အတၱပရဟိတလုပ္ငန္း - လူထုစိန္၀င္း

အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ ေခၚၾကတဲ့ အင္ဂ်ီအိုေတြ အိုင္အင္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔အစည္းလို႔ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ေတြအေၾကာင္း မၾကာခဏဆိုသလို ေရးခဲ့ပါတယ္။ အခုတေလာေတာ့ ခပ္စိပ္စိပ္ကေလးကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတြလည္း ေျဖခဲ့ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းမသိသူတခ်ိဳ႔က ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ မ်က္မုန္းက်ိဳးေနတာလဲလို႔ ေမးၾကပါတယ္။ ျမန္မာေတြ ေမ်ာက္ျဖစ္ကုန္မွာစိုးလို႔ လို႔ပဲ လိုတိုရွင္းေျဖေလ့ရွိပါတယ္။

အတုျမင္အတတ္သင္မွာစိုး
ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းသူေတြေၾကာင့့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳး မသိမသာနဲ႔ ေမ်ာက္ျဖစ္ေနၾကတာေတာ့ အေတာ္ေလးၾကာေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမေျပာခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကုိယ္တုိင္က ကုိယ့္လူမ်ိဳးကို ေမ်ာက္အျဖစ္ လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းသူေတြ ျဖစ္လာၾကတာမ်ိဳးေတြ တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားသထက္မ်ားလာေနတာေၾကာင့္ ခပ္စိပ္စိပ္ေလး ေျပာေနေရးေနရတာျဖစ္တယ္။ ေစတနာရွင္းသန္႔တဲ့ လူငယ္ေလးေတြ အတုျမင္အတတ္သင္ ျဖစ္ကုန္ၾကမွာစိုးလို႔ပါ။ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ႀကိမ္ေလာက္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ သတိေပးေရးသားေနရင္းကေတာင္ တန္႔သြားမယ့္အစား ပိုပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔လာတာေၾကာင့္ ခုလိုခပ္စိပ္စိပ္ေျပာရေရးရတာ ျဖစ္တယ္။

ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးနဲ႔
ဘယ္ထိအေျခအေနဆိုးတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါမယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ ဒီလိုအဖြဲ႔အစည္းေတြအေၾကာင္း စၿပီး ေ၀ဖန္ေရးသားခဲ့တာ ပထမအႀကိမ္က ကုလသမဂၢနဲ႔ ပတ္သက္တာျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ကေတာ့ အိုင္အင္ဂ်ီအို တစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္တာျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္က ဂန္ဘာရီ ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကိစၥ ၾကား၀င္ေျဖရွင္းဖို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လာမယ္ဆိုတုန္းက ျပည္တြင္းျပည္ပ ႏိုင္ငံေရးေလ့လာသူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဂု႐ုေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီးေတြက ဂန္ဘာရီလာမွာကိုပဲ သိၾကားမင္းႀကီး ဆင္းလာသလို အူျမဴးေနၾကတာေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့အတြက္ ျမန္မာ့ကိစၥကို ျမန္မာေတြကုိယ္တုိင္ရွင္းမွရမယ္။ ကုလသမဂၢလည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ အေမရိကန္လည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ အီးယူလည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးနဲ႔၊ ကိုယ့္အားကုိယ္ကိုးၿပီး ကုိယ့္ဟာကုိယ္ေျဖရွင္းၾကလို႔ ေရးလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီတုန္းကလည္း စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ လူငယ္ေတြက သေဘာက် ေထာက္ခံၾကပါတယ္။

ဆရာေကာင္းတပည့္ေတြ
အဲဒီတုန္းက ဆရာေရးတာ သိပ္မွန္တာပဲတို႔၊ ေရးတာနည္းေတာင္နည္းေသးတယ္တို႔ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ႔ေတာင္ အခုေတာ့ အင္ဂ်ီအိုဆိုင္းဘုတ္ ကုိယ္စီနဲ႔ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရးရေျပာရျပန္တာပါ။ ဒီလူငယ္ေတြဟာ အစကေတာ့ သန္႔ရွင္းတဲ့ အျဖဴထည္ေတြပါ။ ေနာက္က်မွ ဟိုႏိုင္ငံ ဒီႏိုင္ငံေတြမွာ ဟိုသင္တန္း ဒီသင္တန္းဆိုတာမ်ိဳးေတြ တစ္ပတ္ေလာက္၊ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သြားတက္ခဲ့ၾကၿပီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သူတို႔ကုိယ္တုိင္ ဆုိင္းဘုတ္ေထာင္ကုန္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္သင္တန္းတက္ၿပီး ဘာေတြတတ္လာတယ္ ဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ လက္ေတြ႔ျမင္ရတာကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ အင္ဂ်ီအို ကုန္ၾကတာပဲျဖစ္တယ္။ မျဖစ္ဘဲ ေန႐ိုးလား၊ သူတို႔ကိုေခၚၿပီး သင္တန္းေပးသူေတြ ကုိယ္တုိင္က သူတို႔ကို ေမ်ာက္အျဖစ္ လက္ညႇိဳးထုိးျပၿပီး ဆန္လည္းေတာင္းသူေတြ ျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ အတုျမင္ အတတ္သင္ပဲေျပာမလား။ ဆရာေကာင္းတပည့္ပဲ ေျပာမလား မသိေတာ့ပါဘူး။

