"ေခတ္ဆန္သူ တပည့္မတို႔ သတိရေပရွာ၊ အဓိကေစတနာငယ္၊ ေမကညာခင္ေထြး၊ ဆရာမ လြန္ၾကင္နာလွ်င္၊ သြန္သင္တာမွတ္ေတာ့မေႏွး။
ကာလျဖင့္ ပ်က္ခ်င္ၿပီ၊ ဖက္ရွင္ေတြ႐ႈပ္ေထြး၊ အရွက္တြင္အဟုတ္ေ၀းပါေပါ့။
လႈပ္လႈပ္ကေလးတံုတံု၊ ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ ေရအတြင္း၊ ေရႊငါးၾကင္းလြတ္သည္သို႔ႀကံဳ။
အက်ႌက အပါးစံုသည္၊ အသားပံု၀ါ၀င္းလို႔၊ က်ပ္တင္းတင္းတရားကြာ၊ ခါးကတစ္ထြာ။
ေမာင္ အဘ အားနာလွ်င္၊ မွားတာကိုျပင္ၾကစို႔ေလး။
ျမန္မာၫြန္႔ညႇိဳးမကုန္ေအာင္ အမ်ိဳးဂုဏ္ဆယ္ၾကစို႔ေလး"
ဆရာမ
ေဒၚခင္ေထြး (အက်ႌပါးစစ္ပြဲမွ)ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ဘာသာတရားကို ႐ုိေသတတ္သလို ကုိယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္း ထိန္းသိမ္းၾကပါတယ္။ ေရွးအစဥ္အဆက္ကတည္းက ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈဟာ ေခတ္ႏွင့္အညီ လုိက္ေလ်ာညီေထြစြာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ဳပ္လုပ္၀တ္ဆင္ၾကပါတယ္။
အခု ကၽြန္မတို႔ေခတ္မွာလည္း တစ္ႏွစ္နဲ႔တစ္ႏွစ္ မ႐ိုးရေအာင္ မိန္းကေလးေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ ေခတ္မီတိုးတက္လာတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ Internet ထိုင္သူေတြကလည္း မ်ားပါရဲ႕။ တီဗီ၊ စေလာင္း၊ ႐ုပ္သံလုိင္းအစံု ၾကည့္မလား ရတာပဲ။ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြဟာလည္း ၀ယ္ဖတ္မလား၊ ငွားဖတ္မလား ရေနတာပဲေလ။ အပ်င္းလည္းေျပသလို၊ ဗဟုသုတရဖြယ္ရာေတြလည္း မ်ားပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ အတုယူ အတတ္သင္လို႔ ရတာေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြကိုလည္း အခ်ိန္မေရြးေလ့လာဖို႔ အလြန္ပဲလြယ္ကူတယ္။ ဘယ္အရာမဆို ယူတတ္ရင္ ျမတ္တယ္၊ ပညာရတယ္။ ေကာင္းတာကိုယူရင္ ေကာင္းတာရမယ္၊ မယူတတ္ရင္ေတာ့၊ အတုယူမွားရင္ေတာ့ ရွက္စရာေတြ၊ မသင့္ေတာ္တာေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။
ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔အညီ ၀တ္စားဆင္ယင္တတ္ဖို႔ပါ။ ေခတ္မီတိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္မိန္းကေလးေတြကစလို႔ (၄၀)ေက်ာ္အရြယ္ စြန္းစြန္းေတြကပါ ေခတ္နဲ႔အညီ ၀တ္ဆင္လာၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အက်ႌအ၀တ္အစားေတြဟာလည္း မရွိသူေတြအတြက္ေရာ၊ ရွိသူေတြအတြက္ပါ အတန္းအစားအမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ဳပ္လုပ္ေရာင္းခ်ေနၾကတာပဲေလ။ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။ အခု ကိုရီးယားကားေတြ ေခတ္စားလာေတာ့ ကိုရီးယားမင္းသမီးေတြ ၀တ္သလိုမ်ိဳး ၀တ္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ႏိုင္ငံ၊ သူတို႔ပံုစံ၊ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ လုိက္ေအာင္၀တ္ၾကတာ ဘာဆန္းလို႔လဲေနာ္။ ဆန္းေနတာက သူတို႔ကို အားက်အတုယူၿပီး ကုိယ့္ျမန္မာႏုိင္ငံက ျမန္မာမိန္းကေလးေတြကပါ သူတို႔လို ဟိုေပၚ၊ ဒီမလံု၊ ထိုင္မသင့္ေတာ္၊ ထၾကည့္မေကာင္း၊ လမ္းသြားရင္ ပုရိသတို႔ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ၾကည့္ေအာင္ ဣေႁႏၵပ်က္ေလာက္တဲ့အထိ ၀တ္လာတတ္ၾကတာပါပဲ။
