ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသားေလး
သူနဲ႔ပါလာသူ လူငယ္ေလးမွာ ဒီႏွစ္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးနဲ႔ ထူးခြၽန္ေအာင္ျမင္ခဲ့သူျဖစ္ၿပီး က်န္တစ္ေယာက္မွာ ကေလးရဲ႕ ဖခင္လို႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုက လာၾကတာပါ။ လာရင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ထူးခြၽန္ေက်ာင္းသားေလး ေဆးေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေအာင္ အကူအညီေပးမယ့္ ေစတနာရွင္ ရွာေပးဖို႔အတြက္ အကူအညီေတာင္းခ်င္လို႔ ျဖစ္တယ္။ ကေလးရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးစလံုးဟာ ေတာမွာ မူလတန္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကေလးကို ေရွ႕ဆက္ပညာသင္ၾကားေပးဖို႔ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ရွင္းျပတယ္။ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ခုကေနၿပီး က်ဴရွင္မတက္ ဘာမတက္နဲ႔ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးရေအာင္ ေျဖႏိုင္တဲ့ကေလးမို႔ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ကူညီရတာပါလို႔ ေခၚလာတဲ့ဆရာက သူ႔ေစတနာကို ထုတ္ေျပာပါတယ္။
စာဖြဲ႔မကုန္ႏုိင္
ဟုတ္တာေပါ့။ ဒီလို ေတာ္လည္းေတာ္ၿပီး လိမၼာေရးျခားရွိတဲ့ ကေလးမ်ဳိးကို ဘယ္သူမဆို ျဖစ္ေစခ်င္မွာပါပဲ။ ေခၚလာတဲ့ ဆရာရဲ႕ ေစတနာဟာလည္း ေလးစားထိုက္ပါတယ္။ အခုတေလာ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာလည္း ငါးဘာသာ၊ ေျခာက္ဘာသာ ဂုဏ္ထူးရွင္တခ်ဳိ႕ ပညာဆက္လက္သင္ၾကားဖို႔ အခက္အခဲရွိတာေၾကာင့္ အကူအညီ လိုအပ္ေနတဲ့အေၾကာင္း သတင္းေတြ အၿမဲလိုလို ပါေနတဲ့အျပင္ ေစတနာရွင္မ်ားက ၀ိုင္း၀န္းကူညီေထာက္ပံ့တဲ့ သတင္းေတြလည္း ဆက္တုိက္ေတြ႔ေနရတယ္။ ေစတနာသဒၶါတရား ထက္သန္လွတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားေတာင္ စာဖြဲ႔မဆံုးႏိုင္ ရွိခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။
ဘႀကီးဘုန္းႀကီးေခၚရာလိုက္ခဲ့သူ
ဒီကေလးရဲ႕အေၾကာင္း ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေရးလိုက္ရင္လည္း ေစတနာရွင္ေတြ ခ်က္ခ်င္းေပၚလာမွာ ေသခ်ာတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီပါ့မယ္၊ ဆက္သြယ္ရမယ့္ ေနရပ္လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္မ်ား ေပးထားခဲ့ပါလို႔ သူတို႔ကို ေျပာလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သတိရၿပီး အရင္ေရာက္ေနတဲ့ တပည့္ျဖစ္သူနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တပည့္ျဖစ္သူက တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ဆရာလုပ္ေနသူပါ။ အထက္အညာ ေတာရြာေလးတစ္ရြာက ရန္ကုန္ကို ဘႀကီးဘုန္းႀကီးေခၚလို႔ လိုက္လာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလုပ္ရင္း ညေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ပါတယ္။
ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား
ညေက်ာင္းႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္တက္ၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ တကၠသိုလ္ဆက္တက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္ ရဖို႔အတြက္ ညဘက္ေတြမွာ ဆိုက္ကားနင္းပါတယ္။ သိပၸံဘာသာတစ္ခု အထူးျပဳယူထားတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမတက္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ညက်မွ ဆိုက္ကားနင္းရတာ ျဖစ္တယ္။ လက္ေတြ႔မရွိလို႔ ေက်ာင္းေစာေစာၿပီးတဲ့ ေန႔ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ့္သင္တန္း လာတက္ေနေလ့ရွိတယ္။ တကၠသိုလ္တက္ရင္း ဆိုက္ကားနင္းေနတဲ့ သူ႔ကို က႐ုဏာသက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက စာေရးစာခ်ီ အလုပ္မ်ဳိးေတြ ရွာေပးေပမယ့္ သူက မလုပ္ပါဘူး။ ဆိုက္ကားနင္းရတာက သူ႔အဖို႔ စာသင္၊ စာက်က္ခ်ိန္ ပိုရတယ္လို႔ ေျပာၿပီး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ပါတယ္။
