အေဖလာမယ္စိတ္ခ်

၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယားျပည္၌ ရစ္ခ်က္တာစေကး ၈.၂ ရွိသည့္ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ေျမငလ်င္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚသည္။ တိုုက္တာအိမ္ရာေတြ ေျမႀကီးမွာ ျပားျပား၀ပ္သြားၿပီး ၄ မိနစ္ပင္မျပည့္သည့္ အခ်ိန္အေတာအတြင္း လူေပါင္း ၃၀၀၀၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။

အပ်က္အစီးေတြ ဖ႐ိုဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ားၾကားမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကို ေဘးမသီ ရန္မခထားခဲ့ကာ သူ႔သားရွိေနမည့္ ေက်ာင္းဆီသို႔ ေျပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကေျမမွာ ျပားခ်ပ္ေနၿပီ။

႐ုတ္တရက္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္ကာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကို သူေပးထားသည့္ ကတိစကားကို ျပန္၍သတိရသည္။ "ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳ သား ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖ အေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်" ဆိုေသာစကား။ သူ႔မ်က္လံုးအစံုထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္လာသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ တစ္ခ်ိန္က စာသင္ေက်ာင္းရွိခဲ့ေသာ ေနရာ၌ အုတ္ပံုအစုအေ၀းတစ္ခု ရွိသည္။ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မရွိေအာင္ ပိျပားေနသည့္ အုတ္ပံုႀကီးတစ္ခု။ သို႔ေသာ္ သားထံေပးထားေသာ ကတိကို သူထပ္တလဲလဲ ျပန္ၾကားေနသည္။

စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းကာ သူေန႔စဥ္ နံနက္တိုင္း လိုက္ပို႔ေနက်ျဖစ္သည့္ သားငယ္၏ စာသင္ခန္းရွိရာ ေနရာကို မွန္းဆရွာေဖြသည္။ သားတို႔အခန္းသည္ အေဆာက္အဦး၏ လက္ယာဘက္အပိုင္း ေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ။

သည္ေနရာသို႔ သူေျပးသြားသည္။ ၿပီး အုတ္က်ိဳးအုတ္ပဲ့ေတြကို စတင္တူးဆြ ဖယ္ရွာျခင္းျပဳေလသည္။

သူဖယ္ရွားေနဆဲ တျခားမိဘေတြပါ ေရာက္လာၾကသည္။ "ငါ့သားေလး ေသပါၿပီ"၊  "အမေလး... ငါ့သမီးေလး မရွိေတာ့ပါဘူး" စသျဖင့္ ေသာကမီး၊ ပရိေဒ၀မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေႂကြးၾက ျမည္တမ္းၾကသည္။

တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသည့္ အခ်ိဳ႕မိဘမ်ားကေတာ့ (ေသြး႐ူးးေသြးတန္း လုပ္ကိုင္ေနဟန္ရွိေသာ) သူ႔အား က႐ုဏာသက္ကာ ေက်ာင္းပ်က္အုတ္က်ိဳးပံုမွ ေဖ်ာင္းဖ်ေခၚယူၾကသည္။

"မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ"

"ဘယ္သူမွ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ"

"အဲဒီလိုလုပ္ေနလို႔ အက်ိဳးမထူးေတာ့ပါဘူး၊ အိမ္သာျပန္ပါဗ်ာ"

"စိတ္ထိန္းမွေပါ့၊ ခင္ဗ်ား ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ဘာလုပ္လို႔ရဦးမွာလဲ" စသျဖင့္ ေျပာၾကသည္။

တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ "ေဟ့လူ... ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့အတြက္ ပိုေတာင္ဆိုးဦးမယ္" ဟု ျပစ္တင္ၾကသည္။

သည္လိုလာေျပာသည့္ မိဘမ်ားကို စကားတစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာသည္။ "ဒီမွာ... ခင္ဗ်ား အခုကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ၀င္ကူမလား၊ မကူဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာဗ်ာ" ဟူ၍။ သည့္ေနာက္ အဲသည္လူေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ သူ႔သားကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ပဲ သူဆက္လုပ္သည္။ အုတ္အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္လံုးခ်င္း တစ္ဖဲ့ခ်င္း ေကာက္ယူဖယ္ရွားသည္။

