ဆိုကေရးတီး အရိပ္ - တာရာမင္းေ၀

(၁)
သူက ဖိနပ္မစီး။ ရာသီဥတုဒဏ္ ခံႏိုင္ေသာ ၀တ္႐ံုတစ္ထည္ရွိလွ်င္ သူ႔အတြက္ ျပည့္စံုသည္။ တစ္ေန႔မွာ လူသူ႐ႈပ္ေထြးေသာ ေစ်းထဲသို႔ သူေရာက္သြား၏။ လမ္းေဘးမွာ ခ်ေရာင္းေသာပစၥည္းမ်ားကို သူ စူးစူးစမ္းစမ္း လုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူက မသိေသာ္လည္း သူ႔ကို သိထားပံုရသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က လာေမးသည္။
"ဆရာႀကီး ဘာပစၥည္းကို ရွာေနတာလဲ"
"ဘာပစၥည္းကိုမွ မရွာပါဘူးကြယ္။ လူေတြအတြက္ အမွန္တကယ္လည္း မလိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားေနၿပီလဲလို႔ လိုက္ၾကည့္တာပါ"

(၂)
တစ္ခါက သူ႔ထံသို႔ ေက်ာင္းေတာ္သားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။
"ဆရာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ ပညာလိုခ်င္လို႔ပါ"
"လာ... လုိက္ခဲ့"
ျမစ္ကမ္းပါးတစ္ခုသို႔ သူတို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ သူက ထိုေက်ာင္းသားေလးကို ေရထဲ တြန္းခ်လိုက္၏။ ေရမကူးတတ္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္သားကေလးမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္။ သူ ျပန္ဆယ္ေပးခဲ့ပါသည္။ စကားတစ္ခြန္းကိုေတာ့ ေမးရ၏။
"မင္း... ေရထဲနစ္တုန္းက ဘာကို အေတာင့္တဆံုးလဲ"
"ေလ"
"ေအး... ေရနစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေလကို ေတာင့္တသလိုမ်ိဳး ပညာကို မင္း ေတာင့္တရင္ မင္း ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ရမယ္"

(၃)
"ဆရာႀကီး... ကၽြန္ေတာ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ေနမိၿပီ"
"ဟုတ္လား ဘယ္အခ်ိန္က ခ်စ္သြားတာလဲ"
"ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိတာပါပဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ"
"ေနာက္တစ္ေခါက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၾကည့္လုိက္"
"ဗ်ာ"
"ေနာက္တစ္ေခါက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၾကည့္လုိက္လို႔"
လူငယ္ေလးက နားမလည္ဘဲ ေခါင္းကုတ္၍ လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူက ေနာက္တစ္ခါ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ေပးလုိက္သည့္သေဘာ ျဖစ္၏။ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေသခ်ာေစရန္ ျဖစ္သည္။

(၄)
သူက ပညာရွိႀကီး ဆိုကေရးတီးကို အားက်သည္။ ဆုိကေရးတီးလုိ ျဖစ္ခ်င္သည္။ သူ႔ထံသို႔ ေမးခြန္းေတြ တက္လာေလသည္။

(၅)
"ပညာရွိႀကီးခင္ဗ်ား...။ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘး အလုပ္စားပြဲက လူဟာ အင္မတန္ ေလခၽြန္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ စိတ္ပင္ပန္းရပါတယ္။ သူ ေလခၽြန္တဲ့ ေတးသြားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္ရထားတဲ့ သီးခ်င္းေတးသြား ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ သူက ေလခၽြန္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီသီခ်င္းကို စိတ္ထဲကေန လိုက္ဆိုေနမိပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ စိတ္ထဲက လုိက္ဆိုေနမိတဲ့ သီခ်င္းေတြ မနည္းပါဘူး။ လူလည္း ၾကာရင္ ဒုကၡေရာက္ရပါေတာ့မယ္။ ဒီျပႆနာကို ဘယ္လုိ ေျဖရွင္းရရင္ ေကာင္းမလဲခင္ဗ်ာ"

(၆)
"ပညာရွိႀကီးခင္ဗ်ား.... ကၽြန္ေတာ္ ငွက္ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အစာစားရင္ ေျခတစ္ဖက္ေျမႇာက္ထားၿပီး စားၾကပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္လံုး ေျမႇာက္ရင္ေတာ့ လဲသြားမွာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာက ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ လူေတြကေတာ့ အစာစားရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေျခတစ္ဖက္ မေျမႇာက္တာလဲ"

