သေဘၤာလား၊ ေဖာင္လား
ဒီမိုကေရစီသည္ သေဘၤာႏွင့္တူသလား သို႔တည္းမဟုတ္ သစ္ေဖာင္ႏွင့္တူသလားဟူ၍ အျငင္းပြားသည္။ ဘုရင္စနစ္သည္ အေဆာင္အေယာင္ ခမ္းနားမႈကို ၾကည့္၍ သေဘၤာႏွင့္တူသည္ဟု တင္စားခဲ့သည္။ သေဘၤာသည္ နစ္ျမဳပ္တတ္သည္။ ဒီမုိကေရစီကိုမူ သစ္ေဖာင္ႏွင့္ ႏိႈင္းသည္။ သစ္ေဖာင္သည္ ျမဳပ္သည္ဟူ၍ မရွိ၊ ေမ်ာသြားျခင္းသာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေခတ္ၿပိဳင္ ဒီမိုကေရစီသမုိင္းကို ၾကည့္လွ်င္ ဤအခ်က္သည္ ခုိင္လံုသည္ဟု မဆိုႏုိင္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အာဏာသိမ္းမႈ၊ အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈတို႔က ဒီမိုကေရစီကို ေဖာင္ဖ်က္ပစ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕က ဒီမိုကေရစီ ျမဳပ္သြားသည္ကိုၾကည့္၍ ေဖာင္ႏွင့္မတူ သေဘၤာႏွင့္ တူသည္ဟု ေစာဒက တက္သည္။
သို႔ျဖင့္ ဒီမုိကေရစီသည္ သေဘၤာလား၊ ေဖာင္လားဟု အျငင္းပြားသည္။ ေနာက္ထပ္ အျငင္းပြားခ်က္တစ္ခုမွာ ဒီမိုကေရစီျဖစ္ထြန္းမႈတြင္ သာမန္လူၿပိန္းတို႔က အမ်ားသိ၊ ဘံုသိ အသိတို႔ကို ရရွိလာေသာ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ The common man had common sense သာမန္လူၿပိန္းတို႔က အမ်ားသိ၊ ဘံုသိ သိလာျခင္းသည္ ဒီမိုကေရစီဆန္ေသာ က်င့္၀တ္တရားတို႔ကို ေမြးထုတ္သည္။ အခ်ိဳ႕ပညာရွင္တို႔က ဒီမိုကေရစီျဖစ္ထြန္းရန္ အမ်ားသိ၊ ဘံုသိအျဖစ္ လံုေလာက္သည္ဟု ဆိုသည့္ပမာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲျခင္းကို ဆန္႔က်င္သည္။ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားတို႔က အမ်ားသိ၊ ဘံုသိအသိကို စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္႐ံုျဖင့္ ဒီမုိကေရစီျဖစ္ထြန္းရန္ မလံုေလာက္ဟု ဆိုသည္။ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ဘံုသိ၊ အမ်ားသိထက္ ေက်ာ္လြန္ေသာ ပညာတို႔ လိုအပ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ဘံုသိသာမက ပညာအသိသည္လည္း ရင့္က်က္ရန္ လိုသည္။
ပဋိပကၡ
ဒီမုိကေရစီတြင္ အခ်င္းခ်င္း သေဘာမတူညီမႈမ်ား၊ အျငင္းပြားမႈမ်ား ရွိသည္။ ဂိုဏ္းကြဲမႈမ်ား ရွိသည္။ ဒီမိုကေရစီသည္ ဤပဋိပကၡတို႔ကို ေျပလည္စြာ ေျဖရွင္းေပးရန္ တာ၀န္ရွိသည္။ ဤအခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဆိုစကား တစ္ခုေပၚသည္။ ၎မွာ ဒီမိုကေရစီ၌ ပဋိပကၡတို႔ကို တီထြင္ဖန္တီးႏုိ္င္ေသာ ပါ၀ါျဖစ္ေအာင္ Creative ျဖစ္ေအာင္ ျပဳႏုိင္စြမ္း ရွိျခင္းျဖစ္သည္။ သာမန္အားျဖင့္ေျပာလွ်င္ ပဋိပကၡတို႔ကို ေလွ်ာ့ခ်ရန္ သို႔မဟုတ္ ပဋိပကၡတို႔ကို ခံႏုိင္ရည္ရွိေသာအဆင့္တို႔ ေလွ်ာ့ခ်ရန္ ရည္ၫႊန္းသည္။
ပါတီစနစ္
