စတုတၳမ႑ိဳင္ ဂုဏ္ယူခ်င္တယ္ - ေမာင္၀ံသ

"The media's the most powerful entity on earth. They have the power to make the innocent guilty and to make the guilty innocent, and that's power. Because they control the minds of the masses"

Malcolm X

"မီဒီယာဟာ ကမၻာေပၚမွာ စြမ္းအားအႀကီးဆံုးအရာ ျဖစ္တယ္။ အျပစ္မဲ့သူကို အျပစ္ရွိသူျဖစ္ေအာင္၊ အျပစ္ရွိသူကို အျပစ္မဲ့သူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအား ရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ လူထုရဲ႕စိတ္ကို ခ်ဳပ္ကုိင္ထားႏုိင္လို႔ပဲ"

(မာလ္ကြမ္ အိပ္ခ္စ္)

ဂ်ပန္နဲ႔ ပါတီႏိုင္ငံေရး
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ ပါတီႏုိင္ငံေရး ခုထိမလုပ္တတ္ၾကေသးဘူးလို႔ ဂ်ပန္၀ါရင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး နာကာဆိုေန (၉၂ ႏွစ္) က ေျပာလုိက္ေၾကာင္း ေအအက္ဖ္ပီ သတင္းတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္လုိက္ရတယ္ဗ်။ ေယာ္... ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္။ ဂ်ပန္လို ပါတီစံုဒီမုိကေရစီ အသားက်ေနတဲ့ႏုိင္ငံမွာ ပါတီႏိုင္ငံေရး မလုပ္တတ္ၾကေသးဘူးဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတာေပါ့ဗ်ာ။

နာကာဆိုေနဆိုတာကလည္း ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၀ ႏွစ္မ်ားက ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ၊ ၀န္ႀကီးဌာနေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ကုိင္ခဲ့ဖူးသူ လက္ေဟာင္း၊ အယ္လ္ဒီပီႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးဗ်။ သူေျပာတာကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဂ်ပန္မွာ ႏွစ္ပါတီစနစ္ကို က်က်နန မလုပ္တတ္ၾကေသးတာကို ဆိုလိုတာကိုး။ နာကိုဆိုေန လိုလားတာက အေမရိကန္တို႔ ၿဗိတိန္တို႔လို ႏွစ္ပါတီအဓိက "သူတက္ငါဆင္း၊ သူဆင္းငါတက္" စနစ္မ်ိဳး ထြန္းကားေစခ်င္တာ။ (မွတ္ခ်က္။ လက္ရွိၿဗိတိန္ကေတာ့ ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီ၊ ေလဘာပါတီအျပင္ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီပါ အာဏာအ၀န္းအ၀ိုင္းထဲ ပါေနတာမို႔ သံုးပါတီစနစ္ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ သာမန္အားျဖင့္ကေတာ့ ၿဗိတိန္လည္း အေျခခံက ႏွစ္ပါတီစနစ္ပါပဲ။)

ဂ်ပန္မွာ နာကာဆိုေနတို႔ရဲ႕ မိခင္ပါတီႀကီး (အယ္လ္ဒီပီ) ဟာ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ ဆက္တိုက္လိုလို အာဏာရလာခဲ့ရာက မႏွစ္က ေရြးေကာက္ပြဲ႐ံႈးၿပီး အတိုက္အခံပါတီ ျဖစ္သြားတယ္။ အတိုက္အခံပါတီ ဒီပီေဂ်ေခၚ ဂ်ပန္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက လက္ရွိအာဏာရပါတီ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီပီေဂ်ကလည္း အာဏာရပါတီ ျဖစ္လို႔မွ တစ္ႏွစ္မရွိေသး။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ႏွစ္ေယာက္ ေျပာင္းရျပန္တယ္။

ဂ်ပန္မွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အေျပာင္းအလဲ မ်ားတာကေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဆံုလည္တံခါးနဲ႔ေတာင္ ပံုခုိင္းေျပာၾကတာ ၾကားဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။ အခု ေလာေလာဆယ္မွာကို ေလးႏွစ္အတြင္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ငါးေယာက္ ေျပာင္းခဲ့တယ္ဗ်။

၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး နာကာဆုိေနက ဂ်ပန္မွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီငယ္ေတြ မ်ားေနတာကိုလည္း သေဘာမေတြ႔ဘူး။ အလကား႐ႈပ္ေနၾကတာလို႔ ျမင္တယ္။ အဓိက ႏွစ္ပါတီစနစ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္ေပၚေစဖို႔ပဲ သူက တိုက္တြန္းတယ္ဗ်။

ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ သတင္းစာ
နာကာဆိုေနေျပာေနတဲ့အထဲ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သတင္းစာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ သတင္းစာေတြဟာ ဆင္းရဲသားလူထု ေကာင္းစားေရး လုပ္ေပးရမယ္ဆိုတဲ့ ေပၚျပဴလစ္ဇင္း အယူအဆရဲ႕ လႊမ္းမိုးျခင္း ခံေနရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို သတင္းစာေတြက မွားကြက္ပဲ ေစာင့္ဖမ္းေနတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမား မေကာင္းသတင္းေတြကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ ေရးေနၾကတယ္လို႔ သူက ေျပာသြားတယ္ဗ်။

အဲဒါကေတာ့ သတင္းစာေတြအေပၚ ႏုိင္ငံေရးသမား အမ်ားစုကထားရွိတဲ့ သေဘာထားကို နာကာဆိုေနက ထင္ဟပ္လုိက္တာပါပဲ။ သည္သေဘာထားဟာ ခုမွေပၚတာ မဟုတ္ဘူး။ ဂ်ပန္ႏို္င္ငံေရးသမားကပဲ သည္လုိေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရးသမား၊ အဂၤလိပ္ႏုိင္ငံေရးသမား၊ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမား၊ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စာနယ္ဇင္းေတြကို မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္း၊ မေပါင္းလည္းခက္ ေပါင္းလည္းခက္လို႔ ျမင္ၾကစၿမဲဗ်။ ေခတ္အဆက္ဆက္ သည္အတိုင္းပဲ ျမင္ခဲ့ၾကတာဗ်။ တခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကဆိုရင္ စာနယ္ဇင္းသမား၊ ယေန႔ေခတ္အေခၚ မီဒီယာသမားေတြကို လူ႐ႈပ္ေတြလို႔ေတာင္ ေျပာၾကတယ္ဗ်ာ။

တစ္ခါတုန္းက ဆိုရွယ္လစ္ႏုိင္ငံေရးသမားအုပ္စုကေန ၀န္ထမ္းဘ၀ ကူးေျပာင္းသြားၿပီး အဆင့္ျမင့္အရာရွိႀကီး အျဖစ္ကေန အၿငိမ္းစားယူခဲ့သူတစ္ေယာက္ (ယခုေတာ့ ေသရွာပါၿပီ) ကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ သတင္းစာဆရာေတြဟာ လုပ္သာလုပ္ေနၾကတာ အဆင့္မရွိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္မိလို႔ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္က ေဆာင္းပါးေရးၿပီး ျပန္လည္ေခ်ပခဲ့တယ္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲတစ္ေလွ်ာက္ တိုင္းျပည္က ေလးစားခဲ့ရတဲ့ သတင္းစာဆရာႀကီးေတြ စာရင္းကို တန္းစီေရးျပခဲ့တယ္။ သူတို႔လိုလူေတြထက္ မယွဥ္ႏိုင္ေအာင္ သာလြန္ႀကီးျမတ္တဲ့ သတင္းစာဆရာေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိခဲ့ပါတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပတာပါ။
("ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘိုးေဘးမ်ား" ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္ (ရွာမွရွားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား" စာမ်က္ႏွာ ၂၈၇-၂၉၀ မွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။)

စတုတၳမ႑ိဳင္ စကားလံုး
သတင္းစာဆရာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမား မည္သူက တုိင္းျပည္အက်ိဳးကို ပိုၿပီးေဆာင္ရြက္ႏုိင္သလဲဆိုတဲ့ စကားရည္လုပြဲ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ အဲသလိုမ်ိဳးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေဆြးေႏြးခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ သို႔ေပမယ့္ စာနယ္ဇင္း (မီဒီယာ)ေတြကို စတုတၳမ႑ိဳင္ (Fourth Pillar or Fourth Estate) လို႔ တင္စားေခၚေ၀ၚတာကိုေတာ့ အလြန္သေဘာက်တယ္ဗ်။ ဥပေဒျပဳေရးမ႑ိဳင္ (လႊတ္ေတာ္)၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ (အစိုးရ)၊ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္ (တရား႐ံုးမ်ား)ကို အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႀကီးသံုးရပ္ (တစ္နည္း) မ႑ိဳင္ႀကီးသံုးရပ္လို႔ သိထားၾကတယ္။ အဲဒီမ႑ိဳင္ႀကီး သံုးရပ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သူတို႔တေတြရဲ႕လုပ္ရပ္ အေကာင္း၊ အဆိုးေတြကို ျပည္သူလူထုသိေအာင္ သံုးသပ္ေ၀ဖန္ေထာက္ျပတဲ့ စာနယ္ဇင္းမ်ား (ယေန႔ေခတ္ မီဒီယာမ်ား)ကို စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆိုာ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္မလဲဗ်ာ။

သည္ေလာက္ အေလးအနက္ေျပာရတာက တစ္ခ်ိန္တုန္းက "ခင္ဗ်ားတို႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ သတင္းစာဆရာေလး ဘာေလးနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာမေနနဲ႔၊ လခစားဟာ လခစားပဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို လခေပးၿပီး ခန္႔ထားတာ။ ခုိင္းတဲ့အတုိင္းလုပ္" လို႔ အေျပာအဆို ခံခဲ့ရတဲ့ဘ၀မွာ ေနခဲ့ရဖူးလို႔ပါဗ်ာ။

မီဒီယာေတြကို စတုတၳမ႑ိဳင္ (Fourth Pillar)လို႔ စတင္ေခၚေ၀ၚခဲ့သူက အဂၤလိပ္စာေရးဆရာ၊ ႏို္င္ငံေရးသမား ေလာ့ဒ္မက္ေကာေလး (၁၈၀၀-၁၈၅၉) လို႔ဆိုတယ္။ Fourth Estate လို႔ အဦးဆံုးေခၚခဲ့သူက ၿဗိတိသွ်ႏိုင္ငံေရးသမား အက္ဒ္မန္ဘာ့ခ္ (၁၇၂၉-၁၇၉၇) ျဖစ္တယ္လို႔ ေထာမတ္စ္ ကာလုိင္းက ၁၈၄၁ မွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ သူရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္စာအုပ္ "Heros and Hero Worship in History" မွာ ကိုးကားထားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက မီဒီယာဟာ စတုတၳမ႑ိဳင္ပဲလို႔ ၁၈ ရာစု၊ ၁၉ ရာစုကတည္းက လက္ခံထားၾကတယ္ ဆိုတာပဲဗ်။ စတုတၳမ႑ိဳင္ ပီျပင္ေအာင္ တာ၀န္ယူႏိုင္စြမ္း ရွိ၊ မရွိကေတာ့ လူေတြအေပၚပဲ တည္မွာေပါ့ဗ်ာ။

[ျပည္သူ႔ေခတ္၊ အတြဲ-၁၊ အမွတ္-၅၊ ၾသဂုတ္ ၅ ရက္၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔၊ စာမ်က္ႏွာ-၃]