မလွမည္စိုး၊ လွေအာင္ႀကိဳးရင္း
တစ္မိုးခ်ဳပ္ရ၊ စိတ္ေၾကာင့္ၾကႏွင့္
ငါ့ညီမငယ္ မစံပယ္။
အဘယ္သို႔လွ်င္၊ သင္ျပဳျပင္က
အသြင္လွမည္ ထင္သနည္း။
လက္သည္းခၽြန္ကာ၊ ေဆးဆိုးကာႏွင့္
မ်က္ႏွာသျခယ္၊ လွဖို႔ရြယ္၍
ထည္၀ါပလႊား၊ ေရာင္ေတာက္ႂကြားကို
၀တ္စားျပဳျပင္၊ သင္ဆင္ယင္လည္း
အျမင္မလွ ရွိတတ္စြ။
မိဘေမာင္ဘြား၊ မကူအားဘဲ
၀တ္စားျခယ္သ၊ ဟန္ေရးျပဖို႔
လမ္းမသို႔ထြက္၊ ေန႔ရက္ဆက္၍
ယြင္းပ်က္တာ၀န္၊ မေက်ပြန္ေသာ္
အလြန္မလွ ရွိတတ္စြ။
အလွသည္ကား၊ ပင္ကိုအားပင္
၀တ္စားသြယ္သြယ္၊ ေရာင္စံုျခယ္လည္း
တကယ္မလွ၊ အရြယ္က်ႏွင့္
ကြယ္ပေသာခါ၊ ဘယ္သူလာ၍
လွပါသည္ဟု ေျပာအံ့နည္း။
က်ရာေနရာ၊ ကုိယ့္၀န္တာကို
ေက်စြာရြက္ထမ္း၊ အလွပန္းပင္
မႏြမ္းမညႇိဳး၊ ေနမထိုး၍
တန္ဖိုးရွိစြ ဂုဏ္ရွိစြ။
ငါတို႔ညီမ၊ ျမစံပယ္ငဲ့
မလွပန္းလွ်င္၊ လွပန္းထင္၍
အျမင္ကြဲလြဲ၊ အကဲပိုပို
ဆန္းဆိုသမွ်၊ ၀တ္စားျပ၍
မလွမည္စိုး၊ လွေအာင္ႀကိဳးရင္း
မိုးခ်ဳပ္ေနကုန္၊ ခ်ိန္မကုန္ႏွင့္
လူ႔ဘံုအတြက္၊ တာ၀န္ဆက္၍
ထက္ျမက္ရြက္ထမ္း၊ အလွပန္းကို
ဆင္ျမန္းႏုိင္ဖို႔၊ ျပဳျပင္စို႔။
Monday, September 27, 2010
အလွဟူသည္ - ေမာင္ေဟမာ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment