After You - ဦးဘုန္း (ဓာတု-မႏၲေလး)

ရွက္ရွက္နဲ႔ ၀န္ခံပါရေစ။
ရန္ကုန္ ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္မွာ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ ေလဆိပ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းမထဲမွာ မႏၲေလးကို သြားမယ့္ေလယာဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ႏိုင္ငံေပါင္းစုံက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းကိုဆက္တဲ့ အမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္း တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ တယ္လီဖုန္းက တယ္လီဖုန္းဆက္ခ မေပးရပါဘူး။ အဲဒီ တယ္လီဖုန္းကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဆက္ေနတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာလည္း တယ္လီဖုန္းဆက္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့သူ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္။ ေကာင္မေလးကလည္း တယ္လီဖုန္းဆက္ေနတာ ၿပီးကို မၿပီးႏိုင္ဘူး။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ၾကာမွ ေနာက္တစ္ေယာက္ အလွည့္ေရာက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္ကလည္း ဖုန္းေျပာလိုက္တာ အၾကာႀကီးပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္က အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပုံရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဖုန္းေျပာေနတဲ့ လူေတြကိုၾကည့္ၿပီး “အားနာမႈ မရွိလိုက္ၾကတာ” လို႔ ခံစားရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ မႏၲေလးကို သြားမယ့္ေလယာဥ္ ေရာက္လာပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကိုတက္ဖို႔ “စပီကာ” က ေၾကညာပါတယ္။ မႏၲေလးကိုသြားမယ့္ ခရီးသည္ေတြအားလုံး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကိုသြားဖို႔ ဘတ္(စ္)ကားတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာတယ္။ အဲဒီကားနဲ႔ ေလယာဥ္ဆီကို ေလယာဥ္စီးခရီးသည္ေတြ သယ္ေဆာင္မွာျဖစ္တယ္။ လူေတြဟာ ဘတ္(စ္)ကားေပၚကို အလုအယက္ပဲ တိုးေ၀ွ႔တက္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ တိုးေ၀ွ႔တက္တဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေလယာဥ္ဆီကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံရဲ႕ ေနာက္အနား အေပါက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ရတယ္။ ဒီလိုပါပဲ... ေလယာဥ္ေပၚကို တိုးေ၀ွ႔ၿပီး တက္လိိုက္တယ္။ ကိုယ့္ထိုင္ခုံနဲ႔ကိုယ္ ဆိုေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား တိုးေ၀ွ႔တက္ခဲ့မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မစဥ္းစားမိဘူး။ တိုးတာ၊ ေ၀ွ႔တာ၊ တြန္းတာ၊ တိုက္တာ အက်င့္ပါေနလို႔႔ပဲျဖစ္မယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက ထိုင္ခုံမွာ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ လာထိုင္တယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့သူပါ။ သူဟာ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာပဲ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနတယ္။ ေလယာဥ္တက္ၿပီးလို႔ (၁၀)မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြက လက္တြန္းလွည္းေလးေတြကို တြန္းၿပီး အစားအေသာက္ လာေကၽြးပါတယ္။ အပူလား။ အေအးလား။ ႀကိဳက္ရာသုံးေဆာင္လို႔ ရတယ္။ ေဖာ့ဘူးေလးနဲ႔ အသားညႇပ္ေပါင္မုန္႔ တစ္လုံးစီ လိုက္ၿပီးေ၀တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ထိုင္ခုံက အတြင္းဘက္မွာပါ။ အစားအေသာက္ လာၿပီးေပးတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြက တစ္တန္းၿပီး တစ္တန္း၊ တစ္ခုံၿပီး တစ္ခုံ စနစ္တက် ေပးေ၀ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခုံအနားလည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ အသားညႇပ္ ေဖာ့ဘူးတစ္ဘူးကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံျခားသားက လူသြားလမ္းရဲ႕ေဘးမွာ ေနရာယူထားသူ။ သူက အရင္ယူရမွာ။ ကၽြန္ေတာ္က အတြင္းဖက္ကခုံမွာ ထိုင္တဲ့သူ။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မွ ယူရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကအရင္ လက္ကို လွမ္းလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားက စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။

“After you”

အဲဒီစကားကို ၾကားၾကားခ်င္း ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါဘူး။ အစာစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္။

“After you” တဲ့။
After ဆိုတာ... ၿပီးေနာက္။
You ဆိုတာ... သင္၊ မင္း၊ နင္၊ ရွင္။
ဒီေတာ့ “After you” ဆိုတာ “မင္းၿပီးမွ” လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။ “မင္းကို ဦးစားေပး” ပါတယ္။ “မင္းအရင္လုပ္” ပါ။ ဒီလိုသေဘာေဆာင္တဲ့ အဂၤလိပ္ ေခတ္ေပၚစကားတစ္ခုပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရင္းနဲ႔ ရွက္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ  “After me” သမားပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ မီးရထားလက္မွတ္ တန္းစီရင္လည္း ငါရဖို႔...။
ဘတ္(စ္)ကား စီးရင္လည္း ငါအရင္တက္ဖို႔။ ငါအရင္ ေနရာရဖို႔။
ကားေမာင္းရင္လည္း လမ္းဆုံမွာ ငါအရင္ ကူးဖုိ႔။ ငါအရင္ ျဖတ္ဖို႔။
လမ္းကူးရင္လည္း ငါအရင္ ဟိုဘက္ေရာက္ဖို႔...။
အလုပ္ေလွ်ာက္ရင္လည္း ငါအရင္ အလုပ္ရဖို႔...။
ငါအဆင္ေျပဖို႔...။
 “After me”....
 “After me”....
 “After me”....
ငါၿပီးမွ မင္း...။ ငါအရင္...။ ငါ့ကို ဦးစားေပး။
ေတြးရင္း ေတြးရင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းရွက္လာမိတယ္။

ဒီအေၾကာင္းကို အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖနဲ႔အေမကို ေျပာျပမိတယ္။ အေမေျပာတဲ့ စကားဟာ မွတ္သားေလာက္ပါတယ္။

“After you” ဆိုတဲ့စိတ္ဟာ လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ပဲ။ အိမ္မွာ ထမင္းဟင္းကို အေမကခ်က္တယ္။ အေမခ်က္ထားတဲ့ ထမင္း၊ ဟင္းကို အေမ အရင္မစားဘူး။ သားသမီးေတြကို အရင္ေကၽြးတယ္။ “After you” ေပါ့ကြယ္။ ဒီလုိပဲ... မင္းအေဖဟာလည္း သူရွာလို႔ရတဲ့ ေငြေၾကးကို သူအရင္မသုံးဘူး။ သားသမီးေတြကို အရင္ေပးတယ္။ အရင္ေကၽြးတယ္။ “After you” ေပါ့ကြယ္။ မင္းဟာလည္း မင္းညီေတြ၊ ညီမေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ “After you” လုပ္ရမွာပဲ။ ဒီလိုပဲ မင္းဟာ ဆရာတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ တပည့္ေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ တပည့္ေတြကို “After you” လုပ္ရမယ္။ “After you” ဆိုတာ ဦးစားေပးျခင္း သေဘာအျပင္ စာနာျခင္း၊ နားလည္ေပးျခင္းေတြ ပါေနတယ္။ ေမတၱာတရားေတြ ပါေနတယ္။ အတၱနည္းျခင္း သေဘာေတြ ပါ၀င္ေနတယ္။

အေဖက ၀င္ေျပာတယ္။
“After me” ဆိုတာ အမ်ားအားျဖင့္ လူငယ္ေတြမွာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ ကေလးေတြမွာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ “After me” ဆိုတဲ့ စိတ္ရွိေနတဲ့သူဟာ လူႀကီး မျဖစ္ေသးဘူး။ စိတ္အရြယ္ မေရာက္ျခင္းရဲ႕ အမွတ္သေကၤတဟာ “After me” ပဲ။ “အသက္ေတြ ႀကီးေလေလ တပ္မက္မႈေတြ နည္းေလေလ” ျဖစ္ရမွာ။ “အသက္ေတြ ႀကီးေလေလ တပ္မက္မႈေတြ မ်ားေလေလ” ဆိုရင္ ဒါဟာ ေတာ္ေတာ္ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ “After me” ပဲ။ “After me” ဆိုတာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အတၱေတြ ရင္ထဲမွာ အမ်ားႀကီး ရွိေနျခင္းကို ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းပဲ။ “After me” သမားဟာ မိဘဆိုရင္လည္း မိဘ မပီသတဲ့သူေပါ့။ ဆရာဆိုရင္လည္း ဆရာမပီသတဲ့သူေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္လည္း သူငယ္ခ်င္း မပီသတဲ့သူေပါ့။ မိတ္ေဆြဆိုရင္လည္း မိတ္ေဆြ မပီသတဲ့သူေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ရင္ “After me” ကိုေလွ်ာ့။ “After you” ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့ သားရယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ “After me” သမားေတြ နည္းလာၿပီး “After you” သမားေတြ မ်ားလာရင္ေတာ့ အရမ္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲေနာ္။

သူကလည္း ကိုယ့္အေပၚ “After you”
ကိုယ္ကလည္း သူ႔အေပၚ “After you”
မိဘကလည္း သားသမီးအေပၚ “After you”
သားသမီးကလည္း မိဘအေပၚ “After you”
လူႀကီးေတြကလည္း လူငယ္ေတြအေပၚ “After you”
လူငယ္ေတြကလည္း လူႀကီးေတြအေပၚ “After you”
ဆရာကလည္း တပည့္အေပၚ “After you”
တပည့္ကလည္း ဆရာ့အေပၚ “After you”
အျပန္အလွန္ “After you” ဆိုတဲ့ ၀န္းက်င္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထူေထာင္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။

* * * * * * * * * *
Google Buzz မွာ ဖတ္လုိက္ရတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ပါ။ သေဘာက်လြန္းလို႔ ျပန္လည္ေ၀ငွတာပါ။ ေရႊမႏၲေလးဂ်ာနယ္၊ အမွတ္ (၂၇၁) မွာ ပါတဲ့စာလို႔ သိရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ဖတ္ရတာမဟုတ္ဘဲ သူမ်ားတင္ေပးတာကို တစ္ဆင့္ျပန္ဖတ္ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေခါင္းစဥ္ေတြ၊ ေနရာေတြ ကြဲလြဲေနခဲ့ရင္၊ လြဲမွားေနခဲ့ရင္ နားလည္ေပးၾကဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြအားလံုး ဖတ္သင့္တယ္ထင္လို႔ ျပန္လည္ေ၀ငွျခင္းသက္သက္ပါ။ အမ်ားစုက ဖတ္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ၾကမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္ျဖစ္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ အေတြးေကာင္းေလးေတြ ရႏုိင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ စာလံုးေပါင္း အမွားေလးေတြနဲ႔ စာေၾကာင္းအေနအထားေတြကို ျပင္လုိက္တာကလြဲလို႔ Google Buzz မွာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ရတဲ့အတုိင္း ျပန္လည္ေ၀ငွပါတယ္။

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၁ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။