(၇)
"ပညာရွိႀကီးခင္ဗ်ား.... ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီးဟာ အင္မတန္ ဂြက်ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရင္ ရွယ္ ကိုမွ မွာေသာက္ပါတယ္။ စားပြဲထိုးက လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ဇြန္းေလးတပ္ၿပီး လာခ်ေပးလို႔ရွိရင္ အၾကာႀကီး ေမႊပါတယ္။ ၿပီး အဲဒီဇြန္းနဲ႔ပဲ ခပ္ ခပ္ေသာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္ပါ။ ရွက္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဘႀကီးရဲ႔ အဲဒီအက်င့္ ေပ်ာက္သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ"

(၈)
"ပညာရွိႀကီးခင္ဗ်ား... ရထားဘူတာတစ္ခုမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီလူကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေနရာမွာ ျမင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာကို ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္လို႔ မွတ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွာ ျမင္ဖူးလဲဆိုတာကို မမွတ္မိပါဘူး။ ဘယ္လို စဥ္းစားစဥ္းစား မမွတ္မိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အသည္းအသန္ စဥ္းစားတယ္။ မမွတ္မိပါဘူး။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလြန္းတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆြမ်ိဳးေတြက စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ံုကို ပို႔လုိက္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေနတာ ဟုတ္ မဟုတ္ ေျဖၾကားေပးပါခင္ဗ်ာ"

(၉)
"ပညာရွိႀကီးခင္ဗ်ား.... ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔မွာ သူေတာ္စင္တစ္ေယာက္လုိ ျဖဴစင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အားလံုးကလည္း သူ႔ကို ေလးစားၾကပါတယ္။ သူ႔မွာ အပူအပင္လည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေသာက္စားမူးယစ္လာပါတယ္။ ေကာင္းတာေတြ သူလုပ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါ မေကာင္းတာလုပ္ၾကည့္ရင္ေကာ ျဖစ္မလားလို႔ သူ သိခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အရက္ေသာက္တာတဲ့။ သူ႔စိတ္ကူးကို ဘယ္လို သံုးသပ္ရမလဲခင္ဗ်ာ"

(၁၀)
"ပညာရွိႀကီးခင္ဗ်ာ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီလိုပါ။ တစ္ေန႔ ကင္တင္းမွာ သူက လက္ဖက္ရည္ေသာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွပ္ေခ်းကေလာ္တာကို ၾကည့္ၿပီး သူ အန္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ သူ အေအးေသာက္ေနတုန္း အဲဒီဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နဖာေခ်း ကေလာ္တာကို ၾကည့္ၿပီး သူအန္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ သူက ေျပာင္းဖူးစားရင္း အိမ္သာထဲက ထြက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး သူအန္ပါတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီအတုိင္း ေတြ႔ရင္လည္း အန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲခင္ဗ်ာ"

(၁၁)
"ပညာရွိႀကီးရွင့္...။ ဘတ္စ္ကားစီးရင္း လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို မွတ္တုိင္တစ္ခု ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မက သိတယ္... သိတယ္။ ကၽြန္မဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္မေရာက္ခင္ ႏွစ္မွတ္တိုင္အလိုမွာ ဆင္းလိုက္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အားလံုးက ကၽြန္မကို ၀ိုင္းဟားၾကပါတယ္။ ဟာသလုပ္ၾကပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲရွင့္။ အဲဒီမွတ္တုိင္ေရာက္ရင္ ကၽြန္မ သူ႔ကို ေျပာလိုက္မွာေပါ့။ ကၽြန္မက ကားေပၚရွိေနဦးမယ့္ကိစၥပဲ။ ဒါ... ရယ္စရာ ဟုတ္လို႔လားရွင္"

(၁၂)
.............................
.......................
......................................
....................

(၁၃)
ထိုေမးခြန္းမ်ားကို ၾကားရၿပီးတဲ့ေနာက္... ငါ ဆိုကေရးတီး ျဖစ္ၿပီ ဟု ေႂကြးေၾကာ္ကာ ဆိုကေရးတီး၏ လက္သံုးစကားကို ၀င္၀င့္ႂကြားႂကြား ေျပာလုိက္၏။
တကယ္တမ္း ငါသိတာက ငါဘာကိုမွ မသိဘူးဆိုတာပဲ ။   ။

( တာရာမင္းေ၀ ၏ ေရႊအေတာင္ပံမွာ ဒဏ္ရာေတြ ျပန္ေကာင္းလာတဲ့တစ္ေန႔ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )