ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္
ေလးႏွစ္မွတစ္ႀကိမ္ ၾကည့္ရတဲ့ ကမၻာ့ဖလားပြဲေတြမို႔သာ ၾကည့္ရတာ တယ္အားရလွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၾကည့္ၿပီးသမွ် တစ္ပြဲမွ ရာႏႈန္းျပည့္ ေက်နပ္အားရသြားတာ မရွိဘူး။ အုပ္စုအဆင့္ပြဲေတြ ပ်င္းစရာေကာင္းသလို ႐ံႈးထြက္အဆင့္ ပြဲေတြလည္း တစ္ပြဲမွ ရင္ခုန္စရာမရွိဘူး။ နာမည္ႀကီး အီတလီ၊ ျပင္သစ္၊ အဂၤလန္္ဆိုတဲ့ အသင္းႀကီးေတြမ်ား ကမၻာ့ဖလား အဆင့္လို႔ ေျပာရေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ဳိး နည္းနည္းေလးေတာင္ မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ အာရွက ေတာင္ကိုရီးယားနဲ႔ ဂ်ပန္၊ အာဖရိက,က အိုင္ဗရီကို႔စ္နဲ႔ ဂါနာအသင္းေတြေလာက္ေတာင္ ေျခစြမ္းထုတ္မျပႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။
အိုဗားမားကိုသတိရ
အႏိုင္ရေနၾကတဲ့ ဘရာဇီးလ္၊ အာဂ်င္တီးနား၊ စပိန္ဆိုတဲ့ အသင္းေတြကလည္း "အႏူေတာမို႔ လူေခ်ာ" ျဖစ္ေနၾကတာ။ ေရာ္နယ္လ္ဒို၊ ရီဗယ္ဒို၊ ေရာဘတ္တိုကားလို႔စ္၊ ကာဖူးတို႔ေခတ္က အသင္းေတြလို ရင္သပ္႐ႈေမာလို႔ ဆိုရေလာက္တဲ့ ေျခစြမ္းမ်ဳိးေတြ ရွိၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏွစ္ ေျခစြာတယ္ဆိုတဲ့ ေဟာ္လန္အသင္းကလည္း ဘားကမ့္တို႔၊ အိုဗားမားတို႔လို အာဆင္နယ္ ကစားသမားေတြေခတ္ ေျခစြမ္းကို မမီၾကေသးပါဘူး။ ကိုယ္ခႏၶာ လံုးလံုးက်စ္က်စ္နဲ႔ ဘယ္ေတာင္ပံကေန ေျပးအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေနာက္ခံလူ ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ၾကားက လိမ္ေကာက္ျဖတ္ထြက္တတ္တဲ့ အိုဗားမားရဲ႕ ကစားဟန္ေတြကို ဒီေန႔ထိ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိပါေသးတယ္။
ဖီဖာဥကၠ႒ရဲ႕စကား
ဖီဖာဥကၠ႒ ဆပ္ဘလတၱာက ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ အတြင္း အေကာင္းဆံုး ကမၻာ့ဖလားပြဲလို႔ ေျပာလိုက္တာက ေဘာလံုးအဆင့္အတန္းကို ေျပာတာလို႔မထင္ဘူး။ ေငြေၾကးအျမတ္အစြန္းနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမႈကို ေျပာလိုက္တာလို႔ပဲ ထင္တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ေဘာလံုးပြဲေတြကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းၾကည့္လာတဲ့ ၀ါသနာအုိး တစ္ေယာက္အျမင္မွာေတာ့ ဘာမွကို စြဲမက္ေလာက္စရာ မရွိပါဘူး။ ပါရမီရွင္လို႔ ေခၚႏိုင္ေလာက္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြလည္း ေပၚထြက္လာဖို႔ မျမင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ခုလို ယတိျပတ္ ေျပာလိုက္တာလဲဆိုေတာ့ ကြာတားဖုိင္နယ္အဆင့္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အသစ္တိုင္းလိုလုိမွာက ျမင္ေနက်၊ ေတြ႕ေနက် လူေဟာင္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ဘက္စံုက်ဆင္း
ေဘာလံုးပြဲေတြၾကည့္ၿပီး အားမလိုအားမရျဖစ္ေပမယ့္ အျပစ္ေတာ့ မတင္ပါဘူး။ အရည္အေသြး အဆင့္အတန္းေတြ ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းလာတာက ဒီတစ္ခုတည္းမွ မဟုတ္တာ။ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီးေတာ့ကို ဘက္ေပါင္းစံု က်ဆင္းသြားတာ မဟုတ္လား။ လက္ေ၀ွ႔ေလာကဘက္ ၾကည့္ပါဦး။ ဖလြိဳက္ပတ္တာဆင္လို၊ ေရာ့ကီးမာစီယာႏိုလို၊ ကက္စီးယပ္ကေလးလို ပညာရွင္ေတြ ဘယ္မွာ ေပၚထြန္းလာေတာ့လို႔လဲ။ ေနာက္ေပၚလာတာေတြက ဆန္နီလစၥတန္လို၊ မိုက္တိုင္ဆန္လို ႏြားသတ္သမားမ်ဳိးေတြခ်ည္း မဟုတ္လား။ ႐ုပ္ရွင္တို႔၊ ဘာတို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အႏုပညာစြမ္းျပ ကားမ်ဳိးေတြ တစ္ႏွစ္လံုးေနလို႔ (၁၀) ကား ၾကည့္ရဖို႔ေတာင္ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အီးတီလို၊ ဂ်ဴရာစစ္ပတ္ခ္လို၊ စတား၀ါးလို ကားမ်ဳိးေတြနဲ႔ မိုးပ်ံလူသား၊ လင္းႏို႔လူသား၊ ပင့္ကူလူသားစတဲ့ အတတ္ပညာစြမ္းျပ ကေလးႀကိဳက္ကားမ်ဳိးေတြခ်ည္း ေတြ႔ေနရတယ္။ အာကာသသိပၸံပညာ အေျခခံ႐ိုက္ျပတယ္ဆိုတဲ့ ကားမ်ဳိးေတြမွာေတာင္ လူသားေတြထက္ေတာင္ အတတ္ပညာ အဆင့္ျမင့္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ၿဂိဳဟ္သားေတြက ဘာေကာင္မွန္း ညာေကာင္းမွန္း မသိရတဲ့ အေကာင္ဗေလာင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။
ေရွးကေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလြမ္း
ေန႔စဥ္ မီဒီယာေတြမွာ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ခ်ာခ်ီတို႔၊ ဒီေဂါတို႔၊ ႐ုစဗဲ့တို႔၊ စတာလင္တို႔ ဆိုတာထား။ သူတို႔ရဲ႕ ထက္၀က္ေလာက္သာ အရည္အခ်င္းရွိၾကတဲ့ ခ႐ုေရွာ့၊ ကေနဒီတို႔ေခတ္က ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးေတာင္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ ရွိလို႔လဲ။ အာရွတိုက္မွာလည္း ေန႐ူး၊ ခ်ဳိအင္လိုင္း၊ ဆူကာႏို၊ သီဟာႏု၊ အလီဘူတို စတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြမ်ဳိး ေပၚထြက္မလာၾကေတာ့ဘူး။ အာဖရိကတိုက္မွာလည္း အီဂ်စ္က နာဆာ၊ ဂီနီက ဆီကုိတိုေရး၊ ဂါနာက ဇြာေမ၊ မနာက႐ူးမား၊ တန္ဇန္နီးယားက ဂ်ဴးလိယက္ ညီေရးေရး၊ ဇမ္ဘီယာက ကဲနက္ကအြန္းဒါး၊ ကင္ညာက ဂ်ဳိမိုကင္ညတ္တာ၊ အယ္လ္ဂ်ီးရီးယားက အာမက္ဘင္ဘဲလား၊ မာလီက မိုဒီဘိုေကးတား စတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလို အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကေတာင္ ေလးစားရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးေတြ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။
ပစၥႏၲရစ္အရပ္
ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး နယ္စံုဘက္စံုမွာ ေတာ္႐ံုသင့္႐ံု ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိအဆင့္ (Mediocre) ေတြခ်ည္း ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ ပညာေခတ္၊ ပညာေခတ္နဲ႔ ေအာ္ေနၾကတာကလည္း နည္းပညာေတြသာ ထြန္းကားတိုးတက္ လာတာျဖစ္ၿပီး အသိဉာဏ္ပညာပိုင္းမွာေတာ့ ထင္သေလာက္ တိုးတက္မလာပါဘူး။ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈပိုင္းကို ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာေတြခ်ည္း လိုလိုပါပဲ။ လူေတြဟာ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါကနဲ႔မွ မတူေအာင္ကို ႐ိုင္းစိုင္းမႈလြန္ကဲၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြကလည္း ကမ္းကုန္ေအာင္ကို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ ေနခ်င့္စဖြယ္ လံုး၀မေကာင္းေတာ့တဲ့ ပစၥႏၲရစ္အရပ္ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ေျပာရင္ လြန္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး။
အာႏိုးရဲ႕႐ုပ္ရွင္လို
ဒီလို ဘက္စံုအရည္အေသြးေတြ ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းၿပီး ပစၥႏၲရစ္အရပ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ တားဆီးျခင္း မျပဳႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ေနာင္လာေနာက္သား ကြၽန္ေတာ္တို႔ သားေျမးမ်ားလက္ထက္မွာ အာႏုိးရဲ႕ Terminator ႐ုပ္ရွင္ကားတြဲေတြထဲကလို ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတိုင္းမွာ လူဆုိးလူမိုက္ဂိုဏ္းေတြ ႀကီးစိုးၿပီး လူေတြမ်ဳိးျပဳတ္ေအာင္ သတ္ျဖတ္မႈေတြ လႊမ္းမိုးလာဖြယ္ရာ ရွိတယ္။
တာ၀န္ေက်ဖို႔လို
အဲဒါေၾကာင့္ ရေတာင့္ရခဲ လူ႔အျဖစ္ကို ရလာခိုက္ေလးမွာ လူပီပီသသ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ဒီတာ၀န္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သားေျမးေတြ မ႐ႈမလွ ခံၾကရမွာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ရင္ေသြး သားသမီးေလးေတြကို တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး တာ၀န္ေက်ၾကရပါလိမ့္မယ္။
ေဝဖန္မယ္ ေလကန္မယ္ ဆိုတဲ့ အဘိုးႀကီးပဲ.....လုပ္ပါလား ဦးဝင္းတင္တို႔လို..
ReplyDeleteဟုတ္တယ္ ေဘးထုိင္ ဘုေျပာၾကီး...
ReplyDelete