Announcement of Kokang Region Provisional Leading Committee

Kokang Region Provisional Leading Committee of Shan State (North) Special Region (1) issued an announcement dated 30 August 2009. The translation of the announcement is as follows:-

Shan State (North) Special Region (1)
Kokang Region Provisional Leading Committee
Announcement

Date: 30-8-2009

1. Myanmar Police Force exposed and seized an arms and ammunition factory illegally run for production and sales in Kokang region of Shan State (North) Special Region (1) on 8 August 2009. In connection with the case, MPF filed a lawsuit against responsible persons U Phon Kya Shin, U Phon Kya Phu, U Phon Tar Shwin and U Phon Tarli and summoned them to settle the issue. However, there was disagreement among the leaders of Special Region (1).

2. Moreover, the four responsible persons, unwilling to meet officials to settle the issue, have left Kokang region.

3. The incidents broke out in Kokang region are concerned only with the above four persons. Those who are not concerned with them may join Kokang Region Provisional Leading Committee.

4. U Phon Kya Shin, U Phon Kya Phu, U Phon Tar Shwin and U Phon Tarli also have the opportunity to address the issue in accord with the law in their own individual interests and in the interests of their region or people. They are therefore urged to seize the opportunity.

Shan State (North) Special Region (1)
Kokang Region Provisional Leading Committee

Source: The New Light of Myanmar (30-8-2009)

Announcement No (1/2009) of Government of the Union of Myanmar

The Government of the Union of Myanmar today issued Announcement No (1/2009) dated 30 August 2009. The translation of the announcement is as follows:-

Government of the Union of Myanmar
Announcement No (1/2009)
11th Waxing of Tawthalin 1371 ME
(30 August 2009)

1. Shan State (North) Special Region (1) Kokang Group returned to the legal fold on 21 March 1989. Since then, it has been working together with the government for restoration of peace and stability and regional development. As a result, Kokang Region has developed far more than that in the past and the people are much pleased with it. The government recognizes the group's cooperation with it.

2. However, four leaders of Special Region (1) U Phon Kya Shin, U Phon Kya Phu, U Phon Tar Shwin and U Phon Tarli violated the laws promulgated by the government. They have been summoned since 8 August 2009 for coordination to figure out the issue in accordance with the law. Nevertheless, they fled Kokang Region instead of addressing the issue.

3. In addition, there was no progress in addressing the issue through coordination in which Kokang troops loyal to U Phon Kya Shin on 27 August 2009 captured and took the members of the Myanmar Police Force who were discharging duties at Yanlonkeng in Myanmar-China border gate. Accordingly, arrangements were made to save the captured policemen. In that regard, Kokang troops opened fire at the security forces of the State. So, the security forces had to launch counter attacks for their security and that of the captured members. The skirmishes ceased on 29 August 2009.

4. Now, peace has been restored, and tasks for restoration of regional peace, stability and development have returned to normal. The provisional leading committee formed by Special Region (1) Kokang Group is cooperating and undertaking the tasks under the leadership of the government.

5. The law violation in Kokang Region does not concern any other person except the four persons. The government understands well that the artless troops who had to open fire did not violate the law because they had to just follow the orders. The government hereby announces that those artless Kokang troops who followed the orders are allowed to enter the legal fold in safety, and they are therefore to contact Kokang Region provisional leading committee in Laukkai to return to the legal fold.

By order,
(Sd) Thant Shin
Colonel
Secretary
Government of the Union of Myanmar

Source: The New Light of Myanmar (30-8-2009)

ကိုးကန္႔ေဒသ ယာယီဦးစီးေကာ္မတီ၏ ေၾကညာခ်က္

ရွမ္းျပည္နယ္(ေျမာက္ပိုင္း) အထူးေဒသ(၁) ကိုးကန္႔ေဒသ ယာယီဦးစီးေကာ္မတီ၏ ေၾကညာခ်က္ကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္ ၃၀ ရက္စြဲျဖင့္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာလိုက္သည္။ ေၾကညာခ်က္အျပည့္အစံုမွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္-

ရွမ္းျပည္နယ္(ေျမာက္ပိုင္း) အထူးေဒသ(၁)
ကိုးကန္႔ေဒသ ယာယီဦးစီးေကာ္မတီ
ေၾကညာခ်က္

ရက္စြဲ။ ၃၀-၈-၂၀၀၉

၁။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၈)ရက္ေန႔တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္(ေျမာက္ပိုင္း) အထူးေဒသ(၁) ကိုးကန္႔နယ္ေျမ၌ တရားမ၀င္ လက္နက္/ခဲယမ္း ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေသာ စက္႐ံုအား ျမန္မာႏိုင္ငံရဲတပ္ဖြဲ႔က စစ္ေဆးေဖာ္ထုတ္သိမ္းပိုက္ရရွိခဲ့ပါသည္။ ဤကိစၥအေပၚ တာ၀န္ရွိသူမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦးဖုန္ၾကားရွင္၊ ဦးဖုန္ၾကာဖူး၊ ဦးဖုန္တာရႊင္၊ ဦးဖုန္တာလီတို႔ကို ျမန္မာႏိုင္ငံရဲတပ္ဖြဲ႔က တရားဥပေဒအရ တရားစြဲဆို၍ ကိုယ္တိုင္လာေရာက္ေျဖရွင္းၾကရန္ ဆင့္ေခၚခဲ့ရာ အထူးေဒသ(၁) ေခါင္းေဆာင္မ်ားအတြင္းတြင္ အျမင္မတူဘဲ သေဘာထားကြဲလြဲမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါသည္။

၂။ ထို႔ျပင္ သက္ဆိုင္ရာတာ၀န္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေျဖရွင္းေရးကို ေဆာင္ရြက္လိုျခင္းမရွိေသာ တာ၀န္ရွိသူမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦးဖုန္ၾကားရွင္၊ ဦးဖုန္ၾကာဖူး၊ ဦးဖုန္တာရႊင္၊ ဦးဖုန္တာလီတို႔သည္ အထူးေဒသ(၁) ကိုးကန္႔ေဒသမွ ေရွာင္တိမ္းထြက္ခြာသြားခဲ့ပါသည္။

၃။ ကိုးကန္႔ေဒသအတြင္း ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိေသာ ကိစၥရပ္မ်ားမွာ အထက္ပါ(၄)ဦးတို႔ႏွင့္သာ ပတ္သက္ၿပီး ၎တို႔ႏွင့္ မပတ္သက္သူမ်ားအေနျဖင့္ ကိုးကန္႔ေဒသ ယာယီဦးစီးေကာ္မတီသို႔ လာေရာက္ပူးေပါင္းႏိုင္ပါသည္။

၄။ ဦးဖုန္ၾကားရွင္၊ ဦးဖုန္ၾကာဖူး၊ ဦးဖုန္တာရႊင္၊ ဦးဖုန္တာလီတို႔အေနျဖင့္လည္း မိမိတို႔တစ္ဦးခ်င္း ပုဂၢလိက အက်ိဳးအတြက္လည္းေကာင္း၊ ေဒသအက်ိဳး/ျပည္သူလူထု အက်ိဳးအတြက္လည္းေကာင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ကိစၥအရပ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တရားဥပေဒအရ ရင္ဆိုင္းေျဖရွင္းခြင့္ရွိရာ ထိုအခြင့္အေရးကို ရယူေဆာင္ရြက္သြားရန္ တုိက္တြန္းအပ္ပါသည္။

ရွမ္းျပည္နယ္(ေျမာက္ပိုင္း) အထူးေဒသ(၁)
ကိုးကန္႔ေဒသ ယာယီဦးစီးေကာ္မတီ

Source: ၃၀-၈-၂၀၀၉ ရက္ေန႔ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ။

ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရအဖြဲ႔ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ (၁/၂၀၀၉)

ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရအဖြဲ႔ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ (၁/၂၀၀၉) ကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္ ၃၀ ရက္စြဲျဖင့္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာလုိက္သည္။ ေၾကညာခ်က္အျပည့္အစံုမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္-

ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအဖြဲ႔
ေၾကညာခ်က္အမွတ္ (၁/၂၀၀၉)
၁၃၇၁ ခုႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလဆန္း ၁၁ ရက္
(၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္)

၁။ ရွမ္းျပည္နယ္(ေျမာက္ပိုင္း) အထူးေဒသ(၁) ကိုးကန္႔အဖြဲ႔သည္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ (၂၁)ရက္ေန႔မွစ၍ ဥပေဒေဘာင္အတြင္း ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါေန႔ရက္မွ ယခုအခ်ိန္ထိ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရႏွင့္ ပူးေပါင္းလ်က္ နယ္ေျမေဒသ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရး၊ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးတို႔ကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ကိုးကန္႔ေဒသသည္ ယခင္ကာလမ်ားႏွင့္မတူဘဲ အထူးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ခဲ့ၿပီး ျပည္သူလူထုအေနျဖင့္ လြန္စြာစိတ္ခ်မ္းေျမ့ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအေနျဖင့္လည္း အသိအမွတ္ျပဳပါသည္။

၂။ သို႔ရာတြင္ အထူးေဒသ(၁) အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ဦးဖုန္ၾကားရွင္၊ ဦးဖုန္ၾကာဖူး၊ ဦးဖုန္တာရႊင္ ႏွင့္ ဦးဖုန္တာလီတို႔ (၄)ဦးသည္ ႏိုင္ငံေတာ္မွထုတ္ျပန္ထားေသာ ဥပေဒမ်ားကို ခ်ိဳးေဖာက္ခဲ့သည့္လုပ္ရပ္မ်ား လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဥပေဒႏွင့္အညီ ေျဖရွင္းရန္ ၈-၈-၂၀၀၉ ရက္ေန႔မွစ၍ ညႇိႏိႈင္းေခၚယူခဲ့ေသာ္လည္း လာေရာက္ျခင္းမရွိဘဲ ကိုးကန္႔ေဒသမွ ေရွာင္တိမ္းထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကပါသည္။

၃။ ထို႔ျပင္ ျမန္မာ-တ႐ုတ္နယ္စပ္ ရန္လံုက်ိဳင္း ႏွစ္ႏိုင္ငံနယ္ျခားဂိတ္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားအား ဦးဖုန္ၾကားရွင္ကို သစၥာခံသည့္ ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားက ၂၇-၈-၂၀၀၉ ရက္ေန႔တြင္ ဖမ္းဆီးခဲ့ျခင္းအေပၚ ညႇိႏိႈင္းေျဖရွင္းေသာ္လည္း ေျပလည္မႈမရွိျခင္းေၾကာင့္ အဆိုပါ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားကို ကယ္ဆယ္ရန္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုသို႔ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားကို ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားက စတင္ပစ္ခတ္သျဖင့္ မိမိတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ား၏ လံုၿခံဳေရး၊ ဖမ္းဆီးခံထားရေသာ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ား၏ လံုၿခံဳေရးတို႔အတြက္ ျပန္လည္ပစ္ခတ္ ရွင္းလင္းခဲ့ရပါသည္။ ထိုပစ္ခတ္မႈမ်ားသည္ ၂၉-၈-၂၀၀၉ ရက္ေန႔တြင္ အဆံုးသတ္ခဲ့ပါသည္။

၄။ ယခုအခါ နယ္ေျမေအးခ်မ္းေနၿပီျဖစ္၍ နယ္ေျမေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေရးႏွင့္ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးတို႔ကို ပံုမွန္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေနၿပီျဖစ္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ အထူးေဒသ(၁) ကိုးကန္႔အဖြဲ႔မွ အသစ္ဖြဲ႔စည္းလိုက္ေသာ ကိုးကန္႔ေဒသ ယာယီဦးစီးေကာ္မတီကလည္း ပါ၀င္ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိပါသည္။

၅။ ကိုးကန္႔ေဒသတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဥပေဒေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္မႈမ်ားမွာ အထက္ပါ ပုဂၢိဳလ္(၄)ဦးႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ၿပီး က်န္လူမ်ားႏွင့္ မသက္ဆိုင္ပါ။ ထို႔ျပင္ ပစ္ခတ္မႈမ်ားတြင္ ဥပေဒေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္သူ မဟုတ္ဘဲ တစ္ဖက္သတ္အမိန္႔အရ လုိက္ပါေဆာင္ရြက္ရေသာ တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားအေနျဖင့္ မသိ/နားမလည္ဘဲ လုိက္ပါေဆာင္ရြက္ခဲ့ရေၾကာင္း သိရွိနားလည္သေဘာေပါက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မသိ/နားမလည္ဘဲ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသူ ကိုးကန္႔ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားအားဥပေဒေဘာင္အတြင္း လံုၿခံဳစိတ္ခ်စြာ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ ေနထိုင္ခြင့္ျပဳမည္ျဖစ္၍ ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားအေနျဖင့္ ေလာက္ကိုင္ၿမိဳ႔ရွိ ကိုးကန္႔ေဒသ ယာယီဦးစီးေကာ္မတီသို႔ ဆက္သြယ္၀င္ေရာက္ၾကရန္ ေၾကညာလုိက္သည္။

အမိန္႔အရ
(ပံု) သန္႔ရွင္း
ဗိုလ္မွဴးႀကီး
အတြင္းေရးမွဴး
ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအဖြဲ႔

Source: ၃၀-၈-၂၀၀၉ ရက္ေန႔ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ။

အသြင္ကူးေျပာင္းေရးအတြက္ ကုန္းပတ္ရွင္းရျခင္း - ေမာင္စူးစမ္း

အင္စတီက်ဴးရွင္းသံုးရပ္
အုိင္ဒီအိုလိုဂ်ီ (သေဘာတရား)ႏွင့္ သမုိင္းသည္ လာမည့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအႀကိဳ ကာလအတြက္ျဖစ္ေစ၊ ေရြးေကာက္ပြဲလြန္ လႊတ္ေတာ္မ်ား ေပၚေပါက္သည့္ကာလအတြက္ျဖစ္ေစ အၫႊန္းလမ္းၫႊန္အျဖစ္ ဆီေလ်ာ္အပ္စပ္ျခင္း မရွိေၾကာင္း စာေရးသူက တင္ျပထားသည္။ အုိင္ဒီအိုလိုဂ်ီႏွင့္ သမုိင္းမည္ေသာ တုိင္ႏွစ္တုိင္ကို ျဖဳတ္၍ စဥ္းစားလွ်င္ ဘာက်န္မည္နည္းဟု ေမးစရာရွိသည္။ ေျခေျချမစ္ျမစ္ရွိေသာ အေရး Substantive Issues တို႔ က်န္မည္ဟု ေျဖရမည္။ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ စိန္ေခၚမႈတို႔ဟူ၍လည္း ေျပာႏိုင္သည္။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးလွ်င္ အင္စတီက်ဴးရွင္း (အေဆာက္အဦအဖြဲ႔အစည္း) သံုးရပ္ ေပၚေပါက္လာမည္။ (၁) တပ္မေတာ္၊ (၂) လႊတ္ေတာ္ တို႔ႏွင့္ (၃) ႏိုင္ငံေရးပါတီတို႔ ျဖစ္ၾကမည္။ ဤအင္စတီက်ဴးရွင္းသံုးပါးၾကား ဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္တည္ၿငိမ္ေရး၊ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာမွ်ေရးသည္ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ စိန္ေခၚမႈတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္မည္။ ဤဆက္ဆံေရး၏ အႏွစ္သည္ အရပ္သားစစ္ဘက္ဆက္ဆံေရးတြင္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာမွ်ေရး ျဖစ္သည္။ ပါ၀င္ၾကမည့္ ပေလရာတို႔သည္ ဤ႐ႈခင္းျမင္ကြင္းကို ႀကိဳတင္ျမင္ထားရန္ လိုသည္။

စေပ့စ္
ထူေထာင္မည့္ ဒီမိုကေရစီသည္ ႀကိဳးကိုင္ဒီမိုကေရစီျဖစ္သည္။ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႀကိဳးကိုင္ဒီမိုကေရစီ၌ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီအတြက္ အက်ယ္အ၀န္းေနရာ Space ဘယ္ေလာက္ ရွိမလဲဟု တိုင္းထြာၾကည့္ရန္လိုသည္။ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဗဟိုျပဳျခင္းမဟုတ္။ လူတစ္ဦးစီကို ဗဟိုျပဳသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ State ႏွင့္ လူတစ္ဦး Individual ယွဥ္တြဲလွ်င္ လူတစ္ဦး၏ ပါ၀ါႏွင့္ အခြင့္အေရးကို ပုိၿပီးဦးစားေပးသည္။ ႀကိဳးကိုင္ဒီမိုကေရစီသည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ပါ၀ါကို ပိုၿပီးအေလးထားရင္း လူတစ္ဦးစီ၏ ပါ၀ါႏွင့္ အခြင့္အေရးတို႔ကို ေလးစားသည္။ ဆိုလုိသည္မွာ ႀကိဳးကိုင္ဒီမိုကေရစီ၌ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီအတြက္ ေနရာ (စေပ့စ္) ရွိသည္ဟု ေျပာလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ႀကိဳးကိုယ္ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီတို႔မွာ ရန္ဘက္ေတြ မဟုတ္ၾကေပ။ မိတ္ေဆြတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီသမားတို႔ ပါ၀င္လႈပ္ရွားႏိုင္သည္။

ဒီမိုကေရစီသို႔ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးတြင္ Clearing the Deck ဟုေခၚေသာ ကုန္းပတ္ရွင္းရေသာအလုပ္ရွိသည္။ ကုန္းပတ္ရွင္းသည္ဆိုသည္မွာ သေဘၤာရြက္တုိက္မလႊင့္မီ ကုန္းပတ္ရွင္းရျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးစနစ္တစ္ရပ္သို႔ အသြင္ကူးေျပာင္းရာ၌လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိရွိေသာ အေျခအေနတို႔ကို ၀န္းက်င္အျဖစ္ ဖန္တီးေပးထားရန္လုိသည္။

ႏိုင္ငံေရးလိုအပ္ခ်က္
ႏိုင္ငံေရးစနစ္အသြင္ကူးေျပာင္းေရးအတြက္ျဖစ္ေစ၊ လမ္းျပေျမပံု ေဆာင္ရြက္ၿပီးစီးသည့္ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္ေစ သင္ပုန္းေခ်ရေသာအလုပ္ Clean State ျပဳရသည္။ အာဃာတမထား သင္ပုန္းေခ်ျခင္းသည္ ဒီမိုကေရစီအသြင္ ကူးေျပာင္းေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစသည္။ ႀကိဳးကိုင္ ဒီမိုကေရစီကို ထူေထာင္သူတို႔သည္ သေဘာထားႀကီးမႈကိုျပ၍ မိမိမစ္ရွင္ကို အဆံုးသတ္ျပရန္လိုသည္။ ေနာက္ေပၚမည့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္က ၿပီးခဲ့ေသာစနစ္ေဟာင္းကို ရန္ညႇိဳးမထားရန္ လိုသည္။ ဆိုလိုရင္းမွာ အာဏာလႊဲေျပာင္းမႈကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖစ္ေပၚေစရန္ ျဖစ္သည္။ ႐ံႈးသူမရွိ။ အားလံုးႏိုင္သူ (Win-Win) ဂိမ္းမ်ိဳး ကစားဖို႔ျဖစ္သည္။


ထို႔ေၾကာင့္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မိ ကုန္းပတ္ရွင္းျခင္း၊ တစ္နည္းေျပာလွ်င္ သင္ပုန္းေခ်ျခင္းသည္ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးအရ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆမိသည္။ ၿခံဳၿပီးျပန္ေျပာရလွ်င္ (၁) ႀကိဳးကိုင္ဒီမိုကေရစီ၌ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီအတြက္ စေပ့စ္ Space ရွိသည္။ (၂) သင္ပုန္းေခ်ေရးသည္ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည္။

----------------------------------

ေမာင္စူးစမ္း (၂၂-၈-၂၀၀၉)

----------------------------------

( The Voice Weekly ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၄၃ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )

သားသမီးက်င့္၀တ္ငါးပါး

(၁)

မိဘတို႔က မိမိအားငယ္စဥ္က ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ရသကဲ့သို႔ မိမိက မိဘတို႔အား ျပန္လည္ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း။

(၂)

မိဘတို႔ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ကိစၥကို မိမိက ေဆာင္ရြက္စီမံျခင္း။

(၃)

အမ်ိဳးအႏြယ္မတိမ္ေကာ မပ်က္စီးေအာင္ ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းျခင္း။

(၄)

မိဘတို႔အေမြအႏွစ္ကို ခံယူထိုက္ေအာင္ ေကာင္းစြာက်င့္ေဆာင္ျခင္း။

(၅)

မိဘတို႔ ကြယ္လြန္ၿပီးေသာအခါ မိဘတို႔အတြက္ ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းေပးကမ္းၿပီးလွ်င္ အမွ်ေ၀ငွျခင္း။

ေဆာင္ပုဒ္

ေကၽြးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ၊ ေမြခံထုိက္ေစ၊ လွဴမွ်ေ၀၍၊ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္၊ ၀တ္ငါးသြယ္၊ က်င့္ဖြယ္သားတို႔တာ။

(သဂၤဇာဆရာေတာ္)

Let's Talk to Burma. China Sure Is.

By Thant Myint-U

Sunday, August 16, 2009

Twenty years of sanctioning and lecturing Burma's military regime have failed. The West needs to engage with Burma's leaders, increase humanitarian aid and reopen commercial relations with the country. If it doesn't, not only will positive change remain as elusive as ever, but the country will turn quickly and irreparably into an economic vassal of China.

In a sign of just how impervious the regime is to Western pressure, last week, opposition leader and Nobel laureate Aung San Suu Kyi was sentenced to her fourth spell of house arrest. Two thousand political prisoners remain locked up. And a transition to democracy appears nowhere in sight.

I was born in the United States in 1966 to Burmese parents. My grandfather, U Thant, was then serving as the United Nations' third secretary general. I witnessed repression in Burma firsthand when I was 8, during the violent unrest surrounding my grandfather's funeral.

In 1989, just after college, I spent a year in Thailand and along the Thai-Burmese border, working with dissidents and trying help the first wave of Burmese refugees. Thousands had been killed during a failed anti-government uprising. Suu Kyi had just been placed under house arrest. And the ruling junta, after losing relatively free elections, was refusing to hand over power. Later in Washington I argued with members of Congress and others that maximum sanctions were the best way to topple the dictatorship. It was an easy argument to make.

By the early 1990s nearly all Western aid to Burma had been terminated, and development assistance through the United Nations, the World Bank and the International Monetary Fund had been blocked. A decade later, embargos and boycotts had cut off nearly all economic ties with the United States and Europe. None of the senior Burmese government officials or their children (these are the only international sanctions targeting children) are allowed to travel to the West.

But as the regime not only survived but began to seek trade, investment and tourism, I started having doubts. My feeling was that the West should use the opening and find a back door to change while the front door remained firmly shut.

In 2006 I published a book, "The River of Lost Footsteps," in which I argued for a shift in the West's approach. Even when, in 2007, new protests were violently crushed, I still believed greater engagement was the right way. I felt that many policymakers and journalists were missing the bigger picture.

Few seemed aware, for example, that Burma was just emerging from decades of civil war. In the late 1980s and early 1990s, the government and more than a dozen different ethnic insurgent armies hammered out cease-fires, a breakthrough that went virtually unnoticed in the West. (Today, though the cease-fires remain, there is no permanent peace.) And few seemed concerned by the country's grinding poverty, the result of decades of economic bungling as well as embargos, boycotts and aid cutoffs.

In 1991, UNICEF's country director warned of a humanitarian emergency among Burma's children, arguing that more aid couldn't wait for the right government. Eighteen years later, Burma still receives less than a tenth of the per-capita aid handed out to Laos, Cambodia and Vietnam. Tens of thousands die needlessly from treatable diseases.

These challenges have been ignored in the hope that sanctions and tough talk would lead to political change. But that hasn't happened.

Part of the reason is that the people who fashioned the sanctions didn't consider how the rise of Asia's giants -- China and India -- would transform Burma. As American businesses pulled out in the mid-1990s, Chinese and other Asian companies poured in. Hundreds of billions of dollars worth of natural gas have been discovered offshore, and massive hydroelectric and mining projects are being signed. Within two years a 1,000-mile oil and gas pipeline will stretch across Burma, connecting China's inland provinces to the sea. The U.S. trade embargo led to the near-collapse of the garment industry in the late 1990s, throwing tens of thousands of people out of work, but for the regime this has meant little.

Burma today is in no danger of economic disintegration. Without Western engagement, however, Burma's 55 million people risk becoming a virtual colony of their 1.3 billion Chinese neighbors to the east. There is no nefarious Chinese takeover scheme, but the vacuum created by Western policy is being filled.

The old Burmese generals will soon retire, and a new generation will rise to the top. Gen. Than Shwe, Burma's powerful autocrat, is 77 and ailing. Any chance for change requires support from at least some military leaders. Yet we've done nothing to try to influence the worldview of Than Shwe's possible successors. The upcoming generation of officers will be the first never to have visited Europe or America.

Last winter the Obama administration announced a review of Burma policy. I hope it will reconsider the United States' long-standing reliance on sanctions. It's not just that they don't work, but that they've been hugely counterproductive, taking away the one big force -- American soft power -- that could have played a role in reshaping the landscape.

Asia has experienced many successful democratic transitions, and none came about because of the sanctions and lectures that Western powers and advocacy groups seem to think will work in Burma. Generals don't negotiate away their power in the face of threats. You have to change the ground beneath them.

Engagement is not just about talking -- it's about dealing with the powers that be enough to get a foot in the door and create new facts on the ground, especially through economic contacts with the Burmese people. Nor is it based on the notion that economic development will automatically produce democracy, but that we must tackle simultaneously Burma's political and economic ills.

Many in America and worldwide are again outraged by goings-on in Burma. But without new thinking, 20 more years will pass and the dream of a prosperous, democratic Burma will be more distant still.

thant@post.harvard.edu

Thant Myint-U is the author of "The River of Lost Footsteps: A Personal History of Burma."

အစကေတာ့ The Voice Weekly မွာပါတဲ့ ဆရာမင္းညိဳစံရဲ႔ ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါးကို တင္ေပးဖို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီပို႔စ္ကို အရင္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တစ္ခုခုေတြးစရာေတြ ပိုရလာမယ္ထင္လို႔ပါ။ ေဒါက္တာ သန္႔ျမင့္ဦးရဲ႔ ေဆာင္းပါးကို အကုန္လံုးဘာသာမျပန္ေသာ္လည္း မူရင္းဆိုလိုခ်က္မပ်က္ေအာင္ ဘာသာျပန္ေပးတဲ့ ျမန္မာဂ်ာနယ္ေတြရဲ႔ ကၽြမ္းက်င္မႈကိုလည္း ေလးစားရပါတယ္။ မိမိတို႔ေရးသားလို႔ရတဲ့ ေဘာင္ထဲကေန ေပးခ်င္တဲ့ message ကို ရေအာင္ေပးႏိုင္တာကို သေဘာက်မိပါတယ္။ နက္ျဖန္က်မွပဲ ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါးကို တင္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အခုေတာ့ မူရင္းေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၾကည့္ေစလိုပါတယ္။ ၀ါရွင္တန္ပို႔စ္ကေန ကူးယူထားတာပါ။

မူရင္းပို႔စ္ကို ဒီေနရာကေန ယူပါတယ္။ (Source)

တစ္ေယာက္တည္း ေဂါက္သီးကစားျခင္း - ေက်ာ္စြာ

ေဂါက္သီးကစားျခင္းသည္ ထူးဆန္းေသာအားကစားတစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ အားကစားအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ရွိမွသာ ကစားႏိုင္ေသာ ကစားနည္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေဂါက္သီးကစားနည္းမွာမူ တစ္ေယာက္တည္းရွိလည္း ကစား၍ရေသာ ကစားနည္းျဖစ္သည္။

ေဂါက္သီးကစားနည္းမွာ အလြန္႐ိုးစင္းပါသည္။ တီခံုေပၚမွ ေဘာလံုးကို ႐ိုက္ထုတ္သြားၿပီး Green ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ က်င္းထဲသို႔ ေဘာလံုးကို၀င္ေအာင္ သြားထည့္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ကြင္းအရွည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးထားရွိၿပီး သံုးခ်က္ႏွင့္ ၀င္ရမည္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာက်င္း၊ ေလးခ်က္ႏွင့္ ၀င္ရမည္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာက်င္း၊ ငါးခ်က္ႏွင့္ ၀င္ရမည္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာက်င္းဟူ၍ သံုးမ်ိဳးရွိသည္။ သံုးခ်က္၊ ေလးခ်က္၊ ငါးခ်က္ဆိုသည္မ်ားမွာ သတ္မွတ္႐ုိက္ခ်က္ျဖစ္ၿပီး ၀င္ေအာင္႐ိုက္ႏိုင္လွ်င္ ပါ (Per) ရသည္ဟုေခၚသည္။ ထိုသတ္မွတ္ခ်က္ရွိေနေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္းကို သတ္မွတ္ခ်က္အတြင္း သတ္မွတ္႐ုိက္ခ်က္အတိုင္း၀င္ေအာင္ ႐ိုက္ကစားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္းကစား၍ ရေသာ ထူးျခားေသာကစားနည္း ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ စုစုေပါင္း ကိုးက်င္း သို႔မဟုတ္ ၁၈ က်င္း ႐ိုက္ၿပီး သတ္မွတ္႐ုိက္ခ်က္ထက္ မည္ေရြ႔မည္မွ် ေလွ်ာ့၍႐ိုက္ႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ သတ္မွတ္႐ုိက္ခ်က္ႏွင့္ ကြက္တိျဖစ္သည္ သို႔မဟုတ္ မည္မွ်ပိုသည္ဟု ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။

တစ္ေယာက္တည္းကစား၍ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ႐ုိက္ခ်က္ေလ်ာ့ေအာင္ လက္ေသြးႏိုင္ေသာ ကစားနည္းျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္တြင္လည္း တစ္ေယာက္တည္း ကစားရသည္မွာ ပ်င္းစရာေကာင္းေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ဦး၊ သံုးဦး၊ ေလးဦး ကစားျခင္းက ပို၍ေခတ္စားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ႐ိုက္ခ်က္မ်ားယွဥ္၍ အနည္းဆံုးသူ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရသည္။ ထိုအခါ ကစားပြဲ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္လည္း တစ္ေယာက္တည္း ကစားျခင္းႏွင့္ မတူေတာ့ဘဲ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

ေဂါက္သီးကို တစ္ေယာက္တည္း ကစားရာတြင္ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈသေဘာတရားသည္ မေန႔ကမိမိႏွင့္ ဒီကေန႔မိမိ ယွဥ္ၿပိဳင္ရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အဖြဲ႔လိုက္ကစားရာတြင္ မိမိႏွင့္ အျခားသူမ်ား ယွဥ္ၿပိဳင္သည့္ သေဘာတရားသို႔ ေျပာင္းသြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုသို႔ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားရာတြင္ အႏိုင္ရေရးကိစၥပါလာေသာေၾကာင့္ ဤကိစၥကိုမူတည္၍ ျပက္လံုးတစ္ခုေပၚလာခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ျပက္လံုးဟုဆိုေသာ္လည္း အဖြဲ႔လိုက္ ေဂါက္သီးကစားရာတြင္ ဤသေဘာတရားကို မၾကာခဏေတြ႔ရတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေလာကတြင္ အႏိုင္ရရွိေရး အေရးႀကီးသည္ဟု ခံယူသူတစ္ဦးဦး ပါလာလွ်င္ ဤကိစၥမ်ားစြာ သိသာလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

အဆိုပါျပက္လံုးမွာ ကုိယ္ေကာင္းဖို႔မလို၊ သူပ်က္ဖို႔သာလိုသည္ ဆိုေသာ ျပက္လံုးျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ မိမိအခ်က္ေရ မ်ားသြားသည့္တိုင္ သူတစ္ပါးက မိမိထက္ပုိ၍ အခ်က္ေရမ်ားခဲ့လွ်င္ အႏိုင္ရႏုိင္ေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

စာေရးသူတို႔၏ လူ႔ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚတြင္လည္း အလားတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘ၀ဆိုသည္မွာ ခရီးရွည္ၿပိဳင္ပြဲႀကီးတစ္ခုျဖစ္ရာ ထိုၿပိဳင္ပြဲႀကီးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေဂါက္သီး႐ုိက္တတ္သူမ်ား ရွိသကဲ့သို႔ သူတစ္ပါးႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားေနသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ သူတစ္ပါးႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနသူမ်ားတြင္လည္း မိမိကုိယ္ကို ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားေနသူမ်ားႏွင့္ ကုိယ္ေကာင္းဖို႔မလို သူပ်က္ဖို႔သာ လုိသည္ဟု သေဘာထားေနသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ နယ္ပယ္တြင္ အာဏာ သို႔မဟုတ္ ၾသဇာ စသည္မ်ားမွာ အျမင့္မားဆံုး သေဘာတရားရွိေသာေၾကာင့္ ထိုနယ္ပယ္တြင္ သူပ်က္ဖို႔ အလို႔ငွာ အသက္ကိုပင္ လုပ္ႀကံသည္အထိ ေတြ႔ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ပညာရွင္တစ္ဦးကမူ ထိုသေဘာတရားသည္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳး မတူညီႏိုင္၊ အမ်ိဳးသားစ႐ုိက္လကၡဏာမ်ား ဆိုရာတြင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အနိမ့္အျမင့္သည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ကိုယ္ေကာင္းဖို႔မလို သူပ်က္ဖို႔သာလိုသည္ဟု သေဘာထားသူ မည္မွ်မ်ားျပားသနည္းဆိုေသာ အခ်က္ေပၚတြင္ မူတည္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ေပးဖူးပါသည္။ စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြရင္း အယ္ဒီတာတစ္ဦးက ျမန္မာတို႔သည္ အာဇာနည္ေန႔ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ၾကသည့္တိုင္ အခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အားနည္းျခင္းကို ယေန႔တုိင္ သင္ခန္းစာ မယူႏိုင္ၾကေသးပါဟု သံုးသပ္ခဲ့ပါသည္။ စာေရးသူ၏ဆႏၵမွာ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုးကို တစ္ေယာက္တည္း ေဂါက္သီး႐ုိက္သူမ်ားအျဖစ္သာ ျမင္ေတြ႔လုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

( The Voice Weekly ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၄၃ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )

ႏိုင္ငံေရးအခန္းက႑တြင္ - ကို၀မ္း

ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးအခန္းက႑တြင္ ျပည္သူသည္သာ အဓိကက်သည္။ ျပည္သူ၏ ဆံုးျဖတ္မႈသည္သာ အဓိကျဖစ္သည္။ ျပည္သူ၏ က႑ကလြဲ၍ မည္သူမွမရွိ။ ျပည္သူ၏အေပၚတြင္ မည္သူမွ မရွိေစရ။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို ျပည္သူႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည္။ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ လုပ္သားျပည္သူဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့ဖူးသည္။ လုပ္သားျပည္သူေခၚေခၚ ျပည္သူဟုပဲေခၚေခၚ လူထုလို႔ပဲသံုးသံုး ဒီႏိုင္ငံ၏ ေရေျမေပၚတြင္ မွီတင္းေနထိုင္ၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

ယင္းျပည္သူဆိုရာတြင္ ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမား၊ အစိုးရ၀န္ထမ္း (၀ါ) ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္း၊ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၊ လက္လုပ္လက္စား၊ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုးေစ်းသည္အားလံုး ပါ၀င္သည္။ အားလံုးသည္ ဒီႏိုင္ငံအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ လယ္သမားအား ကုိယ့္လယ္ကုိယ္ထြန္၊ ကုိယ့္စပါး ကုိယ္စိုက္၊ စပါးေရာင္းရတဲ့ေငြ ခင္ဗ်ားပဲရတာပဲဟု ေျပာ၍မရ၊ လယ္သမား စပါးမစိုက္လွ်င္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ငတ္သြားမည္။ အလားတူ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုးေစ်းသည္အား ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကုိယ္ ရင္းႏွီးၿပီးေရာင္း၊ အျမတ္ရေတာ့ ခင္ဗ်ားပဲဟု ေျပာ၍မရ။ ေစ်းသည္ေစ်းေရာင္းေနျခင္းသည္ ႏိုင္ငံ၏ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုကို လုပ္ကိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ံုးေတြ၊ အေဆာက္အအံုေတြ ေစာင့္တဲ့လံုၿခံဳေရး၊ စာေတြလိုက္ပို႔ရတဲ့ စာပို႔လုလင္၊ ႐ံုးတြင္းေတာက္တိုမယ္ရလုပ္ရတဲ့ ႐ံုးလုလင္ေခၚ မင္းေစကအစ မလိုအပ္ဘဲ ထားေနသည္မဟုတ္။ လုပ္ငန္းလုိအပ္ခ်က္အရသာ ခန္႔ထားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးပါသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း က်ရာတာ၀န္ထမ္းရြက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ဤကဲ့သုိ႔ လုပ္ငန္းအလႊာအသီးသီးရွိ လူပုဂၢိဳလ္အသီးသီးတို႔သည္ မိမိတို႔၏ က်ရာတာ၀န္ထမ္းေနခုိက္ ႏိုင္ငံရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအခန္းက႑၀ယ္ ဤအဖြဲ႔အစည္းက မပါ၍မရ။ အဓိကက်သည္။ ဟိုအဖြဲ႔အစည္းက မပါ၍မရ။ အဓိကက်သည္ ဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳးကို သံုးစြဲျခင္း မျပဳေစလိုပါ။ တစ္ဖြဲ႔တစ္စည္းကိုရည္ၫႊန္း မီးေမာင္းထိုးေပးျခင္းသည္ က်န္က႑အသီးသီး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြအား ေမွးမွိန္ေအာင္ ျပဳလုပ္လုိက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေသးသိမ္ေအာင္ ျပဳလုပ္လုိက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။

ထိုသူေတြေျပာသည့္ ႏိုင္ငံေရးအခန္းက႑ဆိုသည္က ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အခန္းက႑ကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုေသာစကားကစ၍ ရွင္းလိုပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ျပည္သူ႔အေရးျဖစ္သည္။ ဖြဲ႔စည္းပံုေတြ၊ တစ္ပါတီေတြ၊ ပါတီစံုေတြ၊ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ၊ ပါလီမန္ေတြ ဒါေတြက နည္းဗ်ဴဟာသာျဖစ္သည္။ မဟာဗ်ဴဟာသည္ ျပည္သူလူထု၏ လူမႈဘ၀ျမင့္မားေရးျဖစ္သည္။ မည္သည့္ဖြဲ႔စည္းပံုကိုမဆို ျပည္သူလူထုက အတည္ျပဳေပးရသည္။ ျပည္သူလူထု အတည္ျပဳေပးမွ တရား၀င္သည္။ သို႔မဟုတ္ ျပည္သူက ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ေရြးခ်ယ္တာ၀န္ေပးထားေသာ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ (ပါလီမန္အမတ္)ေတြႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ပါလီမန္က အတည္ျပဳေပးရသည္။ သို႔မွတရား၀င္ ျဖစ္သည္။

တစ္ပါတီစနစ္က်င့္သံုးေသာ ႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းပံုပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ပါတီစံုစနစ္ကို က်င့္သံုးေသာ ႏိုင္ငံပိုင္ ဖြဲ႔စည္းပံုပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသည္ ျပည္သူ႔ကုိယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းေသာပါလီမန္ သို႔မဟုတ္ လႊတ္ေတာ္မွာ အေျခစိုက္သည္။ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္မွသည္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္အထိ တည္တံ့ခဲ့ေသာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံမွာပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ယခင္ႏွင့္ယခု တစ္ပါတီစနစ္ကို က်င့္သံုးေသာ တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ ဗီယက္နမ္မွာပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ အိႏၵိယႏွင့္ အျခားပါတီစံုစနစ္ က်င့္သံုးသည့္ ႏိုင္ငံေတြမွာပဲၾကည့္ၾကည့္၊ အစၥလာမ္မစ္ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံမွာပဲၾကည့္ၾကည့္ ျပည္သူက မဲေပးေရြးခ်ယ္လိုက္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္ေတြႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ လႊတ္ေတာ္ (၀ါ) ပါလီမန္သည္ ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးအခန္းက႑ကို ဦးေဆာင္ဆံုးျဖတ္သည္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ဆုိေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားသည္သာ ယင္းႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္သည္။ မသက္ဆုိင္ေသာက႑က ပုဂၢိဳလ္ေတြမပါ၀င္။ ဒါက ျပည္သူ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္သည္။

ပါတီစံုႏိုင္ငံေရးတြင္ လခစားႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္း (၀ါ) အစိုးရအမႈထမ္းသည္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားႏွင့္ ကင္းရွင္းေအာင္ေနရသည္။ ပါ၀င္ပတ္သက္ျခင္း မရွိရ။ သူ၏အလုပ္က မိမိ၏တာ၀န္ကို သန္႔ရွင္းေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေရးသာျဖစ္သည္။ မဲေပးရန္ ႀကံဳလာေသာ္ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးႏွင့္အညီ လြတ္လပ္စြာ ဆံုးျဖတ္၍ မဲေပးခြင့္ရွိသည္။ မဲမေပးခြင့္ရွိသည္။ မဲေပးပါက မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာပါတီကို ေပးခြင့္ရွိသည္။ သူ႔အား မဲမေပးမေနရဟူ၍လည္းေကာင္း၊ မဲမေပးရဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေထာက္ခံမဲေပးပါဟူ၍လည္းေကာင္း၊ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ တိုက္တြန္းဖိအားေပး အက်ပ္ကုိင္ခြင့္မရွိ။ အကယ္၍ ဤသို႔ျပဳသူသည္ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး၏ အခြင့္အေရးကို ခ်ိဳးေဖာက္သူျဖစ္သည္။ ျပစ္မႈေျမာက္သည္။

အစိုးရအဖြဲ႔ကို ျပည္သူက ေရြးခ်ယ္ေသာ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ပါလီမန္က ဖြဲ႔စည္းေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ နီေသာအစုိးရ၊ ျဖဴေသာအစိုးရ၊ ၀ါေသာအစိုးရဟူသည္ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းလခစားႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္းမရွိပါ။ ျပည္သူ၏ ဆႏၵႏွင့္အညီ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ မည္သည့္အစိုးရမဆို၏ေအာက္တြင္ မိမိ၏တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ရန္သည္ လခစားႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္း၏ အလုပ္ျဖစ္သည္။

( The Voice Weekly ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၄၃ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )

Us Vs Them မွ We သို႔

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီေရးကို ေရွ႔တန္းမွ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးေနေသာ ႏုိင္ငံႀကီးအျဖစ္ အမ်ားစုက ခံယူထားၾကေသာ္လည္း မၾကာေသးမီက ဆီနိတ္တာ Webb ၏ ျမန္မာႏိုင္ငံခရီးစဥ္မွ ေပၚထြက္လာဖြယ္ရွိသည့္ ရလဒ္ေကာင္းမ်ားကိုမူ မလိုလားမႈမ်ား ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရေပသည္။ အဓိကအေၾကာင္းရင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အသစ္ေပၚထြန္းလာမည့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္သစ္ႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႔သစ္တို႔အေပၚတြင္ သေဘာထားမ်ား မတူညီၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

ဤေနရာတြင္ အေရးႀကီးေသာအခ်က္မွာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ေပၚေပါက္လာမည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးစနစ္သစ္ႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႔သစ္၏ ဂုဏ္သေရ (Legitimacy) သည္ ထိုအစိုးရသက္သက္ႏွင့္သာ သက္ဆုိင္သည္ဟု သေဘာထားမည္လား၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသား သန္းငါးဆယ္၏ ဂုဏ္သေရ၊ ကံၾကမၼာတို႔ႏွင့္လည္း သက္ဆုိင္သည္ဟု သေဘာထားမည္လားဆိုေသာ ႐ႈျမင္ပံုသေဘာထားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္၌ မည္သို႔ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔ တည္ရွိေနမည္ဆိုေသာအခ်က္မွာ ခန္႔မွန္းၾကည့္လွ်င္ ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ ထိုအစိုးရအဖြဲ႔၏ ဂုဏ္သေရကို ပုိမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္း၍ ကူညီလိုက္ျခင္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနျဖင့္ ကမၻာ့အလယ္တြင္ ဂုဏ္သေရရွိေသာ ႏိုင္ငံအျဖစ္ ျပန္လည္၀င္ဆံ့ႏိုင္ေရး၊ ျမန္မာႏုိင္ငံအေနျဖင့္ ရထိုက္ပါလ်က္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၾကာ မရရွိႏိုင္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံတကာကူညီေထာက္ပံ့မႈမ်ား ျပန္လည္ရရွိႏိုင္ေရး၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ဆံုး႐ံႈးေနေသာ ရရွိရန္မ်ား အျမန္ဆံုးရရွိေရး၊ ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး ျပန္လည္တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးပဋိပကၡကို ရပ္ဆုိင္းကာ ပိတ္ဆို႔မႈမ်ား ရပ္တန္႔ေစၿပီး ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ား တိုးတက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေရးတို႔ကို ေဆာင္ၾကဥ္းျခင္းျဖစ္သည္ဟု သေဘာထားႏိုင္ျခင္းရွိ၊ မရွိဆိုေသာ အခ်က္ျဖစ္ေပသည္။

Us Them ႐ႈေထာင့္မွၾကည့္လွ်င္မူကား ဆီနိတ္တာ Webb သည္ Them မ်ားႏွင့္ တက္ႂကြေသာ သံသမန္ဆက္ဆံေရး ထူေထာင္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ တက္ႂကြေသာ သံတမန္ဆက္ဆံေရးထူေထာင္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းမဟုတ္ဟု ယူဆေကာင္း ယူဆႏုိင္ပါသည္။ ပိတ္ဆို႔မႈမ်ား ရပ္ဆုိင္းျခင္းသည္ Them မ်ားအေပၚ ပိတ္ဆို႔မႈမ်ား ရပ္ဆိုင္းေပးျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ ပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈမ်ားကို ရပ္ဆုိင္းျခင္းမဟုတ္ဟု ယူဆေကာင္း ယူဆႏုိင္ပါသည္။

အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဂုဏ္သေရဆိုသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးပင္ျဖစ္ရာ ထိုအမ်ိဳးသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို အမွန္တကယ္လိုလားသူမွန္သမွ်သည္ အျဖဴအမည္းေထာင္ေခ်ာက္၊ Us Them ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွ ထြက္၍ တစ္ခုလံုးသေဘာ We ႐ႈေထာင့္သို႔ ေရႊ႔ေျပာင္းႏုိင္ေရးသည္ မ်ားစြာအေရးႀကီးေသာအခ်က္ ျဖစ္ေပသည္။ Us Them ႐ႈေထာင့္မွထြက္၍ We ႐ႈေထာင့္ကိုေျပာင္းၾကည့္လွ်င္ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေရး စနစ္သစ္ႏွင့္ အစိုးရသစ္တို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အားလံုး၏ ဘ၀ႏွင့္ သက္ဆုိင္သည္ကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါသည္။

ထိုႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႏွင့္ ထိုအစိုးရအဖြဲ႔သစ္၏ ဂုဏ္သေရကို ေကာင္းမြန္ေအာင္ မည္သို႔ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္ဟု We ႐ႈေထာင့္မွေန၍ ႐ိုးေျဖာင့္စြာေျပာဆိုခဲ့ပါလွ်င္ Rule of the game ကို ျပ႒ာန္းသူ တပ္မေတာ္ဘက္မွလည္း အေလးအနက္ စဥ္းစားလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ႐ိုးေျဖာင့္မႈတြင္ မျမင္ရေသာ အင္အားမ်ားရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ပါလွ်င္ ပို၍ပင္ စမ္းသပ္သင့္ပါသည္။ Us Them ႐ႈေထာင့္မွ We ႐ႈေထာင့္သို႔ ေျပာင္းလဲႏုိင္ေရးသည္ လက္ရွိတပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ေရးသာမက မ်ိဳးဆက္သစ္တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ပါ အေရးႀကီးသည္ျဖစ္ရာ ေဆာလ်င္စြာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ျခင္းသည္ အနာဂတ္အတြက္ အုတ္ျမစ္သစ္ခ်ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ဤဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးသည္ ႏွလံုးရည္အင္အား ႀကီးမားသူမ်ားသာ ေဆာင္ၾကဥ္းႏိုင္သည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေပသည္။

အယ္ဒီတာ (၂၄-၈-၂၀၀၉)

( The Voice Weekly ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၄၃ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )

ေျပာပါရေစခင္ဗ်ာ - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

ဒီပို႔စ္ကိုေရးရျခင္းရဲ႔ မူလရည္ရြယ္ခ်က္က ဒီအပတ္ထုတ္ The Voice Weekly ဂ်ာနယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ အမ်ားႀကီးပါလာတဲ့အတြက္ အဲဒီေဆာင္းပါးေတြကို ကူးယူတင္ေပးလုိက္တဲ့အေၾကာင္း အသိေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရးေနရင္း အေတြးေတြ ၀င္လာတာေၾကာင့္ ေခါင္းထဲကို အလုအယက္ တုိး၀င္လာေနတဲ့ အေတြးေတြကို အႏိုင္ေပးလိုက္တဲ့အေနနဲ႔ ေအာက္မွာပါတဲ့စာေတြကို ဆက္ေရးျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာကို ေျပာလိုပါတယ္။

လူဆိုတာ အသက္အရြယ္ကိုလုိက္ၿပီး စိတ္ခံစားမႈ၊ အေတြးအျမင္၊ ခံယူခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားတတ္တယ္ဆိုတာကို လက္ခံခဲ့တာ အေတာ္ေလးၾကာတဲ့ အသက္အရြယ္ကို ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ခါတစ္ေလမွာ အျခားလူေတြထက္မ်ား ေျပာင္းလဲမႈမ်ားတတ္သလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ အနီးစပ္ဆံုးအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ အခန္းကိုေတာင္ အနည္းဆံုး တစ္လတစ္ခါေလာက္ decoration ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့လူ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလဆိုရင္ ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ေလာက္နဲ႔ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို အခန္းျပင္ဆင္မႈကို လုပ္တတ္ပါတယ္။ စားပြဲေတြကို ဟိုေနရာကေန ဒီေနရာကိုေရႊ႔၊ ပန္းအိုးေတြကို ဒီေနရာကေန ဟိုေနရာကိုေရႊ႔၊ စာအုပ္ပံုေတြကို ဒီေနရာကေန ဟုိေနရာကိုေျပာင္း၊ တီဗီၾကည့္တဲ့အခန္းကို ဟိုဖက္လွည့္ရာကေန ဒီဖက္လွည့္တဲ့ပံုစံေျပာင္း စသည္ျဖင့္ စံုလို႔ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ မင္းက ေတာ္ေတာ္ကုိ ဂနာမၿငိမ္တဲ့ေကာင္ပဲတဲ့။ ထားပါေတာ့ေလ။ ဒါက သူတို႔သေဘာထားပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ပံုစံတစ္မ်ိဳးတည္းမွာ တစ္သမတ္တည္း အေျပာင္းအလဲမရွိေနရတာကို လံုး၀မႏွစ္သက္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာသလို ဂနာမၿငိမ္တဲ့လူေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကုိယ္တိုင္သိပါတယ္။ ရွင္းမျပခ်င္လို႔ ရွင္းမျပတာပဲ ရွိပါတယ္။

မဆိုင္တာေတြက ပါလာျပန္ပါတယ္။ ဆိုင္တာကိုဆက္ပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က သူလိုကုိယ္လိုပါပဲ ပံုျပင္ေတြထဲက သူရဲေကာင္းေတြကို အားက်ခဲ့ရတယ္။ နည္းနည္းေလး အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြထဲက လူစြမ္းေကာင္းေတြကို အားက်ၿပီး ႐ူးသြပ္ခဲ့ရျပန္ေရာ၊ ေဟာ... နည္းနည္းေလး သိတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြ၊ ၀တၳဳေတြထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို အတုယူအားက်ရျပန္ေရာ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေျပာင္းလာလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္အားက်ခဲ့ရတာေတြက နည္းမွမနည္းတာကလား။ အခုမွသာ ဘယ္သူ႔ကိုအားက်တယ္ ဘယ္၀ါ့ကို အားက်တယ္ဆိုတာမ်ိဳး သိပ္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္သြားတာပါ။ ဒါေတာင္ အေမရိကန္သမၼတသစ္ ဘားရက္အိုဘားမားကို ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ သူ႔အေၾကာင္းေတြလိုက္ရွာဖတ္၊ သူ႔သတင္းေတြ နားေထာင္လိုက္၊ စာေစာင္ေတြမွာ ဖတ္လိုက္နဲ႔ အေတာ္ေလးကို သေဘာက်ေနမိျပန္တယ္။ သူ႔လိုျဖစ္ခ်င္တာလားဆိုေတာ့လည္း ေ၀၀ါး၀ါးပဲ။ ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္တာလဲ။ သူ႔ရဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကို သေဘာက်တာလား။ ဒါလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူဘာပဲလုပ္လုပ္ ကုိယ့္အတြက္ ဘာမွအက်ိဳးသက္ေရာက္တာမွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားလည္းမဟုတ္။ အေမရိကန္သရဏံဂစၦာမိဆိုၿပီး အလံုးစံုအားကိုး ကုိးကြယ္တဲ့လူလည္းမဟုတ္။ ဒါဆိုရင္ ဘာကိုသေဘာက်တာလဲ။ အေမရိကန္သမၼတျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ဘ၀ကို ေလးစားအားက်တာလား။ ဒီေမးခြန္းမွာလည္း ေသခ်ာေရရာတဲ့အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ယေန႔ကမၻာမွာ အေရးအပါဆံုး၊ ေပၚျပဴလာအျဖစ္ဆံုး၊ နာမည္အႀကီးဆံုးလူ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။

ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက အသက္အရြယ္အလိုက္ ေျပာင္းလဲလာတာကိုပါ။ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတာက အေျခအေနကိုလိုက္ၿပီးလည္း စိတ္၀င္စားမႈေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ေက်ာင္းသားဘ၀က တိုးတက္ေရးစာေပေတြ၊ အဆိုအမိန္႔ေတြ၊ လမ္းၫႊန္ခ်က္ေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ရသစာေပေတြ၊ ဗဟုသုတစာေပေတြကို တစိုက္မတ္မတ္ ဖတ္မိျပန္ပါေရာ။ အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ့ဆုိင္တဲ့ စာေပေတြ၊ လတ္တေလာျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ကမၻာ့သတင္းေတြ၊ အလုပ္ခြင္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေလ့လာလိုက္စား ဖတ္႐ႈျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ နည္းနည္းေလး အသက္အရြယ္ေလးလည္းရ၊ အလုပ္ခြင္မွာလည္း ထုိက္သင့္တဲ့အဆင့္ေလးတစ္ခုကို ေရာက္လာေတာ့ တရားစာေပေတြကိုလည္းဖတ္ျဖစ္တယ္၊ ေခါင္းေဆာင္မႈစာေပဆိုလည္း ဖတ္တာပဲ၊ ဗဟုသုတဆုိင္ရာလည္း ရွာဖတ္တာပဲ၊ ရသဆိုင္ရာလည္း ႀကိဳက္ေနျပန္တာပဲ၊ ကိုယ့္ရဲ႔အလုပ္ကို အေထာက္အကူျပဳတဲ့ ပညာရပ္ဆုိင္ရာစာေပေတြကိုလည္း မဖတ္မျဖစ္ ဖတ္ရျပန္ေရာ။ အခုအခ်ိန္မွာ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္လိုစာမ်ိဳးကိုပဲ ဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ အစြဲအလန္းစိတ္မရွိေတာ့တာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အေၾကာင္းအရာ၊ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားတဲ့အတြက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ၾကက္သြန္နီေစ်းတက္တဲ့ အေၾကာင္းေရာ၊ ၾကက္ဥအတု ကိစၥေရာ၊ ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲအေၾကာင္းေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔သက္ဆုိင္ေနတာေတြေရာ၊ ရသစာေပနဲ႔ဆိုင္တာေတြေရာ၊ ကဗ်ာလိုလို စာလိုလိုေတြေရာ၊ ဆံုးမစာေတြေရာ၊ ဟာသစာေပေတြေရာ၊ စံုစီနဖာ ျဖစ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အ႐ူးလြယ္အိတ္လိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မလားမသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တိုင္ကလည္း အ႐ူးေတြလို ဟိုဟာေတြ႔ ဟိုဟာစိတ္၀င္စား၊ ဒီဟာေတြ႔ရင္ ဒီဟာစိတ္၀င္စား ျဖစ္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။

