ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန - စိုးျမင့္သိန္း

နိဒါန္းငယ္
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ျဖစ္ေသာ အတိတ္ကို အတိတ္မွာပဲ ထားခဲ့ပါရေစသားႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ခြင့္/မကိုင္ခြင့္၊ အေမရိကန္ျပန္တစ္ဦးႏွင့္ မွာ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ဖဆပလလူႀကီး၏သား ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း ေရးဖို႔ ႀကံဳလာျပန္ပါၿပီ။ ေကာင္းတဲ့ အကြက္ကေလးေတြမို႔ပါ။ အကြက္ကႏွစ္ကြက္၊ ႏွစ္ကြက္လံုး လွသည္။

(၁)
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ေသနတ္ပစ္ကၽြမ္းက်င္သလို ေဂါက္႐ိုက္လည္းကၽြမ္းသည္။ သူ႔အိမ္မွာ ေဂါက္တံေတြ စိုက္ထိုးစီရီ အင္မေတာ္ေလးရွင္း ပါေဖာမင့္လုပ္ထားရာ အင္မတန္လွပသားနားသည္။ သူ ဂ်ပန္ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုမွာ ဒု-အႀကီးအကဲလုပ္သည္။ သူ႔အေပၚမွာ ဂ်ပန္အရာရွိ(လူငယ္)ပဲ ရွိသည္။ မနက္မနက္ ေဂါက္ကြင္းမွာ ဂ်ပန္ေတြႏွင့္ ေဂါက္အတူ႐ိုက္ၾကသည္။ အဲဒီမွာ ဂ်ပန္ေတြက သူ႔ေဂါက္တံကို တၾကည့္ထဲ ၾကည့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူက သိသည္။ သို႔ေသာ္ မသိဟန္ျပဳေနသည္။ သို႔ႏွင့္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာဟန္တူေသာ ဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္က "မစၥတာ… ခင္ဗ်ားေဂါက္တံက သံုးေသာင္းေလာက္တန္တာပဲ (၁၉၈၀ ပတ္၀န္းက်င္က)၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုင္တဲ့ ေဂါက္တံေတြက ၈၀၀၀ (ရွစ္ေထာင္)ေလာက္ပဲတန္တာ"
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဂ်ပန္ေတြကို ဘယ္လိုေျပာလိုက္တယ္မွတ္သလဲ။

"ဒီမွာ မင္းတို႔ကုမၸဏီမွာလုပ္လို႔ ငါခ်မ္းသာလာတယ္ ထင္လို႔လား။ ငါက တစ္သက္လံုး ခ်မ္းသာတဲ့ေကာင္ကြ။ ငါ့မိဘနဲ႔ ငါ့မွာ ဆန္စက္ ဆီစက္ သစ္စက္ေတြ လယ္ေတြယာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ေဂါက္တံေတာင္ ငါ၀ယ္ကုိင္ဦးမယ္" လို႔ အသံေအာင္မာစြာ ျပတ္ျပတ္သားသား ျခားျခားနားနားႀကီး တံု႔ျပန္လိုက္ပါသတဲ့။ အဲဒီလုိမ်ိဳး "ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန"ကို ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳက္သည္။

(၂)
အဲဒီ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဟာ သူ႔အထက္က ဂ်ပန္အရာရွိကုိလည္း ၾကည့္မရဘူး။ အဲဒီ ဂ်ပန္အရာရွိက ကုမၸဏီ႐ံုးထဲက ျမန္မာ (၁၀)ေယာက္ေလာက္ကို နာမည္မေခၚဘဲ ေဟ့ေဟ့ ကၽြတ္ကၽြတ္ ႐ွဴး႐ွဴး ဆိုၿပီး ေၾကာင္ေတြ ေခြးေတြကို ေခၚသလိုမ်ိဳး ေခၚေလ့ရွိသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ မစၥတာလို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေခၚေလ့ရွိသည္တဲ့။ (ျမန္မာ ၁၀ ေယာက္ကလည္း M.A, M.Sc ေတြခ်ည္းပဲေနာ္၊ ေပါ့ေပါ့ေတာ့ မဟုတ္)

ငါ့ကို ႐ွဴး႐ွဴးကၽြတ္ကၽြတ္လို႔ ေခၚတဲ့ေန႔ အဲဒီဂ်ပန္ေတာ့ ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေရာက္ၿပီမွတ္ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက "ေတး"ထားသည္။

တစ္ေန႔ အဲဒီဂ်ပန္ အိမ္က ဘာျဖစ္လာတယ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေဟ့ေဟ့ ႐ွဴး႐ွဴးဟု ေခၚလုိက္ပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းက စတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဂ်ပန္ရွိရာ ေျပးသြားၿပီး ဂ်ပန္လိုေရာ အဂၤလိပ္လိုေရာ ႏွစ္ေခါက္ႏွစ္ခါတိတိ ခုလို ေျပာခ်လိုက္သတဲ့။

"ေဟ့ေကာင္… ငါတို႔က ျမန္မာလူမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာေတြကြ၊ အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ လူမ်ိဳးဓေလ့မွာ ေဟ့ေဟ့ကၽြတ္ကၽြတ္႐ွဴး႐ွဴးလို႔ေခၚတာ ေခြးကိုေခၚတာကြ။ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ လက္သီးခ်င္း ယွဥ္ထိုးခ်င္သလား… လာခဲ့" လို႔ စိန္ေခၚပါေတာ့သည္။

အဲဒီမွာ ဘယ္ျမန္မာတစ္ေယာက္ကမွ ခုလိုမေပါက္ကြဲဘဲ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကသာ ေပါက္ကြဲတာကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ဂ်ပန္လိုေရာ အဂၤလိပ္လိုပါ အႀကီးအက်ယ္ ေတာင္းပန္ေျပာဆိုပါသတဲ့။
မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက -
"မင္းကို ဒီေလာက္နဲ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး။ ဂ်ပန္က ကုမၸဏီ HEAD အႀကီးဆံုးကို စာေရးၿပီးတုိင္မယ္" လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုဂ်ပန္လည္း ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ဒူးေထာက္ ဖက္ယက္ၿပီး ငိုႀကီးခ်က္မကို ေတာင္းပန္၀န္ခ်ပါသတဲ့။ သူအလုပ္ျပဳတ္သြားမွာကိုး…။
အဲဒီလိုမ်ိဳး "ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန"ကို ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳက္သည္။

ဇာတ္ကြက္အမွတ္သံုး လာပါဦးမည္။ အမွတ္သံုးကေတာ့ ဖဆပလလူႀကီးသား ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။
L.LB ဥပေဒႏွင့္ေအာင္ၿပီး သေဘၤာလုိက္တဲ့ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔တုိက္ပြဲက ပုိျပင္းသည္။

(၃)
သူ႔နာမည္ကိုေတာ့ အရင္းတိုင္း ထည့္ေရးလုိက္ေတာ့မည္။
ျမင့္ဦး၊ ကုိျမင့္ဦး၊ ဦးျမင့္ဦး… တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေမာင္ျမင့္ဦးလို႔ ေခၚသည္။ သူဟာ L.LB ဥပေဒဘြဲ႔ရၿပီးေတာ့ ေရွ႔ေနမလုပ္၊ တရားေရး၀န္ထမ္းမလုပ္ဘဲ သေဘၤာလိုက္သြားသည္။ အေျခခံမွစၿပီး ၀င္သည္။ ငယ္ဂုဏ္ မာဂုဏ္ လွပသည့္ဂုဏ္ ပညာဂုဏ္မ်ားႏွင့္ တင့္တယ္ၿပီး ေယာက္်ားပီသတဲ့ ျမန္မာစစ္စစ္ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ေရေၾကာင္းပညာဆုိင္ရာ English စာအုပ္ႀကီးေတြ က်မ္းႀကီးေပႀကီးေတြကို သူ႔အခန္းထဲမွာ အျပည့္ထားၿပီး ခပ္ကုပ္ကုပ္ပဲ ေလ့လာဆည္းပူးေနခဲ့သူ။ အဲဒီတုန္းက သူ႔အလုပ္က သေဘၤာမွာ ၀ါႏုအေျခခံအဆင့္ပဲ။ သူလိုက္တဲ့ သေဘၤာလိုင္းက တ႐ုတ္(တုိင္ေပ) သေဘၤာလိုင္း။

တစ္ေန႔ သေဘၤာဒုကပၸတိန္ တ႐ုတ္(တုိင္ေပ) ပုဂၢိဳလ္က ေမာင္ျမင့္ဦးအခန္းကို လာၾကည့္ၿပီး အမ်ားေရွ႔ေရာက္ေတာ့မွ…

"ေဟ့ေကာင္… မင္းအခန္းထဲက စာအုပ္ေတြက ဘာလုပ္တာလဲကြ"

"ငါဖတ္တာေပါ့ကြ၊ မင္းက ဘာလို႔ ေမးရတာလဲ"

"မင္းက ဖတ္တတ္လို႔လား၊ ဟားဟားဟား"

အရွက္ခြဲခ်င္တဲ့သေဘာ၊ ေလွာင္ေျပာင္ႏွိမ့္ခ် ရန္စတဲ့သေဘာ လုပ္ပါေတာ့သည္။ အဲဒီမွာ ေမာင္ျမင့္ဦးက ျမန္မာ့သတၱိျပပါေတာ့သည္။

"ေဟ့ေကာင္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ အေျပာ၊ အေရး၊ အဖတ္ ၿပိဳင္မယ္၊ လက္သီးခ်င္းလည္း ယွဥ္ထိုးမယ္၊ မင္းကို ငါ စိန္ေခၚတယ္" လို႔ လုပ္ရာက တ႐ုတ္(တုိင္ေပ)နဲ႔ တ႐ုတ္(တုိင္ေပ)ရဲ႔ တပည့္လူမိုက္ႏွစ္ေယာက္က ဓားေျမႇာင္ေတြနဲ႔၊ ေမာင္ျမင့္ဦးတစ္ေယာက္ထဲက တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔။ က်န္တဲ့ ျမန္မာ ၁၂ ေယာက္က လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူးဆိုပဲ။

သေဘၤာဦးစီးမာလိန္မွဴး ကပၸတိန္ႀကီးက ၀င္ေရာက္ဖ်န္ေျဖေပးၿပီး သူ႔လူ ဒု-ကပၸတိန္ကိုသာ လြန္သူ၊ မွားသူ အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာကို ေၾကးနန္းဖုန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး တုိင္ေတာေျဖရွင္းေစတဲ့အတြက္ အဲဒီရန္စတဲ့ တ႐ုတ္(တုိင္ေပ)ငနဲကို ဟယ္လီေကာ့ပတာနဲ႔ (ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔) လာေခၚသြားၿပီး သေဘၤာေျပာင္းပစ္လိုက္သည္။ ေမာင္ျမင့္ဦးကို ဘယ္လိုမွ အေရးမယူပါဘူး။ မွန္တဲ့ဘက္က ေနေပးတဲ့ မာလိန္မွဴးႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ဖို႔ေကာင္းပ။

အဲဒီလိုမ်ိဳး "ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန"ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳက္သည္။

အဲဒီ ေမာင္ျမင့္ဦးဟာ အခုအခါ သေဘၤာအႀကီးဆံုး မာလိန္မွဴးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီး၊ ေရေၾကာင္းလိုင္းေတြထဲမွာ နာမည္ေကာင္းရ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီး မိသားစုႏွင့္အတူ သု၀ဏၰၿမိဳ႔သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထုိင္လ်က္ ရွိပါသည္။

နိဂံုး တိုရွင္းလိုရင္း
အင္း၀ေခတ္ ကဗ်ာစာဆို ရတုစာဆို က်မ္းပညာရွင္ ရဟန္းပညာရွိႀကီးေတြကပင္ ဇာတိပုည၊ ဂုဏ္မာန၊ သံပဟံုးစံုး ဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဆီးဘန္းနီးဆရာေတာ္ႀကီး၊ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖတို႔လို စာဆိုေတြကလည္း ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ေကာင္း၏ဟု ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန ၀င့္ခဲ့ၾကပါသည္။။ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မ်ား၌လည္း ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန လိုအပ္စြာ ၀င့္ထည္ခဲ့ၾကပါသည္။

ယေန႔တုိင္ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန လိုအပ္ေနပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တ႐ုတ္၊ ကုလား(အိႏၵိယ)၊ ယိုးဒယား၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ ဥေရာပ ဘာညာသာရကာ ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ိဳးေတြႏွင့္ ေရွာင္မရ ပုန္းမရ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ဆံုေပါင္းသင္း ေရာင္း၀ယ္ရင္း သြားလာကူးသန္းရင္း အတူေနထိုင္ၾကရပါသည္။ ဒါက သဘာ၀ပထ၀ီဘူမိႏိုင္ငံေရးပါပဲ။ ဒီထဲမွာ ဇာတိပုညဂုဏ္မာနက လိုကိုလုိအပ္ပါသည္။

ထုိလုိအပ္ခ်က္အရ ကၽြန္ေတာ္ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန စာဖြဲ႔လိုက္ရပါသည္။

( ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ထုတ္ Northern Star ဂ်ာနယ္ အမွတ္ ၃၃ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )