တစ္ေန႔က အလုပ္ခန္းသို႔ ဆရာက စာအုပ္ေတြယူလာသည္။ စာၾကည့္တုိက္က ငွားလာတာဟုေျပာသည္။ အခ်ိန္အား၍ပ်င္းလွ်င္ ဖတ္လို႔ရသလို၊ ဧည့္သည္လာလွ်င္ ဒီအတိုင္းထိုင္ခိုင္းထားတာထက္ စာအုပ္ေလးေတြ ေပးဖတ္ထားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္စီစီႏိုင္တာ သက္သာသည္ဟု ဆိုသည္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းထဲသို႔ လာသည့္ဧည့္သည္က မနည္းလွေပ။ လူႀကီးက အခ်ိန္အားရ၍ ထိုဧည့္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းေတြ႔ႏိုင္သည္၊ သို႔မဟုတ္ သူႏွင့္ႀကိဳတင္ခ်ိန္းခ်က္ထားၿပီးသားလူဆိုလွ်င္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေခ်။ ေရာက္သည္ႏွင့္ သတင္းပို႔ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေခၚသြား႐ံုသာျဖစ္သည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ ျပင္ပ ဧည့္သည္မ်ားလာ၍ လူႀကီးမအားေသးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းမွာ ေသာင္တင္ေနေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းကလည္း မူလတာ၀န္ကို လုပ္ရသည္ထက္ ဧည့္ႀကိဳတာ၀န္မ်ားထမ္းေနရသလားဟုပင္ ေတြးရမိေအာင္ ဧည့္သည္ကမ်ားလွသည္။ လာသမွ်ဧည့္သည္ကလည္း စံုလင္လွသလို ႀကံဳရသည္မ်ားကလည္း အစံုပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က နားလည္မႈရွိသည္။ စကားစျမည္ေျပာရင္း ထိုင္ေစာင့္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ နာရီတၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ စိတ္မရွည္ပံုစံႏွင့္။ အေပၚမွာမအားဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္တက္သြားလုိက္မယ္ဆိုတာက လာေသးသည္။ ေအး တက္သြားလိုက္ဟုသာ လႊတ္လိုက္လွ်င္ ပြဲကေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသြားမည္ ထင္သည္။ နဂိုကတည္းက မအားလွ်င္လည္း မလာနဲ႔ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ေစာင့္သည့္အလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္လွ်င္လည္း ႀကိဳတင္ၿပီး ခ်ိတ္ထား၊ ရက္ခ်ိန္ယူထား၊ အခ်ိန္ေတာင္းထားေပါ့။ အခုေတာ့ သူ႔မွာ အခ်ိန္မရွိသည့္ရသည့္အထဲ ေစာင့္ရတာအလုပ္မဟုတ္ဘူးဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ အေတာ္ကို စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔က လူႀကီးႏွင့္လာေတြ႕တာဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို နည္းနည္းမွ မထီေလးစားသည့္ ပံုစံႏွင့္။ အေတာ္ကို စိတ္ညစ္စရာေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သာဆိုလွ်င္ အဲဒီလိုလူေတြကို နရင္းတီးပစ္သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ကသင္မေပးလုိက္ဘူးလားဟု ေမးၿပီး ဆံုးမလိုက္ခ်င္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ကုိယ့္ထက္အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးသည္။ လုပ္ေနသည့္အလုပ္ကလည္း တကယ့္ဌာနႀကီးေတြမွာ အဆင့္အတန္းရွိရွိ ရာထူးရာခံေတြႏွင့္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္အဆင့္အတန္းက အင္မတန္ ေအာက္တန္းက်လွသည္။ လူတုိင္းကို အထက္စီးကေန ဆက္ဆံခ်င္သည့္ ပံုစံမ်ိဳးွႏွင့္။ အားလံုးကို သူတို႔ ႐ံုးက လက္ေအာက္၀န္ထမ္းေတြခ်ည္းပဲ မွတ္ေနလားမသိ။
စကားကေဘးေခ်ာ္သြားသည္။ ေျပာခ်င္သည္က ထိုကဲ့သို႔ ဧည့္သည္ေဆာင္သည္မ်ားလာလွ်င္ အပ်င္းေျပ ဖတ္ရေအာင္ဆိုၿပီး ဆရာက စာအုပ္ေတြငွားလာသည္။ မဂၢဇင္းေတြမ်ားသည္။ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ ၾကာသည္အထိ ဘာစာအုပ္ေတြပါမွန္း ကိုင္မၾကည့္မိ။ စားပြဲေပၚမွာ ဒီအတုိင္းပဲ တင္ထားတာကို ေန႔စဥ္ျမင္ေနရသည္။ ဧည့္သည္လာလွ်င္ ဟိုလွန္ဒီလွန္ႏွင့္ ဖတ္ၾကသည္။ မဆိုးဘူးဟု ေတြးမိသည္။ မေန႔ကေတာ့ အလုပ္ပါးလို႔ အခ်ိန္အားရေနေတာ့ အင္တာနက္သံုးမယ္ဆိုၿပီးလုပ္ေတာ့ ကိုေရႊအင္တာနက္ကမေကာင္း။ ဘယ္စာမ်က္ႏွာ ကိုမွ ဖြင့္လို႔မရ။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားသည္။ ဒါနဲ႔ စားပြဲေပၚမွ ေတြ႕ရာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူမိသည္။ ဟုိလွန္ဒီလွန္ႏွင့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနရင္း တစ္ခုခုေတာ့ ဖတ္ဦးမွပါဆိုၿပီး မာတိကာကို ၾကည့္မိသည္။ အဲဒီမွာ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းစားသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားသည့္ အေၾကာင္းအရာ။ “ သူတို႔ဆီက စည္ပင္သာယာ ” တဲ့။ အေတာ္ကို သိခ်င္သြားမိသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ အျခားႏိုင္ငံတစ္ခုခုရဲ႕ စည္ပင္သာယာအေၾကာင္းကို အနည္းႏွင့္အမ်ားဆိုသလို သိခြင့္ရမည္ဟု သိလုိက္သည္။
ႀကံဳတုန္းစကားမစပ္ေျပာလုိက္ခ်င္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စည္ပင္သာယာဆိုသည့္ စကားလံုးကို လည္းေကာင္း၊ ထိုအတြက္လုပ္ရသည့္ အလုပ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း အင္မတန္ စိတ္၀င္စားသည္။ အိမ္တြင္ ပန္းပင္မ်ားစိုက္ျခင္း၊ ပန္းအိုးမ်ားကို အလွစီျခင္း၊ ေန႔စဥ္ တံျမက္လွည္း၊ ၾကမ္းတိုက္၊သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ျခင္းမ်ားသည္ စည္ပင္သာယာေရးလုပ္ငန္းမ်ားဟု ထင္သည္။ လူတိုင္းႏွင့္၊ အိမ္တိုင္းႏွင့္၊ ရပ္ကြက္တိုင္းႏွင့္၊ လုပ္ငန္းတိုင္းႏွင့္၊ ၿမိဳ႕တိုင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံတုိင္းႏွင့္ စည္ပင္သာယာသည္ မကင္းႏိုင္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ႏိုင္ငံတုိင္းတြင္ စည္ပင္သာယာေရးအဖြဲ႕မ်ား ရွိၾကမည္ဟု ယူဆမိသည္။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တခုတ္တရ သတိထားမိသည္က ထိုၿမိဳ႕၏ သန္႔ရွင္းသာယာလွပမႈကို ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕တြင္ ဘာပင္ေတြ စိုက္ထားသလဲ၊ လမ္းေတြက သန္႔ရွင္းသာယာလွပသလား၊ အမိႈက္ကင္းသလား၊ ၿမိဳ႕တြင္ ပန္းၿခံရွိသလား၊ ထိုပန္းၿခံကိုဘယ္လိုျပဳျပင္ဖန္တီးထားသလဲ စသည့္အခ်က္မ်ားကို တမင္မဟုတ္သည့္တုိင္ အမွတ္မထင္ အလုိလို ဂ႐ုတစိုက္ ၾကည့္မိတတ္သည္။
ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေျပာလိုသည္က တစ္ခါလာလည္း စင္ကာပူ၊ တစ္ခါလာလည္း စင္ကာပူဆိုသည့္ စကားကို ျဖစ္သည္။ မွန္ပါသည္။ စင္ကာပူႏိုင္ငံ သန္႔ရွင္းသာယာလွပသည္ကို စည္းကမ္းရွိသည္ကို လက္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာ သူတို႔လို စည္းကမ္းရွိေအာင္၊ သန္႔ရွင္းသာယာလွပေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလား ဆိုသည္ကို အၿမဲတမ္းေမးမိသည္။ သူမ်ားေတြကို ေမးလွ်င္ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ၾကမည္ကိုသိေန၍ လူတိုင္းကို မေမးမိ။ ရင္းႏွီးသူေတြႏွင့္ေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကည့္မိသည္။ အမ်ားစုက အားအားယားယား ေခါင္းေျခာက္ခံတယ္ဆိုသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ၾကသည္။ မျဖစ္ႏိုင္တာကို စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုၿပီး သူတို႔မ်က္လံုးေတြက ေျပာေနတာကို ကၽြန္ေတာ္သိေနသည္။ ထိုအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ပါ။ စင္ကာပူႏိုင္ငံ သန္႔ရွင္းျခင္းသည္၊ စည္းကမ္းရွိျခင္း သည္ နဂိုသူ႔ႏိုင္ငံကိုက အလိုအေလ်ာက္ သန္႔ရွင္းျခင္း၊ စည္းကမ္းရွိျခင္းမဟုတ္ပါ။ ထိုႏိုင္ငံတြင္ ေနထုိင္သည့္ ျပည္သူလူထုအားလံုးက စည္းကမ္းရွိ၍ သန္႔ရွင္းမႈကို ဂ႐ုစိုက္ၾက၍ သန္႔ရွင္းသာယာျခင္း၊ စည္းကမ္းရွိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေယာက္က ေျပာပါသည္။ သူတို႔ဆီက စည္ပင္သာယာက အလုပ္လုပ္တယ္ကြ။ ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာလို မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို ျမင္ျပင္းကတ္သြားသည္။ ေအးဟုတ္ပါၿပီ ငါတို႔ႏိုင္ငံက စည္ပင္ထက္ သူတို႔ဆီက အမ်ားႀကီးပိုအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာကို ထားပါေတာ့။ သူတို႔ဆီက ႏိုင္ငံသားေတြကလည္း မင္းေလာက္ ေအာက္တန္းမက်ဘူးကြ။ အခု မင္းေသာက္ၿပီးလႊင့္ပစ္လုိက္သလို ေဆးလိပ္တုိကို ေတြ႕ရာ ေနရာကို မပစ္ဘူးကြ၊ မင္းကြမ္းစားၿပီး လမ္းေပၚမွာ ေတြ႔ရာေထြးသလို သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြက မေထြးၾကဘူးကြ ဆိုေတာ့ စည္ပင္သာယာအေၾကာင္းကေန ေသြဖယ္ၿပီး သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားမ်ားၾကပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မဆီမဆုိင္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားမ်ားရ၊ အမုန္းခံရနဲ႔ သိပ္ေတာ့ မနိပ္ပါဘူးေလ။
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္သိသမွ် ဉာဏ္ေလးတစ္ထြာတစ္မိုက္ႏွင့္ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးထားသမွ် စင္ကာပူ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။ သူတို႔လက္မခံ။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ စင္ကာပူဆိုသည့္ ႏုိင္ငံကပင္ အလိုလို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေနသည္ဟု ျမင္ေနပံုရသည္။ မတတ္ႏိုင္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီတြင္ တစ္ခုခုဆိုတာႏွင့္ အစိုးရကို လက္ၫွိဳးထိုးတာက အက်င့္ပါေနၿပီ။ အခုအစိုးရမလို႔မဟုတ္။ ေနာက္အစိုးရတက္လာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ ျဖစ္ဦးမည္မွာမလြဲ။ မယံုလွ်င္ ေစာင့္ၾကည့္ဟုသာ ေျပာခ်င္သည္။ တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္ကို တာ၀န္ယူထားလို႔ပဲ တုိင္းျပည္က မတိုးတက္သေယာင္ေယာင္ ေရးေန၊ ေျပာေနတာကို ျမင္ရေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ထဲတြင္ ဘ၀င္မက်ျဖစ္ရသည္။ ေနာက္ထပ္ အရပ္သားအစိုးရတက္လာလွ်င္လည္း အျပန္အလွန္ မေကာင္းေျပာၾက၊ လက္ၫွိဳးထိုးၾကႏွင့္ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနဦးမည္ဆိုသည္ကို ျမင္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြကိုက စည္းကမ္းဆိုတာကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈဟု အျပည့္အ၀သတ္မွတ္ထားၾကသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ စင္ကာပူတြင္ အမိႈက္ပစ္မိ၍ ဒဏ္႐ိုက္ခံရသည္ကို ဂုဏ္ယူသလုိလိုေျပာၾကသည္။ ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိ။ ကုိယ္ေသာက္သံုးမက်လို႔ အျပစ္ေပးတာဟု မခံယူ။ ငါအမိႈက္ပစ္မိလို႔ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ ဒဏ္ေၾကး ေဆာင္လိုက္ရတယ္ဟု ဖိုရမ္ေတြထဲ၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲမွာပင္ ႁကြားသလိုလို ေျပာလိုက္ေသးသည္။ အဲဒီေက်းဇူးရွင္မ်ားကို ျမန္မာျပည္မွာ အမိႈက္ပစ္လို႔ဆိုၿပီး ဒဏ္႐ုိက္ဖို႔ေ၀းစြ စည္ပင္သာယာမွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးဦးက လာေျပာလွ်င္ပင္ မင္းကဘာေကာင္မို႔လဲ၊ ပစ္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ ဘာလုပ္ခ်င္လဲဟု ျပန္ေျပာဦးမည္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ သူမ်ားႏိုင္ငံတြင္ ဒဏ္႐ုိက္ျခင္းသည္ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္၍ ေပးေဆာင္ရျခင္းျဖစ္သည္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံတြင္ ဒဏ္႐ုိက္ပါက အႏွီအမ်ိဳးေကာင္းသားမ်ား မည္သို႔ေျပာမည္ကို စာဖတ္သူတို႔သာ ေတြးၾကည့္ၾကပါေလ။ စာဖတ္သူတို႔ ၀န္းက်င္တြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေသအခ်ာ ရွိေနမည္ကို သိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေျပာခ်င္သည္ကို ဆက္ပါမည္။ ဖတ္မိသည့္စာအုပ္က LIVING COLOR NO.159, OCTOBER 2008 ျဖစ္ပါသည္။ ေခါင္းစဥ္က “ သူတို႔ဆီက စည္ပင္သာယာ ” စာေရးသူက “ ကို၀မ္း ”။ အျပည့္အစံုျပန္မေရးျပ ေတာ့ပါ။ စည္ပင္သာယာႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာ ထုတ္ႏုတ္ကူးေရးသြားပါမည္။
စကားကေဘးေခ်ာ္သြားသည္။ ေျပာခ်င္သည္က ထိုကဲ့သို႔ ဧည့္သည္ေဆာင္သည္မ်ားလာလွ်င္ အပ်င္းေျပ ဖတ္ရေအာင္ဆိုၿပီး ဆရာက စာအုပ္ေတြငွားလာသည္။ မဂၢဇင္းေတြမ်ားသည္။ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ ၾကာသည္အထိ ဘာစာအုပ္ေတြပါမွန္း ကိုင္မၾကည့္မိ။ စားပြဲေပၚမွာ ဒီအတုိင္းပဲ တင္ထားတာကို ေန႔စဥ္ျမင္ေနရသည္။ ဧည့္သည္လာလွ်င္ ဟိုလွန္ဒီလွန္ႏွင့္ ဖတ္ၾကသည္။ မဆိုးဘူးဟု ေတြးမိသည္။ မေန႔ကေတာ့ အလုပ္ပါးလို႔ အခ်ိန္အားရေနေတာ့ အင္တာနက္သံုးမယ္ဆိုၿပီးလုပ္ေတာ့ ကိုေရႊအင္တာနက္ကမေကာင္း။ ဘယ္စာမ်က္ႏွာ ကိုမွ ဖြင့္လို႔မရ။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားသည္။ ဒါနဲ႔ စားပြဲေပၚမွ ေတြ႕ရာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူမိသည္။ ဟုိလွန္ဒီလွန္ႏွင့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနရင္း တစ္ခုခုေတာ့ ဖတ္ဦးမွပါဆိုၿပီး မာတိကာကို ၾကည့္မိသည္။ အဲဒီမွာ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းစားသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားသည့္ အေၾကာင္းအရာ။ “ သူတို႔ဆီက စည္ပင္သာယာ ” တဲ့။ အေတာ္ကို သိခ်င္သြားမိသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ အျခားႏိုင္ငံတစ္ခုခုရဲ႕ စည္ပင္သာယာအေၾကာင္းကို အနည္းႏွင့္အမ်ားဆိုသလို သိခြင့္ရမည္ဟု သိလုိက္သည္။
ႀကံဳတုန္းစကားမစပ္ေျပာလုိက္ခ်င္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စည္ပင္သာယာဆိုသည့္ စကားလံုးကို လည္းေကာင္း၊ ထိုအတြက္လုပ္ရသည့္ အလုပ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း အင္မတန္ စိတ္၀င္စားသည္။ အိမ္တြင္ ပန္းပင္မ်ားစိုက္ျခင္း၊ ပန္းအိုးမ်ားကို အလွစီျခင္း၊ ေန႔စဥ္ တံျမက္လွည္း၊ ၾကမ္းတိုက္၊သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ျခင္းမ်ားသည္ စည္ပင္သာယာေရးလုပ္ငန္းမ်ားဟု ထင္သည္။ လူတိုင္းႏွင့္၊ အိမ္တိုင္းႏွင့္၊ ရပ္ကြက္တိုင္းႏွင့္၊ လုပ္ငန္းတိုင္းႏွင့္၊ ၿမိဳ႕တိုင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံတုိင္းႏွင့္ စည္ပင္သာယာသည္ မကင္းႏိုင္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ႏိုင္ငံတုိင္းတြင္ စည္ပင္သာယာေရးအဖြဲ႕မ်ား ရွိၾကမည္ဟု ယူဆမိသည္။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တခုတ္တရ သတိထားမိသည္က ထိုၿမိဳ႕၏ သန္႔ရွင္းသာယာလွပမႈကို ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕တြင္ ဘာပင္ေတြ စိုက္ထားသလဲ၊ လမ္းေတြက သန္႔ရွင္းသာယာလွပသလား၊ အမိႈက္ကင္းသလား၊ ၿမိဳ႕တြင္ ပန္းၿခံရွိသလား၊ ထိုပန္းၿခံကိုဘယ္လိုျပဳျပင္ဖန္တီးထားသလဲ စသည့္အခ်က္မ်ားကို တမင္မဟုတ္သည့္တုိင္ အမွတ္မထင္ အလုိလို ဂ႐ုတစိုက္ ၾကည့္မိတတ္သည္။
ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေျပာလိုသည္က တစ္ခါလာလည္း စင္ကာပူ၊ တစ္ခါလာလည္း စင္ကာပူဆိုသည့္ စကားကို ျဖစ္သည္။ မွန္ပါသည္။ စင္ကာပူႏိုင္ငံ သန္႔ရွင္းသာယာလွပသည္ကို စည္းကမ္းရွိသည္ကို လက္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာ သူတို႔လို စည္းကမ္းရွိေအာင္၊ သန္႔ရွင္းသာယာလွပေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလား ဆိုသည္ကို အၿမဲတမ္းေမးမိသည္။ သူမ်ားေတြကို ေမးလွ်င္ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ၾကမည္ကိုသိေန၍ လူတိုင္းကို မေမးမိ။ ရင္းႏွီးသူေတြႏွင့္ေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကည့္မိသည္။ အမ်ားစုက အားအားယားယား ေခါင္းေျခာက္ခံတယ္ဆိုသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ၾကသည္။ မျဖစ္ႏိုင္တာကို စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုၿပီး သူတို႔မ်က္လံုးေတြက ေျပာေနတာကို ကၽြန္ေတာ္သိေနသည္။ ထိုအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ပါ။ စင္ကာပူႏိုင္ငံ သန္႔ရွင္းျခင္းသည္၊ စည္းကမ္းရွိျခင္း သည္ နဂိုသူ႔ႏိုင္ငံကိုက အလိုအေလ်ာက္ သန္႔ရွင္းျခင္း၊ စည္းကမ္းရွိျခင္းမဟုတ္ပါ။ ထိုႏိုင္ငံတြင္ ေနထုိင္သည့္ ျပည္သူလူထုအားလံုးက စည္းကမ္းရွိ၍ သန္႔ရွင္းမႈကို ဂ႐ုစိုက္ၾက၍ သန္႔ရွင္းသာယာျခင္း၊ စည္းကမ္းရွိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေယာက္က ေျပာပါသည္။ သူတို႔ဆီက စည္ပင္သာယာက အလုပ္လုပ္တယ္ကြ။ ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာလို မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို ျမင္ျပင္းကတ္သြားသည္။ ေအးဟုတ္ပါၿပီ ငါတို႔ႏိုင္ငံက စည္ပင္ထက္ သူတို႔ဆီက အမ်ားႀကီးပိုအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာကို ထားပါေတာ့။ သူတို႔ဆီက ႏိုင္ငံသားေတြကလည္း မင္းေလာက္ ေအာက္တန္းမက်ဘူးကြ။ အခု မင္းေသာက္ၿပီးလႊင့္ပစ္လုိက္သလို ေဆးလိပ္တုိကို ေတြ႕ရာ ေနရာကို မပစ္ဘူးကြ၊ မင္းကြမ္းစားၿပီး လမ္းေပၚမွာ ေတြ႔ရာေထြးသလို သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြက မေထြးၾကဘူးကြ ဆိုေတာ့ စည္ပင္သာယာအေၾကာင္းကေန ေသြဖယ္ၿပီး သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားမ်ားၾကပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မဆီမဆုိင္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားမ်ားရ၊ အမုန္းခံရနဲ႔ သိပ္ေတာ့ မနိပ္ပါဘူးေလ။
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္သိသမွ် ဉာဏ္ေလးတစ္ထြာတစ္မိုက္ႏွင့္ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးထားသမွ် စင္ကာပူ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။ သူတို႔လက္မခံ။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ စင္ကာပူဆိုသည့္ ႏုိင္ငံကပင္ အလိုလို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေနသည္ဟု ျမင္ေနပံုရသည္။ မတတ္ႏိုင္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီတြင္ တစ္ခုခုဆိုတာႏွင့္ အစိုးရကို လက္ၫွိဳးထိုးတာက အက်င့္ပါေနၿပီ။ အခုအစိုးရမလို႔မဟုတ္။ ေနာက္အစိုးရတက္လာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ ျဖစ္ဦးမည္မွာမလြဲ။ မယံုလွ်င္ ေစာင့္ၾကည့္ဟုသာ ေျပာခ်င္သည္။ တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္ကို တာ၀န္ယူထားလို႔ပဲ တုိင္းျပည္က မတိုးတက္သေယာင္ေယာင္ ေရးေန၊ ေျပာေနတာကို ျမင္ရေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ထဲတြင္ ဘ၀င္မက်ျဖစ္ရသည္။ ေနာက္ထပ္ အရပ္သားအစိုးရတက္လာလွ်င္လည္း အျပန္အလွန္ မေကာင္းေျပာၾက၊ လက္ၫွိဳးထိုးၾကႏွင့္ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနဦးမည္ဆိုသည္ကို ျမင္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြကိုက စည္းကမ္းဆိုတာကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈဟု အျပည့္အ၀သတ္မွတ္ထားၾကသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ စင္ကာပူတြင္ အမိႈက္ပစ္မိ၍ ဒဏ္႐ိုက္ခံရသည္ကို ဂုဏ္ယူသလုိလိုေျပာၾကသည္။ ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိ။ ကုိယ္ေသာက္သံုးမက်လို႔ အျပစ္ေပးတာဟု မခံယူ။ ငါအမိႈက္ပစ္မိလို႔ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ ဒဏ္ေၾကး ေဆာင္လိုက္ရတယ္ဟု ဖိုရမ္ေတြထဲ၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲမွာပင္ ႁကြားသလိုလို ေျပာလိုက္ေသးသည္။ အဲဒီေက်းဇူးရွင္မ်ားကို ျမန္မာျပည္မွာ အမိႈက္ပစ္လို႔ဆိုၿပီး ဒဏ္႐ုိက္ဖို႔ေ၀းစြ စည္ပင္သာယာမွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးဦးက လာေျပာလွ်င္ပင္ မင္းကဘာေကာင္မို႔လဲ၊ ပစ္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ ဘာလုပ္ခ်င္လဲဟု ျပန္ေျပာဦးမည္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ သူမ်ားႏိုင္ငံတြင္ ဒဏ္႐ုိက္ျခင္းသည္ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္၍ ေပးေဆာင္ရျခင္းျဖစ္သည္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံတြင္ ဒဏ္႐ုိက္ပါက အႏွီအမ်ိဳးေကာင္းသားမ်ား မည္သို႔ေျပာမည္ကို စာဖတ္သူတို႔သာ ေတြးၾကည့္ၾကပါေလ။ စာဖတ္သူတို႔ ၀န္းက်င္တြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေသအခ်ာ ရွိေနမည္ကို သိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေျပာခ်င္သည္ကို ဆက္ပါမည္။ ဖတ္မိသည့္စာအုပ္က LIVING COLOR NO.159, OCTOBER 2008 ျဖစ္ပါသည္။ ေခါင္းစဥ္က “ သူတို႔ဆီက စည္ပင္သာယာ ” စာေရးသူက “ ကို၀မ္း ”။ အျပည့္အစံုျပန္မေရးျပ ေတာ့ပါ။ စည္ပင္သာယာႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာ ထုတ္ႏုတ္ကူးေရးသြားပါမည္။
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
သူတို႔ဆီက စည္ပင္သာယာ
ကို၀မ္း
......................................................................................................
......................................................................................................
မကာအို၏ ေရကိစၥ၊ မီးကိစၥသည္ စည္ပင္သာယာ၏ ကိစၥမဟုတ္ပါ။ ေရကုမၸဏီ၊ မီးကုမၸဏီကိစၥသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ အဓိကလုပ္ငန္းသည္ ပန္းပင္စိုက္ရသည္၊ ပန္းပ်ိဳးရသည္၊ လမ္းျပင္ရသည္၊ ေရေျမာင္းရွင္းရသည္၊ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ မီးအလွထြန္းရသည္။ စည္ပင္သာယာဆိုသည့္ အတိုင္း မကာအိုၿမိဳ႕ကို စည္ပင္ၿပီး လွပေနေအာင္ သူတို႔က လုပ္ၾကရေလသည္။
သည္ေတာ့ စာဖတ္သူက အမိႈက္သိမ္းသည့္ကိစၥကေရာဟု ေမးလိုေပမည္။ မကာအိုတြင္ အမိႈက္သိမ္းသည့္ အလုပ္ကို စည္ပင္သာယာက မလုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခါစ ၁၉၉၁-၉၂ ခုႏွစ္ထိ စည္ပင္သာယာက သိမ္းသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပုဂၢလိကသို႔ ကန္ထ႐ိုက္ေပးသည္။ ကန္ထ႐ုိက္ဆြဲသည့္ C.S.R ဆိုေသာ ကုမၸဏီက ေဒသခံမဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာ ကုမၸဏီျဖစ္သည္။ အမိႈက္သိမ္းသည့္ကိစၥကို စည္ပင္သာယာက မလုပ္ေတာ့ေသာ္လည္း စည္ပင္သာယာလုပ္ငန္းပင္ျဖစ္၍ ဤကိစၥကစ၍ ေျပာျပလိုပါသည္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္တြင္ မကာအိုအစိုးရက ပုဂၢလိကသို႔ ေလလံပစ္၍ အမိႈက္သိမ္းဖို႔ရန္ စီစဥ္ခဲ့ရာ လက္ရွိ အမိႈက္သိမ္းေနေသာ စည္ပင္သာယာအလုပ္သမားမ်ားက သပိတ္ေမွာက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အစိုးရႏွင့္ ေဆြးေႏြးၿပီး သပိတ္လွန္ခဲ့ရာ သူတို႔သည္ ပုဂၢလိက C.S.R ကုမၸဏီ၏ အမႈထမ္းမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ တစ္ရက္ကို အလုပ္ခ်ိန္ ရွစ္နာရီ၊ တစ္လလွ်င္ နားရက္ ေလးရက္ ရသည္။ မကာအိုမွာက လူစည္ကားရာေနရာေတြမွာ လူတစ္ေယာက္၏ ပခံုးခန္႔ျမင့္ေသာ အမိႈက္ပံုးႀကီးေတြထားသည္။ အမိႈက္စြန္႔မည့္သူက ေျခေထာက္ႏွင့္ ေမာင္းတံကိုနင္းေသာ္ အဖံုးပြင့္လာမည္။ အမိႈက္စြန္႔ၿပီးေသာ္ အဖံုးပိတ္သြားမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤအမိႈက္ပံုးကို ေခြး၊ ေၾကာင္တက္ႏိႈက္၍ မရပါ။ ဤအမိႈက္ပံုးေတြကို အမိႈက္မ်ားေသာေနရာတြင္ ေန႔တစ္ႀကိမ္၊ ညတစ္ႀကိမ္ သိမ္း၍ သာမန္ေနရာတြင္ ည၌သိမ္းသည္။ အမိႈက္သိမ္းသည့္ကားတြင္ပါ အလုပ္သမားက အမိႈက္ပံုးကိုဆြဲ၍ ကားေနာက္တြင္ရွိ ခ်ိတ္မွာခ်ိတ္ေပးလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွ႕ကယာဥ္ေမာင္းက ကားစက္အား ယင္းပံုကို ခ်ိတ္၍ ကားေနာက္ခန္းထဲသို႔ သြန္ေမွာက္ထည့္လုိက္သည္။ ယင္းကားထြက္သြားေသာ္ ေရေဆးကား ၀င္လာသည္။ အမိႈက္ပံုးကို ေရပန္းႏွင့္ ပက္၍ေဆးသည္။
ေန႔စဥ္ လမ္းသန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားက မိမိစု၍ ရရွိေသာအမိႈက္ကို ဤအမိႈက္ပံုးတြင္ လာသြန္သည္။ တစ္ဦးတစ္ဦးကို ဤေနရာ၊ ဤေနရာအထိ ေနရာသတ္မွတ္ေပးထားသည္။ ဦး၀ိစာရလမ္းေပၚရွိ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္ေသာ္လည္း မကာအိုသန္႔ရွင္းေရးသမားမ်ားက ပို၍ ပင္ပန္းေလသည္။ မကာအိုၿမိဳ႕ႏွင့္ က်န္ကၽြန္းႏွစ္ကၽြန္းတြင္ တစ္ကၽြန္းႏွင့္တစ္ကၽြန္းကူးေသာ တံတားမ်ားေပၚမွအပ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား ရွိသည္။ ေညာင္ညိဳပင္မ်ားျဖစ္ၿပီး ေႏြရာသီတြင္ ေရွ႕ကေန သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလွည္းသြားေသာ္ ေနာက္က တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြ၏။ ယင္းလမ္းသန္႔ရွင္းေရးသမားမ်ားကိုၾကည့္ေသာ္ မည္သူမွ အဆီေတြႏွင့္ ၀ၿဖိဳး၍မေန။ ကုိယ္ေရစစ္ကာ ပိန္ေနၾကသည္။ အဓိက အမိႈက္က လူစြန္႔ပစ္အမိႈက္ကို သိမ္းရန္ ျဖစ္ေပသည္။ က်န္သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြက သူတို႔ကို ဒုကၡေပးလွသည္။ တာ၀န္ခ်ိန္တြင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျခင္း၊ ေစ်းသြားျခင္း၊ ဘဏ္သြားျခင္း ျပဳလုပ္၍ မရပါ။ ဒဏ္တပ္ခံရသည္။ ဒဏ္ေငြကမေသးပါ။ ၇၀၀ ပါတာကပ္ ျဖစ္ပါသည္။ အၿမဲပင္ တာ၀န္က်က လာ၍ စစ္ေဆးသည္။
မကာအိုသည္ တိုက္ခန္းမ်ားႏွင့္သာ ေနၾကေပရာ ကိုလိုနီအစိုးရလက္ထက္ကတည္းက ပန္းၿခံေတြ၊ ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြ လုပ္ေပးထားသည္။ ဘဏ္ေတြေပါသလို ပန္းၿခံေတြလည္း ေပါေသာအရပ္ျဖစ္သည္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားက သည္ပန္းၿခံမွာပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ အပန္းေျဖရသည္။ ဤပန္းၿခံေတြ သာယာလွပဖို႔၊ ထိုင္စရာထိုင္ခံုေတြထားဖို႔၊ ညတြင္ လွ်ပ္စစ္မီးထြန္းဖို႔က စည္ပင္သာယာဌာန၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ ပန္းၿခံမ်ားတြင္ က်ားထိုးဖို႔ က်ားကြက္ကအစ ေက်ာက္စားပြဲအလယ္ေကာင္တြင္ ေရးဆြဲေပးသည္။ မည္သည့္ပန္းၿခံကိုမွ ၀င္ခ မေပးရပါ။ ဘန္ေကာက္တြင္လည္း လုမၺနီဥယ်ာဥ္အတြင္းသို႔ ၀င္ရာ၌ ၀င္ခ မေပးရပါ။
ေနာက္တစ္ခုက အမ်ားသံုးအိမ္သာကိစၥျဖစ္သည္။ လုိအပ္ေသာေနရာတြင္ အမ်ားသံုးအိမ္သာ ထားေပးသည္။ ပိုက္ဆံမေပးရပါ။ စည္ပင္သာယာ၀န္းထမ္းက အၿမဲတမ္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရသည္။ အိမ္သာတာ၀န္က် စည္ပင္သာယာအမ်ိဳးသမီး၏ လစာသည္ တစ္လလွ်င္ ရွစ္ေထာင္ပါတာကပ္ျဖစ္သည္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ အပန္းက “ငါေတာင္ လုပ္လုိက္ခ်င္ေသးရဲ႕” ဟု ေျပာ၏။ ဘဏ္ခြဲတစ္ခု၏ မန္ေနဂ်ာလခကလည္း ရွစ္ေထာင္မို႔ပဲျဖစ္သည္။ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာဆိုသည္က ဂုဏ္သိကၡာရွိမွန္း သူလည္းသိပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ တာ၀န္ႀကီးလွသည္။ အထက္က ဖိအားမ်ားသည္။ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရး တာ၀န္က ေရေလာင္း၊ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာ၊ ေရေလာင္းခ်လွ်င္ ကိစၥၿပီးသည္။ စိတ္႐ႈပ္စရာ၊ ေခါင္း႐ႈပ္စရာ ဘာမွမရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာအပန္းက ဤစကားကို ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခုက ေရႊ႕ေျပာင္း အိမ္သာ ထားေပးသည္။ ေအာက္ခံပံုပါေသာ အိမ္သာကို ကားႏွင့္ဆြဲလာၿပီး ခ်ထားေပးသည္။ သန္႔ရွင္းေရးကားက မွန္မွန္လာ၍ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သည္။
လမ္းကို ေရေဆးသည္ဆိုလွ်င္ စာဖတ္သူက အံ့ၾသမည္။ လမ္းပဲ မိုးရြာရင္ စင္သြားမွာေပါ့ဟု ေျပာလိုေပမည္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ လမ္းကို ေရေဆးသည္။ ေရပိုက္ႏွင့္ ဖ်န္းသည္။ ေနာက္ကားတစ္စီးက လမ္းကို ဘရပ္ခ်္ႏွင့္ တုိက္သည္။ ယင္းကား၏ေရွ႕တြင္ ဘရပ္ခ်္အႀကီးစား အ၀ိုင္းပံုစံပါသည္။ အထူးသျဖင့္ လမ္းႏွင့္စႀကၤန္အစပ္ေထာင့္ရွိ ဖုန္ေတြ၊ သဲေတြကို တုိက္ပစ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ပန္းပင္မ်ား ပ်ိဳးရသည္။ ပန္းပင္ေတြ စိုက္ရသည္။ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းလို အ၀ိုင္းတြင္ ပန္းေရာင္စံုေတြ စိုက္သည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ဆမ္းမားလူးဆိုသည့္ လူစည္ကားရာလမ္းမ်ိဳးတြင္ ပန္းေရာင္စံုအိုးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ တိုးရစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္၍ မ်က္စိပသာရွိေအာင္ လုပ္စရာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္သည္။ ေရေျမာင္းေတြ၊ မိလႅာေျမာင္းေတြ ရွင္းရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၾကာပန္းသည္ သီတင္းကၽြတ္မွာပြင့္ၿပီး မကာအိုမွာက ဇြန္လတြင္ ပြင့္သည္။ ဇြန္လမတိုင္ခင္မွာ စည္ပင္သာယာစိုက္ပ်ိဳးေရးအလုပ္သမားေတြက ၾကာပန္းေတြပ်ိဳးရသည္။ ဇြန္လေရာက္ေသာ္ ေရကန္ရွိသည့္ ဥယ်ာဥ္ေတြကို ၾကာပန္းအိုးေတြပို႔သည္။ ေရကန္ထဲတြင ္၀ါးေဖာင္ခံ၍ ယင္း၀ါးေဖာင္ေပၚတြင္ ၾကာပန္းအိုးေတြ တင္လုိက္ေသာအခါ ေရထဲက ၀ါးေဖာင္ႏွင့္အိုးကို မျမင္ရေတာ့ဘဲ ေရထဲကေန သဘာ၀အေလ်ာက္ ၾကာပန္းေတြပြင့္ေနသလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားသည္။ ၾကာနီကမ်ား၏။ ၾကာျပာ သို႔မဟုတ္ ၾကာခရမ္းေရာင္ကို မကာအိုေရာက္မွ ျမင္ဖူးသည္။ (ယခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ရွိေနပါၿပီ)
စည္ပင္သာယာ၏ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုက ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြ လိုက္ဖမ္းရသည္။ မကာအိုတြင္ ေခြမွတ္ပံုတင္ခက ေစ်းႀကီး၏။ ၂၅၀၀ ပါတာကပ္ျဖစ္သည္။ မွတ္ပံုတင္လည္ပတ္ႏွင့္ေခြးကို မဖမ္းရပါ။ ပိုင္ရွင္မဲ့ ေခြးသာ ဖမ္းရသည္။ ေခြးကိုက္ေသာ္ ကိုက္သည့္ေခြးကို ေခြးေထာင္ခ်၏။ ပိုင္ရွင္မဲ့ေခြး သို႔မဟုတ္ လည္ပတ္မပါေသာ ေခြးကို ႏွစ္ပတ္ထား၏။ လာမေရြးေသာ္ လွ်ပ္စစ္ႏွင့္တို႔၍ သတ္ပစ္သည္။ အိမ္မွာ ေခြးေမြးထားၿပီး ေရာဂါရ၍ ေသေသာ္ စည္ပင္သာယာကို ဖုန္းဆက္ရသည္။ စည္ပင္သာယာက သြားယူရသည္။ မကာအိုစည္ပင္သာယာ၀င္းထဲတြင္ ေခြးသခ်ၤ ိဳင္းရွိသည္။ မိမိ၏ အခ်စ္ေတာ္ေခြးေသေသာ္ ဤသခ်ၤ ိဳင္းမွာ ေျမ၀ယ္၍ ျမွဳပ္ အုတ္ဂူလုပ္၊ အုတ္ဂူေပၚတြင္ ေခြးဓာတ္ပံုႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဤသခ်ၤ ိဳင္းက သူ႔ေခြးအုတ္ဂူတြင္ ပန္းစည္းလာခ်ၿပီး တ႐ံႈ႕႐ံႈ႕ငုိေသာ ေကာင္မေလးကို ေတြ႔ဖူးသည္။
ေနာက္တစ္ဖြဲ႕က ႂကြက္ႏွိမ္နင္းေရးအဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ မကာအိုအဖြဲ႕က သတ္သတ္၊ တုိင္ပါလူ၀မ္အဖြဲ႕က သတ္သတ္ျဖစ္သည္။ ႂကြက္သတ္ေဆးေတြကို ႂကြက္တြင္းေတြရွာၿပီး လုိက္ခ်ရသည္။ ႂကြက္ေကာင္ေရ မည္မွ်ေသသည္ကို လိုက္ရွာရသည္။
မကာအိုတြင္ တိရစၧာန္႐ံုမရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမ်ာက္၊ ေဒါင္း၊ ၾကက္ဆင္၊ လင္းယုန္ သတၱ၀ါအေရအတြက္ နည္းနည္းကို လူ၀မ္စည္ပင္သာယာ၀င္းမွာ ၿခံကုိယ္စီႏွင့္ ေမြးထားသည္။ မကာအိုၿမိဳ႕ထဲက ဥယ်ာဥ္ေတြမွာ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ႏွင့္ ျပထားသည္။
သူတို႔အရပ္က ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို အဓိကထားသည္။ ဧည့္သည္ဆိုသည္မွာ အိမ္သာမွ ဧည့္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ အိမ္သာယာလွပေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေဆာင္ရြက္သည္။ စႀကၤန္ခင္းေသာ အုတ္ကို ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဘရစၥတိန္းၿမိဳ႕က အုတ္မွာၿပီး ခင္းသည္။ ယင္းအုတ္အနီႏွင့္ အျပာကို လွပေအာင္ ေရာင္စံုေဖာ္၍ ခင္းသည္။ ဤအုတ္ေတြ လွလွခ်ည္လားဆိုၿပီး လူစပ္စု ကၽြန္ေတာ္က အုတ္ပံုက ထုပ္ပိုးလာေသာ အျပင္စကၠဴကို အေသအခ်ာသြားေလ့လာ၍ ဤသို႔သိရပါသည္။ လူ၀မ္စည္ပင္သာယာတြင္ ဘုရင္ခံ၏ ျမင္းရွိသည္။ ယင္းျမင္းကိုေကၽြးေသာ ျမက္ေျခာက္က ဂ်ာမနီက ျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံရွိေသာအရပ္မို႔လည္း ဤသို႔ အကုန္အက်ခံႏိုင္၏။ ဤသို႔အကုန္အက်ခံ၍ လွပေအာင္လုပ္ေသာေၾကာင့္လည္း ဧည့္လာကာ ၀င္ေငြရရွိေလသည္။
ကို၀မ္း
......................................................................................................
......................................................................................................
မကာအို၏ ေရကိစၥ၊ မီးကိစၥသည္ စည္ပင္သာယာ၏ ကိစၥမဟုတ္ပါ။ ေရကုမၸဏီ၊ မီးကုမၸဏီကိစၥသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ အဓိကလုပ္ငန္းသည္ ပန္းပင္စိုက္ရသည္၊ ပန္းပ်ိဳးရသည္၊ လမ္းျပင္ရသည္၊ ေရေျမာင္းရွင္းရသည္၊ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ မီးအလွထြန္းရသည္။ စည္ပင္သာယာဆိုသည့္ အတိုင္း မကာအိုၿမိဳ႕ကို စည္ပင္ၿပီး လွပေနေအာင္ သူတို႔က လုပ္ၾကရေလသည္။
သည္ေတာ့ စာဖတ္သူက အမိႈက္သိမ္းသည့္ကိစၥကေရာဟု ေမးလိုေပမည္။ မကာအိုတြင္ အမိႈက္သိမ္းသည့္ အလုပ္ကို စည္ပင္သာယာက မလုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခါစ ၁၉၉၁-၉၂ ခုႏွစ္ထိ စည္ပင္သာယာက သိမ္းသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပုဂၢလိကသို႔ ကန္ထ႐ိုက္ေပးသည္။ ကန္ထ႐ုိက္ဆြဲသည့္ C.S.R ဆိုေသာ ကုမၸဏီက ေဒသခံမဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာ ကုမၸဏီျဖစ္သည္။ အမိႈက္သိမ္းသည့္ကိစၥကို စည္ပင္သာယာက မလုပ္ေတာ့ေသာ္လည္း စည္ပင္သာယာလုပ္ငန္းပင္ျဖစ္၍ ဤကိစၥကစ၍ ေျပာျပလိုပါသည္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္တြင္ မကာအိုအစိုးရက ပုဂၢလိကသို႔ ေလလံပစ္၍ အမိႈက္သိမ္းဖို႔ရန္ စီစဥ္ခဲ့ရာ လက္ရွိ အမိႈက္သိမ္းေနေသာ စည္ပင္သာယာအလုပ္သမားမ်ားက သပိတ္ေမွာက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အစိုးရႏွင့္ ေဆြးေႏြးၿပီး သပိတ္လွန္ခဲ့ရာ သူတို႔သည္ ပုဂၢလိက C.S.R ကုမၸဏီ၏ အမႈထမ္းမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ တစ္ရက္ကို အလုပ္ခ်ိန္ ရွစ္နာရီ၊ တစ္လလွ်င္ နားရက္ ေလးရက္ ရသည္။ မကာအိုမွာက လူစည္ကားရာေနရာေတြမွာ လူတစ္ေယာက္၏ ပခံုးခန္႔ျမင့္ေသာ အမိႈက္ပံုးႀကီးေတြထားသည္။ အမိႈက္စြန္႔မည့္သူက ေျခေထာက္ႏွင့္ ေမာင္းတံကိုနင္းေသာ္ အဖံုးပြင့္လာမည္။ အမိႈက္စြန္႔ၿပီးေသာ္ အဖံုးပိတ္သြားမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤအမိႈက္ပံုးကို ေခြး၊ ေၾကာင္တက္ႏိႈက္၍ မရပါ။ ဤအမိႈက္ပံုးေတြကို အမိႈက္မ်ားေသာေနရာတြင္ ေန႔တစ္ႀကိမ္၊ ညတစ္ႀကိမ္ သိမ္း၍ သာမန္ေနရာတြင္ ည၌သိမ္းသည္။ အမိႈက္သိမ္းသည့္ကားတြင္ပါ အလုပ္သမားက အမိႈက္ပံုးကိုဆြဲ၍ ကားေနာက္တြင္ရွိ ခ်ိတ္မွာခ်ိတ္ေပးလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွ႕ကယာဥ္ေမာင္းက ကားစက္အား ယင္းပံုကို ခ်ိတ္၍ ကားေနာက္ခန္းထဲသို႔ သြန္ေမွာက္ထည့္လုိက္သည္။ ယင္းကားထြက္သြားေသာ္ ေရေဆးကား ၀င္လာသည္။ အမိႈက္ပံုးကို ေရပန္းႏွင့္ ပက္၍ေဆးသည္။
ေန႔စဥ္ လမ္းသန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားက မိမိစု၍ ရရွိေသာအမိႈက္ကို ဤအမိႈက္ပံုးတြင္ လာသြန္သည္။ တစ္ဦးတစ္ဦးကို ဤေနရာ၊ ဤေနရာအထိ ေနရာသတ္မွတ္ေပးထားသည္။ ဦး၀ိစာရလမ္းေပၚရွိ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္ေသာ္လည္း မကာအိုသန္႔ရွင္းေရးသမားမ်ားက ပို၍ ပင္ပန္းေလသည္။ မကာအိုၿမိဳ႕ႏွင့္ က်န္ကၽြန္းႏွစ္ကၽြန္းတြင္ တစ္ကၽြန္းႏွင့္တစ္ကၽြန္းကူးေသာ တံတားမ်ားေပၚမွအပ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား ရွိသည္။ ေညာင္ညိဳပင္မ်ားျဖစ္ၿပီး ေႏြရာသီတြင္ ေရွ႕ကေန သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလွည္းသြားေသာ္ ေနာက္က တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြ၏။ ယင္းလမ္းသန္႔ရွင္းေရးသမားမ်ားကိုၾကည့္ေသာ္ မည္သူမွ အဆီေတြႏွင့္ ၀ၿဖိဳး၍မေန။ ကုိယ္ေရစစ္ကာ ပိန္ေနၾကသည္။ အဓိက အမိႈက္က လူစြန္႔ပစ္အမိႈက္ကို သိမ္းရန္ ျဖစ္ေပသည္။ က်န္သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြက သူတို႔ကို ဒုကၡေပးလွသည္။ တာ၀န္ခ်ိန္တြင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျခင္း၊ ေစ်းသြားျခင္း၊ ဘဏ္သြားျခင္း ျပဳလုပ္၍ မရပါ။ ဒဏ္တပ္ခံရသည္။ ဒဏ္ေငြကမေသးပါ။ ၇၀၀ ပါတာကပ္ ျဖစ္ပါသည္။ အၿမဲပင္ တာ၀န္က်က လာ၍ စစ္ေဆးသည္။
မကာအိုသည္ တိုက္ခန္းမ်ားႏွင့္သာ ေနၾကေပရာ ကိုလိုနီအစိုးရလက္ထက္ကတည္းက ပန္းၿခံေတြ၊ ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြ လုပ္ေပးထားသည္။ ဘဏ္ေတြေပါသလို ပန္းၿခံေတြလည္း ေပါေသာအရပ္ျဖစ္သည္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားက သည္ပန္းၿခံမွာပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ အပန္းေျဖရသည္။ ဤပန္းၿခံေတြ သာယာလွပဖို႔၊ ထိုင္စရာထိုင္ခံုေတြထားဖို႔၊ ညတြင္ လွ်ပ္စစ္မီးထြန္းဖို႔က စည္ပင္သာယာဌာန၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ ပန္းၿခံမ်ားတြင္ က်ားထိုးဖို႔ က်ားကြက္ကအစ ေက်ာက္စားပြဲအလယ္ေကာင္တြင္ ေရးဆြဲေပးသည္။ မည္သည့္ပန္းၿခံကိုမွ ၀င္ခ မေပးရပါ။ ဘန္ေကာက္တြင္လည္း လုမၺနီဥယ်ာဥ္အတြင္းသို႔ ၀င္ရာ၌ ၀င္ခ မေပးရပါ။