တစ္ပတ္တစ္ပတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္က (၉)ေစာင္ရွိပါတယ္။ ဒါက ပံုမွန္၀ယ္ဖတ္ေနတဲ့ အေရအတြက္ပါ။ စာအုပ္ဆိုင္မွာ စိတ္၀င္စားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ထိုင္ဖတ္တဲ့စာေစာင္ေတြ မပါပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ စာအုပ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ဖတ္ရင္း သိမ္းထားသင့္တယ္ထင္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ႔ရင္ ထပ္ၿပီး၀ယ္လာျဖစ္တာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ေန႔စဥ္ဖတ္တာက ျမန္မာ့အလင္းရယ္၊ The New Light of Myanmar ရယ္ပါ။ လစဥ္မွာၿပီးဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္းက သံုးမ်ိဳးေလာက္ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေျပာရတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ေပးေနတဲ့ ပို႔စ္ေတြဟာ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႔ ေျပာသလို ကုိယ္ပိုင္ပို႔စ္ အင္မတန္နည္းပါတယ္။ အားလံုးနီးပါးေလာက္ဟာ စာအုပ္ေတြထဲကေန ျပန္ကူးၿပီး တင္ေပးေနတာပဲကြာလို႔ ေျပာၾကတာလည္း မွန္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေျပာတဲ့အတြက္လည္း စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ၀မ္းေတာင္သာေသးတယ္လို႔ဆိုရင္ အဲဒီလုိေျပာတဲ့လူေတြက သူတို႔ကို အရြဲ႔တုိက္တယ္လို႔ ထင္သြားႏိုင္လို႔ မေျပာတာပါ။ ဆိုခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ဒီလို ျပန္ကူးၿပီးတင္ေပးေနတဲ့ပို႔စ္ေတြဟာ ဟုိစာေစာင္ဖတ္လိုက္၊ အဲဒီထဲမွာ ပါတဲ့ဟာကို အလြယ္တကူေလး ကြန္ပ်ဴတာမွာျပန္႐ုိက္ၿပီး ကူးတင္လိုက္လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္သမွ် စာေစာင္ေတြထဲကသာ ပါသမွ်ကို ျပန္ၿပီးကူးတင္ေပးမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို ပို႔စ္အခု ၂၀ ေလာက္ တက္ပါလိမ့္မယ္။ အနည္းဆံုးပါ။ အဲဒီေလာက္လည္း ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ တင္ေပးတဲ့ဟာေတြဟာ ေတြ႔ကရာစာေတြကို ပို႔စ္ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ တင္ေပးေနတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို ပံုမွန္ဖတ္ေနတဲ့လူေတြဆိုရင္ သိပါတယ္။ ဖတ္ျဖစ္တဲ့အထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို၊ အဲဒီလို ႀကိဳက္တဲ့အထဲကမွ အျခားလူေတြအတြက္လည္း ဖတ္ၿပီးရင္ တစ္ခုခု က်န္ေစမယ့္ စာေတြကိုပဲ ေရြးၿပီး တင္ေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္စာေစာင္၊ ဘယ္မဂၢဇင္းကိုမွ ေၾကာ္ျငာေပးေနတာ မဟုတ္သလို၊ သူတို႔ကို အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရး လုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါ။ ဘယ္မဂၢဇင္း၊ ဘယ္စာေစာင္နဲ႔မွ မရင္းႏွီးသလို စာေပနယ္က ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း သိကၽြမ္းခင္မင္ျခင္း မရွိပါဘူး။ ဘယ္စာေစာင္မွာမွလည္း ကၽြန္ေတာ္စာေတြေရးၿပီး စာမူပို႔ေနတာ မရွိသလို၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြလည္း မရွိပါဘူး။ စာမူေတြကို ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကူးေရးၿပီးတင္ေနတာ အခန္႔မသင့္ရင္ မူပိုင္ခြင့္ဆိုတာေတြဘာေတြနဲ႔ ၿငိစြန္းႏိုင္ပါေသးတယ္။

မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာရပါဦးမယ္။ မေျပာခ်င္ဘူးဆိုတာက အျခားလူေတြကို ထိခိုက္မွာစိုးတဲ့အတြက္ပါ။ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ခံယူခ်က္ကို ေျပာပါမယ္။ မတူညီတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးထားပါတယ္။ ဥပမာဗ်ာ - အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ ဟမ္ဘာဂါ ႀကိဳက္တာဟာ သူ႔ကုိယ္ပိုင္အခြင့္အေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ျမန္မာတစ္ေယာက္ ငါးပိရည္က်ိဳ ႀကိဳက္တာလည္း ျမန္မာ့အခြင့္အေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကို အေမရိကန္ေတြစားတဲ့ ဟမ္ဘာဂါဟာ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီၫြတ္ဘူး၊ ကယ္လိုရီေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္၊ ဘာေတြက ေရရွည္စားရင္ ဘာျဖစ္ႏိုင္တယ္စတာေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ျမန္မာေတြစားတဲ့ ငါးပိရည္ဆိုတာ အင္မတန္ညစ္ပတ္တယ္၊ အနံ႔အသက္ကလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး၊ နံေစာ္ေနတာပဲစသည္ျဖင့္ ေျပာလာရင္လည္း လက္ခံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကန္လည္း သူႀကိဳက္တာ သူစားသလို၊ ျမန္မာလည္း ျမန္မာႀကိဳက္တာျမန္မာစားတယ္၊ ဒါပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ႀကိဳက္တာ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေျပာလိုဘူးဆိုတာကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ အဲ... ဒါေပမယ့္ သူ႔ေနရာနဲ႔သူေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႔လြတ္လပ္ခြင့္၊ ကုိယ့္ရဲ႔အခြင့္အေရးဟာ အျခားလူအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ဖို႔ေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။ အေမရိကားမွာလုပ္တဲ့ ညစာစားပြဲမွာ ငါးပိရည္က်ိဳစားခ်င္တယ္လို႔ မပူစာပါနဲ႔။ အဲဒီလိုပဲ ကုိယ့္ဘာသာယူလာၿပီး အဲဒီညစာစားပြဲမွာလည္း ပါလာတဲ့ ငါးပိရည္က်ိဳကို ခ်မစားပါနဲ႔။ အေမရိကန္ကလည္း ထို႔အတူပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာလိုပဲ က်င့္ႀကံရပါမယ္။

ေျပာခ်င္တာကိုဆက္ပါမယ္။ အထက္မွာေျပာခဲ့သလို အခ်ိဳ႔ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ဟာ ကုိယ္ပိုင္ဖန္တီးမႈမရွိဘူး။ စာအုပ္ေတြထဲကဟာေတြကိုပဲ ျပန္ကူးၿပီး တင္ေပးေနတာပဲလို႔ ေျပာၾကတာကို ဆက္ခ်င္တာပါ။ ကုိယ္ပိုင္ ဖန္တီးမႈဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။ စာအုပ္ထဲက ပါတဲ့ဟာေတြမဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္စိတ္ကူးထဲမွာ ရွိသမွ်ကိုခ်ေရးျပတာဟာ ကိုယ္ပုိင္ဖန္တီးမႈလား၊ ကိုယ္ေန႔စဥ္ႀကံဳေနရတာေတြကို ျပန္ေရးျပတာဟာ ကုိယ္ပိုင္ဖန္တီးမႈလား၊ စာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္ၿပီး အဲဒီစာအေပၚမွာ ကုိယ္ဘယ္လို ထင္ျမင္တယ္၊ ယူဆတယ္ဆိုတာကို ျပန္ေရးျပေနတာဟာ ကုိယ္ပိုင္ဖန္တီးမႈလား။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေစာ္ကားလိုျခင္းမရွိဘဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္။ အဲဒီေလာက္ လြယ္တဲ့အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းဘာမွ မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔စဥ္တပည့္ေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ရယ္စရာေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳေတြမွ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေန႔စဥ္ ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳေနရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေရးရင္ေတာင္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို ေရးလို႔ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး ခံစားမိတဲ့၊ ေတြးမိတဲ့ အေတြးေတြကို ေရးဖို႔လား။ ပိုေတာင္မ်ားေသးတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္သမွ်စာေတြကိုသာ ေတြးမိတဲ့ဟာေတြ ေရးရမယ္ဆိုရင္ ေဘးမွာ ကြန္ပ်ဴတာ႐ုိက္ဖို႔ စာေရးမ ေလးေယာက္ေလာက္ ေခၚထားရလိမ့္မယ္။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြစားတယ္၊ ဘယ္ဆိုင္ကိုေရာက္ျဖစ္တယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔တယ္၊ ဘာသတင္းေတြၾကားတယ္၊ ဘာေတြက ဘယ္ေစ်းႏႈန္းရွိတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ေရးတတ္ပါတယ္။ တမင္မေရးတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးရင္ေရာ ခင္ဗ်ားတို႔က စိတ္၀င္စားမယ္လို႔ထင္လို႔လား။ အျခားဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ အဲဒါမ်ိဳးေတြ လုိက္ဖတ္လို႔ ရေနတာပဲ။ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ေတြကို သြားဖတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ဖတ္ရမယ္မထင္ပါဘူး။ အဲဒီလို ေရးေနတဲ့လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေစာ္ကားတာမဟုတ္ေၾကာင္း ထပ္မံေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ေစာ္ကားသလို၊ ေစာင္းေျမာင္းသလို ျဖစ္ေနရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ တရား၀င္ အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရည္ရြယ္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ကို လူတန္းစားေပါင္းစံု၊ အသက္အရြယ္ေပါင္းစံု ေရးၾကပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ပါ။ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင့္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႔ကိုယ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ဂ္ေရးရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက အျခားလူေတြနဲ႔ တူခ်င္မွတူပါလိမ့္မည္၊ ထို႔အတူ ဘေလာ့ဂ္ဆိုေသာအဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္၏ ဖြင့္ဆိုခ်က္သည္လည္း အျခားသူမ်ားႏွင့္ ကြဲလြဲေကာင္းကြဲလြဲေနပါလိမ့္မည္။

ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးသနည္း။ ပထမဆံုး ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ဖတ္ဖို႔အတြက္ပါ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့စာေတြကို ဗလာစာအုပ္မွတ္စုထဲမွာ ကူးေရးရတာထက္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔႐ိုက္ရတာက ပိုျမန္ၿပီး ပိုသက္သာလို႔ပါ။ အဲဒီအတြက္ သြားေလရာကို မွတ္စုစာအုပ္ႀကီးေတြ သယ္သြားရတဲ့ဒုကၡ၊ အဲဒီမွတ္စုစာအုပ္ေတြကို ေရစို၊ ျခကိုက္၊ ပုိးစားမျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရတဲ့ကိစၥ၊ ငွားၿပီးျပန္မေပးမွာေၾကာက္ရတဲ့ဒုကၡေတြကေန ကင္းေ၀းသြားပါတယ္။

ေနာက္ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္သားသမီးေတြကို ျပခ်င္လို႔၊ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဒီဘေလာ့ဂ္ကို သူတို႔ေတြဖတ္ေစခ်င္လို႔ ေရးပါတယ္။ ဘယ္လိုစာေတြဖတ္ပါဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မေျပာေတာ့ဘဲ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ဖတ္ခုိင္းခ်င္လို႔ပါ။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ၀ါသနာခ်င္း၊ စ႐ိုက္ခ်င္း၊ စိတ္၀င္စားမႈခ်င္း မတူရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္၊ ဘာေတြစိတ္၀င္စားခဲ့တယ္ဆိုတာကို အနည္းဆံုးေတာ့ သူတို႔ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ေရးပါတယ္။ အခ်ိဳ႔ေတြဟာ စာအုပ္ဖတ္ရမွာကို တီေကာင္ကို ဆားနဲ႔တို႔သလို အင္မတန္ ၀န္ေလးပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ေတြကို မဖတ္ခိုင္းေတာ့ဘဲ ေကာင္းမယ္ထင္တာေလးေတြကို ဘေလာ့ဂ္မွာတင္ေပးပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဘယ္ပို႔စ္ေလးကိုဖတ္ၾကည့္စမ္းပါဆိုၿပီး သူတို႔ကို ၫႊန္းလိုက္ပါတယ္။ အမ်ားစုဟာ အြန္လိုင္းေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ နပန္းလံုးေနၾကသူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔နားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘေလာ့ဂ္ကို၀င္ဖတ္ဖို႔ေလာက္ကိုေတာ့ အခ်ိန္ေပးၾကပါတယ္။ တကူးတက စာအုပ္ကို မဖတ္ၾကေပမယ့္ အြန္လိုင္းေပၚက ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာေတြကို ဖတ္ဖို႔အတြက္ေတာ့ သူတို႔ေတြ အခ်ိန္ေပးၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆိုရင္ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္မွာ တက္ေနတဲ့ ပို႔စ္အသစ္ဟာ ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္မွာေတာ့ မင္းကိုေဆာ္ထားတယ္ကြ ဆိုတာမ်ိဳးကို သူတို႔က လက္တို႔တတ္ပါေသးတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ စာအုပ္ေတြဖတ္တဲ့ေနရာမွာသာ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ေတြထက္ အေရအတြက္ မ်ားခ်င္မ်ားပါမယ္။ အြန္လုိင္းေပၚမွာရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ၊ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့ သူတို႔ပံုမွန္ဖတ္ေနက် စာမ်က္ႏွာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အဆမ်ားစြာ မ်ားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အင္တာနက္သံုးတဲ့အခ်ိန္က်မွ ဖတ္ရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အကုန္လံုးကို မဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလး ေလးငါးဆယ္ခုကိုသာ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ အေျပးအလႊားဖတ္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ကြန္နက္ရွင္းမေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔မ်ားႀကံဳရရင္ အင္မတန္ကို စိတ္ညစ္ရပါေသးတယ္။ နဂိုက စာဖတ္ဖို႔ရည္ရြယ္ထားတာေလးပါ ေပ်ာက္သြားေလာက္ေအာင္ကို စိတ္ညစ္ခဲ့ရတာေတြကလည္း နည္းမွမနည္းတာ။

ေနာက္တစ္ခုက ကုိယ္တင္ခ်င္တဲ့ပို႔စ္ကို ကိုယ္တင္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ တင္လို႔ရတဲ့အတြက္ ဘေလာ့ဂ္ေရးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခါ စိတ္ညစ္တဲ့ပို႔စ္ေရးလို႔ရပါတယ္။ ေပ်ာ္ေနတဲ့အခါ ေပ်ာ္တဲ့အေၾကာင္း ေရးလို႔ရပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အျမင္မၾကည္ျဖစ္ေနရင္ အဲဒီလူအေၾကာင္းကို ဘေလာ့ဂ္ေရးၿပီး ရင္ဖြင့္လို႔ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ေရးၿပီးတင္လိုက္တဲ့ပို႔စ္ကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေစာင့္စရာမလိုဘဲ ခ်က္ခ်င္းျမင္ေတြ႔ခြင့္ရတာကို သေဘာက်လို႔ ေရးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ္တင္ထားတဲ့၊ ကုိယ္စုထားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို အျခားသူေတြကို အလြယ္တကူ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေ၀မွ်ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဘေလာ့ဂ္ေရးပါတယ္။ ကဲ... ျမင္တယ္မဟုတ္လား။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကေဘာက္တိကေဘာက္ခ်ာႏိုင္လုိက္ပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ အေၾကာင္းရင္းေတြပါလဲ။

အေပၚကဟာေတြက ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ဂ္ေရးရျခင္းရဲ႔ အဓိကအေၾကာင္းေတြပါ။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရးပါတယ္။ သူမ်ားေတြစိတ္၀င္စားစား၊ မ၀င္စားစား ပို႔စ္တင္ပါတယ္။ ကုိယ္ႀကိဳက္အေၾကာင္းအရာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ အျခားသူေတြက ေရးစမ္းပါဦးလို႔ တုိက္တြန္းတဲ့ (အမွန္က ေျမႇာက္ေပးၿပီး ညာခုိင္းၾကတာပါ) အေၾကာင္းအရာေတြကို ပို႔စ္တင္ပါတယ္။ သူမ်ားအႀကိဳက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို အျခားသူေတြကိုပါ မွ်၀ခံစားေစခ်င္တဲ့အတြက္ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြ ေရးပါတယ္။ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာရဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္က ပို႔စ္အားလံုးရဲ႔ ၈၀% ဟာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရသလို အျခားလူေတြကိုလည္း ဖတ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ တင္ေပးထားတဲ့ဟာေတြပါ။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚတင္မွေတာ့ အျခားလူေတြကို ဖတ္ရေအာင္ေပါ့ဟဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားက ရယ္ခ်င္ဦးမယ္ထင္ပါတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔ အဲသလိုေျပာရသလဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔ကို ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေရးဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္ (၂)နာရီေလာက္ ေပးရပါတယ္။ ဒီအတိုင္းဖတ္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက ရယ္ခ်င္ရယ္ေနပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေန႔ကို အခ်ိန္(၂)နာရီေလာက္ ေပးရတာမ်ား ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္လုိ႔ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ တကယ့္ကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာသင္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ တစ္ပတ္ကို တနလၤာကေန ေသာၾကာေန႔အထိ ငါးရက္လံုး စာသင္ရပါတယ္။ အတန္းငယ္ေလးေတြကို စာသင္ရတာဆိုရင္လည္း အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ အခုဟာက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္သင္ရမယ့္ ေနာက္တစ္ေန႔ သင္ခန္းစာအတြက္ ျပင္ဆင္ရတာ အင္မတန္ ပင္ပန္းပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အခ်က္အလက္တစ္ခုကို အေသမွတ္ထားၿပီး သင္ၾကားေပးလို႔ရတဲ့ သမုိင္း၊ ပထ၀ီတို႔လို ဘာသာရပ္ေတြသင္ရတာ မဟုတ္ဘဲ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာေနတဲ့ အုိင္တီနည္းပညာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သင္ၾကားေနရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေျပာဖို႔အတြက္ ကုိယ္တုိင္က အၿမဲတေစေလ့လာ ဆည္းပူးေနရတာျဖစ္ပါတယ္။ ( မွတ္ခ်က္။ သမုိင္း၊ ပထ၀ီစေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကို ေစာ္ကားျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးအရ ဥပမာေပးလိုျခင္း သက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။ )

႐ံုးဖြင့္ရက္ျဖစ္တဲ့ တနလၤာကေန ေသာၾကာေန႔အထိမွာ ေန႔စဥ္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကုိယ္ပိုင္ခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီေလာက္ကေန စတင္ပါတယ္။ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွား အားကစားလုပ္ဖို႔အတြက္နဲ႔ ေရးမိုးခ်ိဳး။ ထမင္းစားဖို႔အတြက္က အခ်ိန္ (၂) နာရီေလာက္ ေပးရပါတယ္။ ၿပီးရင္ စာအုပ္ဆုိင္သြားၿပီး မွာထားတဲ့ဂ်ာနယ္ေတြယူ၊ ဆုိင္မွာ ဖတ္စရာရွိတာဖတ္တာက နာရီ၀က္၊ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ကုန္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုရပ္ျဖစ္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ပံုမွန္အားျဖင့္ တစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးရပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ေနတဲ့လူငယ္ေတြကိုပဲ ျမင္ဖူးတဲ့လူေတြအတြက္ကေတာ့ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႔ခ်င္စရာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အဲဒီလို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရတဲ့အခ်ိန္ဟာ တကယ့္ကို အဖိုးတန္လွပါတယ္။ သတင္းစံု (တစ္ခါတစ္ေလလည္း အတင္းစံုေပါ့) ၾကားရပါတယ္၊ နည္းပညာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကတာကို နားေထာင္ရပါတယ္။ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာျပပြဲရွိတယ္၊ ဘာပြဲေတာ္ရွိတယ္ဆိုတာလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေန ၾကားရတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေရွ႔မီေနာက္မီ အဘိုးႀကီးေတြေရာက္လာတတ္ၿပီး သူတို႔ဆီကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိမမီလုိက္တဲ့ သမုိင္းေတြ အမ်ားႀကီး နားေထာင္ရပါတယ္။ အင္မတန္မွကို စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘာမွေထြေထြထူးထူး မေျပာျဖစ္ရင္ေတာင္ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းေနတာေတြကို ခဏတာ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ အနားယူလုိက္ရသလို ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ စိတ္ေက်နပ္သြားပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ျပန္လာရင္ အင္တာနက္သံုးတာက (၂/၃)နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးရပါေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တေမ့တေမာနဲ႔ ဒီထက္ ပိုသြားတာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အခန္းကိုလည္းျပန္ေရာက္ေရာ အနည္းဆံုးက ည ၁၀ နာရီ၊ ၁၁ နာရီျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ေန႔သင္ရမယ့္စာေတြကို အရင္ဖတ္ရပါတယ္။ အဲဒီသင္ခန္းစာ သင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေျပာဖို႔အတြက္ အင္တာနက္ကေန ေဒါင္းလုဒ္ခ်လာတာရွိရင္ ဘာသာျပန္ရပါေသးတယ္။ မသိတဲ့စာလံုးေတြရွာရ၊ အနက္မထင္တဲ့ဟာေတြကို စဥ္းစားရနဲ႔ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိပါဘူး။ နက္ျဖန္သင္ရမယ့္ သင္ခန္းစာကို ေက်ညက္ေအာင္ဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ျပင္ဆင္ၿပီးၿပီဆိုမွ စိတ္ကေပါ့သြားတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆိုရင္ အိမ္စာစစ္ဖို႔ စာအုပ္ေတြပါလာတဲ့အခါ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို စစ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးရပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြၿပီးၿပီဆိုမွ စာဖတ္ျခင္းလုပ္ငန္းကို စတင္ႏိုင္ပါတယ္။ သတင္းစာေတြကို အရင္ဖတ္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ပါတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို မွတ္ထားၿပီး ဖတ္ရတာပါ။ ၿပီးၿပီဆိုမွ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ေပးဖို႔ အေၾကာင္းအရာေရြးၿပီး ပို႔စ္ေတြေရးရတာပါ။ အကုန္ၿပီးလို႔ အိပ္မယ္ဆိုၿပီး နာရီၾကည့္မိတဲ့အခါ နာရီလက္တံအတိုေလးဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ နံပါတ္ ၁၂ နဲ႔ ၆ ရဲ႔ ဘယ္ဖက္မွာ မရွိခဲ့ဖူးပါ။ အၿမဲတမ္း ညာဖက္ျခမ္းမွာ ရွိေနတာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္စက္ရပါတယ္။

ညဥ့္နက္မွ အိပ္တဲ့အတြက္ ေနာက္ေန႔က်ရင္ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ရတယ္လို႔မ်ား မေအာက္ေမ့လိုက္ပါနဲ႔။ ထခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မထခ်င္သည္ျဖစ္ေစ မနက္ ၈ နာရီဆိုတာနဲ႔ ႐ံုးတက္ေနရပါၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္လားမသိပါဘူး စေနေန႔လိုမ်ိဳးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ အိပ္ယာထခ်ိန္ဟာ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီ၊ သို႔မဟုတ္ ၁၂ နာရီ၀န္းက်င္မွ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မသိတဲ့လူေတြမ်ား အဲဒီလိုေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာခဲ့ရင္ အေတာ္ကိုအပ်င္းႀကီးတဲ့ေကာင္လို႔ ေျပာၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆိုရင္ ေန႔လည္စာကို ၁ နာရီ ၂ နာရီေလာက္မွ ထစားတာပါ။ အဲဒီလို အိပ္လိုက္တဲ့အတြက္ တစ္ပတ္လံုး အိပ္ေရးပ်က္ထားတာေတြဟာ ျပန္မ်ားျပည့္သြားသလားမသိပါဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းေတာ့ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီလိုထင္တဲ့အတြက္ ေက်နပ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

စာလည္းအေတာ္ကို ရွည္သြားပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အခုလို စာအုပ္ေတြ၊ စာေစာင္ေတြထဲကေန ျပန္ကူးၿပီး ပို႔စ္ေတြ တင္ေပးေနတာဟာ က်န္တဲ့လူေတြ ဖတ္ေစခ်င္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္မိရင္လည္း တစ္ခုခု က်န္ခဲ့မယ္ထင္လို႔ ျပန္႐ိုက္ၿပီးတင္ေပးတာပါ။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ၿပီးရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ဖတ္စရာရွိတာဖတ္တယ္၊ မွတ္စရာရွိတာမွတ္တယ္ ဒါပဲျဖစ္ပါတယ္။ အခုလို လက္အေညာင္းခံ၊ ဇက္ေၾကာအတက္ခံ၊ အခ်ိန္အကုန္ခံၿပီး ပို႔စ္ေတြ တင္ေပးေနတာဟာ အျခားလူေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္ဖတ္သလို ဖတ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္၊ ကၽြန္ေတာ္သိသလို သိေစခ်င္တဲ့အတြက္ တင္ေပးေနျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

အခုလို စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္အံထုတ္ထားတာေတြကို ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးစကားဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ခံစားခ်က္တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ျမင္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို စိတ္၀င္တစားဖတ္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ပို႔စ္ေတြ တင္ေပးေနဦးမွာပါ။ အဲဒီလို ဆက္တင္ေပးေနျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ လူကိုယ္တိုင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အီးေမးလ္နဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ေသာ္လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေပးၾကတဲ့လူေတြေၾကာင့္ပါ။ သူတို႔ေတြရဲ႔ ေကာင္းတယ္ကြာ၊ မိုက္တယ္ကြာ၊ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္ကြ၊ ဆက္လုပ္ပါ၊ သေဘာက်တယ္ စတဲ့စကားလံုးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမာက္ျမားစြာေသာ အားအင္ေတြကို ျဖစ္ေစပါတယ္။

အဲဒီလိုဆိုတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေ၀ဖန္ၾကသူေတြကို ကၽြန္ေတာ္က မုန္းတီးေနတယ္လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါ။ အနက္ေရာင္ ၀တ္စံုေပၚတြင္ အျဖဴစင္းေလးမ်ားပါျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုေပၚတြင္ အနက္ေရာင္စင္းေလးမ်ား ပါျခင္းသည္လည္းေကာင္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါသည္။ တစ္မ်ိဳးၾကည့္ေကာင္းေစပါသည္။ ထို႔အတူ အုန္းထမင္း၊ ေထာပတ္ထမင္းေကၽြးရာတြင္ သရက္ခ်ဥ္သုပ္ေလး ပါျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ၾကက္ဆီျပန္၊ ၀က္ဆီျပန္ဟင္းေတြႏွင့္ ေကၽြးေသာထမင္း၀ိုင္းတြင္ ငါးပိရည္ခ်ိဳေလးႏွင့္ အတို႔အျမႇဳပ္ေလးမ်ားပါျခင္းသည္လည္းေကာင္း ပိုမိုၿမိန္ေစသည္ကို သတိျပဳမိလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ ယခုလည္းထိုသို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေ၀ဖန္ၾကသူမ်ား၊ ႐ံႈ႔ခ်ၾကသူမ်ားသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ပါ၀င္ေရးျခယ္ေပးေနၾကေသာ အနက္ေရာင္စင္းေလးမ်ား၊ အျဖဴေရာင္စင္းေလးမ်ား၊ သရက္ခ်ဥ္ေလးမ်ားျဖစ္သည္ဟု ခံယူထားပါေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း အေလးအနက္ ေျပာပါရေစခင္ဗ်ာ။

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။

ည ၁၀ နာရီ ၅၇ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ နိမိတ္ဖတ္ ပညာရွင္မ်ား - တာရာမင္းေ၀

နိမိတ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို အဘိဓာန္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္ခဲ့ဘူးပါဘူး။ ေဗဒင္က်မ္းေတြထဲမွာ မၾကာခဏ ေတြ႔ဖူးေပမယ့္ အဲဒါကိုလည္း အမွတ္တမဲ့ပါပဲ။ ေရွ႔ျဖစ္လာမယ့္ အေျခအေနတစ္ရပ္အတြက္ မူတည္ေကာက္ယူရတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုလို႔ပဲ အၾကမ္းဖ်င္း ျမင္မိပါတယ္။

ငယ္ငယ္က က်ီးသာရင္ ဧည့္လာမယ္ဆိုတာကို စ ၾကားဖူးပါတယ္။ က်ီးသာနိမိတ္ေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ၾကယ္ေႂကြနိမိတ္၊ ေႁမြျမင္နိမိတ္ စတာေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထပ္သိလာပါတယ္။ အဆက္မစပ္မရွိ ခုန္ကူျဖစ္တဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဟုိတေလာက မေကာင္းတဲ့ နိမိတ္အခ်ိဳ႔အေၾကာင္း ဖတ္ရပါတယ္။ ဒဲ့ႀကီးေတြပါလားဟ လို႔ ဖတ္ရင္း ရယ္မိပါတယ္။

ဆိုၾကပါစို႔။ အဓိပၸါယ္မဲ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္က ေရွ႔လာရယ္ျပေနရင္... တဲ့။ ဘယ္လိုႀကီးတုန္း...။ အ႐ူးပါဆိုမွ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ လာရယ္ျပေနမွာလား။ က်န္တာေတြမွာလည္း ကန္႔လန္႔တိုက္ေတြးစရာေလးေတြ ရွိလာပါတယ္။ အဲဒီတစ္ခ်ိဳ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးျပပါမယ္။

သြားရင္းက ခလုတ္တိုက္ၿပီး ေျခမကြဲသြားရင္...
(ဘယ္လိုလုပ္ ေကာင္းေတာ့မလဲ...။ ဘတ္စ္ကား လူၾကပ္ၾကပ္ေပၚမွာ သူဘယ္လိုတက္ရပ္မလဲ)

လမ္းသြားရင္းက ဖိနပ္သဲႀကိဳး ျပတ္သြားရင္...
(ဖိနပ္ျပတ္တစ္ဖက္ကို ကုိင္လို႔ ေဘးလူေတြ သြားၿဖဲရယ္ျပရင္း ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာေပါ့)

ရထားစီးရင္း ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်ရင္...
(ေတြးေတာင္ မေတြးရဲဘူး)

ကားေပၚစီးသြားရင္း မ်က္မွန္ျပဳတ္က်သြားရင္...
(ကိုယ့္အိမ္ ကုိယ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာင္ ဟုတ္ရဲ႔လားလို႔ လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္ရဦးမယ္။ အိမ္မွားၿပီး မိန္းမေရ...
လာပါဦးကြ လို႔ ေခၚမိရင္ ပိုေတာင္ဆိုးဦးမယ္)

မေတာ္တဆ ခႏၶာကိုယ္မွာ ထိခိုက္မိရင္...
(အၾကင္နာတို႔၊ ေစတနာတို႔ အမည္တပ္ထားတဲ့ ေဆးခန္းကို သြားၿပီး ပါသမွ်ကုန္မယ္)

တစ္ေန႔လံုး လက္ခါျပေနတဲ့လူေတြနဲ႔ပဲ ေတြ႔ေနရရင္...
(ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ပိုက္ဆံေခ်းမရတာဘဲ ျဖစ္မယ္၊ ဘူပဲ)

ကုိယ္၀တ္ထားတဲ့ လံုခ်ည္က ျဗန္းခနဲ ကြဲသြားရင္...
(အဟမ္း...လို႔ ေခ်ာင္းဟန္႔ရင္း ခပ္တည္တည္ႀကီး ရွက္ေနရမွာေပါ့)

သြားရင္းလာရင္း ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံလုိက္ရရင္...
(တခ်ိဳ႔လူေတြကို ရြာျပန္မယ္ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံလုိက္ေတာင္းရမယ့္ကိန္းပဲ)

မိန္းမႏွစ္ေယာက္ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ရင္း အ၀တ္အစားမဲ့ကုန္တာကို ျမင္ရင္...
(ဒီလူႀကီးကလည္း အသာငမ္း ရပ္ၾကည့္ေနတာပဲလို႔ သတ္မွတ္ ခံရမွာေပါ့။ ရန္ပြဲအၿပီးမွာ အဲဒီမိန္းမႏွစ္ေယာက္ကေတာင္ ကုိယ့္ဆီ ဦးလွည့္ၿပီး ကတ္ကတ္လန္ ရန္ျပန္ေတြ႔ႏိုင္တယ္)

တံခါးေဘာင္နဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ ေဆာင့္မိရင္...
(ေတာ္ေတာ္ ဘု က်တဲ့လူလို႔ အေျပာခံရမွာေပါ့)

မိန္းမက ေယာက္်ားကို ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ရန္ျပဳတာကို ျမင္ရင္...
(ကုိယ့္အတြက္လည္း ရင္ေလးစရာ ျဖစ္ေနၿပီ)

လမ္းမွာ ကားပ်က္ၿပီး စက္ႏိႈးလို႔မရေတာ့ရင္...
(ေဘးလူေတြကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ကားတြန္းခုိင္းရမယ္.. ဒါေပမယ့္ အေတာ္ ႀကိဳးစားရမယ္)

ဘတ္စ္ကား သံုးေလးစီးႀကံဳလ်က္နဲ႔ ကုိယ္က မတက္ႏိုင္ခဲ့ရင္...၊ ကားေတြက ရပ္မေပးရင္...
(ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို ေလွ်ာ့ခ်ရေတာ့မယ္)

အျပင္ထြက္ခါနီး မိန္းမက ေစာေစာျပန္ခဲ့ဖို႔ မွာရင္...
(ငါက ဘယ္သြားအေလလိုက္ရမွာလဲလို႔... ဆိုၿပီး မလံုမလဲနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရၿပီ...)