မဟာသိပၸံဆိုက္ကားသမား
အခ်ိန္ေတြၾကာလို႔ သူဘြဲ႔ရသြားေတာ့လည္း ဆိုက္ကားကို သူမစြန္႔ပါဘူး။ ညဘက္ ဆိုက္ကားနင္းရင္းနဲ႔ပဲ မဟာသိပၸံ ဆက္တက္ပါတယ္။ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလည္း ဆက္လုပ္ေနၿမဲပါပဲ။ အခုေတာ့ သူတကၠသိုလ္မွာ ဆရာျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘ၀တူ တကၠသိုလ္ဆရာမေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ၿပီျဖစ္လို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ မေနေတာ့ေပမယ့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း သြားလုပ္ေပးေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြဆို သူ႔ဆရာမနဲ႔အတူ ဆရာေဟာင္းကိုလည္း လာကန္ေတာ့ၿမဲျဖစ္တယ္။
အားက်တဲ့မ်က္လံုးေတြ
မိတ္ဆက္ေပးရင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ဆရာေလး အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပလိုက္တဲ့အခါမွာ သံုးေယာက္စလံုး တအံ့တၾသနဲ႔ နားေထာင္ရင္း ေတာ္လိုက္တာ၊ ေတာ္လိုက္တာနဲ႔ ပါးစပ္က တဖြဖြထုတ္ေဖာ္ ခ်ီးက်ဴးေနၾကပါတယ္။ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးရွင္ လူငယ္ေလးကလည္း အားက်တဲ့ မ်က္လံုးေတြက အေရာင္တလက္လက္ ထြက္လို႔ေတာင္ ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တပည့္ျဖစ္သူနဲ႔အတူ ျပန္ဆင္းသြားၾကပါတယ္။ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရား သြားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ တပည့္ျဖစ္သူက လိုက္ပို႔မယ္ဆိုၿပီး ေခၚသြားတာပါ။
ျပင္ဦးလြင္ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း
သူတို႔ျပန္သြားၿပီး မၾကာမီမွာပဲ ျပင္ဦးလြင္က ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း ထုတ္ေ၀ဖို႔ စီစဥ္ေနတာေၾကာင့္ စာမူေရးေပးဖို႔ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားတာပါ။ ျပင္ဦးလြင္ မဟာအံထူးကံသာဘုရားႀကီး ေျခေတာ္ရင္းမွာ ဆရာေတာ္ ဦးေဉးယ်တည္ေထာင္တဲ့ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ အရြယ္မ်ဳိးစံု က်ား၊ မ ကိုးဆယ္ တစ္ရာေလာက္ ရွိပါတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာသြားၿပီး ေက်ာင္းတက္တဲ့ ကေလးေတြ အတန္းစံုရွိသလို၊ ႀကိမ္ထိုး၊ အႏိွပ္ပညာ၊ ေဗဒင္ပညာအျပင္ ျမန္မာ့ဆိုင္းပညာပါ သင္ၾကားေပးပါတယ္။
ဘ၀တူခ်င္း႐ိုင္းပင္း
ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္က မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းမရသလို ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အားလံုးလည္း မ်က္စိမျမင္ရွာၾက သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္ရင္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ လာသင္ေပးသူ မ်က္မျမင္ ေစတနာရွင္မ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ က်န္းမာေရး သိပ္မဆိုးခင္က ေႏြရက္ေတြဆို အေမလူထုေဒၚအမာရွိရာ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေႏြခိုေလ့ရွိပါတယ္။ အေမမာ ေက်းဇူးနဲ႔ ဆရာေတာ္ ဦးေဉးယ်ရဲ႕ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းနဲ႔ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ေဗဒင္ေဟာခန္း၊ အႏွိပ္ခန္းေတြ ဖြင့္ထားပါတယ္။ လာၿပီး ေဗဒင္ေမးသူ၊ အႏွိပ္ခံသူေတြ မျပတ္လွပါဘူး။ ရတဲ့အခေၾကးေငြကို ပညာရွင္ေတြ ကိုယ္ပိုင္အျဖစ္ ရယူႏိုင္ပါတယ္။