ေနာက္တစ္ခုက အမ်ားသံုးအိမ္သာကိစၥျဖစ္သည္။ လုိအပ္ေသာေနရာတြင္ အမ်ားသံုးအိမ္သာ ထားေပးသည္။ ပိုက္ဆံမေပးရပါ။ စည္ပင္သာယာ၀န္းထမ္းက အၿမဲတမ္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရသည္။ အိမ္သာတာ၀န္က် စည္ပင္သာယာအမ်ိဳးသမီး၏ လစာသည္ တစ္လလွ်င္ ရွစ္ေထာင္ပါတာကပ္ျဖစ္သည္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ အပန္းက “ငါေတာင္ လုပ္လုိက္ခ်င္ေသးရဲ႕” ဟု ေျပာ၏။ ဘဏ္ခြဲတစ္ခု၏ မန္ေနဂ်ာလခကလည္း ရွစ္ေထာင္မို႔ပဲျဖစ္သည္။ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာဆိုသည္က ဂုဏ္သိကၡာရွိမွန္း သူလည္းသိပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ တာ၀န္ႀကီးလွသည္။ အထက္က ဖိအားမ်ားသည္။ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရး တာ၀န္က ေရေလာင္း၊ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာ၊ ေရေလာင္းခ်လွ်င္ ကိစၥၿပီးသည္။ စိတ္႐ႈပ္စရာ၊ ေခါင္း႐ႈပ္စရာ ဘာမွမရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာအပန္းက ဤစကားကို ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခုက ေရႊ႕ေျပာင္း အိမ္သာ ထားေပးသည္။ ေအာက္ခံပံုပါေသာ အိမ္သာကို ကားႏွင့္ဆြဲလာၿပီး ခ်ထားေပးသည္။ သန္႔ရွင္းေရးကားက မွန္မွန္လာ၍ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သည္။
လမ္းကို ေရေဆးသည္ဆိုလွ်င္ စာဖတ္သူက အံ့ၾသမည္။ လမ္းပဲ မိုးရြာရင္ စင္သြားမွာေပါ့ဟု ေျပာလိုေပမည္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ လမ္းကို ေရေဆးသည္။ ေရပိုက္ႏွင့္ ဖ်န္းသည္။ ေနာက္ကားတစ္စီးက လမ္းကို ဘရပ္ခ်္ႏွင့္ တုိက္သည္။ ယင္းကား၏ေရွ႕တြင္ ဘရပ္ခ်္အႀကီးစား အ၀ိုင္းပံုစံပါသည္။ အထူးသျဖင့္ လမ္းႏွင့္စႀကၤန္အစပ္ေထာင့္ရွိ ဖုန္ေတြ၊ သဲေတြကို တုိက္ပစ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ပန္းပင္မ်ား ပ်ိဳးရသည္။ ပန္းပင္ေတြ စိုက္ရသည္။ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းလို အ၀ိုင္းတြင္ ပန္းေရာင္စံုေတြ စိုက္သည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ဆမ္းမားလူးဆိုသည့္ လူစည္ကားရာလမ္းမ်ိဳးတြင္ ပန္းေရာင္စံုအိုးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ တိုးရစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္၍ မ်က္စိပသာရွိေအာင္ လုပ္စရာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္သည္။ ေရေျမာင္းေတြ၊ မိလႅာေျမာင္းေတြ ရွင္းရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၾကာပန္းသည္ သီတင္းကၽြတ္မွာပြင့္ၿပီး မကာအိုမွာက ဇြန္လတြင္ ပြင့္သည္။ ဇြန္လမတိုင္ခင္မွာ စည္ပင္သာယာစိုက္ပ်ိဳးေရးအလုပ္သမားေတြက ၾကာပန္းေတြပ်ိဳးရသည္။ ဇြန္လေရာက္ေသာ္ ေရကန္ရွိသည့္ ဥယ်ာဥ္ေတြကို ၾကာပန္းအိုးေတြပို႔သည္။ ေရကန္ထဲတြင ္၀ါးေဖာင္ခံ၍ ယင္း၀ါးေဖာင္ေပၚတြင္ ၾကာပန္းအိုးေတြ တင္လုိက္ေသာအခါ ေရထဲက ၀ါးေဖာင္ႏွင့္အိုးကို မျမင္ရေတာ့ဘဲ ေရထဲကေန သဘာ၀အေလ်ာက္ ၾကာပန္းေတြပြင့္ေနသလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားသည္။ ၾကာနီကမ်ား၏။ ၾကာျပာ သို႔မဟုတ္ ၾကာခရမ္းေရာင္ကို မကာအိုေရာက္မွ ျမင္ဖူးသည္။ (ယခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ရွိေနပါၿပီ)
စည္ပင္သာယာ၏ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုက ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြ လိုက္ဖမ္းရသည္။ မကာအိုတြင္ ေခြမွတ္ပံုတင္ခက ေစ်းႀကီး၏။ ၂၅၀၀ ပါတာကပ္ျဖစ္သည္။ မွတ္ပံုတင္လည္ပတ္ႏွင့္ေခြးကို မဖမ္းရပါ။ ပိုင္ရွင္မဲ့ ေခြးသာ ဖမ္းရသည္။ ေခြးကိုက္ေသာ္ ကိုက္သည့္ေခြးကို ေခြးေထာင္ခ်၏။ ပိုင္ရွင္မဲ့ေခြး သို႔မဟုတ္ လည္ပတ္မပါေသာ ေခြးကို ႏွစ္ပတ္ထား၏။ လာမေရြးေသာ္ လွ်ပ္စစ္ႏွင့္တို႔၍ သတ္ပစ္သည္။ အိမ္မွာ ေခြးေမြးထားၿပီး ေရာဂါရ၍ ေသေသာ္ စည္ပင္သာယာကို ဖုန္းဆက္ရသည္။ စည္ပင္သာယာက သြားယူရသည္။ မကာအိုစည္ပင္သာယာ၀င္းထဲတြင္ ေခြးသခ်ၤ ိဳင္းရွိသည္။ မိမိ၏ အခ်စ္ေတာ္ေခြးေသေသာ္ ဤသခ်ၤ ိဳင္းမွာ ေျမ၀ယ္၍ ျမွဳပ္ အုတ္ဂူလုပ္၊ အုတ္ဂူေပၚတြင္ ေခြးဓာတ္ပံုႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဤသခ်ၤ ိဳင္းက သူ႔ေခြးအုတ္ဂူတြင္ ပန္းစည္းလာခ်ၿပီး တ႐ံႈ႕႐ံႈ႕ငုိေသာ ေကာင္မေလးကို ေတြ႔ဖူးသည္။
ေနာက္တစ္ဖြဲ႕က ႂကြက္ႏွိမ္နင္းေရးအဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ မကာအိုအဖြဲ႕က သတ္သတ္၊ တုိင္ပါလူ၀မ္အဖြဲ႕က သတ္သတ္ျဖစ္သည္။ ႂကြက္သတ္ေဆးေတြကို ႂကြက္တြင္းေတြရွာၿပီး လုိက္ခ်ရသည္။ ႂကြက္ေကာင္ေရ မည္မွ်ေသသည္ကို လိုက္ရွာရသည္။
မကာအိုတြင္ တိရစၧာန္႐ံုမရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမ်ာက္၊ ေဒါင္း၊ ၾကက္ဆင္၊ လင္းယုန္ သတၱ၀ါအေရအတြက္ နည္းနည္းကို လူ၀မ္စည္ပင္သာယာ၀င္းမွာ ၿခံကုိယ္စီႏွင့္ ေမြးထားသည္။ မကာအိုၿမိဳ႕ထဲက ဥယ်ာဥ္ေတြမွာ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ႏွင့္ ျပထားသည္။
သူတို႔အရပ္က ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို အဓိကထားသည္။ ဧည့္သည္ဆိုသည္မွာ အိမ္သာမွ ဧည့္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ အိမ္သာယာလွပေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေဆာင္ရြက္သည္။ စႀကၤန္ခင္းေသာ အုတ္ကို ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဘရစၥတိန္းၿမိဳ႕က အုတ္မွာၿပီး ခင္းသည္။ ယင္းအုတ္အနီႏွင့္ အျပာကို လွပေအာင္ ေရာင္စံုေဖာ္၍ ခင္းသည္။ ဤအုတ္ေတြ လွလွခ်ည္လားဆိုၿပီး လူစပ္စု ကၽြန္ေတာ္က အုတ္ပံုက ထုပ္ပိုးလာေသာ အျပင္စကၠဴကို အေသအခ်ာသြားေလ့လာ၍ ဤသို႔သိရပါသည္။ လူ၀မ္စည္ပင္သာယာတြင္ ဘုရင္ခံ၏ ျမင္းရွိသည္။ ယင္းျမင္းကိုေကၽြးေသာ ျမက္ေျခာက္က ဂ်ာမနီက ျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံရွိေသာအရပ္မို႔လည္း ဤသို႔ အကုန္အက်ခံႏိုင္၏။ ဤသို႔အကုန္အက်ခံ၍ လွပေအာင္လုပ္ေသာေၾကာင့္လည္း ဧည့္လာကာ ၀င္ေငြရရွိေလသည္။
No comments:
Post a Comment