စာအုပ္ပိုး - ေဖျမင့္

သူ႔နာမည္ကို သူ႔ဘာသာစာႏွင့္ေရးလွ်င္ ကိုသင္ကာဟု ေရးသည္။

သို႔ေသာ္ မသိကၽြမ္းေသးသူမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုမိတ္ဆက္သည့္အခါ "သင္ကာ" ဟူ၍ ျမန္မာလို ပီပီသသမေျပာ။ ခပ္လံုးလံုး ခပ္ေရာေရာ ဘိုသံ၀ဲ၀ဲႏွင့္ ေျပာေလ့ရွိသည္။

သည္ေတာ့ လူေတြက နားမလည္။

"ကိုသခၤါလား" ဟု ေမးလွ်င္ မဟုတ္ဟု သူမဆို။ ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေနမည္။ "ကုိသိဂၤါ" ဆိုလွ်င္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ သို႔ႏွင့္ လူေတြက သူ႔ကို ကိုသခၤါ ေခၚလိုက္၊ ကိုသိဂၤါ ေခၚလိုက္၊ ရင္းႏွီးလာသူတခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုသခၤါရ၊ ကုိသိဂၤါရ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခၚေနၾကသည္။

စင္စစ္ သူ႔နာမည္ ဇာစ္ျမစ္က ျမန္မာမဟုတ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာ Thinker ကို အသံဖလွယ္၍ ယူထားျခင္းျဖစ္သည္။

"သင္ကာ" ဆုိေသာ နာမည္ကို သူႀကိဳက္၍ ယူထားသည္က ႐ိုဒန္၏ ပန္းပု႐ုပ္ကုိ ႏွစ္သက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ျပင္သစ္ပန္းပုဆရာ Auguste Rodin ၏ The Thinker အမည္ရွိ ပန္းပု႐ုပ္။

The Thinker ကို သေဘာက်သျဖင့္ အဲသည္ပန္းပု႐ုပ္ ပံုစံအတုိင္း ေမးေစ့ကို ညာဘက္လက္ေခါက္ေလးႏွင့္ ေထာက္ကာ တစ္ကုိယ္တည္း ထုိင္၍ အေတြးနက္ေနသည့္ သဏၭာန္မ်ိဳး သူ မၾကာခဏ လုပ္ေနတတ္သည္။ ဒါကိုျမင္ၿပီး တခ်ိဳ႕မိတ္ေဆြေတြက သူ႔အား "ခင္ဗ်ား ထုိင္ပံုက ႐ိုဒန္ရဲ႕ Thinker ပန္းပု႐ုပ္ထိုင္ပံုနဲ႔ တေထရာတည္းပဲဗ်ာ" ဟု ေျပာလွ်င္ သူသေဘာက်သည္။ သို႔ေသာ္ "ခင္ဗ်ားနာမည္ကေရာ အဲဒီပန္းပု႐ုပ္ Thinker ကို ယူထားတာပဲလား" ေမးလွ်င္ေတာ့ သူ မေျဖဘဲ ၿပံဳး၍ပဲ ၾကည့္ေနျပန္သည္။

* * * * * * * * * *

"ကုိသင္ကာ (သခၤါ / သိဂၤါ …) ဘာအလုပ္အကိုင္ လုပ္ပါသလဲ" ေမးလွ်င္ "စာဖတ္တယ္ခင္ဗ်" ဟူ၍ သူခပ္႐ိုး႐ိုး ခပ္ေအးေအးပဲ ေျဖသည္။ သူ႔အေျဖကိုၾကားလွ်င္ တစ္ဖက္လူ အံ့အားသင့္သြားမည္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္မည္၊ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ေနတာလားဟူေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္မည္ဆိုတာ သူသိၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက ဘာမွထူးျခားသည့္ ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္သလို မွင္ေသေသ၊ အၿမဲသည္အတုိင္းပဲ ေျဖေလ့ရွိသည္။

႐ုပ္ရည္က သူလိုငါလို၊ အသက္အရြယ္က ၃၀-၄၀ ၾကား၊ လကၡဏာကလည္း သာမန္ထဲက။ အလုပ္အကိုင္ေမးေတာ့ "စာဖတ္တယ္" တဲ့။ သည္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသားသား နားမလည္သူတို႔အတြက္ ေမးခ်င္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း မေနႏိုင္သျဖင့္ တဲ့တိုးပင္ ေမးတတ္ၾကသည္။ "စာဖတ္တဲ့အလုပ္နဲ႔ ထမင္းစားလို႔ ရသလားခင္ဗ်ာ"။

သည္ေတာ့လည္း ကိုသင္ကာက ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းပဲ ျပန္ေျဖသည္။

"ဟုတ္ကဲ့၊ အေမရွိပါတယ္ခင္ဗ်" တဲ့။

ေအာ္ ဒီလိုလား။ အေမရွိတဲ့ေနာက္ ထမင္းအိုးရွိၿပီေပါ့။ အားလံုး သေဘာေပါက္သြားၾကသည္။

* * * * * * * * * *

မွန္သည္။ ကိုသင္ကာက အေမ့အရိပ္အာ၀ါသကို ခိုလံႈကာ စာဖတ္သည့္အလုပ္ တစ္ခုကိုပဲ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းအျဖစ္ လုပ္ကုိင္ေနသူ ျဖစ္သည္။

သူ႔မွာ ဘာတာ၀န္မွ် မရွိဘူးလားဆိုလွ်င္ေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ေန႔လွ်င္တစ္ႀကိမ္ သူလုပ္ရတာ တစ္ခုရွိသည္။ အဲဒါက ထမင္းခ်က္ရျခင္း ျဖစ္သည္။

ဘယ္လို ခ်က္ရသလဲ။

အဲ သူတို႔မိသားစုအေၾကာင္း ေျပာမွျဖစ္မည္။

ကုိသင္ကာတုိ႔က အေမတစ္ခု သားတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ကိုသင္ကာ ၆ ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ ဖခင္ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ အေမက တစ္ဦးတည္းေသာ သားကေလးကို တစ္ကုိယ္တည္းပင္ ရွာေဖြေကၽြးေမြး ျပဳစုလာခဲ့သည္မွာ ယခု ကုိသင္ကာ ၃၀ ေက်ာ္၍ ၄၀ နား ခ်ဥ္းလာသည္အထိ ျဖစ္သည္။ အေမက အင္းစိန္ေစ်းထဲမွာ ကုိယ္ပုိင္ဆိုင္ခန္း ရွိသည္။ မနက္ေစာေစာ ေစ်းထြက္သည္။ ညေနေစာင္းမွ ေစ်းကျပန္သည္။

အေမက မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာမွထကာ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္၊ ထမင္းေၾကာ္၊ သားကေလးကို ခူးခပ္ေကၽြးေမြး၊ ထို႔ေနာက္ နံနက္စာအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေစ်းသို႔ထြက္သည္။ သြားခါနီးမွာ "သားေရ၊ ညေန ၅ နာရီထိုးရင္ ထမင္းအိုးခလုတ္ႏွိပ္ေနာ္" ဟု မွာခဲ့သည္။

ကိုသင္ကာ ေန႔စဥ္ ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ရသည္က (၀ါ) ထမင္းခ်က္ရသည္ဆိုတာက ညေန ၅ နာရီထိုးလွ်င္ မနက္က အေမ အသင့္ျပင္ဆင္ထားခဲ့သည့္ လွ်ပ္စစ္ထမင္းအိုးကို ခလုတ္ႏွိပ္ရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူ႔သေဘာခ်ည္းသာဆိုလွ်င္ မနက္ကတည္းက မ်ားမ်ားခ်က္၊ မနက္အိုးတစ္ျခမ္း ညအိုးတစ္ျခမ္း စားလိုက္လွ်င္ၿပီးသည္။ သို႔ေသာ္ အေမ ထမင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့စားခ်င္တာ သိသျဖင့္ ညေန ၅ နာရီတြင္ မပ်က္မကြက္ ထမင္းအိုးခလုတ္ႏွိပ္ႏိုင္ေအာင္ သူသတိထားၿပီး လုပ္ရသည္။ သည္ၾကားထဲ မၾကာခဏ ေမ့ေမ့ေနတတ္သျဖင့္ ယခုေတာ့ နာရီႏိႈးစက္ေပးၿပီး သူ႔ကုိယ္သူ သတိေပးရသည္။ မနက္ ၅ နာရီ ႏိႈးစက္ႏွင့္ မနက္ အိပ္ရာကထ။ ညေန ၅ နာရီႏိႈးစက္ႏွင့္ ထမင္းအိုးခလုတ္ႏွိပ္။

* * * * * * * * * *

ကိုသင္ကာက အေမေစ်းသြားေနသည့္ တစ္ခ်ိန္လံုး အိမ္မွာ စာထိုင္ဖတ္ေနသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။

အိမ္တံခါးပိတ္ၿပီး အျပင္ထြက္သည့္အခါလည္း ထြက္သည္။

အဓိက သူထြက္သည္က ၿမိဳ႕ထဲရွိ စာအုပ္ဆုိင္ႀကီးမ်ား၊ လမ္းေဘးစာအုပ္တန္းမ်ားႏွင့္ စာဖတ္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားဆီသို႔ ျဖစ္သည္။

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေတြ႔လုိက္လွ်င္ သူမ်ားတကာလို ေဟ့လူဘယ္လဲဗ်တို႔၊ ကိုဘယ္သူႀကီး ေနေကာင္းလားဗ်တုိ႔ ေျပာဆိုႏႈတ္ဆက္ေလ့မရွိ။ အနီးသို႔ ၿပံဳး၍ကပ္လာကာ စကား၀ွက္တစ္ခုေျပာသလို ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ စာတစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း ရြတ္ျပမည္။

ဥပမာ၊ "ကုိင္း၊ ေကာင္းႏုိင္ၾကေသးရဲ႕လား မင္းသားႀကီးေရ၊ ဂ်ီႏို၀ါနဲ႔ လတ္ကာ ၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕ကေတာ့ နပိုလီယန္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတစ္စုရဲ႕ ပိုင္စားနယ္ေျမေတြ ျဖစ္ကုန္ပါပေကာလား" ဆိုတာမ်ိဳး။

တစ္ဖက္လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနမည္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အေၾကာင္းသိသူျဖစ္သျဖင့္ "ဘယ္စာအုပ္ထဲကလဲ" ဟု ေမးလွ်င္၊

"ဒါေတာင္ မသိဘူးလားဗ်၊ ျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္တဲ့ စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၀တၳဳႀကီးအစေလ" ဟု သူေျဖမည္။

သည္လိုပဲ။

"ေတာကိုၾကည့္သည္၊ ေတာင္ကိုၾကည့္သည္၊ ေတာင္ေပၚမွာလည္း ေတာရွိသည္" တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္ သူဆက္၍ ရြတ္မည္။ (နတ္ႏြယ္၏ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း)

"ေဟ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံေရးစလုပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ မင္းမွတ္မိေသးသလား"
"မွတ္မိတာေပါ့ကြ၊ မႏၲေလး အင္တာေကာလိပ္တုန္းကေလ" (သိန္းေဖျမင့္၏ ေက်ာ္ၿငိမ္း) စသျဖင့္။

သူရြတ္ေသာ စာေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ထင္ရွားေသာ ၀တၳဳမ်ား၊ ေရပန္းစားေနေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား၏ အဖြင့္၀ါက်မ်ား ျဖစ္တတ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ေမာင္ထင္၏ ငဘ၀တၳဳထဲက "ရာဇ၀င္ကို ေခၽြးနဲ႔ေရးရမယ္ဆိုေတာ့ ငန္ၿငိၿငိ ေနမွာေပါ့" ဆိုေသာ စာသားမ်ိဳး။

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ေဒါက္တာေရခ်မ္း၀တၳဳထဲမွ အေရးအသားကို ေလွာင္ေျပာင္သည့္ "ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေငြလေရာင္ေတြ ဖိတ္က်ေနလုိက္တာ လုိက္ေကာက္မယ့္သူလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိပါလား" ဆိုေသာ စကားမ်ိဳး။

ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၏ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ားထဲမွ သူသေဘာက်သည့္ ေျပာလံုးတစ္ခုကို သူ႔ဘာသာ ျပန္ျပင္ထားသည့္ "ကုိ၀င့္ေမာ္သည္ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆး၀ါးအျဖစ္ ေဆာင္လာသည့္ အိကၠေရွာ ဘရန္ဒီတစ္လံုးကို ထုတ္ေလရာ ကၽြႏ္ုပ္ၾကည္ႏူးလုိက္ပံုမွာ ေျပာဖြယ္ရာမရွိေတာ့ေပ" ဆိုေသာ စကားမ်ိဳးေတြ သူရြတ္ျပတတ္သည္။

အဲဒါေတြသည္ သူ၏ လက္စြဲပဋိသႏၶာရစကားမ်ား ျဖစ္သည္။

အဲသည္ေနာက္ စာေပသမားမိတ္ေဆြ (မ်ား) ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ သို႔မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ အိမ္မွာ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ သူေျပာမည့္ အေၾကာင္းေတြက စာအုပ္အေဟာင္း အသစ္ေတြအေၾကာင္း၊ စာေရးသူမ်ားအေၾကာင္း၊ ထို႔ေနာက္ စာထဲကအေၾကာင္းအရာေပါင္းစံု။

စာသမားရင္းတခ်ိဳ႕က သူကို စာႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ အလြန္ႏွံ႔စပ္ကၽြမ္းက်င္သူအျဖစ္ေတာ့ အသိအမွတ္ ျပဳထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္စာေပအေၾကာင္းေျပာသည့္ သူ၏ ေလသံဟန္ပန္ကိုကား သိပ္သေဘာမေတြ႔ၾက။

သူက စကားေျပာလုိက္လွ်င္ သူေျပာတာသည္ အမွန္၊ ဘာမွ အျငင္းပြားစရာ မလိုသည့္အခ်က္၊ အဲသည္အတုိင္း အားလံုးမွတ္ထားၾက၊ ဆိုသည့္ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ေျပာေလ့ရွိသည္။

လူႀကိဳက္မ်ားေနသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္က အဲသည္စာအုပ္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာေနတုန္း သူေရာက္လာမည္ဆုိလွ်င္ ပထမလူ စကားဆံုးေအာင္ တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ သူနားေထာင္ေနမည္။ ၿပီးေတာ့မွ အဲသည္စာအုပ္၏ အားနည္းခ်က္၊ အဲသည္စာေရးသူ၏ ညံ့ဖ်င္းခ်က္ေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆြဲထုတ္ကာ ဆစ္ပိုင္းေ၀ဖန္ျပမည္ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္လူက မေက်နပ္၍ ျပန္လွန္ျငင္းခံုမည္ဆိုလွ်င္ သူက သူဖတ္ထားသမွ် အဆိုအမိန္႔ေတြ၊ သေဘာတရားေတြ၊ က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္ေတြ မတန္တဆကိုးကားကာ အားႏွင့္ဖိ၍ ေခ်မည္ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ျငင္းခံုႏုိင္ဖို႔ မလြယ္။

တစ္ခါတေလ သူတို႔၀ိုင္းသို႔ လာေနက်မဟုတ္သည့္ စာေပ၀ါသနာရွင္ လူငယ္လူသစ္မ်ား မေတာ္တဆ ေရာက္ရွိလာမည္ဆိုလွ်င္မူ သည္လူငယ္ေတြကို အႀကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေပးရင္း တစ္၀ိုင္းလံုးကိုပင္ တရားေဟာသလို သူေျပာေတာ့မည္။

ဥပမာ၊
"ခင္ဗ်ားတို႔ စာေပ၀ါသနာပါတယ္၊ စာေပလုိက္စားခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိတယ္ဆိုရင္ တစ္ခုေျပာခ်င္တယ္။ စာေပနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္တယ္ဆိုတာမွာ စာဖတ္တာရယ္၊ ေလ့လာတာရယ္ ႏွစ္ပိုင္းရွိတယ္။ စာဖတ္တယ္ဆိုတာက ေပ်ာ္လို႔ဖတ္တာ၊ ႀကိဳက္လို႔ဖတ္တာ။ ဒါပထမအဆင့္၊ သာမန္အဆင့္။ နည္းနည္းပဲဖတ္ဖတ္ မ်ားမ်ားပဲဖတ္ဖတ္ ေပ်ာ္လုိ႔ ႀကိဳက္လို႔ ဖတ္ေနသမွ်ေတာ့ သာမန္အဆင့္ပဲ။ ေလ့လာတယ္ဆိုတာက ဒီထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္လာၿပီ။ တစ္စံုတစ္ရာကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ သိဖို႔အတြက္ ဖတ္သင့္ဖတ္ထုိက္တဲ့ စာကို ရွာၿပီးဖတ္တဲ့အဆင့္။ ခင္ဗ်ား စာအုပ္တစ္အုပ္တည္းကိုပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ဖတ္ေနေပမယ့္ အဲဒီ စာအုပ္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိခ်င္မွ သိမယ္။ သူနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ ေနာက္ခံအေၾကာင္းေတြ မသိရင္ သူ႔ကို ျပည့္ျပည့္၀၀ နားမလည္ႏုိင္ဘူး။ ဆိုပါေတာ့၊ လူတစ္ေယာက္ကုိ သူလတ္တေလာ လုပ္ေနတဲ့ အရာတစ္ခုတည္းၾကည့္ၿပီး သူ႔ကို အရင္က လံုး၀မသိခဲ့ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္က မွတ္ခ်က္တစ္ခုခု ခ်မယ္ဆိုရင္ အဲဒီမွတ္ခ်က္ဟာ လြဲဖို႔မ်ားတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းသိတဲ့လူ၊ သူ႔ရာဇ၀င္အူေပါက္ကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ထားတဲ့လူ၊ သူ႔လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ သူ႔အက်င့္စ႐ုိက္ေတြ ေနာေက်ထားတဲ့လူကေတာ့ ဒါဘာအဓိပၸါယ္ပဲ၊ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေနတာပဲဆိုတာ ဒက္ခနဲေနေအာင္ ေျပာႏုိင္တယ္။ စာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း ဒီသေဘာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စာအုပ္ဆိုတာ တစ္အုပ္ခ်င္း သီးသန္႔ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ အမ်ိဳးအ႐ိုးရွိတယ္၊ အုပ္စုရွိတယ္၊ မိတ္ေဆြရွိတယ္၊ ရန္သူရွိတယ္၊ ရာဇ၀င္အူေပါက္ရွိတယ္။ ဥပမာ၊ ကားလ္မာ့က္(စ)ရဲ႕ အရင္းက်မ္းဟာ သူ႔ဘာသာ တစ္အုပ္တည္း ေပၚလာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အရင္က စာအုပ္ေတြ၊ သူ႔ကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြရွိတယ္။ ကားလ္မာ့က္(စ)ရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ ဒီစာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ အဲဒီစာအုပ္စာတမ္းေတြကို ေရးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခတ္ကာလ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားေတြ၊ အဲဒီ အေနအထားေတြ အေၾကာင္းေတြ ကားလ္မာ့က္(စ) စိတ္၀င္စားသြားေစမယ့္ ႐ႈေထာင့္မ်ိဳးေတြက ေရးတဲ့စာအုပ္စာတမ္းေတြ ရွိတယ္။ သူ႔ေရွ႕က လာခဲ့တာေတြကိုသိမွ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းသိမယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ သူ႔ကို ေထာက္ခံတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ သူက ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့ၿပီးမွ သူ႔ဆီက ဖဲ့ထြက္သြားတဲ့ စာအုပ္ေတြ စသျဖင့္ရွိတယ္။ အစူအစဥ္ေတြ အတက္အလက္ေတြ ၀န္းရံတာေတြ ဆန္႔က်င္တာေတြ အဲဒါေတြပါ ႏွံ႔စပ္ႏုိင္သမွ် ႏွံ႔စပ္ေအာင္ ေလ့လာဖို႔လိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္။ ေျပာလက္စနဲ႔ ကားလ္မာ့က္(စ)ကိုပဲ နမူနာထားၿပီး ဆက္ေျပာမယ္။ အဲဒါက၊ ကားလ္မာ့က္(စ)ကိုဖတ္ရင္ ကားလ္မာ့က္(စ)အေၾကာင္းပါ ဖတ္ဖို႔လိုတယ္။ သူဟာ ဘာလဲ၊ ဘယ္ဘ၀မ်ိဳးက လာသလဲ၊ ဘယ္ေက်ာင္းေတြ တက္ခဲ့သလဲ၊ ဘယ္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခဲ့သလဲ၊ သူ႔ဆရာေတြက ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္လိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြ သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့သလဲ စသျဖင့္။ ကားလ္မာ့က္(စ)လို ဒႆနသမား၊ က်မ္းသမားမွ မဟုတ္ဘူး။ နတ္ရွင္ေနာင္ရတု ဖတ္ရင္လည္း နတ္ရွင္ေနာင္အေၾကာင္း၊ သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္းေလးခ်ိဳး ဖတ္ရင္လည္း သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္းအေၾကာင္း၊ သူတို႔ အတၳဳပၸတၱိ သူတို႔ေရးတဲ့ တျခားစာေတြပါ ဆက္စပ္ေလ့လာဖို႔ လိုတယ္။ အဲဒါမွ ဒီပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔၊ ဒီစာအုပ္တစ္အုပ္ ဒီစာ တစ္ပိုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔၊ က်ယ္၀န္းမွ်တတဲ့အျမင္နဲ႔ သံုးသပ္ႏုိင္မယ္၊ အဲဒီအခါ အမွန္တရားနဲ႔ နီးစပ္မယ္" စတာမ်ိဳး။

* * * * * * * * * *

တစ္ေန႔ စကား၀ိုင္းတစ္ခုမွာ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္း တစ္ေယာက္က စတင္ကာ ကိုသင္ကာ စာေတြသည္ေလာက္ ေလွ်ာက္ဖတ္ေနရသည့္ ကိစၥကို ေဆြးေႏြးေမးျမန္းသည္။

ဘာေၾကာင့္ဖတ္သလဲ၊ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္လဲ၊ စာဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ခံစားလာရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားသလဲ စသျဖင့္။

ကိုသင္ကာ ၿပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ၊

"ခင္ဗ်ားစကားၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နယူတန္ကို သြားသတိရတယ္။ ဒီလိုဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား စိတ္ေတာ့မရွိနဲ႔၊ စကားအလ်ဥ္းသင့္လို႔ ေျပာရတာ။ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး နယူတန္ဟာ အင္မတန္မွ ၿပံဳးခဲရယ္ခဲတယ္။ သူ႔ဆီမွာ လက္ေထာက္အျဖစ္ ငါးႏွစ္တိတိ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္က နယူတန္ရယ္တာ တစ္ခါပဲ သူေတြ႔ဖူးတယ္တဲ့။ ဘယ္အခါလဲဆိုေတာ့၊ ယူကလစ္ကုိေလ့လာရင္ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူး ခံစားရမလဲဆိုၿပီး နားမလည္ပါးမလည္ လူတစ္ေယာက္က ရမ္းသန္းပမ္းသန္း ေမးလုိက္တဲ့အခါ နယူတန္ ရယ္တာတဲ့။ ယူကလစ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိပါတယ္၊ ေရွးဂရိသခ်ၤာပညာရွင္ႀကီး ဂ်ီၾသေမႀတီ ပညာရွင္ႀကီး၊ သူျပဳစုခဲ့တဲ့ Elements ဆိုတဲ့ ဂ်ီၾသေမႀတီက်မ္းႀကီးဟာ ကမၻာ့သမုိင္းမွာ အထင္ရွားဆံုး သခ်ၤာက်မ္း၊ ပညာရွင္ေတြ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ မွီ၀ဲဆည္းကပ္ ခဲ့ရတဲ့က်မ္း။ နယူတန္ကိုယ္တုိင္လည္း ေလ့လာခဲ့ရတာ။ ဒီလူ႔က်မွ ယူကလစ္ကုိ ေလ့လာလို႔ အက်ိဳးရွိပါ့မလား၊ ေသခ်ာရဲ႕လား ေတြးပူေနေတာ့ နယူတန္က ရယ္တာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခ်က္က နယူတန္ရယ္တာ ယူကလစ္ေျပာဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္း သြားသတိရလို႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဗ်။ နယူတန္ရဲ႕ အျဖစ္မ်ိဳး ယူကလစ္ကုိယ္တုိင္လည္း ႀကံဳဖူးတယ္။ ယူကလစ္ဆီမွာ ဂ်ီၾသေမႀတီ ပညာလာသင္တဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္က သင္ခန္းစာ (၁) ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ ပထမဆံုးတစ္ပုဒ္စသင္လို႔ နားလည္သြားၿပီဆိုတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေတြတတ္လို႔ ဘာရမွာလဲလို႔ ေမးတယ္တဲ့။ အဲဒီအခါ ယူကလစ္က သူ႔အခုိင္းအေစတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚၿပီး "ေဟ့ ဒီလူ႔ကို ပိုက္ဆံသံုးျပား ေပးလုိက္ကြာ၊ သူက သူသင္လို႔ တတ္သေလာက္အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ တစ္ခုခုရမွ ျဖစ္မွာကြ" လုိ႔ ေျပာသတဲ့။ အဲဒါ ပညာကို ကမန္းကတန္း အလ်င္စလို တန္ဖိုးျဖတ္လုိ႔ မရဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလုိက္တာ။ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ယူကလစ္ေပါင္းမ်ားစြာ နယူတန္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ စာအုပ္စာေပေတြ ေလ့လာဆည္းပူးေနတာ၊ ဒါ ပညာရွာေနတာပဲ၊ ဦးေႏွာက္ကို ျဖည့္ေနတာပဲ၊ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အသိပညာေတြ ျပည့္လွ်မ္းလာတဲ့အတြက္ ဘာအက်ိဳးစီးပြား ခံစားရမလဲ စဥ္းစားတာဟာ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းရာ ေရာက္တယ္၊ ပညာကို အားမနာရာ ေရာက္တယ္ဗ်ာ"

"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ အဲဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ စာေတြဖတ္ေနရမလဲ"

တစ္ေယာက္က ေဖာက္ေမးသည္။

"ေမြးသည္က ေသသည္အထိ ဖတ္ရလိမ့္မယ္၊ အသိပညာ နယ္ပယ္ဆိုတာ စၾက၀ဠာအနႏၲလို အေျပာက်ယ္တယ္၊ တစ္ဘ၀လံုး ေလ့လာေသာ္လည္း မကုန္ႏိုင္ဘူး၊ Life is short, and art is long. တဲ့။ ဂရိေဆးပညာဆရာႀကီး ဟစ္ပုိခေရးတီးစ္က ေျပာခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ တိုေတာင္းတဲ့ဘ၀ေလးနဲ႔ လုိက္လို႔မမီေအာင္ကိုပဲ အသိဉာဏ္ပညာနယ္ပယ္က က်ယ္၀န္းတယ္၊ သို႔ေသာ္ မမီႏုိင္ဘူးဆိုၿပီး လက္ေလွ်ာ့ေနလို႔ မရဘူး၊ လူဟာ မေန႔ကထက္ သည္ကေန႔ တိုးတက္ေအာင္ အားထုတ္ေနဖို႔လိုတယ္၊ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ အသက္ႀကီးရင့္လာသလို ပညာဗဟုသုတလည္း တစ္ေန႔တျခား ႀကီးမားလာဖို႔လိုတယ္၊ ဒီအတြက္ မျပတ္ႀကိဳးစားေနဖို႔ဟာ လူ႔၀တၱရားပဲ"

"လူ႔၀တၱရားက စာဖတ္တာနဲ႔ ၿပီးေရာလားဗ်ာ၊ ထမင္းစားဖို႔ အလုပ္ေရာ မလုပ္ရေတာ့ဘူးလား၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္အေနနဲ႔ ဒီတစ္သက္ ၀င္ေငြရွာတဲ့အလုပ္ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ဘဲ စာခ်ည္း ထုိင္ဖတ္သြားေတာ့မွာလား"

"ထမင္းစားဖို႔အလုပ္ဆိုတဲ့ ကိစၥ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရတာ အားနာတယ္ဗ်ာ။ လူအမ်ားအျပားဟာ ထမင္းတစ္လုတ္အတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခံ လူပင္ပန္းခံၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္၊ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ သူတို႔အေပၚ မစာနာတဲ့စိတ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ အဲဒီအခ်က္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လူတုိင္း ထမင္းစားဖို႔ အုလပ္လုပ္ရမယ္လို႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ တရားေသ မွတ္မထားသင့္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနအရ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထမင္းစားဖို႔ ၀င္ေငြရွာတဲ့ အလုပ္ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္စရာမွ မလုိဘဲဗ်ာ၊ အနည္းဆံုး အခုအခ်ိန္ကေန ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကို မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္လို႔ ရသေလာက္ကာလအထိမွာ မလိုေသးဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥ ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္၀င္စားေနတယ္ထင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ သိတဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေမရွိတယ္၊ အေမက သူ႔မွာ ထမင္းစားဖို႔  ပိုက္ဆံရွာစရာ မလိုေတာ့ေပမယ့္ တစ္သက္လံုး အက်င့္ပါလာတဲ့အတြက္ရယ္၊ ငါ့သားေလးအတြက္ဆိုတဲ့ တားဆီးလို႔မရတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္လို စာဖတ္ဖို႔ ၀ါသနာမပါတာရယ္ စတဲ့အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေငြရွာတဲ့ အလုပ္ကို မရပ္မနား လုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္လံုး စာဖတ္သြားမွာျဖစ္သလို အေမကလည္း ေသတဲ့အထိ ေငြရွာသြားမယ့္ သေဘာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက သူ႔အတြက္လည္း သိပ္အပန္းတႀကီးလို ျဖစ္မေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားၿပီး တားဆီးမေနေတာ့ဘူး၊ ဒီအတုိင္းပဲထားတယ္။ ဆိုခ်င္တာက အေမ့၀င္ေငြေတြ စုေဆာင္းေငြေတြဟာ တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားေနတယ္။ လူကလည္း က်န္းက်န္းမာမာႀကီးဆိုေတာ့ သဘာ၀အတုိင္း ေနရမယ္ဆိုရင္ ေရွ႕ ၁၄-၅ ႏွစ္ေလာက္အထိေတာ့ ရွာေဖြေနဦးမယ့္ သေဘာရွိတယ္၊ အေမမရွိတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္လည္း အေတာ္အတန္ရွိေရာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားလို ကုိယ္နားမလည္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ သူမ်ားေျမႇာက္ေပးတုိင္း ေလွ်ာက္လုပ္ၿပီး မိဘခ်န္ထားတဲ့ အေမြေတြ အလ်င္စလို ကုန္ေအာင္ျဖဳန္းမယ့္ အေကာင္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ေတာ့ သက္တမ္းေစ့လို႔ ေသရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး အိမ္ေတြေျမေတြေလာက္ေတာ့ က်န္ခဲ့လိမ့္ဦးမယ္ထင္တယ္၊ အဲဒါေတြအတြက္ေတာ့ အသက္ႀကီးမွ ၾကည့္စီမံခဲ့ရမွာပဲ"

သူႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေျပာဆိုေနသူ စိတ္ဓာတ္က်သြားတာ ကုိသင္ကာ ျမင္လုိက္ရသည္။ သူက မသိမသာၿပံဳးကာ "ကဲ သြားဦးမယ္ဗ်ာ" ဟု တစ္၀ိုင္းလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္သို႔ျပန္ခဲ့သည္။

* * * * * * * * * *

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွ ထြက္စက ၿပံဳးေနခဲ့ေသာ ကိုသင္ကာ့မ်က္ႏွာသည္ အိမ္ဆီသို႔ ေျခအနည္းငယ္ လွမ္းမိလွ်င္ပင္ တည္၍သြားသည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူစဥ္းစားလာခဲ့သည့္ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြျဖင့္ တစ္ပါးသူကို ႏႈတ္ပိတ္သြားေအာင္ ေျပာႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း စင္စစ္ သူ႔ဆင္ေျခေတြကို သူ႔ဘာသာ ဘ၀င္မက်သလို ျဖစ္ေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီ။

ၿပီး ခုတေလာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ သူ႔ေခါင္းကလည္း သိရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မရွိခ်င္။

မိႈင္မိႈင္ေတြေတြႏွင့္ပင္ ကုိသင္ကာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္။

ကုိယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးသည့္အခါ ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ခဏတစ္ျဖဳတ္ထုိင္ၿပီး ထံုးစံအတုိင္း သူ႔စာအုပ္ေတြနားပဲ ေရာက္သြားသည္။

လက္သင့္ရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေကာက္ကိုင္ၿပီး လွန္ၾကည့္သည္။ အထဲမွာ သူ႔လက္ေရးေတြ အမ်ားႀကီး။

သူက စာအုပ္ထဲမွာ မွတ္ခ်က္ေတြ ပြေနေအာင္ ေရးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ fly-leaf လို႔ေခၚသည့္ ေရွ႕-ေနာက္ ေရခံစာမ်က္ႏွာလြတ္ေတြမွာ စာေရးသူအေၾကာင္း၊ စာအုပ္အေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ေတြ သူေရးေလ့ရွိသည္။ သူ႔ စာအုပ္ေတြက အဲသည္စာရြက္ေတြခ်ည္း ၿဖဲၿပီး စာအုပ္စုခ်ဳပ္လွ်င္ပင္ ကုိသင္ကာ၏ စာေပအယူအဆႏွင့္ ဘ၀အျမင္မ်ားဟူ၍ စာတစ္အုပ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္သည္။

စားပြဲေပၚကစာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ေကာက္ကိုင္ကာ အထဲက ပံုႏွိပ္စာလံုးေတြ မဖတ္ဘဲ သူ႔လက္ေရးေတြခ်ည္း ေလွ်ာက္ဖတ္ၾကည့္ေနသည္။

သူအလြန္ႏွစ္သက္၍ အနည္းဆံုး တစ္လတစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ဟိုလွန္သည္လွန္ ျပန္လွန္ဖတ္ျဖစ္ေသာ တ႐ုတ္ပညာရွိေရးသည့္ စာအုပ္ေရွ႕ဘက္ စာမ်က္ႏွာလြတ္တြင္ "ဘယ္ေသာအခါမွ် မကုန္ခန္းႏိုင္သည့္ ပဥၥလက္ လက္ဖက္ရည္အိုး၊ ငွဲ႔လုိက္တုိင္း အလြန္အစပ္တည့္သည့္ (ေခါင္းမညိတ္ဘဲ မေနႏိုင္သည့္) လက္ဖက္ရည္က်က်တစ္ခြက္ အၿမဲထြက္သည္" ဟူ၍ ေရးသားထားသည္။

သူမ်ားကဗ်ာ စာပိုဒ္ေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားညႇပ္ကိုးကားထားသည့္ ကဗ်ာဆရာ၏ ကဗ်ာရွည္စာအုပ္တြင္ "ခင္ဗ်ားကဗ်ာက တခ်ိဳ႕အပိုင္းေတြ သိပ္ေကာင္းၿပီး တခ်ိဳ႕အပိုင္းေတြ သိပ္ညံ့တယ္၊ ခက္တာက ေကာင္းတဲ့အပိုင္းေတြက သူမ်ားကဗ်ာစာပုိဒ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ" ဆိုေသာ မွတ္ခ်က္မ်ိဳး သူေရးသည္။

ဟုတ္ေလာက္တာေတြေရာ၊ မဟုတ္ေလာက္စရာေတြပါ ေရာႁပြမ္းေရးသားထားသည့္ ေဆးၿမီးတိုဆရာ၏ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္တြင္ "ေထာပတ္ထမင္းခ်က္နည္း မွားလွ်င္ ထမင္းတစ္အိုး လႊင့္ပစ္႐ံုသာရွိသည္၊ ေဆးၿမီးတို အသံုးမွားလွ်င္ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဆံုး႐ံႈးသြားႏုိင္သည္" ဆိုတာမ်ိဳး။

"စာေရးသူအမွာ" တြင္ အေတာ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေရးထားသည့္ ၀တၳဳတိုဆရာ၏ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တြင္ "အေၾကာင္းအရာမထူး၊ အေတြးအေခၚမထူး၊ သူမ်ားေရး၍ ဖန္တစ္ရာေတေနသည္မ်ားကို လိုက္ေရးထားၿပီး အေရးအသားကလည္း တစ္ျပားသားမွ် မထူး" ဆိုတာမ်ိဳး မွတ္ခ်က္ေတြ သူေရးသည္။

သူ႔မွတ္ခ်က္ေတြက ေရခံစကၠဴမွာခ်ည္း ေရးထားသည္ေတာ့ မဟုတ္။ အတြင္းစာမ်က္ႏွာေတြ၏ နံေဘးအျဖဴသားမွာလည္း အႏွံ႔အျပား ေတြ႔ရတတ္သည္။

? ေတြ၊ !!! ေတြ။ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ေသခ်ာရဲ႕လား၊ … ရဲ႕ … စာအုပ္ထဲမွာ … လို႔ ေရးထားပါလား။ မွန္တယ္၊ သိပ္မွန္တယ္၊ ေတာ္တယ္ဗ်ာ၊ တင္ျပပံု သိပ္ရွင္းတယ္။ ဟာဗ်ာ ဒါႀကီး ဘာလို႔ထည့္ေရးရတာလဲ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ prejudice ေတြ သိပ္ေပၚလြင္ေနၿပီ။  ကိုယ့္လူ အရမ္းမေရးနဲ႔ေလ၊ Encyclopedia တစ္ခုခုလွန္ၿပီး ေသခ်ာေအာင္ အရင္ check လုပ္ပါလား။ စသျဖင့္။

တစ္ခါတေလ သူ႔မွတ္ခ်က္ေတြ၊ စာေရးသူႏွင့္ ျငင္းခံုခ်က္ေတြက စာမ်က္ႏွာ ေလးငါးမ်က္ႏွာအထိ ရွည္လ်ားသြားတတ္သည္။

ကုိယ့္ေရးသားခ်က္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္၀င္တစား ဖတ္႐ႈေနရာက စာတစ္အုပ္ ေကာက္ကိုင္မိသည္။ ၀ယ္လာခါစက တစ္ႀကိမ္ နည္းနည္းလွန္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဖတ္မည္ဟု ေမ့ထားမိသည့္စာအုပ္။

စာအုပ္က ထူးထူထဲထဲ အ၀တ္ဖံုးႏွင့္ အခံ့ခ်ဳပ္။ သို႔ေသာ္ အေတာ္ေဟာင္းႏြမ္း ေဆြးေျမ့လ်က္ရွိၿပီ။ သက္တမ္းကလည္း မနည္းေတာ့ၿပီကိုး။

ပံုႏွိပ္သည့္ ခုႏွစ္ကိုၾကည့္ေတာ့ ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ဟု ေရးထိုးထားတာ ေတြ႔ရသည္။ ၆၆ ႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီပဲ၊ စာအုပ္ကို သူနည္းနည္း ပို၍ ႐ို႐ိုေသေသ ကိုင္မိသည္။

စာအုပ္ထဲမွာ ပိုင္ရွင္လက္မွတ္ ႏွစ္ခုေတြ႔ရသည္။ ပထမတစ္ခုက ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ေန႔စြဲႏွင့္။ နာမည္က ေပၚတူဂီလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္၏ နာမည္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကိုသင္ကာ ယူဆသည္။ စာအုပ္က ေပၚတူဂီေတြအေၾကာင္း ေရးထားသည့္ စာအုပ္ျဖစ္ၿပီး ပိုင္ရွင္အမည္က စာအုပ္ထဲမွာပါသည့္ နာမည္ေတြႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဒုတိယပုိင္ရွင္က ျမန္မာ။ အဂၤလန္ေရာက္တုန္း စာအုပ္ေဟာင္းဆုိင္တစ္ဆုိင္က ၀ယ္ခဲ့တာျဖစ္ႏုိင္သည္။ လန္ဒန္ ၁၉၅၅ ဟု ေရးထိုးထားသည္။

စင္စစ္ စာအုပ္က သက္တမ္းထက္မက အိုမင္းလ်က္ရွိသည္။ တစ္အုပ္လံုးမွာ ပိုးေပါက္ကေလးေတြ ျပည့္ေနသည္။ စာအုပ္ပိုးေတြ ႏွိပ္စက္သည့္ဒဏ္  အေတာ္ခံခဲ့ရသည့္ပံု။

စာအုပ္အမည္က "အိႏၵိယေဒသ စြန္႔စားခန္းမ်ား" ျဖစ္သည္။ ၀တၳဳေတာ့မဟုတ္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀ ေလာက္က အိႏၵိယရွိ ေပၚတူဂီသိမ္းပိုက္နယ္ေျမမ်ား၏ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ ေပၚတူဂီဗိုလ္ခ်ဳပ္ အာဖြန္ဆိုဒယ္အယ္လဗ်ဴကာကီ၏ နယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား၊ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္သည္။

နယ္ပယ္ေသးငယ္၍ လူဦးေရလည္း နည္းပါးလွသည့္ ေပၚတူဂယ္ျပည္သား လူစြန္႔စားတို႔ အာဖရိက၊ အာေရဗ်၊ အိႏၵိယ၊ မေလးကၽြန္းဆြယ္ႏွင့္ အေရွ႕အိႏၵိယကၽြန္းစု စသည္မ်ားသို႔ ေရာက္ေပါက္ကာ မိမိတို႔အင္အားႏွင့္ မမွ်ေအာင္ က်ယ္ေျပာသည့္ နယ္ပယ္ေဒသမ်ားကို အလြန္တိုေတာင္းေသာ ကာလအတြင္း အံ့ၾသဖြယ္တိုက္ခုိက္သိမ္းပိုက္ ေအာင္ႏုိင္ခဲ့ၾကပံု၊ ခံတပ္မ်ား၊ ရဲတုိက္မ်ား အခုိင္အမာတည္ေဆာက္ကာ သိမ္းပိုက္နယ္ေျမကို ေရရွည္ထိန္းထားႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ၾကပံု၊ တစ္ဖက္သားတို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ေခ်မႈန္းၾကသကဲ့သို႔ မိမိတို႔ကုိယ္တုိင္လည္း ေၾကာက္ဖြယ္လိလိ ရွင္းလင္းသုတ္သင္ျခင္း ခံၾကရပံုတို႔ကို ေရးသားထားသည္မွာ စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္း၊ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ဖြယ္လည္း ေကာင္းလွသည္။

ခဏတစ္ျဖဳတ္ လွန္ေလွာရင္းက ကုိသင္ကာ စာအုပ္ကို လက္ကမခ်ႏုိင္ျဖစ္ကာ ကာလီကပ္၊ ကမ္ေဘး၊ ကိုခ်င္၊ ေဟာ္မြတ္(ဇ) စသည့္ အရပ္မ်ားသို႔ ေပၚတူဂီရြက္သေဘၤာေတြ၊ ဓား လွံ လက္နက္ေတြ၊ အေျမာက္ေသနတ္ေတြႏွင့္အတူ လုိက္ပါေနမိသည္။

စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြက မွတ္သားစရာေကာင္းလွတာ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္စာအုပ္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ညေနေစာင္းေရာက္လွ်င္ ပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ စာအုပ္ကိုင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တာလည္း ကိုသင္ကာ့ အက်င့္တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။

ငိုက္ရင္း ဖတ္ရင္း၊ ဖတ္ရင္း ငို္က္ရင္း၊ စာအုပ္ထဲမွ ပုရစ္သံလိုလို ၀ီစီမႈတ္သံလိုလို အသံမ်ိဳးၾကား၍ သူ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုးထိုးေပါက္တစ္ေပါက္မွ ေခါင္းျပဴ၍ေနသည့္ စာအုပ္ပိုးတစ္ေကာင္။

သည္ေကာင္ ဘာေတြေအာ္ေနတာလဲ အကဲခတ္ေနဆဲ အေကာင္က မ်က္စိေရွ႕မွာပင္ ႀကီးသထက္ႀကီးလာေနသလို ထင္ရသည္။

စာအုပ္စားသည့္ ပိုးေကာင္ေတြကို ကိုသင္ကာ နည္းနည္းမွ သည္းညည္းခံေလ့မရွိ။ သူ႔စာအုပ္ေတြထဲမွာေတြ႔လွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ရွင္းလင္းေနက်ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း အက်င့္ပါေနသည့္အေလ်ာက္ လက္က ဖ်တ္ခနဲ ႐ုိက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မမိလိုက္။ ပိုးေကာင္က လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ ေနာက္တစ္ေပါက္က ျပဴထြက္လာကာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးတလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ပံုစံက သူ႔ကို ေနာက္ေနေျပာင္ေနသလိုမ်ိဳး။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္႐ုိက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေပ်ာက္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ေနရာက ျပန္ေပၚလာသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္။

ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ သည္လိုေကာင္မ်ိဳးေတြ သူ႐ိုက္သတ္ဖိသတ္ ညႇပ္သတ္လာခဲ့တာ အႀကိမ္ေပါင္း မေရႏို္င္ေတာ့။ သည္ေကာင္က်မွ ခက္ေနသည္။

ပိုးေကာင္က အေပါက္တစ္ခုမွ ေပၚလာျပန္သည္။ မထီေလးစားပံုစံႏွင့္။

ထပ္႐ုိ္က္သည္။ အေျပးအလႊား လုိက္႐ုိက္သည္။

မထိ။ တစ္ခ်က္မွ မထိ။

ကုိသင္ကာ ရွက္သလိုျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဟုိေကာင္ ေခါင္းျပဴလာေတာ့ မ႐ုိက္ေသးဘဲ ၾကည့္ေနမိသည္။

"စာအုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း မရက္စက္ခ်င္ပါနဲ႔ဗ်"

သူၾကည့္ေနတုန္း ပိုးေကာင္က လွမ္းေျပာသည္။

"အမယ္၊ စာအုပ္စားတဲ့အေကာင္က ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္၊ ငါ႐ုိက္ထည့္လုိက္ရလို႔"

"ေဒါသမႀကီးပါနဲ႔ဗ်၊ ခုတင္ပဲ ခင္ဗ်ား႐ုိက္တာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ရွိပလဲ၊ က်ဳပ္ကုိမွ မထိတာ၊ ဆက္႐ုိက္ရင္ ခင္ဗ်ားလက္နာ႐ံု စာအုပ္ပ်က္စီး႐ံုပဲ ရွိမယ္၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြးၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား"

"အမယ္ အမယ္၊ ႀကီးက်ယ္သထက္ ႀကီးက်ယ္လာပါလား၊ ေခြးမသားပိုး၊ ငါ တကယ္႐ုိက္မွာေနာ္၊ မမိမခ်င္း႐ုိက္မွာ"

"စာသမားဆုိၿပီး ေဒါသတယ္ႀကီးပါလား၊ အေျပာအဆိုကလည္း အေတာ္႐ုိင္းတာပဲ၊ မိဘက သင္ၾကားမေပးဘူးလား၊ အေမက တစ္ဦးတည္းေသာ သားကေလးဆိုၿပီး သိပ္အလိုလိုက္ခဲ့တာကိုး"

ကိုသင္ကာ ေဒါသထြက္ကာ ဗုန္းခနဲ ႐ုိက္ထည့္လုိက္သည္။

ပိုးေကာင္က ေနာက္တစ္ေပါက္မွ ေပၚထြက္လာျပန္သည္။

"ဒီလုိလုပ္လို႔ မရဘူးေလ၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားထက္ လ်င္တယ္၊ နယ္ေျမလည္း သိပ္ကၽြမ္းတယ္၊ ဒါ က်ဳပ္ေနရာေလဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ဒီစာအုပ္ေတြ႔ၿပီး အေဟာင္းေစ်းေတာင္မဟုတ္၊ ပိႆာခ်ိန္ေစ်းေလာက္နဲ႔ရလို႔ ၀ယ္လာၿပီး ဒါ ငါ့စာအုပ္၊ ငါအပုိင္လုိ႔ လုပ္ေနတာ၊ အမွန္က ဒါ က်ဳပ္တို႔အိမ္ရာဗ်၊ က်ဳပ္တို႔က ဒီေနရာမွာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေနလာတာ၊ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းေပါင္း သံုးေသာင္းေက်ာ္ရွိတယ္၊ ေရွးအစဥ္အဆက္ ေဖာက္သြားတာေတြ၊က်ဳပ္ကုိင္တုိင္ ေဖာက္ခဲ့တာေတြလည္း မနည္းမေနာပဲ၊ ဒီေနရာမွာ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို လံုး၀ယွဥ္လို႔ မရဘူး၊ ခင္ဗ်ားအားႀကီးနဲ႔ တဗုန္းဗုန္း ထုေနရင္ စာအုပ္ပ်က္စီးမယ္၊ အခုေန ခင္ဗ်ားကို တန္ခုိးရွင္တစ္ေယာက္ေယာက္က က်ဳပ္တုိ႔လိုဏ္ေခါင္းေတြထဲ ၀င္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အရြယ္အစားေရာက္ေအာင္ ခ်ံဳ႕ေပးၿပီး ဒီအထဲ လုိက္ဖမ္းစမ္းကြာလို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ေစခ်င္တယ္၊ အဲဒါမွ ခင္ဗ်ား တစ္ခါတည္း႐ူးသြားမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ မႀကိဳးစားေတာ့ပါဘူးလို႔ ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္သြားမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မေလွ်ာ့ေသးဘူး၊ ေနာက္ထပ္ စစ္ကူေခၚခ်င္တယ္ဆိုရင္ လူတစ္ရာႏွစ္ရာ ေခၚလိုက္ဦး၊ လက္ခ်ည္းမလာနဲ႔၊ ဓားေတြ လွံေတြ ေပၚတူဂီလုပ္တဲ့ အေျမာက္ေတြ လိုဏ္ေခါင္းထဲ ဆြဲလွိမ့္ယူလာၿပီး လုိက္ပစ္မလား၊ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးသာ မြမြႀကဲသြားမယ္၊ က်ဳပ္ကုိ ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ား မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားမွာ၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြးရေအာင္လို႔ ေျပာတာ၊ ကဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညႇိႏိႈင္းဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ အခ်က္ ခင္ဗ်ားကိုေျပာမယ္၊ ဒီေန႔ကစၿပီး ခင္ဗ်ားလည္း ဒီစာအုပ္ကို ပိုက္ဆံေပး၀ယ္ခဲ့တာ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီအိမ္မွာရွိတဲ့ တျခားစာအုပ္မ်ားနည္းတူ ခင္ဗ်ား အပိုင္စာအုပ္လို႔ပဲ သေဘာထားပါ၊ ဖတ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေကာက္လွန္ဖတ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းပဲ ဒီစာအုပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘိုးေဘးေတြ လက္ထက္ကတည္းက ေနလာတာျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ဆက္ေနမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ရေအာင္ ခင္ဗ်ား ဒီစာအုပ္ကို ကုိင္ေန ဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္တုိင္း ခင္ဗ်ားေရွ႕ က်ဳပ္တို႔မထြက္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားမျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေရွာင္ေနပုန္းေနေပးမယ္၊ ခင္ဗ်ားဘက္က တစ္ခုပဲ လုပ္ေပးပါ၊ ဒီစာအုပ္ကို လွန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဖံုးကို ခပ္သာသာ သံုးခ်က္ပုတ္ၿပီး အသိေပးပါ၊ က်ဳပ္တို႔ ေရွာင္ဖို႔တိမ္းဖို႔ အခ်ိန္ရေအာင္ေပါ့"

"အမယ္ အေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ အစီအမံပဲ၊ ငါ့စာအုပ္ထဲမွာ တရား၀င္ ေနထုိင္စားေသာက္ခြင့္ ေတာင္းေနတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကို လြတ္လပ္စြာ ဖ်က္ဆီး၀ါးမ်ိဳရန္ သေဘာတူခြင့္ျပဳပါသည္ဆုိၿပီး ကတိစာခ်ုဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ရမယ့္ပံုပဲ၊ ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ညႇိႏိႈင္းဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ အခ်က္ဆိုေတာ့ မင္းတို႔က ဘယ္ႏွေကာင္တုန္း၊ မင္းအျပင္ ေနာက္ထပ္ ရွိေသးလို႔လား၊ ငါလည္း တစ္ေကာင္မွ မေတြ႔ပါလား"

"ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဒီစာအုပ္နဲ႔ဟာ သိပ္မဆုိင္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔သာ ဆုိင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ေနတာ၊ ဒီစာအုပ္အေၾကာင္း ခင္ဗ်ား ဘာမွမွမသိတာ၊ အခုပဲၾကည့္၊ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနတယ္လို႔ ထင္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ိဳးက စာအုပ္ထဲေမြးၿပီး စာအုပ္စာေပနဲ႔ ႀကီးျပင္းရတာဆိုေတာ့ မလိမ္မညာတတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အမွန္အတိုင္းပဲေျပာမယ္၊ ဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အျပင္ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးအေဆြ စုစုေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ရွိေသးတယ္"

"ဟာ အဲဒီလိုေတာ့ မၿဖီးနဲ႔ကြ၊ အေကာင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ေတာင္ ငါမျမင္ေအာင္ ဘယ္နားသြားပုန္းမတုန္း"

"ရွိပါတယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလုိက္ေတာ့မွ ခင္ဗ်ား အတင္းလုိက္ရွာၿပီး သတ္မေနနဲ႔ဦး၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာလို႔ရပါတယ္၊ သူတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ေတာ့ လ်င္တဲ့သူခ်ည္းပဲ၊ ခင္ဗ်ားဖမ္းလို႔ မမိႏုိင္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕က စာမ်က္ႏွာေတြၾကားမွာ၊ တခ်ိဳ႕က အဖံုးကတ္ထူသားထဲမွာ၊ တခ်ိဳ႕က အေႏွာင့္မွာ၊ တခ်ိဳ႕က အဖံုးကတ္ထူနဲ႔ အဖံုးပိတ္စၾကားထဲမွာ၊ ခင္ဗ်ား မယံုဘူးလား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေခၚျပမယ္၊ ကဲဗ်ိဳ႕၊ နည္းနည္းပါးပါး ထြက္ျပၾကဗ်ာ"

ပိုးေကာင္က ေအာ္ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ စာအုပ္ရွိ အေပါက္မ်ားစြာမွ စာအုပ္ပိုးေတြ ေခါင္းျပဴလာၾကသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးတေထာင္ေထာင္၊ တလႈပ္လႈပ္ တရြရြ။ ကုိသင္ကာ ၾကက္သီးေမြးညင္းထကာ စာအုပ္ကုိပင္ ပစ္ခ်မိမလို ျဖစ္သြားသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ပိုးေကာင္ေတြက ကိုယ္ထင္ျပၿပီးေနာက္ လွစ္ခနဲ ျပန္ေပ်ာက္သြားၾကသည္။

"ဟ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ပါလားကြ၊ မင္းက ၁၀၀ ဆိုကြာ၊ ေဟ့ေကာင္ မျဖစ္ဘူးေဟ့ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး၊ ငါ့စာအုပ္ နက္ျဖန္သဘက္ ကုန္သြားလိမ့္မယ္"

"မကုန္ပါဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္တုိ႔က ဒီမွာ တစ္သက္လံုး ေနၾကရမွာ၊ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ့္ရာပဲ၊ ဘယ္အေျခာက္တုိက္ ဖ်က္ဆီးပါ့မလဲ၊ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာတဲ့အထိ အခုအေနအထားထက္ သိသိသာသာ ဆိုးမသြားေစရဘူး၊ က်ဳပ္အာမခံတယ္၊ အခုလည္း တမင္တကာ ထြက္ျပၾကလုိ႔သာ က်ဳပ္တို႔လူေတြ ခင္ဗ်ားျမင္ရတာ၊ မဟုတ္ရင္ ရွိမွန္းေတာင္ သိပ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ေစာေစာက ညႇိႏိႈင္းတဲ့အတိုင္း ခင္ဗ်ား သေဘာတူလိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား၊ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ဒါ က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႕၊ က်ဳပ္တုိ႔ရြာပဲ၊ ဟုတ္ၿပီလား၊ ခင္ဗ်ားလည္း စာအုပ္သမား၊ က်ဳပ္တို႔လည္း စာအုပ္သမား၊ အခ်င္းခ်င္းေတြ အျငင္းပြားစရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ"

"လာျပန္ၿပီ စာအုပ္သမား၊ စာအုပ္စားတဲ့ပိုးေကာင္က ငါနဲ႔ တန္းလာညႇိေနတယ္"

"ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ၊ စာအုပ္သမားအခ်င္းခ်င္းမို႔ အခ်င္းခ်င္းလို႔ ေျပာတာ ခင္ဗ်ားမႀကိဳက္ဘူးလား၊ စာအုပ္သမားဆိုတာ ညႇာညႇာတာတာ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ေျပာထားတာ၊ တကယ္ဆို "စာအုပ္ပိုး" လို႔ တိတိက်က် ေျပာခ်လိုက္လုိ႔ရတယ္၊ ခင္ဗ်ားေရာက်ဳပ္ေရာ စာအုပ္ပိုးေတြခ်ည္းပဲေလဗ်ာ၊ bookworm ေတြ၊ bookworm ထဲမွာမွ က်ဳပ္တို႔က အဦးအစ bookworm ၊ စာအုပ္ေပၚစကတည္းက ရွိလာခဲ့တာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က  ေနာက္မွေပၚတဲ့ ေနာက္ေပါက္ bookworm၊ က်ဳပ္တို႔ အမ်ိဳးအႏြယ္သမုိင္းထဲမွာ အခုိင္အမာ ေရးထားတာရွိတယ္၊

၁၅၉၉ မွာ အဂၤလိပ္ျပဇာတ္ေရးဆရာ ဘင္ဂၽြန္ဆင္ (Ben Jonson) က ခင္ဗ်ားတို႔လို စာအုပ္ၾကားထဲ ေခါင္းျမႇုဳပ္ၿပီး ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲေနတဲ့ လူေတြကို စာအုပ္ပိုး (bookworm) လို႔ က်ဳပ္တို႔နာမည္အတိုင္း ေခၚလိုက္ရာကစၿပီး အေခၚအေ၀ၚ ႐ႈပ္ေထြးမႈ ျဖစ္ခဲ့တာ"

"အမယ္ အမ်ိဳးအမည္ မထင္ရွားတဲ့ အင္းဆက္ပိုးမႊားက က်မ္းဂန္အကိုးအကားနဲ႔ လုပ္လာပါလား"

"ခင္ဗ်ားမသိတုိင္း မထင္ရွားဘူး မလုပ္နဲ႔ေလ၊ တျခားမွာ ေလွ်ာက္ႂကြားေနေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက တကယ္တမ္း စာေပဗဟုသုတ ႏွံ႔စပ္တဲ့လူမွ မဟုတ္ဘဲ၊က်ဳပ္တို႔က သတၱ၀ါေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ ပညာအတတ္ဆံုး၊ က်မ္းဂန္နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတြ။ အမ်ိဳးအမည္ဆိုတာလည္း အခုိင္အမာ အတိအက်ရွိတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ မ်ိဳး႐ိုးရဲ႕ ၀ိေသသနာမည္က လက္တင္ဘာသာနဲ႔ ေပးထားေတာ့ ခင္ဗ်ား နားလည္ပါ့မလား မသိဘူး၊ Lepisma saccharina တဲ့၊ အဲဒါ မွတ္ပံုတင္ထဲမွာ ေရးထားတာ၊ အရပ္ထဲမွာ အလြယ္တကူေခၚၾကတာ ကိုေငြငါး (Silverfish) တဲ့ဗ်ား၊ ခင္ဗ်ား ျမင္တဲ့အတုိင္း က်ဳပ္ကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္က ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ ငါးၾကင္းတစ္ေကာင္ပံုစံနဲ႔၊ ကုိယ္ေပၚမွာ စာေရာင္ေပေရာင္ တေျပာင္ေျပာင္ တလက္လက္နဲ႔၊ လႈပ္ရွားသြားလာတာကလည္း ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ သြက္သြက္လက္လက္ဆိုေတာ့ ဒီနာမည္နဲ႔ လိုက္တယ္ပဲ ဆိုရမွာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က အႀကိဳက္ႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ျငင္းေတာ့ ျငင္းမေနေတာ့ပါဘူး"

"မင္းျငင္းေတာ့ေရာ ရမွာလားကြ၊ ဒါ မင္းတို႔တစ္မ်ိဳးလံုးကို ၿခံဳၿပီး သိပၸံသမားေတြ ေပးထားတဲ့ နာမည္ပဲဟာ၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းက်ေတာ့ မင္းမွာ ဘာနာမည္ရွိမွာလဲ၊ နာမည္ သီးျခားေပးရေအာင္ေရာ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ ဘာထူးျခားမွာမို႔လဲ၊ အားလံုး အၿမီးႏွစ္ခြနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႏွစ္ေခ်ာင္း ယမ္းတမ္းယမ္းတမ္းနဲ႔ အေကာင္ေတြ၊ ဘာမွ မကြဲျပားဘူး"

"ဟာ သြားၿပီ၊ မွားၿပီ၊ ခင္ဗ်ားတို႔လူေတြ အဲဒါခက္တာပဲ၊ ကုိယ္သိတာေလးနည္းနည္းကို အလံုးစံုထင္ၿပီး ငါ့စကားႏြားရ စြတ္ေျပာၾကတယ္၊ တစ္ဖက္သားကို အထင္ေသးတဲ့စိတ္ကလည္း ႀကီးမာတာကိုးဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔က က်ဳပ္တို႔ကို အၿမီးနဲ႔ႏႈတ္ခမ္းေမြးခ်ည္း ျမင္သလုိ က်ဳပ္တို႔ကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔လူေတြကို အားလံုး ပခံုးႏွစ္ဖက္ၾကား ေခါင္းေပါက္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား စအိုေပါက္ရွိတဲ့ေကာင္ေတြ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘာမွမကြဲျပားဘူး၊ ႐ုပ္ေရာအက်င့္ေရာ တစ္သေဘာတည္းလို႔ စြတ္ေျပာရင္ ရတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ မေျပာပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔က သိေနတာကိုး၊ မုတ္ဆိတ္ရွည္တာခ်င္း တူေပမယ့္ တဂိုးနဲ႔ ေတာ္စတြိဳင္းဟာ ဘဂၤါဘီနဲ႔ ႐ုရွား တျခားစီဆိုတာ က်ုဳပ္တို႔စာအုပ္ပိုးအားလံုး သိတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ခ်င္း အဲဒီလိုကြဲျပားသလို က်ဳပ္တို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း ကြဲျပားတယ္ဗ်၊ သူ႔ identity နဲ႔သူ ရွိတယ္၊ နာမည္လည္းရွိတယ္၊ ႂကြားတယ္မထင္နဲ႔၊ က်ဳပ္ဆိုရင္ စကားေျပာေကာင္းတာ စာႀကီးေပႀကီးေတြ ႏွံ႔စပ္တာ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အသိုင္းအ၀ိုင္းက ခ်ီးေျမႇာက္ထားတဲ့ နာမည္ရွိတယ္၊ ဂႏၴ၀င္ေမာင္က်ပန္းတဲ့၊ သည့္အျပင္ ငယ္နာမည္ ညိဳႀကီးတို႔၊ ေက်ာင္းထားတုန္းက အိမ္ကေပးတဲ့ နာမည္တို႔၊ အဲဒါမႀကိဳက္လို႔ ေနာက္မွထပ္ေျပာင္းတဲ့ နာမည္ပါေပါင္းရင္ ေလးမ်ိဳးေတာင္ရွိတယ္၊ ေဟာဟိုမွာၾကည့္၊ က်ဳပ္တို႔စကား၀ိုင္းကို စိတ္၀င္စားလို႔ ဟိုဘက္က ေခါင္းျပဴလာတာဆိုရင္ က်ုဳပ္တို႔အဘိုးဗ်၊ ခင္ဗ်ားမ်က္စိထဲမွာ က်ဳပ္နဲ႔အတူတူ ထင္ခ်င္ထင္ေနေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာေတြေရာ၊ ခင္ဗ်ား စာအုပ္စင္ေျခာက္စင္မွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့ က်ဳပ္တို႔အမ်ိဳးသားေတြ အားလံုးနီးပါးေလာက္ အဖို႔ေတာ့ အေ၀းကျမင္႐ံုနဲ႔ သူဘယ္သူဆုိတာ ကြဲကြဲျပားျပား သိၾကတယ္၊ က်ဳပ္အဘိုးမို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ အင္မတန္ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဗ်၊ က်ဳပ္နဲ႔ တျခားစီပဲ၊ ႐ုပ္ရည္သာမက ရာဇ၀င္လည္းရွိတယ္၊ နာမည္က စြယ္စံုေက်ာ္ထင္တဲ့၊ ဦးတိုးလွ်ိဳတဲ့၊ တိုးလွ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ခင္ဗ်ားအေပါင္းအသင္း စာအုပ္ေဟာင္း ေရာင္းသမားေတြဆီက ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ခင္ဗ်ား၀ယ္လုိက္တဲ့ အင္ဆုိင္ကလိုပီးဒီးယား အေဟာင္းႀကီး ၂၂ တြဲကို ေအကဇက္အထိ ကားဗား တူ ကားဗား တိုးလွ်ိဳေပါက္ တစ္လနဲ႔ အၿပီးေဖာက္တာ သူေပါ့၊ က်ဳပ္တို႔ အယ္လဗ်ဴတာကီစာအုပ္နဲ႔ အဲဒီ အင္ဆုိင္ကလိုပီးဒီးယားက မူလကတည္းက တစ္အိမ္တည္းကေလ။ ေက်ာက္ကုန္းက ပင္စင္စား အဘိုးႀကီးစာအုပ္ေတြ သူကြယ္လြန္ေတာ့ သားေျမးေတြက စာေပတန္ဖိုး မသိလို႔ ခင္ဗ်ားမိတ္ေဆြေတြဆီ ပိႆာခ်ိန္နီးပါးေစ်းနဲ႔ ခ်ေရာင္းလုိက္ၾကတာ၊ က်ဳပ္တို႔အဘိုးက အဲဒီစြယ္စံုက်မ္းကို တစ္ေပါက္တည္း ေဖာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အေခါက္ေခါက္အျပန္ျပန္ ဖန္တစ္ရာေတေအာင္ ေဖာက္စားၿပီး ေက်ညက္ၿပီးလို႔ အခု ဒီဘက္ေျပာင္းလာတာ၊ စာအုပ္ တစ္အုပ္တည္းခ်ည္း အေသစြဲစားေနလုိ႔ မျဖစ္ဘူးေလ၊ ဖရန္စစ္ေဘကြန္က ေျပာတဲ့စကား ခင္ဗ်ားသိပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြက ျမည္းၾကည့္ဖို႔၊ တခ်ိဳ႕ကို မ်ိဳခ်၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ညက္ညက္ေက်ေအာင္၀ါး၊ အစာေခ်၊ အေသြးအသားျဖစ္ေအာင္လုပ္ ဆိုတာေလ၊ အဲဒီစကားကို တကယ္ တိတိက်က် လိုက္နာက်င့္သံုးတာ က်ဳပ္တို႔ပဲရွိတယ္၊ ခင္ဗ်ားက တို႔ကနန္းဆိတ္ကနန္း ျမည္းစမ္း႐ံု သက္သက္ေလာက္နဲ႔ လူတတ္ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြမွာ စာေပ၀ိုင္းေတြမွာ လူအထင္ႀကီးေအာင္ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ စာေရးဆရာနာမည္ေတြ၊ စာအုပ္နာမည္ေတြ ေလွ်ာက္ရြတ္၊ စာအုပ္အေၾကာင္းမွန္ရင္ ငါ မသိတာမရွိ ငါ အသိဆံုးလုပ္ၿပီး ဘယ္ပံုႏွိပ္ျခင္းက ဘယ္လို ဘာညာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနေပမယ့္ အထဲကစာေတြက် ခင္ဗ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္ဘူး မဟုတ္လား၊ စာအုပ္ပုိင္ရွင္တစ္ေယာက္ စာဘယ္ေလာက္ ဖတ္မဖတ္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔စာအုပ္ထဲေနသူေတြ အသိဆံုးေပါ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားအလုပ္က စာအုပ္ျမင္ရင္ ၀ယ္မယ္၊ စုမယ္၊ ဘယ္သူ႔မွ မငွား၊ ငါ့စာအုပ္ေတြ ငါ့စာအုပ္ေတြဆိုၿပီး ဖတ္ထားသိမ္းထားမယ္၊ ခင္ဗ်ားလိုလူမ်ိဳးကို စာေပသမားမေခၚဘူး၊ စာဖတ္သမားလို႔လည္း မေျပာႏိုင္ဘူး၊ စာအုပ္ေတြ ေလွ်ာက္၀ယ္စုေနတဲ့ စာအုပ္စုသမားပဲ၊ စာအုပ္႐ူးပဲ၊ ႏိုင္ငံတကာလိုေျပာရင္ bibliomaniac ပဲ၊ ပိုက္ဆံလည္းမရွာရ အေမ့ဆီက အလကားရေနေတာ့ ႐ူးအားေကာင္းေနတာေပါ့"

"ေဟ့ေကာင္၊ ေဟ့ေကာင္၊ မင္းဟာက ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ လြန္လာၿပီ၊ ငါက စာအုပ္ကို အေျခာက္တိုက္ ဖက္နမ္းေနတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူးကြ"

ကိုသင္ကာ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ နားေထာင္ေနရာက ႐ုတ္ရက္ ဂမူး႐ွဴးထိုး ထေျပာသည္။

"စာအုပ္မွာ ငါတန္ဖိုးထားတာက အခြံအကာမဟုတ္ဘူး၊ အတြင္းမွာပါတဲ့ စာထဲက အႏွစ္သာရ၊ အႏွစ္သာရကိုပဲ ငါထုတ္ယူတာ၊ ခံစားတာ၊ ေခါင္းထဲထည့္တာ၊ စာေရးသူရဲ႕ စူးရွထက္ျမက္တဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြ ရသေျမာက္တဲ့ အေရးအသား အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြအတြက္ စာအုပ္ကို ငါယုယပိုက္ေထြးတာ၊ တန္ဖိုးထား သိမ္းဆည္းေနရတာ၊ မင္းလို စကၠဴအရသာ စာအုပ္အေႏွာင့္က ေကာ္အရသာေလာက္သိတဲ့ အေကာင္က ငါ့ကို စာအုပ္နာမည္ေလာက္ဖတ္ၿပီး ၿဖီးေနတဲ့အေကာင္လုိဘာလို ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားၿပီး မေျပာနဲ႔ကြ၊ ငါက စာသမား၊ တစ္သက္လံုး စာဖတ္လာတဲ့အေကာင္၊ စာဖတ္တဲ့အလုပ္ကို ေလးေလးစားစား လုပ္တဲ့အေကာင္၊ စနစ္နဲ႔ ဖတ္ေနတဲ့အေကာင္"

ကိုသင္ကာ အသည္းအသန္ ခုခံေျပာဆိုေနရသည္။ လူက ေဒါသျဖင့္ ထူပူေနသည္။ ဘယ္စကား၀ိုင္းမွာမွ သူသည္ေလာက္ အေျပာအဆို မခံရဘူးခဲ့။

ပိုးေကာင္က အသာစီးရသူ၏ ေလသံျဖင့္ ဆက္၍ ၾသ၀ါဒေႁခြေနသည္။

"ဟုတ္ပါၿပီ၊ ခင္ဗ်ား တကယ္စာဖတ္တယ္ပဲ ထားပါေတာ့၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစာေတြဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လာသလဲ၊ က်ဳပ္လို ခႏၶာကုိယ္မွာ အေရာင္အ၀ါေတြ ထြက္လာသလား၊ ခင္ဗ်ားကုိယ္တုိင္အတြက္ ဘာအက်ိဳးရလဒ္ေတြ တိတိက်က် ရလာသလဲ၊ မိသားစုအတြက္၊ ရပ္ကြက္အတြက္၊ ၿမိဳ႕ရြာအတြက္၊ တုိင္းျပည္အထိေတာ့ ထားလိုက္ပါ၊ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ထြက္ေပၚလာသလဲ၊ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ ခင္ဗ်ား ဘာေတြလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေပးဖို႔ေရာ အစီအစဥ္ရွိသလဲ၊ ေျပာစမ္းပါ၊ ခင္ဗ်ား ညာမေနနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း ခင္ဗ်ားအေမလည္း သိတယ္၊ ရပ္ရြာကလည္း သိတယ္၊ အခုဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဘာသာလည္း နည္းနည္းေတာ့ သိေနၿပီမဟုတ္လား၊ သိတဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ား အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ အေနရခက္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ သူမ်ားကို ၿဖီးလို႔ရေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေတာ့ ၿဖီးလို႔မရဘူး၊ အခ်ိန္တန္ရင္ အလိမ္ေပၚတာပဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ခင္ဗ်ားဘ၀ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိသလဲ၊ လူ႔ျပည္မွာ လာေန၊ စာေတြထုိင္ဖတ္ရင္း အိုေသၿပီး ျပန္သြားမယ္၊ ဆန္ကုန္ေျမေလးလို႔ ေျပာၾကတာ တျခားလူေတြမွာ သိပ္မမွန္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားက်မွ ေသေသခ်ာခ်ာ မွန္တာ"

ကိုသင္ကာ ေဒါသထြက္သထက္ ထြက္လာသည္။ တျခားစာသမားေတြႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႔သည့္အခါ အထိမိဆံုး စကားလံုးေတြ အံ၀င္ခြင္က်သံုးကာ ခ်က္က်လက္က် ေျပာတတ္သေလာက္ သည္ပိုးေကာင္ႏွင့္က်မွ အ,သလို ျဖစ္ေနသည္။ စာအုပ္ပိုးကို စကားႏွင့္ မတံု႔ျပန္။ အေသ႐ုိက္ႏုိင္ရန္သာ သူႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ကဆြဲ၍ မရ။ ပိုးေကာင္က အရွိန္မပ်က္ ဆက္၍ ေျပာၿမဲေျပာဆဲ။

"က်ဳပ္တို႔က စာအုပ္ထဲေနၿပီး စာအုပ္ကိုစားတဲ့ စာအုပ္ပိုးစစ္စစ္ဗ်၊ ႐ိုး႐ိုးသားသား သဘာ၀အတုိင္းေနတာ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လိမ္ညာမစားဘူး၊ ခင္ဗ်ားက စာဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မေအကို ညာစားေနတဲ့လူ၊ သူမ်ားေတြလည္း ဒါမ်ိဳး ငယ္ငယ္တုန္းက လုပ္တတ္တာ ၾကားဖူးပါတယ္၊ အေမက သားေရ ဘာေလးတစ္ခု လုပ္ေပးစမ္းပါဆိုရင္၊ အေမ သား မအားဘူး၊ စာဖတ္ေနတယ္၊ အဲဒါဆိုရင္ အေမက မခို္င္းေတာ့ဘူး၊ သူ႔ဘာသာ လုပ္လုိက္တယ္၊ ကေလးမွာ ေက်ာင္းစာက အေရးႀကီးတယ္မဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ားက ကေလးေတြ အလုပ္မလုပ္ခ်င္တဲ့အခါ ညာတဲ့ အဲဒီနည္းမ်ိဳးနဲ႔ ကုိယ့္အေမကို တစ္သက္လံုး ညာစားေနတယ္၊ တကယ္ဆို အေမတစ္ခု သားတစ္ခု ရွိတယ္၊ ကုိယ္က တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူပါလား၊ တစ္လွည့္တစ္ျပန္ ၾကည့္ပါလား၊ အခုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အေမကခ်ည္း တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ရွာေဖြ၊ ခင္ဗ်ားက တစ္သက္လံုးစား၊ သံုး၊ စည္းစိမ္နဲ႔ေန၊ မေအကို မညႇာမတာ ခုိင္းစားေနလုိက္တာ၊ က်ဳပ္တို႔ အင္းဆက္ေလာကထဲမွာ ပုရြက္ဆိတ္ေတြက ပ်ေကာင္ေတြေမြးၿပီး ခုိင္းစားသလို၊ ပ်ေကာင္ေတြ ထိန္းထားၿပီး ပ်ကုိယ္ကထြက္တဲ့ အခ်ိဳရည္ အဆီအႏွစ္ေတြနဲ႔ အာဟာရ ျဖည့္တင္းၾကသလို၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြထဲက တခ်ိဳ႕လူေတြ ႏြားေမြးၿပီး ႏြားႏို႔ မွန္မွန္ညႇစ္ေသာက္ၾကသလို၊ ခင္ဗ်ားက အေမတစ္ေယာက္ေမြးထားၿပီး မရွက္မေၾကာက္ ေခါင္းပံုျဖတ္ေန ေသြးစုပ္ေနတာ၊ ကေလးတုန္းက ဒီအေမႏို႔စို႔ၿပီး လူျဖစ္လာတယ္၊ ႀကီးလာေတာ့လည္း ဒီအေမကို ခုိင္းစားတုန္း၊ ႏို႔ညႇစ္ေသာက္တုန္း၊ ေသတဲ့အထိ ခုိင္းဦးမွာ၊ ခင္ဗ်ားဟာ အေတာ္ယုတ္မာတဲ့လူပဲ၊ ေခါင္းပံုျဖတ္သမား၊ လူလူခ်င္း အဆီအႏွစ္ထုတ္စားတဲ့ ကပ္ပါးေကာင္၊ အေခ်ာင္သမား၊ အေမကို ႏို႔စားႏြားမလို အသံုးခ်ေနတဲ့လူ၊ …."

စာအုပ္ပိုးက ဟိုအေပါက္က ထြက္ၿပီး ေအာ္လိုက္၊ သည္အေပါက္က ထြက္ၿပီး ေအာ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။

ကိုသင္ကာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ က်လာသည္။ ေဒါသက အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ေနၿပီ၊ ေခါင္းထဲမွာ ထူပူေနသည္။ ရင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ေနသည္။ အသက္႐ွဴသံက တ႐ွဴး႐ွဴး တရွဲရွဲ။

သည့္ထက္ ေဒါသထြက္ရလွ်င္ ေဒါသႏွင့္အတူ အသက္ပါ ပါသြားမည္ဟု ထင္ရသည္။

သို႔ေသာ္ ေဒါသက ဖြင့္ထုတ္၍မရ။ ပိုးေကာင္ကို အေသေခ်ဖို႔ သူႀကိဳးစားသည္။ လက္၀ါးႏွင့္ တအားဖိ႐ုိက္သည္။ ႐ိုက္၍မရ။ ပိုးေကာင္ႏွင့္ ထိခါနီးမွာ လက္ႀကီးက ေလးသြားေႏွးသြားသည္။ အားႏွင့္႐ို္က္သည္။ မထိ၊ မနာ၊ မေသ။

ပိုးေကာင္က ဟိုအေပါက္က ထြက္လာလိုက္၊ သည္အေပါက္က ထြက္လာလိုက္၊ ကပ္ပါးေကာင္၊ အေခ်ာင္သမား…၊ ေအာ္လိုက္၊ ဟစ္လိုက္။

တစ္ခ်က္မွာေတာ့ လက္ကိုလႈပ္၍ ရသြားသည္။

ထိသြားၿပီ။

ဗုန္းခနဲျမည္ၿပီး စာအုပ္ႀကီး လြတ္က်သြားသည္။ အတြင္းက စာရြက္တခ်ိဳ႕ ကၽြတ္ထြက္ကာ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာမွာ ျပန္႔က်ဲသြားသည္။

ကိုသင္ကာ အိပ္ခ်င္မူးတူး ဇေ၀ဇ၀ါ ထလာသည္။ ရင္ထဲမွာ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနဆဲ။

ေလမွာ ေ၀့၀ဲသြားေသာ စာရြက္တစ္ရြက္က ၾကမ္းေပါက္က်ဲက်ဲထဲ တည့္တည့္က်ကာ ခဏထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနၿပီးေနာက္ ေအာက္သို႔ ေလွ်ာက်သြားသည္။ ကိုသင္ကာ့ မ်က္စိထဲတြင္ ေပၚတူဂီတုိ႔၏ ကာရာဗယ္ ရြက္သေဘၤာတစ္စင္း ေဟာ္မြတ္(ဇ္) ေရလက္ၾကားထဲ ျဖတ္သန္း၀င္ေရာက္သြားတာ ျမင္လုိက္ရသလိုလို။

အိမ္ေရွ႕က ေဂ်ာက္ခနဲအသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေစ်းကျပန္လာေသာ အေမျဖစ္ေနသည္။

"အေမ ေနသိပ္မေကာင္းတာနဲ႔ ဒီေန႔ ေစာေစာျပန္လာခဲ့တယ္သားေရ၊ တုပ္ေကြးမ်ား မိခ်င္သလား မသိဘူး"

အေမက ၿခံတံခါးဖြင့္ၿပီး ၀င္လာသည္။ ကိုသင္ကာ သံဆန္ခါကြက္တံခါးကို ဖြင့္ေပးေတာ့ အေမအိမ္ေပၚ ေရာက္လာသည္။

"စာရြက္ေတြလည္း ျပန္႔က်ဲလို႔ပါလား၊ ငါ့သားတစ္ေယာက္တည္း စာဖတ္ရင္း ရန္ျဖစ္ေနျပန္ၿပီထင္တယ္"

ေျပာေျပာဆိုဆို အေမက ပလတ္စတစ္ဆြဲျခင္းကိုခ်ကာ ျပန္႔က်ဲေနေသာ စာရြက္ေတြ လုိက္ေကာက္ေနသည္။

ကိုသင္ကာ ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ ရပ္ေနရင္းက အေမ့ဆြဲျခင္းဆီ လွမ္းၾကည့္မိသည့္အခါ မနက္က သူမွာလုိက္သျဖင့္ အေမေစ်းက ၀ယ္လာခဲ့သည့္ ႏြားႏို႔တစ္ပုလင္း သူ႔ကို ခပ္တင္းတင္း ျပန္ၾကည့္ေနတာ ျမင္လုိက္ရေလသည္။

မေဟသီ၊ ၂၀၀၂၊ ၾသဂုတ္။

[ေဖျမင့္၊ ဆတ္ေသေခ်ာင္း ဒ႑ာရီႏွင့္ အျခား၀တၳဳတုိမ်ား၊ စာမ်က္ႏွာ- ၂၁၅ မွ ၂၄၂ ထိ]