ဓမၼပဒဂါထာ (၇၃၊ ၇၄)

အသႏၲံ ဘာ၀နမိေစၧယ်၊ ပုေရကၡာရဥၥ ဘိကၡဳသု။
အာ၀ါေသသု စ ဣႆရိယံ၊ ပူဇံ ပရကုေလသု စ။

မေမ၀ ကတ မညႏၲဳ၊ ဂိဟီ ပဗၺဇိတာ ဥေဘာ။
မေမ၀ါတိ၀သာ အႆု၊ ကိစၥာကိေစၥသု ကိသၼိစိ။
ဣတိ ဗာလႆ သကၤေပၸါ၊ ဣစၧာ မာေနာ စ ၀ၯတိ။

ထင္ေပၚခ်င္ရင္ ရဟန္းမိုက္
တရားသေဘာမသိတဲ့ ရဟန္းမုိက္ပုဂၢိဳလ္ဟာ
ကုိယ့္မွာ တကယ္မရွိတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ဂုဏ္ျဒပ္ေတြနဲ႔ သူတစ္ပါးခ်ီးမြမ္းတာမ်ိဳး၊
ရဟန္းပရိသတ္က သူ႔ကို ၿခံရံ၀န္းခၿပီး ေခါင္းေဆာင္တင္တာမ်ိဳးကို လုိလားႏွစ္သက္တတ္သလို၊
သံဃာပိုင္ ေက်ာင္းအိပ္ရာေနရာေတြကို အစိုးတရ ခ်ဳပ္ကုိင္ႏိုင္တာမ်ိဳး၊
မိဘေဆြမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့ သူစိမ္း ဒကာဒကာမေတြက
သူ႔ကို ပစၥည္းေလးပါး လွဴဒါန္းပူေဇာ္ၾကတာမ်ိဳးကိုလည္း မက္ေမာေတာင့္တတတ္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့.... ဒီေက်ာင္း ဒီတုိက္တာရဲ႕ ျပဳဖြယ္ကိစၥအားလံုးဟာ
ငါ့ရဲ႕ အစြမ္းအစေၾကာင့္သာ ၿပီးစီးသြားရတာပဲလို႔
လူဒကာဒကာမေတြကေရာ ရဟန္းသာမေဏေတြကေရာ
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္လံုးက မွတ္ထင္ယူဆၾကပါေစ....
ကိစၥႀကီးငယ္ ျပဳဖြယ္တစ္စံုတစ္ရာရွိတုိင္း ငါ့အလိုလိုက္ ငါ့အႀကိဳက္ေဆာင္ၾကပါေစ....
အဲဒီလိုလည္း ရဟန္းမိုက္ပုဂၢိဳလ္က ႀကံစည္ေတြးေတာတတ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့.... အဲဒီရဟန္းမုိက္ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ
အလိုႀကီးမႈ ရမၼက္တဏွာေတြ၊ ေထာင္လႊားမႈ မာန္မာနေတြ တိုးပြားစည္ပင္ေနတာပါပဲ။