ခံု႐ံုးကိစၥသည္ ျပည္သူ႔အသံ၊ ျပည္သူ႔ဆႏၵ၊ ျပည္သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဟုတ္ပါ

ျပႆနာ၏ ပစၥဳပၸန္အေျခအေန

အားလံုးသိၿပီးျဖစ္တဲ့အတိုင္း ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ခံု႐ံုး ဥကၠ႒နဲ႔ အဖြဲ႔၀င္ေတြကို လႊတ္ေတာ္ေတြက စြပ္စြဲျပစ္တင္မႈေတြ ျပဳလုပ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျငင္းပြားတုန္းကေတာ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အေခ်အတင္ ျဖစ္ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္လို႔ တကယ့္တကယ္ ခံု႐ံုးကို စြပ္စြဲျပစ္တင္ဖို႔ အဆိုတင္ေတာ့ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္က လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က စြပ္စြဲျပစ္တင္ေၾကာင္း အဆိုတင္သြင္းလိုက္ရင္ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ကို အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္က ဖြဲ႔ရမွာကိုး။ သူရဦးေရႊမန္း ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အဖြဲ႔က အဲဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္မွာကို မလိုလားပါဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကို မယံုၾကည္ပါဘူး။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွာ စြပ္စြဲျပစ္တင္ေၾကာင္း အဆိုတင္သြင္းၿပီး အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္မွာ စံုစမ္းစစ္ေဆးခိုင္းလုိက္ကာမွ အျပစ္မရွိပါဘူးဆိုတဲ့ ရလဒ္ထြက္လာမွာကို ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အဖြဲ႔ေတြ သိပ္ေၾကာက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတာလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မနည္းမေနာ ရွိပါတယ္။ နမူနာတခ်ိဳ႕ ထုတ္ျပပါ့မယ္။

လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ မတူညီသည့္ ဥပမာအခ်ိဳ႕ 

ခံု႐ံုးကို စြပ္စြဲျပစ္တင္ဖို႔အတြက္ သည္းသည္းလႈပ္ ျဖစ္ေနၾကသူေတြ၊ ေဒါသတႀကီး ျဖစ္ေနၾကသူေတြ၊ တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး မေက်ႏိုင္မခ်မ္းႏိုင္ ျဖစ္ေနၾကသူေတြကိုၾကည့္ရင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ အမ်ားစုျဖစ္တာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ထဲက အဲဒီကိစၥအေပၚ အ႐ူးအမူးျဖစ္တာဆိုလို႔ အၿမဲတမ္း အတိုက္အခံ လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ ေဒါက္တာေအးေမာင္ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ၾကားက ကတၱီပါရန္ညႇိဳးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးသိၿပီးျဖစ္တဲ့အတုိင္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္တို႔ဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့ အေစးကပ္လွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္တို႔သည္ အဆင့္အတန္းခ်င္း တူညီၾကသည္လို႔ အတိအလင္း ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ့္လက္ေတြ႔တြင္ေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ပါေခ်။ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္၏ အင္အားခ်ိန္ခြင္လွ်ာသည္ ညီမွ်မႈမရွိပါေခ်။ ၄၄၀ ဦးေသာ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္သည္ ၂၂၄ ဦးျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္အေပၚ ဒီမိုကေရစီနည္းက် ဗိုလ္က်အႏုိင္ယူခဲ့ေၾကာင္း ပညာရွင္အမ်ား သိရွိၾကၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဥပေဒၾကမ္းမ်ား ေဆြးေႏြးျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္ၾကရာတြင္ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ သေဘာကြဲလြဲခဲ့သည့္ အခ်ိန္တိုင္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က ဒီမုိကေရစီနည္းက် အႏိုင္ယူခဲ့သည္ကို ႏိုင္ငံေရးေလ့လာသူတိုင္း သိရွိၾကၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္တြင္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္သည္ ပို၍ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခင္အစိုးရလက္ထက္မွ အႀကီးအကဲအမ်ားစုက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္တြင္ ေရာက္ရွိေနသည့္အတြက္ ၎တို႔အေနျဖင့္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကို မတူမတန္သလို သေဘာထားျခင္း၊ အျဖည့္ခံသက္သက္သာ သေဘာထားျခင္းမ်ားကို လႊတ္ေတာ္မွတ္တမ္းမ်ားရွိ သူတို႔၏ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုမႈမ်ားက သက္ေသခံၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အကယ္၍မ်ား ယခုခံု႐ံုးကိစၥကို အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကမ်ား စံုစမ္းစစ္ေဆးခဲ့လွ်င္ စြပ္စြဲျပစ္တင္မႈသည္ မွန္ကန္မႈမရွိေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အဖို႔ ဘယ္လိုမွ ေက်နပ္ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ယခုေတာ့ သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ အခြင့္အေရးကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးႏိုင္ခြင့္ ရွိသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

သမိုင္းမွာ ဥပမာေတြ မ်ားစြာရွိတယ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမိုင္းကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ တစ္၀က္ေလာက္က အကြဲအၿပဲ ဇာတ္လမ္းမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္ကို စာဖတ္သူမ်ား သိရွိၾကၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ စင္ကာပူက ေက်ာင္းတစ္ခု၏ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား သႀကၤန္အၿငိမ့္တစ္ခုမွ သံခ်ပ္တစ္ခုကို ျပန္သတိရမိပါသည္။ သံုးေယာက္ရွိရင္ ေလးဖြဲ႔ကြဲတာ တို႔ျမန္မာ ပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးသည္ အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ေနလို႔မရသည့္ လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေနေခ်ၿပီလားဟု စိတ္ပူမိပါသည္၊ စိုးရိမ္မိပါသည္။ ဘာအသင္းဖြဲ႔ဖြဲ႔ ကြဲၾက၊ ၿပဲၾကတာ အစဥ္အလာတစ္ခုကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေနေလၿပီလားဟုလည္း သံသယျဖစ္ေနမိပါသည္။ ဒီမိုကေရစီေခတ္ကို ကူးေျပာင္းတာ ၂ ႏွစ္ပင္ မျပည့္ေသးပါ။ အကြဲအၿပဲ ဇာတ္လမ္းေတြက မနည္းမေနာ ၾကားခဲ့ၾကရၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ သေဘာကြဲလြဲသည္။ အစိုးရအဖြဲ႔ႏွင့္ သေဘာကြဲလြဲသည္။ သမၼတႀကီးႏွင့္ သေဘာကြဲလြဲသည္။ ေဟာ... အခုတစ္ခါ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ ခံု႐ံုးႏွင့္ ကြဲၾကၿပဲၾက ျပန္ေလၿပီ။ ယခင္ အစိုးရလက္ထက္ကတည္းက အတူလက္တြဲ၍ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ ယေန႔လို အခ်ိန္အခါကို ေရာက္ရွိဖို႔အတြက္ အတူတူ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ညႇိညႇိႏိႈင္းႏိႈင္း၊ တိုင္တုိင္ပင္ပင္၊ ေဆြးေဆြးေႏြးေႏြး၊ ေအးေအးေဆးေဆး၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လုပ္ခဲ့လွ်င္ျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ျဖစ္လာႏိုင္စရာပင္ မရွိပါ။ အခုေတာ့ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေတြ႔သမွ်လူကို ရန္လုိက္လုပ္ေနသည္ႏွင့္ တူေနေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေခတ္သစ္ ဒီမိုကေရစီသမုိင္းကို ယခင္သမုိင္းမ်ားကဲ့သို႔ အကြဲအၿပဲမွတ္တမ္း မေရးထိုးလိုပါ။ စဥ္းစားဆင္ျခင္၍ ေဆာင္ရြက္ၾကေစလိုပါသည္။

ျပည္သူေတြ စိတ္၀မ္းကြဲရၿပီ

လႊတ္ေတာ္ေတြ၊ အစိုးရေတြ၊ တရားစီရင္ေရးေတြ ကြဲၾကၿပဲၾက၊ ၿငိၾကထိၾက၊ ေဆာ္ၾကႏွက္ၾက၊ ေအာ္ၾကဟစ္ၾက ျဖစ္ၾကတာက အေၾကာင္းမဟုတ္။ ၾကားထဲက ျပည္သူေတြကပါ စိတ္၀မ္းကြဲမႈေတြ ျဖစ္လာရသည္ကေတာ့ ေကာင္းသည့္လကၡဏာမဟုတ္ေခ်။ ျမစ္ဆံုအေရးတြင္ သမၼတႀကီး၏ မွန္ကန္သည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္အတူ ေသြးစည္းညီၫြတ္ခဲ့ၾကသည့္ ျမန္မာျပည္သူလူထု၊ ရခုိင္အေရးတြင္ သမၼတႀကီး၏ သတၱိရွိရွိ၊ ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ ေျပာၾကားခဲ့သည့္ စကားသံႏွင့္အတူ စည္းလံုးခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာျပည္သူလူထု၊ အခုေတာ့ ခံု႐ံုးကိစၥေၾကာင့္ စိတ္၀မ္းေတြ ကြဲစျပဳၾကရေလၿပီ။ ျပႆနာျဖစ္ၾကသူေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ျဖစ္ရပ္မ်ားက မည္သို႔ရွိသည္ မသိရ။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူေတြကေတာ့ ကုိယ့္အေတြး၊ ကုိယ့္အျမင္ႏွင့္ကုိယ္ သူလည္းသူ႔အေတြး၊ ကိုယ္လည္းကုိယ့္အေတြးျဖင့္ ျငင္းခုန္ၾကရ၊ ရန္ျဖစ္ၾကရ၊ စကားမ်ားရ၊ စိတ္၀မ္းကြဲရ ျဖစ္ကုန္ရပါသည္။ ငါကခံု႐ံုး၊ ငါကလႊတ္ေတာ္ စသည္ျဖင့္ ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ၾကရသည္မွာ သန္႔ရွင္းတည္ၿမဲကိုပင္ ေျပးျမင္မိပါေသးေတာ့သည္။

ဒီမိုကေရစီ အႏုိင္က်င့္မႈ

ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ ေရးသားတင္ျပခဲ့သလို လႊတ္ေတာ္မ်ားသည္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒက ေပးအပ္ထားသည့္ အခြင့္ထူးမ်ားကို ခံစားရရွိေနပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ရန္တစစ၊ မာန္တ၀င့္၀င့္ ျဖစ္ေနရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္ပါ။ အျခားေသာ မ႑ိဳင္ႏွစ္ရပ္ႏွင့္ ႏိႈင္းစာလွ်င္ ဥပေဒျပဳေရးမ႑ိဳင္သည္ အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္ပါသည္။ အျခားေသာ မ႑ိဳင္မ်ားႏွင့္ မတူညီသည့္ အခြင့္အေရးမ်ားကို ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒက လႊတ္ေတာ္မ်ားအား အပ္ႏွင္းထားပါသည္။ ထိုအခ်က္ကို လႊတ္ေတာ္မ်ားကလည္း သိရွိၾကပါသည္။ သိေသာေၾကာင့္လည္း ယခုကဲ့သို႔ ေမာက္ေမာက္မာမာ ျဖစ္ေနၾကတာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သံုးသပ္မိပါသည္။ ဦးခ်ိဳရွိသည့္ သတၱ၀ါသည္ ဦးခ်ိဳကို အားကိုးသကဲ့သို႔ လႊတ္ေတာ္မ်ားကလည္း သူတို႔မွာရွိသည့္ အဆိပ္ကို သူတို႔အားကိုးၾကေခ်ၿပီ။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ ဒီမိုကေရစီနည္းက် အႏိုင္က်င့္မႈကို က်ဴးလြန္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ၾကေခ်ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ သံုးသပ္လိုပါသည္။

ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာ

ဥပေဒ႐ႈေထာင့္၊ ပညာရွင္႐ႈေထာင့္မွ မည္သုိ႔ပင္ ျငင္းခုန္ေနၾကသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္မေျပာလိုုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုသည္က ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ဥပေဒအားလံုး၏ မူလရင္းျမစ္ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ ဥပေဒကမွ် ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေက်ာ္လြန္ျခင္း၊ လႊမ္းမိုးျခင္း မျပဳရပါ။ ဥပေဒတစ္ခုခု၏ ျပ႒ာန္းခ်က္တစ္ခုခုသည္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ ကြဲလြဲလွ်င္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္အတိုင္း လုိက္နာရမည္ကို ကုိယ္စားလွယ္မ်ား အားလံုးအသိ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔သိပါလ်က္ ဘယ္ဥပေဒေၾကာင့္၊ ညာဥပေဒေၾကာင့္ဟု မ်က္စိစံုမွိတ္ကာ ေအာ္ေနလွ်င္ေတာ့ တစ္ခုခု လြဲမွားေနၿပီဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ခံု႐ံုး

ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာခံု႐ံုးသည္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ညီၫြတ္ျခင္း ရွိ၊ မရွိကိုသာ ဆံုးျဖတ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ အျခားဥပေဒမ်ားကို သူတို႔ ဂ႐ုစိုက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ခံု႐ံုး၏ အမည္ကပင္ ရွင္းလင္းၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုပါစို႔၊ ဥပေဒတစ္ခုတြင္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို A ဟု ျပ႒ာန္းလိုက္သည္၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္လည္း ထိုအေၾကာင္းအရာသည္ A ျဖစ္ရမည္ဟု အဓိပၸါယ္ထြက္လွ်င္ ထိုအရာသည္ ျပႆနာမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ B ဟု အဓိပၸါယ္ထြက္ေနလွ်င္ေတာ့ ထိုအခ်က္သည္ ျပႆနာျဖစ္ပါသည္။ ဥပေဒမ်ားသည္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွ ေသြဖည္ျခင္းငွာ၊ ေက်ာ္လြန္ျခင္းငွာ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ယခုကိစၥက ထိုသို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မဟုတ္ပါ။ လႊတ္ေတာ္မ်ားက A ဟု ျပ႒ာန္းလုိက္သည္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ ထုိသို႔ျပ႒ာန္းရမည္ဟု ေဖာ္ျပထားျခင္းမရွိ။ ထို႔အတြက္ ခံု႐ံုးက ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ ထိုသို႔ မျပ႒ာန္းထားသည့္အတြက္ A ဟု ျပ႒ာန္းျခင္းသည္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ မညီၫြတ္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဒါကို လႊတ္ေတာ္ေတြက မေက်နပ္ေခ်။ သမၼတႀကီးဆီ အကူအညီေတာင္းေတာ့ သမၼတႀကီး၏ အေျဖကလည္း ရွင္းပါသည္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ A ဟု ျပ႒ာန္းထားျခင္းေတာ့မရွိ၊ သို႔ေသာ္ အေျခခံဥပေဒတြင္ ခံု႐ံုး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ အၿပီးအျပတ္ ျဖစ္သည္ဟု ေရးသားထားသျဖင့္ လုိက္နာၾကရမည္၊ အကယ္၍ လႊတ္ေတာ္မ်ားက ျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတုိင္း A ဟု ျပ႒ာန္းလိုပါက ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္လုိက္ပါ။ ထိုသို႔ ျပင္ဆင္ခြင့္ကလည္း လႊတ္ေတာ္မ်ားတြင္သာ ရွိေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထိုကဲ့သို႔သာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒထဲတြင္ ထိုအခ်က္သည္ A ျဖစ္သည္ဟု ျပ႒ာန္းလုိက္လွ်င္ ခံု႐ံုးကလည္း ထိုအခ်က္သည္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ကိုက္ညီသည္ဟု ဆံုးျဖတ္မည္မွာ အေသအခ်ာ ျဖစ္ပါသည္။ လြယ္လြယ္ေလးကို ႐ႈပ္ေအာင္လုပ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ခံု႐ံုးျပဳတ္သြားရင္ ဘာျဖစ္မလဲ

ထိုေမးခြန္းကို လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ားကိုသာ ေမးျမန္းလိုပါသည္။ သူတို႔ ယခုလုပ္ေနသည့္ စြပ္စြဲျပစ္တင္မႈ ေအာင္ျမင္သြား၍ ခံု႐ံုးဥကၠ႒ႏွင့္ အဖြဲ႔၀င္မ်ား ရာထူးမွ ရပ္စဲသြားၾကပါလွ်င္ လႊတ္ေတာ္ေတြအတြက္ ဘာအျမတ္ထြက္မည္လဲ။ ဂုဏ္သိကၡာ ျပန္ဆည္ႏုိင္သည္ဟု ေျပာၾကဦးမည္လား။ ထိုသို႔မဟုတ္ ငါတို႔လႊတ္ေတာ္ေတြကို လာမစမ္းနဲ႔၊ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားမယ္ဟု အျခားသူမ်ားကို အေမာက္ေထာင္ျပခ်င္တာလား၊ ကၽြန္ေတာ္ မေ၀ခြဲတတ္ပါ။ ယခု ျဖစ္ေနသည့္ အဓိကျပႆနာမွာ လႊတ္ေတာ္အသီးသီးက ဖြဲ႔စည္းသည့္ ေကာ္မတီ၊ ေကာ္မရွင္မ်ားသည္ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ဆိုသည့္အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ လႊတ္ေတာ္ေတြက ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ဒါပဲျဖစ္သည္။ ခံု႐ံုးတစ္ခုလံုး ရာထူးမွ ရပ္စဲသြားလွ်င္ လႊတ္ေတာ္မ်ားက ဖြဲ႔စည္းသည့္ ေကာ္မတီမ်ား၊ ေကာ္မရွင္မ်ား ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ျဖစ္သြားမည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္ပါသည္။ မျဖစ္ပါ၊ မျဖစ္ေရးခ် မျဖစ္ပါခင္ဗ်ား။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို မျပင္ဆင္သေရြ႕ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ အတည္ျဖစ္ေနမည္ ျဖစ္ပါသည္ခင္ဗ်ား။ ထိုအခါက်မွ အဲဒါဆိုလည္း ဖြဲ႔စည္းပံုကို ျပင္ၾကတာေပါ့ဟု မလုပ္ၾကပါႏွင့္ လႊတ္ေတာ္မ်ားခင္ဗ်ား။ အစကတည္းက အဲဒီလို မလုပ္ဘဲ လမ္းေခ်ာ္ၿပီး သူမ်ားေတြျပဳတ္ေအာင္ အရင္လုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ဒီလို လုပ္ရင္ေတာ့ ငါတို႔လိုခ်င္တာရတယ္ဟု မ်က္ႏွာေျပာင္ မတုိက္ၾကပါနဲ႔ဟု ႀကိဳတင္ ေတာင္းပန္လိုပါသည္။ ခံု႐ံုးျပဳတ္သည္၊ မျပဳတ္သည္က မေသခ်ာေသး၊ အခုေလာေလာဆယ္ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ႏွစ္ဖက္လံုးအတြက္ ႐ံႈး-႐ံႈး (lose-lose) ျဖစ္ေနပါသည္။

ခံု႐ံုးဆံုးျဖတ္ခဲ့သမွ်

ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ခံု႐ံုးကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတာ ဒါက ပထမဆံုးအႀကိမ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရွ႕မွာလည္း တင္သြင္းလႊာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အခုျဖစ္ေနတာနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ျပဆိုလို႔ရေအာင္ နီးစပ္တဲ့ဥပမာကိုပဲ ထုတ္ႏုတ္ျပပါ့မယ္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေရးရာ ၀န္ႀကီးေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာ တုိင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးမ်ားနဲ႔ အဆင့္တူညီျခင္း ရွိ၊ မရွိ ေဒါက္တာေအးေမာင္ ပါ ၂၃ ဦး ရဲ႕ တင္သြင္းလႊာကုိ ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ခံု႐ံုးက တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေရးရာ ၀န္ႀကီးေတြဟာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ တုိင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးေတြပဲ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ တိုင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္အဆင့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ခ်ီးျမႇင့္ေငြ၊ စရိတ္ႏွင့္ အေဆာင္အေယာင္မ်ားဆိုင္ရာ ဥပေဒတြင္ ခြဲျခားျပ႒ာန္းထားျခင္းသည္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ညီၫြတ္မႈ မရွိေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ သမိုင္း၀င္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သမၼတႀကီးက ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ ခံု႐ံုးကို ေလးစားတယ္

အမွန္အတိုင္း သံုးသပ္ရရင္ အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သမၼတႀကီးေခါင္းေဆာင္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက ေက်နပ္မႈ မရွိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တုိင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးေတြနဲ႔ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳး ၀န္ႀကီးေတြမွာ မတူျခားနားမႈေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနလို႔ပါ။ စာဖတ္သူေတြလည္း သိရွိနားလည္ၿပီး ျဖစ္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ သမၼတႀကီးက အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ေပးဖို႔ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ ခံု႐ံုးကို တင္သြင္းလႊာ တင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခံု႐ံုးက ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေရးရာ ၀န္ႀကီးေတြဟာလည္း တုိင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ပါရွိတဲ့အတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ အတည္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ ခံု႐ံုးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ အၿပီးအျပတ္ အတည္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သမၼတရဲ႕ တင္သြင္းမႈကို ပလပ္လိုက္ေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ခံု႐ံုးရဲ႕ သူတို႔အလုပ္အေပၚမွာ အေလးထားမႈနဲ႔ သမၼတႀကီးရဲ႕ ခံု႐ံုးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအေပၚ ေလးစားမႈကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကသာ သမၼတႀကီးက ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး စြပ္စြဲျပစ္တင္တာေတြ ဘာေတြမ်ား လုပ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အခုကိစၥကို မေျပာလိုပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေဒါက္တာေအးေမာင္တို႔တစ္ေတြ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကၿပီး အခုလို သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ေကာ္မတီေတြဟာ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ မဟုတ္ပါဘူးဆိုေတာ့မွ ေမ်ာက္မီးခဲကိုင္ ဆိုသလို ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေနတာကေတာ့ တယ္ၿပီးေတာ့ သဘာ၀က်လွတယ္ မထင္မိပါဘူး။

ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ခ်င္တာလဲ

လႊတ္ေတာ္ေတြက သူတို႔ဟာ အေဆာင္အေယာင္ေတြ၊ ခ်ီးျမႇင့္ေငြေတြကို မလုိခ်င္ပါဘူး၊ အျပန္အလွန္ ထိန္းညႇိဖို႔အတြက္ပဲ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ျဖစ္ခ်င္တာပါတဲ့။ အျခားသူေတြရဲ႕ သေဘာထားကို ကၽြန္ေတာ္မေျပာလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မယံုေရးခ်မယံုေပါင္။ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္ အမ်ားစုကို လံုး၀ (လံုး၀)ကို အယံုအၾကည္ မရွိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ဆိုတဲ့လူေတြက ကားလက္မွတ္မရလို႔ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့လူကို ၿခိမ္းေျခာက္တာတို႔၊ ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာလုပ္တဲ့ အခမ္းအနားေတြမွာ သူတို႔ကို မဖိတ္လို႔၊ တခ်ိဳ႕လည္း သူတို႔ကို ေနရာေကာင္းမေပးလို႔ ရန္လုပ္တာတို႔၊ အထက္ကိုတုိင္တာတို႔၊ ၀န္ႀကီးဌာနေတြကေန ေလွ်ာက္လႊာတင္လို႔ ရသမွ်ကို ကုိယ္စားလွယ္ဆိုတဲ့ နာမည္ကို အသံုးျပဳၿပီး အခြင့္အေရးယူေနတာတို႔၊ ရပ္ကြက္ေတြ၊ ၿမိဳ႕နယ္ေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြမွာ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္တာတို႔၊ ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာဆိုတာတို႔ကို မျမင္ခ်င္အဆံုး ျမင္ေတြ႔ၾကားသိေနရတာမို႔ပါ။ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေျခလွမ္းသြက္တယ္ဆုိတာ သိခ်င္သပဆိုရင္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္မွာ ကုိယ့္မိတ္ေဆြေတြမ်ား ရွိခဲ့ရင္ စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာနတို႔၊ သစ္ေတာ၀န္ႀကီးဌာနတို႔၊ စီးပြား/ကူးသန္း၀န္ႀကီးဌာနတို႔၊ ဆက္သြယ္ေရးဌာနတို႔မွာရွိတဲ့ သူေတြကိုသာ ေမးၾကည့္ၾကပါဗ်ာ။ ျပည္သူ႔အသံ လႊတ္ေတာ္အသံ၊ ျပည္သူ႔ဆႏၵ လႊတ္ေတာ္ဆႏၵဆိုၿပီး ေအာ္ေနၾကေပမယ့္ အခြင့္အေရးဆိုရင္ေတာ့ ျပည္သူေတြထက္ ပိုယူခ်င္တာ မျငင္းႏုိင္တဲ့အခ်က္ပါ။

သမၼတႀကီးကို သူရဦးေရႊမန္း ဘာေျပာခဲ့ဖူးသလဲ

သမၼတႀကီးက လႊတ္ေတာ္ေတြက ဖြဲ႔စည္းတဲ့ ေကာ္မတီေတြ၊ ေကာ္မရွင္ေတြဟာ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္သာ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကို ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ အေဆာင္အေယာင္ေတြ၊ စရိတ္ေတြ၊ ခ်ီးျမႇင့္မႈေတြ လုပ္ေပးရေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သိလိုျခင္းေၾကာင့္ ေမးျမန္းျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံက ဆင္းရဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ ဘ႑ာေတြ အမ်ားႀကီးသံုးရမွာကို စိုးရိမ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ေကာ္မတီ၀င္ေတြ၊ ေကာ္မရွင္၀င္ေတြဟာ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ဆိုရင္ သူတို႔ကို ျပည္ေထာင္စုအဆင့္နဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ ခ်ီးျမႇင့္မႈေတြ လုပ္ေပးခ်င္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ အဖြဲ႔အစည္း၀င္ ဆိုရင္ေတာ့ သူနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ လစာ၊ စရိတ္၊ အေဆာင္အေယာင္ကို စီစဥ္ေပးရမွာ အစိုးရရဲ႕ တာ၀န္ပါပဲ။ ဒီအခ်က္ကလည္း သမၼတႀကီးကို အျပစ္တင္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီဇာတ္လမ္းကို စခဲ့တာကလည္း လႊတ္ေတာ္ေတြကပါပဲ။ အျခားလူ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ႀကီးကိုယ္တုိင္ စခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းပါ။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ တတိယပံုမွန္အစည္းအေ၀းမွာ သူရဦးေရႊမန္းက အစိုးရအဖြဲ႔ကို ေထာက္ျပေ၀ဖန္ခဲ့တဲ့ စကားေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သမၼတႀကီးေခါင္းေဆာင္တဲ့ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ ၀န္ႀကီးေတြ၊ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဥပေဒပါ သတ္မွတ္လစာေတြကို မယူဘဲ ယခင္အစိုးရေဟာင္း လက္ထက္က လစာႏႈန္းထားမ်ားအတုိင္းသာ ခံစားေနၾကတာဟာ ဥပေဒနဲ႔ မညီၫြတ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပေ၀ဖန္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ (တစ္ဆက္တည္း ပင္စင္လစာေတြ တိုးေပးတာဟာ ဥပေဒနဲ႔ မညီၫြတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ၀န္ထမ္းေတြကို သံုးေသာင္းက်ပ္ ထပ္ေဆာင္းေပးတာဟာ ဥပေဒနဲ႔ မညီၫြတ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာကို စာဖတ္သူမ်ား မွတ္မိၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။) အဲဒီေတာ့ သမၼတႀကီးက ႏုိင္ငံ့အေျခအေနအရ အစိုးရအဖြဲ႔ဟာ ဥပေဒပါ လစာႏႈန္းထားအတုိင္း ခံစားျခင္းမျပဳပါဘူး ဆိုတာကို ဦးေရႊမန္းက ဥပေဒနဲ႔မညီဘူး၊ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ အဲဒီလို လစာေတြ မယူတာဟာ ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္တာျဖစ္တယ္လို႔ ေ၀ဖန္ခဲ့တာကို စာဖတ္သူမ်ား သိထားၾကေစလိုပါတယ္။ အခုလည္း အဲဒီအတုိင္း ျဖစ္လာပါၿပီ။ သူေျပာသလိုသာဆိုရင္ လႊတ္ေတာ္ေတြက ဖြဲ႔စည္းတဲ့ ေကာ္မတီေတြ၊ ေကာ္မရွင္ေတြဟာ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ အေဆာင္အေယာင္ေတြ၊ လစာေတြ၊ စရိတ္ေတြ မခံစားဘူး၊ အျပန္အလွန္ ထိန္းညႇိဖို႔အတြက္သာ ျဖစ္ပါတယ္ဆိုရင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ႀကီး ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြနဲ႔ ေရွ႕ေနာက္ ကုိက္ညီပါရဲ႕လားလို႔ ႏိႈင္းဆဆင္ျခင္ စဥ္းစားေတြးဆ ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

ဒါေတြကို ဘယ္သူလုပ္မွာလဲ

• ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ တုိက္ပြဲေတြျဖစ္ပြားေနတဲ့ကိစၥ၊ ဒုကၡသည္ေတြကိစၥ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ကိစၥ။
• အခုလတ္တေလာမွာ ထိလြယ္ရွလြယ္ အျဖစ္ဆံုး၊ အမွားမခံဆံုး အေရးကိစၥျဖစ္တဲ့ ရခုိင္ျပည္နယ္အေရး။
• ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္၀န္းလံုးမွာ ေရႀကီးမႈေၾကာင့္ ေတာင္သူေတြ ဘ၀ေတြပ်က္ကုန္တဲ့ကိစၥ။
• ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ရွိတဲ့လမ္းနဲ႔ သြားေနတဲ့ကား မမွ်တတဲ့ကိစၥ။
• ႏိုင္ငံျခားက ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ မ၀င္ေရာက္မီ၊ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ အာဆီယံအခြန္ကင္းလြတ္ဇုန္ မစတင္မီ ျပည္တြင္းတုိင္းရင္းသား လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို ကာကြယ္ေပးႏုိင္မယ့္ ဥပေဒေတြ ျပ႒ာန္းဖို႔ကိစၥ။
• ေခတ္မမီေတာ့တဲ့ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဥပေဒေတြကို ျပင္ဆင္၊ ျဖည့္စြက္၊ ပယ္ဖ်က္၊ ႐ုပ္သိမ္းဖို႔ ကိစၥ။
• တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေနၾကတဲ့ မီဒီယာဥပေဒ အလ်င္အျမန္ ေပၚထြက္လာဖို႔ကိစၥ။

အလုပ္မဟုတ္တာကို အလုပ္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔

လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒မ်ားနဲ႔ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားခင္ဗ်ား၊ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြ အခုအခ်ိန္မွာ မျပဳလုပ္ေသးရင္ေတာင္ အျခားေသာ ဥပေဒျပဳစရာ၊ ေဆာင္ရြက္စရာ ကိစၥရပ္ေတြ မ်ားစြာ (မ်ားစြာ) ရွိေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရခုိင္ေဒသအေရးကို လူႀကီးမင္းတို႔ အေရးတယူျပဳၿပီး စဥ္းစားေဆြးေႏြး ဆံုးျဖတ္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ အခုေတာ့ လူႀကီးမင္းတို႔ လႊတ္ေတာ္ေတြက ရခုိင္အေရးကို မထိ၊ မတို႔ဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္ပံုမ်ား တကယ့္ကို ၀ါေတာ္ ၆၀ ရ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ လႊတ္ေတာ္တက္ေနတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ရခုိင္အေရးဟာ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တအီအီနဲ႔ မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ အေနအထား ျဖစ္ပါတယ္။ ေစာေစာစီးစီး ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ထားမွ သင့္ေလ်ာ္မယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ကခ်င္အေရးကလည္း အေတာ္ႀကီးကို ၾကာေညာင္းေနပါၿပီ။ ကုိယ္စားလွယ္ႀကီးေတြအေနနဲ႔ အဲဒီအေရးကိုလည္း အေရးတယူ ျပဳသင့္ပါတယ္။ အစိုးရဖက္ကေရာ၊ လက္နက္ကုိင္ေတြဖက္ကပါ လက္ခံႏုိင္မယ့္ အေျဖတစ္ခု၊ နည္းလမ္းတစ္ခုကို လူႀကီးမင္းတို႔ လႊတ္ေတာ္ေတြမွာ စဥ္းစားေဆြးေႏြး ေဆာင္ရြက္သင့္ၾကတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ လတ္တေလာ ေရႀကီးမႈေၾကာင့္ ေတာင္သူေတြ ဘ၀ပ်က္ကုန္ရတာကိုလည္း လူႀကီးမင္းတုိ႔ လႊတ္ေတာ္ေတြ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနတာဟာ စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီကိစၥဟာ အစိုးရကိစၥလို႔ လူႀကီးမင္းတို႔က ခံယူထားၾကသလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိပါတယ္။ ျပည္သူ႔အသံ လႊတ္ေတာ္အသံ၊ ျပည္သူ႔ဆႏၵ လႊတ္ေတာ္ဆႏၵ၊ ျပည္သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လႊတ္ေတာ္က ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ ဆိုတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးကို လႊတ္ေတာ္သတင္းေတြ မလာခင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ အၿမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ျမင္ရဖတ္ရပါတယ္။ အခုေတာ့ အလုပ္မဟုတ္တာေတြကို အလုပ္လုပ္ၿပီး ကုိယ္စားလွယ္မ်ားအသံ လႊတ္ေတာ္အသံ၊ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားဆႏၵ လႊတ္ေတာ္ဆႏၵ၊ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လႊတ္ေတာ္က ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ ျဖစ္ေနၾကၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေ၀ဖန္ေထာက္ျပလိုပါတယ္။ ဘယ္ျပည္သူေတြကမွ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ ခံု႐ံုးကို စြပ္စြဲျပစ္တင္တာေတြ၊ ႏုတ္ထြက္ခုိင္းတာေတြ မလုပ္ခုိင္းပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ျပည္သူေတြက ႏုိင္ငံေရးတည္ၿငိမ္မႈရွိရွိနဲ႔ တုိင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တာကို လိုခ်င္ၾကတာပါ။ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေနတာကို ျပည္သူေတြ မျမင္ခ်င္ၾကတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါကို လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ႀကီးမ်ား နားလည္ေပးၾကဖို႔ ေတာင္းပန္လုိက္ပါတယ္။

လြန္တာရွိက ၀ႏၵာမိပါ....။

အမွတ္တရ

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။

ည ၁၀ နာရီ ၀၆ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။ 

ဖတ္မိၾကားမိသမွ် ခံု႐ံုးကိစၥ

(က) 

ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ခံု႐ံုးဥကၠ႒နဲ႔ အဖြဲ႔၀င္ေတြကို စြပ္စြဲျပစ္တင္တဲ့ အဆိုကို အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ စတုတၳပံုမွန္အစည္းေ၀း ၃၄ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ အတည္ျပဳခဲ့ပါတယ္။

(ခ)

ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က အဆိုပါ စြပ္စြဲခ်က္ကို စံုစမ္းစစ္ေဆးဖို႔အတြက္ လႊတ္ေတာ္ ဒုတိယဥကၠ႒ ဦးနႏၵေက်ာ္စြာကို ဥကၠ႒အျဖစ္ ခန္႔အပ္ၿပီး အဖြဲ႔၀င္ ၁၅ ဦးပါ၀င္တဲ့ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါတယ္။

(ဂ)

လႊတ္ေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္အညီ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေသာ အေျခခံဥပေဒခံု႐ံုး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မလိုက္နာသည့္အျပင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကိုပါ ေဆာင္ရြက္လာသျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ခံု႐ံုးက ျပည္ေထာင္စုတရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္သို႔ စာခၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။

(ဃ) 

လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ ျပည္သူလူထုက တုိက္႐ိုက္ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ထားသူမ်ား ျဖစ္ၾကေၾကာင္း၊ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ ၀န္ႀကီးမ်ား၊ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္၊ စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္၊ ျပည္ေထာင္စုတရားလႊတ္ေတာ္ တရားသူႀကီးမ်ား စသည္တို႔မွာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတက အမည္စာရင္းတင္သြင္းၿပီး ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္၏ အတည္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ခန္႔အပ္ခံထားရသူမ်ား ျဖစ္ၾကေၾကာင္း၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ သမၼတအပါအ၀င္ အဆိုပါပုဂၢိဳလ္မ်ားအားလံုးအား စြပ္စြဲျပစ္တင္ျခင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္ရာ ျပည္ေထာင္စုတရားလႊတ္ေတာ္ အေနျဖင့္ အေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ ခံု႐ံုးအား စြပ္စြဲျပစ္တင္သည့္ ကိစၥတြင္ ၀င္ေရာက္ဟန္႔တားမိပါက အေျခခံဥပေဒကို ေဖာက္ဖ်က္ျခင္း၊ ဥပေဒျပဳေရးတြင္ အျမင့္ဆံုး အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္၏ လုပ္ပုိင္ခြင့္ကို ကန္႔သတ္ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုတရားလႊတ္ေတာ္အား ထပ္မံစြပ္စြဲျပစ္တင္မႈ ျပဳလုပ္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက ေျပာၾကားသည္ဟူ၍ The VOICE စာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ သတင္းကိုလည္း ဖတ္႐ႈခဲ့ရပါသည္။

(င) 

၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔ (ယေန႔) ထုတ္ သတင္းစာမ်ားတြင္ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ တာ၀န္မွ ျပန္လည္႐ုပ္သိမ္းျခင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒၾကမ္းကို ေဖာ္ျပခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရွိရပါသည္။ ထို႔ျပင္ အဆိုပါဥပေဒၾကမ္း၏ ေအာက္ဆံုး၌ ျပည္သူအမ်ား သိရွိေလ့လာ အႀကံျပဳႏုိင္ေရးအတြက္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ဟူ၍ မွတ္ခ်က္ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႔ရွိရပါသည္။

အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒သို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

သို႔
    ဦးခင္ေအာင္ျမင့္
    ဥကၠ႒
    အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္

အေၾကာင္းအရာ။ မွတ္တမ္းမွားတစ္ခုအား ျပန္လည္စိစစ္ႏိုင္ပါရန္ႏွင့္ ျပဳျပင္ႏိုင္ပါရန္ တင္ျပျခင္း

၁။ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာခံု႐ံုးအား စြပ္စြဲျပစ္တင္သည့္အဆိုကို မႏၲေလးတိုင္းေဒသႀကီး မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္ (၅) မွ ဦးေဇာ္ျမင့္ေဖ က တင္သြင္းခဲ့ၿပီး ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ပထမအႀကိမ္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ စတုတၳပံုမွန္အစည္းအေ၀း ၃၄ ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ၎အဆိုအား ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကေၾကာင္း သတင္းမီဒီယာမ်ားမွတစ္ဆင့္ ဖတ္႐ႈသိရွိခဲ့ရပါသည္။

၂။ အဆိုႏွင့္ပတ္သက္၍ လႊတ္ေတာ္၏ အဆံုးအျဖတ္ရယူရာ ေထာက္ခံမဲ ၁၆၃ မဲျဖင့္ စြပ္စြဲျပစ္တင္ျခင္းအဆိုကို အတည္ျပဳႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္းလည္း သိရွိခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ျပင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္သို႔ ဥကၠ႒ႀကီး ေပးပို႔ခဲ့သည့္ သ၀ဏ္လႊာတြင္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ ခံု႐ံုးဥကၠ႒ႏွင့္ အဖြဲ႔၀င္မ်ားအား စြပ္စြဲျပစ္တင္ျခင္းအဆိုသည္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ၁၆၃ ဦး၏ ေထာက္ခံဆႏၵမဲမ်ားျဖင့္ အတည္ျဖစ္ခဲ့ပါေၾကာင္း ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့ပါတယ္။

၃။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ႀကီးခင္ဗ်ား၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၄၁ အရ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္တြင္ အမ်ားဆံုးရွိရမည့္ ကိုယ္စားလွယ္ဦးေရမွာ ၂၂၄ ဦးျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါ ၂၂၄ ဦးတြင္ ေရြးေကာက္ခံလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ၁၆၈ ဦးႏွင့္ တပ္မေတာ္သား လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ၅၆ ဦးတုိ႔ ပါ၀င္ၾကတယ္ဆိုတာ ဥကၠ႒ႀကီးအေနနဲ႔ သိရွိၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ စစ္ကိုင္းတုိင္းေဒသႀကီး မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္ (၂) မွ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ေဒါက္တာ ဘိုႀကီး (ခ) ဦးေအာင္ေငြ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ ၁ ေနရာ လစ္လပ္လွ်က္ရွိပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ရွိ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္သို႔ တက္ေရာက္ခြင့္ရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဟာ ၂၂၃ ဦးသာ ျဖစ္ပါတယ္။

၄။ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း မွတ္တမ္းမ်ားအရ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ စတုတၳပံုမွန္အစည္းအေ၀း ၃၄ ရက္ေျမာက္ေန႔သို႔ တက္ေရာက္တဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဟာ ၂၁၆ ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ အစည္းအေ၀း ပ်က္ကြက္သူက ၇ ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ခံ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ၅ ဦးနဲ႔ တပ္မေတာ္သား လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦး ပ်က္ကြက္တယ္လို႔ မွတ္တမ္းမ်ားအရ သိရွိရပါတယ္။

၅။ ဥကၠ႒ႀကီးခင္ဗ်ား၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၂၉ (ခ) အရ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒သည္ အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ မဲခြဲဆံုးျဖတ္သည့္အခါ ဆႏၵမဲေပးျခင္း မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ (ေထာက္ခံဆႏၵမဲႏွင့္ ကန္႔ကြက္ဆႏၵမဲ အေရအတြက္ တူညီေနသည့္ အခါမ်ားတြင္ေတာ့ အႏုိင္မဲေပးခြင့္ ရွိပါတယ္။)

၆။ ေလးစားအပ္ပါေသာ ဥကၠ႒ႀကီးခင္ဗ်ား၊ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဘာလို႔ ရွင္းျပေနရသလဲဆိုတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို မေရာက္ခင္ အခုလို ရွင္းျပေနတာေတြကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ၿပီး ဖတ္႐ႈေပးေစလိုပါတယ္။

၇။ ခံု႐ံုးဥကၠ႒နဲ႔ အဖြဲ႔၀င္မ်ားကို စြပ္စြဲျပစ္တင္ျခင္းအဆုိ အဆံုးအျဖတ္ခံယူတဲ့ေန႔က လႊတ္ေတာ္အေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ္တင္ျပပါရေစ။ ဥကၠ႒ႀကီးအေနနဲ႔လည္း အေလးဂ႐ုျပဳၿပီး ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။

၈။ ဥကၠ႒ႀကီးခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာကို ဆိုလိုခ်င္သလဲဆိုတာကို သေဘာေပါက္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဥကၠ႒ႀကီးျမင္တဲ့အတုိင္း အဆိုကို ေထာက္ခံတဲ့လူရယ္၊ မဲေပးခြင့္မရွိတဲ့သူရယ္၊ ကန္႔ကြက္တဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြရယ္ကို ေပါင္းလိုက္တဲ့ အေရအတြက္ဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အစည္းအေ၀းတက္တဲ့ဦးေရထက္ မ်ားေနပါေရာ့လားခင္ဗ်ာ။

၉။ အခုတင္ျပခဲ့တာေတြဟာ မွားစရာအေၾကာင္း လံုး၀မရွိပါ။ တပ္မေတာ္သားလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ အားလံုးက မတ္တတ္ရပ္ဆႏၵျပဳျခင္း လံုး၀ (လံုး၀) မရွိခဲ့ဘူးဆိုတာကို အဲဒီေန႔က သတင္းယူတဲ့ ဘယ္သတင္းေထာက္ကိုေမးေမး ေမးၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ ရွိရမယ့္ တပ္မေတာ္သားက ၅၆ ဦး၊ ခြင့္ပန္ၾကားၿပီး ပ်က္ကြက္တဲ့သူက ၂ ဦး၊ အဲဒီေန႔က အစည္းအေ၀းတက္တဲ့လူက ၅၄ ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဥကၠ႒ႀကီးအေနနဲ႔လည္း ဆႏၵမဲေပးလို႔ မရတဲ့အတြက္ ၁ ဦး၊ အဲဒီေတာ့ ႏွစ္ခုေပါင္းလုိက္ရင္ ၅၅ ဦးဟာ အဆိုကို ေထာက္ခံသူေတြထဲမွာ မပါ၀င္တာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီေန႔က အစည္းအေ၀းတက္တဲ့လူ ၂၁၆ ဦး ဆိုေတာ့ အမွန္တကယ္ အဆိုကို ေထာက္ခံမဲဟာ (၂၁၆-၅၅=၁၆၁) ျဖစ္ရပါမယ္။

၁၀။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးသိတဲ့အတုိင္း ေထာက္ခံမဲ ၁၆၃ မဲ ဆိုတဲ့မွတ္တမ္းဟာ သမုိင္းတြင္သြားခဲ့ပါၿပီ။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ရဲ႕ အမွားတစ္ခု သမိုင္းတြင္သြားခဲ့တာလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ မဲ ၂ မဲ ကြာတာဟာ အဆိုအတည္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ လားလားမွ် သက္ေရာက္မႈ မရွိဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာလည္း အဲဒီအပိုင္းကို ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ စနစ္မက်မႈနဲ႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈကို ေထာက္ျပလိုတာပါ။

၁၁။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကလည္း အဲဒီအခ်က္ကို အေလးဂ႐ုျပဳၾကပံု မေပၚပါဘူး။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ႀကီးက စြပ္စြဲျပစ္တင္တဲ့အဆိုဟာ ကုိယ္စားလွယ္ ၁၆၃ ဦးရဲ႕ ေထာက္ခံမႈနဲ႔ အတည္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း သ၀ဏ္လႊာ ေပးပို႔တာကို ဒီအတုိင္းပဲ လက္ခံလိုက္ၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ အဓိကလိုရင္းက ခံု႐ံုးကို စြပ္စြဲျပစ္တင္ေရး၊ ခံု႐ံုးဥကၠ႒နဲ႔ အဖြဲ႔၀င္ေတြကို ျဖဳတ္ခ်ႏုိင္ေရးသာ ျဖစ္ေနတာကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။

၁၂။ ဥကၠ႒ႀကီးခင္ဗ်ား၊ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းမ်ားကို က်င့္သံုးၿပီး ယခုလို လြဲမွားေနတဲ့ အခ်က္အလက္မ်ားကို ျပင္ဆင္သင့္တယ္လို႔ အႀကံျပဳလိုပါတယ္။ သမုိင္းမွာ မွတ္တမ္းအမွားတစ္ခု မက်န္ရစ္ခဲ့ေစခ်င္လို႔ပါ။ အျခားသူေတြ သိတာ၊ မသိတာ အပထား၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ကေတာ့ သိေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာမ်ား ႀကံဳႀကိဳက္လို႔ ေျပာခြင့္၊ ေရးခြင့္ႀကံဳရင္ ေျပာမိ၊ ေရးမိေနမွာ ေသခ်ာေနလို႔ပါ။

၁၃။ ယခုကဲ့သို႔ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ေပါင္းၿပီး ခံု႐ံုးအား စြပ္စြဲျပစ္တင္ ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ေရး ႀကိဳးပမ္းေနခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ မိမိတို႔ လႊတ္ေတာ္ေတြမွာလည္း မ်က္ေခ်းေတြႏွင့္ဆိုသည္ကို သတိျပဳမိေစလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဥကၠ႒ႀကီးႏွင့္တကြ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားအားလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့စြာျဖင့္ ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ိဳးအက်ိဳးကို အတၱစြဲကင္းကင္းျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ေမတၱာပို႔သအပ္ပါသည္။

ေလးစားစြာျဖင့္

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္

၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၉ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။

ည ၁၁ နာရီ ၂၅ မိနစ္။ 

ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာခံု႐ံုးအား စြပ္စြဲျပစ္တင္ျခင္း

မႏၲေလးတုိင္းေဒသႀကီး မဲဆႏၵနယ္အမွတ္ (၅) မွ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ဦးေဇာ္ျမင့္ေဖ က "ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာခံု႐ံုး ဥကၠ႒ႏွင့္ အဖြဲ႔၀င္မ်ားအား ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားကို ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္ျခင္း၊ ဥပေဒအရ ေပးအပ္ေသာ တာ၀န္မ်ားကို ေက်ပြန္စြာ မထမ္းေဆာင္ျခင္းတို႔အရ စြပ္စြဲျပစ္တင္ေၾကာင္း" အဆိုကို အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္တြင္ တင္သြင္းခဲ့ပါသည္။

၎အဆိုအား ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔က က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ပထမအႀကိမ္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ စတုတၳပံုမွန္အစည္းအေ၀း ၃၄ ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ၁၆ ဦးက ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါသည္။ အဆိုပါေဆြးေႏြးမႈမ်ားတြင္ တပ္မေတာ္သားကုိယ္စားလွယ္ ၆ ဦးလည္း ပါ၀င္ေဆြးေႏြးခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသူမ်ားမွာ -

(၁) ေဒါက္တာ ေအးေမာင္၊ ရခုိင္ (၁)

(၂) ဦးဘရန္ေရွာင္၊ ကခ်င္ (၃)

(၃) ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္မိုး

(၄) ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္သန္းထိုက္

(၅) ဦးစိုင္းသန္႔ဇင္၊ ရွမ္း (၄)

(၆) ဦးဇုန္လွယ္ထန္း၊ ခ်င္း (၂)

(၇) ဗိုလ္မွဴးႀကီး ခင္စိုး

(၈) ဗိုလ္မွဴး ေနမ်ိဳးေက်ာ္

(၉) ေဒါက္တာ ဗညားေအာင္မိုး၊ မြန္ (၇)

(၁၀) ေဒၚခင္၀ိုင္းၾကည္၊ ရန္ကုန္ (၁)

(၁၁) ဗိုလ္မွဴး မ်ိဳးထြန္းေအာင္

(၁၂) ဦးတင္ျမ၊ စစ္ကိုင္ (၇)

(၁၃) ဦးေန၀င္းထြန္း၊ ရွမ္း (၉)

(၁၄) ဗိုလ္မွဴး ေက်ာ္ႏိုင္ေဌး

(၁၅) ဦးဖုန္းျမင့္ေအာင္၊ ရန္ကုန္ (၃)

(၁၆) ဦးခင္ေမာင္ရီ၊ ဧရာ၀တီ (၆)

ကုိယ္စားလွယ္မ်ား၏ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားအၿပီးတြင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာခံု႐ံုး ဥကၠ႒က အဆိုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါ ရွင္းလင္းေျပာၾကားခ်က္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္ -

ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာခံု႐ံုးဥကၠ႒၏ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းတြင္ ရွင္းလင္းေျပာၾကားခ်က္ 

ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အခန္း (၁)၊ ႏိုင္ငံေတာ္အေျခခံမူမ်ား ပုဒ္မ ၁၁ တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၏ ခက္မသံုးျဖာျဖစ္သည့္ ဥပေဒျပဳေရးအာဏာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာႏွင့္ တရားစီရင္ေရးအာဏာတို႔ကို ပိုင္းျခားက်င့္သံုးစြဲရန္ အတိအလင္း ျပ႒ာန္းခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ ခံု႐ံုးသည္ တရားစီရင္ေရးက႑တြင္ ပါ၀င္ၿပီး တရား႐ံုးတစ္႐ံုး ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ တင္သြင္းလႊာမ်ားကို ဥပေဒႏွင့္အညီ စီရင္ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ အၿပီးအျပတ္ အတည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၃၂၄ ႏွင့္ ခံု႐ံုးဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၃ တြင္ အတိအလင္း ျပ႒ာန္းထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ခံု႐ံုး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားသည္ သက္ဆုိင္ရာအစိုးရဌာန၊ အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသို႔လည္းေကာင္း၊ သက္ဆုိင္ရာေနရာေဒသ အသီးသီးသို႔လည္းေကာင္း အာဏာသက္ေရာက္ေစရမည္ဟု ခံု႐ံုးဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၅ တြင္ ျပ႒ာန္းထားပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတသည္ ခံု႐ံုး၏ အဆံုးအျဖတ္ကို ကုိယ္တုိင္လုိက္နာၿပီး အဖြဲ႔အစည္းအားလံုးကလည္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္သို႔ သ၀ဏ္လႊာ ေပးပို႔ခဲ့ျခင္းက သမုိင္းမွတ္တမ္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ယခုကိစၥမွာ ဥပေဒျပဳေရးက႑က တရားစီရင္ေရးကို လႊမ္းမိုးစြက္ဖက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ Rule of Law ကို ပ်က္စီးေစျခင္း အေၾကာင္းအရင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားစီရင္ေရး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဥပေဒျပဳအမတ္မ်ားက အမွန္အမွား မဲခြဲဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ ကမၻာမွာ အစဥ္အလာ မရွိခဲ့ပါ။ တရား႐ံုး၏ စီရင္ခြင့္ကို ျပင္ပမွ မဲခြဲ၍ ဆံုးျဖတ္ျခင္းသည္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားကို မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို မလုိက္နာဘဲ အတိအလင္း ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ Constitutional Institution ကို ပ်က္စီးေအာင္ ဖ်က္စီးျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ပစ္ပယ္၍ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ား၏ လိုအင္ဆႏၵကို ေဆာင္ရြက္ေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္လံုးကၽြတ္ ဆႏၵခံယူပြဲျဖင့္ ျပည္သူလူထု ၉၂.၄၈ % ၏ ေထာက္ခံမႈျဖင့္ အတည္ျပဳထားသည့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို တန္ဖိုးမဲ့ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ယခု လႊတ္ေတာ္၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားသည္ သမိုင္းမွတ္တမ္းအျဖစ္ တည္ရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ မညီေသာ အဆိုရွင္၏ အဆိုကို ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါတယ္။

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

ထို႔ေနာက္ အဆိုပါအဆိုႏွင့္ပတ္သက္၍ လႊတ္ေတာ္၏ အဆံုးအျဖတ္ရယူရာ ေထာက္ခံမဲ ၁၆၃ မဲ ရရွိခဲ့သျဖင့္ အဆိုအား အတည္ျပဳေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ (စြပ္စြဲျပစ္တင္မႈအဆို အတည္ျပဳရန္အတြက္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ သံုးပံုႏွစ္ပံု၏ ေထာက္ခံမႈ လိုအပ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္တြင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ ကိုယ္စားလွယ္စုစုေပါင္း ၂၂၄ ဦးရွိရာ၊ သံုးပံုႏွစ္ပံုအင္အားမွာ ၁၄၉ ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ယခု ေထာက္ခံမဲ ၁၆၃ မဲ ရရွိခဲ့သည့္အတြက္ အဆိုအား အတည္ျပဳႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

စြပ္စြဲျပစ္တင္ျခင္းအဆိုအား အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္တြင္ အတည္ျပဳခဲ့သည့္အတြက္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္အတြက္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္သို႔ သ၀ဏ္လႊာ ေပးပို႔ခဲ့ပါသည္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကလည္း ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ လုပ္ငန္းစဥ္အရ အဆိုပါ စြပ္စြဲျပစ္တင္မႈအား မွန္ကန္မႈ ရွိ၊ မရွိ စစ္ေဆးႏိုင္ရန္အတြက္ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ကို ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၉ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ပထမအႀကိမ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ စတုတၳပံုမွန္အစည္းအေ၀း ၃၅ ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ အဖြဲ႔၀င္မ်ားမွာ -

(၁) ဦးနႏၵေက်ာ္စြာ (ဥကၠ႒)

(၂) ဦးတီခြန္ျမတ္ (အဖြဲ႔၀င္)

(၃) သူရ ဦးေအာင္ကို (အဖြဲ႔၀င္)

(၄) ေဒါက္တာ စိုးရင္ (အဖြဲ႔၀င္)

(၅) ဦးေသာင္း (အဖြဲ႔၀င္)

(၆) ဦး၀င္းထိန္ (အဖြဲ႔၀င္)

(၇) ဦး၀င္းျမင့္ (အဖြဲ႔၀င္)

(၈) ေဒၚဒြဲဘူ (အဖြဲ႔၀င္)

(၉) ဦးေမာင္ေမာင္ဦး (အဖြဲ႔၀င္)

(၁၀) ေဒၚနန္း၀ါႏု (အဖြဲ႔၀င္)

(၁၁) ဦးဘရွိန္ (အဖြဲ႔၀င္)

(၁၂) ေဒၚမိျမင့္သန္း (အဖြဲ႔၀င္)

(၁၃) ေဒၚတင္ႏြယ္ဦး (အဖြဲ႔၀င္)

(၁၄) ေဒၚနန္းေစအြာ (အဖြဲ႔၀င္)

(၁၅) ဦးစိုး၀င္း (အဖြဲ႔၀င္) တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။

အထက္ပါ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔အေနျဖင့္ ၃၅ ရက္ေျမာက္ေန႔ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀းမ်ား ၿပီးသည့္အခ်ိန္မွစ၍ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။

UN နဲ႔ INGO ၀န္ထမ္း ၃ ဦးကို ျပစ္ဒဏ္မွ လြတ္ၿငိမ္းသက္သာခြင့္ ျပဳလိုက္ၿပီ

ရခုိင္ျပည္နယ္အတြင္း ဆူပူမႈျဖစ္ပြားခဲ့ရာတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေထာင္ဒဏ္က်ခံေနရေသာ ကုလသမဂၢႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ၀န္ထမ္း ၃ ဦးအား ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက ၎တို႔၏ ျပစ္ဒဏ္မ်ားကို ေလွ်ာ့ေပါ့၍ လြတ္ၿငိမ္းသက္သာခြင့္ ျပဳလိုက္ေၾကာင္း ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ႐ံုး၏ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက ျပစ္ဒဏ္မွ လြတ္ၿငိမ္းသက္သာခြင့္ ျပဳလိုက္သူမ်ားမွာ

ဦးကာယက္စ္ (ခ) ခင္ေရႊ (အဘ) ဦးအဒူစလင္

ကုလသမဂၢစားနပ္ရိကၡာအစီအစဥ္ (WFP) ၀န္ထမ္း၊

ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ဆူပူမႈျဖစ္ပြားရာတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္ ေျပာဆိုမႈ၊

တစ္ေပါင္းတည္း ေထာင္ဒဏ္ ၂ ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံရသူ။

ဦးအဏ၀ါဆာဒဏ္ (ခ) ခင္ေမာင္ (အဘ) ဦးအဒူစလင္

ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုး (UNHCR) ၀န္ထမ္း၊

ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ဆူပူမႈျဖစ္ပြားရာတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္ ေျပာဆိုမႈ၊ တရားမ၀င္ ႏိုင္ငံျခားေငြ လက္၀ယ္ေတြ႔ရွိမႈ၊

စုစုေပါင္း ေထာင္ဒဏ္ ၃ ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံရသူ။

မခ်ိဳေလးမာ (ခ) ခ်ိဳမာ (အဘ) ဦးဘျဖဴ (ခ) တီအာ႐ူ၀ါး

ရပ္ရြာလူထု ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးစီမံခ်က္ (CSSEP) ၀န္ထမ္း၊

ေမာင္ေတာၿမိဳ႕အေရးအခင္း ျဖစ္ေပၚေအာင္ ဆူပူလံႈ႔ေဆာ္ရာတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈ၊ အိမ္တစ္အိမ္အား မီး႐ိႈ႕ရန္ ေလာင္စာထားရွိမႈႏွင့္ မီး႐ိႈ႕မႈ၊ တရားမ၀င္ႏိုင္ငံျခားေငြ လက္၀ယ္ေတြ႔ရွိမႈ၊

စုစုေပါင္း ေထာင္ဒဏ္ ၆ ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံရသူ 

ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ၂ ပါးနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုစာရင္းစစ္ခ်ဳပ္ နားၿပီ

ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ 

(၁) ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန

(၂) ဦးေဇာ္မင္း၊ အမွတ္ (၁) လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား၀န္ႀကီးဌာန တို႔အား ရာထူးမွ ႏုတ္ထြက္ခြင့္ျပဳလုိက္ေၾကာင္း ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ႐ံုး၏ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္စြဲပါ အမိန္႔အမွတ္ (၂၃/၂၀၁၂) ျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။

ျပည္ေထာင္စုစာရင္းစစ္ခ်ဳပ္ ဦးလြန္းေမာင္ အား ရာထူးမွ ႏုတ္ထြက္ခြင့္ျပဳလုိက္ေၾကာင္း ႏုိင္ငံေတာ္သမၼ႐ံုး၏ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္စြဲပါ၊ အမိန္႔အမွတ္ (၂၄/၂၀၁၂) ျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။

၀န္ႀကီးအေျပာင္းအလဲမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ား

(က) 

၀န္ႀကီးအေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး အခ်ိန္အၾကာႀကီးကတည္းက သတင္းေတြ၊ ေကာလာဟလေတြ ထြက္ေနခဲ့ေပမယ့္ အခုမွပဲ အဲဒီသတင္းဟာ အမွန္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳး အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိလာႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း The VOICE က ေရးကတည္းက ဒီသတင္းဟာ ဘယ္ကမွ ထြက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီရပ္၀န္းကပဲ၊ ဒီအသိုင္းအ၀န္းကပဲ ထြက္တာဆိုတာကိုေပါ့။ ကိုယ့္တာ ကိုယ္လံုေအာင္ မကာႏုိင္ဘဲ ထြက္လာတဲ့ သတင္းကို လိုက္ပိတ္ေနတာမ်ိဳးကေတာ့ သိပ္ေတာ့ မဟန္ဘူးထင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ထားပါေတာ့.... အဲဒါကလည္း ၿပီးသြားၿပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ အလုပ္ခ်င္ဆံုး အလုပ္တစ္ခုကို ေျပာပါဆိုရင္ The VOICE ဂ်ာနယ္႐ံုးခန္းထဲမွာ သြားထိုင္ၿပီး အယ္ဒီတာေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို ထိုင္ၾကည့္ခ်င္တာပါဗ်ာ။ ကဲ... လိုရင္းက ဒါမဟုတ္ေတာ့ ဒီမွာပဲ ရပ္ပါမယ္။ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြကိုလည္း ၀န္ႀကီးဌာနေတြ ေျပာင္းလဲၿပီး တာ၀န္ေတြ ေပးလုိက္ၿပီပဲ။ သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ၾကရမွာေပါ့။

(ခ)

လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဟာ ခံယူခ်က္ခ်င္း၊ မူ၀ါဒခ်င္း၊ အေတြးအျမင္ခ်င္း၊ သေဘာထားခ်င္း မတူဘူးဆိုတာ အားလံုးအသိ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြကို မၾကည့္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ျပန္ေမးၾကည့္ရေအာင္ပါ။ မေန႔က ဒီလိုေတြးေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ ဟိုလိုေတြးမိခ်င္ ေတြးမိႏိုင္တာမ်ိဳးကိုး။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ေတာင္ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ေျပာင္းလဲေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူမ်ားေတြလည္း ထို႔အတူပဲဆိုတာ ေဗဒင္ေမးစရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြ အေျပာင္းအလဲဆိုတာဟာ အဲဒီ၀န္ႀကီးဆိုတဲ့ လူေတြေျပာင္းလဲသြားျခင္း သက္သက္သာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုပါ။ လူေတြေျပာင္းသြားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မူေတြလည္း လိုက္ေျပာင္းေတာ့မယ္။ သေဘာထားေတြလည္း ေျပာင္းေတာ့မယ္။ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြလည္း ေျပာင္းေတာ့မယ္။ ေဘးကေန ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမန္ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ေတြအတြက္ သိသိသာသာႀကီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိခ်င္မွ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ၀န္ႀကီးဌာနေတြ၊ အဲဒီလူေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူေတြအဖို႔ေတာ့ တကယ့္ကို စိတ္၀င္စားစရာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဒီမုိကေရစီေခတ္ကိုသာ ေရာက္ေနၿပီလို႔ ဆိုရတယ္။ ၀န္ႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ ပါးစပ္ကထြက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကလည္း လူေနမႈဘ၀ေတြကို ေျပာင္းလဲေစႏုိင္တာမ်ိဳး ျဖစ္ေနေသးတာကိုး။ ဒီ၀န္ႀကီးဌာနနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ဆံၿပီး ဒီအလုပ္လုပ္ခ်င္ရင္ ဒီလိုေတြ၊ ဒီလိုေတြ လုပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ပံုေသကားခ် သမား႐ိုးက် လုပ္ငန္းစဥ္ကိုသာ လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူပဲ ၀န္ႀကီးတက္လုပ္လုပ္ ဘာအေရးတုန္းဗ်။ အခုဟာက ၀န္ႀကီးတစ္ပါးက ဒီမူဆိုရင္ အျခားတစ္ေယာက္က အျခားမူ ရွိေနေသးတာကိုး။ ဒီ၀န္ႀကီးတုန္းက ဒီလိုလုပ္ဖို႔ လိုပါတယ္ဆိုတဲ့ မူကလည္း ေနာက္၀န္ႀကီးက်ရင္ လိုခ်င္မွ လိုေတာ့တာကိုးဗ်။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြရဲ႕ အေျပာင္းအလဲဟာ ႏုိင္ငံအတြက္၊ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေသာ ျပည္သူေတြအတြက္လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ သက္ဆုိင္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။ အခုေျပာင္းလဲလိုက္တဲ့ ၀န္ႀကီးဌာနနဲ႔ ၀န္ႀကီးေတြဆိုရင္လည္း ျပည္သူေတြအတြက္ တကယ့္ကို အေရးပါတဲ့ ၀န္ႀကီးဌာနေတြ အမ်ားႀကီးပါေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူေတြေတာ့ ေျပာင္းၿပီ၊ မူေတြေရာ ဘယ္လို ေျပာင္းမလဲဆိုတာသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။

( ဂ)

ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြ အေျပာင္းအလဲအရ ျဖစ္ေပၚလာတာေတြထဲမွာ လတ္တေလာ စိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာနပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ေတြ၊ ဘာေတြဆုိတာ မေျပာခင္ အခုျဖစ္သြားတဲ့ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြကို ၾကည့္ရေအာင္ပါ။

(၁) ဦးသိန္းၫြန္႔

(၂) ဦးစိုးေမာင္

(၃) ဦးစိုးသိန္း

(၄) ဦးေအာင္မင္း

(၅) ဦးလွထြန္း

(၆) ဦးတင္ႏုိင္သိန္း

ကဲ... အဲဒီ ၆ ဦးဟာ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္ဗ်ာ။ သမၼတ႐ံုးဟာ ၀န္ႀကီး ၆ ဦးခန္႔ရေလာက္ေအာင္ လိုအပ္သလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါ။ လႊတ္ေတာ္ေတြက အဲဒီအခ်က္ကို ေမးခြန္း ေမးျမန္းသင့္ပါတယ္။ ဒါက ပထမအခ်က္ပါ။ ဒုတိယအခ်က္က သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာနဟာ ၀န္ႀကီးမ်ားဒုကၡသည္စခန္းလား ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ကေတာ့ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာနအတြက္ ၀န္ႀကီး ၂ ဦးဆိုရင္ လံုေလာက္ပါတယ္။ သမၼတႀကီးရဲ႕ သြားေနတဲ့ မူ၀ါဒေတြနဲ႔ မကုိက္ညီသူေတြ၊ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ထင္ရာစိုင္းေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြကို တာ၀န္ကေန ရပ္စဲၿပီး အနားယူခုိင္းဖို႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကိုငဲ့ၿပီး၊ မ်က္ႏွာေတြကိုေထာက္ၿပီး သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာနကို ဒုကၡသည္စခန္း ဖြင့္လိုက္တယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ကျမင္ပါတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ယခင္စက္မႈ၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္စြာခုိင္ကိုလည္း က်န္းမာေရးအရ အနားမယူခင္ ၀န္ႀကီးအျဖစ္က မထုတ္ပယ္ခ်င္တဲ့အတြက္ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့ဖူးလို႔ပါ။ ဦးေက်ာ္စြာခိုင္ဟာ သမၼတ႐ံုးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အလုပ္ ဘာေတြမ်ား လုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ သိတဲ့လူေတြက ေျဖေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ်လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ မၾကားမသိမိပါဘူး။ လူေတြအမ်ားစုက ဦးစိုးသိန္းတို႔၊ ဦးေအာင္မင္းတို႔ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး သမားႀကီးေတြလို႔ တံဆိပ္ကပ္ၾကပါတယ္။ အျခားအေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ မေ၀ဖန္လိုပါ။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္တုိင္း အဆိုပါ၀န္ႀကီးႏွစ္ပါးကို ေမတၱာေတြ အခါခါပို႔မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ သူတုိ႔႐ိုက္ခ်က္ ဘယ္ေလာက္ျပင္းတယ္ဆိုတာ ရန္ကုန္မွာေနတဲ့လူေတြက ပိုသိပါတယ္။ အဲေလာက္ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဦးစိုးသိန္းအေၾကာင္း သိခ်င္ရင္ေတာ့ စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာနက ၀န္ထမ္းေတြကိုသာ နီးစပ္ရာအခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ၿပီး ေမးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ မဆိုးေတာ့လည္း မဆိုးပါဘူး။ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးရာထူး ေပးထားၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥေတြမွာ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ လုပ္ခုိင္းလုိက္ရင္လည္း အလုပ္လက္မဲ့ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၀န္ႀကီးဌာနဆိုၿပီး ၀န္ႀကီးဌာနအသစ္တစ္ခု ဖြဲ႔ေပးၿပီး သူတို႔ကို တာ၀န္ေပးရင္လည္း အဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္။ လိုရင္းကိုေျပာရရင္ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာနမွာ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ၆ ဦးခန္႔ထားတာကို ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ လံုး၀ (လံုး၀) ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ေနာက္လူေတြအတြက္ အတုယူမွားေစမယ့္ အစဥ္အလာေတြကို အစမပ်ိဳးခဲ့ပါနဲ႔ သမၼတႀကီးခင္ဗ်ား။ သမၼတႀကီးရဲ႕ သြားေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းမွာ ကန္႔လန္႔ခံေနတဲ့ လူေတြကို ကားေပၚဆြဲမတင္ပါနဲ႔။ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ပဲ လမ္းေဘးကို ကန္ခ်ခဲ့ပါ။ ကန္႔လန္႔ခံေနတဲ့ လူတုိင္းကိုသာ ကားေပၚဆြဲတင္ၿပီး ခရီးဆက္ေနရင္ေတာ့ ၀န္ေလးၿပီး ခရီးတြင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ေလးစားအပ္တဲ့ သမၼတႀကီးခင္ဗ်ား။

(ဃ)

ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြကို ဌာနေတြ ေျပာင္းလဲတာ၀န္ေပးလုိက္ၿပီးဆိုတဲ့ သတင္းကို ဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကေတာ့ ၀န္ႀကီးဌာနေတြကို ျပန္စဥ္ၿပီး စိစစ္ရတာပါပဲ။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ကိုခ်ိန္းတယ္၊ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ကိုေရာက္တယ္ စသျဖင့္ စိစစ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့  ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြ မရွိတဲ့ ၀န္ႀကီးဌာနေတြ ေအာက္ပါအတုိင္း ထြက္လာပါတယ္ခင္ဗ်ာ -

(၁) ဘ႑ာေရးႏွင့္အခြန္၀န္ႀကီးဌာန

(၂) အမ်ိဳးသားစီမံကိန္းႏွင့္စီပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန

(၃) လူမႈ၀န္ထမ္း၊ ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး၀န္ႀကီးဌာန

(၄) အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာန

(၅) ဟိုတယ္ႏွင့္ခရီးသြားလာေရး၀န္ႀကီးဌာန

(၆) ရထားပို႔ေဆာင္ေရး၀န္ႀကီးဌာန

(၇) ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာန

(၈) သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာန

(င)

၀န္ႀကီးမရွိတဲ့ ဌာနေတြအတြက္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးအသစ္ေတြ ခန္႔အပ္ဖို႔အတြက္ သမၼတဟာ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကို အမည္စာရင္း ေပးပို႔ပါလိမ့္မယ္။ လက္ရွိ၀န္ႀကီးေတြကို ၀န္ႀကီးဌာနေတြ ေျပာင္းလဲၿပီးၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသခ်ာတာကေတာ့ အခုခန္႔မယ့္ ၀န္ႀကီးေတြဟာ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး အသစ္စက္စက္ေတြပါ။ ဆိုလိုတာက လက္ရွိ၀န္ႀကီးေတြထဲကေန လြတ္ေနတဲ့ ၀န္ႀကီးဌာနေတြမွာ တာ၀န္ယူရမယ့္လူ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာပါ။ သမၼတက ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကို အမည္စာရင္းေပးပို႔ၿပီး လႊတ္ေတာ္က ကန္႔ကြက္စရာ မရွိရင္ ၀န္ႀကီးေတြအျဖစ္ ခန္႔အပ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္သူေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္ဆိုတာ စိတ္၀င္စားစရာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကို ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

(စ)

ကၽြန္ေတာ္စိတ္အ၀င္စားဆံုးကေတာ့ အခု ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနရၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးေအာင္ၾကည္ ယခင္က တာ၀န္ယူခဲ့ရတဲ့ အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာနနဲ႔ လူ/ကယ္/ျပန္ ၀န္ႀကီးဌာန ႏွစ္ခုတြဲၿပီး တာ၀န္ယူရတဲ့ ရာထူးေနရာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးအရဆိုရင္ အဲဒီေနရာကို ခန္႔အပ္ဖို႔အတြက္ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပါပဲ။ ဒါမွလည္း သူဘယ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္သလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိခြင့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူလုပ္ရင္လုပ္သေလာက္ ျမန္မာျပည္သူေတြ အက်ိဳးခံစားရမယ့္ ရာထူးေနရာျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ဆက္ဆံၿပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ေနရာလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အေတာ္ႀကီးကို စိိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့ ရာထူးေနရာပါပဲဗ်ာ။ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးအတြက္ ျပည့္စံုရမယ့္ အရည္အခ်င္းေတြကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ၿငိေလာက္တဲ့အခ်က္ မေတြ႔ရပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာကလည္း လုပ္ေစခ်င္၊ ႏိုင္ငံအတြက္လည္း မ်က္ႏွာပန္းလွေစမယ့္ ကိစၥမို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးရင္းနဲ႔ေတာင္ ၿပံဳးေနမိပါေသးသဗ်ာ။ စာဖတ္သူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ကို မၿပံဳးၾကပါနဲ႔ဗ်။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲလို႔လည္း အေငၚမတူးၾကပါနဲ႔။ သမၼတႀကီးက ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား။ မတူတာေတြ ေဘးဖယ္ထားၿပီး တူတာေတြမွာ လက္တြဲလုပ္ရမယ္တဲ့။ အခုအခ်ိန္မွာ အေရးအႀကီးဆံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ၊ အတၱေတြမဟုတ္ဘူးခင္ဗ်၊ ႏိုင္ငံအျမန္ဆံုး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔၊ အလုပ္အကုိင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ေပါမ်ားလာဖို႔၊ ႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရ အနည္းဆံုး ျဖစ္ေစဖို႔၊ လူတုိင္း သင့္တင့္တဲ့ ၀င္ေငြရရွိေစဖို႔၊ စတဲ့စတဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို ဒုကၡသည္ႏုိင္ငံတစ္ခုလို ကမၻာက ဆက္ဆံေနၾကတာကို ျမင္ေတြ႔ၾကားသိေနရတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ မခံစားႏုိင္ဘူးဗ်။ အဲဒါေၾကာင့္ပါ။

(ဆ)

ေနာက္ထပ္တစ္ခုကေတာ့ လစ္လပ္ေနတဲ့ ၀န္ႀကီးဌာနေတြေနရာမွာ ပညာရွင္ေတြ ၀င္လာမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိတာပါပဲ။ ဥပမာအားျဖင့္ အမ်ိဳးသားစီမံကိန္းႏွင့္ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၀န္ႀကီးဌာနတို႔၊ ဘ႑ာေရးႏွင့္အခြန္၀န္ႀကီးဌာနတို႔၊ သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ ၀န္ႀကီးဌာနတို႔ဟာ တကယ့္ပညာရွင္ေတြကို ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးၿပီး ေဆာင္ရြက္ေစသင့္တဲ့ ဌာနေတြျဖစ္ပါတယ္။ လူေတာ္ေတြ အဲဒီဌာနေတြကို ေရာက္လာပါေစလို႔ပဲ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။ ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။

(ဇ)

လူေတြကေတာ့ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါၿပီ။ တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူထုအတြက္၊ သမုိင္းအတြက္ ေကာင္းမြန္မႈေတြ ဖန္တီးႏုိင္ဖို႔၊ အေမြေပးခဲ့ႏုိင္ဖို႔ မူေတြလည္း ေျပာင္းၾကေစခ်င္ပါတယ္။ အခုအေျပာင္းအလဲဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ ပိုမိုအဖိုးတန္တဲ့ ေနရာတစ္ခုကိုေရာက္ေအာင္ တြန္းတင္ေပးႏုိင္တဲ့ အားအင္တစ္ခု ျဖစ္ပါေစလို႔ပဲ ဆႏၵျပဳရင္း .................။

အမွတ္တရ

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္၊ အဂၤါေန႔။

မြန္းလြဲ ၁ နာရီ ၃၁ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

အသစ္ခန္႔အပ္လုိက္ေသာ ဒုတိယ၀န္ႀကီးမ်ား

(၁) ရဲခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္း၊ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာန
(၂) ဦးပုိက္ေထြး၊ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန
(၃) ဦးသန္းေဆြ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာန
(၄) ဦးေအာင္သိမ္း၊ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာန
(၅) ေဒါက္တာလင္းေအာင္၊ ဘ႑ာေရးႏွင့္ အခြန္၀န္ႀကီးဌာန
(၆) ဦးဆက္ေအာင္၊ အမ်ိဳးသားစီမံကိန္းႏွင့္ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန
(၇) ေဒါက္တာ ေဒၚခင္စန္းရီ၊ အမ်ိဳးသားစီမံကိန္းႏွင့္ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန
(၈) ေဒၚစုစုလိႈင္၊ လူမႈ၀န္ထမ္း၊ ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး၀န္ႀကီးဌာန
(၉) ဦးေသာင္းတင္၊ ဆက္သြယ္ေရး၊ စာတုိက္ႏွင့္ ေၾကးနန္း၀န္ႀကီးဌာန
(၁၀) ဦးထင္ေအာင္၊ စြမ္းအင္၀န္ႀကီးဌာန
(၁၁) ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ၀င္းျမင့္၊ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔အင္အား၀န္ႀကီးဌာန
(၁၂) ဦးေအးျမင့္ေမာင္၊ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးႏွင့္ သစ္ေတာေရးရာ၀န္ႀကီးဌာန
(၁၃) ေဒါက္တာ ေဒၚသက္သက္ဇင္၊ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးႏွင့္ သစ္ေတာေရးရာ၀န္ႀကီးဌာန
(၁၄) ဦးေသာင္းထိုက္၊ အားကစား၀န္ႀကီးဌာန
(၁၅) ေဒါက္တာ ေဒၚသိန္းသိန္းေဌး၊ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာန

အထက္ပါ ဒုတိယ၀န္ႀကီးမ်ားအား ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ႐ံုး၏ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၇ ရက္စြဲပါ အမိန္႔အမွတ္ (၂၁/၂၀၁၂) ျဖင့္ သမၼတက လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ခန္႔အပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ 

ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးမ်ား အေျပာင္းအလဲ

(၁) ဦးစိုးသိန္း (သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာန) (ယခင္ စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန)

(၂) ဦးေအာင္မင္း (သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာန) (ယခင္ ရထားပို႔ေဆာင္ေရး၀န္ႀကီးဌာန)

(၃) ဦးလွထြန္း (သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာန) (ယခင္ ဘ႑ာ/အခြန္၀န္ႀကီးဌာန) 

(၄) ဦးတင္ႏုိင္သိန္း (သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာန) (ယခင္ စီမံ/စီးပြား၀န္ႀကီးဌာန)

(၅) ဦးေအာင္ၾကည္ (ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန) (ယခင္ အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာန၊ လူ/ကယ္/ျပန္ ၀န္ႀကီးဌာန)

(၆) ဦးေက်ာ္ဆန္း (သမ၀ါယမ၀န္ႀကီးဌာန) (ယခင္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာန)

(၇) ဦးအုန္းျမင့္ (ေမြးျမဴေရးႏွင့္ေရလုပ္ငန္း၀န္ႀကီးဌာန) (ယခင္ သမ၀ါယမ၀န္ႀကီးဌာန၊ ေမြး/ေရ ၀န္ႀကီးဌာန)

(၈) ဦးေအးျမင့္ (စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန) (ယခင္ သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာန)

(၉) ဦးတင့္ဆန္း (အားကစား၀န္ႀကီးဌာန) (ယခင္ ဟိုတယ္/ခရီး၀န္ႀကီးဌာန၊ အားကစား၀န္ႀကီးဌာန)

ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ႐ံုး၏ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၇ ရက္စြဲပါ အမိန္႔အမွတ္ (၂၂/၂၀၁၂) ျဖင့္ သမၼတက လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ၿပံဳးမိသည္၊ ရယ္မိသည္၊ ေတြးမိသည္၊ ေရးမိသည္

ကာတြန္းတစ္ကြက္ေကာင္းရင္ ေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေလာက္ ထိေရာက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပည့္အ၀ လက္ခံပါတယ္။ ေဆာင္းပါးဆိုတာမ်ိဳးက သိုင္း၀ိုင္းၿပီး အခ်က္အလက္ျပည့္စံုေအာင္ ဆိုလိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကိုေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚသြားရတာမ်ိဳးပါ။ ကာတြန္းကေတာ့ လိုရင္းကို ထိထိမိမိ တစ္ခ်က္တည္း ပစ္လိုက္တာနဲ႔ ပြဲသိမ္းတာမ်ိဳးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဆက္ေျပာတာက ကာတြန္းနဲ႔ သေရာ္တယ္၊ ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတိုင္းလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူးကြ။ ဖတ္တဲ့လူအေနနဲ႔ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ေတြးသြားေအာင္ ေရးႏိုင္မွ အဆင့္ရွိတာကြလို႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူဆက္ေျပာလို႔ရေအာင္ စကားေထာက္ေပးေတာ့ ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဖတ္တဲ့လူက ကာတြန္းကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတြးစရာေတြ တသီႀကီး က်န္ခဲ့ရမယ္။ သာမန္ဖတ္ရင္ သာမန္အဓိပၸါယ္ပဲ ထြက္ၿပီး အျခားတစ္ဖက္က လွည့္ေတြးရင္ အျခားအဓိပၸါယ္တစ္ခု ထြက္ရမယ္ကြလို႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါေပါ့။ ကဲ... စကားေတြပ်ိဳးေနရတာက ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တဲ့ ကာတြန္းေလးေတြ တင္ေပးခ်င္လို႔ စကားခ်ီးေတြ လုပ္ေနရတာပါ။ ကာတြန္းကို တစ္ခါတည္း တင္ေပးလိုက္ရင္လည္း ရပါတယ္။ ကိုဉာဏ္ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း နည္းနည္းေလးေတာ့ ေလရွည္ခ်င္ေသးတာကိုးခင္ဗ်။ ကဲ... ကာတြန္းမ်ားကို ခံစားႏိုင္ၾကပါၿပီခင္ဗ်ာ။ ကာတြန္းေတြရဲ႕ ေအာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာေလးေတြကို ေဖာ္ျပထားပါေသးတယ္။ တုိက္ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ သေဘာတူသည္ျဖစ္ေစ၊ တစ္ထပ္တည္းက်သည္ျဖစ္ေစ (တစ္ခုမွ သေဘာမတူတာမပါဘူး၊ း) ) သည္းခံဖတ္႐ႈ ေပးၾကပါဦးခင္ဗ်။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အားလပ္ရက္ေလး ျဖစ္ၾကပါေစ။

(၁)

အထူးအေထြ ရွင္းျပဖို႔မလိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္လည္း အဆိုးျမင္၀ါဒီတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာရင္လည္း အဲဒီလူေတြက ျပန္ေျပာဦးမယ္။ မိုးရြာတုန္း ေရခံတာပါလို႔။ ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်... မိုးရြာတုန္း ေရခံတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လသာတုန္း ဗိုင္းငင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္စီးပြားေရး ကုိယ္လုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ဘာမွ် မေျပာလိုပါခင္ဗ်ား။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ ေစ်းႏႈန္းေလး သက္သက္သာသာနဲ႔ ထုတ္ေ၀ၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးစာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕ ပ်မ္းမွ်ေစ်းႏႈန္းဟာ သံုးေထာင္နဲ႔ ငါးေထာင္ၾကားမွာ ရွိပါတယ္။ ဒီပိုက္ဆံပမာဏဟာ သာမန္လူတန္းတစ္ရပ္အတြက္ အေတာ့္ကို စဥ္းစားရတဲ့ ေငြေၾကးပါ။ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားေတြက ၀ယ္ဖတ္ႏိုင္ၾကေပမယ့္ နယ္ၿမိဳ႕ေတြမွာရွိတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္က်ေတာ့ အလွမ္းမီတဲ့ ေစ်းႏႈန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ဆိုတာကလည္း တစ္အုပ္ေလာက္ ဖတ္႐ံုနဲ႔ အားလံုးကို သိသြားႏိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဆက္စပ္ဖတ္႐ႈရမွာေတြ၊ အျခားေသာ ဖတ္စရာေတြနဲ႔ ရွိေသးတာပါ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သံုးေထာင္ပဲထား၊ သာမန္လခစားတစ္ေယာက္က တစ္လကို တစ္အုပ္ ၀ယ္ဖတ္တယ္ပဲဆိုဦးေတာ့။ ဒီေန႔လုိ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ တစ္လကို စာတစ္အုပ္ ဖတ္႐ံုနဲ႔ ဘယ္လိုမွ် လူေတာတိုးလို႔ ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ပတ္တစ္ပတ္ကို စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဂ်ာနယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထြက္ေနတဲ့ ဒီေန႔လို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ျမန္မာေတြ အလြယ္တကူ ဖတ္လို႔ရတဲ့ ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ စာအုပ္ေစ်းေတြ မျဖစ္ေသးတာ ၀မ္းနည္းစရာပါ။ ျပည္သူေတြကို ႏုိင္ငံေရးအသိ မရွိဘူးတို႔၊ အသံလႊင့္ဌာနေတြက ေျပာတာကိုပဲ ယံုမေနၾကနဲ႔တို႔ မေျပာၾကပါနဲ႔ဦး။ ျပည္သူေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဖတ္ၿပီး ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္လို႔ရေအာင္ အရင္းအျမစ္ေတြျဖစ္တဲ့ စာအုုပ္စာေစာင္ေတြကိုပဲ လူတုိင္းအလြယ္တကူ ဖတ္ႏိုင္တဲ့ ေစ်းႏႈန္းေရာက္ေအာင္ (စာအုုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြရဲ႕ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ဆိုလွ်င္ သင့္ေလ်ာ္မည္ထင္၏) ႀကိဳးစားၾကပါဦးလို႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားနဲ႔ ထုတ္ေ၀သူမ်ားကို တိုက္တြန္းလုိက္ပါရေစ။

(၂)

ဒီမုိကေရစီေခတ္ကို ကူးေျပာင္းစ ယေန႔ကာလမွာ အေတာ္ႀကီးကို ေဟာ့ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သမၼတႀကီးက တက္လာကတည္းက ေကာင္းမြန္ေသာအုပ္ခ်ဳပ္မႈ၊ သန္႔ရွင္းေသာအစိုးရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္သြားမယ္လို႔ အတိအလင္း မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ေအာက္ေျခအဆင့္ကစၿပီး ဟိုးအထက္အျမင့္ဆံုးအထိ တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႕ သတင္းေမႊးေတြက ရွိခဲ့တာကိုး။ တကယ္ပိုင္တာ မပိုင္တာ မေျပာနဲ႔ ေကာလာဟလထြက္တဲ့ ကိန္းဂဏန္းပမာဏေတြကို ေျပာရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ မူးမိုက္မတတ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံလို႔လည္း ေျပာၾကေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲက ဒီလူေတြက ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ခ်မ္းသာေနၾကတာလဲဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔ လံုး၀ဉာဏ္မမီခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္... စာေရးက လဘက္ရည္ဖိုးေတာင္းမယ္၊ ႐ံုးအုပ္က ထမင္းဖိုးေတာင္းမယ္၊ မန္ေနဂ်ာက တစ္ပုလင္းဖိုးေတာင္းမယ္၊ သူ႔အထက္ကလူက ..........ေတာင္းမယ္၊ သူတို႔အထက္ကလူက .........ေတာင္းမယ္၊ သူတို႔အထက္... သူတို႔အထက္.... သူတို႔အထက္.... အင္း ဒီလိုနဲ႔ တက္သြားလိုက္ေတာ့ တုိက္ေတာင္းတာေတြ၊ ေျမကြက္ေတာင္းတာေတြ၊ ကားေတာင္းတာေတြ၊ ရွယ္ယာေတာင္းတာေတြ၊ တစ္ဆင္စာေတာင္းတာေတြ၊ ဘဏ္စာရင္းမွာ ထည့္ခုိင္းတာေတြ၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ ရွိႏုိင္တယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည့္မိတာေတြပါ၊ လက္ေတြ႔မွာ အဲဒီလို တကယ္လုပ္မလုပ္ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ တကယ္မသိပါဘူးေနာ္၊ စိတ္ကူးသက္သက္ပါ) တစ္ခုေတာ့ ေျဖေတြးေတြးလို႔ ရပါတယ္။ ဂုဏ္ယူမယ္ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူစရာေပါ့။ တခ်ိဳ႕က ေျပာတတ္ၾကတယ္ေလ။ ေခတ္ပ်က္ႀကီးတို႔၊ ဆုတ္ကပ္တို႔ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခတ္မီတိုးတက္တယ္၊ ႏုိင္ငံျခားယဥ္ေက်းမႈေတြ ၀င္လာတယ္၊ ႐ိုးရာဓေလ့စ႐ုိက္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္တယ္ပဲေျပာေျပာ လူႀကီးသူမေတြ၊ ကုိယ့္ထက္ႀကီးတဲ့သူေတြကို ဂါရ၀ျပဳတဲ့ဓေလ့၊ သိတတ္တဲ့ဓေလ့၊ ခ်ဥ္းကပ္တဲ့ဓေလ့ (ျခင္းကပ္ျခင္း မဟုတ္ပါ) ကေတာ့ မေပ်ာက္မပ်က္ဘဲ ယေန႔တုိင္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ဆဲပါလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ျဖင့္ အသားလြတ္ႀကီး ဂုဏ္ယူမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

(၃)

စာေပစိစစ္ေရးက ႀကိဳတင္စိစစ္ျဖတ္ေတာက္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြကို မလုပ္ေတာ့ဘဲ ထုတ္တင္စနစ္ကို ေျပာင္းေပးလုိက္ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ အမ်ားစုက မယံုမရဲနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနဆဲ၊ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ေနဆဲ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ တကယ့္ကို ကြက္တိက်တဲ့ ကာတြန္းတစ္ကြက္ပါပဲ။ ေရးၾကည့္ပါလားဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္က အရင္အပတ္ကထုတ္တဲ့ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ထဲက ဆရာမႀကီး ေဒါက္တာျမင့္ျမင့္ခင္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးကို ၫႊန္းဆိုခ်င္သဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာလည္း တင္ေပးထားပါတယ္။ ပညာဟူသည္ ျမတ္ေရႊအိုး ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ပါ။ ဖတ္ၿပီးတဲ့သူေတြကေတာ့ သိေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီထက္ေရးရရင္ေတာ့ နာမည္တပ္ၿပီး ဆဲတဲ့ဟာကို ဂ်ာနယ္ထဲမွာေရးဖို႔ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ေတြးမိတာက စာနယ္ဇင္းေတြအေနနဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္ မရွိဘူး၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္  မေရးရဘူးဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲလို႔ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမရပါဘူး။ ဆိုလိုတာက သူတို႔ေတြက ဘယ္လိုေရးခ်င္တာလဲ။ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ ဆိုတာကို သူတို႔ေတြက ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုသလဲဆိုတာကို သိခ်င္ပါတယ္။ ဒီေန႔အထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ကပဲ ထံုလြန္းအလြန္းတာလား မသိပါဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးတယ္ဆိုတာ ဒီလိုဒီလို ေရးတာကြဆိုၿပီး ရွင္းျပတာမ်ိဳးကို မဖတ္ဖူးေသးပါဘူး။ သူမ်ားအတြင္းေရးကို ပုတ္သင္ဥေပၚေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ေရးသားမွ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္လို႔ ဆိုလိုတာလားလို႔လည္း မၾကာမၾကာ ေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြက ေခတ္ႀကီးကို ျပင္ခ်င္ၾကတာမဟုတ္လား၊ ေကာင္းမြန္တဲ့၊ တရားမွ်တတဲ့ ေခတ္တစ္ခုကို ဖန္တီးခ်င္ၾကတာ မဟုတ္လား။ အခုျဖစ္ေနတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥေတြက ပုဂၢိဳလ္ေရးတုိက္ခိုက္မႈဆန္ဆန္၊ လက္သီးပုန္းထိုးျခင္းဆန္ဆန္၊ ရန္တုိက္ေပးျခင္းဆန္ဆန္၊ အပုပ္ခ်ျခင္းဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ မီဒီယာေတြကို ေ၀ဖန္တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အီးေမးလ္ေတြနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေပးၾကသူေတြ၊ ေမတၱာပို႔ၾကသူေတြ ရွိပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့.... ကၽြန္ေတာ္စာေတြကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ကတည္းကစၿပီး ယေန႔အခ်ိန္အထိ မေျပာင္းမလဲဘဲ ရွိေနတဲ့ ခံယူခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ဓားသြားထက္ ကေလာင္သြားထက္တယ္ ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္လည္း ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ဟာ ဘယ္လိုလူလဲ၊ ဘယ္သူ႔ဘက္ကလည္းဆိုတာ သိေလာက္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

(၄)

ကၽြန္ေတာ္အင္မတန္မွ သေဘာက်မိတဲ့ ကာတြန္းေလးပါ။ ဒီေန႔အထိလည္း ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္ေသးတဲ့ အခ်က္က လမ္းျပင္ေနသည္ ဆိုတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေထာင္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ ေက်ာက္ခဲေတြျဖည့္ ကတၱရာေလာင္းၿပီး အခုထိ ဘာလို႔ျဖစ္ေနသလဲဆိုတာပါပဲ။ လႊတ္ေတာ္မွတ္တမ္းမွာ ဖတ္ဖူးတာေလးတစ္ခုကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ နာမည္ႀကီး လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီး မဲဆႏၵနယ္အမွတ္ (၁၂)က ဦးလွေဆြက သူ႔ေဒသမွာ လမ္းေတြမေကာင္းလို႔ ျပင္ေပးဖို႔ေျပာရင္းနဲ႔ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ အဲဒီမွတ္တမ္းကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရယ္လုိက္ရတာ အူေတြကို နာလို႔ဆိုသလိုပါပဲ။ မ်က္ေစ့ထဲမွာလည္း ကြက္ကြက္ထင္ထင္ႀကီး ျမင္မိတာကိုး။ ဦးလွေဆြက လမ္းျပင္တယ္ဆိုတာကလည္း ဘုရားစူးလမ္းျပင္ၾကတာပါ၊ ေက်ာက္ခဲေလး နည္းနည္းပါးပါးခင္း၊ အေပၚကေန လမ္းႀကိတ္စက္နဲ႔ႀကိတ္၊ ၿပီးေတာ့ အေျပးအျမန္ဆံုးလူကို ကတၱရာပံုးဆြဲၿပီး ေျပးခိုင္းတာပါတဲ့။ ကဲ.... မ်က္ေစ့ထဲသာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ။ အခု ကၽြန္ေတာ့္႐ံုးေရွ႕မွာ လမ္းဖာေနၾကတယ္ (အဲ..ေဆာရီးဗ်ာ၊ လမ္းျပင္ေနၾကတယ္)။ ေမးၾကည့္ေတာ့ စည္ပင္က ၀န္ထမ္းေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ ကန္ထ႐ုိက္ေပးၿပီး လုပ္ခုိင္းတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဟိုးအေပၚမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ကာတြန္းနဲ႔ ဆက္စပ္မိသြားၿပီဗ်။ ဆက္ေတြးၾကည့္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ စည္ပင္ကျပင္ရတာဆိုပါစို႔၊ ေသခ်ာကေတာ့ စည္ပင္ဟာ ကန္ထ႐ုိက္ကုိ လမ္းျပင္ဖို႔အတြက္ သူရထားတဲ့ ဘတ္ဂ်က္အတိုင္း ေပးမွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ သေဘာမတူသူေတြ ရွိရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ဗ်ာ။ :P ဆိုလိုတာက ဒီလမ္းျပင္ဖို႔ ဘတ္ဂ်က္က သိန္းတစ္ရာရထားရင္ သူက ကန္ထ႐ိုက္ကို သိန္းတစ္ရာေပးၿပီး ခုိင္းမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒါကိုေျပာတာ။ ကန္ထ႐ုိက္ကလည္း သူယူထားတဲ့ တန္ဖိုးအတုိင္း အဲဒီလမ္းကို ခင္းမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္ဗ်။ ဆိုလုိတာက သိန္း ၈၀ နဲ႔ယူၿပီး ကန္ထ႐ိုက္က လုပ္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီလမ္းကို သူက သိန္း ၆၀ ဖိုးေလာက္ပဲ ခင္းႏုိင္တယ္ဗ်။ ဒါမွ သူ႔အတြက္ က်န္မွာကိုး။ သိန္း ၆၀ ဖိုးေတာ့ မကပါဘူးကြာလို႔ ေျပာသူေတြရွိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ဗ်ာ။ ကဲ... အဲဒီလမ္းက ေကာင္းႏုိင္ပါဦးမလား စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုသာဆိုရင္ (ကာတြန္းေၾကာင့္ေျပာတာေနာ္) ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာ ရွိသမွ်လမ္းေတြဟာ ဖာလမ္းေတြခ်ည္းပဲဗ်။ မင္းဘယ္လမ္းမွာ ေနသလဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဖာလမ္းမွာ ေနတယ္ခင္ဗ်လို႔ ေျဖလိုက္မယ္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ သိပ္ေတာ့မနိပ္လွပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ ဘယ္လမ္းမွာေနသလဲဗ်။ အဟီး။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဗ်ာ။

(၅)

ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့တဲ့ ကာတြန္းတစ္ကြက္ပါပဲ။ မၿပံဳးဘဲ ၀ါးလံုးကြဲရယ္ ဆိုသလုိမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ ဒီကာတြန္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ တကူးတကန္႔ ရွင္းျပဖို႔ လိုမယ္မထင္ဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ပါရဲ႕။ ေခတ္အေျခအေနအရ ဘယ္လုိေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ စာဖတ္သူေတြက ပိုသိပါတယ္။ အၿငိမ့္ထဲက လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေနာက္သလိုသာ ေနာက္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ အဲဒီကာတြန္းလည္း ဖတ္ၿပီးေရာ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္က လူရႊင္ေတာ္ေလသံနဲ႔ အူ၀ဲ... အူ၀ဲ.... အူ၀ဲ.... လို႔ပဲ ေအာ္လုိက္မိပါတယ္ဗ်ာ။ ၿပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးႏိုင္ၾကပါေစ။

အမွတ္တရ

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၆ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။

ည ၈ နာရီ ၀၅ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။ 

ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာခံု႐ံုး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သေဘာထားအျမင္မ်ား

ဦးေက်ာ္၀င္း (ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးေလ့လာသံုးသပ္သူ၊ စာေရးဆရာ)

ကြၽန္ေတာ္ ဉာဏ္မီသေလာက္ေျပာရရင္ အခုကိစၥက ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ႏုိင္မယ္ ထင္တယ္။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ အေျခခံဥပေဒအေပၚ နားလည္ခ်က္။ ဒါကို ႐ိုး႐ုိးသားသား မတူၾကတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မသိႏုိင္၊ သိခြင့္မရွိတဲ့ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းရင္းတစ္ခ်ဳိ႔ ရွိေကာင္းရွိႏုိင္တယ္။ ေျပာရရင္ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔ အားၿပိဳင္မႈမ်ဳိးလားေပါ့။

ပထမအခ်က္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခက အေျခခံဥပေဒကို ႐ိုး႐ိုးသားသား နားလည္ခ်က္ မတူတာဆုိရင္ ညႇိႏႈိင္းလုိ႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ့သူေတြကို သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနတဲ့ ခုလိုခ်ိန္မွာ မူလအဓိပၸာယ္ ျပန္ေဖာ္ဖုိ႔က သိပ္ခက္မယ္ မထင္ဘူး။ မူလအဓိပၸာယ္ကိုက လက္ေတြ႔အလုပ္လုပ္ရာမွာ အခက္အခဲ ျဖစ္သလိုရွိေနရင္ ျပင္သင့္ျပင္ရမွာပါ။

ဒုတိယျဖစ္ႏုိင္ေျခ အားၿပိဳင္မႈဆုိရင္ေတာ့ ေျဖရွင္းရခက္လိမ့္မယ္။ အားၿပိဳင္မႈ ဘရိတ္ေပါက္ၿပီး ပဋိပကၡအသြင္ ေရာက္သြားရင္ ႏုနယ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအတြက္ အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္။ ဒါကို ႏွစ္ဖက္စလံုး ထိန္းမွျဖစ္မယ္၊ ထိန္းၾကပါလုိ႔လည္း ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ အာဏာသံုးရင္ တစ္နည္းေျပာရရင္ မ႑ိဳင္သံုးခုဟာ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ လိုသလို ညီၫြတ္ဖို႔လည္း လုိမယ္ထင္တယ္။

ကမၻာကေရာ ျမန္မာကပါ အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံရဲ႔ အေျပာင္းအလဲမွာ ဦးသိန္းစိန္တုိ႔၊ သူရဦးေရႊမန္းတုိ႔ဆုိတာ ထင္ရွားတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြပါ။ လူပုဂၢဳိလ္အရေျပာရရင္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ညီၫြတ္ေရး၊ အဖြဲ႔အစည္းအရ ေျပာရရင္ အစိုးရနဲ႔လႊတ္ေတာ္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈဟာ ဒီကေန႔ အေျပာင္းအလဲရဲ႔ ေသာ့ခ်က္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

သမၼတ ဦးသိန္းစိန္၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ သူရဦးေရႊမန္းနဲ႔ လူထုအမ်ားစု အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ လက္တြဲေဆာင္ရြက္သြားၾကရင္ အခက္အခဲအားလံုး ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး လုိရာခရီးကို ေအးေအးေညာင္းေညာင္း ဆက္ႏုိင္မယ္ ထင္တာပဲ။ အဲဒီတုိင္းပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။

ဦးသိန္းၫြန္႔ (ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္)

ကြၽန္ေတာ္နားလည္တာက ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရကုိ ဖြင့္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အေရးႀကီးဆုံးအခ်က္က ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒပုိင္းဆုိင္ရာ ပဋိပကၡေပါ့။ လက္ေတြ႔က်က် စဥ္းစားတာက ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ သ၀ဏ္လႊာ၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ သ၀ဏ္လႊာ ဒီႏွစ္ခုကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လႊတ္ေတာ္က ယူထားတာက လႊတ္ေတာ္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္တဲ့အခါမွာ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ သက္ဆုိင္ရာ၀န္ႀကီးေတြ၊ ဒုတိယ၀န္ႀကီးေတြကုိ ေခၚယူေမးျမန္း စုံစမ္းတဲ့အခါမွာ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ဆုိတာ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီဘက္က လုိခ်င္တာ လုပ္ပုိင္ခြင့္။ သမၼတရဲ႔ သ၀ဏ္လႊာကုိ ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ခံစားခြင့္၊ ခံစားပုိင္ခြင့္ေတြ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ဒီဟာေတြေပးရမွာကုိ သမၼတဘက္ကလည္း တြက္ခ်က္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႔ စုိးရိမ္ပူပန္မႈကုိ ေဖာ္ျပတာ။

အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ ေျပာရရင္ ဒီႏွစ္ခုကုိ ညႇိလုိက္ဖုိ႔ လုိတယ္။ လႊတ္ေတာ္က လုိလားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္သည္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ပဲ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေဘာင္ခတ္လုိက္ေပါ့။ အဲဒါဆုိ သမၼတႀကီးေျပာခ်င္တဲ့ ခံစားပုိင္ခြင့္ ဆုိတဲ့ဟာမ်ဳိးလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ အလုပ္ျဖစ္သြားၿပီ။ အခုလုိ ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းတဲ့ အရွိန္ျမင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဒီျပႆနာေၾကာင့္ ေႏွးေကြးမွာ မလုိလားဘူး။

ဦးခင္ေမာင္ေဆြ (အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအင္အားစုပါတီ NDF ဥကၠ႒)

ဒီျပႆနာက ဘယ္အရာကိုမွ ယတိျပတ္ ေျပာလုိ႔မရဘူး။ အေျခခံဥပေဒမွာ ပါတာနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာ ျပ႒ာန္းထားတာေတြက ဘာကိုမွ ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းရွင္းလင္းလင္း အေျဖေပးမထားဘူး။ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္ေနတယ္။ မွီျငမ္းစရာ မရွိလုိ႔ ၀ိ၀ါဒ ကြဲေနတာကိုး။ ဥပေဒျပဳေရးအာဏာကေတာ့ အားလံုးလႊမ္းၿခံဳၿပီး ရွင္းလင္းေအာင္ လုပ္လို႔ရတာေပါ့။ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းေဖးမၿပီး ညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔သြားရင္ ပိုအဆင္ေျပမယ္လုိ႔ ထင္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၁၀ ပါတီနဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးနဲ႔ ေတြ႔တုန္းကလည္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာနဲ႔ ဥပေဒျပဳေရးအာဏာ ညီညီၫြတ္ၫြတ္သြားရင္ ႏုိင္ငံအတြက္ ပိုေကာင္းမယ္ဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိ ညီၫြတ္ေနမွ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔အတူ ေပၚလာတဲ့ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲက ပိုသိမ္ေမြ႔ၿပီး ေျပလည္ႏုိင္မယ္ထင္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။

ဒီကိစၥက သမၼတႀကီးကေန ေရွ႔ေနခ်ဳပ္ကတစ္ဆင့္ တင္တဲ့ကိစၥကို ျပန္႐ုပ္ရင္ အနည္းငယ္ ေျပလည္ေလာက္တယ္။ အဲဒါမွ ခက္ခဲေနတယ္ဆုိရင္ ခံစားခ်က္ေတြ ပုဂၢဳိလ္ေရးဖယ္ရွားၿပီး ဒီမုိကေရစီက်င့္စဥ္အရ ထိန္းေက်ာင္းေဖးမၿပီး ညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ သြားသင့္တယ္။

မေန႔ကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သမၼတနဲ႔ ေတြ႔တယ္လုိ႔ ၾကားပါတယ္။ ဒီျပႆနာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ၀င္ေရာက္ညႇိႏႈိင္းေပးႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္လာမယ္ ထင္တယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ရယ္၊ သမၼတရယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရယ္ ၀ိုင္း၀န္းေျဖရွင္းလုိက္ရင္ ေျပလည္သြားလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္တယ္။

ေဒါက္တာ ေအးေမာင္ (အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္)

ခံု႐ံုးရဲ႔ သံုးသပ္ခ်က္ကို ခံု႐ံုးကပဲ ဆံုးျဖတ္ရလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ခံု႐ံုးကုိ ဖြဲ႔စည္းတာလည္း ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က ဖြဲ႔စည္းတာ။ ခံု႐ံုးမွာ ပါသင့္ပါအပ္တဲ့ ခံု႐ံုးအဖြဲ႔၀င္ေတြရဲ႔ အရည္အခ်င္းကိုလည္း သတ္မွတ္ထားတာ ရွိတယ္။ ခံု႐ံုးကို ဘာေၾကာင့္ ဖြဲ႔စည္းသလဲဆုိေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒရဲ႕ ပုဒ္မ တစ္ခုခ်င္းကုိ အကြၽမ္း၀င္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက အင္မတန္ နည္းတယ္ဗ်။ ခုံ႐ုံးမွာပါတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက (မႏႈိင္းေကာင္းပါဘူး) တိပိဋက အာဂုံေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလုိ ဆုိရင္ေတာ့ ေမးႏုိင္ေထာက္ႏုိင္တာေပါ့။ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြကုိက ဒီဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ တစ္ခုခ်င္းေပၚမွာ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ျပည့္ၿပီလား၊ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ သုံးသပ္ရလိမ့္မယ္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံက တကယ္တမ္း သူတုိ႔ေရးခဲ့တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံ မဟုတ္ဘူး။

ဦးေအာင္တုိးဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္မေျပာဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔သည္ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိတဲ့အခါမွာ မမွားပါဘူးလုိ႔ ေျပာလုိ႔မရဘူး။ ဒီဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒက ဘာကုိ ရည္ရြယ္သလဲ။ ေဒါက္တုိင္ႀကီး သုံးခု၊ မ႑ိဳင္ႀကီး သုံးခု Check and Balance ပုံသဏၭာန္ကုိ သြားခ်င္တာ။ ဒါမ်ဳိးျဖစ္ဖုိ႔ ဖန္တီးထားတဲ့ ပုဒ္မေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဥပမာ-ပုဒ္ ၂၁၇၊ သူ႔ရဲ႕အတုိင္းအတာ၊ အာဏာစက္ေတြ ရွိတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ဟုိတုန္းကသြားသလုိ သြားခ်င္တာပဲ။ ဒါလည္း ဓမၼတာ သဘာ၀က်တာပဲ။ သူတုိ႔က မေျပာင္းလဲလုိဘူးေလ။ ခုေျပာင္းလဲလုိတဲ့ စနစ္ကုိ တီထြင္တာမုိ႔လုိ႔ ဒီဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ျဖစ္လာတာ။ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒက ပုဒ္မတစ္ခုခ်င္းမွာ သီးသန္႔စီ ေပးထားတာ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ တကယ္တမ္း အဓိပၸာယ္ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ဖြင့္ႏုိင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရွိဖုိ႔ အေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ခုံ႐ုံးမွာ လုိအပ္တယ္။ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ တစ္ခုခ်င္းစီရဲ႕အဓိပၸာယ္ႂကြယ္၀မႈကုိ ဖြင့္ဆုိႏုိင္မွ ျပည္သူေရာ၊ အစုိးရေရာ၊ လႊတ္ေတာ္တုိ႔ေရာ မွ်ေ၀ခံစားႏုိင္မွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရည္အခ်င္း ျပည့္၀တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ လိုတယ္။ ေဒါသ၊ ဆႏၵစြဲ မပါရဘူး။

စြပ္စြဲျပစ္တင္မႈ လုပ္ရမွာေပါ့။ လုပ္ရမယ့္တာ၀န္က ျပည္သူေတြက ေပးထားတာ။ လႊတ္ေတာ္ကုိေရာက္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္တုိင္းက တည့္မတ္ေပးရမယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ခ်င္မွလည္း လုပ္ျဖစ္မယ္။ တာ၀န္သိသိနဲ႔ တာ၀န္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ညႇိႏႈိင္းႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ခုံ႐ုံးက သူ႔ဟာသူ ႏုတ္ထြက္သြားမွာ။ အဲဒါ အေကာင္းဆုံးပဲ။

ေဒၚခင္၀ိုင္းၾကည္ (အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္)

တင္မယ္လုိ႔ ၾကားေပမယ့္ တကယ္တမ္း ညႇိလုိက္တဲ့အခါ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္ေလ။ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ Confirm (အတည္) မျဖစ္ေသးဘူး။ အန္တီ့သေဘာထားက အန္တီတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ Trust (ယံုၾကည္မႈ) လုိတယ္။ Unity လိုတယ္။ ေနာက္ Negotiation (ညႇိႏိႈင္းေစ့စပ္မႈ) လိုတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့မွ Peace တုိ႔၊ Development တုိ႔က လာမွာ။ Procedure (အဆင့္)ေတြက အဲလိုရွိတယ္ဆုိေတာ့ အန္တီက စိတ္ရင္းအတုိင္း အကုန္လံုး Negatiate လုပ္တယ္။ ေဆြးေႏြးတယ္။ ညႇိႏႈိင္းတယ္။ အဆင္ေျပတယ္။ အၿမဲတမ္း အဲဒါမ်ဳိးကိုပဲ လုိခ်င္တယ္။ လုိခ်င္တာဆုိေတာ့ တကယ္လုိ႔သာ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ညႇိႏႈိင္းတုိင္ပင္လုိ႔ အဆင္ေျပသြားတယ္ဆုိရင္ အန္တီတုိ႔က အရမ္း၀မ္းသာတယ္ေပါ့။ ေပါင္းလုပ္ၾကရမယ့္ သူေတြပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုရွိတာက ဥပေဒရဲ႕အထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိရဘူးေလ။ အဲဒီက်ေတာ့ ဥပေဒျပဳေနတဲ့သူေတြရဲ႕ Role နဲ႔ အဆင့္ကေတာ့ တစ္စံုတစ္ရာ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ Responsible (တာ၀န္)က်တဲ့ အဆင့္တစ္ခု ရွိရမယ္။ အဲဒီေတာ့ အန္တီေျပာတဲ့ စကားလံုးေတြက ဘယ္ကုိ ဦးတည္ေနသလဲ။ ဘယ္လုိ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္ဆုိတာ သိမွာပဲ။

ဦးရဲထြန္း (ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္)

အေကာင္းဆုံး ျဖစ္တာကေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတက ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္ အဖြဲ႔အစည္းဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဒီခုံ႐ုံးကုိ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒမွာ ဘယ္လုိဆုိထားသလဲ ဆုိၿပီးေတာ့ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခုိင္းတာ။ အဲဒီေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒခုံ႐ုံးကလည္း ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ အဖြဲ႔အစည္းဆုိသည္မွာ ဆုိၿပီးေတာ့ အဓိပၸာယ္ဖြင့္႐ုံပဲ သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒခုံ႐ုံးက ဒီဟာေတြ ညီမညီဆုိတာ ဘယ္ဟာေတြပဲ လုပ္ခြင့္ရွိသလဲဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္လႊတ္ေတာ္မွာျပဳမယ့္ ဥပေဒေတြက်ေတာ့မွသာ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒနဲ႔ ညီမညီ ဆုိတာကုိ လုပ္ရမယ့္ တာ၀န္ရွိတာ။ ႏုိင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖံြ႔ၿဖဳိးေရးေကာင္စီ လက္ထက္က ျပဳခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြေရာ အဂၤလိပ္လက္ထက္က ျပဳခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြေရာ ညီမညီဆုိတာ သုံးသပ္ဖုိ႔ သူ႔ထဲမွာ မေဖာ္ျပထားဘူး။ အဲဒါက ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒထဲမွာလည္း မပါဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒခုံ႐ုံး ဥပေဒထဲမွာလည္း မပါဘူး။

အဲဒီေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတက ေပးလုိက္တဲ့ တာ၀န္ကေတာ့ ဥပေဒနဲ႔ညီတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ျပန္ၿပီး ေျဖသင့္တာလဲဆုိရင္ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ အဖြဲ႔အစည္းဆုိသည္မွာ ျပည္ေထာင္စု အစုိးရအဖြဲ႔၊ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္၊ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ခုံ႐ုံး စသျဖင့္ေပါ့ေလ အတိအက် ေဖာ္ျပၿပီးေတာ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္၊ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္တုိ႔က ဖြဲ႔စည္းတဲ့ ေကာ္မတီ၊ ေကာ္မရွင္နဲ႔ အဖြဲ႔မ်ားဟာ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ဥပေဒျပဳ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ျဖစ္တယ္လုိ႔ အဓိပၸာယ္ ေကာက္ယူႏုိင္ပါတယ္လုိ႔ေျပာရင္ အဲဒါ ႏွစ္ဖက္စလုံးအတြက္ ေကာင္းတယ္။ အဲဒါက ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး လုိခ်င္တဲ့ အေျဖလည္း ရသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိလည္း ဒီအဆင့္ အမွန္အတုိင္းပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က လုိခ်င္လုိ႔ ျပ႒ာန္းတဲ့ဟာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒမွာ ပါတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံံ႔ၿဖဳိးေရးေကာင္စီရဲ႕ ဥပေဒေတြထဲမွာ အတိအက် ပါၿပီးသား။

သူတုိ႔က အဲဒီဥပေဒေတြကုိ ေလ့လာသုံးသပ္ခြင့္ မရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒထဲမွာပါတဲ့ စာသားကုိပဲ လုပ္ရင္ လုံေလာက္ၿပီ။ ထပ္မကြန္႔နဲ႔။ ထပ္ကြန္႔ရင္ သူ႔ကုိ ေပးအပ္မထားတဲ့ တာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္လုိက္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟာလည္း ဥပေဒနဲ႔ မညီေတာ့ဘူး၊ အာဏာမသက္ေရာက္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က ခုံ႐ုံးရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေနာက္ပုိင္းမွ ဖြဲ႔စည္းတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပါ၀င္တဲ့ တရားစီရင္ေရးနဲ႔ ဥပေဒစုိးမုိးေရး ေကာ္မတီကုိ ျပည္ေထာင္စု အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္သည္လုိ႔ ေရးထည့္ေပးတာလည္း မမွားဘူး။ မွန္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္က အာဏာ မသက္ေရာက္လုိ႔။

အဲဒီရဲ႕ Concept ေပါ့။ အဲဒါကုိ ယူၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒မ်ား၊ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ခုံ႐ုံးဥကၠ႒နဲ႔ အဖြဲ႔ရယ္ ဒါကုိ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္လုိက္ရင္ ဘာမွ လုပ္စရာ မလုိဘဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း သူတုိ႔ကုိ ျဖဳတ္စရာမလုိ၊ သူတုိ႔လည္း ႏုတ္ထြက္စရာ မလုိ၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က အလုိအေလ်ာက္ ျပယ္သြားၿပီ ဆုိၿပီးေတာ့ လုပ္လုိ႔ရတယ္။

(The VOICE Weekly ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၈၊ အမွတ္ ၃၄၊ စာမ်က္ႏွာ ၂၂၊ ၂၃ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။) 

အေမရိကန္တရား႐ံုးခ်ဳပ္အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း

အေမရိကန္ႏုိင္ငံ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို စက္တင္ဘာ ၁၇ ရက္ေန႔ ၁၇၈၇ ခုႏွစ္မွာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရးညီလာခံက မူၾကမ္း ေရးဆြဲခဲ့ပါတယ္။ မတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔ ၁၇၈၉ ခုႏွစ္မွာ စတင္အသက္၀င္ပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒ အခန္း ၃ ပါ ျပ႒ာန္းခ်က္အရ တရား႐ံုးခ်ဳပ္ကို ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂ ရက္ေန႔ ၁၇၉၀ ခုႏွစ္မွ စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္အေျခခံဥပေဒအရ တရား႐ံုးခ်ဳပ္ဟာ အျမင့္ဆံုး တရားေရးအဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ၿပီး အေျခခံဥပေဒကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆို ဆံုးျဖတ္ဖို႔အတြက္လည္း တာ၀န္ရိွပါတယ္။ တရား႐ံုးခ်ဳပ္ တရားသူႀကီးမ်ားကို သမၼတက အမည္စာရင္း တင္သြင္းၿပီး အထက္လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳ ခန္႔အပ္ပါတယ္။ သက္တမ္းအကန္႔အသတ္ မရိွပါဘူး။ အရည္အခ်င္း ပ်က္ယြင္းေၾကာင္း ျပစ္တင္စြပ္စြဲ ဖယ္ရွားမခံရဘူးဆိုရင္ ဆႏၵရိွသေရြ႕ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္လို႔ ရပါတယ္။

၁၈၀၃ ခုႏွစ္မွာ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ ဂၽြန္မာရွယ္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ တရား႐ံုးခ်ဳပ္က Marbury v. Madison အမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြန္ဂရက္လႊတ္ေတာ္က ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ တရားစီရင္ေရးဆုိင္ရာဥပေဒ(၁၇၈၉) ဟာ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒနဲ႔ မကိုက္ညီဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီအမႈဟာ အေမရိကန္အေျခခံဥပေဒ အသက္၀င္လာၿပီးေနာက္ ပထမဆံုးအျဖစ္ တရားစီရင္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္သံုးခုရဲ့ အခန္းက႑ကို တိတိက်က် ခြဲျခားသတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ စီရင္ခ်က္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သမုိင္း၀င္စီရင္ထံုး Landmark Case အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ ဂၽြန္မာရွယ္က အေျခခံဥပေဒကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တရား႐ံုးခ်ဳပ္ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အခုလိုေရးသားခဲ့ပါတယ္ -

Congress cannot pass laws that are contrary to the Constitution, and it is the role of the Judicial system to interpret what the Constitution permits.

တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ ဂၽြန္မာရွယ္ဟာ ၁၈၀၁ ခုႏွစ္ကေန ၁၈၃၅ ခုႏွစ္အထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ သမုိင္းမွာ တရားေရးမ႑ိဳင္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို တိတိက်က် ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ေပးခဲ့သူအျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္တာ၀န္ေပးခဲ့တဲ့ သမၼတဂၽြန္အဒမ္ကေတာ့ တရားသူႀကီးဂၽြန္မာရွယ္ဟာ အေမရိကန္ျပည္သူေတြအတြက္ သူေပးခဲ့တဲ့ အေကာင္းဆံုး လက္ေဆာင္ပါပဲလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

၁၈၀၃ ခုႏွစ္ Marbury v. Madison အမႈကေနစၿပီး ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္အထိ တရား႐ံုးခ်ဳပ္ဟာ ကြန္ဂရက္လႊတ္ေတာ္က ျပ႒ာန္းတဲ့ ဥပေဒ သို႔မဟုတ္ ဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္အခ်ိဳ႕ဟာ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ မကိုက္ညီဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ၁၆၃ ႀကိမ္ ရိွပါတယ္။

တရား႐ံုးခ်ဳပ္ သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တရား႐ံုးခ်ဳပ္တစ္ခုလံုးကို ျပစ္တင္စြပ္စြဲၿပီး ဖယ္ရွားဖို႔ႀကိဳစားတာ တစ္ႀကိမ္မွ မႀကံဳခဲ့ရပါဘူး။ ၁၈၀၅ တရား႐ံုးခ်ဳပ္တရားသူႀကီး Samuel Chase ကိုပဲ တရားစီရင္တဲ့ေနရာမွာ ပါတီစြဲနဲ႔ လုပ္တယ္ဆိုၿပီး ျပစ္တင္စြပ္စြဲဖို႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီစြပ္စြဲခ်က္ဟာလည္း စစ္ေဆးၾကားနာတဲ့ အထက္လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ ပယ္ခ်ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ အေမရိကန္တရား႐ံုးခ်ဳပ္သမုိင္းမွာ သူဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ ျပစ္တင္စြပ္စြဲၿပီး ရာထူးက ဖယ္ရွားဖို႔ ႀကိဳးစားခံရေသာ တရား႐ံုးခ်ဳပ္ တရားသူႀကီးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

 

(ဦးရဲထြဋ္ရဲ႕ Facebook စာမ်က္ႏွာက ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ မေန႔က တင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေမာင္၀ံသရဲ႕ စြပ္စြဲျပစ္တင္မယ္ဆိုတဲ့ကိစၥ ျပန္စဥ္းစားၾကပါဦးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ဖတ္သင့္တယ္ထင္လို႔ ျပန္လည္ေ၀မွ်လိုက္တာပါ။)

ပညာဟူသည္ ျမတ္ေရႊအိုး - ေဒါက္တာ ျမင့္ျမင့္ခင္

- - - - - - - 

အဲဒီလို ကံၾကမၼာဆိုးႀကီးကို ႀကံဳလုိက္ရလို႔ နစ္နာမႈေတြ နာၾကည္းရမႈေတြ မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ မ်ားခဲ့ေပမယ့္ အဆိုး၀ါးဆံုး တစ္ခုကေတာ့ ပညာေရးစနစ္ကို အဖတ္ဆယ္မရေလာက္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကေတာ့ "အေမွာင္ေခတ္" လူေတြအတြက္မကဘဲ ေနာင္လာေနာက္သား လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ကိုပါ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္ေစတဲ့ ရာဇ၀တ္မႈကို က်ဴးလြန္လိုက္တာလို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။

- - - - - 

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအျမင္မွာေတာ့ ပညာဆိုတာ ေက်ာင္းၿပီးသူတစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း တကယ့္ဘ၀ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို တန္း၀င္သြားႏိုင္ၿပီး အဲဒီမွာ ႀကံဳဆံုရမယ့္ ျပႆနာေပါင္းကို ေကာင္းေကာင္း ရင္ဆိုင္ႏိုင္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ ရွိရမယ္။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးေရာက္ေအာင္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္က တာ၀န္ယူရမယ္။ အခု ပညာေရးစနစ္က ဒီလိုအေျခမ်ိဳးကို လံုး၀ လံုး၀ မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကို ေက်ာင္းထြက္ၿပီးၿပီးခ်င္း လူေတြကို အသံုးျပဳရသူေတြ အသိဆံုးပါ။ အလုပ္လာေလွ်ာက္လို႔ လူေရြးပြဲကို (အင္တာဗ်ဴး) တစ္ခါေလာက္ ၀င္ေမးၾကည့္စမ္းပါ။ ဘာကိုဆိုတာလဲဆိုတာ သိလာပါလိမ့္မယ္။ အားလံုးကို ေက်ာင္းက ထုလုပ္ေပးထားတဲ့ ပံုစံကေတာ့ အျဖည့္ခံေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အလြတ္ က်က္ထားတာ (အင္တာဗ်ဴးအတြက္ အလြတ္က်က္စရာလည္း ရွိသတဲ့) မပါလွ်င္ေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၾကည့္ေနေတာ့မွာပဲ။ ကမၻာ့ေရးရာ စတဲ့ ဗဟုသုတမ်ိဳးကို ေမးမယ္ မႀကံနဲ႔။ ေမးသူေရာ ေျဖရမယ့္သူေရာ အလြန္ စိတ္ဓာတ္က်သြားပါလိမ့္မယ္။ လက္ရွိ ပညာေရးစနစ္က ၂ နဲ႔ ၂ ေပါင္းလို႔ ၄ မျဖစ္တဲ့ လူေတြကို ေမြးထုတ္ေပးေနတာပါ။

- - - - -

ကၽြန္မကို တစ္ေန႔က ႏိုင္ငံျခားေရဒီယို အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔က အင္တာဗ်ဴးလုပ္တယ္။ "ဆရာမႀကီးက ပညာေရးစနစ္မ်ိဳးစံုကို ေတြ႔ခဲ့သူဆိုေတာ့ ဘယ္စနစ္ကို အႀကိဳက္ဆံုးလဲ" တဲ့၊ ကၽြန္မက "ကိုလိုနီပညာေရးစနစ္ကို အႀကိဳက္ဆံုး" လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ "ဘာေၾကာင့္လဲ" လို႔ ဆက္ေမးတယ္။ "အဲဒီစနစ္က ကၽြန္မဦးေႏွာက္ကို သံုးခြင့္ျပဳလို႔" လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ကိုလိုနီစနစ္က ကၽြန္မ သင္ခဲ့ရတဲ့ စနစ္ပါ။ အႀကိဳက္ဆံုးလို႔ ေျပာတာပါ။ အေကာင္းဆံုးလို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ အခုေခတ္ မဆလေခတ္မွာ အစျပဳတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မက အတိုေကာက္ "ဒီလို ပညာေရး" လို႔ အမည္ မွည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ "ဒီလို သင္မယ္ ဒီလိုက်က္၊ ဒီလို ေမးမယ္ ဒီလိုေျဖ၊ ဒီလိုေအာင္"။

- - - - - - -

ျမန္မာ့ပညာေရးဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ႏံုခ်ာေနတဲ့ အေၾကာင္းကို ဆန္းစစ္မယ္ဆိုလွ်င္ ေတြ႔ရတာက စာသင္ရာမွာ ႏႈတ္တိုက္ အာဂံုေဆာင္ျခင္းကို တရားလြန္ အားေပးေနတာက ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ အဆိုး၀ါးဆံုးေသာ အမည္းမွတ္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ ဒီအာဂံုေဆာင္ျခင္း ဆိုတာက ဟိုေရွးပေ၀သဏီကတည္းက တ႐ုတ္ျပည္က မင္းဆက္ေတြက ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အရာရွိစာေမးပြဲက စခဲ့တာပါ။ အာရွတစ္ခြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့လို႔ အခုတိုင္ က်င့္သံုးေနတဲ့ အက်င့္ဆိုးတစ္မ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ဒီစနစ္ကို တိုးတက္တဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္း အာရွတုိင္းျပည္ေတြက စြန္႔ပစ္ခဲ့ၿပီး ေခတ္မီ သင္ၾကားေရးစနစ္နဲ႔ အစားထိုးခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာမွာေတာ့ ရွိေနေသး႐ံုမကေသးဘူး ပိုၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တရားလြန္ တရားမဲ့ က်င့္သံုးေနၾကတာ။ အခ်ိန္အားျဖင့္ကေတာ့ မဆလေခတ္က စတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ဆိုးသထက္ ဆိုးလာလုိက္တာ အခုလို အထက္က ပံုစံလို ယံုၾကည္ႏိုင္ဖြယ္ရာ အ႐ုပ္ဆိုးလြန္းလွတဲ့ ပံုပ်က္ႀကီး ျဖစ္လာရတာ။

ပညာေရးစနစ္ျဖစ္ေစ သင္တန္းတစ္ခုျဖစ္ေစ သူ႔ရဲ႕ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းနဲ႔ သင္႐ိုးမာတိကာကို ေလ့လာလွ်င္ ဘယ္လိုရည္မွန္းခ်က္ကို ဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ ရႏုိင္ပါတယ္။ စင္စစ္မွာေတာ့ သင္ၾကားရမယ့္ အဓိကက႑ေတြက အသိပညာ (knowledge) အတတ္ (skill) နဲ႔ သေဘာထားခံယူခ်က္ (attitude) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအပိုင္း သံုးပိုင္းဟာ မွ်တမႈ ရွိရပါမယ္။ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္ကေတာ့ ပထမပိုင္းကိုသာ တာစူၿပီး အဓိပၸါယ္မရွိစြာ ဖိလုပ္ေနၿပီး အျခားက႑ႏွစ္ခုကိုေတာ့ လံုး၀ ပစ္ပယ္ထားတာ။ အသိပညာ (knowledge) ဆိုတာမွာလည္း ျမန္မာေက်ာင္းေတြက သင္ေပးတဲ့ အသိပညာက ေအာက္ဆံုးအဆင့္ပါ။ အလြတ္က်က္ထားတာကို ျပန္အံထုတ္တာ (factual recall)။ ဒါထက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ရရွိထားတဲ့ အခ်က္ေတြကိုပဲ အျခား အသိေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီး ဆင္ျခင္မႈဆိုတဲ့ အပိုင္းမ်ိဳး မပါပါဘူး။ (factual recall) ကေတာ့ အႏွစ္သာရ မပါတဲ့ အသိမ်ိဳးပါ။

ဒါ့ျပင္ က်က္မွတ္သူ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဒါေတြကို ဦးေႏွာက္ထဲ ၾကာၾကာ မထားပါဘူး။ ေမ့သြားတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလို ဗလာ ပညာေရးပါ။ အတန္းတင္ စာစစ္ စာေမးပြဲႀကီးတို႔မွာလည္း အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ "ဒီလိုေမးမယ္ ဒီလုိေျဖ" ဆိုေတာ့ က်က္အားေကာင္းဖို႔ပဲ လိုတာ။

- - - - - -

ဒီေလာက္ ဆိုးလြန္းလွတဲ့ အေျခအေနကိုေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ လူေတြ၊ တရားခံေတြက ဘာေတြလဲ၊ ဘယ္သူေတြလဲ။

၁။ ပထမတရားခံကေတာ့ စနစ္နဲ႔ ဒီစနစ္ရဲ႕ ဖန္တီးရွင္ အစိုးရ။

အေရးပါပံုမွာ တစ္ဆင့္နိမ့္ေပမယ့္ ေနာက္ ထည့္သြင္း စဥ္းစားရမွာေတြကေတာ့ -

၂။ စနစ္အတြင္းက လူေတြျဖစ္မယ္၊ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔ အျခား အာဏာရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ား။ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ အလြန္အေရးႀကီးၿပီး အခုေခတ္ ျမန္မာမွာ ရစရာ မရွိေအာင္ ပ်က္စီးယုိယြင္းသြားၿပီျဖစ္တဲ့

၃။ ေကာင္းေသာ စာသင္၀န္းက်င္ (learning environment) ျဖစ္တယ္။

၁။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ စနစ္ပ်က္စီးတာက စစ္အစိုးရက စတာပဲ၊ အထူးသျဖင့္ မဆလေခတ္ေပါ့။ ဆိုရွယ္လစ္ ပညာေရးဆိုတာက ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ ပညာေရးဆုိတာ အခုေတာ့ အထူးေျပာေနစရာ မလိုတဲ့ အျဖစ္ပါ။ ကမၻာသိ လူတုိင္း အသိပါ။ ဒီထဲ တုိင္းျပည္ကို ဘယ္သူမွ ျပင္ပကို မထြက္ႏိုင္ေအာင္ ပိတ္ထားလိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းက မရွိေတာ့ဘူး။ ဆရာေတြလည္း ျပင္ပမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ မသိရဘူး။ ၾကာေတာ့ အကုန္လံုး ပံုတံုးပံုအေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာ။ ေခတ္အလိုက္ ျပဳျပင္စရာေတြ အသစ္ဖန္တီးစရာေတြ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ (morale) က်တာမို႔ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၾကတယ္။ ဘာကိုမွ ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘဲ "အေဟာသိကံ ဒႆန" မလုပ္ မ႐ႈပ္ မျပဳတ္ကိုပဲ လက္ခံလုိက္တယ္။ နည္းနည္း စိတ္ဓာတ္ႂကြသူ၊ အသက္ငယ္သူေတြ ျပင္ပမွာ ေဆြမ်ိဳးစတဲ့ အဆက္အႏြယ္ ရွိသူေတြကေတာ့ ထြက္သြားၾကတာပဲ။ သူတို႔တခ်ိဳ႕လည္း အထူး ေအာင္ျမင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ဒီလို ျပင္ပေရာက္ၿပီး ထူးခၽြန္စြာ ေအာင္ျမင္သူေတြကို ေထာက္ျပႏုိင္ပါတယ္။

၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္း အထူးသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ မရွိဘဲ စစ္ဘက္သက္သက္က အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရ (stratocracy) မွာေတာ့ ပညာေရးစနစ္ မည္မည္ရရ မရွိပါဘူး။ ယခင္ရွိတဲ့အတုိင္း ဆက္ေစခဲ့တယ္။ ေခတ္မွ ေတာင္းဆိုလာတဲ့ တိုးတက္မႈ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ဆိုတာေတြကို စဥ္းစားမေပးႏုိင္ပါဘူး။ ရပ္ဆုိင္းေနရတဲ့ ကာလကလည္း မနည္းဘူး။ ေပါင္း အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာသြားတယ္။ ကၽြန္မ အခုေျပာေနတဲ့ သင္ၾကားေရး၀န္က်င္ဆိုတာနဲ႔ တုိက္႐ိုက္ပတ္သက္ေနတဲ့ အေရးပါတဲ့ ဥပမာတစ္ခု ျပပါမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈမွာ ေရွ႕တန္းက ပါေနတာကို တားျမစ္ခ်င္တာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို လူစုခြဲခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ ေကာလိပ္ေတြ တကၠသိုလ္ေတြကိုလည္း ပထ၀ီ ေရေျမျခားေအာင္ လုပ္ပစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ၊ မိဘေတြ၊ ဘယ္သူေတြ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ထည့္တြက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းသားရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ေလ်ာ္ညီစြာ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအရြယ္ဆိုတာက အနာဂတ္ဘ၀အတြက္ ျပင္ဆင္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္တယ္။ စာေမးပြဲအတြက္ သိစရာ အေၾကာင္းအခ်က္အလက္ေတြကို ၿမိဳခ်ေန႐ံုနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ လူမႈေရး လူမႈဆက္ဆံေရး လူေနမႈဘ၀နဲ႔ ႏွီးႏြယ္ေနတဲ့ အတတ္အသိ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ဆည္းပူးရမယ့္ အခ်ိန္ကာလပါ။ ဘ၀ထက္ဆံုး ခင္မင္ရင္းႏွီး တန္ဖိုးထားတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ဒီအခ်ိန္မွာ ေတြ႔ၾကရတာပါ။

(ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၃၊ အမွတ္-၁၀၈ မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

ကၽြန္ေတာ့္စာႂကြင္း

အစအဆံုးေရးၿပီး တင္ေပးခ်င္တာပါ။ အခ်ိန္အခက္အခဲေၾကာင့္  ဘယ္လိုမွ စာ႐ိုက္ဖို႔ အဆင္မေျပတဲ့အတြက္ ထုတ္ႏုတ္တင္ျပလုိက္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးရဲ႕ အေရးအသား ေျပာင္ေျမာက္မႈေတြကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ၾကက္သီးေတာင္ ထမိပါတယ္။ ဆရာမႀကီးရဲ႕ အသက္အရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ဒီလို ပညာမာန၊ ဒီလိုပညာမာန္၊ ဒီလိုပညာသံေတြ ရွိႏုိင္ပါ့မလားလို႔ ေတြးၾကည့္ေနမိပါတယ္။ တုိင္းျပည္အတြက္ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ေနတဲ့ အသံေတြနဲ႔ ဆရာမႀကီးရဲ႕ စကားလံုးအခ်ိဳ႕ကို ဘေလာ့ဂ္မိတ္ေဆြေတြ ေတြးဆဆင္ျခင္ႏိုင္ေအာင္ ျပန္လည္ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။

စြပ္စြဲျပစ္တင္မယ္ဆိုတဲ့ကိစၥ ျပန္စဥ္းစားၾကပါဦး - ေမာင္၀ံသ

အေျခခံဥပေဒခံုရံုးကို စြပ္စြဲျပစ္တင္မယ့္ကိစၥ စဥ္းစဥ္းစဥ္းစားစားလုပ္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္က လႊတ္ေတာ္ဥပေဒေတြကို အေျခခံဥပေဒနဲ႔ မညီဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့အမႈ တစ္ဒါဇင္ေက်ာ္ ရိွတဲ့အေၾကာင္း မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လွမ္းေျပာတယ္။  တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္က လႊတ္ေတာ္ဥပေဒေတြကို အေျခခံဥပေဒနဲ႕ မညီဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္ လႊတ္ေတာ္က နာခံခဲ့ပါတယ္။ အခုလိုကိစၥက ႏုိင္ငံရဲ႕ institution မ်ားအတြက္ အေတာ္အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္လို႔ မိတ္ေဆြကေျပာေတာ့ အစစ္ေပါ့ဗ်ာလို႔ ေျပာမိတယ္။ အခုေတာ့ စိတ္ပူမိလို႔ သတင္းစာဆရာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ သေဘာထားအျမင္ကို တင္ျပရင္း တားလို႔ရရင္ တားႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားတာပါ။ ဆႏၵမေစာၾကပါနဲ႔လို႕ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးမ်ားကို ပန္ၾကားခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ၀န္ထမ္းႀကီး တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုေတာ့ မိမိထင္ျမင္ခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာႏိုင္ရွာဘူး။ သူေျပာပုံေလးက စိတ္မေကာင္းစရာ။  အဂၤလိပ္စကားမွာ Train Wreck symptom ဆိုတာ ရိွပါတယ္။ ရထားစီးခရီးသည္ေတြ ရထားတိုက္ေတာ့မွာ ျမင္ေနေပမယ့္ ဘာမွလုပ္လို႔မရတဲ့ အျဖစ္ေပါ့ဗ်ာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တိုက္မိေတာ့မယ့္ ရထားႏွစ္စင္းေရွ႕ ခုန္၀င္ၿပီး မီးနီျပဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ သို႔မဟုတ္ ရွန္တိန္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဒီကိစၥမ်ိဳးမွာ အသင့္ေတာ္ဆုံးကေတာ့ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ဖို႔ပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။ စြပ္စြဲျပစ္တင္တယ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ႀကီး ေခ်ာက္ထဲက်ေအာင္လုပ္တဲ့ အမႈမ်ိဳးအတြက္သာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ အဖြဲ႔တစ္ခုကို အဖြဲ႔တစ္ခုက စြပ္စြဲျပစ္တင္၊ အေရးယူ ဖယ္ရွားတာမ်ိဳးထက္ ေျပေျပလည္လည္ ညႇိႏိႈင္းေျဖရွင္းတဲ့ နည္းလမ္းကို ေရြးတာက တိုင္းျပည္အတြက္ အစဥ္အလာေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

(ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္က ေနာက္အပတ္ အဂၤါ ဗုဒၶဟူးမွ ထြက္မွာဆိုေတာ့ ေစာေစာေလး ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ FaceBook မွာ တင္လိုက္တာပါ)

(ျပည္သူ႔ေခတ္ရဲ႕ Facebook စာမ်က္ႏွာကေန ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပထားတာပါ) 

သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ဆိုင္ရာ ေတြးမိေတြးရာ

ငါမေကာင္းရင္ ငါ့ကိုေရး၊

ငါ့မိဖုရားေတြမေကာင္းရင္ မိဖုရားေတြကိုေရး၊

ငါ့သားသမီးေတြမေကာင္းရင္ သားသမီးေတြကိုေရး၊

တရားသူႀကီးမေကာင္းရင္ တရားသူႀကီးကိုေရး၊

ၿမိဳ႕၀န္မေကာင္းရင္ ၿမိဳ႕၀န္ကိုေရး၊

ရဲမက္ေတြမေကာင္းရင္ ရဲမက္ေတြကိုေရး၊ 

အဲဒီအတြက္ မင္းတို႔ သတင္းစာေတြမွာ အျပစ္မရွိေစရ၊

နန္းေတာ္တြင္းသို႔ သတင္းစာတိုက္က မည္သူမဆို အဆီးအတားမရွိ ၀င္ထြက္ေစ

အထက္ပါ စကားစုကို ေျပာခဲ့သူက မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး ျဖစ္ပါတယ္္။ (ကၽြန္ေတာ္ဘာသာ ျဖည့္ေပးလိုက္တဲ့ စာသားေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဤကား စကားခ်ပ္) သတင္းစာသမားတိုင္းလိုလို၊ ဂ်ာနစ္လစ္တိုင္းလိုလိုက သူတို႔အတြက္ အသံုးခ်စရာ တစ္ခုခုရွိတုိင္း ယူသံုးတတ္တဲ့ စကားစုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းသမားေတြ တစ္ခုခုျဖစ္တိုင္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးချမာ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ အၿမဲပါေနေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ အစိုးရဘက္ကေန ေတြးၾကည့္မိတယ္။ သူတို႔ေတြအေနနဲ႔ အဲဒီစကားေတြကို ၾကားရတုိင္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးႏွယ္ ဘယ္ႏွယ့္ေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာခဲ့ပါလိမ့္ဆိုၿပီး မင္းႀကီးအေပၚ စိတ္ေတြဘာေတြမ်ား ဆိုးေနၾကမလားမသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေလွ်ာက္ေတြးမိတာပါ။ တကၠသိုလ္သခ်ၤာမွာ အင္မတန္ခက္တဲ့ ပုစၦာေတြကို တြက္ရတဲ့အခါတုိင္း ေရွးတုန္းက သခ်ၤာပညာရွင္ေတြကို ေမတၱာေတြ ပို႔ခဲ့သလိုပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ သခ်ၤာပညာရွင္ေတြမ်ား အားအာလ်ားလ်ား အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာၿပီး ေလွ်ာက္တြက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔လုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ အခုေတာ့ ငါတို႔ေတြ ပ်ားတုပ္ေနၿပီ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ အင္း... မင္းတုန္းမင္းႀကီးလည္း အဲဒီလို ေျပာတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဘယ္လိုႏိုင္ငံေရး ဖိအားေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရလို႔ အထက္ပါ စကားနဲ႔ သတင္းစာေတြကို ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ရသလဲဆိုတာကို ေတြးေနမိတယ္။ တစ္ဆက္တည္း အဲဒီစကားကို ယူသံုးတဲ့ လူတုိင္းကိုလည္း အံ့ၾသမိတယ္။ စကားေျပာတယ္ဆိုတာ ဘာခက္တာမွတ္လို႔၊ မင္းတုန္းမင္းႀကီးရဲ႕ စကားအတုိင္း အဲဒီေခတ္က သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ တကယ္ရွိခဲ့သလား ဆိုတာကို ေျပာတဲ့သူတိုင္း ေလ့လာဖူးၾကရဲ႕လားလို႔ ေတြးေနမိတယ္။

အေပၚဆံုးမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီးရဲ႕ စကားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဟာသႏြယ္တဲ့ မူကြဲေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သိၿပီးသားျဖစ္ၾကမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသိေသးသူေတြအတြက္ ေ၀မွ်ပါရေစဦး။

အထက္ပါအတိုင္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ေျပာတဲ့အခ်ိန္ကေပါ့။ ဒီလိုဗ်။ "ငါမေကာင္းရင္ ငါ့ကိုေရး၊ ငါ့မိဖုရားေတြ မေကာင္းရင္ မိဖုရားေတြကိုေရး၊ ငါ့သားသမီးေတြ မေကာင္းရင္ သားသမီးေတြကိုေရး၊ ေအး.. ဒါေပမယ့္ သတင္းစာထဲေတာ့ ပါမလာေစနဲ႔" တဲ့။ ကဲ... ေကာင္းေရာ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားပဲ။ ေရးဖို႔ပဲ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးတာေလ။ ေဖာ္ျပတာကေတာ့ လြတ္လပ္ခ်င္မွ လြတ္လပ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဒီေန႔ အင္မတန္ လြတ္လပ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ကုိယ္မႀကိဳက္တဲ့လူကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေ၀ဖန္ခြင့္၊ ဆဲဆိုခြင့္၊ ႐ံႈ႕ခ်ခြင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးမွာ ရွိေနတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲ... တစ္ခုပဲ ရွိတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲလိုလုပ္တာေတြကို ဘယ္သူမွ မသိတာပါပဲ။

ေနာက္ထပ္ မူကြဲတစ္ခုက ဒီလိုပါ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ေျပာသတဲ့။ "ငါမေကာင္းရင္ ငါ့ကိုေရး၊ ငါ့မိဖုရားေတြ မေကာင္းရင္ မိဖုရားေတြကိုေရး၊ ငါ့သားသမီးေတြ မေကာင္းရင္ သားသမီးေတြကိုေရး၊ ၿမိဳ႕၀န္မေကာင္းရင္ ၿမိဳ႕၀န္ကိုေရး၊ တရားသူႀကီးေတြ မေကာင္းရင္ တရားသူႀကီးေတြကုိေရး"။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟိုးေနာက္နားကေန ခစားေနတဲ့ မင္းမႈထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမးျမန္းေလွ်ာက္တင္သံ တိုးတိုးေလး ထြက္လာတယ္ "အရွင္မင္းႀကီး၊ သတင္းစာေတြ မေကာင္းရင္ေရာဘုရား" တဲ့။ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္၊ သတင္းစာေတြ မေကာင္းရင္ေရာ ဘယ္သူေတြက ေရးရမွာလဲ၊ ဘယ္လိုေတြ အေရးယူၾကမွာလဲ။ အခ်င္းခ်င္း ထိန္းၾကပါလိမ့္မယ္လို႔ မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကမွာပဲ ရွိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာေတြ ေျပာပါရေစ။ 

တည္ဆဲဥပေဒေတြ ရွိၿပီးသားလို႔ ေျပာမယ့္လူေတြ ရွိပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့... စတုတၳမ႑ိဳင္ဆိုတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြဟာ သူမ်ားကိုသာ ဥပေဒအထက္မွာ ေနတယ္၊ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ ေျပာတတ္ၾကတာခင္ဗ်။ သူတို႔ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ဥပေဒရဲ႕ အထက္မွာ မတ္တတ္ရပ္႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ဖင္ခုထုိင္ၿပီး သူမ်ားကို ေထာက္ျပခ်င္တဲ့ သူေတြခင္ဗ်။ သူတို႔ ေျပာဆိုေရးသားတာေတြဟာ ဥပေဒနဲ႔ မညီဘူးထင္တဲ့အတြက္ တရားစြဲရင္လည္း သူတို႔မႀကိဳက္ဘူး၊ အေရးယူရင္လည္း မခံႏုိင္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာေရးေရး လႊတ္ေပးရမွာလားဗ်။ တရား႐ံုးမွာ တရားစြဲတဲ့ ကိစၥဟာ ဘာမွ ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ဆိုရင္ အမႈရင္ဆုိင္တယ္ဆိုတာ မမွန္တဲ့လူကသာ ေၾကာက္ရမွာမ်ိဳးပါ။ ရင္ဆုိင္တာဟာ ခ်က္ခ်င္း ေထာင္ခ်တာ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တာမွ မဟုတ္တာပဲ။ တရား႐ံုးမွာ ရွင္းရမွာပဲေပါ့။ အဲဒါကို က်ီးကန္းေတြ ၀ိုင္းအာသလိုအာၾက၊ သူမ်ားေတြက ဥပေဒနဲ႔အညီ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး စည္းကမ္းတက် ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ မီဒီယာသမားဆိုတဲ့ ဥပေဒအထက္က လူသူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြက လံႈ႔ေဆာ္ေရး အက်ႌေတြ၀တ္၊ တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စာသားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဦးထုပ္ေတြေဆာင္း၊ စာရြက္စာတမ္းေတြကိုင္၊ လူတန္းရွည္ႀကီး တ႐ံုး႐ံုးနဲ႔ ေတြ႔တဲ့လူကို လက္မွတ္ထိုးခုိင္း၊ ေဟာ... ရဲကေမးေတာ့ သူတို႔ေတြ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့၊ ဘတ္စ္ကားစီးၾကတာပါတဲ့၊ လုပ္ပံုက၊ လုပ္ပံုက၊ အင္တာနက္မွာ သတင္းျပန္ေရးေတာ့က်ေတာ့ သူတို႔ေတြကပဲ မီဒီယာေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ ကယ္တင္ရွင္ေတြလိုလို၊ သူတို႔လႈပ္ရွားတဲ့အတြက္ပဲ ဂ်ာနယ္ေတြ ျပန္ထုတ္ခြင့္ရသလိုလိုနဲ႔ နာမည္ေကာင္းယူၿပီး ေရးသားလုိက္တာမ်ား ဓာတ္ပံုေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ၊ အေရးအသားေတြ ပလီပလာနဲ႔ တကယ့္ကို အံ့ၾသစရာပါပဲဗ်ာ။ ဥပေဒနဲ႔အညီ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ဘဲ လက္တစ္လံုးျခား လုပ္တတ္တဲ့ သူတို႔ေတြက က်န္တဲ့ မ႑ိဳင္သံုးခုကို ထိန္းသိမ္းမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ျဖင့္ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ပါပဲဗ်ာ။ စိတ္ရွိတုိင္းသာ လုပ္ၾကပါေတာ့လို႔သာ ေအာ္လုိက္ခ်င္ပါတယ္။

အခုေတာ့ စာေပစိစစ္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကို ရပ္နားလိုက္ပါၿပီတဲ့။ အစစ္ေဆး၊ အေမးျမန္းမရွိ ေရးသားထားေသာ စာေပမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖတ္႐ႈၾကရေတာ့မည္။ ထို႔အတြက္ ယံုၾကည္မႈ လိုအပ္လာသည္။ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ထဲမွာပါတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ဟာ မမွန္ကန္ရင္ စာေပစိစစ္ေရးက ထည့္ခြင့္မျပဳတာကို သိတဲ့အတြက္ ဆံုးျဖတ္ရတာ လြယ္ကူပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့သတင္းကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေရးၿပီး ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေဖာ္ျပၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခ်င့္ယံုၾကဖို႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ သိကၡာရွိတဲ့ဂ်ာနယ္ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာ သိခြင့္ရမယ့္ အခြင့္အလမ္းလို႔ပဲ ျမင္မိပါတယ္။ ပရိသတ္ကို အေပါစားစည္း႐ံုးေရးေတြနဲ႔ စည္း႐ံုးဖို႔ အရွက္ဖံုး႐ံု အ၀တ္အစားနဲ႔ ျမန္မာ့အမ်ိဳးေကာင္းသမီးတို႔ရဲ႕ ေပါင္တံေလးေတြ၊ ရင္သားေလးေတြ၊ ဗိုက္သားေလးေတြ၊ ျမဴဆြယ္မႈေတြကိုလည္း တ၀ႀကီး ခံစားၾကရေတာ့မယ္လို႔ ႀကိဳတင္ေတြးမိၿပီး ဂလုဆိုတဲ့ အသံျမည္ေအာင္ တံေတြးေတြ ၿမိဳခ်လိုက္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္က ၀န္ထမ္းျဖစ္ေနေတာ့ ခက္သားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာ္မတီတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ သမဂၢတစ္ခု ထူေထာင္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဥကၠ႒က ကၽြန္ေတာ္ေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ အမာခံပရိသတ္ေတြက အဖြဲ႔၀င္ေတြေပါ့၊ ကြန္းမန္႔ေတြ အမ်ားဆံုးေရးတဲ့လူကို အတြင္းေရးမွဴး ခန္႔မယ္ဗ်ာ။ နာမည္ကို ဘယ္လိုေပးမလဲဆိုေတာ့ ဂ်ာနယ္ဖတ္သူမ်ား၏ အခြင့္အေရးကာကြယ္ေရးသမဂၢ ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာေတြလုပ္မလဲဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံအကုန္အက်ခံၿပီး ၀ယ္ဖတ္ရတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ မေတာ္တေရာ္ေတြေတြ႔ရင္၊ သူမ်ားဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပၿပီးသားသတင္းကို မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး ျပန္ေဖာ္ျပရင္၊ အရည္မရ အဖတ္မရ သူတို႔ဂ်ာနယ္ခ်င္း ရန္ျဖစ္တာကို စာမ်က္ႏွာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ေရးၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္ကို ေစာ္ကားရင္၊ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ စာလံုးမည္းႀကီးေတြနဲ႔ အထူးသတင္းဆိုၿပီး ကုိယ္ေရးခ်င္ရာေရး ေနာက္အပတ္က်မွ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္ဆိုၿပီး လူမသိ သူမသိေနရာမွာ မွိန္မွိန္ေလး ထည့္ေပးရင္၊ စာဖတ္ပရိသတ္ကို အေပါစားစည္း႐ံုးေရးေတြနဲ႔ ေမာ္ဒယ္လ္ေလးေတြရဲ႕ ဟိုေပၚဒီေပၚ ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ ျဖားေယာင္းရင္ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ဂ်ာနယ္ဖတ္သူမ်ား၏ အခြင့္အေရးကာကြယ္ေရး သမဂၢအေနနဲ႔ တီရွပ္ေတြ၀တ္ၿပီး လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာေတြ၊ စာဖတ္သူေတြဆီကေန လက္မွတ္ေတြ လိုက္ေတာင္းခံတာေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ေတြဆီကို စာတင္ျပတာေတြ၊ သမၼတႀကီးဆီကို တိုက္႐ိုက္စာေရးတာေတြ၊ ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ခ်က္ခ်င္းပိတ္ဖို႔ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာေတြ၊ စီးပြားရွာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား အလိုမရွိကမ့္ပိန္းလုပ္တာေတြ၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ... လုပ္ခ်င္တယ္ဗ်။ ဘယ္လိုလဲ၊ ေကာင္းရဲ႕မဟုတ္လားဗ်။

မီဒီယာသမားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုေရးသားခြင့္ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ တကယ္၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ သိကၡာရွိတဲ့၊ စတုတၳမ႑ိဳင္ပီသတဲ့၊ ကိုယ္ေရးတာကို ကုိယ္တာ၀န္ယူရဲတဲ့၊ အမွန္တရားကိုပဲ မူ၀ါဒအျဖစ္ ကုိင္စြဲထားတဲ့၊ ဘက္လိုက္မႈကင္းတဲ့၊ ပါတီစြဲကင္းတဲ့၊ အစြဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကင္းတဲ့၊ သူငယ္နာကင္းတဲ့ သတင္းမီဒီယာေတြ ရွားေနေသးတဲ့အတြက္ တုိင္းျပည္ထူေထာင္စ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေဆးအတြက္ေလးမွာကို စိုးရိမ္မိတယ္ဗ်ာ။ ေၾကာင္႐ုပ္လည္း အသက္၀င္၊ ေဆးစြမ္းလည္း တကယ္ျပရင္ေတာ့ သားေရႊအိုးထမ္းလာတာ ျမင္ရသလို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳရမွာပ။ ဟုတ္ဘူးလား။

ဒီမွ်ႏွင့္ နားခြင့္ျပဳပါ။ ေနာက္မ်ားမွ ဆက္ၾကပါဦးမည္။

အမွတ္တရ

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၂ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။

မြန္းလြဲ ၃ နာရီ ၁၂ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။ 

ခက္ခက္ခဲခဲသေဘာမွန္ကိုရွာ၍ၾကည့္

• သူေတာ္ေကာင္းစကားကို ေျပာတတ္ေသာ္လည္း သူေတာ္ေကာင္းအက်င့္ကို မက်င့္တတ္။
• စာကို ဖတ္တတ္ေသာ္လည္း စာသေဘာကို သိေအာင္မႀကိဳးစား။
• သူတစ္ပါးက လိမ္ညာမွာကို ေၾကာက္ေသာ္လည္း မိမိကုိယ္မိမိ လိမ္ညာေနတာမေၾကာက္။
• သူတစ္ပါးကို သနားဖို႔တတ္ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္ကုိယ္ သနားဖို႔မတတ္။
• မိမိကုိယ္ကုိယ္ အက်ဥ္းေထာင္က်မွာကို ေၾကာက္၏၊ စိတ္အက်ဥ္းေထာင္က်ေနသည္ကို မသိ။
• လြတ္လပ္မႈကို လူတုိင္းလိုလား၏၊ မိမိစိတ္မွာ လြတ္လပ္သူျဖစ္ေအာင္ မႀကိဳးစား။
• သူမ်ားအထင္ႀကီးဖို႔ကို လိုလား၏၊ မိမိကုိယ္ကုိုယ္ ေလးစားရမွန္းမသိ။
• သူတစ္ပါးမွားသည္ကို ျမင္၏၊ မိမိမွားသည္ကို မျမင္။
• သူတစ္ပါးကို ဆံုးမဖို႔တတ္၏၊ မိမိကုိယ္မိမိ ဆံုးမဖို႔မတတ္။
• သူမ်ားမေကာင္းေျပာမွာကို မေၾကာက္ႏွင့္၊ မိမိစိတ္မွာ မေကာင္းျဖစ္မွာကိုသာေၾကာက္။
• ေငြေၾကး ဆင္းရဲမွာကို မေၾကာက္နဲ႔၊ အသိဉာဏ္ဆင္းရဲမွာကိုေၾကာက္။
• ဥစၥာပစၥည္း ဆင္းရဲလို႔ သူေတာ္ေကာင္း အျပစ္မျမင္၊ အသိဉာဏ္ဆင္းရဲမွ သူေတာ္ေကာင္း အျပစ္ျမင္သည္။
• ကုသိုလ္လိုခ်င္၍ အလွဴလုပ္၏၊ အကုသိုလ္ကို မေရွာင္ၾကဥ္၍ အလွဴမျဖစ္။
• နတ္ျပည္ကို ေရာက္ခ်င္၍ ေကာင္းမႈကိုျပဳ၏၊ အကုသိုလ္ျဖစ္သည္ကို နားမလည္၍ အပါယ္ကိုလား၏။
• ဘုရားကို ႐ိုေသေလးစား၏၊ ဘုရားစကားကို နားေထာင္ရမွန္းမသိ။
• နိဗၺာန္ကို လိုခ်င္၏၊ ဘုရားသြားရာလမ္းသို႔ လိုက္ရမွာေၾကာက္၏။
• သူေတာ္ေကာင္းတရားကို သိခ်င္၍ တရားနာ၏၊ လူမိုက္တုိ႔၏ အက်င့္ကို မေရွာင္၍ တရားႏွင့္ေ၀း၏။
• ဗုဒၶဘာသာကို မေကာင္းေျပာလွ်င္ မုန္း၏၊ ဗုဒၶတားျမစ္ထားေသာတရားကို ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္၏။
• တုိင္းျပည္ကို ေကာင္းေစခ်င္၏၊ မိမိအိမ္မွာမိမိ ေကာင္းေအာင္ေနဖို႔ထိုင္ဖို႔ မတတ္။
• ရပ္ရြာမ်ား ေအးခ်မ္းသာယာေစခ်င္၏၊ ရပ္ရြာအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္လိုစိတ္ လံုး၀မရွိ။
• က်န္းမာေရးေကာင္းေစခ်င္၏၊ က်န္းမာေအာင္ ေနထိုင္စားေသာက္ဖို႔ မတတ္၊။
• အသက္အရြယ္က တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာ၏၊ အသိဉာဏ္က တျဖည္းျဖည္း ႀကီးမလာ၊ ေလာဘ၊ ေဒါသသာ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာသည္။
• ကိုယ့္အမွားကို မျမင္ဘဲ သူတစ္ပါးအမွားကိုၾကည့္ၿပီး အျပစ္တင္ေနတာ အက်ိဳးမရွိ၊ မေကာင္းမႈကို မိမိမွစ၍ သိလွ်င္သိခ်င္း ရပ္ပါ၊ မွန္ကန္ေသာ အသိဉာဏ္သည္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္၊ အျမင္မွန္၊ အေတြးမွန္၊ အလုပ္မွန္မွသာ လူ႔ဘ၀၌ အဆင္ေျပႏိုင္သည္၊ သိၿပီးေတာ့ မလုပ္ရင္ မသိေသးလို႔ပါ၊ နည္းနည္းသိ နည္းနညည္းလုပ္၊ မ်ားမ်ားသိ မ်ားမ်ားလုပ္ပါ။
• လူေတြ ဒုကၡမ်ားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ သင့္ျမတ္ေရးဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တယ္၊ ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔အတြက္ ကုိယ္တုိင္ ၿငိမ္းခ်မ္းရမယ္၊ တစ္ဦးခ်င္း တာ၀န္ယူရမယ္၊ တစ္ဦးခ်င္း တာ၀န္ယူမႈမရွိဘဲ ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရႏိုင္။
• တန္ဖိုးရွိေသာ အလုပ္ကို ျပဳလုပ္ရျခင္းသည္ ေကာင္း၏၊ တန္ဖိုးမရွိေသာ အလုပ္ကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းက ပို၍ ေကာင္း၏။
• သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းရတာ ေကာင္း၏၊ သူယုတ္မာႏွင့္ မေပါင္းရတာက ပို၍ ေကာင္း၏။
• ဤေလာကႀကီးထဲမွာ လူေကာင္းမ်ား ဆရာျဖစ္သလို လူမိုက္လည္း ဆရာျဖစ္ႏိုင္သည္။
• လူေကာင္းသည္ ေကာင္းတာကို သင္၏၊ လူမုိက္သည္ မေကာင္းတာကို သင္၏၊ သင္သည္ ႀကိဳက္တာကို သင္ႏိုင္သည္။
• အေမွာင္ထု ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အလင္းေရာင္လိုအပ္တယ္၊ အမွားမ်ားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အမွန္ဆိုတာ လိုအပ္တယ္၊ အစဥ္အလာက အေရးမႀကီး၊ အမွန္တရားက အေရးႀကီးပါတယ္။
• တရားကို ေဟာသူလည္း မ်ား၏၊ နာသူလည္း မ်ား၏၊ မတရားကို ေဟာသူလည္း မရွိ၊ နာသူလည္း မရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ မတရားကုိသိသူ အလြန္နည္းပါး၏။ တရားကိုသိလွ်င္ ေအးခ်မ္း၏၊ မတရားကို မသိလွ်င္ မေအးခ်မ္းႏိုင္၊ ေလာကႀကီး ပ်က္စီးမွာကို ေၾကာက္၏၊ ေလာကႀကီးကို ၀ိုင္းၿပီး လူတုိင္းလိုလုိ ဖ်က္ေနၾက၏၊ ေလာကကို မိမိအတြက္ အသံုးခ်၏၊ မိမိကို ေလာကအတြက္ အသံုးခ်ဖို႔ ၀န္ေလး၏၊ ေလာကႀကီးကို မိမိက မေစာင့္ထိန္းလွ်င္ ေလာကႀကီးကလည္း မိမိကုိ ေစာင့္ထိန္းလိမ့္မည္မဟုတ္။
• မၾကားဟန္ေဆာင္ေနသူေလာက္ နားပင္းသူ မရွိ။
• မျမင္ဟန္ေဆာင္ေနသူေလာက္ မ်က္စိကန္းသူ မရွိ။
• သိဟန္ေဆာင္ေနသူေလာက္ မသိသူ မရွိ။
• အို ရခုိင္သူ ရခုိင္သားအေပါင္း႐ို႕ မၾကာခင္ ေလာကႀကီး ပ်က္စီးလိမ့္မည္၊ အခ်ိန္မီ ၀ိုင္း၀န္းထိန္းသိမ္းကတ္ပါ၊ ဤေလာကႀကီးအတြင္းမွာ မွီတင္းေနထိုင္ၾကေသာ လူတုိင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါသည္။
• တရားစခန္းကို၀င္၍ တရားရွာၾက၏၊ ခႏၶာထဲကို၀င္၍ တရားမရွာၾက၊ တရားစခန္းက သင္ျပေသာ စကားကို နားလည္ႏိုင္၏၊ ခႏၶာကသင္ျပေသာ စကားကို နားမလည္ႏိုင္။
• မိမိကုိယ္မိမိ သိၿပီးဟုထင္၍ တပည့္မ်ားကိုရွာႀကီး တရားေဟာ၏၊ တပည့္မ်ားေသာဆရာ ျဖစ္ႏိုင္၏၊ ဆရာမ်ားမ်ားရွာ၍ တရားမနာသျဖင့္ ဆရာမ်ားေသာတပည့္ မျဖစ္ႏိုင္၊ ဆရာမ်ား၍ အျပစ္မရွိ တပည့္မ်ားက အျပစ္ရွိသည္၊ ဆရာမ်ား၍ သားမေသ၊ ဆရာမွားမွ သားေသမည္၊ တပည့္မ်ားမွာထက္ တပည့္မွားမွာကို ေၾကာက္ပါ။
• တရားသည္ စာအုပ္ထဲမွာ မရွိ ဉာဏ္ထဲမွာရွိ၏၊ စာကိုသင္၍ ရ၏၊ တရားကို သင္၍ မရ၊ ဉာဏ္ႏွင့္က်င့္မွ ရမည္၊ စာသည္ တရားမဟုတ္၊ တရားသည္ စာမဟုတ္ စာကပညတ္၊ တရားက ပရမတ္၊ ပရမတ္ကို မသိလွ်င္ ပညတ္က ဖိထားမည္၊ ပညတ္ကို ျမင္ႏုိင္၏၊ ပရမတ္ကို မျမင္ႏိုင္၊ ျမင္ႏုိင္တာက မရွိ၊ မျမင္ႏိုင္တာက ရွိ၏၊ ရွိတာကိုမျမင္၊ မရွိတာကို ျမင္၏၊ လူတိုင္း လူတုိင္း မရွိေသာ ပညတ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ ခံေနၾက၏။ အမွန္ရွိေသာ ပရမတ္ကို ထုတ္ေဖာ္၍ ေျပာသူမရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပရမတ္ကို ထုတ္ေဖာ္၍ ျပခဲ့ေသာ ဗုဒၶ၏ တရားႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းေလ၏။
• ဤအဆင့္ကို နားမလည္လွ်င္၊ သေဘာမေပါက္လွ်င္ အပင္ပန္းမခံႏွင့္၊ သေဘာေပါက္ေအာင္ ဆရာေကာင္းကို ခ်ဥ္းကပ္၍ ဉာဏ္နား ဉာဏ္မ်က္စိကို ဖြင့္၍ၾကည့္မွ အမွားအမွန္ကို ျမင္ႏိုင္သည္။

"ပါရမီရွိသူတိုင္း ေလ့လာဖတ္႐ႈ ကူးယူပြားမ်ားႏိုင္ၾကပါေစ"

ဆရာႀကီး ဦးသာထြန္းလွ ဆရာမႀကီး ေဒၚေသာင္းရင္

သား ေမာင္ဉာဏ္လင္းထြန္း ဓမၼဒါန

ေက်ာက္ခုတ္ရြာ၊ မင္းျပားၿမိဳ႕နယ္။ 

ရွင္းလင္းခ်က္

တစ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႔ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ေရာက္လာ၏။ သူ႔ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္၏။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႔ရခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သမဆိုင္ မန္ေနဂ်ာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးေၾကာင္းလည္း ထည့္သြင္းေျပာၾကား၏။ ကၽြႏ္ုပ္ကိုလည္း အမည္နာမ၊ ေနရပ္လိပ္စာ၊ အသက္ စသည္တို႔ ေမးျမန္း၏။ အတန္ၾကာ စကားစျမည္ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ အဆုိပါ ပုဂၢိဳလ္က ကၽြႏ္ုပ္အား ဘုရားဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူအား ဖူးေျမာ္ရန္အတြက္ ဖိတ္ေခၚ၏။ တန္ခိုးႀကီး ဆင္းတုေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဆုေတာင္းျပည့္ေၾကာင္း၊ ရွားပါးေရွးေဟာင္း ဆင္းတုေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေလ၏။ သူ၏ အေျပာအရ အဆုိပါ ဆင္းတုေတာ္သည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုတြင္ ရွိ၏။ အခန္းတစ္ခုထဲတြင္ ထိန္းသိမ္းထားသည္ဟု သိရ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ရင္း ဤသူသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္မ်ား ကၽြႏ္ုပ္ထံသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာရသလဲဟူသည့္ ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ေျဖၾကည့္ေနမိ၏။ သူကလည္း သူ႔ကို မယံုမၾကည္ ျဖစ္ေနမွာစိုးသည့္အတြက္လား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္လား မသိ၊ သူ၏ မွတ္ပံုတင္ကိုပါ ထုတ္ျပ၏။ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ ရဲလည္းမဟုတ္၊ လ၀ကလည္းမဟုတ္ပါဘဲ ၾကည့္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လုိက္ရ၏။ အခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ သူက ဘုရားဖူးရန္ ဖိတ္၏၊ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း လက္ခံလုိက္ပါ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ လာေခၚမည္ဟုဆိုကာ သူျပန္သြား၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ျပင္ဆင္၍ သူ႔ကို ေစာင့္ေန၏။ သူေပၚမလာေခ်။ မလာျဖစ္ေတာ့ဟုသာ စိတ္မွာ မွတ္ထားလုိက္၏။ ညေနပိုင္းေရာက္ေသာအခါ ထိုသူ ေပၚလာျပန္၏။ မေန႔က မလာျဖစ္သျဖင့္ ေတာင္းပန္၏။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားဖူးရန္ ေခၚျပန္၏။ သူလာသည့္အခ်ိန္က ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနသျဖင့္ မလိုက္ႏုိင္ေသးေၾကာင္း ေျပာလုိက္၏။ သူကလည္း နက္ျဖန္ေန႔လည္ လာေခၚမည့္အေၾကာင္း ေျပာေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ လြယ္အိတ္ထဲမွ စာရြက္တစ္ရြက္ ထုတ္လိုက္၏။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ပ႒ာန္းဆက္ပါတယ္နဲ႔ တူပါတယ္ဟု ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေသာ စကားမ်ားကိုလည္း ေျပာျပန္၏။ ဘာမွ် ျပန္မေျပာဘဲ နားေထာင္ေနမိ၏။ ထို႔ေနာက္ သူျပေသာ စာရြက္ကို ၾကည့္ခိုင္းပါ၏။ ဓမၼဒါန စာရြက္တစ္ခု ျဖစ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဆုိပါစာရြက္ေပး၍ ဖတ္ၾကည့္ပါ၊ သူနက္ျဖန္မွ ျပန္ယူပါမည္ဟု ေျပာေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ဘာမွ်မေျပာဘဲ ယူထားလုိက္ပါ၏။ ထို႔ေနာက္ သူျပန္သြား၏။ ကၽြႏု္ပ္အေနျဖင့္ ထိုစာရြက္ကို သာမန္ကာလွ်ံကာသာ ဖတ္ျဖစ္၏။ စားပြဲေပၚတြင္ ဒီအတုိင္း တင္ထားလုိက္၏။ ေစာေစာက စားပြဲေပၚမွ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကုိ ရွင္းလင္းရင္း အဆိုပါ စာရြက္ကို ေကာက္ဖတ္မိ၏။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါ၏။ ဘာအဓိပၸါယ္ႏွင့္ ဤစာရြက္ကို ဖတ္ခုိင္းရသလဲ ဆိုတာကိုလည္း မစဥ္းစားႏိုင္ ျဖစ္မိ၏။ အဆိုပါ စာရြက္တြင္ ပါသည္မ်ားကား အထက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပခဲ့သည္မ်ား ျဖစ္ၾကေခ်၏။ ယေန႔လည္း အဆုိပါပုဂၢိဳလ္အား ကၽြႏု္ပ္ ေစာင့္ဆုိင္းလ်က္ ရွိပါသည္။ သူႏွင့္အတူ ဘုရားဆင္းတုေတာ္အား လိုက္လံဖူးေျမာ္ပါဦးမည္။ ထို႔ေနာက္ အဆိုပါ ဆင္းတုေတာ္၏ ပံုေတာ္အား ဓာတ္ပံု႐ုိက္ယူ၍ တင္ျပပါမည္။