အာဇာနည္

"ေသတုိင္း အာဇာနည္ မဟုတ္၊ ဘယ္အတြက္ အသက္ေပးသြားသလဲ ဆိုသည့္အေပၚ မူတည္၍သာ အာဇာနည္ ျဖစ္ရ၏" ဟူေသာ စကားတစ္ခု ရွိသည္။

မိမိကုိယ္က်ိဳးအတြက္ မဟုတ္၊
မတရားေသာ လုပ္ရပ္မ်ိဳးတြက္ မဟုတ္၊
တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူမ်ိဳးအတြက္၊
ကမၻာေလာကအတြက္ ....
လြတ္လပ္မႈ၊ တန္းတူညီမွ်မႈႏွင့္ အမွန္တရားအတြက္ စသည့္ ဂုဏ္က်က္သေရရွိေသာ အေရးကိစၥ တစ္စံုတစ္ရာအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ရင္း မိမိအသက္ကို စြန္႔လႊတ္သြားခဲ့သူမ်ိဳးကိုသာ အာဇာနည္ဟု ေခၚရ၏။

အသိပညာ သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္ အေမွာင္ထုကို ပယ္ခြင္းရန္ ႀကိဳးပမ္းရင္း အသက္ေပးခဲ့သည့္ အာဇာနည္အမ်ားအျပား ရွိခဲ့သည္။

အႏၲရာယ္ကို ရင္ဆုိင္၍ အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပခဲ့ၾကသူေတြ။

သူတို႔မွာ ရဲ၀ံ့မႈရွိသည္။

ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အသက္ကို စြန္႔လႊတ္ရဲသည့္ ၎ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ သတၱိကို ထင္ဟပ္ေသာ စကားတစ္ခု ဂရိပညာရွိ ေဆာ့ခရတီးစ္ ေျပာခဲ့တာရွိသည္။

သူ႔အယူအဆ သူ႔စကားမ်ားကို ပိတ္ပင္ဟန္႔တားလိုသူေတြ ႀကီးစိုးသည့္ တရား႐ံုးေရွ႕ေမွာက္တြင္ ေဆာ့ခရတီးစ္က "အက္သင္းစ္သားတို႔ သင္တို႔ ငါ့ကို လႊတ္လိုက လႊတ္ႏိုင္၏။ မလႊတ္လွ်င္လည္း ကိစၥမရွိ။ သို႔ေသာ္ သင္တို႔ မည္သို႔ျပဳသည္ ျဖစ္ပါေစ၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ငါေသရမည္ဆိုသည့္တုိင္ ငါကား ငါ၏ လမ္းေၾကာင္းကို ဘယ္ေသာအခါမွ ေျပာင္းလဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟူသည္ကို သိထားေစခ်င္သည္" ဟူ၍ ေျပာဆုိကာ ဂုဏ္သိကၡာကင္းမဲ့စြာ အသက္ရွင္ရမည့္လမ္းကို စြန္႔ပယ္လ်က္ ဟင္းမေလာ့ခ္ အဆိပ္ရည္ျဖင့္ ေသဒဏ္စီရင္မည့္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။

လြတ္လပ္ေရး တန္းတူညီမွ်ေရးတို႔အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကသူေတြလည္း အလားတူ ႀကီးမားေသာ အႏၲရာယ္ကို ရင္ဆုိင္ၾကရသည္။

လူျဖဴ လူမည္း ခြဲျခားမႈျပင္းထန္သည့္ကာလ အေမရိကမွာ တန္းတူညီမွ်ေရးအတြက္ အၾကမ္းမဖက္ေသာနည္းျဖင့္ လႈပ္ရွားေတာင္းဆိုသူေတြ ရက္ရက္စက္စက္ အၾကမ္းဖက္ခံၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ သည္ၾကားထဲက သူရဲေကာင္း အမ်ားအျပား ထြက္ေပၚခဲ့သည္။

ယခုအခါ သမုိင္း၀င္ ထင္ရွားေနၿပီျဖစ္သည့္ လူမည္း အာဇာနည္ မာတင္လူသာကင္း (ဂ်ဴနီယာ) ဆိုပါစို႔။ အသက္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ရန္ရွာေသာ္လည္း ေနာက္မတြန္႔၊ ေသလုေျမာပါး လုပ္ႀကံခံရၿပီးေနာက္မွာလည္း ေၾကာက္ရြံ႕မသြား။ ေနာက္ဆံုး အၿပီးသတ္ လုပ္ႀကံခံရ၍ အသက္မဆံုးမီ တစ္ရက္အလိုမွာပင္ ႀကီးမားေသာ အသက္အႏၲရာယ္ကို သိလ်က္ႏွင့္ မ်က္ကြယ္ျပဳကာ လူမည္းအခြင့္အေရးအတြက္ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ၀င္သြားမည့္အေၾကာင္း ရဲ၀ံ့စြာ ေၾကညာေျပာဆိုသြားေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္လည္း ထိုနည္း၎။

ေမာရစ္ေကာလစ္ေရးသည့္ Last and First in Burma အမည္ရွိ စာအုပ္တြင္ ဘုရင္ခံ ဆာေဒၚမန္စမစ္အား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာခဲ့သည့္ စကားတစ္ခု ေဖာ္ျပထားသည္။

"အမ်ိဳးသားသူရဲေကာင္းဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ အသက္ရွည္ၾကသလဲ၊ ဒီတုိင္းျပည္မွာေတာ့ မရွည္ဘူး။ သူတို႔မွာ ရန္သူေတြ မ်ားလြန္းတယ္။ အလြန္ဆံုး သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ အသက္ရွင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ရွစ္လထက္ ပိုတြက္မထားဘူး" ဟု သူဆိုခဲ့သည္။

တကယ္လည္း သည္စကားေျပာၿပီး တစ္ႏွစ္ခြဲခန္႔အၾကာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ႀကံခံခဲ့ရသည္။

ႀကီးမားေသာအႏၲရာယ္ကို သူျမင္သည္။

သို႔ေသာ္ မေရွာင္ဖယ္ခဲ့၊ ေနာက္မတြန္႔ခဲ့။

လြပ္လပ္ေရးအတြက္ မိမိအသက္ကို ေပးသြားခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အာဇာနည္။

ျပည္သူ႔ေခတ္ အယ္ဒီတာ

[ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၁၊ အမွတ္-၂၊ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္၊ စာမ်က္ႏွာ-၂]