ၾကားရင္ နားခါးတဲ့စကား - လူထုစိန္၀င္း

"လူေတြဟာ ကုိယ့္တာ၀န္ကုိယ္ မသိတတ္ဘူး၊ ႏုိင္ငံႀကီးသားပီသဖို႔ အမ်ားႀကီးလိုေသးတယ္"

ေနရာတကာမွာ ဒီစကားေျပာတာ မၾကာခဏ ၾကားရတတ္တယ္။ စာေတြလည္း ေရးၾကတာ ဖတ္ရတယ္။ လမ္းျဖတ္ကူးတာ၊ အမိႈက္ပစ္တာ၊ မ႐ိုမေသစကား လမ္းေဘးအေပါ့သြားတာ စတာမ်ိဳးေတြကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးလံုးကို ႏိုင္ငံႀကီးသားစိတ္ နားမလည္ေသးဘူး၊ မယဥ္ေက်းဘူးလို႔ ကဲ့ရဲ႕တတ္ၾကတယ္။

ဒီစကားမ်ိဳးေတြၾကားတိုင္း တအားစိတ္ဆိုးတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီလို ကဲ့ရဲ႕တဲ့သူေတြက ႏိႈင္းႏိႈင္းၿပီးေျပာေလ့ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြအမည္ၾကားရင္ ပိုၿပီး ေဒါသျဖစ္ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သံုးေလးဆယ္ေလာက္အထိ အဲဒီႏိုင္ငံေတြဟာ စာမတတ္ ေပမတတ္နဲ႔ လူဆင္းရဲေတြ အမ်ားဆံုး၊ ဒုစ႐ုိက္မႈေတြ အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံေတြအျဖစ္ နာမည္ဆိုးရခဲ့ရၿပီး အခုေခတ္မွာလည္း စီးပြားေရးတိုးတက္လာမႈတစ္ခုကလြဲရင္ က်န္တဲ့ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈေရးတို႔မွာ ခပ္႐ုိင္း႐ုိင္းစ႐ိုက္ေတြ ပေပ်ာက္ၾကေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ လူဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဆင္းရဲ စိတ္ဓာတ္ယဥ္ေက်းမႈ မဆင္းရဲၾကပါဘူး။ သက္ႀကီးရြယ္အို ဘုိးဘြားမိဘေတြကို သူ႔ထိုက္နဲ႔သူကံပဲဆုိၿပီး ပစ္ပယ္ထားတာမ်ိဳးေတာ့ မဆိုးထားနဲ႔။ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာေတာင္ ေျပာရေလာက္ေအာင္ မရွိပါဘူး။ အမိုးတစ္ခုတည္းေအာက္မွာ ဘိုးဘြားေတြလို သားသမီးေျမးျမစ္ေတြက မရွိအတူ ရွိအတူ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကၿမဲ ျဖစ္တယ္။

ေတာကေနၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚက ဦးေလး၊ အေဒၚေတြအိမ္မွာ၊ အစ္ကို၊ အစ္မေတြအိမ္မွာ လာေနရင္း ေက်ာင္းတက္တဲ့ဓေလ့ ရွိေနဆဲပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ လာေနခ၊ စားစရိတ္ စသျဖင့္ ေတာင္းယူေလ့မရွိပါဘူး။ အတူေန အတူစားေပါ့ဆိုၿပီး ကုိယ္စားရသလို ေကၽြးၾကတာပါပဲ။ ဒီဓေလ့မ်ိဳး တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ရွိလို႔လား။ ပိုၿပီး ထင္ရွားတဲ့နမူနာ ျပရရင္ေတာ့ မႏၱေလးျဗဟၼစိုရ္ နာေရးကူညီမႈအသင္းက စတင္လုိက္တဲ့ လူမႈေရးပရဟိတစစ္စစ္ လုပ္ငန္းမ်ိဳးေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးနဲ႔ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တာကို ၾကည့္ပါ။ ဒီလို အခမဲ့နာေရးကိစၥအ၀၀ကို ကူညီတဲ့အသင္းအဖြဲ႔မ်ိဳး ဘယ္ႏုိင္ငံမွာ ၾကားဖူးပါသလဲ။

ဒီအသင္းအဖြဲ႔ေတြဟာ ဘီလ္ဂိတ္လို သူေဌးႀကီးေတြ၊ ေဖာင္ေဒးရွင္းႀကီးေတြရဲ႕ အလွဴေငြနဲ႔ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကတာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္ျမင့္တဲ့ လူႀကီးေတြက စတင္၀ါယမ စိုက္ထုတ္ခဲ့ၾကၿပီး စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္ျမင့္တဲ့ လူငယ္ေတြက ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါ ႏိုင္ငံႀကီးသားစိတ္ဓာတ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါ တာ၀န္သိတတ္မႈ မဟုတ္ဘူးလား။

လူသားခ်င္း ေမတၱာေစတနာထားတာ၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ၀ိုင္း၀န္းကူညီေစာင့္ေရွာက္တာ၊ ကုိယ့္အိမ္က ဟင္းေကာင္းေလးခ်က္ရင္ ေဘးအိမ္ကို သြားပို႔တတ္တာဆိုတာမ်ိဳးကို စိတ္ယဥ္ေက်းမႈလို႔ မေခၚဘူးလား။ စက္မႈနည္းပညာအရာမွာသာ ေအာက္က်ေနာက္က် ရွိပါတယ္။ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈအရာမွာေတာ့ ဘယ္လူမ်ိဳးနဲ႔ယွဥ္ယွဥ္ မနိမ့္က်ပါဘူး။

သူမ်ားေတြကို တာ၀န္မသိတတ္ဘူးလို႔ ေျပာတဲ့သူဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္လည္း "ငါေရာ ငါ့တာ၀န္ငါ လုပ္ရဲ႕လား" လို႔ ျပန္ေမးၾကည့္သင့္တယ္။ တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္း ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္ လုပ္ေနၾကမယ္၊ ကုိယ့္တာ၀န္ကုိယ္ ေက်ၾကမယ္ဆိုရင္ ဘာျပႆနာမွ မရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီေန႔ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံအျဖစ္ ထားေနေသးတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္တယ္။ ေက်းလက္က လူေတြက ေျမႀကီးကို ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြက လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးထုတ္ကုန္ေတြကို ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားတယ္။ လူဦးေရရဲ႕ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ ေက်းလက္နဲ႔ မကင္းၾကဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ေက်းလက္နဲ႔မကင္းေတာ့ ေနရာတကာမွာ ေက်းလက္ရနံ႔ေတြ ထံုေနဆဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္တယ္။ ေက်းလက္ရနံ႔၊ ေက်းလက္စ႐ုိက္ဆိုတာက သူ႔လယ္ ကုိယ္စိုက္ေပး၊ ကုိယ့္လယ္ သူစိုက္ေပးတဲ့ သဘာ၀ျဖစ္တယ္။ စာရင္းငွားနဲ႔ စာရင္းဒိုင္ဆိုၿပီး ခြဲျခားမႈရွိတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ကို သန္႔ရွင္းၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့မ်ိဳး၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးျဖစ္တယ္။

ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးမွာ လူတုိင္းရပ္ေရးရြာေရးကို ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ၾကၿမဲျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္မ်ိဳးလံုးကို သိမ္းက်ံဳးၿပီး တာ၀န္မသိတတ္ဘူး၊ ႏိုင္ငံႀကီးသားမပီသဘူးလို႔ ၿမိဳ႕သားပညာတတ္ေတြက ပုတ္ခတ္သံၾကားတုိင္း စိတ္ဆိုးတာျဖစ္တယ္။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေရာက္ဖူးတဲ့ ဟိုႏုိင္ငံ ဒီႏိုင္ငံကလူေတြကို သိပ္စည္းကမ္းရွိတာပဲ၊ သိပ္တာ၀န္သိတတ္တာပဲ၊ သိပ္ယဥ္ေက်းတာပဲလို႔ ေျပာတတ္တဲ့ လူေတြကို ကုိယ့္ႏုိင္ငံထဲက ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္ေလာက္ သြားေနၾကည့္ၾကပါဦးလို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

("ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ အေျခအေနဆိုတာ မရွိဘူး"စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)