"ဘာပဲလုပ္လုပ္ သတိေလးနဲ႔လုပ္" ဆိုသလိုပါပဲ။ ဘာပဲ၀တ္၀တ္ အလြန္အကၽြံ မ၀တ္မိဖို႔လည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ သူတို႔လည္း ဒီလို၀တ္တာပဲ။ ငါတို႔လည္း ဒီလိုလုိက္၀တ္တာ ဘာျဖစ္လဲတဲ့။ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရဘူးေလ။ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သင့္မသင့္ေတာ့ စဥ္းစားရမွာေပါ့။ ေဟာ့ေရွာ့၀တ္မွ ေခတ္မီမယ္ဆိုရင္လည္း သူမ်ားနဲ႔ယွဥ္ႏုိင္မည္ ဆိုရင္လည္း ေဟာ့ေရွာ့၀တ္ေပါ့။ ေခတ္မီေအာင္၀တ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ကိုလြန္ေနေအာင္၊ စည္းကိုေက်ာ္ေနေအာင္၊ ႐ုိင္းေနေအာင္ေတာ့ မ၀တ္နဲ႔ေပါ့ေနာ္။
ဟိုတေလာေလးက ၿမိဳ႕ထဲက "မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္" တစ္ဆိုင္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးစားေနတဲ့ ေကာင္မေလးသံုးေယာက္ကို အမွတ္မထင္ဘဲ ျဖတ္သြားရင္းေတြ႔မိပါတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးက အထမ္းနဲ႔ေရာင္းတာဆိုေတာ့ ခံုပုေလးေတြနဲ႔ ထုိင္စားရတယ္။ အဲဒီမွာ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ၀တ္ထားတာဟာ ခ်က္ျပဳတ္ေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားတာျဖစ္တဲ့အျပင္ အက်ႌကလည္း တိုေနတာမို႔ သူထိုင္တဲ့အခါ ခါးကေပၚေနၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အမွတ္မထင္ၾကည့္မိရင္ေတာင္ (ကန္ေတာ့ပါရဲ႕) အတြင္းကိုေတာင္ ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္သင့္ပါရဲ႕လားရွင္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆို လည္ပင္းကိုဟိုက္လြန္းလို႔ ရင္ၫြန္႔ေတာင္ မကေတာ့ပါဘူး။ အထဲကို ျမင္ေနရတဲ့အထိ အလြန္ကိုပါးလြန္းတဲ့ အက်ႌကိုလည္း အတြင္းခံျမင္ေနရတာေတာင္ ၀တ္ၾကတယ္။ အေပၚဘက္ကို မဟိုက္ရရင္ ေအာက္ဘက္ကို လွည့္တို၊ ေအာက္ဘက္ကို မတိုရရင္ အေပၚဘက္ကို ဟိုက္ျပနဲ႔ တကယ့္ကို… တကယ့္ကိုပါပဲ။
ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး မိန္းကေလးငယ္အခ်ိဳ႕ကလည္း အျမင္စံုလာတာနဲ႔အမွ် အခုလို ယဥ္ေက်းမႈကိုဆန္႔က်င္ၿပီး ေခတ္လြန္၀တ္စားဆင္ယင္လာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြပါ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔အညီ ထိုင္မသိမ္းနဲ႔ ရင္ဖံုးအက်ႌ အၿမဲ၀တ္ေနရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ရဟန္းသံဃာ၊ သက္ႀကီးရြယ္အို၊ လူႀကီးလူငယ္မေရြး သြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့ ဒီျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးထဲမွာရွိတဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြဟာ အမ်ားသူငါအျမင္မွာ သင့္ေတာ္သပ္ရပ္ လွပလံုၿခံဳၿပီး စတုိင္က်က် အ၀တ္အစားမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္၀တ္လို႔ ရေနတာပဲ။ ေခတ္မီခ်င္ရင္ ေခတ္မီေအာင္၀တ္ေပါ့။ ဘာလို႔ မ်က္စိ႐ုိင္းေအာင္၊ ေခတ္ကိုကၽြံေနေအာင္၊ အျမင္မသင့္ေတာ္ေအာင္ ၀တ္စရာ ဘာလိုလို႔လဲ။ မိမိအဆင့္အတန္းနဲ႔ လုိက္ဖက္သင့္ေတာ္ၿပီး ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းရင္း အမ်ားသူငါ အျမင္သင့္ေတာ္ေအာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ အ၀တ္အစားကို ဆင္ျခင္၀တ္ၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
(လွ်ပ္တစ္ျပက္ သတင္းဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၆၇ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
No comments:
Post a Comment