ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ေသာ ကာတြန္းတစ္ကြက္

ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္ကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေရာက္လာတဲ့လူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမတၱာပို႔ၾကေတာ့မွာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကာတြန္းတစ္ကြက္ဆိုၿပီး ဘာကာတြန္းမွ ေတြ႔ရမွာ မဟုတ္လုိ႔ပါ။ အင္း... ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။ ဂ်ာနယ္မွာပါတဲ့ ကာတြန္းကို အဲဒီအတုိင္း ျပန္တင္ေပးဖို႔ အဆင္မေျပတဲ့အတြက္ အဲဒီကာတြန္းအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပမလို႔ဗ်။ အစကတည္းက ဘာမွမေျပာဘဲ ေနရင္လည္း အေကာင္းသားဗ်။ ေနာ္? အခုေတာ့ ကာတြန္းကို မၾကည့္ရဘဲ ကၽြန္ေတာ္လွ်ာရွည္ထားတာေတြကို ဖတ္ေနရတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကာတြန္းကိုသာ ျပန္တင္ေပးႏုိင္ရင္ အခုလို စကားေတြ ရွည္ေနရမွာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ နားလည္ေပးၾကပါဦး။

ဒီအပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၁၊ အမွတ္-၁၃၊ စာမ်က္ႏွာ-၄ မွာ ဖတ္ရတဲ့ကာတြန္းေလးပါ။ ေရးတဲ့လူကေတာ့ လက္မွတ္ထိုးပံုအရဆိုရင္ ေကာင္းထက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ မွားေနရင္လည္း ျပင္ေပးၾကပါ။

ကာတြန္းကို စကားေျပာနဲ႔ ျပန္ရွင္းျပတယ္ဆိုေပမယ့္ ကာတြန္းကိုမၾကည့္လို႔ သူ႔ရသ ေလ်ာ့သြားတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူးလို႔ ထင္တာပါပဲ။ အင္းေလ... သူ႔ဟာနဲ႔သူ မူရင္းအတုိင္း ၾကည့္ရတာေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အခုေတာ့ စာလံုးေတြနဲ႔ပဲ ကာတြန္းကို ပံုေဖာ္ခံစားၾကည့္လုိက္ၾကပါဦးဗ်ာ။

ကာတြန္းမွာ လူသံုးဦးပံု ဆြဲထားတယ္ခင္ဗ်။ ဇာတ္ေကာင္ သံုးေကာင္ေပါ့ေလ။ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ေနတယ္။ ျမန္မာ၀တ္စံု အျပည့္အစံုနဲ႔ ဆုိပါေတာ့။ တုိက္ပံုနဲ႔ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ေပါ့ေလ။ လက္ႀကီးပိုက္ၿပီး ခန္႔ခန္႔ႀကီး ၿပံဳးလို႔ ေနသဗ်။

အဲ.. သူနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး စကားေျပာေနၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ေသာလူငယ္က အေပၚမွာေျပာတဲ့ လူႀကီးကို လက္ညႇိဳးထိုး ၫႊန္ျပၿပီး အျခားတစ္ေယာက္ကုိ စကားေျပာေနတဲ့ဟန္ပါ။ သူေျပာတဲ့ ဒုိင္ယာေလာ့ခ္ေလးက ဒီလိုပါတဲ့ခင္ဗ်ား။

* - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - *

အဲဒီလူေလ... ပါတီေထာင္ထားတာ...
ပါတီနာမည္က.... "ေရလိုက္ငါးလုိက္ ပါတီ" တဲ့
မူ၀ါဒက... "ေရာယိမ္းလုိက္... ဘသားယိမ္းလုိက္" တဲ့
ေႂကြးေၾကာ္သံက.... "မိုးရြာတုန္းေရခံ၊ လသာတုန္း ဗိုင္းငင္၊ ေနပူတုန္း စပါးလွမ္း" တဲ့
ကဲ... မနိပ္ဘူးလား....

* - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - *

ဟုတ္ကဲ့.... နိပ္-မနိပ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ကေတာ့ အူႏွိပ္ၿပီးေတာ့ကို ရယ္လုိက္ရပါတယ္ဗ်ာ။ ဖတ္ရတာက ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီးမွာ စာၾကည့္မီးအိမ္နဲ႔ဗ်။ အဲဒီကာတြန္းကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ေမ့ၿပီးေတာ့ ေအာ္ရယ္လုိက္မိတာကိုးဗ်။ ၿပီးေတာ့မွ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္မွန္း သတိျပန္၀င္ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာတြန္းနဲ႔ပဲ မရယ္ရဘဲ စိတ္ညစ္ရျပန္တယ္။ ေဟာ... ကိုဉာဏ္က လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ၿပီ။ ေစာေစာက ရယ္ရတယ္ဆုိၿပီး အခုက်ေတာ့ စိတ္ညစ္ရျပန္ၿပီလို႔ မေတြးၾကပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္က မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ အဲဒီကာတြန္းကို ဖတ္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္မိတယ္။ တုိက္တြန္းဆိုတာ စကားအျဖစ္ သံုးတာပါ။ မျဖစ္မျဖစ္ ဖတ္ခုိင္းတာပါ။ ဂ်ာနယ္ကို လက္ကကိုင္ၿပီး သူ႔ကိုအတင္းေခၚၿပီး ေရာ့ အဲဒီကာတြန္း ဖတ္ၾကည့္ဆိုၿပီး အတင္းဖတ္ခိုင္းတာဗ်။ သူက ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရယ္ဘူးဗ်။ ဖတ္ၿပီးၿပီတဲ့။ ျပန္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္သြားတယ္။ ဘယ္လုိလဲ သေဘာက်လားဆုိေတာ့ မဆိုးပါဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္တယ္။ သူစိတ္၀င္စားမႈ မရွိဘူးကိုး။ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးပဲ ခ်လုိက္မိပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာတြန္းကေတာ့ တကယ္ရယ္ရတာပါဗ်ာ။ ေတြးၾကည့္ေလ...သေဘာက်ေလ... ႏွစ္ၿခိဳက္ေလ... ရယ္ရေလပါပဲ။ အဲ... အခုစာဖတ္သူလည္း စိတ္၀င္စားမႈ မရွိရင္ေတာ့ ရွိပါေစေတာ့ဗ်ာ။ အစားေကာင္းစားရလို႔ ခင္ဗ်ားကို သတိရလုိက္မိတဲ့ သေဘာရယ္ပါ။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
ညေန ၅ နာရီ ၂၀ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။