ဘ၀ကို ဂိမ္းအျဖစ္ ႐ႈျမင္ရာတြင္ စစ္တုရင္ဂိမ္းလို ႐ႈျမင္တတ္ၾကသည္။ စစ္တုရင္ဂိမ္းလို ျဖစ္ရာ၌လည္း ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သမား႐ိုးက် အျမင္အရ ဘုတ္ေပၚလႈပ္ရွားၾကမည့္ နယ္႐ုပ္တို႔၏ပါ၀ါကို ခ်ိန္ညႇိသည္။ သို႔ျဖင့္ အာ႐ံုသည္ နယ္႐ုပ္တို႔အေပၚ၌သာ စူးစိုက္သည္။ ယခုေခတ္အျမင္အရ နယ္႐ုပ္တို႔ကိုထက္ စစ္တုရင္ခံုႀကီး တစ္ခုလံုးအေပၚ ၿခံဳငံုၾကည့္သည္။ ကာလေပၚစကားႏွင့္ ေျပာလွ်င္ ပံုကားခ်ပ္ႀကီးႀကီးကို ေနာက္ခံထားၾကည့္ျခင္းႏွင့္ ပံုကားခ်ပ္ေသးေသးတို႔ကို ျဖန္႔က်က္ၾကည့္ျခင္းတို႔ဟူ၍ ကြဲျပားျခားနားသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။
အခ်ိဳ႕ပညာရွင္တို႔က ဘ၀၏ဂိမ္းကို သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီးႏွင့္ အလားတူသည္ဟု ဆင္ျခင္သည္။ သံစံုတီး၀ိုင္းတြင္ တုတ္ေခ်ာင္းပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ကို ေ၀ွ႔ကာယမ္းကာျပဳ၍ ေခါင္းေဆာင္ဆိုေသာ ဂီတမွဴးကို နမူနာယူရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ဘ၀အတြက္ ေခါင္းေဆာင္မႈရွာလွ်င္ တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးကို ရွာႏုိင္ရမည္။
အခ်ိဳ႕ပညာရွင္တို႔က ေ၀ါစထရိရွယ္ယာဒိုင္တြင္ လက္ႀကီးႀကီးႏွင့္ ေသြးေအးေအး ကစားေနေသာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူတို႔ကို အတုခုိးခုိင္းသည္။ ရွယ္ယာေရာင္း၀ယ္လုပ္ရာ၌ လက္ႀကီးသည့္အတြက္ျဖစ္ရာ ေသြးေအး၍ ႐ံႈးေသာ္လည္း မ်က္ရည္ မထြက္ေပ။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဘ၀၏ဂိမ္းတြင္ ဒႆနပညာ၏ ေရွ႕ေဆာင္မႈ လိုအပ္သည္။ ဘ၀၏ဂိမ္းသည္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ အသည္းႏွလံုး ပူးတြဲထားေသာ ရလဒ္ပင္ျဖစ္၍ မ်က္ရည္မက်ရန္ လိုသည္။ သို႔ျဖင့္ ေ၀ါစထရိတြင္ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခု ေပၚသည္။ မ်က္ရည္မက်ေၾကးဟူ၍ ျဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခ ေလာကႀကီးထဲတြင္ ေအာင္ျမင္ရန္လမ္းစတို႔ကို ရွာေဖြေနရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
Wednesday, October 06, 2010
မ်က္ရည္မက်ေၾကး - ေမာင္သာဇံု
Posted by Ko Nyan Posted Time 12:50 PM
Labels ေဆာင္းပါး-Article
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment