အႏိႈင္းမဲ့ ရနံ႔
ေလာကမွာ ရွိရွိသမွ် ရနံ႔အားလံုးထဲမွာ ကုိယ္က်င့္သီလရနံ႔ဟာ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကုိယ္က်င့္သီလရနံ႔ထက္ ပိုၿပီး ေမႊးပ်ံ႕ႀကိဳင္သင္းပါတယ္၊ ပ်ံ႕ႏွံ႔အားေကာင္းပါတယ္လို႔ ႏိႈင္းယွဥ္စရာ၊ အစားထိုးစရာ၊ ထပ္တူျပဳစရာ တျခားရနံ႔ မရွိေတာ့လို႔ပါပဲ။
ကုိယ္က်င့္သီလ ရနံ႔နဲ႔ လဲလွယ္သင့္လဲလွယ္ထိုက္တဲ့ တျခားရနံ႔ ေလာကမွာ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ကုိယ့္က်င့္သီလရနံ႔ဟာ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ ျဖစ္ရပါတယ္။
ရနံ႔ဆိုတာ ေမႊးပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္တဲ့အနံ႔၊ ေကာင္းမြန္တဲ့အနံ႔ကို ေျပာတာပါ။ ပုပ္အက္နံေစာ္တဲ့အနံ႔၊ ဆိုး၀ါးတဲ့ အနံ႔ကို ရနံ႔လို႔ ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူး။ နမ္း႐ွဴရသူကို စိတ္ဆင္းရဲေစတဲ့ အနံ႔၊ ဆိုးက်ိဳးျဖစ္ေစတဲ့ အနံ႔ဟာ အနံ႔ဆိုတဲ့ နာမည္ပဲရၿပီး ရနံ႔ဆိုတဲ့ နာမည္ကို မရပါဘူး။ နမ္း႐ွဴရသူကို စိတ္ခ်မ္းသာေစတဲ့အနံ႔၊ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစတဲ့ အနံ႔ကေတာ့ အနံ႔လို႔ေတာင္ သိပ္အေခၚမခံရဘဲ ရနံ႔လို႔ပဲ ျမတ္ႏိုးႏွစ္သက္စြာ အေခၚ ခံရပါတယ္။
ရနံ႔တုိင္းမွာ သူ႔ပင္ကိုသဘာ၀နဲ႔သူ ေမႊးပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္တဲ့ဓာတ္ ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို သူ႔ရဲ႕ အေမႊးဓာတ္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္ ျဖန္႔တတ္တဲ့သတၱိရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ရနံ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမႊးေမႊး ေလေအာက္ကိုပဲ သက္႐ိုးရွိပါတယ္။ ေလညာကို တက္႐ိုးမရွိပါဘူး။ ေလစုန္ကိုပဲ ဆင္း႐ိုးရွိပါတယ္။ ေလဆန္ကို ခြင္း႐ိုးမရွိပါဘူး။ ေလသင့္ရာပဲ ေမႊး႐ိုးရွိပါတယ္။ ေလမသင့္ရာကို ေမႊး႐ိုး မရွိပါဘူး။
ကုိယ္က်င့္သီလဆိုတဲ့ ေမႊးရနံ႔ကေတာ့ ေလေအာက္ကိုလည္း သက္သလို… ေလညာကုိလည္း တက္ပါတယ္။ ေလစုန္ကိုလည္း ဆင္းသလို… ေလဆန္ကိုလည္း ခြင္းပါတယ္။ ေလသင့္ရာလည္း ေမႊးသလို ေလမသင့္ရာလည္း ေမႊးပါတယ္။ ေလေအာက္ေလညာ၊ ေလစုန္ေလဆန္၊ ေရွ႕ေနာက္၀ဲယာ၊ ထက္ေအာက္၀န္းက်င္၊ အဆီးအတားမရွိ၊ အကန္႔အသတ္မရွိ၊ ေမႊးခ်င္တိုင္းေမႊး၊ ပ်ံ႕ႏွံ႔ခ်င္တုိင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိရွိတဲ့အတြက္ ကိုယ္က်င့္သီလရနံ႔ဟာ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေလာကမွာ ေမႊးရနံ႔ထြက္တဲ့ အရာ၀တၳဳ အမ်ိဳးအစားေပၚမူတည္ၿပီး အျမစ္ရနံ႔၊ အႏွစ္ရနံ႔၊ အပြင့္ရနံ႔လို႔ ရနံ႔ သံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ အျမစ္ရနံ႔အားလံုးထဲမွာ အေက်ာ္ျမစ္ရဲ႕ ရနံ႔ဟာ အေမႊးဆံုး၊ အႏွစ္ရနံ႔ အားလံုးထဲမွာ စႏၵကူးႏွစ္ရဲ႕ ရနံ႔ဟာ အေမႊးဆံုး၊ အပြင့္ရနံ႔အားလံုးထဲမွာ ျမတ္ေလးပြင့္ရဲ႕ ရနံ႔ဟာ အေမႊးဆံုးလို႔ ေလာကလူသားေတြက သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။
တစ္ေလာကလံုးက အေမႊးဆံုးပါလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဲဒီအျမစ္ရနံ႔၊ အႏွစ္ရနံ႔၊ အပြင့္ရနံ႔ေတြအားလံုးဟာ ကိုယ္က်င့္သီလရနံ႔ရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာေတာ့ ဒူးေထာက္၊ လက္ေျမာက္ၿပီး အ႐ံႈးေပးၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီရနံ႔ေတြက ေလညာကို ဆန္ၿပီး ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္စြမ္း မရွိလို႔ပါ။
ေလညာကို ဆန္တက္ၿပီး ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ရနံ႔က ကုိယ္က်င့္သီလရနံ႔ တစ္မ်ိဳးတည္းရွိတာမို႔ ကိုယ္က်င့္ သီလရနံ႔ဟာ ၿပိဳင္ဘက္မရွိ အႏိႈင္းမဲ့ ရနံ႔ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
သီလရနံ႔ဟာ သူခ်ည္းသက္သက္တြင္ ေမႊးပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူကိန္း၀ပ္စိမ့္တည္ရာ ခႏၶာအစဥ္ကိုလည္း ေမႊးပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္ေစပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ သီလရနံ႔ပိုင္ရွင္ရဲ႕ ခႏၶာအစဥ္ဟာ အသုဘသေဘာအရ အနံ႔အသက္ ေမႊးခ်င္မွ ေမႊးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သီလကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတုိင္းကေတာ့ သီလရနံ႔ပိုင္ရွင္ရဲ႕ ကုိယ္ခႏၶာရနံ႔ကိုလည္း ေမႊးရနံ႔ပမာ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာ နမ္း႐ိႈက္ ခ်င္ၾကတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ အာယုသခၤါရလႊတ္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္ ေသြး၀မ္းသြန္တဲ့အနာေရာဂါ ျဖစ္ခဲ့စဥ္တုန္းက နတ္တို႔သနင္း သိၾကားမင္းႀကီး လူ႔ျပည္ဆင္းလာၿပီး ဘုရားရွင္ထံပါးမွာ အနီးကပ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ ဖူးပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “သင္ဘယ္သူလဲ” လို႔ ေမးေတာ့…
“တပည့္ေတာ္ သိၾကားမင္းပါဘုရား”
“ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ”
“ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ဂိလာနျပဳစုဖို႔ လာတာပါဘုရား”
“ငါ့မွာ ျပဳစုမယ့္သူေတြရွိပါတယ္။။ သင္ျပန္ပါေတာ့။ သူတို႔နတ္ေတြဟာ လူနံ႔ကို လံုး၀ မခံႏိုင္ပါဘူး။ ယူဇနာ တစ္ရာေလာက္အေ၀းမွာရွိတဲ့ လူနံ႔ကိုေတာင္ လည္ပင္းဆြဲထားတဲ့ ေခြးေသေကာင္ပုပ္နံ႔လို နံေစာ္ၾကတယ္ဆို”
“ျမတ္စြာဘုရား၊ အဲဒါက သီလမရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ အနံ႔ကို ေျပာတာပါဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တို႔လို သီလရွိတဲ့လူေတြရဲ႕ အနံ႔ကေတာ့ ကိုယ္နံ႔ဆိုတာ အသာထားလို႔ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္နံ႔သည္ပင္လွ်င္ တပည့္ေတာ္တို႔ နတ္ေတြအဖို႔ ေမႊးႀကိဳင္လြန္းလွပါတယ္ဘုရား”
သိၾကားမင္းက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို အဲဒီလို ေလွ်ာက္ထားရင္း ေျပာေျပာဆိုဆို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ က်င္ႀကီးအိုးကို ေခါင္းေပၚ႐ြက္ၿပီး သြားသြန္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြး ေနလုိက္တာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ က်န္းမာေတာ္မူမွပဲ သိၾကားမင္းႀကီး နတ္ျပည္ ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။
ေၾသာ္… သီလရနံ႔တို႔ ေမႊးပ်ံ႕လိုက္ပံုမ်ား၊ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္မွာေတာင္ အနံ႔လုိက္ၿပီး စြဲရတဲ့အထိပါပဲ။
သီလရွိသူရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာဟာ ေသၿပီးသြားတာေတာင္မွ နံ႔သာတံုးလို ေမႊးေနေပမယ့္ သီလမရွိသူေတြရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာကေတာ့ မေသခင္ကတည္းက ပုပ္ေစာ္နံေနတာမို႔ အသက္ရွင္ေနေပမယ့္ အေလာင္းေကာင္ မသာပြနဲ႔ ဘာမွ်မထူးျခားပါဘူး။ ကုိယ္က်င့္တရား ပ်က္ျပားေနတဲ့ သီလမဲ့လူသားေတြဟာ သက္ရွိလူေသ ေတြပါပဲ။
“ကုိယ္က်င့္တရား” လို႔ ဆိုတဲ့အတိုင္း “ကုိယ္” နဲ႔ “က်င့္” ရတဲ့တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ဆိုတဲ့အထဲမွာ ႏႈတ္လည္း ပါပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ မျပဳသင့္ မျပဳထိုက္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို မျပဳမူဘဲ၊ ႏႈတ္နဲ႔ မေျပာသင့္၊ မေျပာထိုက္တဲ့ အေျပာအဆိုေတြကို မေျပာဆိုဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ရတဲ့အက်င့္ကို ကုိယ္က်င့္လို႔ ေခၚပါတယ္။ “ကိုယ္က်င့္” နဲ႔ “ႏႈတ္က်င့္” ကိုယ္ခ်င္းတူလို႔ ေပါင္းၿပီး ကိုယ္က်င့္လို႔ အတိုခ်ံဳးထားတာပါ။
“ကိုယ္က်င့္” အေနနဲ႔ ေရွာင္ၾကဥ္စရာ ကိုယ္အျပဳအမူေတြကေတာ့ အထြတ္အထိပ္အားျဖင့္ သူ႔အသက္ သတ္ျခင္း၊ သူ႔ဥစၥာခုိးျခင္းနဲ႔ သူ႔ကာမ မွားျခင္းတို႔ပါပဲ။ သတ္ေန၊ ခုိးေန၊ မွားေနတဲ့သူဟာ ကိုယ္က်င့္ မေကာင္းတဲ့သူ၊ သီလမရွိတဲ့သူေပါ့။ မသတ္၊ မခိုး၊ မမွားတဲ့သူကေတာ့ ကိုယ္က်င့္ေကာင္းတဲ့သူ၊ သီလ ရွိတဲ့သူေပါ့။
“သတ္ျခင္း” ဆိုတဲ့အထဲမွာ ညွဥ္းဆဲျခင္း၊ ႏွိပ္စက္ျခင္း၊ ရက္စက္ျခင္း၊ နာက်င္ေစျခင္း၊ ၾကင္နာမႈမရွိျခင္း၊ ညွာတာမႈ ကင္းမဲ့ျခင္း စတဲ့ ကာယကံ အျပဳအမူဆိုး၊ ကာယကံ အျပဳအမူၾကမ္းအားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ ညွဥ္းဆဲျခင္း စတဲ့ အျပဳအမူဆိုး၊ အျပဳအမူၾကမ္းေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ၾကင္နာတဲ့ အျပဳအမူေကာင္းေတြ၊ ညွာတာတဲ့ အျပဳအမူႏုေတြ က်င့္သံုးမွ “မသတ္ျခင္း” ဆိုတဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုႏုိင္ပါတယ္။
“ခိုးျခင္း” ဆိုတဲ့အထဲမွာ အလစ္သုတ္ျခင္း၊ အေခ်ာင္ႏိႈက္ျခင္း၊ စာရင္းလိမ္ျခင္း၊ အေပ်ာက္႐ုိက္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ကို ဟန္႔တားျခင္း၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ကို ပိုယူျခင္း၊ မတန္တဆ ေစ်းတင္ျခင္း၊ ေရထိုးျခင္း၊ အေလးခုိးျခင္း၊ ေရာေႏွာျခင္း၊ အတုလုပ္ျခင္း။ ၀တ္ေလွ်ာ့ျခင္း၊ ဖ်ံက်ျခင္း၊ ေဖ်ာင္ျခင္း၊ ေဖ်ာျခင္း စတဲ့ ႐ိုက္စားကိစၥမွန္သမွ် အားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ ကိုယ္ရသင့္တာထက္ ပိုရေအာင္လုပ္တဲ့ မတရားမႈမွန္သမွ်ကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး မွ်တတဲ့ နည္းစနစ္၊ မွန္ကန္တဲ့ တန္ရာတန္ေၾကးနဲ႔ အလုပ္လုပ္သြားမွ “မခုိးျခင္း” ဆိုတဲ့ ကုိယ္က်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုႏိုင္ပါတယ္။
“မွားျခင္း” ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ကာမဂုဏ္ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိမိရဲ႕ တရား၀င္ ကာမပိုင္မဟုတ္သူေတြနဲ႔ လြန္က်ဴးျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ေပြ႕ဖက္ျခင္း၊ ဖုန္းဆက္ျခင္း၊ တြဲကျခင္း၊ ေလွ်ာက္လည္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာမ်ားျခင္း၊ ရည္းစားၿပိဳင္ထားျခင္း၊ ရိသဲ့သဲ့ေျပာျခင္း၊ အီစီကလီလုပ္ျခင္း စတဲ့ ႏွာေခါင္းကိစၥမွန္သမွ် အားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ သဘာ၀မက်တဲ့ အာ႐ုံခံစားမႈမွန္သမွ်ကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး စည္းနဲ႔ေဘာင္နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္မွ “မမွားျခင္း” ဆိုတဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုႏိုင္ပါတယ္။
“ေသရည္ေသရက္ ေသာက္သံုးျခင္း” ဟာလည္း “ကာမဂုဏ္ မွားယြင္းျခင္း” ဆိုတဲ့ ကာယဒုစ႐ုိက္ထဲမွာ အက်ံဳး၀င္ပါတယ္။ မူးယစ္ျခင္း၊ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ အရက္၊ ဘီယာ၊ ဘိန္းျဖဴ၊ ေဆးေျခာက္၊ စိတ္ႂကြေဆးျပား၊ စိတ္ႂကြေဆးရည္ စတဲ့ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစတတ္တဲ့ ေဆး၀ါးမွန္သမွ်ကို ေရွာင္ၾကဥ္မွ “မေသာက္ျခင္း” ဆိုတဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုႏိုင္ပါတယ္။
“ႏႈတ္က်င့္” အေနနဲ႔ ေရွာင္ၾကဥ္စရာ ႏႈတ္အေျပာအဆိုေတြကေတာ့ မဟုတ္မမွန္ လိမ္ညာေျပာဆိုျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ေနသူအခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲျပားသြားေအာင္ ကုန္းတိုက္ေျပာဆိုျခင္း၊ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့စကား၊ ႐ိုင္းစိုင္းယုတ္မာတဲ့စကားမ်ား ေျပာဆိုျခင္း၊ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့စကား၊ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့စကား၊ အက်ိဳးမရွိတဲ့ စကားမ်ား ေျပာဆိုျခင္းတုိ႔ပါပဲ။ စာလိုေျပာေတာ့ ၀စီဒုစ႐ုိက္ေလးပါးေပါ့။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ မုသာ၀ါဒပါပဲ။
ကိုယ္ေျပာလုိက္တဲ့ မုသာ၀ါဒရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ အက်ိဳးဆက္ေပၚ မူတည္ၿပီး ပိသုဏ၀ါစာ၊ ဖ႐ုသ၀ါစာ၊ သမၹပၸလာပတို႔ ဆင့္ပြားေပၚေပါက္လာရတာပါ။ သူ႔စကားကို ကုိယ့္စကားလုပ္ ေျပာတာ၊ ကိုယ့္စကားကို သူ႔စကားလုပ္ေျပာတာ၊ ဟိုစကား ဒီပို႔တာ၊ ဒီစကား ဟုိပို႔တာ၊ ပါးစပ္ထဲေတြ႔ရာ ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ပလီေစ့ေျခာက္ခ်က္လုပ္တာ၊ ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ အာေခ်ာင္တာ၊ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ႏိႈင္း ကုိယ္လုိရာ ဆြဲေတြးၿပီး တစ္ဖက္သားကို စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕တာ၊ အတင္းေျပာတာ၊ အပုပ္ခ်တာ၊ နာမည္ဖ်က္တာ၊ သိကၡာခ်တာ၊ ငယ္က်ိဳး ငယ္နာ ေဖာ္တာ။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ၀စီဒုစ႐ိုက္ေလးပါးထဲမွာ အက်ံဳး၀င္ပါတယ္။
လူသားေတြ အမ်ားဆုံး က်ဴးလြန္တဲ့ ၀စီဒုစ႐ိုက္ကေတာ့ သမၹပၸလာပပါပဲ။ သမၹပၸလာပ ဆိုတာ အႏွစ္မဲ့ စကား၊ အဓိပၸါယ္မဲ့စကား၊ အက်ိဳးမဲ့စကားေတြကို ေျပာတာပါ။ မ်ိဳးမေအာင္တဲ့ စပါးပိန္ စပါးဖ်င္းနဲ႔ တူတဲ့ စကားလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အရည္မရ အဖတ္မရ အသံုးမက်တဲ့ စကားအားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။
“စကား”လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ “စာ”လည္း ပါ၀င္ၿပီးသားပါ။ ႏႈတ္တစ္ရာ စာတစ္လံုး ဆိုတဲ့အတိုင္း စာဆိုတာလည္း စကားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ၀စီဒုစ႐ိုက္ေလးပါးဟာ စာအျဖစ္ ေရးထားရင္ စာဒုစ႐ိုက္ေလးပါး ျဖစ္သြားပါတယ္။ လိမ္ညာတဲ့စာ၊ ကုန္းတိုက္တဲ့စာ၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့စာ၊ အႏွစ္မဲ့တဲ့စာေတြဟာ ၀စီဒုစ႐ိုက္ စာေတြပါပဲ။ ေျပာဆိုသူနဲ႔ နားေထာင္သူ၊ ေရးသားသူနဲ႔ ဖတ္႐ႈသူ ရရွိတဲ့ အကုသိုလ္ခ်င္း အတူတူပါပဲ။ ေျပာဆိုသူနဲ႔ ေရးသားသူကေတာ့ ေစတနာအျပည့္အ၀နဲ႔ ဖန္တီးတာမို႔ ပို္အျပစ္ႀကီးမွာပါ။ ေစတနာအားသန္မွ ဖန္တီးလို႔ ရတာကိုး။
ပညာေပးမဟုတ္တဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးသက္သက္ အႏုပညာဖန္တီးခ်က္ေတြကို သမၹပၸလာပ ၀စီဒုစ႐ုိက္တစ္ခု အေနနဲ႔ မေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္မွ “အတင္းေျပာျခင္း” ဆိုတဲ့ အင္မတန္ စက္ဆုပ္ရြံမုန္းဖြယ္ရာ သမၹပၸလာပကိုေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ရွိသူတိုင္း အထူးဂ႐ုျပဳ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္လွပါတယ္။။
အတင္းေျပာတာ ၀ါသနာပါတဲ့သူေတြက “သူမ်ား ပါးစပ္ ငွားေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ပါးစပ္နဲ႔ကိုယ္ ေျပာတာ၊ ဘာျဖစ္လဲ။ ဟုတ္လို႔ ဟုတ္တယ္ေျပာတာ၊ မွန္လို႔ မွန္တယ္ေျပာတာ… ဘာျဖစ္လဲ” လို႔ ႏႈတ္သီးေကာင္းလွ်ာပါးနဲ႔ ရန္စကားေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ အကုသိုလ္ျဖစ္႐ံု နဲ႔ ငရဲက်႐ံုေလာက္ပါပဲ။
လြတ္လပ္စြာ စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ အတင္းေျပာခြင့္ရွိတယ္လုိ႔ ဆိုလာခဲ့ရင္ ဟုတ္ပါတယ္၊ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္စြာ စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ အတင္းေျပာခြင့္ရဲ႕ ေနာက္မွာ လြတ္လပ္စြာ ငရဲက်ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ အ၀ီစိေရာက္ခြင့္လည္း အၿမဲကပ္ပါေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ မေမ့သင့္ပါဘူး။
အတင္းေျပာျခင္းဟာ အပ်င္းေျပကစားစရာ မဟုတ္သလို အပန္းေျဖဇိမ္ခံပစၥည္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အတင္းေျပာျခင္းဟာ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားမယ့္ အေပၚယံ မေတာ္တဆမႈ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အတင္းေျပာတတ္တဲ့သူဟာ ေျပာတုိင္းေျပာတုိင္း စိတ္ဓာတ္အဆင့္ ေအာက္တန္းက်သြားသလို ကိုယ္က်င့္ သီလ ပ်က္စီးေနတဲ့သူပါ။
မဟုတ္မမွန္တဲ့စကားမွန္သမွ်၊ အက်ိဳးမရွိတဲ့ စကားမွန္သမွ် ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ဟုတ္မွန္တဲ့စကား၊ အက်ိဳးရွိတဲ့ စကားကို အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါနဲ႔ လိုက္ဖက္စြာ ခ်င့္ခ်ိန္ေျပာဆိုမွသာ ကုိယ္က်င့္သီလျပည့္စံုသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
ကိုယ္က်င့္သီလကို ကုသိုလ္တရားအားလံုးရဲ႕ နိဒါန္းအစလို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က မိန္႔ၾကားေတာ္မူ ထားပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္သီလ ျဖဴစင္ရင္ အစေကာင္းတဲ့အတြက္ သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုတဲ့ အေႏွာင္းေသခ်ာ သြားပါၿပီ။ ကိုယ္က်င့္သီလ မည္းညစ္ေနရင္ေတာ့ အစမေကာင္းတဲ့အတြက္ သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုတဲ့ အေႏွာင္းနဲ႔ အေ၀းႀကီး ေ၀းသြားပါၿပီ။ အေႏွာင္းနဲ႔ နီးစပ္ခ်င္ရင္ အစေကာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားရပါမယ္။
သီဟိုဠ္ေခတ္တုန္းက အရွင္မဟာသီ၀အမည္ရတဲ့ မေထရ္ႀကီးတစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေတာေတာင္ထဲက လိုဏ္ဂူတစ္ခုမွာ “ဒီ၀ါတြင္းေတာ့ ရဟႏၲာျဖစ္ေစရမယ္ဟဲ့” လို႔ ႀကံဳး၀ါးၿပီး အျပင္းအထန္ တရားအားထုတ္ ေပမယ့္ ၀ါသာကၽြတ္သြားတယ္၊ ရဟႏၲာမျဖစ္တဲ့အတြက္ သီတင္းကၽြတ္တုိင္း သီတင္းကၽြတ္တုိင္း မ်က္ရည္သြင္သြင္ စီးက်ၿပီး ငိုပြဲႀကီးဆင္လုိက္ရတာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္တုိင္တုိင္ပါပဲ။
အႀကိမ္သံုးဆယ္ေျမာက္ အျပင္းထန္ဆံုး ၀မ္းနည္းေၾကကြဲၿပီး ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးေနခ်ိန္မွာ နတ္သမီး တစ္ေယာက္ကလည္း လိုဏ္ဂူအိုနံေဘး ၿပိဳင္တူငိုေကၽြးလို႔ မ်က္ရည္ေဖာ္ၫွိလာျပန္ပါတယ္။
“ဒီနားမွာ လာငိုေနတာ ဘယ္သူလဲ”
“တပည့္ေတာ္မ နတ္သမီးပါဘုရား”
“ဘာလို႔ ဒီနားလာငိုေနတာလဲ”
“အရွင္ဘုရား ငိုေနတာျမင္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ ငိုရင္ မဂ္ဖိုလ္ရႏိုင္မယ္ထင္လုိ႔ ႏွစ္မဂ္သံုးမဂ္ေလာက္မ်ား ရမလားဆိုၿပီး လာငိုေနတာပါဘုရား”
မေထရ္ႀကီးလည္း နတ္သမီးရဲ႕ ေျပာင္ေလွာင္ပညာေပးခံရတာကို ရွက္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြ ကပ်ာကယာ သုတ္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈကို “စိတ္ဆင္းရဲတယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲတယ္” ၊ “၀မ္းနည္းတယ္၊ ၀မ္းနည္းတယ္” လို႔ သတိပ႒ာန္နည္းက် စိတၱာႏုပႆနာ ႐ႈပြားပယ္ေဖ်ာက္လုိက္ပါတယ္။
စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈ ေျပေပ်ာက္ၿပီး စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေကာင္းကင္ယံက လမင္းႀကီးကို တစ္ခ်က္လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ညဆိုေတာ့ လမင္းႀကီကလည္း ျပည့္ျပည့္၀န္း၀န္းနဲ႔ အစြမ္းကုန္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေနတာေပါ့။
“အင္း… ဒီလမင္းႀကီးနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ သီလ ဘယ္အရာကမ်ား ပိုၿပီး သန္႔စင္ပါလိမ့္၊ ဘယ္အရာကမ်ား ပိုၿပီး ထြန္းလင္းေတာက္ပပါလိမ့္”
“အို…. ငါ့ရဲ႕သီလက ပိုၿပီး သန္႔စင္ေနပါလား၊ ငါ့ရဲ႕ သီလက ပိုၿပီး ထြန္းလင္းေတာက္ပေနပါလား၊ လမင္းႀကီးက သန္႔စင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ သူ႔မွာ ယုန္ေရးလကၡဏာ မိႈင္းျပာျပာ အညစ္အေၾကးေလး ရွိေနေသးတယ္ေလ၊ အညစ္အေၾကး လံုး၀ မကင္းေတာ့ အျပည့္အ၀ ဘယ္ထြန္းလင္းေတာက္ပပါ့မလဲ”
“ငါ့ရဲ႕သီလကေတာ့ ရဟန္းျပဳတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အထိ အညစ္အေၾကး လံုး၀မရွိ ပကတိ သန္႔စင္ေနတယ္၊ ၫွိဳးေျခာက္ေျပာက္က်ားျခင္းမရွိ ပကတိ စင္းလံုးေခ်ာ ျဖဴစင္ေနတယ္၊ အညစ္အေၾကး လံုး၀မကင္းတဲ့ လမင္းႀကီးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ မႏိႈင္းယွဥ္သာေအာင္ ထြန္းလင္းေတာက္ပတာေပါ့”
မေထရ္ႀကီးဟာ ကိုယ့္သီလကိုယ္ ဆင္ျခင္းရင္း တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပီတိေသာမနႆေတြကို ႐ႈပြား ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး မိမိခႏၶာရဲ႕ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရားေတြကို သတိပ႒ာန္နည္းက် ဆက္ၿပီး ၀ိပႆနာ ႐ႈပြားလိုက္တာ အဲဒီညမွာပဲ ပဋိသမၻိဒါဉာဏ္ ေလးပါးနဲ႔တကြ ရဟႏၲာ ျဖစ္ေတာ္မူသြားခဲ့ပါတယ္။
အရွင္မဟာသီ၀မေထရ္ႀကီး ရဟႏၲာျဖစ္သြားတာဟာ သူ႔ရဲ႕ အႂကြင္းမဲ့ျဖဴစင္တဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလကို အာ႐ံုျပဳ ၀မ္းေျမာက္ၿပီး ပီတိေသာမနႆေတြ ျဖစ္ပြားသြားလို႔ပါ။ “ငါတို႔က ၀ိပႆနာသမား” ဆိုၿပီး ကိုယ္က်င့္သီလကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားသူေတြ အေလးအနက္ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။
ကိုယ္က်င့္သီလဆိုတာ ေျမႀကီးနဲ႔ တူပါတယ္။ ရွင္သန္ႀကီးထြား ျပန္႔ပြားစည္ပင္ေနတဲ့ သစ္ပင္ပန္းပင္မွန္သမွ် ေျမႀကီးကို တည္မွီၿပီးေတာ့ပဲ ရွင္သန္ႀကီးထြား ျပန္႔ပြားစည္ပင္လာရပါတယ္။ အားအင္နဲ႔ ျပဳလုပ္ရတဲ့ အလုပ္ကိစၥမွန္သမွ် ေျမႀကီးေပၚမွာ ရပ္တည္ၿပီးေတာ့ပဲ ျပဳလုပ္ရသလို သတိဦးေဆာင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းအလုပ္မွန္သမွ်ကိုလည္း သီလေပၚမွာ ရပ္တည္ၿပီးေတာ့ပဲ ျပဳလုပ္ရပါတယ္။
သီလတည္းဟူေသာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ရပ္တည္ၿပီး ျပဳလုပ္အားထုတ္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းအလုပ္ကသာ မိမိရည္မွန္းရာ ေအာင္ျမင္မႈ အသီးအပြင့္ေတြကို ရည္မွန္းတဲ့အတုိင္း သီးပြင့္ေ၀ဆာေစႏိုင္ပါတယ္။
သမထလုပ္ငန္း၊ ၀ိပႆနာလုပ္ငန္းဆိုတာ အသာထားလုိက္ပါဦး၊ အေျခခံအက်ဆံုး ဒါနလုပ္ငန္းမွာေတာင္မွ သီလမပါရင္ လုိရာအက်ိဳး မၿပီးစီးေစႏိုင္ပါဘူး။ ဒါနျပဳၿပီး ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ လိုရာအက်ိဳးကို ဆုေတာင္းရင္ အဲဒီဒါနက မိမိဆုေတာင္းကို ျပည့္၀ေစႏိုင္ပါတယ္… တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဆုေတာင္းသူ ဒါနရွင္ဟာ သီလရွိသူ ျဖစ္ရပါမယ္…. တဲ့။ သီလ မရွိရင္ေတာ့ မိမိဆုေတာင္းတာ မျပည့္၀ႏိုင္ ပါဘူး… တဲ့။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ရဲ႕ မိန္႔ၾကားထားေတာ္မူခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္က်င့္သီလဟာ ဒါနရဲ႕ အက်ိဳးေပးကိုလည္း ခုိင္ၿမဲေစသလို သမာဓိ၊ ပညာရဲ႕ စြမ္းရည္ကိုလည္း ထက္ျမက္ေစပါတယ္။ ကိုယ္က်င့္သီလ မပါဘဲ အားထုတ္ေနတဲ့ ဒါနလုပ္ငန္း၊ သမထ၊ ၀ိပႆနာ လုပ္ငန္းေတြဟာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ရဲ႕ အနီးအနားကို အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္မွ မရစ္သီႏိုင္ပါဘူး။ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ အသာထား ေကာင္းရာသုဂတိနဲ႔ေတာင္ အေ၀းႀကီးေ၀းေနဦးမွာပါပဲ။
အရွင္မဟာသီ၀မေထရ္ႀကီးရဲ႕ သီလဂုဏ္ရည္က ရဟႏၲာျဖစ္႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာလည္း အထူးေပၚလြင္ ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။ သြားျခင္း၊ ရပ္ျခင္း၊ ထိုင္ျခင္း၊ ဣရိယာပုတ္သံုးမ်ိဳးနဲ႔ အျပင္းအထန္ တရားအားထုတ္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္လံုးလံုး ေျခမေဆးခဲ့တဲ့ ေျခေတာ္ေတြကို ရဟႏၲာ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရေဆးလိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ေျခေဆးအင္ပ်ဥ္ခံုေပၚမွာ ရပ္ေနတုန္း နတ္တို႔သနင္း သိၾကားမင္းႀကီး ေရာက္လာပါတယ္။
“ဒကာေတာ္ သိၾကားမင္း၊ ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္”
“အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေျခေတာ္ေတြကို တပည့္ေတာ္မ်ား ေဆးေပးခ်င္လို႔ပါဘုရား”
“အုိ…. ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ ဒကာေတာ္သိၾကားမင္းရယ္၊ တို႔ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက မေဆးမေၾကာဘဲထားတာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေတာင္ ရွိေနၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ သင္တို႔ နတ္ေတြဆိုတာက အလိုလိုကမွ လူနံ႔ကို ခံႏိုင္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ လူနဲ႔ ယူဇနာတစ္ရာေလာက္ ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ေနတာေတာင္ လည္ပင္းမွာ ေခြးေသေကာင္ပုပ္ အဆြဲခံထားရသလို သင္တို႔နတ္ေတြ လူနံ႔ကို နံေစာ္ၾကတယ္၊ ႐ြံရွာၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ေနပါ့ေစ၊ မေဆးပါနဲ႔၊ တို႔ဘာသာတို႔ပဲ ေဆးပါ့မယ္ကြယ္”
“အရွင္ဘုရား… လူနံ႔ နံတယ္ဆိုတာ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ပါဘူး၊ အခုအရွင္ဘုရားရဲ႕ သီလရနံ႔ဟာ တပည့္ေတာ္တို႔ရဲ႕ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကိုေတာင္ ေက်ာ္တက္ၿပီးေတာ့ အထက္ဘ၀ဂ္ထိေအာင္ သင္းပ်ံ႕ႀကိဳင္လိႈင္ေနပါတယ္ဘုရား၊ သီလရနံ႔ထက္ သာလြန္ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ရနံ႔ ေလာကမွာ မရွိပါဘုရား၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ သီလရနံ႔ေၾကာင့္ပဲ တပည့္ေတာ္ ေျခေတာ္ေဆးကုသိုလ္ယူဖို႔ အေရာက္လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား”
သိၾကားမင္းႀကီးဟာ ေျပာေျပာဆိုဆုိပဲ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ မေထရ္ႀကီးရဲ႕ ေျခဖမိုးကို ကိုင္ၿပီး ညာဘက္လက္နဲ႔ ေျခဖ၀ါးေတာ္ကို ေစာင္းငဲ့ ပြတ္တုိက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အရွင္မဟာသီ၀မေထရ္ႀကီးရဲ႕ ေျခေတာ္ေတြလည္း ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ေျခေတာ္ေတြလို ႏူးညံ့ေပ်ာ့အိသြားပါေတာ့တယ္။
အင္မတန္ ညစ္ပတ္နံေစာ္ၿပီး ႐ြံစရာေကာင္းလွတဲ့ လူနံ႔ကိုေတာင္ လႊမ္းမိုးႏိုင္တဲ့ သီလရနံ႔ကိုမွ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ လို႔ မေျပာရင္ ဘယ္ရနံ႔ကိုမ်ား အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ လို႔ ေျပာဦးမွာလဲ။
သီလရနံ႔ဟာ ေမႊးပ်ံ႕ႀကိဳင္လိႈင္တဲ့ေနရာမွာ အႏိႈင္းမဲ့ျဖစ္သလို သီလပ်က္အနံ႔ဟာလည္း ညစ္ပတ္ပုပ္ေဟာင္တဲ့ေနရာမွာ အႏိႈင္းမဲ့အပုပ္နံ႔ပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ သီလပ်က္သတင္းဟာ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္သာမက ျဗဟၼာ့ျပည္တုိင္ေအာင္ ပုပ္ေဟာင္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတတ္လို႔ပါပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းက အရွင္သုဒိႏၷ ဆိုတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္တဲ့သူဟာ မိဘႏွစ္ပါးကို ခုနစ္ရက္တုိင္တုိင္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ သဒၶါတရားအျပည့္အ၀နဲ႔ သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ရသူပါ။ သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္ေတာ့လည္း ဓုတင္အက်င့္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေဆာက္တည္ၿပီး တရားဘာ၀နာ က်င့္ႀကံအားထုတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ခ်မ္းသာႂကြယ္၀တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးဟာ ပစၥည္းဥစၥာနဲ႔ ျဖားေယာင္းၿပီးေတာ့လည္း လူထြက္ခုိင္းလို႔မရ၊ မယားေဟာင္းနဲ႔ ျဖားေယာင္းၿပီးေတာ့လည္း လူထြက္ခုိင္းလို႔မရတဲ့ သားျဖစ္သူ သုဒိႏၷဆီက ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရးအျဖစ္ အေမြဆက္ခံမယ့္ သားမ်ိဳးေစ့ ေတာင္းၾကပါေတာ့တယ္။
အရွင္သုဒိႏၷလည္း တရားေျဖာင့္ေျဖာင့္ အားထုတ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ နားၿငီးသက္သာ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ဥတုပန္း ပြင့္ေနတဲ့ မယားေဟာင္းရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ထဲကို မဟာ၀ုန္ေတာႀကီးထဲမွာ သံုးႀကိမ္တုိင္တိုင္ သားမ်ိဳးေစ့ ေပးလုိက္ပါတယ္။ အရွင္သုဒိႏၷရဲ႕ အဲဒီသတင္းဟာ မဟာ၀ုန္ေတာႀကီးထဲက ဘုမၼစိုးနတ္ေတြက စၿပီး… အဆင့္ဆင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားလိုက္တာ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္အႏွံ႔ အထက္ဘ၀ဂ္တုိင္ေအာင္ ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ နတ္ျဗဟၼာအားလံုးက အႀကီးအက်ယ္ ကဲ့ရဲ႕ ႐ႈတ္ခ် အျပစ္ေျပာၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အရွင္သုဒိႏၷဟာ သဒၶါတရား ႀကီးမားစြာနဲ႔ ရဟန္းျပဳလာသူ၊ ဓုတင္ေတြေဆာင္ၿပီး တရားအားထုတ္ေနသူ၊ တကယ့္ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္းဉာဏ္ ေခါင္းပါးတဲ့ မိမိုက္ ဘမိုက္ (ပါပမိတၱ) ရဲ႕ စကား နားေထာင္မိလုိက္တဲ့အတြက္ ကိုယ္က်င့္သီလပ်က္ၿပီး သတင္းအပုပ္နံ႔ ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီဘ၀မွာ မဂ္ဖိုလ္ရထိုက္သူ ျဖစ္ပါလ်က္ သီလပ်က္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ ေနာင္တတရားေတြနဲ႔ စိတ္ႏွလံုးပူပန္ၿပီး အဖိုးတန္ရဟန္းဘ၀ကို အခ်ည္းႏွီး အဆံုးသတ္ခဲ့ရပါတယ္။
ကုိယ္က်င့္သီလ ပ်က္စီးရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ ပါပမိတၱနဲ႔ ေပါင္းေဖာ္ျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္း တရားလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပမိတၱဆိုတာ မိတ္ေဆြဆိုး၊ မိတ္ေဆြညံ့၊ မိတ္ေဆြယုတ္၊ မိတ္ေဆြမုိက္ကို ေျပာတာပါ။ သက္သက္ၫွာၫွာ ေျပာရရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့မိတ္ေဆြေပါ့။ မိတ္ေဆြတု၊ မိတ္ေဆြမွားေပါ့။ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ဖို႔ တုိက္တြန္းတဲ့သူ၊ နည္းမွားလမ္းမွား ၫႊန္ျပတဲ့သူ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွားေတြ ခ်ေပးတဲ့သူဟာ ပါပမိတၱပါပဲ။ ပါပမိတၱနဲ႔ ေပါင္းရင္ သီလပ်က္တတ္ပါတယ္။
စာသင္တုိက္ႀကီးတစ္ခုက စာသင္သားရဟန္းပ်ိဳတစ္ပါးကို သူ႔ရဟန္းဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္က “စာခ်ည္းပဲ ဖိလုပ္မေနနဲ႔၊ အဂၢမဟာပ႑ိတစတိုင္ ဖမ္းမေနနဲ႔၊ လူငယ္ဆိုတာ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းမထားရဘူး၊ စိတ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရတယ္၊ လာ.. ဗီဒီယိုၾကည့္ရေအာင္” ဆိုၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔အိမ္ပင့္လို႔ ဗီဒီယိုအေခြ အတင္းၾကည့္ခုိင္းပါသတဲ့။
ကြယ္ရာက်ေတာ့ အဲဒီရဟန္းပ်ိဳေလးကို “ဗီဒီယိုၾကည့္ပါတယ္၊ ၀ိနည္းလည္း မေလးစားဘူး” ဆိုၿပီး အတင္းေျပာ အပုပ္ခ်ပါသတဲ့။ စာသင္သားဘ၀က လြန္ေျမာက္ၿပီး ဆရာေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္သြားတဲ့အခါ မွာေတာင္ အဲဒီကိစၥကို ငယ္က်ိဳးငယ္နာတစ္ခုအေနနဲ႔ ပါးစပ္အရသာခံ အပုပ္ခ်ေနတုန္းဆိုပဲ။ ေၾသာ္… ပါပမိတၱမ်ား တယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား…။
တခ်ိဳ႕ ကုိယ့္ကို ခ်စ္သလိုလို၊ ကုိယ့္အက်ိဳးကို လိုလားသလိုလုိနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ သီလကို ဖ်က္ဆီးတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာလို႔၊ အလိုတူေက်နပ္လို႔။ ကြယ္ရာက်ေတာ့မွ “ေပါင္းၾကည့္မွ အေၾကာင္းသိတယ္” ဆုိၿပီး အတင္းေျပာ၊ အပုပ္ခ်တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္သတင္းလည္း ပုပ္၊ သူ႔ပါးစပ္လည္း ပုပ္၊ ကုိယ္ပုပ္သူပုပ္ ႏွစ္ေယာက္လံုး ပုပ္ေတာ့ ဘယ္မွာလာ ေကာင္းပါေတာ့မလဲ။
သီလပ်က္အပုပ္နံ႔ဟာ “တစ္ခါတစ္ရံ” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ခ်မ္းသာမေပးပါဘူး။ “စ တာ၊ ေနာက္တာပါ” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ၫွာတာျခင္း မရွိပါဘူး။ “အခ်င္းခ်င္းမို႔” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္း မရွိပါဘူး။
ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္သူ႔မွ မယံုၾကည္တာ၊ ဘယ္သူ႔မွ အားမနာတာ၊ ဘယ္သူ႔မွ မလိုက္ေလ်ာတာ၊ ဘယ္သူ႔မွ မစ မေနာက္တာ၊ ဘယ္သူ႔မွ မခ်စ္ခင္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ပါပမိတၱနဲ႔ ေတြ႕သြားရင္ လုိတာထက္ပိုၿပီး အပုပ္နံ႔ ထြက္သြားပါလိမ့္မယ္။
သီလရနံ႔ဟာ အေမႊးပ်ံ႕ဆံုးရနံ႔လို႔ သီလကို ေခါင္းတပ္ၿပီး ဆိုထားေပမယ့္ သီလတစ္ခုတည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိ၊ သမာဓိ၊ ပညာ စတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြအားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ သီလဆိုတာ ကုိယ္ေပၚ၊ ႏႈတ္ေပၚမွာ ထင္ရွားလို႔ ထင္ထင္ရွားရွားတစ္ခုကို ပဓာနျပဳ ေခါင္းတပ္ၿပီး သီလရနံ႔လို႔ ဆိုထားတာပါ။
တကယ္ေတာ့ သီလမရွိဘဲနဲ႔ သမာဓိ၊ ပညာ မျပည့္စံုႏိုင္သလို သမာဓိ၊ ပညာ မရွိဘဲနဲ႔လည္း သီလမျပည့္စံု ႏိုင္ပါဘူး။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးပါးဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ အဆင့္အျမင့္ဆံုး သီလဟာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သီလပါ။ သမာဓိ၊ ပညာ မက်င့္ဘဲနဲ႔ ရဟႏၲာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဆို သီလ အႂကြင္းမဲ့ ျဖဴစင္ခ်င္ရင္ သမာဓိ၊ ပညာအက်င့္ေတြကို မျဖစ္မေန က်င့္ကိုက်င့္ရမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။
“ကုိယ္က်င့္သီလ အႂကြင္းမဲ့ ျပည့္စံုခ်င္ရင္ သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ားရမယ္” လို႔ ျမတ္စြာဘုရား ကုိယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာၾကားေတာ္မူထားပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္သီလရဲ႕ သေဘာတရား၊ အက်ိဳးအျပစ္ကိုလည္း ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းမယ္၊ ကိုယ္က်င့္သီလ ခ်ိဳးေဖာက္လိုတဲ့ စိတ္ကိုလည္း သတိပ႒ာန္နည္းက် ႐ႈပြားသြားမယ္ဆိုရင္ ကုိယ္က်င့္သီလ ျဖဴစင္သူ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
သီလဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ ႏႈတ္ကို ေစာင့္ထိန္းတာလို႔ ဆိုေပမယ့္ စိတ္မႏိုင္လို႔သာ ကိုယ္ႏႈတ္လြန္က်ဴးေနၾကတာမို႔ စိတ္ကို ႏိုင္နင္းေစႏိုင္ရာမွာ အေကာင္းဆံုးနည္းျဖစ္တဲ့ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာတရားကို သီလျဖဴစင္လုိသူတိုင္း ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ပြားမ်ားအားထုတ္ၾကဖို႔ အထူး အေရးႀကီးလွပါတယ္။
တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ အႏိႈင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကိုယ္က်င့္သီလရနံ႔ဟာ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ “သီလဂေႏၶာအႏုတၱေရာ” ဆိုတဲ့ စကားေတာ္နဲ႔ ေဟာၾကားၫႊန္ျပထားတာမို႔ လူသားတုိင္း လူသားတုိင္း ကုိယ္က်င့္သီလရနံ႔ ဆိုတဲ့ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔နဲ႔ အႂကြင္းမဲ့ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလုိက္ပါတယ္ …..။
ကုိယ္က်င့္သီလ ရနံ႔နဲ႔ လဲလွယ္သင့္လဲလွယ္ထိုက္တဲ့ တျခားရနံ႔ ေလာကမွာ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ကုိယ့္က်င့္သီလရနံ႔ဟာ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ ျဖစ္ရပါတယ္။
ရနံ႔ဆိုတာ ေမႊးပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္တဲ့အနံ႔၊ ေကာင္းမြန္တဲ့အနံ႔ကို ေျပာတာပါ။ ပုပ္အက္နံေစာ္တဲ့အနံ႔၊ ဆိုး၀ါးတဲ့ အနံ႔ကို ရနံ႔လို႔ ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူး။ နမ္း႐ွဴရသူကို စိတ္ဆင္းရဲေစတဲ့ အနံ႔၊ ဆိုးက်ိဳးျဖစ္ေစတဲ့ အနံ႔ဟာ အနံ႔ဆိုတဲ့ နာမည္ပဲရၿပီး ရနံ႔ဆိုတဲ့ နာမည္ကို မရပါဘူး။ နမ္း႐ွဴရသူကို စိတ္ခ်မ္းသာေစတဲ့အနံ႔၊ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစတဲ့ အနံ႔ကေတာ့ အနံ႔လို႔ေတာင္ သိပ္အေခၚမခံရဘဲ ရနံ႔လို႔ပဲ ျမတ္ႏိုးႏွစ္သက္စြာ အေခၚ ခံရပါတယ္။
ရနံ႔တုိင္းမွာ သူ႔ပင္ကိုသဘာ၀နဲ႔သူ ေမႊးပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္တဲ့ဓာတ္ ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို သူ႔ရဲ႕ အေမႊးဓာတ္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္ ျဖန္႔တတ္တဲ့သတၱိရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ရနံ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမႊးေမႊး ေလေအာက္ကိုပဲ သက္႐ိုးရွိပါတယ္။ ေလညာကို တက္႐ိုးမရွိပါဘူး။ ေလစုန္ကိုပဲ ဆင္း႐ိုးရွိပါတယ္။ ေလဆန္ကို ခြင္း႐ိုးမရွိပါဘူး။ ေလသင့္ရာပဲ ေမႊး႐ိုးရွိပါတယ္။ ေလမသင့္ရာကို ေမႊး႐ိုး မရွိပါဘူး။
ကုိယ္က်င့္သီလဆိုတဲ့ ေမႊးရနံ႔ကေတာ့ ေလေအာက္ကိုလည္း သက္သလို… ေလညာကုိလည္း တက္ပါတယ္။ ေလစုန္ကိုလည္း ဆင္းသလို… ေလဆန္ကိုလည္း ခြင္းပါတယ္။ ေလသင့္ရာလည္း ေမႊးသလို ေလမသင့္ရာလည္း ေမႊးပါတယ္။ ေလေအာက္ေလညာ၊ ေလစုန္ေလဆန္၊ ေရွ႕ေနာက္၀ဲယာ၊ ထက္ေအာက္၀န္းက်င္၊ အဆီးအတားမရွိ၊ အကန္႔အသတ္မရွိ၊ ေမႊးခ်င္တိုင္းေမႊး၊ ပ်ံ႕ႏွံ႔ခ်င္တုိင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိရွိတဲ့အတြက္ ကိုယ္က်င့္သီလရနံ႔ဟာ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေလာကမွာ ေမႊးရနံ႔ထြက္တဲ့ အရာ၀တၳဳ အမ်ိဳးအစားေပၚမူတည္ၿပီး အျမစ္ရနံ႔၊ အႏွစ္ရနံ႔၊ အပြင့္ရနံ႔လို႔ ရနံ႔ သံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ အျမစ္ရနံ႔အားလံုးထဲမွာ အေက်ာ္ျမစ္ရဲ႕ ရနံ႔ဟာ အေမႊးဆံုး၊ အႏွစ္ရနံ႔ အားလံုးထဲမွာ စႏၵကူးႏွစ္ရဲ႕ ရနံ႔ဟာ အေမႊးဆံုး၊ အပြင့္ရနံ႔အားလံုးထဲမွာ ျမတ္ေလးပြင့္ရဲ႕ ရနံ႔ဟာ အေမႊးဆံုးလို႔ ေလာကလူသားေတြက သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။
တစ္ေလာကလံုးက အေမႊးဆံုးပါလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဲဒီအျမစ္ရနံ႔၊ အႏွစ္ရနံ႔၊ အပြင့္ရနံ႔ေတြအားလံုးဟာ ကိုယ္က်င့္သီလရနံ႔ရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာေတာ့ ဒူးေထာက္၊ လက္ေျမာက္ၿပီး အ႐ံႈးေပးၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီရနံ႔ေတြက ေလညာကို ဆန္ၿပီး ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္စြမ္း မရွိလို႔ပါ။
ေလညာကို ဆန္တက္ၿပီး ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ရနံ႔က ကုိယ္က်င့္သီလရနံ႔ တစ္မ်ိဳးတည္းရွိတာမို႔ ကိုယ္က်င့္ သီလရနံ႔ဟာ ၿပိဳင္ဘက္မရွိ အႏိႈင္းမဲ့ ရနံ႔ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
သီလရနံ႔ဟာ သူခ်ည္းသက္သက္တြင္ ေမႊးပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူကိန္း၀ပ္စိမ့္တည္ရာ ခႏၶာအစဥ္ကိုလည္း ေမႊးပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္ေစပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ သီလရနံ႔ပိုင္ရွင္ရဲ႕ ခႏၶာအစဥ္ဟာ အသုဘသေဘာအရ အနံ႔အသက္ ေမႊးခ်င္မွ ေမႊးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သီလကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတုိင္းကေတာ့ သီလရနံ႔ပိုင္ရွင္ရဲ႕ ကုိယ္ခႏၶာရနံ႔ကိုလည္း ေမႊးရနံ႔ပမာ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာ နမ္း႐ိႈက္ ခ်င္ၾကတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ အာယုသခၤါရလႊတ္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္ ေသြး၀မ္းသြန္တဲ့အနာေရာဂါ ျဖစ္ခဲ့စဥ္တုန္းက နတ္တို႔သနင္း သိၾကားမင္းႀကီး လူ႔ျပည္ဆင္းလာၿပီး ဘုရားရွင္ထံပါးမွာ အနီးကပ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ ဖူးပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “သင္ဘယ္သူလဲ” လို႔ ေမးေတာ့…
“တပည့္ေတာ္ သိၾကားမင္းပါဘုရား”
“ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ”
“ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ဂိလာနျပဳစုဖို႔ လာတာပါဘုရား”
“ငါ့မွာ ျပဳစုမယ့္သူေတြရွိပါတယ္။။ သင္ျပန္ပါေတာ့။ သူတို႔နတ္ေတြဟာ လူနံ႔ကို လံုး၀ မခံႏိုင္ပါဘူး။ ယူဇနာ တစ္ရာေလာက္အေ၀းမွာရွိတဲ့ လူနံ႔ကိုေတာင္ လည္ပင္းဆြဲထားတဲ့ ေခြးေသေကာင္ပုပ္နံ႔လို နံေစာ္ၾကတယ္ဆို”
“ျမတ္စြာဘုရား၊ အဲဒါက သီလမရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ အနံ႔ကို ေျပာတာပါဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တို႔လို သီလရွိတဲ့လူေတြရဲ႕ အနံ႔ကေတာ့ ကိုယ္နံ႔ဆိုတာ အသာထားလို႔ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္နံ႔သည္ပင္လွ်င္ တပည့္ေတာ္တို႔ နတ္ေတြအဖို႔ ေမႊးႀကိဳင္လြန္းလွပါတယ္ဘုရား”
သိၾကားမင္းက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို အဲဒီလို ေလွ်ာက္ထားရင္း ေျပာေျပာဆိုဆို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ က်င္ႀကီးအိုးကို ေခါင္းေပၚ႐ြက္ၿပီး သြားသြန္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြး ေနလုိက္တာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ က်န္းမာေတာ္မူမွပဲ သိၾကားမင္းႀကီး နတ္ျပည္ ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။
ေၾသာ္… သီလရနံ႔တို႔ ေမႊးပ်ံ႕လိုက္ပံုမ်ား၊ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္မွာေတာင္ အနံ႔လုိက္ၿပီး စြဲရတဲ့အထိပါပဲ။
သီလရွိသူရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာဟာ ေသၿပီးသြားတာေတာင္မွ နံ႔သာတံုးလို ေမႊးေနေပမယ့္ သီလမရွိသူေတြရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာကေတာ့ မေသခင္ကတည္းက ပုပ္ေစာ္နံေနတာမို႔ အသက္ရွင္ေနေပမယ့္ အေလာင္းေကာင္ မသာပြနဲ႔ ဘာမွ်မထူးျခားပါဘူး။ ကုိယ္က်င့္တရား ပ်က္ျပားေနတဲ့ သီလမဲ့လူသားေတြဟာ သက္ရွိလူေသ ေတြပါပဲ။
“ကုိယ္က်င့္တရား” လို႔ ဆိုတဲ့အတိုင္း “ကုိယ္” နဲ႔ “က်င့္” ရတဲ့တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ဆိုတဲ့အထဲမွာ ႏႈတ္လည္း ပါပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ မျပဳသင့္ မျပဳထိုက္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို မျပဳမူဘဲ၊ ႏႈတ္နဲ႔ မေျပာသင့္၊ မေျပာထိုက္တဲ့ အေျပာအဆိုေတြကို မေျပာဆိုဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ရတဲ့အက်င့္ကို ကုိယ္က်င့္လို႔ ေခၚပါတယ္။ “ကိုယ္က်င့္” နဲ႔ “ႏႈတ္က်င့္” ကိုယ္ခ်င္းတူလို႔ ေပါင္းၿပီး ကိုယ္က်င့္လို႔ အတိုခ်ံဳးထားတာပါ။
“ကိုယ္က်င့္” အေနနဲ႔ ေရွာင္ၾကဥ္စရာ ကိုယ္အျပဳအမူေတြကေတာ့ အထြတ္အထိပ္အားျဖင့္ သူ႔အသက္ သတ္ျခင္း၊ သူ႔ဥစၥာခုိးျခင္းနဲ႔ သူ႔ကာမ မွားျခင္းတို႔ပါပဲ။ သတ္ေန၊ ခုိးေန၊ မွားေနတဲ့သူဟာ ကိုယ္က်င့္ မေကာင္းတဲ့သူ၊ သီလမရွိတဲ့သူေပါ့။ မသတ္၊ မခိုး၊ မမွားတဲ့သူကေတာ့ ကိုယ္က်င့္ေကာင္းတဲ့သူ၊ သီလ ရွိတဲ့သူေပါ့။
“သတ္ျခင္း” ဆိုတဲ့အထဲမွာ ညွဥ္းဆဲျခင္း၊ ႏွိပ္စက္ျခင္း၊ ရက္စက္ျခင္း၊ နာက်င္ေစျခင္း၊ ၾကင္နာမႈမရွိျခင္း၊ ညွာတာမႈ ကင္းမဲ့ျခင္း စတဲ့ ကာယကံ အျပဳအမူဆိုး၊ ကာယကံ အျပဳအမူၾကမ္းအားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ ညွဥ္းဆဲျခင္း စတဲ့ အျပဳအမူဆိုး၊ အျပဳအမူၾကမ္းေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ၾကင္နာတဲ့ အျပဳအမူေကာင္းေတြ၊ ညွာတာတဲ့ အျပဳအမူႏုေတြ က်င့္သံုးမွ “မသတ္ျခင္း” ဆိုတဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုႏုိင္ပါတယ္။
“ခိုးျခင္း” ဆိုတဲ့အထဲမွာ အလစ္သုတ္ျခင္း၊ အေခ်ာင္ႏိႈက္ျခင္း၊ စာရင္းလိမ္ျခင္း၊ အေပ်ာက္႐ုိက္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ကို ဟန္႔တားျခင္း၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ကို ပိုယူျခင္း၊ မတန္တဆ ေစ်းတင္ျခင္း၊ ေရထိုးျခင္း၊ အေလးခုိးျခင္း၊ ေရာေႏွာျခင္း၊ အတုလုပ္ျခင္း။ ၀တ္ေလွ်ာ့ျခင္း၊ ဖ်ံက်ျခင္း၊ ေဖ်ာင္ျခင္း၊ ေဖ်ာျခင္း စတဲ့ ႐ိုက္စားကိစၥမွန္သမွ် အားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ ကိုယ္ရသင့္တာထက္ ပိုရေအာင္လုပ္တဲ့ မတရားမႈမွန္သမွ်ကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး မွ်တတဲ့ နည္းစနစ္၊ မွန္ကန္တဲ့ တန္ရာတန္ေၾကးနဲ႔ အလုပ္လုပ္သြားမွ “မခုိးျခင္း” ဆိုတဲ့ ကုိယ္က်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုႏိုင္ပါတယ္။
“မွားျခင္း” ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ကာမဂုဏ္ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိမိရဲ႕ တရား၀င္ ကာမပိုင္မဟုတ္သူေတြနဲ႔ လြန္က်ဴးျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ေပြ႕ဖက္ျခင္း၊ ဖုန္းဆက္ျခင္း၊ တြဲကျခင္း၊ ေလွ်ာက္လည္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာမ်ားျခင္း၊ ရည္းစားၿပိဳင္ထားျခင္း၊ ရိသဲ့သဲ့ေျပာျခင္း၊ အီစီကလီလုပ္ျခင္း စတဲ့ ႏွာေခါင္းကိစၥမွန္သမွ် အားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ သဘာ၀မက်တဲ့ အာ႐ုံခံစားမႈမွန္သမွ်ကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး စည္းနဲ႔ေဘာင္နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္မွ “မမွားျခင္း” ဆိုတဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုႏိုင္ပါတယ္။
“ေသရည္ေသရက္ ေသာက္သံုးျခင္း” ဟာလည္း “ကာမဂုဏ္ မွားယြင္းျခင္း” ဆိုတဲ့ ကာယဒုစ႐ုိက္ထဲမွာ အက်ံဳး၀င္ပါတယ္။ မူးယစ္ျခင္း၊ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ အရက္၊ ဘီယာ၊ ဘိန္းျဖဴ၊ ေဆးေျခာက္၊ စိတ္ႂကြေဆးျပား၊ စိတ္ႂကြေဆးရည္ စတဲ့ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစတတ္တဲ့ ေဆး၀ါးမွန္သမွ်ကို ေရွာင္ၾကဥ္မွ “မေသာက္ျခင္း” ဆိုတဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုႏိုင္ပါတယ္။
“ႏႈတ္က်င့္” အေနနဲ႔ ေရွာင္ၾကဥ္စရာ ႏႈတ္အေျပာအဆိုေတြကေတာ့ မဟုတ္မမွန္ လိမ္ညာေျပာဆိုျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ေနသူအခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲျပားသြားေအာင္ ကုန္းတိုက္ေျပာဆိုျခင္း၊ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့စကား၊ ႐ိုင္းစိုင္းယုတ္မာတဲ့စကားမ်ား ေျပာဆိုျခင္း၊ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့စကား၊ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့စကား၊ အက်ိဳးမရွိတဲ့ စကားမ်ား ေျပာဆိုျခင္းတုိ႔ပါပဲ။ စာလိုေျပာေတာ့ ၀စီဒုစ႐ုိက္ေလးပါးေပါ့။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ မုသာ၀ါဒပါပဲ။
ကိုယ္ေျပာလုိက္တဲ့ မုသာ၀ါဒရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ အက်ိဳးဆက္ေပၚ မူတည္ၿပီး ပိသုဏ၀ါစာ၊ ဖ႐ုသ၀ါစာ၊ သမၹပၸလာပတို႔ ဆင့္ပြားေပၚေပါက္လာရတာပါ။ သူ႔စကားကို ကုိယ့္စကားလုပ္ ေျပာတာ၊ ကိုယ့္စကားကို သူ႔စကားလုပ္ေျပာတာ၊ ဟိုစကား ဒီပို႔တာ၊ ဒီစကား ဟုိပို႔တာ၊ ပါးစပ္ထဲေတြ႔ရာ ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ပလီေစ့ေျခာက္ခ်က္လုပ္တာ၊ ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ အာေခ်ာင္တာ၊ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ႏိႈင္း ကုိယ္လုိရာ ဆြဲေတြးၿပီး တစ္ဖက္သားကို စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕တာ၊ အတင္းေျပာတာ၊ အပုပ္ခ်တာ၊ နာမည္ဖ်က္တာ၊ သိကၡာခ်တာ၊ ငယ္က်ိဳး ငယ္နာ ေဖာ္တာ။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ၀စီဒုစ႐ိုက္ေလးပါးထဲမွာ အက်ံဳး၀င္ပါတယ္။
လူသားေတြ အမ်ားဆုံး က်ဴးလြန္တဲ့ ၀စီဒုစ႐ိုက္ကေတာ့ သမၹပၸလာပပါပဲ။ သမၹပၸလာပ ဆိုတာ အႏွစ္မဲ့ စကား၊ အဓိပၸါယ္မဲ့စကား၊ အက်ိဳးမဲ့စကားေတြကို ေျပာတာပါ။ မ်ိဳးမေအာင္တဲ့ စပါးပိန္ စပါးဖ်င္းနဲ႔ တူတဲ့ စကားလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အရည္မရ အဖတ္မရ အသံုးမက်တဲ့ စကားအားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။
“စကား”လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ “စာ”လည္း ပါ၀င္ၿပီးသားပါ။ ႏႈတ္တစ္ရာ စာတစ္လံုး ဆိုတဲ့အတိုင္း စာဆိုတာလည္း စကားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ၀စီဒုစ႐ိုက္ေလးပါးဟာ စာအျဖစ္ ေရးထားရင္ စာဒုစ႐ိုက္ေလးပါး ျဖစ္သြားပါတယ္။ လိမ္ညာတဲ့စာ၊ ကုန္းတိုက္တဲ့စာ၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့စာ၊ အႏွစ္မဲ့တဲ့စာေတြဟာ ၀စီဒုစ႐ိုက္ စာေတြပါပဲ။ ေျပာဆိုသူနဲ႔ နားေထာင္သူ၊ ေရးသားသူနဲ႔ ဖတ္႐ႈသူ ရရွိတဲ့ အကုသိုလ္ခ်င္း အတူတူပါပဲ။ ေျပာဆိုသူနဲ႔ ေရးသားသူကေတာ့ ေစတနာအျပည့္အ၀နဲ႔ ဖန္တီးတာမို႔ ပို္အျပစ္ႀကီးမွာပါ။ ေစတနာအားသန္မွ ဖန္တီးလို႔ ရတာကိုး။
ပညာေပးမဟုတ္တဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးသက္သက္ အႏုပညာဖန္တီးခ်က္ေတြကို သမၹပၸလာပ ၀စီဒုစ႐ုိက္တစ္ခု အေနနဲ႔ မေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္မွ “အတင္းေျပာျခင္း” ဆိုတဲ့ အင္မတန္ စက္ဆုပ္ရြံမုန္းဖြယ္ရာ သမၹပၸလာပကိုေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ရွိသူတိုင္း အထူးဂ႐ုျပဳ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္လွပါတယ္။။
အတင္းေျပာတာ ၀ါသနာပါတဲ့သူေတြက “သူမ်ား ပါးစပ္ ငွားေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ပါးစပ္နဲ႔ကိုယ္ ေျပာတာ၊ ဘာျဖစ္လဲ။ ဟုတ္လို႔ ဟုတ္တယ္ေျပာတာ၊ မွန္လို႔ မွန္တယ္ေျပာတာ… ဘာျဖစ္လဲ” လို႔ ႏႈတ္သီးေကာင္းလွ်ာပါးနဲ႔ ရန္စကားေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ အကုသိုလ္ျဖစ္႐ံု နဲ႔ ငရဲက်႐ံုေလာက္ပါပဲ။
လြတ္လပ္စြာ စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ အတင္းေျပာခြင့္ရွိတယ္လုိ႔ ဆိုလာခဲ့ရင္ ဟုတ္ပါတယ္၊ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္စြာ စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ အတင္းေျပာခြင့္ရဲ႕ ေနာက္မွာ လြတ္လပ္စြာ ငရဲက်ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ အ၀ီစိေရာက္ခြင့္လည္း အၿမဲကပ္ပါေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ မေမ့သင့္ပါဘူး။
အတင္းေျပာျခင္းဟာ အပ်င္းေျပကစားစရာ မဟုတ္သလို အပန္းေျဖဇိမ္ခံပစၥည္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အတင္းေျပာျခင္းဟာ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားမယ့္ အေပၚယံ မေတာ္တဆမႈ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အတင္းေျပာတတ္တဲ့သူဟာ ေျပာတုိင္းေျပာတုိင္း စိတ္ဓာတ္အဆင့္ ေအာက္တန္းက်သြားသလို ကိုယ္က်င့္ သီလ ပ်က္စီးေနတဲ့သူပါ။
မဟုတ္မမွန္တဲ့စကားမွန္သမွ်၊ အက်ိဳးမရွိတဲ့ စကားမွန္သမွ် ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ဟုတ္မွန္တဲ့စကား၊ အက်ိဳးရွိတဲ့ စကားကို အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါနဲ႔ လိုက္ဖက္စြာ ခ်င့္ခ်ိန္ေျပာဆိုမွသာ ကုိယ္က်င့္သီလျပည့္စံုသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
ကိုယ္က်င့္သီလကို ကုသိုလ္တရားအားလံုးရဲ႕ နိဒါန္းအစလို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က မိန္႔ၾကားေတာ္မူ ထားပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္သီလ ျဖဴစင္ရင္ အစေကာင္းတဲ့အတြက္ သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုတဲ့ အေႏွာင္းေသခ်ာ သြားပါၿပီ။ ကိုယ္က်င့္သီလ မည္းညစ္ေနရင္ေတာ့ အစမေကာင္းတဲ့အတြက္ သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုတဲ့ အေႏွာင္းနဲ႔ အေ၀းႀကီး ေ၀းသြားပါၿပီ။ အေႏွာင္းနဲ႔ နီးစပ္ခ်င္ရင္ အစေကာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားရပါမယ္။
သီဟိုဠ္ေခတ္တုန္းက အရွင္မဟာသီ၀အမည္ရတဲ့ မေထရ္ႀကီးတစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေတာေတာင္ထဲက လိုဏ္ဂူတစ္ခုမွာ “ဒီ၀ါတြင္းေတာ့ ရဟႏၲာျဖစ္ေစရမယ္ဟဲ့” လို႔ ႀကံဳး၀ါးၿပီး အျပင္းအထန္ တရားအားထုတ္ ေပမယ့္ ၀ါသာကၽြတ္သြားတယ္၊ ရဟႏၲာမျဖစ္တဲ့အတြက္ သီတင္းကၽြတ္တုိင္း သီတင္းကၽြတ္တုိင္း မ်က္ရည္သြင္သြင္ စီးက်ၿပီး ငိုပြဲႀကီးဆင္လုိက္ရတာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္တုိင္တုိင္ပါပဲ။
အႀကိမ္သံုးဆယ္ေျမာက္ အျပင္းထန္ဆံုး ၀မ္းနည္းေၾကကြဲၿပီး ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးေနခ်ိန္မွာ နတ္သမီး တစ္ေယာက္ကလည္း လိုဏ္ဂူအိုနံေဘး ၿပိဳင္တူငိုေကၽြးလို႔ မ်က္ရည္ေဖာ္ၫွိလာျပန္ပါတယ္။
“ဒီနားမွာ လာငိုေနတာ ဘယ္သူလဲ”
“တပည့္ေတာ္မ နတ္သမီးပါဘုရား”
“ဘာလို႔ ဒီနားလာငိုေနတာလဲ”
“အရွင္ဘုရား ငိုေနတာျမင္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ ငိုရင္ မဂ္ဖိုလ္ရႏိုင္မယ္ထင္လုိ႔ ႏွစ္မဂ္သံုးမဂ္ေလာက္မ်ား ရမလားဆိုၿပီး လာငိုေနတာပါဘုရား”
မေထရ္ႀကီးလည္း နတ္သမီးရဲ႕ ေျပာင္ေလွာင္ပညာေပးခံရတာကို ရွက္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြ ကပ်ာကယာ သုတ္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈကို “စိတ္ဆင္းရဲတယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲတယ္” ၊ “၀မ္းနည္းတယ္၊ ၀မ္းနည္းတယ္” လို႔ သတိပ႒ာန္နည္းက် စိတၱာႏုပႆနာ ႐ႈပြားပယ္ေဖ်ာက္လုိက္ပါတယ္။
စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈ ေျပေပ်ာက္ၿပီး စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေကာင္းကင္ယံက လမင္းႀကီးကို တစ္ခ်က္လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ညဆိုေတာ့ လမင္းႀကီကလည္း ျပည့္ျပည့္၀န္း၀န္းနဲ႔ အစြမ္းကုန္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေနတာေပါ့။
“အင္း… ဒီလမင္းႀကီးနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ သီလ ဘယ္အရာကမ်ား ပိုၿပီး သန္႔စင္ပါလိမ့္၊ ဘယ္အရာကမ်ား ပိုၿပီး ထြန္းလင္းေတာက္ပပါလိမ့္”
“အို…. ငါ့ရဲ႕သီလက ပိုၿပီး သန္႔စင္ေနပါလား၊ ငါ့ရဲ႕ သီလက ပိုၿပီး ထြန္းလင္းေတာက္ပေနပါလား၊ လမင္းႀကီးက သန္႔စင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ သူ႔မွာ ယုန္ေရးလကၡဏာ မိႈင္းျပာျပာ အညစ္အေၾကးေလး ရွိေနေသးတယ္ေလ၊ အညစ္အေၾကး လံုး၀ မကင္းေတာ့ အျပည့္အ၀ ဘယ္ထြန္းလင္းေတာက္ပပါ့မလဲ”
“ငါ့ရဲ႕သီလကေတာ့ ရဟန္းျပဳတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အထိ အညစ္အေၾကး လံုး၀မရွိ ပကတိ သန္႔စင္ေနတယ္၊ ၫွိဳးေျခာက္ေျပာက္က်ားျခင္းမရွိ ပကတိ စင္းလံုးေခ်ာ ျဖဴစင္ေနတယ္၊ အညစ္အေၾကး လံုး၀မကင္းတဲ့ လမင္းႀကီးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ မႏိႈင္းယွဥ္သာေအာင္ ထြန္းလင္းေတာက္ပတာေပါ့”
မေထရ္ႀကီးဟာ ကိုယ့္သီလကိုယ္ ဆင္ျခင္းရင္း တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပီတိေသာမနႆေတြကို ႐ႈပြား ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး မိမိခႏၶာရဲ႕ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရားေတြကို သတိပ႒ာန္နည္းက် ဆက္ၿပီး ၀ိပႆနာ ႐ႈပြားလိုက္တာ အဲဒီညမွာပဲ ပဋိသမၻိဒါဉာဏ္ ေလးပါးနဲ႔တကြ ရဟႏၲာ ျဖစ္ေတာ္မူသြားခဲ့ပါတယ္။
အရွင္မဟာသီ၀မေထရ္ႀကီး ရဟႏၲာျဖစ္သြားတာဟာ သူ႔ရဲ႕ အႂကြင္းမဲ့ျဖဴစင္တဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလကို အာ႐ံုျပဳ ၀မ္းေျမာက္ၿပီး ပီတိေသာမနႆေတြ ျဖစ္ပြားသြားလို႔ပါ။ “ငါတို႔က ၀ိပႆနာသမား” ဆိုၿပီး ကိုယ္က်င့္သီလကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားသူေတြ အေလးအနက္ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။
ကိုယ္က်င့္သီလဆိုတာ ေျမႀကီးနဲ႔ တူပါတယ္။ ရွင္သန္ႀကီးထြား ျပန္႔ပြားစည္ပင္ေနတဲ့ သစ္ပင္ပန္းပင္မွန္သမွ် ေျမႀကီးကို တည္မွီၿပီးေတာ့ပဲ ရွင္သန္ႀကီးထြား ျပန္႔ပြားစည္ပင္လာရပါတယ္။ အားအင္နဲ႔ ျပဳလုပ္ရတဲ့ အလုပ္ကိစၥမွန္သမွ် ေျမႀကီးေပၚမွာ ရပ္တည္ၿပီးေတာ့ပဲ ျပဳလုပ္ရသလို သတိဦးေဆာင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းအလုပ္မွန္သမွ်ကိုလည္း သီလေပၚမွာ ရပ္တည္ၿပီးေတာ့ပဲ ျပဳလုပ္ရပါတယ္။
သီလတည္းဟူေသာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ရပ္တည္ၿပီး ျပဳလုပ္အားထုတ္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းအလုပ္ကသာ မိမိရည္မွန္းရာ ေအာင္ျမင္မႈ အသီးအပြင့္ေတြကို ရည္မွန္းတဲ့အတုိင္း သီးပြင့္ေ၀ဆာေစႏိုင္ပါတယ္။
သမထလုပ္ငန္း၊ ၀ိပႆနာလုပ္ငန္းဆိုတာ အသာထားလုိက္ပါဦး၊ အေျခခံအက်ဆံုး ဒါနလုပ္ငန္းမွာေတာင္မွ သီလမပါရင္ လုိရာအက်ိဳး မၿပီးစီးေစႏိုင္ပါဘူး။ ဒါနျပဳၿပီး ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ လိုရာအက်ိဳးကို ဆုေတာင္းရင္ အဲဒီဒါနက မိမိဆုေတာင္းကို ျပည့္၀ေစႏိုင္ပါတယ္… တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဆုေတာင္းသူ ဒါနရွင္ဟာ သီလရွိသူ ျဖစ္ရပါမယ္…. တဲ့။ သီလ မရွိရင္ေတာ့ မိမိဆုေတာင္းတာ မျပည့္၀ႏိုင္ ပါဘူး… တဲ့။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ရဲ႕ မိန္႔ၾကားထားေတာ္မူခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္က်င့္သီလဟာ ဒါနရဲ႕ အက်ိဳးေပးကိုလည္း ခုိင္ၿမဲေစသလို သမာဓိ၊ ပညာရဲ႕ စြမ္းရည္ကိုလည္း ထက္ျမက္ေစပါတယ္။ ကိုယ္က်င့္သီလ မပါဘဲ အားထုတ္ေနတဲ့ ဒါနလုပ္ငန္း၊ သမထ၊ ၀ိပႆနာ လုပ္ငန္းေတြဟာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ရဲ႕ အနီးအနားကို အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္မွ မရစ္သီႏိုင္ပါဘူး။ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ အသာထား ေကာင္းရာသုဂတိနဲ႔ေတာင္ အေ၀းႀကီးေ၀းေနဦးမွာပါပဲ။
အရွင္မဟာသီ၀မေထရ္ႀကီးရဲ႕ သီလဂုဏ္ရည္က ရဟႏၲာျဖစ္႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာလည္း အထူးေပၚလြင္ ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။ သြားျခင္း၊ ရပ္ျခင္း၊ ထိုင္ျခင္း၊ ဣရိယာပုတ္သံုးမ်ိဳးနဲ႔ အျပင္းအထန္ တရားအားထုတ္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္လံုးလံုး ေျခမေဆးခဲ့တဲ့ ေျခေတာ္ေတြကို ရဟႏၲာ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရေဆးလိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ေျခေဆးအင္ပ်ဥ္ခံုေပၚမွာ ရပ္ေနတုန္း နတ္တို႔သနင္း သိၾကားမင္းႀကီး ေရာက္လာပါတယ္။
“ဒကာေတာ္ သိၾကားမင္း၊ ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္”
“အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေျခေတာ္ေတြကို တပည့္ေတာ္မ်ား ေဆးေပးခ်င္လို႔ပါဘုရား”
“အုိ…. ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ ဒကာေတာ္သိၾကားမင္းရယ္၊ တို႔ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက မေဆးမေၾကာဘဲထားတာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေတာင္ ရွိေနၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ သင္တို႔ နတ္ေတြဆိုတာက အလိုလိုကမွ လူနံ႔ကို ခံႏိုင္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ လူနဲ႔ ယူဇနာတစ္ရာေလာက္ ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ေနတာေတာင္ လည္ပင္းမွာ ေခြးေသေကာင္ပုပ္ အဆြဲခံထားရသလို သင္တို႔နတ္ေတြ လူနံ႔ကို နံေစာ္ၾကတယ္၊ ႐ြံရွာၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ေနပါ့ေစ၊ မေဆးပါနဲ႔၊ တို႔ဘာသာတို႔ပဲ ေဆးပါ့မယ္ကြယ္”
“အရွင္ဘုရား… လူနံ႔ နံတယ္ဆိုတာ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ပါဘူး၊ အခုအရွင္ဘုရားရဲ႕ သီလရနံ႔ဟာ တပည့္ေတာ္တို႔ရဲ႕ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကိုေတာင္ ေက်ာ္တက္ၿပီးေတာ့ အထက္ဘ၀ဂ္ထိေအာင္ သင္းပ်ံ႕ႀကိဳင္လိႈင္ေနပါတယ္ဘုရား၊ သီလရနံ႔ထက္ သာလြန္ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ရနံ႔ ေလာကမွာ မရွိပါဘုရား၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ သီလရနံ႔ေၾကာင့္ပဲ တပည့္ေတာ္ ေျခေတာ္ေဆးကုသိုလ္ယူဖို႔ အေရာက္လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား”
သိၾကားမင္းႀကီးဟာ ေျပာေျပာဆိုဆုိပဲ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ မေထရ္ႀကီးရဲ႕ ေျခဖမိုးကို ကိုင္ၿပီး ညာဘက္လက္နဲ႔ ေျခဖ၀ါးေတာ္ကို ေစာင္းငဲ့ ပြတ္တုိက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အရွင္မဟာသီ၀မေထရ္ႀကီးရဲ႕ ေျခေတာ္ေတြလည္း ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ေျခေတာ္ေတြလို ႏူးညံ့ေပ်ာ့အိသြားပါေတာ့တယ္။
အင္မတန္ ညစ္ပတ္နံေစာ္ၿပီး ႐ြံစရာေကာင္းလွတဲ့ လူနံ႔ကိုေတာင္ လႊမ္းမိုးႏိုင္တဲ့ သီလရနံ႔ကိုမွ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ လို႔ မေျပာရင္ ဘယ္ရနံ႔ကိုမ်ား အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ လို႔ ေျပာဦးမွာလဲ။
သီလရနံ႔ဟာ ေမႊးပ်ံ႕ႀကိဳင္လိႈင္တဲ့ေနရာမွာ အႏိႈင္းမဲ့ျဖစ္သလို သီလပ်က္အနံ႔ဟာလည္း ညစ္ပတ္ပုပ္ေဟာင္တဲ့ေနရာမွာ အႏိႈင္းမဲ့အပုပ္နံ႔ပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ သီလပ်က္သတင္းဟာ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္သာမက ျဗဟၼာ့ျပည္တုိင္ေအာင္ ပုပ္ေဟာင္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတတ္လို႔ပါပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းက အရွင္သုဒိႏၷ ဆိုတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္တဲ့သူဟာ မိဘႏွစ္ပါးကို ခုနစ္ရက္တုိင္တုိင္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ သဒၶါတရားအျပည့္အ၀နဲ႔ သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ရသူပါ။ သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္ေတာ့လည္း ဓုတင္အက်င့္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေဆာက္တည္ၿပီး တရားဘာ၀နာ က်င့္ႀကံအားထုတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ခ်မ္းသာႂကြယ္၀တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးဟာ ပစၥည္းဥစၥာနဲ႔ ျဖားေယာင္းၿပီးေတာ့လည္း လူထြက္ခုိင္းလို႔မရ၊ မယားေဟာင္းနဲ႔ ျဖားေယာင္းၿပီးေတာ့လည္း လူထြက္ခုိင္းလို႔မရတဲ့ သားျဖစ္သူ သုဒိႏၷဆီက ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရးအျဖစ္ အေမြဆက္ခံမယ့္ သားမ်ိဳးေစ့ ေတာင္းၾကပါေတာ့တယ္။
အရွင္သုဒိႏၷလည္း တရားေျဖာင့္ေျဖာင့္ အားထုတ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ နားၿငီးသက္သာ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ဥတုပန္း ပြင့္ေနတဲ့ မယားေဟာင္းရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ထဲကို မဟာ၀ုန္ေတာႀကီးထဲမွာ သံုးႀကိမ္တုိင္တိုင္ သားမ်ိဳးေစ့ ေပးလုိက္ပါတယ္။ အရွင္သုဒိႏၷရဲ႕ အဲဒီသတင္းဟာ မဟာ၀ုန္ေတာႀကီးထဲက ဘုမၼစိုးနတ္ေတြက စၿပီး… အဆင့္ဆင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားလိုက္တာ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္အႏွံ႔ အထက္ဘ၀ဂ္တုိင္ေအာင္ ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ နတ္ျဗဟၼာအားလံုးက အႀကီးအက်ယ္ ကဲ့ရဲ႕ ႐ႈတ္ခ် အျပစ္ေျပာၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အရွင္သုဒိႏၷဟာ သဒၶါတရား ႀကီးမားစြာနဲ႔ ရဟန္းျပဳလာသူ၊ ဓုတင္ေတြေဆာင္ၿပီး တရားအားထုတ္ေနသူ၊ တကယ့္ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္းဉာဏ္ ေခါင္းပါးတဲ့ မိမိုက္ ဘမိုက္ (ပါပမိတၱ) ရဲ႕ စကား နားေထာင္မိလုိက္တဲ့အတြက္ ကိုယ္က်င့္သီလပ်က္ၿပီး သတင္းအပုပ္နံ႔ ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီဘ၀မွာ မဂ္ဖိုလ္ရထိုက္သူ ျဖစ္ပါလ်က္ သီလပ်က္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ ေနာင္တတရားေတြနဲ႔ စိတ္ႏွလံုးပူပန္ၿပီး အဖိုးတန္ရဟန္းဘ၀ကို အခ်ည္းႏွီး အဆံုးသတ္ခဲ့ရပါတယ္။
ကုိယ္က်င့္သီလ ပ်က္စီးရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ ပါပမိတၱနဲ႔ ေပါင္းေဖာ္ျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္း တရားလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပမိတၱဆိုတာ မိတ္ေဆြဆိုး၊ မိတ္ေဆြညံ့၊ မိတ္ေဆြယုတ္၊ မိတ္ေဆြမုိက္ကို ေျပာတာပါ။ သက္သက္ၫွာၫွာ ေျပာရရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့မိတ္ေဆြေပါ့။ မိတ္ေဆြတု၊ မိတ္ေဆြမွားေပါ့။ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ဖို႔ တုိက္တြန္းတဲ့သူ၊ နည္းမွားလမ္းမွား ၫႊန္ျပတဲ့သူ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွားေတြ ခ်ေပးတဲ့သူဟာ ပါပမိတၱပါပဲ။ ပါပမိတၱနဲ႔ ေပါင္းရင္ သီလပ်က္တတ္ပါတယ္။
စာသင္တုိက္ႀကီးတစ္ခုက စာသင္သားရဟန္းပ်ိဳတစ္ပါးကို သူ႔ရဟန္းဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္က “စာခ်ည္းပဲ ဖိလုပ္မေနနဲ႔၊ အဂၢမဟာပ႑ိတစတိုင္ ဖမ္းမေနနဲ႔၊ လူငယ္ဆိုတာ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းမထားရဘူး၊ စိတ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရတယ္၊ လာ.. ဗီဒီယိုၾကည့္ရေအာင္” ဆိုၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔အိမ္ပင့္လို႔ ဗီဒီယိုအေခြ အတင္းၾကည့္ခုိင္းပါသတဲ့။
ကြယ္ရာက်ေတာ့ အဲဒီရဟန္းပ်ိဳေလးကို “ဗီဒီယိုၾကည့္ပါတယ္၊ ၀ိနည္းလည္း မေလးစားဘူး” ဆိုၿပီး အတင္းေျပာ အပုပ္ခ်ပါသတဲ့။ စာသင္သားဘ၀က လြန္ေျမာက္ၿပီး ဆရာေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္သြားတဲ့အခါ မွာေတာင္ အဲဒီကိစၥကို ငယ္က်ိဳးငယ္နာတစ္ခုအေနနဲ႔ ပါးစပ္အရသာခံ အပုပ္ခ်ေနတုန္းဆိုပဲ။ ေၾသာ္… ပါပမိတၱမ်ား တယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား…။
တခ်ိဳ႕ ကုိယ့္ကို ခ်စ္သလိုလို၊ ကုိယ့္အက်ိဳးကို လိုလားသလိုလုိနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ သီလကို ဖ်က္ဆီးတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာလို႔၊ အလိုတူေက်နပ္လို႔။ ကြယ္ရာက်ေတာ့မွ “ေပါင္းၾကည့္မွ အေၾကာင္းသိတယ္” ဆုိၿပီး အတင္းေျပာ၊ အပုပ္ခ်တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္သတင္းလည္း ပုပ္၊ သူ႔ပါးစပ္လည္း ပုပ္၊ ကုိယ္ပုပ္သူပုပ္ ႏွစ္ေယာက္လံုး ပုပ္ေတာ့ ဘယ္မွာလာ ေကာင္းပါေတာ့မလဲ။
သီလပ်က္အပုပ္နံ႔ဟာ “တစ္ခါတစ္ရံ” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ခ်မ္းသာမေပးပါဘူး။ “စ တာ၊ ေနာက္တာပါ” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ၫွာတာျခင္း မရွိပါဘူး။ “အခ်င္းခ်င္းမို႔” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္း မရွိပါဘူး။
ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္သူ႔မွ မယံုၾကည္တာ၊ ဘယ္သူ႔မွ အားမနာတာ၊ ဘယ္သူ႔မွ မလိုက္ေလ်ာတာ၊ ဘယ္သူ႔မွ မစ မေနာက္တာ၊ ဘယ္သူ႔မွ မခ်စ္ခင္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ပါပမိတၱနဲ႔ ေတြ႕သြားရင္ လုိတာထက္ပိုၿပီး အပုပ္နံ႔ ထြက္သြားပါလိမ့္မယ္။
သီလရနံ႔ဟာ အေမႊးပ်ံ႕ဆံုးရနံ႔လို႔ သီလကို ေခါင္းတပ္ၿပီး ဆိုထားေပမယ့္ သီလတစ္ခုတည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိ၊ သမာဓိ၊ ပညာ စတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြအားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ သီလဆိုတာ ကုိယ္ေပၚ၊ ႏႈတ္ေပၚမွာ ထင္ရွားလို႔ ထင္ထင္ရွားရွားတစ္ခုကို ပဓာနျပဳ ေခါင္းတပ္ၿပီး သီလရနံ႔လို႔ ဆိုထားတာပါ။
တကယ္ေတာ့ သီလမရွိဘဲနဲ႔ သမာဓိ၊ ပညာ မျပည့္စံုႏိုင္သလို သမာဓိ၊ ပညာ မရွိဘဲနဲ႔လည္း သီလမျပည့္စံု ႏိုင္ပါဘူး။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးပါးဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ အဆင့္အျမင့္ဆံုး သီလဟာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သီလပါ။ သမာဓိ၊ ပညာ မက်င့္ဘဲနဲ႔ ရဟႏၲာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဆို သီလ အႂကြင္းမဲ့ ျဖဴစင္ခ်င္ရင္ သမာဓိ၊ ပညာအက်င့္ေတြကို မျဖစ္မေန က်င့္ကိုက်င့္ရမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။
“ကုိယ္က်င့္သီလ အႂကြင္းမဲ့ ျပည့္စံုခ်င္ရင္ သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ားရမယ္” လို႔ ျမတ္စြာဘုရား ကုိယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာၾကားေတာ္မူထားပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္သီလရဲ႕ သေဘာတရား၊ အက်ိဳးအျပစ္ကိုလည္း ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းမယ္၊ ကိုယ္က်င့္သီလ ခ်ိဳးေဖာက္လိုတဲ့ စိတ္ကိုလည္း သတိပ႒ာန္နည္းက် ႐ႈပြားသြားမယ္ဆိုရင္ ကုိယ္က်င့္သီလ ျဖဴစင္သူ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
သီလဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ ႏႈတ္ကို ေစာင့္ထိန္းတာလို႔ ဆိုေပမယ့္ စိတ္မႏိုင္လို႔သာ ကိုယ္ႏႈတ္လြန္က်ဴးေနၾကတာမို႔ စိတ္ကို ႏိုင္နင္းေစႏိုင္ရာမွာ အေကာင္းဆံုးနည္းျဖစ္တဲ့ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာတရားကို သီလျဖဴစင္လုိသူတိုင္း ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ပြားမ်ားအားထုတ္ၾကဖို႔ အထူး အေရးႀကီးလွပါတယ္။
တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ အႏိႈင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကိုယ္က်င့္သီလရနံ႔ဟာ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ “သီလဂေႏၶာအႏုတၱေရာ” ဆိုတဲ့ စကားေတာ္နဲ႔ ေဟာၾကားၫႊန္ျပထားတာမို႔ လူသားတုိင္း လူသားတုိင္း ကုိယ္က်င့္သီလရနံ႔ ဆိုတဲ့ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔နဲ႔ အႂကြင္းမဲ့ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလုိက္ပါတယ္ …..။
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
[ အပၸမာဒမဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၀။ ]
[ အပၸမာဒမဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၀။ ]
( ေရႊပါရမီေတာရဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက ၏ အႏိႈင္းမဲ့ရနံ႔ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပ၍ ဓမၼဒါနျပဳပါသည္ )
.jpg)