ကဲ... ဒါေတြက အကင္းပဲရွိပါေသးတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ ထားလုိက္ပါေတာ့... အခုလို ကၽြန္ေတာ္ေရးတာကို နိမိတ္ဖတ္ဆရာေတြကေတာ့ ႏွစ္ၿမိဳ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုလို ေရးမိတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႔အလားအလာ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ စာဖတ္သူကပဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နိမိတ္ဖတ္ေပးပါဦး။

( ေရႊအေတာင္ပံမွာ ဒဏ္ရာေတြ ျပန္ေကာင္းလာတဲ့တစ္ေန႔ စာအုပ္မွ )

2009/10 UEFA Champions League Groups

ယခုႏွစ္ (၂၀၀၉/၂၀၁၀) ယူအီးအက္ဖ္ေအ ခ်န္ပီယံလိဂ္ၿပိဳင္ပြဲ အုပ္စုအဆင့္အတြက္ မဲခြဲမႈမ်ားအရ အုပ္စုအေနအထားမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္-

အုပ္စု(က)

စဥ္	အသင္းအမည္	ႏိုင္ငံ
၁။	ဘိုင္ယန္ျမဴးနစ္	ဂ်ာမနီ
၂။	ဂ်ဴဗီတပ္စ္	အီတလီ
၃။	ေဘာ္ဒိုး	ျပင္သစ္
၄။	မကာဘီဟိုင္ဖာ	အစၥေရး

အုပ္စု(ခ)

စဥ္	အသင္းအမည္	ႏိုင္ငံ
၁။	မန္ယူ	အဂၤလန္
၂။	စီအက္စ္ေကေအေမာ္စကို	႐ုရွား
၃။	ဘက္ရွီးတပ္စ္	တူရကီ
၄။	၀ုဘတ္	ဂ်ာမနီ

အုပ္စု(ဂ)

စဥ္	အသင္းအမည္	ႏိုင္ငံ
၁။	ေအစီမီလန္	အီတလီ
၂။	ရီးရဲလ္မက္ဒရစ္	စပိန္
၃။	မာေဆး	ျပင္သစ္
၄။	ဇူးရစ္	ဆြစ္ဇာလန္

အုပ္စု(ဃ)

စဥ္	အသင္းအမည္	ႏိုင္ငံ
၁။	ခ်ဲလ္ဆီး	အဂၤလန္
၂။	ေပၚတို	ေပၚတူဂီ
၃။	အက္သလက္တီကိုမက္ဒရစ္	စပိန္
၄။	ေအပိုးလ္	ဆိုက္ပရပ္စ္

အုပ္စု(င)

စဥ္	အသင္းအမည္	ႏိုင္ငံ
၁။	လီဗာပူးလ္	အဂၤလန္
၂။	လိုင္ယြန္	ျပင္သစ္
၃။	ဖီအိုရင္တီးနား	အီတလီ
၄။	ဒီဘရီစင္	ဟန္ေဂရီ

အုပ္စု(စ)

စဥ္	အသင္းအမည္	ႏိုင္ငံ
၁။	ဘာစီလိုနာ	စပိန္
၂။	အင္တာမီလန္	အီတလီ
၃။	ဒိုင္နမိုကိယက္ဖ္	ယူကရိန္း
၄။	႐ူဘီကာဇန္	႐ုရွား

အုပ္စု(ဆ)

စဥ္	အသင္းအမည္	ႏိုင္ငံ
၁။	ဆီဗီလာ	စပိန္
၂။	ရိန္းဂ်ားစ္	စေကာ့တလန္
၃။	စတုဂတ္	ဂ်ာမနီ
၄။	ယူနီရီယာ	႐ိုေမးနီယား

အုပ္စု(ဇ)

စဥ္	အသင္းအမည္	ႏိုင္ငံ
၁။	အာဆင္နယ္	အဂၤလန္
၂။	အယ္လ္ခမာ	ေဟာ္လန္
၃။	အိုလံပီယာကို႔စ္	ဂရိ
၄။	စတင္းဒတ္	ဘယ္လ္ဂ်ီယံ

အရပ္ေျခာက္ပါး

1. မိဘတို႔သည္ သားသမီးတို႔အေပၚ ေရွးဦးစြာ ေက်းဇူးျပဳေသာေၾကာင့္ ပုရတၳိမာဒိသာ (အေရွ႔အရပ္) မည္၏။
2. ဆရာသမားတို႔သည္ ျမတ္ေသာပူေဇာ္မႈကို ခံယူထိုက္ေသာေၾကာင့္ ဒကၡိဏာဒိသာ (ေတာင္အရပ္) မည္၏။
3. သားမယားတို႔သည္ မိမိေနာက္မွ အစဥ္လိုက္ပါရေသာေၾကာင့္ ပစၦိမာဒိသာ (အေနာက္အရပ္) မည္၏။
4. အေဆြခင္ပြန္းတို႔သည္ အေဆြခင္ပြန္းတို႔ကို အမွီသဟဲျပဳ၍ ထိုထိုဆင္းရဲတို႔ လြန္ေျမာက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဥတၱရာဒိသာ (ေျမာက္အရပ္) မည္၏။
5. အေစအပါးအမႈအလုပ္သမားတို႔သည္ မိမိေျခရင္း၌ တည္ေသာေၾကာင့္ ေဟဠိမာဒိသာ (ေအာက္အရပ္) မည္၏။
6. ရဟန္းသံဃာတို႔သည္ ဂုဏ္တို႔ျဖင့္ အထက္၌တည္ေသာေၾကာင့္ ဥပရိမာဒိသာ (အထက္အရပ္) မည္၏။

ေဆာင္ပုဒ္
အေရွ႔မိဘ၊ ေတာင္မွဆရာ၊ ေနာက္မွာသားမယား၊ ေျမာက္ကားမိတ္ေဆြ၊ ေအာက္ေျခေက်းကၽြန္၊ ထက္မြန္ရပ္ဖ်ား၊ ရဟန္းမ်ား ေျခာက္ပါးရပ္မ်က္ႏွာ။ ( သဂၤဇာဆရာေတာ္ )

လိႈင္းဂယက္က်ကြဲသံမ်ား - တာရာမင္းေ၀

(၁)

ေ၀ါ... ေ၀ါ
ေရေတြတက္လာၿပီ ေျပးၾကေဟ့... ေျပးၾက
တစ္ခါက ျမစ္ကမ္းနံေဘးက ရြာတစ္ရြာဟာ ေရလႊမ္းမိုးမႈ ခံရတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြက နီးစပ္ရာပစၥည္းေတြကို ဆြဲယူၿပီး ကေသာကေမ်ာ ထြက္ေျပးၾကရတယ္။ ေရလႊမ္းမိုးအားကလည္း ေကာင္းလြန္းလွခ်ည္ရဲ႔။ ရက္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ေရျပန္မက်ဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႔ ျပည့္ေမာက္ေနတဲ့ ျမစ္ေရထဲမွာ ေရႊအိုးတစ္အိုးဟာ ေရစီးအတုိင္း ေမ်ာပါေနရေတာ့တယ္။
အင္း... ငါေတာ့ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္း ဆုိက္မလဲ မသိဘူး
ေတြးရင္း၊ ေငးရင္း၊ ပင့္သက္႐ိႈက္ရင္း သူ႔တစ္ကိုယ္ေတာ္ စီးေမ်ာေနတုန္း...

(၂)

ဦးေရႊအိုး... ဦးေရႊအိုး... ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ပါဦး
အသံၾကားရလို႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွ သူ႔ေနာက္ မလွမ္းမကမ္းကေန ေမ်ာပါလာတဲ့ ေငြအုိးတစ္အိုးကို ေတြ႔ရတယ္။ ကုိယ္ကို ေဖာ့ထိန္းလို႔ ေငြအုိးကိုေစာင့္ရင္း စကားေျပာေဖာ္ရၿပီဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေရႊအိုး ေပ်ာ္သြားတယ္။
သူတို႔ခ်င္း ေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ နီးကပ္သြားေတာ့ ေငြအိုးက စ ေမးတယ္။
ဦးေရႊအိုး ဘယ္သြားမွာလဲဗ်
ဘယ္သြားရမလဲ မသိပါဘူး ဦးေငြအိုးရယ္၊ ဒီအတုိင္း ေမ်ာေနတာပါပဲ
ေအးဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုပဲ၊ မထူးပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဦးေရႊအိုးေနာက္က လုိက္ခဲ့မယ္
ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တစ္ေရထဲစီး တစ္ခရီးထဲသြားေတြပဲဟာ
ေငြအိုးဟာ ေရႊအုိးရဲ႔ေနာက္က ပါသြားေတာ့တယ္။ တစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့...

(၃)

ဦးေရႊအိုး... ဟိုေနာက္မွာလည္း အုိးႏွစ္လံုး ေမ်ာလာတယ္ဗ်။ ခဏေစာင့္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလား
ဟုတ္လား ဦးေငြအိုး၊ ေကာင္းတာေပါ့၊ ေစာင့္လုိက္မယ္ေလ
အုိးႏွစ္လံုးက သူတို႔အနားကို ေရာက္လာတယ္။ ေျမအိုးေတြပါ။ တစ္အိုးက ႀကီးၿပီး တစ္အိုးက ငယ္တယ္။ ငယ္တဲ့အိုးက ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ေနတယ္။ အိုးအႀကီးေကာင္က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မိတ္ဆက္တယ္။။
ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းအိုးပါ။ သူက ငါးပိအုိးပါ။ ဦးေရႊအိုး၊ ဦးေငြအိုးတို႔နဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ပါရေစ

(၄)

ဦးေရႊအိုးက ခဏ စဥ္းစားၿပီး...
ေအးေလ လုိက္ခဲ့ေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါတို႔အင္အား ေတာင့္သြားတာေပါ့
သူတို႔ အိုးေလးလံုးဟာ တန္းစီၿပီး စီးေမ်ာသြားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ ေရစီးၾကမ္းတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ေရႊအိုးက အေၾကာက္အလန္႔ နည္းပါးေစမယ့္ အားမာန္သံခ်ပ္ကို တိုင္တယ္။ က်န္တဲ့အိုးေတြက ျပန္ေအာ္တယ္။
ဒီ... လိႈင္းကို ဘယ္လုိ ျဖတ္မယ္
ဒီလို ျဖတ္မယ္
ဒီျမစ္ကို ဘယ္လို ကူးမယ္
ဒီလုိ ကူးမယ္
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ေတြ ခရီးဆက္လာၾကရင္း ျမစ္ေကြ႔တစ္ခုအေရာက္မွာေတာ့...

(၅)

ဟိုနားမွာ ေၾကးအိုးတစ္အိုး ဒီဘက္ကို လာေနတယ္
ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ ငါးပိအိုးေလးက လွမ္းေျပာတာပါ။ ေရႊအိုးနဲ႔ ေငြအိုးက ေရွ႔ကို အာ႐ံုစိုက္ေနရလို႔ လွည့္မၾကည့္အားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းသာသြားတယ္။
ေအး... ေရႊအိုး ေငြအိုး ရွိၿပီးဆိုမွေတာ့ ေၾကးအိုးရွိရေတာ့မွာေပါ့။ သူလိုက္ခ်င္ လိုက္လာပေလ့ေစ။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေနာက္မွာ ေနရာေပးလိုက္။ ေမာင္ထမင္းအိုးနဲ႔ ေမာင္ငါးပိအုိးက နည္းနည္းေနာက္ဆုတ္ေပးလုိက္။ သူ႔ကို ငါတို႔ၾကားထဲ ၀င္ပေစ ဟုတ္လား
ဟုတ္ကဲ့
ေမ်ာပါလာတဲ့ ေၾကးအိုးဟာ သူတို႔ၾကားထဲမွာ ေနရာေပးျခင္း ခံရတယ္။ (ေရႊ+ေငြ+ေၾကး+ထမင္း+ငါးပိ) ေပါ့ေလ။
ခုလို မ်ိဳးတူႏြယ္တူ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြနဲ႔ ႀကံဳရတာ မဂၤလာပါပဲဗ်ာ
ေၾကးအိုးက အာလုတ္သံႀကီးနဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုတယ္။ ေရႊအိုးကလည္း သူ႔ကို အားေပးစကား ျပန္ေျပာမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အရပ္က ပ်ံသန္းလာတဲ့ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ အာ႐ံုေျပာင္းသြားတယ္။ ငွက္ကေလးက...

(၆)

ဟာ... ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ လုိက္လာၾကတာကိုး။ ဟိုေရွ႔နားက ျမစ္က်ဥ္းကုန္းျမင့္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ရြာကလူေတြ စခန္းခ်ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေရာက္လာမွန္းသိရင္ သူတို႔ သိပ္ေပ်ာ္သြားၾကမွာပဲ
ဒါဆို ငွက္ကေလးရယ္၊ တို႔လာေနတဲ့အေၾကာင္း အပန္းမႀကီးရင္ သူတို႔ကို သြားျပန္ေျပာေပးပါလား
အင္း... ဒါမ်ိဳးက ကူညီေကာင္းပါတယ္။ သြားျပန္ေျပာေပးမယ္ေလ
ငွက္ကေလး ျပန္လွည့္ထြက္သြားခ်ိန္မွာ ေရႊအိုးက အားတက္ၿပီး သံခ်ပ္တုိင္တယ္။
ဒီ... လိႈင္းကို ဘယ္လို ျဖတ္မယ္
ဒီလုိ ျဖတ္မယ္
ဒီျမစ္ကို ဘယ္လို ကူးမယ္
ဒီလုိ ကူးမယ္
ေၾကးအိုးရဲ႔ အသံက ၾသၾသႀကီးမို႔ နားေထာင္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ျပႆနာက ၀င္လာတယ္။

(၇)

ႏွာေခါင္းထဲမွာ အနံ႔အသက္ မေကာင္းသလိုပဲ
ေရႊအိုးက အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ေငြအိုးကလည္း...
ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲမွာလည္း အနံ႔ဆိုးႀကီးရေနတယ္။
ထမင္းအုိးက ေနာက္ကေန လွမ္းေျပာတယ္။
ငါးပိအုိးက ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ေနလို႔ စကားမပီတာ။ ေၾကးအိုး မဟုတ္ဘူး။ သူက ေခ်းအိုးလို႔ ေျပာတာ။ ခု... ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားထဲ ေရာက္ေနတာ မိလႅာအုိးႀကီး
ေဟ
မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ၿပီး ေရႊအိုး ေဒါသူပုန္ထပါေတာ့တယ္။

(၈)

ေၾကးအိုးမဟုတ္တဲ့ ေခ်းအိုး (ေခၚ) မိလႅာအုိးကို လွည့္ေျပာပါေတာ့တယ္။
မင္းက ဘာသေဘာနဲ႔ ဒီလုိ လုပ္ရတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ငါတုိ႔ၾကား ၀င္ေရာရတာလဲ
မိလႅာအုိးက အသံၾသၾသႀကီးနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။
က်ဳပ္လည္း အိုးပဲေလဗ်ာ
ဟာ... ငါတို႔က ေရႊအိုး ေငြအိုး ကြ
ဒီက ထမင္းအိုး၊ ငါးပိအုိးက်ေတာ့ေကာ
ငါတို႔လို ေရႊအိုး၊ ေငြအိုးရွိရင္ ထမင္းအုိး၊ ငါးပိအိုးလည္း ရွိလာမွာေပါ့ကြ။ ဘာထူးလဲ
အဲဒါဆို က်ဳပ္လည္း ရွိလာမွာေပါ့ဗ်
မင္း... မင္း...

(၉)

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ငွက္ကေလး ျပန္ေရာက္လာၿပီး...
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပလုိက္ၿပီ၊ သူတို႔အကုန္လံုး ၀မ္းသာအားရ ထခုန္ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျမစ္ကမ္းစပ္မွာ အားလံုးက ေစာင့္ႀကိဳေနၾကၿပီ။ ျမန္ျမန္သြား...
ငွက္ကေလး သူ႔ခရီး သူဆက္သြားခ်ိန္မွာ (ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆာနာကို ခဏေမ့သြားၿပီး) ေရႊအိုးက လက္ခေမာင္းခတ္ ႀကံဳး၀ါးတယ္။
ဒီ... လိႈင္းကို ဘယ္လို ျဖတ္မယ္
ဒီလို ျဖတ္မယ္
မိလႅာအုိးရဲ႔ ေအာက္ကလိအာ အသံႀကီးက ပါ... ပါလာလို႔ ေရႊအိုးက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး လွည့္ေျပာတယ္။
ေဟ့ေကာင္ မိလႅာအုိး၊ က်န္တဲ့သူေတြပဲ ေအာ္ပေစ၊ မင္း ၀င္ မေအာ္နဲ႔ကြ
ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်
အို... မင္းက ေရာေသာေဘာေသာ လုပ္မေနနဲ႔။ ငါတိုင္တာကို မင္း၀င္ေဖာက္စရာ မလိုဘူး။ ႐ႈပ္ပါတယ္ကြာ။ သြား.. သြား... မင္း ငါတို႔ၾကားကေန ခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြား
ဘယ္လိုလုပ္ သြားမလဲဗ်။ ေရစီးေၾကာင္းက ဒီအတိုင္းႀကီး သင့္ေနတဲ့ဟာကို
ဟုတ္ပါတယ္။ ေရစီးေၾကာင္းက သူတို႔ အုိးငါးလံုးကို လက္ရွိ အစီအစဥ္အတုိင္းပဲ ဒရြတ္တိုက္ ဆြဲေခၚသြားပါၿပီ။

(၁၀)

ရြာသူရြာသားေတြက ျမစ္ကမ္းစပ္မွာ သူတို႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနၾကၿပီ။ သူတို႔ကိုျမင္ေတာ့ လက္သီးလက္ေမာင္တန္းၿပီး ၀မ္းပန္းတသာ ဟစ္ေႂကြးၾကတယ္။
ေဟး.....
မိလႅာအုိးကလည္း အသံၾသၾသႀကီးနဲ႔ ၀မ္းသာအားရ ျပန္ေအာ္တယ္။
ေဟး......
က်န္တဲ့အိုးေတြကေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနၾကေလရဲ႔။ (ဘာသံမွကို မထြက္ႏိုင္ဘူး) ေရႊအိုး ေငြအိုးေနာက္က မိလႅာအုိးႀကီး ပါလာတာလည္း မေကာင္းဘူး။ ထမင္းအိုး၊ ငါးပိအိုးေရွ႔မွာ မိလႅာအုိးႀကီး ရွိေနတာလည္း မေကာင္းဘူး။ ျပည္ေတာ္၀င္ မ်က္ႏွာပန္း လွရမလား ေအာက္ေမ့ပါရဲ႔။ အခုေတာ့ အျမင္မတင့္လိုက္တာ။ ေအာက္ လိုက္တာ။
သူတို႔ဆီ အေျပးအလႊားလာၾကတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေတာ့။
အင္း... ခက္ပါေပါ့။ အံမယ္မင္း... ခက္လွပါေပါ့။

( ေရႊအေတာင္ပံမွာ ဒဏ္ရာေတြ ျပန္ေကာင္းလာတဲ့တစ္ေန႔ စာအုပ္မွ )

လူႀကီးလူေကာင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မွတ္ခ်က္မ်ား

• လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ ပိုေကာင္းတဲ့ေနရာကို ရဖို႔အတြက္ ကုိယ့္ေနရာကို အၿမဲတမ္း ဖယ္ေပးတဲ့လူ။
• လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႔ အသက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမးဘူး။ သူမရဲ႔ သားသမီးေတြ အသက္ကိုပဲ ေမးတဲ့လူ။
• လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္သြားလို႔ မရတဲ့လမ္းဆိုရင္ အမ်ိဳးသမီးကို အၿမဲတမ္း လမ္းဖယ္ေပးတဲ့လူ။
• လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥကို မလုပ္ခင္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ အၿမဲတမ္း ေမတၱာရပ္ခံတတ္တဲ့လူ။
• လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ သူ႔ဆီက ဘာမွ မေတာင္းဘူးဆိုရင္ ေပးဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းတဲ့လူ။
• လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ ကုိယ့္အမ်ိဳးသမီး ဘာႀကိဳက္သလဲဆိုတာ သိထားေအာင္လုပ္ၿပီး အဲဒီပစၥည္း ၀ယ္လုိ႔ရမယ့္ ေနရာကို ေရွာင္တဲ့လူ။
• လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ အမ်ိဳးသမီးရဲ႔အသက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမးဘူး။ ဆယ္တန္းကို သူမ ဘယ္ခုႏွစ္က ေအာင္သလဲလို႔ပဲ ေမးတယ္။
• သူ႔ထက္အားေကာင္းတယ္ဆိုရင္ လူႀကီးလူေကာင္းဟာ အမ်ိဳးသမီးကို အၿမဲတမ္း အေလွ်ာ့ေပးတယ္။
• လူႀကီးလူေကာင္းဟာ အမ်ိဳးသမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ မပစ္ဘူး။ သူ႔ကို သူမ ပစ္သြားေအာင္ပဲ လုပ္တယ္။
• လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ အိမ္မွာ မီးေလာင္ေနဦးေတာ့၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ပါရေစလို႔ အိမ္ရွင္မွာ ခြင့္ေတာင္းတဲ့လူ။

( ေမာင္ေကာင္းထုိက္ ရဲ႔ ဟာသပေဒသာ အမွတ္(၁၉) ထဲက ဟာသေတြပါ )

အဖို အမ အတြဲ စကားလံုးမ်ား (၂)

၂၁။	လမ္းျပသူ (အမ်ိဳးသား)	conductor
	လမ္းျပသူ (အမ်ိဳးသမီး)	conductress
၂၂။	ေလေၾကာင္းသြားလာသူ	aviator
	ေလေၾကာင္းသြားလာသူမ	aviatrix
၂၃။	လူပ်ိဳေပါက္	lad
	အပ်ိဳေပါက္	lass
၂၄။	လူပ်ိဳႀကီး	bachelor
	အပ်ိဳႀကီး	maid (or) spinster
၂၅။	လူပ်ိဳရံ	bestman
	အပ်ိဳရံ	bridesmaid
၂၆။	လူႀကီးလူေကာင္း	gentleman
	အမ်ိဳးသမီးေကာင္း	lady
၂၇။	သခင္	sir
	သခင္မ	madam
၂၈။	သခင္	lord
	သခင္မ	lady
၂၉။	သင္ၾကားျပသသူ (အမ်ိဳးသား)	instructor
	သင္ၾကားျပသသူ (အမ်ိဳးသမီး)	instructress
၃၀။	အေမြခံေယာက္်ား	heir
	အေမြခံမိန္းမ	heiress
၃၁။	အမ်ိဳးသားစားပြဲထိုး	waiter
	အမ်ိဳးသမီးစားပြဲထိုး	waitress
၃၂။	ေအာက္လမ္းဆရာ	sorcerer
	ေအာက္လမ္းဆရာမ	sorceress
၃၃။	အိမ္ရွင္	landlord
	အိမ္ရွင္မ	landlady
၃၄။	အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး	manager
	အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးမ	manageress
၃၅။	အုပ္ခ်ဳပ္သူ	administrator
	အုပ္ခ်ဳပ္သူမ	administratrix
၃၆။	ဦး၊ ကို၊ ေမာင္	Mr. (Mister)
	ေဒၚ၊ မ	Mrs. (Mistress)
၃၇။	ဧကရာဇ္	emperor
	ဧကရီ	empress

အဖို အမ အတြဲ စကားလံုးမ်ား

၁။	ကဗ်ာဆရာ	Poet
	ကဗ်ာဆရာမ	Poetess
၂။	ကေ၀၊ စုန္းထီး	Wizard
	ကေ၀မ၊ စုန္းမ	Witch
၃။	ကပၸလီေယာက္်ား	Negro
	ကပၸလီမိန္းမ	Negress
၄။	ေက်ာင္းဆရာ	School-master
	ေက်ာင္းဆရာမ	School-mistress
၅။	ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီး	Abbot
	ေက်ာင္းထုိင္မယ္သီလရင္	Abbess
၆။	ေက်းဇူးရွင္	Benefactor
	ေက်းဇူးရွင္မ	Benefactress
၇။	စာေရးဆရာ	Author
	စာေရးဆရာမ	Authoress
၈။	ေစ့စပ္ထားသူေယာက္်ား	Fiance
	ေစ့စပ္ထားသူမိန္းမ	Fiancee
၉။	စီစဥ္ၫႊန္ၾကားသူ (အမ်ိဳးသား)	Director
	စီစဥ္ၫႊန္ၾကားသူ (အမ်ိဳးသမီး)	Directress
၁၀။	တံခါးေစာင့္ေယာက္်ား	Porter
	တံခါးေစာင့္မိန္းမ	Portress
၁၁။	နယ္စား	Earl, count
	နယ္စားကေတာ္	Countess
၁၂။	နတ္သား	God
	နတ္သမီး	Goddess
၁၃။	ဘုန္းႀကီး	Monk
	သီလရွင္	Nun
၁၄။	(မဂၤလာ) သတို႔သား	Bridegroom
	(မဂၤလာ) သတို႔သမီး	Bride
၁၅။	ေမြးစားဖခင္	Adoptive-father
	ေမြးစားမိခင္	Adoptive-mother
၁၆။	မုဆိုးဖို	Widower
	မုဆိုးမ	Widow
၁၇။	ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္	Mayor
	ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္မ	Mayoress
၁၈။	ၿမိဳ႔စား	Duke
	ၿမိဳ႔စားကေတာ္	Duchess
၁၉။	ေယာက္်ားလူစြမ္းေကာင္း	Hero
	မိန္းမလူစြမ္းေကာင္း	Heroine
၂၀။	ေယာက္်ားအေစခံ	Man-servant
	မိန္းမအေစခံ	Maid-servant

( Vocabulary & Irregular Verbs by U Win Maw (Research) စာအုပ္မွ )

ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးႏွင့္ စကားေျပာျခင္း

Conversation with a poet

Are you a poet?
Yes I am.
How do you know?
I have written poems.
If you’ve written poems it means
You were a poet. But now?
I’ll write a poem again one day.
In that case maybe you’ll be a poet again one day. But how will you know it is a poem?
It will be a poem just like the last one.
Then of course it won’t be a poem.
A poem is only once and can never be the same second time.
I believe it will be just as good.
How can you be sure? Even the quality of a poem is for once only and depends not on you but on circumstances.
I believe that circumstance will be the same too.
If you believe that then you won’t be a poet and never were a poet. What then makes you think you are a poet?
Well – I don’t rightly know.
And who are you?

Miroslav Holub
Trans by Ewald Osers

ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးႏွင့္စကားေျပာျခင္း
ခင္ဗ်ား ကဗ်ာဆရာလား
ဟုတ္ကဲ့ ကဗ်ာဆရာပါ။
ဘယ္လိုလုပ္ သိလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။
ကဗ်ာေတြေရးခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ အရင္က ကဗ်ာဆရာေပါ့။ အခုေကာ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးပါဦးမယ္။
ဒီလိုဆိုေတာ့ တစ္ေန႔ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ ကဗ်ာပါလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲ။
အရင္ကဗ်ာလိုပဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါဆိုရင္ ဘယ္ကဗ်ာဟုတ္ေတာ့မလဲ။ ကဗ်ာဆိုတာ တစ္ႀကိမ္ပဲျဖစ္တာ။ ဒုတိယအႀကိမ္ ဒါမ်ိဳးပဲ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။
အဲသလိုေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိတယ္။
ဘယ့္ႏွယ္ ေသခ်ာေနရတာလဲ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႔ အရည္အေသြးေတာင္ တစ္ႀကိမ္ပဲခံတာ။ ခင္ဗ်ားအေပၚ မတည္၊ အေျခအေနေပၚတည္တာ။
အေျခအေနလဲ ဒီတုိင္းပဲျဖစ္လိမ့္မယ္ ယံုၾကည္တယ္။
ဒီလိုယံုရင္ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္မယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွလဲ ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားဟာ ကဗ်ာဆရာလို႔ ထင္ရတာလဲ။
အင္း-မသိတတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ႏို႔ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူတုန္း။

မိေရာဆလာ့ဗ္ ေဟာလုဗ္
ေမာင္သာႏိုး (ဘာသာျပန္)

( ေတာေမွာ္႐ံုလမ္း စာအုပ္မွ )

အလြယ္ဆံုး ေမးခြန္းမ်ား

ကမၻာေပၚမွာ အလြယ္ဆံုးေမးခြန္းေလးေတြကို ေျဖၾကည့္ပါဦး။ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူအမ်ားစုက သိၿပီးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ တကယ္လည္း လြယ္လြယ္ေလးေတြပါ။ ကုိယ္တိုင္ေျဖၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါက်မွ ဘယ္ေလာက္လြယ္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မလြယ္ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ လြယ္မေယာင္နဲ႔ ဘာမွမသိဘူး ျဖစ္ၾကရပါမယ္။ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလို ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းေတြကို ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ စဥ္းစားတတ္၊ ရွာထားတတ္တဲ့ လူေတြကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ သူတို႔မို႔ အဲဒီလို ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြကို သတိထားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔သာဆိုရင္ ဘယ္လိုမွကို အဲဒီလို ေမးခြန္းေတြကို စဥ္းစားတတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႂကြားတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ း)
ကဲ ေဟာင္းေပမယ့္ စိတ္၀င္စားစရာ၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနဆဲ ေမးခြန္းေလးေတြကို ေျဖၾကည့္လိုက္ပါဦး။ အေျဖေတြကို ဒီအတုိင္းေရးေပးထားရင္ စိတ္၀င္စားစရာ မေကာင္းဘူးလို႔ ယူဆတဲ့အတြက္ ေဖ်ာက္ထားပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္သာ ရွာၾကည့္လိုက္ပါ။ ပထမဆံုး ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အရင္ေျဖၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးမွပဲ အေျဖေတြကို ၾကည့္ပါ။ ဒါဆိုရင္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါလိမ့္မယ္။
ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ...။

၁။	ေမး	ႏွစ္တစ္ရာစစ္ပြဲသည္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါသနည္း။
	ေျဖ	၁၁၆ ႏွစ္
၂။	ေမး	ပနားမားဦးထုပ္မ်ားကို မည္သည့္ႏုိင္ငံက ျပဳလုပ္ပါသနည္း။
	ေျဖ	အီေကြေဒါ
၃။	ေမး	တေယာႀကိဳး(Catgut)ကို မည္သည့္တိရစၦာန္မွ ရရွိပါသနည္း။
	ေျဖ	သိုး၊ ဆိတ္ႏွင့္ ျမင္း
၄။	ေမး	႐ုရွားတို႔၏ ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ပြဲအခမ္းအနားကို မည္သည့္လတြင္ ျပဳလုပ္ၾကပါသနည္း။
	ေျဖ	ႏို၀င္ဘာလ
၅။	ေမး	ပန္းခ်ီစုတ္တံသံုး အေမြးႏု (Camel’s hair brush) ကို မည္သည့္အရာျဖင့္ ျပဳလုပ္ပါသနည္း။
	ေျဖ	ရွဥ့္ေမႊး
၆။	ေမး	အတၱလန္တစ္သမုဒၵရာအတြင္းရွိ Canary Islands ကၽြန္းမ်ားသည္ မည္သည့္တိရစၦာန္မ်ားကို ဂုဏ္ျပဳမွည့္ေခၚထားေသာ အမည္ျဖစ္ပါသနည္း။
	ေျဖ	ေခြးမ်ား
၇။	ေမး	ဖင့္စာ(Purple finch)ဟုေခၚေသာ ငွက္ငယ္၏ အေရာင္သည္ မည္သည့္အေရာင္ျဖစ္သနည္း။
	ေျဖ	ၾကက္ေသြးေရာင္
၈။	ေမး	တ႐ုတ္ဆီးျဖဴသီး(Chinese gooseberries)မ်ားသည္ မည္သည့္ေဒသမွ ထြက္ရွိပါသနည္း။
	ေျဖ	နယူးဇီလန္
၉။	ေမး	ေလယာဥ္တစ္စင္းတြင္ ပါရွိသည့္ ေသတၱာနက္(Black Box) ဆိုသည္မွာ မည္သည့္အေရာင္ရွိသနည္း။
	ေျဖ	လိေမၼာ္ေရာင္
၁၀။	ေမး	ဆဌမေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္၏ အမည္(first name)သည္ အဘယ္နည္း။
	ေျဖ	အဲလ္ဘတ္(Albert)

အေျဖေတြကို မျမင္ရရင္ Highlight လုပ္ၿပီးဖတ္ၾကည့္ပါ။ း)

အျပဳသေဘာေဆာင္ျခင္းျဖင့္သာ အေပါင္းလကၡဏာရလဒ္ကို ရႏိုင္သည္ - ေအာင္ထြဋ္

ၿပီးခဲ့ေသာ ၾသဂုတ္လ လလယ္ပိုင္းက ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္ခဲ့ေသာ အေမရိကန္အထက္လႊတ္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခားေရးရာ ေကာ္မတီ အေရွ႔အာရွႏွင့္ ပစိဖိတ္ေရးရာဆပ္ေကာ္မတီဥကၠ႒ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ Jim Webb ၏ ခရီးစဥ္တြင္ ႏွစ္ႏိုင္ငံဆက္ဆံေရး ရလဒ္ေကာင္းမ်ား ေပၚထြက္လာခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုခရီးစဥ္အတြင္း ဆီးနိတ္လႊတ္ေတာ္အမတ္ Jim Webb အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရခဲ့႐ံုမွ်မက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္လည္း ေတြ႔ဆံုခြင့္ရရွိခဲ့ၿပီး ၎တို႔၏ ႏိုင္ငံသား အေမရိကန္ေရကူးသမားကိုလည္း လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ပို၍ ထူးျခားသည္မွာ အဆိုပါ အေမရိကန္ေရကူးသမားကို ၎၏ေလယာဥ္ျဖင့္ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္သြားခြင့္ပါ ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤခရီးစဥ္၏ ရလဒ္မ်ားသည္ အနာဂတ္ႏွစ္ႏိုင္ငံ ဆက္ဆံေရးတိုးတက္မႈကို မ်ားစြာအေထာက္အကူျဖစ္ေစလိမ့္မည္ဟု အဆိုပါ ဆီနိတ္တာက ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။

ယခုခရီးစဥ္တြင္ ႏွစ္ဖက္ရလဒ္ေကာင္းမ်ား ရရွိခဲ့ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေၾကာင္းေပါင္းစံု ရွိေနခဲ့ေသာ္လည္း အဓိကက်သည္ဟု စာေရးသူထင္ျမင္မိေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ယခုေဆာင္းပါးတြင္ မီးေမာင္းထိုးျပလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါအခ်က္မွာ ဆီနိတ္တာ Webb ၏ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သေဘာထားျဖစ္ပါသည္။

အမွန္အားျဖင့္ ဆီနိတ္တာ Webb ၏ ခရီးစဥ္သည္ အေမရိကန္ေရကူးသမားကို လာေရာက္ကယ္တင္ရန္ လာျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဆီနိတ္တာသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔လာေရာက္ရန္ ယခုႏွစ္ ေမလဆန္းပိုင္းကပင္ စတင္စီစဥ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါ ဆီနိတ္တာသည္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုတတ္သူတစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ တက္ႂကြေသာ သံတမန္ဆက္ဆံေရး ထူေထာင္ေရး၊ ပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈမ်ားကို တျဖည္းျဖည္း ႐ုပ္သိမ္းသြားေရးမ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ မလာေရာက္မီကပင္ ေျပာဆိုေနခဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၃ ရက္ေန႔က Council on Foreign Relations တြင္ ၎၏ သံုးသပ္ခ်က္မ်ားကို ေအာက္ပါအတုိင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾကားခဲ့ရာ မီဒီယာမ်ားက အထူးအဆန္းသဖြယ္ သတင္းေဖာ္ျပခဲ့သည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ တက္ႂကြတဲ့သံတမန္ဆက္ဆံေရး ထူေထာင္ျခင္းျဖင့္သာ ႏိုင္ငံတကာစံႏႈန္းမ်ားကို ေလးစားလိုက္နာလာမယ္လို႔ ယံုတာပါ။ အေမရိကန္တို႔အေနျဖင့္ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္က တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ဆက္ဆံေရးမ်ား ထူေထာင္စဥ္က လူ႔အခြင့္အေရးအေၾကာင္း မေျပာခဲ့ၾကပါ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ဗီယက္နမ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ဆက္ဆံေရးထူေထာင္ရန္ ၎ကုိယ္တုိင္သြားေရာက္ခဲ့စဥ္က ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံအေျခအေနထက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လက္ရွိအေျခအေနက မ်ားစြာ သာလြန္ေကာင္းမြန္ေနပါတယ္။ အဓိကအခ်က္မွာ မည္သို႔ အျပဳသေဘာေဆာင္မည္နည္း ဆိုေသာ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိနည္းလမ္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုိလားတဲ့ ရလဒ္မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္ ဟု ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါ ဆီနိတ္တာလႊတ္ေတာ္အမတ္ Jim Webb ကို The Council on Foreign Relations မွ ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚ ပိတ္ဆို႔မႈမ်ားကို ႐ုတ္သိမ္းသင့္ပါသလားဟူေသာ ေမးခြန္းကို ေမးျမန္းခဲ့ရာတြင္ ျမန္မာႏွင့္ သံတမန္ေရးရာနည္းလမ္းေပါင္းစံုျဖင့္ ဆက္သြယ္၍ အဆင့္ဆင့္ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ကာ အဆင့္တစ္ခုတြင္ ပိတ္ဆို႔မႈမ်ားကို ရပ္ဆိုင္းသင့္ေၾကာင္း ေျဖဆိုခဲ့ပါသည္။

ဤေနရာတြင္ အဓိကေဖာ္ျပလိုသည္မွာ ဆီနိတ္တာ Webb ၏ ခရီးစဥ္ ထင္မွတ္ထာသည္ထက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္းမွာ ၎၏ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ သေဘာထားေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဆိုေသာ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ႐ႈေထာင့္မွၾကည့္လွ်င္ ဤကိစၥသည္ မ်ားစြာ႐ိုးစင္းရွင္းလင္းပါသည္။ ေစတနာမွန္လွ်င္ ကံျဖစ္သည္ဆိုေသာ စကားကို သက္ေသျပေနျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။

