ေရးမိေရးရာ ေတြးမိေတြးရာ

(၁)
ပထမဆံုး ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရမွာပါပဲ။ ေန႔တုိင္းပို႔စ္ေတြ တက္ေနေပမယ့္
အဲဒီပို႔စ္ေတြက အလိုအေလ်ာက္ တင္ေပးခဲ့တာေတြမို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ
စာဖတ္သူေတြကို အားနာေနမိတယ္။ ျမန္မာ့ေသြးကို လာဖတ္တဲ့ စာဖတ္သူေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ စိမ္းသြားသလို ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းလည္း
မသိဘူး။ တစ္ရက္ကို ပို႔စ္တစ္ခုႏႈန္း ပံုမွန္တက္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးခဲ့ေပမယ့္
အျဖစ္ပဲ လုပ္ေပးခဲ့ရသလို ျဖစ္ေနတာကို စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါက
ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ေသြးကို လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဟင္...
ဘာမွလည္း ဖတ္စရာအသစ္ မရွိဘူးဆိုၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔
ျပန္သြားရမွာနဲ႔စာရင္း ဖတ္စရာတစ္ခုခု ရွိတာက ပုိေကာင္းမယ္လို႔
ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့တာပါ။ အဲဒီလို ျပင္ဆင္ခဲ့တာေတြကလည္း
တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ဆုိသလို မေန႔က ႏို၀င္ဘာ ၁၀ ရက္ေန႔အထိ
ကုန္သြားခဲ့ၿပီ။ ကဲ... စကားေတြ ရွည္မေနေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးပဲ
မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။

(၂)
ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္ကို ပံုမွန္လာဖတ္သူ အေရအတြက္ဟာ ျပည္တြင္းအင္တာနက္
အခက္အခဲေတြေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေလ်ာ့သြားတာ မွန္ေပမယ့္ ျပည္ပက
စာဖတ္သူေတြကေတာ့ ပံုမွန္ လာဖတ္ၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

(၃)
အခု အင္တာနက္လာသံုးတဲ့အခါ ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္ကုိ ျမင္လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ
ခံစားရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပီတိကို ဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ မသိဘူးဗ်။ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။
ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို အခ်ိန္သိပ္မၾကာဘဲ ဖြင့္လို႔ရတဲ့အတြက္
၀မ္းသာရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တင္ထားတဲ့ပို႔စ္ေတြကို ဖတ္ရတဲ့အတြက္
(ကိုယ္တင္ထားတဲ့စာကို ကုိယ္ဖတ္ၿပီး ၾကည္ႏူးရတာ တစ္မ်ိဳးေတာ့ျဖစ္တယ္ဗ် း)
) ၾကည္ႏူးရတယ္။ ကြန္းမန္႔ေတြ၊ စီေဘာက္က ေအာ္သံေတြကို ဖတ္ရေတာ့ အားလံုး
ၿပီးျပည့္စံုသြားတယ္။ တကယ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အခိုက္အတန္႔ပါဗ်ာ။

(၄)
အင္တာနက္မသံုးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စိတ္ညစ္ေနမွာပဲေနာ္လို႔
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဖုန္းရတဲ့အခါ ေမးတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
လံုး၀ စိတ္မညစ္ပါဘူးလို႔။ တကယ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရတဲ့အတုိင္း
ေျဖလုိက္တာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အင္တာနက္ကို စိတ္ႀကိဳက္သံုးၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခြင့္အေရးေတြ ရွိခဲ့စဥ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာေတြကို
လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္ေလ။ ျပန္ေတြးတုိင္း ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရတာခ်ည္းပဲ။
ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ျမန္မာ့ေသြးဂ႐ု(ပ္)ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တကယ့္ကို
မွတ္တိုင္ေတြပါပဲ။ အဲဒါေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲတမ္း ဂုဏ္ယူေနမွာပါ။
အခုလည္း ဂုဏ္ယူေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ လုပ္ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္တုန္းက
ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ခြင့္ရခဲ့တာမို႔ အခုအခ်ိန္မွာ
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္မေနပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာေပါ့ေလ။
ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ထားတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္သိထားတဲ့ အသိေတြ၊ အေတြးအျမင္ေတြ၊
အေတြ႔အႀကံဳေတြကို အရင္လို စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္ပါ မေ၀မွ်ႏိုင္ေတာ့၊
မေျပာျပႏုိင္ေတာ့တာကိုပါ။ အဲဒီအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ အင္တာနက္ သံုးခြင့္မရတဲ့
အခုအေျခအေနကို နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ညစ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။

(၅)
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ေဒသဟာ လွ်ပ္စစ္မီး မရပါဘူး။ ညပိုင္းမွာ (၃)နာရီပဲ
မီးစက္ကေပးတဲ့မီးကို ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ဓာတ္ခဲအားသြင္းဖို႔၊ LED
မီးအိမ္ကို အားသြင္းဖို႔၊ စာေရးစရာရွိတာေတြ ေရးဖို႔၊ စသည္ျဖင့္
လုပ္ရပါတယ္။ ည ၁၀ နာရီဆိုရင္ လွ်ပ္စစ္မီး မရေတာ့ပါဘူး။ အားသြင္းထားတဲ့
မီးအိမ္အားကိုးနဲ႔ စာဖတ္ရတာ အလြန္ဆံုး ၁ နာရီပါပဲ။ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႔
ဆက္ဖတ္ရင္ ရေပမယ့္ အမ်ားႀကီး သံုးရဦးမွာျဖစ္တဲ့
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြကို သနားတဲ့အတြက္ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႔ စာမဖတ္ပါဘူး။
အဲဒီအတြက္ အက်ိဳးရလဒ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ အိပ္ရာမ၀င္ဖူးတဲ့ ည ၁၁
နာရီ၀န္းက်င္ဆုိရင္ အိပ္ရာထဲမွာ လူးလွိမ့္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္
ႀကိဳးစားရတာပါပဲ။ ဒါေတြကို စိတ္ညစ္သလားဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့
စိတ္ညစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ္က အိပ္ရမွာကို အင္မတန္ မုန္းတီးတဲ့လူ။ အဲဒီလိုလူက
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို အိပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မအိပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ၇ နာရီေလာက္
အိပ္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းလုိက္သလဲ။ အေျခအေနနဲ႔
အခ်ိန္အခါဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အခုေတာ့ LED
မီးအိမ္ ၃-၄ ခု ၀ယ္ထားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ မအိပ္ခ်င္ဘဲ အိပ္ရတာ
အင္မတန္ ပင္ပန္းတယ္ဗ်။ အိပ္စက္တယ္ဆိုတာ အနားယူပါတယ္ဆိုမွ အိပ္ရာေပၚမွာ
ပင္ပန္းရတာႀကီးကေတာ့ မနိပ္လွဘူးေလဗ်ာ။၏

(၆)
စာအုပ္စာတမ္းေတြ ေစ်းႀကီးတယ္။ စာအုပ္စာတမ္းရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။
က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြလည္း ေစ်းႀကီးတာပါပဲ။ အစားအေသာက္ေတာ့ ေပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္ကိုေပါတယ္။ မနက္စာအတြက္ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ က်ပ္ အကုန္ခံလုိက္ရင္
ေန႔လည္စာ စားတဲ့အခ်ိန္အထိ ဗိုက္ျပည့္ေနေအာင္ကို စားရတယ္။ ၿပီးေတာ့
ျမန္မာအစားအစာမ်ိဳးစံု ရႏုိင္တာကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္သေဘာက်တယ္။
ျပင္ဦးလြင္မွာတုန္းက မစားခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာမုန္႔မ်ိဳးစံုကို ေန႔တုိင္း
အားပါးတရ စားျဖစ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးတုန္းက စားခဲ့ရတဲ့ မုန္႔ေပါင္းကိုေတာင္
စားရေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကံေကာင္းလုိက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ။

(၇)
ဂ်ာနယ္ေတြ အကုန္မတင္ဘူး။ လူအဖတ္မ်ားတာပဲ တင္တယ္။ ျပည္သူ႔ေခတ္ကို မတင္လို႔
အတင္းမွာခုိင္းရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ ယူတယ္။ တစ္ေစာင္ပဲ မွာေပးတယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအပတ္က ကၽြန္ေတာ္မွာလို႔ သူတို႔ဆုိင္မွာ ၅ ေစာင္တင္တာ
က်န္တဲ့ ၄ ေစာင္မွာ ၁ ေစာင္ပဲ ေရာင္းရတယ္တဲ့။ ၃ ေစာင္က ဘယ္သူမွ
မ၀ယ္ဘူးတဲ့။ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း....
အင္း.... အဲဒါေၾကာင့္လည္းေပါ့ဗ်ာ..........။

(၈)
ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ရဲ႕ ပ်မ္းမွ်ေစ်းႏႈန္းက ၇၀၀ က်ပ္ပဲ။ အဲဒါ အနည္းဆံုးေစ်းဗ်။
ကၽြန္ေတာ္ဖတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္အမ်ားစုက ၈၀၀ က်ပ္ခ်ည္းပဲ။ Weekly Eleven, Bi
Weekly Eleven, Yangon Times, Voice, True News, Myanmar Times, First
Eleven, Premier Eleven, လွ်ပ္တစ္ျပက္၊ 7 Day News အဲဒီဂ်ာနယ္ေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခြင့္ရတယ္။ Northern Star နဲ႔ Myanmar Post ကိုေတာ့
မွာလို႔လည္း မရဘူး။ မႏၲေလးအ႐ုဏ္ဦးလည္း မဖတ္ရေတာ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ထုိက္သင့္သေလာက္ ဖတ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေစ်းႀကီးေပးရေပမယ့္ တန္ပါတယ္။
အဲဒီဂ်ာနယ္ေတြက ေလယာဥ္စီးၿပီး လာၾကတာကိုး။ အဲေလာက္ေတာ့ ေပးရမွာေပါ့။
ဟုတ္ဘူးလား။

(၉)
ကဲ... အင္တာနက္ အျမန္ႏႈန္းေၾကာင့္ ဂ်ီေမးလ္၀င္ဖို႔ကုိလည္း
အၾကာႀကီးေစာင့္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ Standard View နဲ႔လည္း သံုးလို႔မရဘူး။ ရတဲ့
HTML View နဲ႔ပဲ သံုးရတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခုတင္တဲ့ပို႔စ္ဟာ စာေၾကာင္းေတြ
မညီမညာနဲ႔ ျမက္ခင္းကို ႏြားစားထားသလိုျဖစ္ေနရင္ နားလည္ေပးၾကပါဦးဗ်ာ။
ခင္ဗ်ားတို႔မွာလည္း ျမန္မာ့ေသြးကိုလာတုိင္း နားလည္ေပးရတာေတြ
မ်ားေနရင္လည္း ထပ္ၿပီးေတာ့ နားလည္ေပးၾကပါဦးလို႔။

အမွတ္တရ
ကိုဥာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁၁ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
နံနက္ ၁၀ နာရီ ၄၅ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။