ဓမၼနီတိခ်ိဳး - စဥ့္ပါဆရာေတာ္

(၁)
က်င့္မူရာမူခပ္ပ်င္းႏွင့္၊ သြတ္ဖ်င္းလူယုတ္ေတ။
တတ္ပညာပဇာတတ္ပါအံ့၊ မ်ားမွတ္ၾကေလ။
အတတ္ကိုမရွာေဖြလွ်င္၊ ဥစၥာေတြရေရး။
ဘယ္ႏွယ္ ႀကံဖန္ေျမာက္ပမယ္၊ မိုးေလာက္ကြာေ၀း။

(၂)
ပညာကိုဘယ္လူဆိုးတို႔၊ ယူခိုးလို႔ပါပမယ္။
အတတ္ကယ္ အလိမၼာႏွင့္၊ ဥစၥာဘယ္တူၾကလိမ့္၊ ေလာကလူ၀ယ္။
သိၾကားျမင္လံုေလာက္က၊ မ်က္ေမွာက္ကယ္သည္ကုိယ္၀ယ္၊ ရလြယ္၏ခင္ပြန္း။
တမလြန္ေနာင္ခါေကာင့္၊ ၿမိဳက္ခ်မ္းသာပိုမိုျမင့္၊ ကဲဆင့္ေတာက္ထြန္း။

(၃)
သိပညာျဖစ္ပြားေအာင္၊ ခ်စ္သားတို႔သင္ၾကပါ။
မိဘဆရာတို႔၊ ဖန္ခါခါတပည့္သားကို၊ ေထာင္နားဆန္မျငင္းေအာင္၊ သြင္းၾကေပရာ။
ေလွေလွာ္ေလွခတ္ႏွင့္၊ အတတ္ကယ္မဲ့သူမွာ၊ ၀န္ထမ္းသာျဖစ္ၿမဲ။
ပညာရွင္ျဖစ္ေပက၊ လူ႔ေျပ(ေျမ)မွာ ပူေဇာ္လို႔၊ ဇမၺဴေပၚဂုဏ္ထင္ပလိမ့္မယ္၊ မိုးလထက္ကဲ။