စင္ကာပူ ကားမွတ္တုိင္က ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခု - ေမာင္၀ံသ

စင္ကာပူႏုိင္ငံထုတ္ The Straits Times သတင္းစာ ၂၃ ဇြန္ ၂၀၁၀ ေန႔ထုတ္မွာ လူထုအာေဘာ္ အတိုေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လို္က္ရတယ္။ ေရးသူက စင္ကာပူလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ပါ။ သူက ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္တစ္ခုမွာ တန္းစီေစာင့္ေနရင္း ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုအေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။

အဖိုးတန္၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး စင္ကာပူအမ်ိဳးသားႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ တန္းစီေနတဲ့ သူ႔ေရွ႕က ဖိလစ္ပီႏိုအမ်ိဳးသမီး (ကေလးငယ္ေလးကို ခ်ီပိုးထားသူ) ကို ေက်ာ္ၿပီး ေရွ႕တိုးသြားတယ္တဲ့။ လူခ်င္းတြန္းတိုက္မိသြားလို႔ အမ်ိဳးသမီးက မေက်မနပ္ေျပာတဲ့အခါ အဲဒီ စင္ကာပူလူႀကီးက ဖိလစ္ပီႏို အမ်ိဳးသမီးကို ေဒါသတႀကီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ႀကိမ္းေမာင္းေတာ့တာပဲတဲ့။ ေနာက္ဆံုးစကားကေတာ့ နင္တို႔ အလကားလာ႐ႈပ္ေနတယ္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ကိုယ္ျပန္လို႔ ေျပာတာျဖစ္တယ္တဲ့။ ဖိလစ္ပီႏိုအမ်ိဳးသမီးဟာ ကေလးေလးခ်ီၿပီး တန္းစီတဲ့ထဲက ထြက္သြားရရွာတယ္တဲ့။

ေပးစာေရးသူက ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းတဲ့ စင္ကာပူလူႀကီးရဲ႕ အျပဳအမူဟာ ယဥ္ေက်းတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးသား မပီသေၾကာင္း၊ ဖိလစ္ပီႏိုေတြကေတာ့ စင္ကာပူသားေတြအေပၚ အမ်ားႀကီး ခံစားသြားၾကမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းေရးၿပီး ႐ုိင္းျပတဲ့ စင္ကာပူသားေတြအတြက္ သူက အားနာေနမိပံုကို ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ နိဂံုးခ်ဳပ္မွာ သူေရးလုိက္ပံုက ဒႆနဆန္တယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ "ကၽြန္ေတာ္ပိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာကေတာ့ ကေလးေလး ခ်ီထားတဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ကို အဲဒီလူႀကီး တရားလက္လြတ္ ႏိုင့္ထက္ကလူ ေျပာဆိုေနတာကို ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ မည္သူကမွ ၀င္ေရာက္ဟန္႔တားျခင္း မျပဳခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ၀င္ေရာက္ဟန္႔တားဖို႔ မ၀ံ့ရဲခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွက္မိပါတယ္" လို႔ ေရးထားတာပဲဗ်။

အဲဒီေပးစာရွင္ရဲ႕ စိတ္ထားေလးကို သေဘာက်လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္က စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သမီးဆီကို "ဂ်ီေတာ့" ေျပာတဲ့အခါ ဒီအေၾကာင္း ထည့္ေျပာလုိက္တယ္။

သမီးက အဲဒီေတာ့မွ သူ႔အနားမွာရွိတဲ့ သတင္းစာကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ေပးစာေရးသူဟာ စလံုးတစ္ေယာက္ ျဖစ္မယ္္လို႔ လံုး၀မထင္ဘူးတဲ့။ ကေလးေလးနဲ႔ ဖိလစ္ပီႏို အမ်ိဳးသမီးက ျပန္ေျပာလို႔ သိရတဲ့ သူတို႔လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အဲဒီအခ်ိန္က တန္းစီေနတဲ့ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ စလံုးမဟုတ္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ရမယ္လို႔ တစ္ထစ္ခ်ေျပာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သမီးရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳအရ အဲသလို ႏိုင္ငံျခားက အလုပ္လာလုပ္ေနသူေတြကို လူလူခ်င္း စာနာေထာက္ထားတဲ့စိတ္နဲ႔ ႐ႈျမင္တဲ့ စလံုးဆိုလို႔ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ဖူးလို႔ပါပဲတဲ့။

သမီးေျပာတာေတြေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ္ယ္ေတြ႔ေရာ ေပါင္းစပ္ေျပာရရင္ျဖင့္ စင္ကာပူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မ်က္ႏွာထားကိုက အေျပာင္းအလဲမ်ားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွက သူတို႔ဆီ အလုပ္လာလုပ္ေနသူေတြကို ဆက္ဆံရာမွာ အလြန္ေမာက္မွာ ႐ိုင္းျပတယ္။ ဥေရာပတို႔ အေမရိကန္တို႔က လာၿပီးအလုပ္လုပ္ေနသူ အျဖဴေတြကိုက်ေတာ့ ဖင္လ်က္ဆားျဖဴး လုပ္လုိက္ၾကတာ လြန္ေရာပဲ။

စင္ကာပူသားေတြ အခုျဖစ္ေနပံုက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္က ဂ်ပန္ေတြနဲ႔တူတယ္။ ၁၉၇၆ ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္ကို ေလ့လာေရးသြားခဲ့ဖူးတယ္။ ၁၉၇၇ မွာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေရာက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ထိေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်ပန္ေတြထဲက အမ်ားစုဟာ အေမရိကန္ကို အရမ္းအထင္ႀကီးတယ္။ က်န္အာရွတိုက္သားေတြကို အထင္ေသးတယ္။ ကုိရီးယားေတြကိုက်ေတာ့ ခ်ိဳးခ်ိဳးႏွိမ္ႏွိမ္ကို ဆက္ဆံတယ္။ (မၾကာခင္ ေတာင္ကိုရီးယားက သူတို႔ကို မယိုးမစြဲ လုိက္ယွဥ္လာေတာ့တာပါပဲ) ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ နည္းနည္းရင္းႏွီးသြားတဲ့ ဂ်ပန္အရာရွိတစ္ေယာက္ကုိ ခင္ဗ်ား႐ုပ္ရည္က ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ကိုရီးယားလူမ်ိဳးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က ႏိုင္ငံခ်င္းကပ္ေနသေလာက္ ႐ုပ္ခ်င္းလည္း ဆင္တယ္လို႔ ေျပာမိတာနဲ႔ စိတ္ဆိုးသြားလိုက္တာ လန္႔ေတာင္လန္႔တယ္။ ဂ်ပန္တစ္ေယာက္ကို ကိုရီးယားနဲ႔ တူတယ္လို႔ေျပာတာ အဲဒီဂ်ပန္ကို မစင္ထုပ္နဲ႔ ေပါက္သလိုပဲလို႔ သူကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေတာင္းပန္လုိက္ရတာ အာကိုေပါက္ေရာ။

စင္ကာပူေတြက ခုမွ နီပြန္ေတြေနာက္က လုိက္တာ။ ဒါေပမယ့္ တူေတာ့မတူပါဘူး။ ဂ်ပန္က လူဦးေရ ၁၂၇ သန္းေက်ာ္၊ စင္ကာပူက ၄ သန္းခြဲေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ၁၉၆၅ က်မွ စင္ကာပူဟာ တုိင္းရယ္ျပည္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာတာ၊ သို႔ေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ လီကြမ္ယူက အကြပ္အညႇပ္ေကာင္းလို႔ စီးပြားတက္လာခဲ့တယ္။ စီးပြားေရး ေကာင္းလာေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက အလုပ္လာလုပ္ၾကတယ္။ ပထမေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြ ရွားပါးလို႔ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကို ႀကိဳဆိုတယ္။ ေပ်ာ္ေအာင္ထားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံသားေတြကို ဘက္ကန္တယ္။ သူတို႔ဆီမွာ မေနခ်င္ေအာင္ စိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မေနႏိုင္ေအာင္ လုပ္လာၾကတယ္။

သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့ ေပးစာေရးသူဟာ စင္ကာပူမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္သမီးက ယူဆတာက အဲဒီစာထဲပါတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးဟာ စလံုးေတြအတြက္ ျမင့္လြန္းေနလို႔ပါတဲ့။ မိမိေရွ႕မွာ မေတာ္မတရား ေျပာဆိုျပဳမူေနတာကို မဟန္႔တားဘဲ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရင္ အဲသလို ၾကည့္ေနသူဟာလည္း အျပစ္မကင္းဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ တကယ္ယဥ္ေက်းတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးသားစိတ္ဓာတ္ လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ဓာတ္ ျဖစ္တယ္လို႔ နားလည္ထားၾကတာကိုး။

စင္ကာပူမွာ ခုနဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ ဖိလစ္ပီႏိုအမ်ိဳးသမီး ခံလိုက္ရသလို ေစာ္ကားေမာ္ကား ဆက္ဆံခံရတဲ့ ဘ၀တူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ျမန္မာလူငယ္ေတြကေတာ့ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ စေရာက္ကတည္းက အဲသလိုမ်ိဳးေတြ ဆက္ဆံခံရတာပါပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီသတင္းမ်ိဳးေတြၾကားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကုိယ့္ျပည္တြင္းမွာ စင္ကာပူလို လုပ္ခလစာေပးႏိုင္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ မ်ားမ်ားေပၚလာပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ဘာလို႔မျဖစ္ႏုိင္ရမွာလဲ။ မေ၀းေတာ့တဲ့ ကာလအတြင္း မုခ်ျဖစ္လာရမယ္လို႔ပဲ ႀကံဳး၀ါးေနမိပါတယ္။

[True News သစၥာဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္-၄၅၊ ၆ ဇူလုိင္ ၂၀၁၀၊ စာမ်က္ႏွာ-၂၄]