ပဋိပကၡကို တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္ေသာ စြမ္းပကားျဖင့္ အသြင္းေျပာင္းလဲႏုိင္ျခင္းသည္ ဒီမိုကေရစီ၏ တန္ခိုးဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဆုိႏုိင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဒီမိုကေရစီ၌ ပံုသဏၭာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေလရာ ဆိုခဲ့သည့္အတုိင္း ပဋိပကၡကို တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလဲရာ၌ မည္သည့္ ဒီမိုကေရစီပံုသဏၭာန္က ပို၍ တန္ခိုးထက္သနည္းဟု ေမးစရာေပၚသည္။ အခ်ိဳ႕က ႏွစ္ပါတီစနစ္က ဤတန္ခိုးကို ပုိ၍ ေပးေဆာင္ႏုိင္သည္ဟု ေထာက္ျပသည္။ အေမရိက၌ ဒီမိုကရက္ႏွင့္ ရီပါဘလစ္ကန္ ႏွစ္ပါတီစနစ္၊ ၿဗိတိန္၌ ေလဘာ၊ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ႏွစ္ပါတီစနစ္တို႔ကို ရည္ၫႊန္း၍ ႏွစ္ပါတီစနစ္က ပဋိပကၡကို တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္ေသာ စြမ္းပကားအျဖစ္ ပံုသဏၭာန္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ျခင္းအေၾကာင္းကို ၫႊန္းၾကသည္။
ေဘးက်ပ္နံက်ပ္
ဤေနရာ၌ ျပည္သူလူထု၏ ႀကံရြယ္ခ်က္ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားလာသည္။ ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည္သူလူထု၏ ပထမဦးဆံုး ႀကံရြယ္ခ်က္သည္ ႏုိင္ငံေတာ္ကို မၿပိဳလဲရန္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ျဖစ္သည္။ ထိုတာ၀န္ကို စဥ္းစားရင္း ႏုိင္ငံေတာ္သည္ ကုိယ့္အင္အားႏွင့္ကုိယ္ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ေသာ ပါ၀ါ ရွိ၊ မရွိ သံုးသပ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္သည္ သိပ္ၿပီး အင္အားႀကီးေနသလား သို႔မဟုတ္ သိပ္ၿပီး အင္အားခ်ည့္နဲ႔ေနသလား ဟူ၍ ႏိႈင္းဆၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္တို႔က ႏုိင္ငံေတာ္၏ အင္အားကို ခ်ိန္ဆျခင္းအား ထာ၀ရေဘးက်ပ္နံက်ပ္ Eternal Dilemma ဟု သတ္မွတ္သည္။ တစ္နည္းေျပာလွ်င္ အစိုးရ၏ ဘုန္းတန္ခိိုးသည္ လူထု၏ လြတ္လပ္ခြင့္တို႔အတြက္ အင္အားႀကီးရန္ လုိသလား သို႔တည္းမဟုတ္ ႏုိင္ငံေတာ္သည္ ကုိယ့္ကို္ယ္ကိုယ္ပင္ ရပ္တည္ႏုိင္စြမ္း မရွိေလာက္ေအာင္ အင္အား ခ်ည့္နဲ႔ေနသလားဟူ၍ ေမးခြန္းထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေခတ္သစ္ ပညာရွင္တို႔က ႏုိင္ငံေတာ္၏ အင္အားကို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈႏွင့္ လြတ္လပ္မႈတို႔ကို စံထား၍ သံုးသပ္သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ပါ၀ါကို ျမႇင့္တင္မလား သို႔တည္းမဟုတ္ ႏုိင္ငံသားတို႔၏ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ျမႇင့္တင္မလား ဆိုေသာေမးခြန္းသည္ ႏုိင္ငံအလိုက္ သမုိင္းအေျခအေနအရ ျဖစ္သည္။ စစ္ျဖစ္ေနေသာ ကာလတို႔၌ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ပါ၀ါသည္ အစြမ္းကုန္ ျမင့္ေနမည္ျဖစ္၍ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာကာလ၌ ႏုိင္ငံသားတုိင္း၏ လြတ္လပ္ခြင့္တို႔သည္ စည္ပင္ေနရမည္ျဖစ္သည္။
ေမာင္စူးစမ္း
အၫႊန္း - Harvard Series
အၫႊန္း - Harvard Series
No comments:
Post a Comment