အထူးသျဖင့္ စာေရးသူတို႔သည္ ဗုဒၶဘာသာကို အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္သက္၀င္ေသာ Practising Buddhist ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ တစ္ဖက္မွ အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္ေသာ တံု႔ျပန္မႈရရွိရန္အတြက္ မိမိဘက္က ေပးသြင္းရမည့္အရာမွာ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ၊ အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္ေသာ သေဘာထား၊ ရပ္တည္ခ်က္၊ မူ၀ါဒသာလွ်င္ ျဖစ္ရပါလိမ့္မည္။ အႏုတ္လကၡဏာေပးသြင္းျခင္းသည္ အႏုတ္လကၡဏာေဆာင္ေသာ တံု႔ျပန္မႈကိုရရွိေစမည္မွာ ယံုမွားသံသယရွိစရာ မလိုေပ။ အျခားအျခားေသာ အေၾကာင္းအက်ိဳးမ်ား တိုက္ဆုိင္သည့္ အခိုက္အတန္႔တြင္ အႏုတ္လကၡဏာေပးသြင္းၿပီး အေပါင္းလကၡဏာရလဒ္မ်ား ရေကာင္းရတတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း ေရရွည္သေဘာေဆာင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အႏုတ္လကၡဏာေပးသြင္းမႈသည္ တစ္ဖက္လူတြင္ မည္သို႔ရွိမည္မသိရေသာ္လည္း ေပးသြင္းသူ ကာယကံရွင္ကုိယ္တုိင္ မေအးခ်မ္းႏိုင္သည္မွာ မ်ားစြာေသခ်ာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အႏုတ္လကၡဏာေဆာင္ေသာ သေဘာထားသည္ တစ္ဆက္သားကိုသာမက မိမိကိုယ္တုိင္ကိုပါ ပူေလာင္ေစေၾကာင္း စိတ္ Quality ကို ထိကိုင္ၾကည့္တတ္လွ်င္ အထင္အရွား ေတြ႔ရေပလိမ့္မည္။

ဤသို႔ေသာ ကုသိုလ္စိတ္၊ အကုသိုလ္စိတ္မ်ား၏ အာနိသင္၊ ကံကံ၏အက်ိဳးတို႔ကို ယဥ္ပါးေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔တြင္ ဤအေလ့အထကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးမႈ အားနည္းရျခင္းသည္ ပညတ္ေခၚ စကားလံုးမ်ား၊ အေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္ ပိတ္မိေနၾကၿပီး ပရမတ္သေဘာကို အာ႐ံုမျပဳႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက စာေရးသူကို ေျပာဖူးပါသည္။

ေက်ာင္းမွာေနတဲ့ေခြးကေလးကို ေရနဲ႔ပက္ၿပီး စ မယ္လို႔ ေတြးမိလိုက္တာ။ အဲဒီစိတ္ကို တည့္တည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ပူ ေနတာကို သြားေတြ႔လိုက္တာေၾကာင့္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ဟု ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက စာေရးသူကို စိတၱာႏုပၸႆနာ သင္ေပးရင္း ေျပာျပဖူးပါသည္။ ကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ေစ၊ အကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ေစ ထိုစိတ္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ စိတ္၏ Quality ကို အာ႐ံုခံႏုိင္လွ်င္ ပူျခင္း၊ ေအးျခင္းမ်ားစြာ ထင္ရွားပါသည္။ အဓိကအခ်က္မွာ ပညတ္မ်ားျဖစ္သည့္ ႐ုပ္ပံုလႊာမ်ား၊ လူမ်ား၊ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ထြင္းေဖာက္၍ စိတ္ Quality သက္သက္ကို ထိကိုင္ၾကည့္ႏိုင္ေရးပင္ ျဖစ္ေပသည္။

အမွန္အားျဖင့္ အခ်ိဳ႔ေသာ အႏုတ္လကၡဏာေဆာင္သည့္ စိတ္ထား၊ သေဘာထားသည္ စိတ္သဏၭာန္တြင္ (မိမိကုိယ္မိမိ Admit မလုပ္မခ်င္း) ကာလရွည္ၾကာစြာ တည္ရွိေနတတ္သည္ျဖစ္ရာ တကူးတကရွာေဖြရန္ လိုအပ္လွသည္မဟုတ္ပါ။ ပညတ္ေခၚ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေက်ာ္လြန္၍ ပရမတ္ေခၚ စိတ္ Quality တိုင္ သြားႏိုင္ခဲ့လွ်င္ မိမိကုိယ္တုိင္ကို မည္မွ် ထိခိုက္နစ္နာေစေၾကာင္း အပူဒဏ္ခံစားရျခင္းျဖင့္ သိသာေစပါသည္။

ဆီနိတ္တာ Webb သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျပဳသေဘာေဆာင္ေၾကာင္း ျပသသည့္အေနျဖင့္ Burma ဟု မေခၚဘဲ Myanmar ဟု ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းခဲ့ပါသည္။ စာေရးသူတို႔အားလံုး အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို အမွန္တကယ္ လိုလားပါလွ်င္ Burma အစား ျမန္မာဟု လည္းေကာင္း၊ စစ္တပ္အစား တပ္မေတာ္ဟုလည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းျခင္းျဖင့္ အႏုတ္လကၡဏာေဆာင္ေသာ စိတ္ထားမရွိေၾကာင္း ျပသရန္လိုအပ္ပါသည္။

အႏုတ္လကၡဏာေပးျခင္းသည္ အႏုတ္လကၡဏာသာ ျပန္ရၿပီး ေမတၱာေပးျခင္းသည္ ေမတၱာကိုသာျပန္ရေစသည္ကို ယံုၾကည္ခဲ့ပါလွ်င္ စာေရးသူတို႔အေနျဖင့္ သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္မဆိုးပါ ဟု သေဘာထားစရာ မလိုေတာ့ေပ။ သင္ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ကၽြႏ္ုပ္ဘက္က အၿမဲေကာင္းမည္ဟု သေဘာထားႏိုင္ရန္ ခက္ခဲသည့္တိုင္ သိသူမ်ားေဖာ္စားႏိုင္ပါရန္ တိုက္တြန္းလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

Senator Jim Webb ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း

Jim Webb and Barack Obama

ဆီနိတ္တာ Jim Webb မွာ ကမၻာေက်ာ္ Esquire မဂၢဇင္းႀကီးက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ၂၁ ရာစု၏ ၾသဇာအရွိဆံုး ၇၅ ဦးတြင္ တစ္ဦးအပါအ၀င္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရေသာ ၀ါရင့္အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ၎သည္ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲေနာက္ပိုင္း ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီႏွင့္ အေမရိကန္တပ္မေတာ္တို႔အၾကား ဆက္ဆံေရးျပန္လည္တည္ေဆာက္ရာတြင္ အထူး၀ါယမစိုက္ထုတ္ခဲ့ျခင္းအတြက္ Esquire မဂၢဇင္းက ဂုဏ္ျပဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ၂၀၀၇ အတြင္းကလည္း Washingtonian မဂၢဇင္း၏ Best and Worst of Congress ေရြးခ်ယ္မႈတြင္ Rising Star အျဖစ္ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ ၎သည္ ၁၈ ရာစုက အေမရိကန္တြင္ လာေရာက္အေျခစိုက္ေသာ စေကာ့တလန္အုိင္လာယန္ အႏြယ္မ်ားမွ ေပါက္ဖြားသူျဖစ္ၿပီး ဗာဂ်ီနီးယားျပည္နယ္တြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့သည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ေရတပ္စစ္တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းဆင္းခဲ့ၿပီး ေရတပ္အလုပ္သင္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ အေကာင္းဆံုးဆု ရရွိခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္တြင္ အေမရိကန္မရိန္းတပ္ဖြဲ႔၌ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိအျဖစ္ ခန္႔ထားခံခဲ့ရသည္။ မရိန္းတပ္ဖြဲ႔ အရာရွိငယ္သင္တန္း အပတ္စဥ္ ၂၄၃ တြင္ အေကာင္းဆံုးအရာရွိဆု ရရွိခဲ့ၿပီး ဗီယက္နမ္တြင္ မရိန္းတပ္စုမွဴး၊ တပ္ခြဲမွဴးအဆင့္ဆင့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မရိန္းအရာရွိ သင္တန္းေက်ာင္း၊ ထိုမွတဆင့္ ေရတပ္စစ္ဦးစီး႐ံုး အတြင္းေရးမွဴး စသည္မ်ားသို႔ အဆင့္ဆင့္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီး ၁၉၇၂ ခုႏွစ္တြင္ အၿငိမ္းစားယူသည္။ ၁၉၇၅ တြင္ ေဂ်ာ့ခ်္ေတာင္းတကၠသိုလ္မွ ဥပေဒဘာသာရပ္ျဖင့္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရခဲ့ၿပီး ၁၉၇၇ မွ ၁၉၉၁ အထိ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ ဗီယက္နမ္ေရးရာ ေကာ္မတီတြင္ ႐ံုးအဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၄ တြင္ ဒုတိယလက္ေထာက္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၇ တြင္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန ေရတပ္ေရးရာ အငယ္တန္း၀န္ႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ Jim Webb သည္ စာေရးဆရာအျဖစ္လည္း တစ္ဖက္တြင္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေလ့ရွိၿပီး စာအုပ္သံုးအုပ္ ေရးသားထားသည္။ ဗီယက္နမ္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ေရးသားထားသည့္ Fields of Fire မွာ အထူးေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ ၂၀၀၄ တြင္ အလြတ္သတင္းစာဆရာ တစ္ဦးအျဖစ္ အာဖဂန္နစၥတန္၊ ေဘရြတ္ စသည့္ စစ္နယ္ေျမမ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ သတင္းမ်ား ေရးသားခဲ့ဖူးသည္။ ေဟာလိ၀ုဒ္တြင္လည္း ဇာတ္ၫႊန္းေရးသူ၊ ထုတ္လုပ္သူအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းခဲ့ၿပီး ၎၏ ဇာတ္ၫႊန္းတစ္ခု Emmy Award ရရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဗီယက္နမ္စကား ေကာင္းမြန္စြာေျပာႏိုင္ၿပီး အေမရိကန္-ဗီယက္နမ္ ႏွစ္ႏိုင္ငံဆက္ဆံေရး ထူေထာင္ေရးတြင္ အဓိက အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး Hong Le Webb ျဖစ္ၿပီး သားသမီး ငါးဦး၊ ေမြးစားသမီးတစ္ဦး ရွိသည္။

( The Voice Weekly ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၄၂ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )

ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ ......

ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း နည္းနည္းေလး ဆရာလုပ္လိုက္ပါဦးမယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မေကာင္းဘူးဗ်။ အဲဒီလိုေျပာရင္ ခင္ဗ်ားကျပန္ၿပီး ဘုေတာဦးမယ္။ က်ဳပ္သိသားပဲ။ အလကားလာၿပီး ဆရာလုပ္ေနတယ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သိသိႀကီးနဲ႔ကို ေဆးလိပ္ကို မက္မက္ေမာေမာ ေသာက္ေနၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာစကား ရွာလို႔မရပါ။ ကုိယ္က ေဆးလိပ္ေသာက္တာဟာ ဘယ္လိုဆိုၿပီး စမယ္ပဲႀကံေသးတယ္။ သူတို႔က ေဆးလိပ္ဆိုတာ ဘယ္လို၊ ဘာဓာတ္ေတြပါတယ္၊ ဘာေရာဂါေတြျဖစ္ႏိုင္တယ္ စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာင္ ျပန္ၿပီးရွင္းျပၾကပါေသးတယ္။ မသိလို႔မွားတာထက္ သိသိႀကီးနဲ႔မွားေနတာက နည္းနည္းမ်ားပိုၿပီး ဆိုး၀ါးသလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါတယ္။ မသိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သိသိနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ မွားတာကေတာ့ မွားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အမွန္ကိုသိေနရဲ႔သားနဲ႔ ဆက္မွားေနတာကေတာ့ နားလည္ရခက္ေနသလားလို႔ပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတာ ေတြ႔တဲ့လူတိုင္းကို ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကို ထိခိုက္ေစတဲ့အေၾကာင္း၊ တစ္ကမၻာလံုးမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းကို ဆန္႔က်င္ေနၾကၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႔ႏိုင္ငံေတြဆိုရင္ ေဆးလိပ္ေသာက္တာကို လံုး၀ကို ပိတ္ပင္လိုက္ၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ကုိယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ေမတၱာေတြပို႔သခံကာ ေျပာျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ေဆးလိပ္ထုတ္တဲ့လူေတြက ဘူးခြံေတြေပၚမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကို ဆိုးရြားစြာထိခိုက္ေစႏိုင္ပါသည္ လို႔ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ေရးေပးထားတာကို ေသာက္တဲ့လူေတြက ဘာေၾကာင့္ ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီး ေသာက္ေနၾကသလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေသာက္ခ်င္လို႔ ေသာက္တာတဲ့။ ရွင္းသြားေရာ။ ဘာမွကို ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ ထြက္လာတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႔ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႔ဟာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က မိသားစု၀င္ေတြ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ၊ အျခားလူေတြကို ေရာဂါျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္း တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ေျပာျပေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ဟာသေလးတစ္ခုေျပာျပတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့လူရဲ႔ေဘးမွာရွိတဲ့ ေဆးလိပ္မေသာက္သူတစ္ေယာက္ဟာ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႔ေၾကာင့္ ေရာဂါတစ္၀က္ရႏိုင္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့လူက အဲဒီလို ျဖစ္မလားဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးလိပ္၀ယ္ေသာက္ရတယ္၊ မေသာက္တဲ့လူက ေဘးကေနၿပီး အလကားေနရင္း ေရာဂါတစ္၀က္ရတယ္ဆုိေတာ့ ေဆးလိပ္ဖိုးကို အဲဒီမေသာက္တဲ့လူဆီက တစ္၀က္ဖိုးေတာင္းရမယ္တဲ့။ ကဲဘယ္ေလာက္မ်ား မွတ္သားစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲဗ်ာ။

ေနာက္ၿပီးရွိေသးတယ္။ လူေျပာမ်ားတဲ့ ဟာသေလးပါ။ ဘာတဲ့ ေဆးလိပ္မေသာက္တဲ့ အုိင္းစတုိင္းထက္ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီႀကီးက အသက္ပိုရွည္တယ္ကြတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ ျပန္ပက္လိုက္တာေပါ့။ ေအးဟုတ္တယ္၊ ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီသာ ေဆးလိပ္မေသာက္ခဲ့ရင္ သူဟာ အသက္တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္အထိ ေနရမယ့္လူကြ၊ အခုေတာ့ အသံုးမက်တဲ့ ေဆးလိပ္ေတြေသာက္တဲ့အတြက္ အသက္ (၉၁)ႏွစ္မွာ ေသသြားရရွာတယ္။ အေတာ္ညံ့တဲ့လူေပါ့ကြာလို႔။ ကိုယ္ေတာ္ေတြရဲ႔ မ်က္ေစာင္းေတြနဲ႔ မၾကားတၾကားစကားလံုးေတြေတာ့ လက္ေဆာင္ရလုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။

ကဲ ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ အာလူးဖုတ္လုိက္တာ အေတာ္ေတာင္မ်ားသြားတယ္။ ေအာက္မွာ ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႔အတြက္ တားျမစ္ထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာေလးေတြပါ။ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့အထဲကမွ ထိေရာက္ၿပီး စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ ေၾကာ္ျငာပံုေလးေတြကို တင္ေပးလိုက္တာပါ။ စာဖတ္သူဟာ လက္ရွိေသာက္ေနတဲ့လူမ်ားဆိုရင္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ အႀကံေပးတုိက္တြန္းပါရေစ၊ ဆရာခ်စ္ႏိုင္(စိတ္ပညာ)စကားကို ငွားေျပာရရင္ ခ်စ္လို႔ေျပာတာမွတ္ပါေပါ့ဗ်ာ။ ေဆးလိပ္ကို စေသာက္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းစိတ္ကူးေနသူဆိုရင္ အစမလုပ္ဖို႔ ေတာင္းပန္အႀကံျပဳလိုပါတယ္။ ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္သူဆိုရင္ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ့လူေတြကို ေဆးလိပ္ျဖတ္ေအာင္ တိုက္တြန္း၊ အႀကံျပဳ၊ ဆံုးမ၊ တားျမစ္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုပါတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းဟာ ေသာက္သူမိမိကုိယ္တုိင္ကိုသာမကဘဲ ပတ္၀န္းက်င္က မေသာက္တဲ့လူေတြကိုလည္း ေရာဂါျဖစ္ေစပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာရင္လည္း မိမိရဲ႔ ဇနီးမယား၊ ခင္ပြန္း၊ သားသမီးေတြ ေဆးလိပ္ရဲ႔ ဒုကၡေတြကို ခံစားရေစႏိုင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးနီးပါးေလာက္ဟာ မိမိတို႔ရဲ႔ မ်ိဳးဆက္အတြက္ေတာ့ အိမ္ယာထူေထာင္ၾကဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ မိမိတို႔ရဲ႔ ရင္ေသြးရတနာ သားသမီးေလးေတြအေနနဲ႔ ငါတို႔ ေဖေဖႀကီး၊ ငါတို႔ေမေမႀကီးဟာ ေဆးလိပ္မေသာက္ဘူးကြဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူစြာေျပာဆိုခြင့္ေလးေတာ့ ရသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂုဏ္ယူတာေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္ကို လာဖတ္တဲ့ ငါ့မိတ္ေဆြေတြဟာ ေဆးလိပ္မေသာက္တဲ့လူမ်ားတယ္ကြဆိုၿပီးေလ။ တေလာေလးက သင္သည္ ေဆးလိပ္ေသာက္သူျဖစ္ပါသလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ Poll တစ္ခု လုပ္ထားခဲ့တယ္ေလ။ No ဆိုၿပီး vote လုပ္ထားတဲ့ မေသာက္တဲ့လူေတြမ်ားတဲ့အတြက္ တကယ္ကို ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာဂုဏ္ယူရပါတယ္။

ေၾသာ္ တစ္လက္စတည္း မွတ္မိေနတဲ့ သြားေလသူေဆးလိပ္ႀကိဳက္ ကဗ်ာက၀ိႀကီး ဆရာတင္မိုးရဲ႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးဟာ အင္မတန္ေဆးလိပ္ႀကိဳက္သူျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီကဗ်ာကို ေရးခဲ့သလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အင္မတန္စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ထားပါဗ်ာ။ အဲဒါေတြ ေဆြးေႏြးဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာက ဒီလိုပါ -

ေဆးလိပ္ေသာက္တာ
မက်န္းမာ
႐ြံလည္း႐ြံစရာ
ေငြကုန္သံျပာေခ်ာင္းေတြဆိုး
ေသာက္ဟဲ့ ေသခ်င္းဆိုး။

ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႔ကင္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၀ိုင္း၀န္းတည္ေဆာက္ၾကပါစို႔ဟု ဆႏၵျပဳရင္း.........။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
နံနက္ ၀၀ နာရီ ၀၆ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။

အခုေတာ့ ေအာက္ကပံုေလးေတြကို ခံစားလုိက္ၾကပါဦး။