ဒီအပတ္ထုတ္ သစၥာဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္မိတဲ့ သေရာ္စာတစ္ပုဒ္ဟာ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိဘူး။ သေရာ္စာဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အရင္အပတ္ေတြတုန္းကလည္း အဲဒီဂ်ာနယ္မွာပဲ အႏွီပုဂၢိဳလ္ေရးေနတဲ့ သေရာ္စာေတြကို ဖတ္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူး။ သူေပးထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပါ။ "မရယ္ရ၍ ရယ္ရသည္" တဲ့။ ေပးထားတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လုိက္ေအာင္လည္း မရယ္ရတဲ့ ဟာသ၀တၳဳေတြ၊ အတင္းကလိထိုးတဲ့ ဟာသ၀တၳဳေတြကို ေထာက္ျပ၊ ေ၀ဖန္ၿပီး သေရာ္ထားတာေပါ့ေလ။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ ပစ္မွတ္ျဖစ္ရသူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ဇာတ္လုိက္ႀကီး အၾကည္ေတာ္ပဲေပါ့။ သူေရးတဲ့စာအုပ္ေတြ၊ ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေရာ္စာေရးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က အေတာ္ေလးကို ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ေလ့လာတြယ္ထုတ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခါးေအာက္ပိုင္း ျပက္လံုးေတြနဲ႔ အေရာင္ပါတဲ့ ျပက္လံုးေတြကိစၥေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ဘီလူးကလြဲရင္ အၾကည္ေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ပုိင္းစာအုပ္ေတြကို သေဘာမက်ေၾကာင္း မၾကာခဏ ေရးဖူးပါတယ္။ အခုေနာက္ဆံုး ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြမွာေတာင္ အၾကည္ေတာ္ေရးတဲ့ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္းဆိုရင္ အေရာင္ေတြသန္းလြန္းလို႔ သေဘာမက်ေၾကာင္း၊ အဆင့္အတန္းမရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကုိဉာဏ္ ခဏခဏေရးေနတာကို ပံုမွန္ဖတ္႐ႈသူေတြ သိၾကပါတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ... ေျပာခ်င္တာက သစၥာဂ်ာနယ္ထဲမွာ ထိုထိုဟာသ၀တၳဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မရယ္ရ၍ ရယ္ရသည္ဆုိၿပီး သေရာ္စာေရးတာဟာ ေရးသင့္တဲ့ကိစၥ၊ လိုအပ္တဲ့ကိစၥလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ေ၀ဖန္တာနဲ႔ သေရာ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ မရွင္းလင္းေသးတာကိုေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္။
ဒါျဖင့္ရင္ ဒီအပတ္ထုတ္ သစၥာဂ်ာနယ္ရဲ႕ သေရာ္စာကိုက်မွ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ဘာေၾကာင့္အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး ေျပာေနရသလဲလို႔ ေမးစရာရွိလာပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒါကို ေျဖခ်င္လို႔ကို ေရးတာပါခင္ဗ်။ သေရာ္စာဆိုတဲ့အတြက္ အားလံုးကို သေရာ္လို႔ ရပါတယ္။ သေရာ္စာေရးတဲ့လူ ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို ဖတ္ရတဲ့သူအဖို႔ အပ်င္းေျပရသလို သူသေရာ္တာေတြကိုလည္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လာရပါတယ္။ အခုလည္း သေရာ္စာေရးတဲ့ မြန္စီယာဆီေညာ္ဆိုတဲ့ အႏွီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အေရးအသားေကာင္းမႈေၾကာင့္ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္ သူ႔စာေတြကို ဖတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ရင္ဘတ္ကို နည္းနည္းပါးပါး ျမင္လာမိသလိုပါပဲ။ ဟာသစာအုပ္ေတြ ဒီေလာက္ထြက္ေနတဲ့ေခတ္မွာ သူသေရာ္စရာ စာေရးဆရာက ဒီတစ္ေယာက္ပဲ ရွိသလားလို႔ ထင္မွတ္မွားရေအာင္ကို အပတ္စဥ္လိုလို ဒီစာေရးဆရာကိုပဲ သေရာ္ေနတာကို စိတ္၀င္စားမိသလို အံ့ၾသမိပါရဲ႕။ ေဟာ... အခုလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ ဒီအပတ္မွာ အဆိုပါ သေရာ္ဆရာ လုပ္ခ်လိုက္ပံုက ေပးထားတဲ့နာမည္က မရယ္ရ၍ ရယ္ရသည္တဲ့။ ေရးထားတဲ့စာေတြက ဘာေခါင္းစဥ္တပ္ရမွန္း မသိတဲ့ဟာေတြ။ (အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ေခါင္းစဥ္တပ္ေပးဖို႔ အားနာေနလို႔ပါ)
ကဲပါဗ်ာ... သူ႔သေရာ္စာထဲက အနည္းငယ္ကို ထုတ္ႏုတ္တင္ျပပါရေစ...။ စာဖတ္သူကုိယ္တုိင္ပဲ ခံစားေ၀ဖန္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
..............
...................
............................
ဦးျဖဴသီးသည္ အသက္ႀကီးေသာ္မွ ပ်က္စီးေမာ္ႂကြားျခင္းမရွိ။ ပကတိ စာခ်စ္သူတစ္ဦးျဖစ္၏။ စာဖတ္နာသည့္ ဦးျဖဴသီးႏွင့္ အလႅာပသလာပ ေျပာဆိုေနရင္းက ဒီကေန႔ တြင္က်ယ္ေခတ္စား ဟာသစာအုပ္မ်ားအေၾကာင္း ေထာင္းလေမာင္းေက် ေျပာမိၾကရင္း ဦးျဖဴသီးက
"တစ္ေန႔က မဆီေလ်ာ္ရဲ႕ ေသရပ္ပုပ္ စာအုပ္ထြက္တယ္ အာစိရဲ႕"
"ဟုတ္ပ၊ ကၽြႏ္ုပ္ေစာနကေလးတင္ေတြ႔လို႔ ေကာက္ကုိင္မယ္အလုပ္ ေအာက္အပိုင္မယ္ အပုပ္နံ႔လိႈင္လာတာေၾကာင့္ ကေသာကေမ်ာ ေျပးခဲ့ရပါေရာ ဦးျဖဴသီးငဲ့"
"ဟတ္ဟတ္ဟား အာစိ ဂႏၶာ႐ံုဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ေပါ့ေလ"
"အဲဒါနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အမ်က္ေျပရန္ လက္ဖက္ရည္အဖန္ေသာက္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့ရေတာသာပ။ အႏို႔ဒါနဲ႔ ဦးျဖဴသီးငဲ့၊ မဆီေလ်ာ္ရဲ႕ စာက ရယ္စရာေရာ ေကာင္းပါသလားငဲ့"
"ဘယ့္ႏွယ္ ရယ္စရာပါပါ့မလဲ အာစိရယ္။ ဆီပိုရႊဲရဲ႕ စာအုပ္ေတြလိုပါပဲ။ အတင္းကလိထိုးတဲ့ ဟာသေတြပဲေပါ့"
ဤသို႔ျဖင့္သကာလ ကၽြႏ္ုပ္မြန္စီယာဆီေညာ္ႏွင့္ ဦးျဖဴသီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား အျပန္အလွန္ စာနဘံက်င္းေနၾကရာက ဦးျဖဴသီးတစ္ေယာက္ ေကာက္ခါငင္ခါျဖင့္
"ဟာသေတြရယ္ရဖို႔ အားထုတ္ရင္း မရယ္ရတဲ့ၾကားက ဂ်ာနယ္ထဲက စာသငယ္ငနဲရဲ႕ မွတ္စုေတြက ဟာသနီးနီး ျပက္လံုးႀကီးေတြသဖြယ္ ရယ္ေနရတာကလည္း အပတ္စဥ္ပါပဲ အာစိရယ္" လို႔ ေျပာလာေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္က
"ဘာမွတ္စုမ်ားပါလိမ့္ ဦးျဖဴသီးငဲ့။ လင္းေတာ္မူလို႔ ဆိုပါဦး" ဟု စကားေထာက္ရေခ်ေတာ့၏။ ထိုအခါ စာေပမွတ္ႀကီး ဦးျဖဴသီးက-
"ဒီလို အာစိရဲ႕၊ အစပ္မတည့္ဂ်ာနယ္မွာ အပတ္စဥ္ပါပါေနတဲ့ ဓာတ္တုိင္ရဲ႕ မွတ္စုနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္အယ္ဒီတာရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္အုိင္အာစီက တကယ္ကို ရယ္ရတာေပါ့" ဟု ေျပာလာရွင္းလာေလေတာ့၏။
ထိုအခါ ကၽြႏ္ုပ္က-
"လင္းမယ့္လင္း ပြင့္ပြင့္သာ လင္းပါငဲ့။ ဦးျဖဴသီး၊ ဘာလဲ အုိင္အာစီဆုိတာ" ဟုဘူးလံုးနားမထြင္းသည္မ်ားကို ဦးဆံုးနားရွင္းေအာင္ ေမးရျပန္ေခ်ေတာ့၏။
ဦးျဖဴသီးက "အုိင္အာစီဆိုတာ Remember to စီအိုအိုစီအိတ္ခ်္ေအ ကူးခ်ေပါ့အာစိရဲ႕၊ သူက "ရွင္ရင္ မၿပီးေသးဘူး" ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ႀကီး ခပ္တည္တည္ေရးၿပီး သူ႔စားပြဲမွာ တင္ထားေနက်ေလ" လို႔ ႏႈတ္စအာရႊင္အေသာ့ႏွင္၍ ေျပာေလ၏။
ကၽြႏ္ုပ္က ""ေသရင္ၿပီးၿပီ" ပါ ဦးျဖဴသီးငဲ့" လို႔ အမွန္ကို ေထာက္ျပသည္ရွိေသာ္ စာေပမွတ္ႀကီး ဦးျဖဴသီးက
"အတူတူပါပဲ အာစိငဲ့- အဲအာစိရဲ႕။ သူ႔ဟာက ေသမွမေသေသးဘဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး ၿပီးႏိုင္ဦးမွာတဲ့တုန္း" ဟု ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ေနသျဖင့္ စကား၀ကၤပါထဲမွ တအားႏွင္ကာ ထြက္ေစပိမ့္ေသာငွာ ကၽြႏ္ုပ္ကပင္
"ကဲပါ၊ ဒါဆို အဲဒီရယ္ရတဲ့ အုိင္အာစီကိုပဲ ထိုင္ကာသီဖြဲ႔ျပပါငဲ့" ဟု စကားလမ္းလႊဲရေခ်ေတာ့၏။
ဦးျဖဴသီးက "ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က သူ႔မွတ္စုေတြကို ဖတ္ေနရင္း စာအဆံုးေအာက္နားမွာ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္းနဲ႔ သူ႔ကိုယ့္သူ ခုိင္းႏိႈင္းေရးျပထားတာဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရယ္လုိက္ရတာမ်ား ခုေတာင္ ေျပာရင္းရယ္ခ်င္လာျပန္ၿပီ" ဟုဆိုကာ ပါးစပ္ကိုၿဖဲ၊ အသံၿပဲႀကီးျဖင့္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ နရက္ညံေအာင္ ရယ္ေမာေနေခ်ေတာ့သည္တမံု႔။
ကၽြႏ္ုပ္မြန္စီယာဆီေညာ္လည္း စာေပမွတ္ႀကီး ဦးျဖဴသီး၏ေျပာစကားေၾကာင့္ အႏွီဆရာဓာတ္တုိင္၏ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း ပံုဖမ္းကာ တုပၿပီး ဆံပင္ေမြးအရွည္ထားေနသည္ကို သိရွိထားေသာေၾကာင့္ "မဆီေလးရယ္တဲ့မွ အိုမဆုိင္ အိုမဆုိင္၊ လက္ပံပင္ကို ဓားနဲ႔ခ်ိဳင္၊ ဓာတ္တုိင္ဆံရွည္ တူမတဲ့လား၊ ေတြးရင္းႀကိတ္လို႔ဟား" ဟု ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ကပ်ာကယာ စီထုတ္ရင္း၊ ဓာတ္တုိင္ကိုျမင္ေယာင္၍ ဖင္ေထာင္ေမ့သည္အထိ ရယ္ေမာခဲ့ရပါေတာ့သည္တကား။
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ကဲ... အထက္ပါ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ားကို ဖတ္႐ႈၿပီးေသာအခါ မည္သုိ႔မ်ား ေတြးထင္မိပါသလဲ စာဖတ္သူ။ မြန္စီယာဆီေညာ္ဆိုသူ အဆိုပါသေရာ္စာေရးသူကို ကၽြႏ္ုပ္ကုိဉာဏ္ မ်က္စိထဲမွာ ပံုေဖာ္ၾကည့္မိေသာအခါ အေတာ္ေလးကို ရယ္စရာေကာင္းမည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္ကူးမိသမွ်က သနားစရာပံုသဏၭာန္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကိုသာ ျမင္မိေခ်ေတာ့၏။ တလက္စတည္း ကၽြႏ္ုပ္ကိုဉာဏ္က အဆိုပါသေရာ္စာကို ေနာက္ထပ္ေခါင္းစဥ္တစ္ခု ထပ္ေပးလုိက္ခ်င္ပါေသး၏။
"မရယ္ရ၍ ရယ္ရသည္ကို ရယ္မိျပန္ပါသည္" လို႔ေပါ့။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကို ရွင္းျပပါရေစဦး။ အဲဒီသေရာ္စာကို ဂ်ာနယ္က ေခါင္းစဥ္တပ္ထားပံုေလးက သင္းလို႔ပါခင္ဗ်။ ဘယ္ႏွယ့္ေရးထားတယ္မွတ္တုန္း။ Staire တဲ့။ ကဲ... မွတ္ကေရာ။ အဲဒီစကားလံုးအဓိပၸါယ္ကို ဘယ္လိုက္ရွာရမွန္းမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုကလည္း သိုးေဆာင္းဘာသာမွာ အင္မတန္အားနည္းတာလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ေဘးမွာသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း အဲဒီစာလံုးကိုေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ Satire ဆိုရင္ေတာ့ သိတယ္ကြလို႔ အေရာက္ပို႔သဗ်။ အင္း... သစၥာဂ်ာနယ္ခမ်ာလည္း မ်က္ႏွာနာစရာေတြ ရွိေနလို႔သာ ဒီဆရာရဲ႕ သေရာ္စာေတြကို ထည့္ေပးၿပီး စာမူခေပးေနရပံုရတယ္။ မခ်စ္ဘဲနဲ႔ ေအာင့္ၿပီးနမ္းရမယ့္အတူတူ မထူးဘူးဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ေပးလုိက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဆိုပါ သေရာ္စာေရးသူခမ်ာ သူ႔ကိုျပန္ၿပီး သေရာ္တာကို ခံရေလျခင္းလို႔ ေတြးမိၿပီး မႀကံေကာင္းမစည္ရာ တစ္ခုခုမ်ား လုပ္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္အပတ္ထုတ္ သစၥာဂ်ာနယ္မွာ သူ႔သေရာ္စာေတြ မဖတ္ရေတာ့တဲ့အတြက္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုဉာဏ္ မရယ္ရေတာ့မွာကို ေတြးေၾကာက္ေနမိေၾကာင္းပါ။
အၫႊန္း - သစၥာဂ်ာနယ္၊ အတြဲ (၂)၊ အမွတ္ (၄၃)၊ စာမ်က္ႏွာ - ၂၇
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၃ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
နံနက္ ၁၀ နာရီ ၅၈ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၃ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
နံနက္ ၁၀ နာရီ ၅၈ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
*******************
လွ်ပ္တစ္ျပက္ထဲက ျမတ္ခုိင္မွတ္စုမွာ ဘာေတြမ်ားေရးထားလို႔လဲလို႔ သိခ်င္တဲ့လူေတြအတြက္ ဖတ္လို႔ရေအာင္ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။ လွ်ပ္တစ္ျပက္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၂)၊ အမွတ္ (၈၈) ထဲကပါ။
ေၾသာ္..ဓာတ္တိုင္ဆိုတာျမတ္ခိုင္ကိုေျပာတာလား...ဒါဆို ဆီပိုရႊဲဆိုတာ နီကိုရဲ ကိုေျပာတာမ်ားလား...နီကိုရဲ ရဲ ့စာေတြက အၾကည္ေတာ္ ထက္အမ်ားၾကီးပိုေကာင္းပါတယ္...သေရာ္စာဆိုတာဒါမ်ိဳးေရးတာလား...ခုမွပဲေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ဖူးေတာ့တယ္...ေရးနည္းကလည္းတစ္မ်ိဳးပဲ...အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ စိတ္ထဲမွာ ဒါမ်ိဳးစာေတြကို ရပ္ကြက္ထဲကအတင္းေျပာတဲ့သူေတြေျပာတဲ့စကား၀ိုင္း လိုမ်ိဳးပဲသေဘာထားမိပါတယ္...ပို ့စ္ တင္ေပးတဲ့ ကိုဥာဏ္ကို ေက်းဇူးပါဗ်ာ....
ReplyDelete