ပါတီစံုႏိုင္ငံေရးစနစ္ဟု ေျပာေသာ္လည္း တကယ့္လက္ေတြ႔၌ ႏိုင္ငံေရးကစားကြင္းထဲ က်န္ရစ္သည့္ ပါတီအေရအတြက္သည္ သံုး၊ ေလး ပါတီေလာက္သာ ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ယင္းတို႔ကိုပင္ အဓိကႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား သို႔မဟုတ္ ပင္မေရစီးေၾကာင္းပါတီမ်ားဟု ေခၚေလ့ေခၚထရွိသည္။ ပင္မေရစီးေၾကာင္းပါတီ (၀ါ) အဓိကႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား ပံုသဏၭာန္သည္ ေရြးေကာက္ပြဲ မတုိင္မီ၌လည္း ေပၚတတ္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးမွလည္း ေပၚတတ္သည္။ အဓိကႏုိင္ငံေရးပါတီသည္ ပါတီမ်ား မဟာမိတ္ဖြဲ႔ျခင္းအျဖစ္လည္း ေပၚႏိုင္သည္။
ယခုလက္ရွိ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကိုၾကည့္လွ်င္ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီ၌ အဓိကႏိုင္ငံေရးပါတီ မေပၚေသးဟူ၍လည္း ေျပာႏုိင္သည္။ ေပၚၿပီးၿပီ၊ ေပၚေနၿပီဟူ၍လည္း ေျပာႏိုင္သည္။ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး ျဖစ္ႏို္င္ေခ်ရွိသည္။ NLD ပါတီသည္ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုမွ စြန္႔ခြာသြားသျဖင့္ အဓိကႏိုင္ငံေရးပါတီ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ တ.စ.ည က်န္သည္။ ႀကံ့ခုိင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႔က ႏိုင္ငံေရးပါတီအျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းသျဖင့္ အဓိကႏိုင္ငံေရးပါတီ ျဖစ္လာသည္။
ျငင္းခံုစရာ
သို႔ေသာ္ ဤအခ်က္ကို ဧကန္မေျပာႏိုင္ျပန္ေပ။ ပင္မေရစီးေၾကာင္းပါတီ ျဖစ္လာရန္ ႏိုင္ငံေရးအရ အစမ္းသပ္ခံရန္လိုသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲအမ်ားဆံုးရရွိရန္ လိုသည္။ အာဏာရပါတီ ျဖစ္ေနသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္တည္းကို ၾကည့္၍လည္းေကာင္း၊ လက္ရွိၾသဇာရွိေနမႈကို ၾကည့္၍လည္းေကာင္း ပါတီတစ္ရပ္အား ပင္မေရစီးေၾကာင္း ပါတီျဖစ္သည္ဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္ေသးဟု ယူဆသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲျဖင့္ အစမ္းသပ္ခံၿပီးမွ မည္သည့္ပါတီသည္ ပင္မေရစီးေၾကာင္း ပါတီျဖစ္ေၾကာင္း သတ္မွတ္ႏိုင္မည္။
ဆင္ေျခတစ္ခု ေပးႏုိင္သည္။ အာဏာရသူတို႔က ဖြဲ႔စည္းေသာ ႏိုင္ငံေရးပါတီသည္ အလိုအေလ်ာက္ ပင္မေရစီးေၾကာင္းပါတီ ျဖစ္လာသည္ဟု ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီကိုၾကည့္၍ ေကာက္ႏုတ္ေျပာသည္။ ထိုအခ်က္ကို မူတည္၍ လက္ရွိအစိုးရက စပြန္ဆာလုပ္ေသာ ပါတီသည္ အလိုအေလ်ာက္ ပင္မေရစီးေၾကာင္းပါတီ ျဖစ္ရမည္ဟု ဆိုေသာအခ်က္သည္ ျငင္းခံုစရာျဖစ္သည္။
ေရစစ္သလို
ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးလွ်င္ကား ရွင္းသည္။ အဓိကႏုိင္ငံေရးပါတီတို႔ဆိုၿပီး လူထု၏ မဲအမ်ားအလိုက္ ေပၚလာမည္။ သေဘာမွာ ပါတီစံုစနစ္သည္ အဓိကႏုိင္ငံေရးပါတီစနစ္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားရမည္။ ပါတီစံုဆိုသည့္အတုိင္း ပါတီေပါင္း ၄၀ ခန္႔ ရွိေနသည္။ ဤပါတီတို႔ကို ေရစစ္သလို စစ္ခ်ရန္ နည္းႏွစ္နည္းရွိသည္။ ပထမနည္းသည္ သက္ဆုိင္ရာ အာဏာပုိင္အဖြဲ႔က စည္းမ်ဥ္းတို႔ျဖင့္ ပါတီအေရအတြက္ကို ေလွ်ာ့ခ်သည့္နည္း ျဖစ္သည္။ ဒုတိယနည္းသည္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ျဖင့္ ေလွ်ာ့ခ်သည့္နည္း ျဖစ္ပါသည္။ ပထမနည္းသည္ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီဆန္၍ စာေရးသူအေနျဖင့္ မေထာက္ခံလိုေပ။ ဒုတိယနည္းသည္သာ ႏုိင္ငံေရးသဘာ၀ႏွင့္ ကုိက္ညီေသာနည္းလမ္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆသည္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီတို႔၏ ကံၾကမၼာသည္ ေရြးေကာက္ပြဲအေပၚ မွီတည္ေစရမည္။
ယခုေရြးေကာက္ပြဲသည္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္က က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္မတူ။ ထိုစဥ္က ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမရွိ။ ယခုေရြးေကာက္ပြဲသည္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒႏွင့္အညီ က်င္းပျခင္းျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေရးစနစ္သစ္ကို ထူေထာင္ေပးေသာ သေဘာလည္းရွိသည္။ အုပ္စိုးသူတို႔အတြက္ မဟာဗ်ဴဟာ ထြက္ေပါက္လည္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲသည္ ႏုိင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းကို အဆင္ေျပေအာင္ ေျဖရွင္းနည္းသေဘာျဖစ္၍ ယခုက်င္းပမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲသည္ အေျခခံဥပေဒအရ လိုအပ္ခ်က္သေဘာ ျဖစ္သည္။ အဆင္ေျပေအာင္ ေျဖရွင္းနည္းႏွင့္ လိုအပ္ခ်က္အရ ေျဖရွင္းနည္းတို႔သည္ အေျခခံသဘာ၀အရ မတူညီေပ။
ဇာတ္ေကာင္တို႔၏ ႀကံရြယ္ခ်က္
ဤေနရာ၌ ဇာတ္ေကာင္တို႔ ႀကံရြယ္ခ်က္သည္ ျပႆနာ၏ ႏွလံုးသည္းပြတ္ ျဖစ္လာသည္။ အထူးသျဖင့္ အုပ္စိုးသူေခါင္းေဆာင္မႈက ႏိုင္ငံေရးတြင္ စစ္ဘက္မွ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈကို အရွည္၌ ေလွ်ာ့ခ်သြားမည္လား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ တိုးခ်ဲ႕သြားမည္လားဟူ၍ ေမးစရာေပၚျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤေမးခြန္း၏ အေျဖကို မ်ိဳးဆက္သစ္ စစ္ဘက္ေခါင္းေဆာင္မႈအပုိင္းက ဆံုးျဖတ္ရပါလိမ့္မည္။ ေခတ္သစ္တိမ္းၫႊတ္ခ်က္သည္ စစ္ဘက္က႑ကို မဲဆႏၵရွင္ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္တို႔က ဆံုးျဖတ္ေစျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ စစ္သားဆက္ဆံေရးသည္ ဒီမိုကေရစီ အက်ိဳးစီးပြားကို အားေကာင္းေစရန္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ရွိျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးတြင္ ဒီမိုကေရစီေပၚထြန္းေရးသည္ အေျခခံအက်ဆံုး လုပ္ငန္းျဖစ္ရမည္ဟု ယူဆသည္။
အၫႊန္း - The Soldier And the State by S.Hun Lington
No comments:
Post a Comment