သည္အခ်ိန္ မီးသတ္အရာရွိ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကိုဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ "မီးေတြေလာင္ေနၿပီ၊ ဘယ္ေနရာမဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ႏိုင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ အႏၲရာယ္ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ပါ့မယ္၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ပါ" ဟုဆိုသည္။ သားကိုခ်စ္ေသာ အေဖကေတာ့ သူ႔စကားကို အေရးမထား။ "ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ကူညီမလား၊ မကူညီဘူးလား ဒါပဲေျပာပါ" ဟု ျပန္ေျပာသည္။

ရဲကလည္း ေရာက္လာသည္။

"ခင္ဗ်ား ေသြး႐ူးေသြးတန္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ တျခားလူေတြမွာ အႏၲရာယ္ျဖစ္မယ္၊ အိမ္ျပန္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္"

ရဲကိုလည္း ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီမွာလားပဲ သူျပန္ေမးသည္။

မည္သူကမွ် မကူညီ။

သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ သူ႔ဘာသာ တစ္ကိုယ္တည္း ဇြဲနဘဲႀကီးစြာ တူးေဖာ္သည္။ သူ႔မွာ အေရးႀကီးေနတာ တစ္ခုပဲရွိသည္။ "ငါ့သားေလးေသၿပီလား၊ အသက္ရွင္ေနေသးလား" ဒါေသခ်ာဖို႔ိလိုသည္။ မ်က္ျမင္ဒိ႒ သူေတြ႔ရဖို႔ လိုသည္။

သူတစ္ေယာက္တည္း အုတ္က်ိဳးအုတ္ပဲ့ပံုကို ဖယ္ရွားသည္။ ၈နာရီၾကာၿပီ...၊ ၁၂ နာရီ...၊ ၂၄ နာရီ...၊ ၃၆ နာရီ….။ အဲသည္ေနာက္ ၃၈ နာရီေျမာက္၌ အုတ္အဂၤေတတံုးႀကီးတစ္တံုး သူဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သား၏အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

ခ်က္ခ်င္းပင္ သားနာမည္ကို သူသံကုန္ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။

"အာမန္း..."

ျပန္ေအာ္သံ ၾကားရသည္။ "ေဖေဖ...ေဖေဖလား၊ သားပါ ေဖေဖရ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း သားေျပာထားတယ္၊ "ဘာမွ မေၾကာက္ၾကနဲ႔၊ ငါ့အေဖမေသရင္ ငါ့ကို ေသခ်ာေပါက္ လာကယ္မွာ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတို႔လည္းလြတ္မယ္" လို႔၊ ေဖေဖ သားကို ကတိေပးထားတယ္ မဟုတ္လား၊ "ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳ သား မစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖ ေရာက္ေအာင္လာမယ္ စိတ္ခ်" ဆိုတာေလ။ အခု… အေဖေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲ ေရာက္လာၿပီေပါ့"

"အဲဒီေအာက္ထဲမွာ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိလဲသား" အေဖကေမးသည္။

"သားတို႔ ၃၃ ေယာက္ထဲမွာ ၁၄ ေယာက္ပဲက်န္တယ္ ေဖေဖ၊ သားတို႔ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တယ္၊ ဆာလည္းဆာတယ္၊ ေရလည္းငတ္တယ္၊ အေဖေရာက္လာတာ အရမ္း၀မ္းသာတာပဲ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတို႔ေနရာေလးကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံုအေျမႇာင့္ေလးတစ္ေျမႇာင့္ပဲ မပိဘဲ က်န္ေနတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သားတို႔မေသတာ"

"ကဲ...ထြက္ခဲ့ေတာ့ သားေရ"

"ေနဦး ေဖေဖရ၊ တျခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ၊ သားမွာက ေဖေဖရွိေနတာပဲ၊ ဘယ္လို ကိစၥမ်ိဳးပဲႀကံဳႀကံဳ သားက မစိုးရိမ္ပါဘူး၊ အေဖ လာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္"

မူရင္း - Mark V.Hansen ၏ Are You Going To Help Me?

[ေဖျမင့္ ၏ ႏွလံုးသားအာဟာရ ရသစာမ်ား မွ]