နတ္ရွင္ေနာင္ရဲ႔ စာအုပ္ေတြ ေဘးမွာပံုထားၿပီး တစ္အုပ္ကိုဖတ္ေနဆဲမွာ လူငယ္တစ္စုေရာက္လာၾကပါတယ္။ မၾကာခဏ လာေရာက္ေမးျမန္းေဆြးေႏြးေနက် ဂ်ာနယ္သမားေတြပါ။ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က နတ္ရွင္ေနာင္စာအုပ္တစ္အုပ္ ယူၾကည့္ၿပီး နတ္ရွင္ေနာင္ကို ႀကိဳက္သလားလို႔ ေမးပါတယ္။ ရတုဘုရင္ပဲ မႀကိဳက္ဘဲေနပါ့မလား လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ သူက အံ့ၾသဟန္ျပပါတယ္။
ေခါင္းမာတာ လူ႐ိုင္းမဟုတ္
ဒီလူငယ္အပါအ၀င္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတဲ့သူ အျဖစ္ သိထားၾကေလေတာ့ နတ္ရွင္ေနာင္ကို မဖတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ယူဆပံုရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေခါင္းမာတာနဲ႔ ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းတာကို အတူတူပဲလို႔ ယူဆထားေလ့ရွိပါတယ္။ ေခါင္းမာတယ္ဆိုတာ ႐ိုင္းတာၾကမ္းတမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ယံုၾကည္ရာတစ္ခုခုကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေရလိုက္ငါးလိုက္ မလုပ္တတ္၊ မေနတတ္တာပါ။ ကုိယ္တုိင္ မွားတယ္လို႔ မယူဆဘဲနဲ႔လည္း ကိုင္စြဲထားတဲ့ အယူအဆကို အလြယ္တကူ မစြန္႔လႊတ္တတ္ပါဘူး။ ရာသီေျပာင္းတုိင္း ပုတ္သင္ညိဳလို အေရာင္လိုက္ေျပာင္းတတ္သူမ်ားက သူတို႔အားနည္းေပ်ာ့ညံ့မႈကို ခုခံကာကြယ္ဖို႔အတြက္ သူတို႔က အရင္သူမ်ားကို လက္ညႇိဳးထိုးေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ေခါင္းမာသူတိုင္းကို ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းသူေတြအျဖစ္ ျမင္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။
အစြဲႀကီးသူ သိမ္ေမြ႔တတ္
အစြဲအလမ္းႀကီးတတ္သူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ အင္မတန္သိမ္ေမြ႔ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္တတ္ (romantic) သူေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကားလ္မတ္နဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈကို တေယာထိုးေျဖေဖ်ာက္တတ္ၿပီး၊ ဟုိခ်ီမင္းတို႔ ေမာ္စီတုန္းတို႔ ဆိုရင္လည္း ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုရင္လည္း ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအစ သခင္ႏု၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔အလယ္၊ သခင္သိန္းေဖ၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္သန္းၿမိဳင္အဆံုး ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ အစြဲလမ္းႀကီး ေခါင္းမာသူတိုင္းကို လူၾကမ္းေတြ၊ လူ႐ိုင္းေတြလို႔ ယူဆလို႔မရပါဘူး။ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေခါင္းမာတယ္သာ အေျပာခံရတာ အီရတ္လို၊ အာဖဂန္နစၥတန္လို စစ္ေျမျပင္ေတြမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးေပၚ ဒံုးက်ည္က်ေရာက္ေပါက္ကြဲလို႔ ကေလးသူငယ္ေတြ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ေသဆံုးၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြကိုျမင္တိုင္း မ်က္ႏွာလႊဲပစ္မိတာခ်ည္းပဲ။ အိမ္ရာေဘးမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ထားၿပီး ရွယ္လီ၊ ကိ၊ ဘိုင္ရြန္၊ ၀ါ့ဒ္စ္၀ါ့သ္တို႔ရဲ႔ ႐ိုမန္တစ္ကဗ်ာေတြကို ခုထိဖတ္တုန္း၊ နတ္ရွင္ေနာင္၊ န၀ေဒး၊ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္ တို႔ကိုလည္း ခုထိႀကိဳက္တုန္းပါပဲ။
စာတျခား လူတျခား
နတ္ရွင္ေနာင္ကိုႀကိဳက္တာက သူ႔ကဗ်ာေတြကိုႀကိဳက္တာ၊ လူကို ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ လူကိုေတာ့ စက္ဆုပ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႔သမားရဲ႔ လက္ကိုင္တုတ္ အမ်ိဳးသားသစၥာေဖာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္လို႔ လူကိုမုန္းတာနဲ႔ သူ႔စာေတြမဖတ္ရ၊ မႀကိဳက္ရလို႔ေတာ့ ဘယ္ေျပာလို႔ျဖစ္မွာလဲ။ နယ္ခ်ဲ႔သမားနဲ႔ ပူးေပါင္းတဲ့အတြက္ ထိုက္တန္တဲ့ ဒဏ္ခတ္မႈကို သူခံရၿပီးၿပီပဲ။ သူ႔စာေတြကိုပါ သူနဲ႔အတူ ေျမျမႇဳပ္ပစ္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ စာတျခား၊ လူတျခား ခြဲျခားၾကည့္ရမွာေပါ့။ လူက နယ္ခ်ဲ႔သမားနဲ႔ေပါင္းေပမယ့္ ကဗ်ာေတြက နယ္ခ်ဲ႔ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြမွ မဟုတ္တာ။ နတ္ရွင္ေနာင္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ ရတုဘုရင္ဟာ နယ္ခ်ဲ႔သမားရဲ႔ လက္ကိုင္တုတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသဒဏ္စီရင္ခံလုိက္ရတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မွန္ကို သိထားရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကုိယ့္လူမ်ိဳးကို သစၥာေဖာက္ၿပီး တိုင္းတစ္ပါး နယ္ခ်ဲ႔သမားရဲ႔ လက္ကိုင္တုတ္အျဖစ္ အသံုးေတာ္ခံခဲ့သူမ်ားကိုေတာ့ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးနဲ႔မွ ခြင့္လႊတ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။
နယ္ခ်ဲ႔အလိုေတာ္ရိေတြ
ပေဒသရာဇ္စနစ္ေနရာမွာ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ အစားထိုးဖို႔ လုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကင္း၀န္မင္းႀကီးတို႔တစ္ေတြကို မျပစ္မတင္သင့္ဘူးလို႔ ဘယ္လိုပဲ ေရွ႔ေနလိုက္လုိက္ နယ္ခ်ဲ႔အလိုေတာ္ရိအျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ ရြံရွာမုန္းတီးတာကိုေတာ့ ေဖ်ာက္ပစ္လို႔မရပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႔စစ္တပ္ေတြ မႏၱေလးၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးကို သိမ္းၿပီးစကာလမွာ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြက ရရာလက္နက္စြဲကိုင္ၿပီး ခုခံတိုက္ခိုက္ေနၾကတာကို လက္နက္ခ်ၾကဖို႔၊ ေဒသအႏွံ႔သြားၿပီး ေရႊျပည္ေအးတရား ေဟာတဲ့လုပ္ရပ္ေတြကုိေတာ့ ခါးခါးသီးသီး ေအာ့ႏွလံုးနာမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကင္း၀န္အုပ္စုက ပေဒသရာဇ္စနစ္တိုက္ဖ်က္တာ၊ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီလုိလားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ သူတို႔ၾသဇာအာဏာ တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာသာျဖစ္ပါတယ္။ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior motive) နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
တာေတလန္အက်င့္ဆိုးတဲ့
ေလာကမွာ မမွားဖူးသူမရွိပါဘူး။ အေလာင္းေတာ္ျမတ္ႀကီးေသာ္မွ မွားခဲ့လို႔ ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒါကို နားလည္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲမွားမွား မသိလို႔မွားတာ။ မတတ္လို႔မွားတာကို အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ မွားမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးထားတဲ့ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior motive) နဲ႔ လုပ္ေဆာင္တဲ့ အမွားမ်ိဳးကိုေတာ့ ခါးခါးသီးသီး စက္ဆုပ္ရြံရွာပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ခြင့္မလႊတ္ပါဘူး။ နတ္ရွင္ေနာင္တို႔ ကင္း၀န္မင္းႀကီးတို႔ စာေတြကိုႀကိဳက္ေပမယ့္ ဖတ္ၿမဲဖတ္ဆဲျဖစ္ေပမယ့္ နယ္ခ်ဲ႔လက္ကိုင္တုတ္သမားအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မထားပါဘူး။ အလားတူပဲ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာစာေရးဆရာေတြထဲမွာ စာကိုႀကိဳက္သေလာက္ လူကိုမႀကိဳက္ႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသားမႈမွာေတာ့ ရွာမွရွား ဆိုေလာက္သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ လူက်ေတာ့ တာေတလန္အက်င့္ဆိုးတဲ့ အရည္းတကာ့ထိပ္သီး ရွင္မထီး ဆိုတဲ့ စကားထက္ေတာင္ ပိုလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုရမယ့္သူေတြပါ။
မသမာရည္ရြယ္ခ်က္
အက်င့္ဆိုးတယ္ဆိုတာ အရက္ေသာက္တာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အရက္သမားတိုင္း အက်င့္မဆိုးပါဘူး။ ဆရာပီမိုးနင္းတို႔၊ ဆရာမဟာေဆြတုိ႔ဆိုတာ တိုင္းသိျပည္သိ အရက္ႀကိဳက္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမ်ားဟာ အရက္ေသာက္ေပမယ့္ သူတို႔ခ်မ္းသာႀကီးပြားေရးအတြက္ တိုင္းျပည္လူမ်ိဳးနဲ႔ စာေပအေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ သစၥာမေဖာက္႐ံုသာမဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳးကို ေရွ႔တန္းက လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္ဆိုးဆိုတာက ကုိယ္ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔၊ ကုိယ္ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားဖို႔၊ ကုိယ့္အတြက္ အခြင့္ထူးေတြ ခံစားရဖို႔ဆိုတဲ့ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior motive) ေတြနဲ႔ လုပ္ေဆာင္တာမ်ိဳးကို ေျပာတာပါ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ေရွးကလည္း အမ်ားႀကီးရွိခဲ့သလို ခုေခတ္မွာလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ အမ်ားဆံုးရွိေပမယ့္ စာေပနယ္မွာလည္း မနည္းလွပါဘူး။
စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်မႈ
ကိုယ္မွန္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တာတစ္ခုခုကိုလုပ္ရင္းနဲ႔ မွားသြားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ယံုခ်င္ေယာင္ေဆာင္ လုပ္ျပတာမ်ိဳးကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်မႈျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ပါ။ အယူအဆမွားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အယူအဆကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာတာကသာ အျပစ္ျဖစ္တယ္။ ကုိယ္တုိင္လက္ခံယံုၾကည္ထားတဲ့ အယူအဆေတြ ဘယ္ေလာက္ထိမွန္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ထိ မွန္ေနဦးမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာမေျပာႏိုင္ဘူး။ အေသအခ်ာေျပာႏိုင္တာက ခုခ်ိန္အထိ အမွန္ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးလို႔ ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္လို မယံုၾကည္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနတာပဲ။ ကုိယ္နဲ႔မတူလို႔ ရန္သူလို သေဘာမထားပါဘူး။ သူယံုၾကည္တာကို ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္စြာ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့သူမ်ားကို အယူအဆမတူေပမယ့္ ေလးစား႐ိုေသပါတယ္။ ကြယ္လြန္သူ သတင္းစာဆရာႀကီး ျမန္မာ့အလင္း ဦးသန္းၫြန္႔ဆိုတာ အင္မတန္ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ သတင္းစာဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈခ်င္းကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို အထူးကို ေလးစားတန္ဖိုးထားပါတယ္။ ကုိယ့္ဆရာမျဖစ္ဖူးေပမယ့္ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ သူကလည္း သူ႔ေအာက္ အသက္အမ်ားႀကီးငယ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အင္မတန္ခင္တြယ္ရွာပါတယ္။ သူ႔က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းတဲ့ၾကားကေတာင္ တစ္ပတ္တစ္ေခါက္ေတာ့ အနည္းဆံုးမွန္မွန္လာၿပီး စကားေတြ ေျပာပါတယ္။ တစ္ခါတေလမ်ား မနက္တစ္ေခါက္ ညေနတစ္ေခါက္ေတာင္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာတတ္တာ။ အိမ္ခ်င္းက နီးတာကိုး။
လိမ္တာသိဖို႔ အေရးႀကီး
ယံုၾကည္ခ်က္ကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ အခုိင္အမာ ကိုင္စြဲထားသူကို ဆန္႔က်င္ဘက္အယူအဆရွိသူပဲျဖစ္ေစ ေလးစားတန္ဖိုးထားတတ္သူဟာ စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္ျပည့္၀သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ကုိယ္တစ္ေယာက္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔အတြက္ မယံုတာကို ယံုခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လိမ္ေနတဲ့လူေတြကို ခြဲျခားသိျမင္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေကာက္က်စ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသားကို စည္းျခားထားလုိက္ရမွာပါ။ ဒီလူေတြဟာ နတ္ရွင္ေနာင္လို၊ ကင္း၀န္လို အႏၱရာယ္ႀကီးမားသူေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ ဆိုလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
ေခါင္းမာတာ လူ႐ိုင္းမဟုတ္
ဒီလူငယ္အပါအ၀င္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတဲ့သူ အျဖစ္ သိထားၾကေလေတာ့ နတ္ရွင္ေနာင္ကို မဖတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ယူဆပံုရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေခါင္းမာတာနဲ႔ ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းတာကို အတူတူပဲလို႔ ယူဆထားေလ့ရွိပါတယ္။ ေခါင္းမာတယ္ဆိုတာ ႐ိုင္းတာၾကမ္းတမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ယံုၾကည္ရာတစ္ခုခုကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေရလိုက္ငါးလိုက္ မလုပ္တတ္၊ မေနတတ္တာပါ။ ကုိယ္တုိင္ မွားတယ္လို႔ မယူဆဘဲနဲ႔လည္း ကိုင္စြဲထားတဲ့ အယူအဆကို အလြယ္တကူ မစြန္႔လႊတ္တတ္ပါဘူး။ ရာသီေျပာင္းတုိင္း ပုတ္သင္ညိဳလို အေရာင္လိုက္ေျပာင္းတတ္သူမ်ားက သူတို႔အားနည္းေပ်ာ့ညံ့မႈကို ခုခံကာကြယ္ဖို႔အတြက္ သူတို႔က အရင္သူမ်ားကို လက္ညႇိဳးထိုးေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ေခါင္းမာသူတိုင္းကို ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းသူေတြအျဖစ္ ျမင္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။
အစြဲႀကီးသူ သိမ္ေမြ႔တတ္
အစြဲအလမ္းႀကီးတတ္သူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ အင္မတန္သိမ္ေမြ႔ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္တတ္ (romantic) သူေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကားလ္မတ္နဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈကို တေယာထိုးေျဖေဖ်ာက္တတ္ၿပီး၊ ဟုိခ်ီမင္းတို႔ ေမာ္စီတုန္းတို႔ ဆိုရင္လည္း ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုရင္လည္း ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအစ သခင္ႏု၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔အလယ္၊ သခင္သိန္းေဖ၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္သန္းၿမိဳင္အဆံုး ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ အစြဲလမ္းႀကီး ေခါင္းမာသူတိုင္းကို လူၾကမ္းေတြ၊ လူ႐ိုင္းေတြလို႔ ယူဆလို႔မရပါဘူး။ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေခါင္းမာတယ္သာ အေျပာခံရတာ အီရတ္လို၊ အာဖဂန္နစၥတန္လို စစ္ေျမျပင္ေတြမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးေပၚ ဒံုးက်ည္က်ေရာက္ေပါက္ကြဲလို႔ ကေလးသူငယ္ေတြ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ေသဆံုးၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြကိုျမင္တိုင္း မ်က္ႏွာလႊဲပစ္မိတာခ်ည္းပဲ။ အိမ္ရာေဘးမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ထားၿပီး ရွယ္လီ၊ ကိ၊ ဘိုင္ရြန္၊ ၀ါ့ဒ္စ္၀ါ့သ္တို႔ရဲ႔ ႐ိုမန္တစ္ကဗ်ာေတြကို ခုထိဖတ္တုန္း၊ နတ္ရွင္ေနာင္၊ န၀ေဒး၊ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္ တို႔ကိုလည္း ခုထိႀကိဳက္တုန္းပါပဲ။
စာတျခား လူတျခား
နတ္ရွင္ေနာင္ကိုႀကိဳက္တာက သူ႔ကဗ်ာေတြကိုႀကိဳက္တာ၊ လူကို ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ လူကိုေတာ့ စက္ဆုပ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႔သမားရဲ႔ လက္ကိုင္တုတ္ အမ်ိဳးသားသစၥာေဖာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္လို႔ လူကိုမုန္းတာနဲ႔ သူ႔စာေတြမဖတ္ရ၊ မႀကိဳက္ရလို႔ေတာ့ ဘယ္ေျပာလို႔ျဖစ္မွာလဲ။ နယ္ခ်ဲ႔သမားနဲ႔ ပူးေပါင္းတဲ့အတြက္ ထိုက္တန္တဲ့ ဒဏ္ခတ္မႈကို သူခံရၿပီးၿပီပဲ။ သူ႔စာေတြကိုပါ သူနဲ႔အတူ ေျမျမႇဳပ္ပစ္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ စာတျခား၊ လူတျခား ခြဲျခားၾကည့္ရမွာေပါ့။ လူက နယ္ခ်ဲ႔သမားနဲ႔ေပါင္းေပမယ့္ ကဗ်ာေတြက နယ္ခ်ဲ႔ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြမွ မဟုတ္တာ။ နတ္ရွင္ေနာင္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ ရတုဘုရင္ဟာ နယ္ခ်ဲ႔သမားရဲ႔ လက္ကိုင္တုတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသဒဏ္စီရင္ခံလုိက္ရတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မွန္ကို သိထားရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကုိယ့္လူမ်ိဳးကို သစၥာေဖာက္ၿပီး တိုင္းတစ္ပါး နယ္ခ်ဲ႔သမားရဲ႔ လက္ကိုင္တုတ္အျဖစ္ အသံုးေတာ္ခံခဲ့သူမ်ားကိုေတာ့ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးနဲ႔မွ ခြင့္လႊတ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။
နယ္ခ်ဲ႔အလိုေတာ္ရိေတြ
ပေဒသရာဇ္စနစ္ေနရာမွာ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ အစားထိုးဖို႔ လုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကင္း၀န္မင္းႀကီးတို႔တစ္ေတြကို မျပစ္မတင္သင့္ဘူးလို႔ ဘယ္လိုပဲ ေရွ႔ေနလိုက္လုိက္ နယ္ခ်ဲ႔အလိုေတာ္ရိအျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ ရြံရွာမုန္းတီးတာကိုေတာ့ ေဖ်ာက္ပစ္လို႔မရပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႔စစ္တပ္ေတြ မႏၱေလးၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးကို သိမ္းၿပီးစကာလမွာ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြက ရရာလက္နက္စြဲကိုင္ၿပီး ခုခံတိုက္ခိုက္ေနၾကတာကို လက္နက္ခ်ၾကဖို႔၊ ေဒသအႏွံ႔သြားၿပီး ေရႊျပည္ေအးတရား ေဟာတဲ့လုပ္ရပ္ေတြကုိေတာ့ ခါးခါးသီးသီး ေအာ့ႏွလံုးနာမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကင္း၀န္အုပ္စုက ပေဒသရာဇ္စနစ္တိုက္ဖ်က္တာ၊ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီလုိလားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ သူတို႔ၾသဇာအာဏာ တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာသာျဖစ္ပါတယ္။ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior motive) နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
တာေတလန္အက်င့္ဆိုးတဲ့
ေလာကမွာ မမွားဖူးသူမရွိပါဘူး။ အေလာင္းေတာ္ျမတ္ႀကီးေသာ္မွ မွားခဲ့လို႔ ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒါကို နားလည္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲမွားမွား မသိလို႔မွားတာ။ မတတ္လို႔မွားတာကို အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ မွားမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးထားတဲ့ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior motive) နဲ႔ လုပ္ေဆာင္တဲ့ အမွားမ်ိဳးကိုေတာ့ ခါးခါးသီးသီး စက္ဆုပ္ရြံရွာပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ခြင့္မလႊတ္ပါဘူး။ နတ္ရွင္ေနာင္တို႔ ကင္း၀န္မင္းႀကီးတို႔ စာေတြကိုႀကိဳက္ေပမယ့္ ဖတ္ၿမဲဖတ္ဆဲျဖစ္ေပမယ့္ နယ္ခ်ဲ႔လက္ကိုင္တုတ္သမားအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မထားပါဘူး။ အလားတူပဲ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာစာေရးဆရာေတြထဲမွာ စာကိုႀကိဳက္သေလာက္ လူကိုမႀကိဳက္ႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသားမႈမွာေတာ့ ရွာမွရွား ဆိုေလာက္သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ လူက်ေတာ့ တာေတလန္အက်င့္ဆိုးတဲ့ အရည္းတကာ့ထိပ္သီး ရွင္မထီး ဆိုတဲ့ စကားထက္ေတာင္ ပိုလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုရမယ့္သူေတြပါ။
မသမာရည္ရြယ္ခ်က္
အက်င့္ဆိုးတယ္ဆိုတာ အရက္ေသာက္တာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အရက္သမားတိုင္း အက်င့္မဆိုးပါဘူး။ ဆရာပီမိုးနင္းတို႔၊ ဆရာမဟာေဆြတုိ႔ဆိုတာ တိုင္းသိျပည္သိ အရက္ႀကိဳက္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမ်ားဟာ အရက္ေသာက္ေပမယ့္ သူတို႔ခ်မ္းသာႀကီးပြားေရးအတြက္ တိုင္းျပည္လူမ်ိဳးနဲ႔ စာေပအေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ သစၥာမေဖာက္႐ံုသာမဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳးကို ေရွ႔တန္းက လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္ဆိုးဆိုတာက ကုိယ္ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔၊ ကုိယ္ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားဖို႔၊ ကုိယ့္အတြက္ အခြင့္ထူးေတြ ခံစားရဖို႔ဆိုတဲ့ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior motive) ေတြနဲ႔ လုပ္ေဆာင္တာမ်ိဳးကို ေျပာတာပါ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ေရွးကလည္း အမ်ားႀကီးရွိခဲ့သလို ခုေခတ္မွာလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ အမ်ားဆံုးရွိေပမယ့္ စာေပနယ္မွာလည္း မနည္းလွပါဘူး။
စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်မႈ
ကိုယ္မွန္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တာတစ္ခုခုကိုလုပ္ရင္းနဲ႔ မွားသြားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ယံုခ်င္ေယာင္ေဆာင္ လုပ္ျပတာမ်ိဳးကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်မႈျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ပါ။ အယူအဆမွားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အယူအဆကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာတာကသာ အျပစ္ျဖစ္တယ္။ ကုိယ္တုိင္လက္ခံယံုၾကည္ထားတဲ့ အယူအဆေတြ ဘယ္ေလာက္ထိမွန္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ထိ မွန္ေနဦးမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာမေျပာႏိုင္ဘူး။ အေသအခ်ာေျပာႏိုင္တာက ခုခ်ိန္အထိ အမွန္ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးလို႔ ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္လို မယံုၾကည္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနတာပဲ။ ကုိယ္နဲ႔မတူလို႔ ရန္သူလို သေဘာမထားပါဘူး။ သူယံုၾကည္တာကို ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္စြာ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့သူမ်ားကို အယူအဆမတူေပမယ့္ ေလးစား႐ိုေသပါတယ္။ ကြယ္လြန္သူ သတင္းစာဆရာႀကီး ျမန္မာ့အလင္း ဦးသန္းၫြန္႔ဆိုတာ အင္မတန္ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ သတင္းစာဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈခ်င္းကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို အထူးကို ေလးစားတန္ဖိုးထားပါတယ္။ ကုိယ့္ဆရာမျဖစ္ဖူးေပမယ့္ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ သူကလည္း သူ႔ေအာက္ အသက္အမ်ားႀကီးငယ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အင္မတန္ခင္တြယ္ရွာပါတယ္။ သူ႔က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းတဲ့ၾကားကေတာင္ တစ္ပတ္တစ္ေခါက္ေတာ့ အနည္းဆံုးမွန္မွန္လာၿပီး စကားေတြ ေျပာပါတယ္။ တစ္ခါတေလမ်ား မနက္တစ္ေခါက္ ညေနတစ္ေခါက္ေတာင္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာတတ္တာ။ အိမ္ခ်င္းက နီးတာကိုး။
လိမ္တာသိဖို႔ အေရးႀကီး
ယံုၾကည္ခ်က္ကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ အခုိင္အမာ ကိုင္စြဲထားသူကို ဆန္႔က်င္ဘက္အယူအဆရွိသူပဲျဖစ္ေစ ေလးစားတန္ဖိုးထားတတ္သူဟာ စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္ျပည့္၀သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ကုိယ္တစ္ေယာက္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔အတြက္ မယံုတာကို ယံုခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လိမ္ေနတဲ့လူေတြကို ခြဲျခားသိျမင္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေကာက္က်စ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသားကို စည္းျခားထားလုိက္ရမွာပါ။ ဒီလူေတြဟာ နတ္ရွင္ေနာင္လို၊ ကင္း၀န္လို အႏၱရာယ္ႀကီးမားသူေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ ဆိုလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
( Weekly Eleven News ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၁၄၊ အမွတ္ ၄၆ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
No comments:
Post a Comment