လူငယ္ေတြ ေရသာခိုေနလွ်င္
လူငယ္ေတြ ႏုိ္င္ငံေရးစိတ္မ၀င္စားတဲ့ ျပႆနာဟာ ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္သြားေနရင္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်မယ့္ကိန္းပဲ။ ႏိုင္ငံေရး စိတ္မ၀င္စားဘူးဆိုတာကို ဆန္႔က်င္ဘက္ယူလုိက္ရင္ ကိုယ့္အေရး ကုိယ့္မိသားစုအေရး ကြက္ကြက္ကေလးပဲ စိတ္၀င္စားတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ေပၚေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ကုိယ့္လူမ်ိဳး ဘာေတြပဲျဖစ္ေနေန ကိုယ္နဲ႔ ကုိယ့္မိသားစုဘ၀ အဆင္ေျပေနရင္ ၿပီးေရာဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ လူငယ္ေတြဆီမွာ ကိန္းေအာင္းအျမစ္တြယ္ေနရင္ ႏိုင္ငံေရးကို ေစတနာပါပါ အရည္အခ်င္းရွိရွိနဲ႔ လုပ္မယ့္ လူေကာင္းသူေကာင္းေတြ ဘယ္လိုရႏုိင္ေတာ့မလဲ။
အရည္အခ်င္း ရွိသူေတြက ႏုိ္င္ငံေရး၊ တုိင္းေရးျပည္ေရးကို စိတ္မ၀င္စားဘဲ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေနၾကရင္ အရည္အခ်င္း မရွိသူေတြက အဲဒီကြက္လပ္ထဲ ၀င္ေနရာယူၾကေတာ့မွာေပါ့။ လူ႔အႏၶေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ႏိုင္ငံေရးစိတ္မ၀င္စားဘူးဆုိတဲ့ လူေတြ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံၾကေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲသလိုလည္း ခံႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ အတင္းအဖ်င္းေတြပဲ ထုိင္ေျပာေနၾကမွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္ဗ်ာ။
ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခုိင္းတာလား
သတင္းဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းတစ္ခုမွာ လူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စားၾကပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းေထာက္က ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ "လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံေရးစိတ္၀င္စားဖို႔ ေျပာတာဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းတာလား" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က လူငယ္ေတြကို ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ မဆိုလိုတဲ့အေၾကာင္း၊ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေျပာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပလိုက္ရတယ္။
ျမန္မာဗုဒၶဘာသာအဆံုးအမမွာ ရွိတယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။ ပထမအရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာရွာ၊ တတိယအရြယ္မွာ တရားဘာ၀နာ လုပ္ဖို႔ဆိုတာ။
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအဆံုးအမကို မွီျငမ္းၿပီး ပထမအရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာလည္းရွာ၊ ႏို္င္ငံေရးလည္း လုပ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္တာပါ။
ယေန႔ေခတ္မွာ က်န္းမာေရးအသိ ပို၍ ရွိလာၾကတာေၾကာင့္ လူေတြ အသက္ပိုရွည္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုတိယအရြယ္ဆိုတာကို အသက္ (၄၀) ကေန (၆၀-၇၀) ေလာက္အထိေတာင္ ေျပာႏုိင္တယ္။ အဲဒီအရြယ္ပိုင္းဟာ ႏုိ္င္ငံေရးလုပ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးပဲဗ်။
အသက္ (၂၅)ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ပညာေရးၿပီးဆံုးကာ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ၀င္မယ္။ (၁၅)ႏွစ္ေလာက္ အသက္ေမြးပညာ အသီးသီးျဖင့္ ဥစၥာရွာျခင္းကို လုပ္ေဆာင္ၿပီးရင္ ထိုက္သင့္သေလာက္ အေျခတက်ျဖစ္လာမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာလႊဲလို႔ျဖစ္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳး အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ မိမိရဲ႕ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းကို ေပးလွဴေသာအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာပါ။ ႏို္င္ငံေရးကို ကာယကံေျမာက္ ၀င္မလုပ္ခင္ လူငယ္ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားၿပီး ေလ့လာသံုးသပ္ေနဖို႔ အလြန္လိုအပ္တယ္။ ဒါမွသာ ကိုယ္တုိင္၀င္လုပ္တဲ့အခါ ၀မ္းစာျပည့္ၿပီးသား လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ႏုိင္မွာ ျဖစ္တယ္ဗ်။
စင္ကာပူႏုိင္ငံကို ကမၻာ့အဆင့္မီ စီးပြားေရးႏုိင္ငံျဖစ္ေအာင္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပလုပ္ခဲ့တဲ့ မစၥတာလီကြမ္ယူက စင္ကာပူမွာ အသက္ (၄၀) ၀န္းက်င္ ပညာတတ္ ႏိုင္ငံေရးမ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား ပ်ိဳးေထာင္ေရး စီမံခ်က္ေရးဆြဲဖို႔ စင္ကာပူ၀ါရင့္ ႏို္င္ငံေရးသမားမ်ားနဲ႔ လက္ရွိအစိုးရကို ဖိအားေပးတိုက္တြန္းခဲ့တယ္။
အသက္ ၄၀ သည္ ဘ၀ရဲ႕အလယ္ပိုင္း
လီကြမ္ယူက ႏုိ္င္ငံေရးမ်ိဳးဆက္သစ္ကို အသက္ ၄၀ ၀န္းက်င္လို႔ သတ္မွတ္တာဟာ အဓိပၸါယ္အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အလယ္ေကာင္ကို ေရြးတဲ့သေဘာ ျဖစ္တယ္။ အရင္ႏွစ္ ၂၀ နဲ႔ ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ ကို ကြင္းဆက္ယူထားတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ သူက ႏုိင္ငံေရးမ်ိဳးဆက္သစ္ဟာ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ရမယ္၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳ ဆည္းပူးၿပီးသူေတြ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။
စင္ကာပူဟာ အျခားအာရွႏိုင္ငံေတြလို အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈ၊ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး စတာေတြ မရွိခဲ့ေလေတာ့ လီကြမ္ယူရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းဟာ သူ႔ႏုိင္ငံအတြက္ေတာ့ အံ၀င္ခြင္က်ပဲေပါ့။
ပညာနည္းေတာ့ ဆင္ျခင္မႈအားနည္း
အျခားအာရွႏို္င္ငံေတြကေတာ့ ၿဗိတိသွ်၊ ျပင္သစ္၊ စပိန္၊ ဒတ္ခ်္၊ ေပၚတူဂီ စတဲ့ ကိုလိုနီသမားေတြ လက္ေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္ေရးစစ္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲခဲ့ရတယ္။ လူငယ္ေတြဟာ ပညာေရးၿပီးဆံုးေအာင္ မသင္ခဲ့ရဘဲ အလယ္တန္းပညာ၊ အထက္တန္းပညာေလာက္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးထဲ ပါ၀င္ခဲ့ရာက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့အခါ သူတို႔ဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ပညာေရးအေျခခံ နည္းပါးေလေတာ့ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈအပိုင္းမွာ အားနည္းၾကတယ္။ ရင့္က်က္မႈ နည္းပါးၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏို္င္ငံတည္ေဆာက္ေရးမွာ လြဲေခ်ာ္မႈေတြ ရွိခဲ့တဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ။
ႏုိင္ငံေရးပ်ိဳးေထာင္မယ္ဆိုရင္
ဒီေတာ့ လီကြမ္ယူစိတ္ကူးမ်ိဳးကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ယေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြကို ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ ကတည္းက ႏို္င္ငံေရးပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ လူငယ္ေတြအတြက္ အဆင့္ဆင့္ ေလ့က်င့္ကြင္းေတြ ရွိဖို႔လုိတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာကို အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္တဲ့ အက်င့္၊ အမ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကို ခံယူႏိုင္မွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အသိေတြကို သြတ္သြင္းေပးရတယ္။ ဆရာ ဆရာမအႀကိဳက္ကို လိုက္လုပ္ေပးရင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တာပဲ ဆိုတဲ့အသိမ်ိဳး မ၀င္ေစရဘူး။ အမ်ားရဲ႕ဆႏၵနဲ႔ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္တဲ့အခါ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံမယ္။ ၿပိဳင္ဘက္ေတြအေပၚ မညစ္ရဘူး။ မတရားအခြင့္အေရး မယူရဘူး။ မိမိ႐ံႈးသြားရင္ အ႐ံႈးကို ၿပံဳးၿပံဳးရင္ဆုိင္ရမယ္။ ႏုိင္တဲ့အခါမွာလည္း ႐ံႈးသူအေပၚ မွ်တမႈရွိရမယ္ စတဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြဟာ ရင့္က်က္မႈကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးတာပါပဲ။
No comments:
Post a Comment