မေန႔ကေပါ့ဗ်ာ

မေန႔ကေပါ့ဗ်ာ။
ညေနပိုင္းမွာ အပတ္စဥ္ယူေနက် ဂ်ာနယ္ေတြသြားယူပါတယ္။ Weekly Eleven နဲ႔ Monitor ရတယ္။ ေမာ္နီတာဂ်ာနယ္ရဲ႕ အခ်ပ္ပိုကို အေပၚဆံုးမွာတင္ၿပီး ေခါက္ထားတာျဖစ္ေလေတာ့ မျမင္ခ်င္လည္း ျမင္ေနရတယ္။ လွ်ပ္တစ္ျပက္က အခ်ပ္ပိုေတြရဲ႕ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဆရာျမတ္ခိုင္ လုပ္ေနသလားမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေန႔က ေမာ္နီတာရဲ႕ အခ်ပ္ပိုကေတာ့ ထူးျခားလို႔ေနျပန္ေသးေတာ့သည္။ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာ (၄)ခုစာကို မျဖတ္မေတာက္ဘဲ တစ္ဆက္တည္း ႐ိုက္ႏွိပ္ေဖာ္ျပထားတယ္။ လုပ္တတ္ပါေပ့ ဆရာျမတ္ခုိင္ရယ္။ အခ်ပ္ပိုစာရြက္မွာ ထူးျခားမႈမ်ားႏိုင္လြန္းတဲ့ ၂၀၁၀ ဆိုတဲ့ စာသားျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲႀကီးနဲ႔အတူ မဂၤလာေစ်းမီးေလာင္ကၽြမ္းမႈ၊ ပက္ၾကားအက္ေတြၾကားက ေလွငယ္ေလးတစ္စီးေပၚမွာ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ေနတဲ့ပံု၊ ဒူးဆစ္ေရာက္ခါနီး ေရေတြၾကားမွာ ထီးကိုယ္စီးနဲ႔ မွတ္တိုင္မွာရပ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနၾကတဲ့ ခရီးသြားေတြရဲ႕ပံုေတြကို အခ်ိဳးညီေပါင္းစပ္ၿပီး ေရာင္စံုအခ်ပ္ပုိအျဖစ္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အခ်ပ္ပိုကို ျဖန္႔လုိက္ရင္ကို လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရပ္ထက္၀က္ေလာက္ရွိတယ္။ စားပြဲေပၚတင္ဖတ္ရင္ေတာင္ ျဖန္႔လို႔မဆန္႔တဲ့ ဆိုဒ္ေပါ့။ ဘာေတြထြင္ျပန္ၿပီလဲလို႔ပဲ ေမးရမယ္ထင္ပါ့။

မေန႔ကေပါ့ဗ်ာ။
အခန္းမွာ ေမာ္နီတာဂ်ာနယ္ကို အရင္ဆံုးဖတ္ျဖစ္တယ္။ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးသန္႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးပံုနဲ႔အတူ မငိုနဲ႔ကြယ္ဆိုတဲ့ ဦးသန္႔(သီလ၀)ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ရတယ္။ ဂ်ာနယ္အထဲစာမ်က္ႏွာေတြမွာလည္း ဦးသန္႔အေၾကာင္းအရာေတြက လႊမ္းမိုးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကမၻာ့အလယ္တြင္ ျမန္မာကို ထင္ရွားေစခဲ့သည့္ ဦးသန္႔ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ေဆာင္းပါးမွာ ဓာတ္ပံုေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ ေရးသားေဖာ္ျပထားတာ စာမ်က္ႏွာ (၂)ခုစာပါပဲ။ ေနာက္တစ္ရြက္က်ေတာ့ ဦးသန္႔ထံ တိုက္႐ိုက္ေပးစာဆိုၿပီး ၁၉၇၁ ခုႏွစ္က ႐ႈေဒါင့္ဂ်ာနယ္မွာ ေရးသားခဲ့တဲ့ ဆရာသာဓုရဲ႕စာကို ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီစာထဲမွာ ဆရာသာဓုက ဦးသန္႔ကို "ကိုႀကီးသန္႔"လို႔ ေခၚတာ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ "ကမၻာ့ကုလသမဂၢအတြင္း၀န္ခ်ဳပ္" ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းရယ္ဟာ စိတ္၀င္စားစရာပါ။ ဦးသန္႔တစ္ေယာက္ သူ႔ရာထူးကေန ႏုတ္ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားလို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ေရးတဲ့စာပါ။ ေဟာ.. ေနာက္တစ္မ်က္ႏွာက်ေတာ့ ကာတြန္းထဲက ဦးသန္႔ဆိုၿပီး တစ္မ်က္ႏွာစာ ေရးထားျပန္ပါေရာလား။ စုစုေပါင္း ကာတြန္း(၄)ကြက္ ဖတ္ရပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ၊ သေဘာက်စရာပါ။ ဂ်ာနယ္ရဲ႕အတြင္းဆံုး စာမ်က္ႏွာ(၂)ခုမွာေတာ့ ဦးသန္႔၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းဆိုၿပီး ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဦးသန္႔ကၽြန္းတို႔၊ အိႏၵိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အင္ဒီရာဂႏၶီနဲ႔ ေတြ႔ဆံုတဲ့ပံုတို႔၊ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ပံုတို႔၊ ဆူဟာတိုနဲ႔ ေတြ႔ဆံုတဲ့ပံုတို႔၊ သူ႔မိခင္ ေဒၚနန္းေသာင္နဲ႔အတူ ႐ုိက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံု စသည္ျဖင့္ အစံုပါပဲ။ အဖိုးတန္ပါတယ္။ ဦးသန္႔ဂူဗိမာန္ကို ဘန္ကီမြန္းဂါရ၀ျပဳေနတဲ့ပံုေတာင္ ပါလုိက္ေသးရဲ႕။ အဲဒီဂ်ာနယ္ထဲမွာပဲ "ဒီမိုကေရစီရလုိ႔ကေတာ့ ျမတ္ခုိင္ကို အမႈန္႔ေခ်ပစ္ခ်င္သူမ်ားသို႔" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေပးစာလိုလို၊ ေဆာင္းပါးလိုလို ခပ္တိုတိုေရးထားတဲ့ အသက္(၈၉)ႏွစ္ ရွိၿပီလို႔ ဆိုထားေသာ "ဘဘ" ဆိုသူရဲ႕ စာကလည္း စိတ္၀င္စားစရာပါ။