အသက္ေမြးဖို႔ ပညာသင္ေပးတာ
တခ်ဳိ႕က ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ တတ္ေျမာက္သြားတဲ့အခါ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာျပန္ၿပီး ေဗဒင္ပညာ၊ လက္ႏွိပ္ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးၾကပါတယ္။ လက္ႏွိပ္ပညာမွာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ လက္ႏွိပ္ပညာ သင္ေပးသလို ဂ်ပန္လက္ႏွိပ္ ပညာကိုလည္း သင္ေပးပါတယ္။ ပြဲေတြလမ္းေတြမွာ ဆိုင္း၀ိုင္းထည့္ခ်င္လို႔ ငွားရင္လည္း ရပါတယ္။ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ပါ ဆရာေတာ္က ဖြင့္ထားၿပီး စာဖတ္ဖို႔ အားေပးပါတယ္။ မ်က္စိျမင္တဲ့ ေစတနာရွင္မ်ားက ေက်ာင္းလာၿပီး စာဖတ္ျပၾကတယ္။ ေက်ာက္ဆည္ကေန လစဥ္လိုလိုလာၿပီး ေစတနာလုပ္အား ေပးၾကသူေတြေတာင္ရွိလို႔ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္ ခဲ့ၾကရပါေသးတယ္။
သူဖုန္းစားျဖစ္မသြားေအာင္
ဆရာေတာ္ရဲ႕လုပ္ရပ္က အင္မတန္ ေလးစားၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ လူေတြကို လူျဖစ္မ႐ံႈးရေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေရွးအခါကဆို မ်က္စိမျမင္ဘူးဆိုရင္ လူရာမ၀င္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ရပ္ထဲရြာထဲ လွည့္လည္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနရသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အခုေခတ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းလို မ်က္မျမင္ေက်ာင္းေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္တဲ့ မ်က္မျမင္ေတြ ေတာ္ေတာ္နည္းသြားပါၿပီ။ ဆရာေတာ္နဲ႔တကြ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း အားလံုးဟာ မ်က္မျမင္ေတြကို သူဖုန္းစား ျဖစ္မသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနတာျဖစ္လို႔ ေက်းဇူးႀကီးမားလွပါတယ္။
ကိုယ့္အားကုိယ္ကိုးဖို႔
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လူအထင္ႀကီးေစမယ့္ စကားလံုးႀကီးေတြနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဆရာေတာ္ဦးေဉးယ်ရဲ႕ လုပ္ရပ္မ်ားဟာ လူေတြကို သူတစ္ပါးအေပၚ မွီခိုအားကိုးလြန္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး (Dependency Syndrome)ကို တိုက္ဖ်က္ၿပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးစိတ္ဓာတ္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္မားမားရပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ခိုင္မာလာေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးေနတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။
ေလာင္းရိပ္မိတဲ့အပင္လို
သူတစ္ပါးကို မွီခိုအားကိုးတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးဟာ မေကာင္းပါဘူး။ အငံု႔စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ႀကီးထြားလာေစႏိုင္တယ္။ လူေတာမတိုးရဲတဲ့စိတ္ေတြ အျမစ္တြယ္သြားၿပီး ေလာင္းရိပ္မိတဲ့အပင္လို တစ္ဘ၀လံုး အၫြန္႔မထြက္ႏိုင္ ျဖစ္သြားေလ့ရွိတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးေဉးယ်နဲ႔တကြ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းေတြက မ်က္မျမင္အားလံုးကို ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ရပ္တည္ၿပီး ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ ေနႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတာျဖစ္လို႔ ေက်းဇူးႀကီးမားလွပါေပတယ္။
No comments:
Post a Comment