ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ေသာ ပံုျပင္မ်ား (၂၂)

သစ္သားၿခံစည္း႐ိုးေပၚမွာ စာကေလး ထိုင္ေနတယ္။ ေအာက္မွာ ၾကက္မတစ္ေကာင္ ရင္ေကာ့ၿပီး ဟိုေလွ်ာက္သည္ေလွ်ာက္ လုပ္ေနတယ္။ စာကေလး ေမးတယ္။

လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အစာလုိက္ေကာက္စားေနရတာ နင္ မၿငီးေငြ႕ဘူးလား။ ညည္းကိုၾကည့္ရတာ ပ်ံေတာင္ မပ်ံတတ္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္။

ဒီလို အေျပာခံရေတာ့ ၾကက္မ စိတ္တိုသြားတယ္။ ပ်ံတတ္တယ္၊ ၾကည့္ ဆုိၿပီး ရွိသမွ်အားနဲ႔ အေတာင္ႏွစ္ဖက္ကို ခတ္လိုက္တာ ၿခံစည္း႐ိုးေပၚ ေရာက္သြားတယ္။

အခု ေဘးက စာကေလးကို ၾကက္မ ျပန္ေမးတယ္။

နင္ေရာ တစ္ခ်ိန္လံုး ပ်ံေန ခုန္ေနရတာ မၿငီးေငြ႕ဘူးလား။ ငါနဲ႔ ၾကက္ၿခံမွာ လိုက္ေနပါလား။ အခ်ိန္တန္ရင္ အစာခြက္မွာ အိမ္ရွင္မ အစာလာခ်တာပဲ၊ ယူစားလုိက္႐ံုပဲ။ ဘာအပူအပင္မွ မရွိဘူး။

အဲဒီလို ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေလျပင္းတုိက္လာတယ္။ ၿခံစည္း႐ိုးေပၚ ဆက္ၿပီးရပ္ေနႏုိင္ေအာင္ ၾကက္မ ႀကိဳးစားရွာတယ္။ မရဘူး။ သူ႔ကုိယ္သူ မထိန္းႏုိင္ဘဲ ေအာက္ကို က်သြားတယ္။ စာကေလးကေတာ့ အေတာင္ေတြကိုျဖန္႔ၿပီး အျမင့္ကို ပ်ံတက္လိုက္တယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ ၀ဲလိုက္ၿပီး ေစာေစာက ၿခံစည္း႐ိုးေပၚ ျပန္နားတယ္။ ေအာက္က ၾကက္မကိုၾကည့္ၿပီး သူေျပာတယ္။

နင္ဟာ အေကာင္လည္းႀကီးတယ္၊ အားလည္းေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေကၽြးတဲ့ အစာကိုပဲ အားကိုးေနတယ္။ ပ်ံတဲ့အခါမွာလည္း နင္ ၿခံစည္း႐ိုးကို အမွီျပဳရတယ္။ ငါကေတာ့ ကုိယ္ေတာင္ပံကိုပဲ အားကိုးတယ္။ တျခား ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားမကိုးဘူး။

အဲသလိုေျပာၿပီး စာကေလးဟာ အေ၀းကို ပ်ံသြားပါေလေရာတဲ့။

[ေမာင္ေကာင္းထိုက္၊ ငရဲတံခါး နိဗၺာန္တံခါးႏွင့္ အျခားဇာတ္လမ္းမ်ား မွ]