မေန႔ကေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီလိုဖတ္ေနတုန္း ဂ်ာနယ္အတူဖတ္ေနတဲ့ ညီငယ္က အလန္႔တၾကားနဲ႔ လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ "ကုိဉာဏ္ ဒီမွာလာဖတ္ၾကည့္ဦး" တဲ့။ ဘာတုန္းဆိုၿပီး ထသြားၾကည့္ရပါတယ္။ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ထဲမွာပါတဲ့ ဆရာလူထုစိန္၀င္းရဲ႕ "ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ ေလးစားသလို၊ သူ႔အလုပ္ကိုလည္း ေလးစားပါ" ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ျပတာပါ။ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္လံုးကို ဖတ္ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သီးသန္႔ေရြးထုတ္ၿပီး ဟိုက္လုိက္လုပ္ထားတဲ့ စာသားအခ်ိဳ႕ကိုပါ။ "ေရးတဲ့ေနရာမွာ ဆင္ျခင္ရေပမယ့္ ေမ့တဲ့ေနရာမွာေတာ့ မ်ိဳးစံုေအာင္ ေမးရမွာပါပဲ။ လွည့္ပတ္ေမးနည္း၊ အစ္ေအာက္ေမးနည္း၊ ဆြေမးနည္း၊ ေျမႇာက္ပင့္ေမးနည္း၊ ေခ်ာင္ပိတ္ေမးနည္း စတဲ့ နည္းမ်ိဳးစံုသံုးၿပီး ေမးၾကရၿမဲျဖစ္ပါတယ္..." ဆိုတဲ့ စာသားေလးေတြပါ။ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။ အေတာ္ေလးလည္း ဖတ္ခ်င္သြားတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္ခ်င္လြန္းလို႔ ေစာင့္ေနရတာ ၾကာေပါ့လို႔ေတာင္ ဆိုရမယ္။ ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို အဓိကေျပာထားျခင္း မရွိဘူး။ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ေတြကို အရင္ဆံုးရွင္းျပေနတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာကိုေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွင္းျပေရးျပထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းက မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာလူထုစိန္၀င္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးသြားျပန္ပါတယ္။ "ေနာက္တစ္ပတ္ ဒီအေၾကာင္း ဆက္ေရးပါဦးမယ္" တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း လူထုစိန္၀င္း ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ပတ္ဖတ္ရမွာကို နည္းနည္းေတာ့ လန္႔ေနမိတယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္အေၾကာင္းကို ဒီေလာက္နိဒါန္းပ်ိဳးေနတယ္ ရွင္းျပေနတယ္ဆိုကတည္းက ဆရာဘာဆက္ေျပာေတာ့မယ္ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းလို႔ရေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေတာ့ သိလိုက္သလိုပဲ။ ဆရာလူထုစိန္၀င္းက သူေျပာတာအမွန္ျဖစ္ခ်င္ရင္လည္း စာအုပ္ႀကီးအတုိင္း လုပ္ပစ္တတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း သူလုပ္ခ်င္တဲ့အတိုင္းလုပ္ၿပီး ေဘာင္ေတြစည္းေတြကေန လြတ္ေနျပန္ပါေရာ။ သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမို႔ဆိုၿပီး နားလည္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္က ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ Voice ဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္တစ္ခုကို သတိရမိေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတြးတလည္လည္ ျဖစ္ရျပန္တာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္တစ္ပတ္မွာေတာ့ ေစာင့္ဖတ္ရဦးမွာေပါ့။

မေန႔ကေပါ့ဗ်ာ။
အေခြဆုိင္မွာ အေခြသြားရွာရင္း Robbin Hood ဇာတ္ကားေတြ႔လို႔ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ဇာတ္ကားအၾကည္ဆိုလို႔ ေစ်းႀကီးေပးခဲ့ရတယ္။ အခန္းျပန္ေရာက္လို႔ ၾကည့္တဲ့အခါက်မွ ခိုး႐ုိက္ထားတဲ့ မႈန္၀ါး၀ါးအေခြ ျဖစ္ေနတယ္။ ဇာတ္ကားၾကည့္ေနတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လံုး ညာဖက္ေထာင့္မွာ ဆံပင္အံုထူူထူနဲ႔ ဦးေခါင္းတစ္လံုးကို မျမင္ခ်င္လည္း ျမင္ေနရတာ အေတာ္ဆိုးတယ္။ မ်က္လံုးကိုအေတာ္အားစိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ကုိယ့္ပိုက္ဆံကုိ လိမ္ယူလုိက္တယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အတြက္ ဒီေန႔ညေနက်ရင္ေတာ့ အဲဒီဆုိင္ကို သြားေျပာျဖစ္ေအာင္ကုိ ေျပာရဦးမယ္။

ဒီေန႔ေတာ့ ဒီမွ်ႏွင့္ ေတာ္ၾကဦးစို႔ရယ္...။ ေနာက္ေန႔မ်ားမွ ဆက္ၾကေသးတာေပါ့။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစဗ်ာ။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁ ရက္၊ အဂၤါေန႔။
ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၁၆ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။