ဂိုးရင္းအဘေရာ့ဒ္
ဆရာေကာင္းတပည့္ေတြ ပန္းေကာင္းပန္ေနၾကတာေတြကေတာ့ မျမင္ခ်င္အဆံုးပါပဲ။ တခ်ိဳ႔က ေအ့ဒ္စ္ဆိုင္းဘုတ္ ကိုင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က ေတာ႐ိုင္းတိရစၦာန္ဆိုင္းဘုတ္၊ တခ်ိဳ႔က မိေခ်ာင္းထိန္းသိမ္းေရးဆုိင္းဘုတ္၊ တခ်ိဳ႔က ဒီေရေတာဆိုင္းဘုတ္၊ တခ်ိဳ႔က ပလတ္စတစ္ဆိုင္းဘုတ္ စသျဖင့္၊ စသျဖင့္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကေတာ့ စံုသလားမေမးနဲ႔။ အမယ္ ဆိုင္းဘုတ္ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အားလံုးပဲ လန္းၾကသဗ်။ ၀ပ္ေရွာ့ဆိုတာေတြတက္ဖို႔ ဂိုးရင္းအဘေရာ့ဒ္ ဆိုတာေတြလည္း ခဏခဏျမင္ေနရ၊ ေတြ႔ေနရ၊ ၾကားေနရသဗ်။ ေနာက္တက္လာတဲ့ ကေလးေတြဆက္ၿပီး ဆရာေကာင္းတပည့္ ျဖစ္ကုန္ၾကမွာေတာင္ စိုးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေနလို႔ေျပာရင္ မလြန္လွဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

စံျပဳပုဂၢိဳလ္လိုတယ္
ကေလးေတြအတြက္ ေမတၱာအပို႔ခံၿပီး ဒီလုိေရးေနေျပာေနရတာပါ။ အင္ဂ်ီအိုအားလံုး မေကာင္းဘူးလို႔ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစတနာအစစ္၊ ေမတၱာအစစ္၊ က႐ုဏာအစစ္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ အင္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ရွင္းသန္႔တဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစစ္အမွန္သမားေတြက ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းသူေတြလို ေျပ(ျပည္)ေပၚမွာ ေရႊေၾကာ္ျငာထုတ္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြ လုပ္ေလ့မရွိေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္း ကေလးေတြက မသိၾကဘူး။ ကေလးတို႔၊ လူငယ္တို႔ဆိုတာ သူတို႔အားက်အတုယူရတဲံ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ (Role Model)ေတြ ရွိဖို႔ လုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ရွာၿပီျဖစ္တဲ့ လူ႐ိုးလူေကာင္းႀကီး ျမန္မာ့အလင္းဦးတင္အေၾကာင္းကို ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္ေလာက္ ေရးျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာတိုက္အုပ္ ဦးတင္က ဘုိးဘြားရိပ္သာကို မူလေနရာ ႏွင္းဆီကုန္းကေန စစ္ၿပီးေတာ့ လက္ရွိေနရာကို ေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊ႔ၿပီးတဲ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ မနက္တိုင္း ႐ံုးလာထိုင္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ျမန္မာ့အလင္းတိုက္ကို သြားပါတယ္။

ပရဟိတသမားစစ္စစ္
ဦးေလးတင္ ဘုိးဘြားရိပ္သာ႐ံုးခန္းေရာက္ေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြက ေကာ္ဖီတို႔၊ မုန္႔တို႔ယူလာၿပီး ဧည့္ခံပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဦးေလးတင္က သူ႔ျခင္းထဲ အၿမဲပါေနက် ေကာ္ဖီဓာတ္ဘူးနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဘူးကိုထုတ္ၿပီး ငါ့မွာ အကုန္ပါတယ္။ ဧည့္ခံစရာမလိုဘူး။ အလွဴရွင္ေတြလွဴတာက ဘုိးဘြားေတြအတြက္လွဴတာ၊ တို႔အတြက္မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း မစားဘူး။ မင္းတို႔လည္း မစားၾကနဲ႔ လို႔ ဆံုးမပါတယ္။ ဦးေလးတင္ဟာ သူ႔ေကာ္ဖီေလး သူထည့္ေသာက္၊ သူ႔ေရေႏြးၾကမ္းေလး သူထည့္ေသာက္တာပါ။ ဦးေလးတင္ရဲ႔ စည္းကမ္းတိက်မႈနဲ႔ သမာဓိကုိ သိတာေၾကာင့္ ဖဆပလအမႈေဆာင္ေရြးတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ႏိုင္ငံေရးဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ခဲ့တဲ့ ဦးတင္ကို မရရေအာင္ေခၚၿပီး ေငြကိုင္ရတဲ့ ဘ႑ာေရးမွဴး ခန္႔ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးႏုက သူ႔ကုိပဲ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ခန္႔ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ပရိဟိတသမား ဆိုတာ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုမွ ေခၚႏိုင္တာပါ။ ကုိယ္က်ိဳးတစ္စံုတစ္ရာ ရယူခံစားၿပီး လုပ္တယ္ဆိုကတည္းက ပရိဟိတသမား မစစ္ေတာ့ပါဘူး။ (အတၱဟိတ+ပရဟိတ) ႏွစ္ခုေပါင္းၿပီး အတၱပရဟိတသမား အတၱပရဟိတလုပ္ငန္းလို႔ပဲ ေခၚသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အတၱဟိတအတြက္ ပရဟိတ လုပ္ငန္းလုပ္တာမဟုတ္လား။

Weekly Eleven News Journal အတြဲ ၁၄၊ အမွတ္ ၄၇ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္