ေခတ္ေရွ႔ကေျပးပါ - လူထုစိန္၀င္း

"ေခတ္မီေအာင္ လုပ္ပါ"
ဒီစကားဟာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ လူတုိင္းေျပာေလ့ရွိတဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။ တိုးတက္ေနတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆေတြ၊ တိုးတက္ေနတဲ့ နည္းပညာေတြ၊ တိုးတက္ေနတဲ့ ေနထိုင္မႈပံုစံေတြကို ေလ့လာအတုယူဖို႔ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္တာျဖစ္တယ္။

သူမ်ားေနာက္လိုက္ျဖစ္ေအာင္
တကယ္ေတာ့ ဒီစကားကိုမႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒီစကားရဲ႔သေဘာက လူငယ္ေတြကို ထူးခၽြန္တိုးတက္လာေအာင္ ႏိႈးေဆာ္တုိက္တြန္းရာမက်ဘဲ သူမ်ားေနာက္လိုက္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔တဲ့စကားလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီစကားအစား လူငယ္ေတြကို "ေခတ္ေရွ႔ကေျပးပါ"လို႔သာ ေျပာသင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ေရွ႔ကသြားသူရဲ႔ေနာက္က မီေအာင္လိုက္တာဟာ ေနာက္လိုက္လုပ္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္ဟာ မေကာင္းပါဘူး။ ေရွးက လူႀကီးေတြ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ "ကၽြန္စိတ္" ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ ေခတ္မီေအာင္ လိုက္တာ။ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီေအာင္ လိုက္တာဆိုတာ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အဲဒီ "ကၽြန္စိတ္" သာျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္စိတ္ေတြေဖ်ာက္
လူငယ္ေတြကို ေနရာတုိင္းမွာ ေရွ႔ေဆာင္ေရွ႔ရြက္ျပဳႏုိင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေအာင္ တပ္လွန္႔ႏိႈးေဆာ္ေပးသင့္ပါတယ္။ သူမ်ားေနာက္ကလိုက္ဖို႔ မလံႈ႔ေဆာ္သင့္ဘူး။ သူမ်ားႏုိင္ငံက လူငယ္ေတြလည္း လူငယ္ပဲ။ ဘာကြာျခားမႈရွိလို႔လဲ။ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ေနာက္လိုက္လုပ္မွာလဲ။ သူတို႔ထက္သာေအာင္ ဘာ့ေၾကာင့္ မလုပ္ႏုိင္ရမွာလဲ။ အေရးႀကီးတာက "ကၽြန္စိတ္"ေတြ ေဖ်ာက္ပစ္ၿပီး "သခင္စိတ္" ေမြးဖို႔သာျဖစ္တယ္။

လမ္းေၾကာင္းထြင္သူျဖစ္ပါေစ
လူငယ္ဆိုတာ လန္းဆန္းတယ္၊ တက္ႂကြတယ္၊ အးမာန္ရွိတယ္၊ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ မွတ္ထားတဲ့ပမာဏ သိပ္မ်ားလြန္းတာမဟုတ္လို႔ အားေကာင္းတဲ့ကာလျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အသစ္အသစ္ေတြ ေတြးေခၚႀကံဆ တီထြင္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္း လုိက္ပါစီးေမ်ာမေနဘဲ ေရွ႔ကဦးေဆာင္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းထြင္သူ Trend Setter ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္စိတ္သာရွိ၊ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္။ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိေအာင္၊ လုပ္ရဲေအာင္ ႏိႈးေဆာ္ေပးဖို႔ပဲလိုပါတယ္။

လူႀကီးေတြရဲ႔တာ၀န္
လူငယ္ေတြကို ႏိႈးေဆာ္ေပးဖို႔က လူႀကီးမ်ားရဲ႔ တာ၀န္ျဖစ္တယ္။ လူႀကီးေတြကုိယ္တုိင္က သူမ်ားေနာက္ကလုိက္တဲ့ "ကၽြန္စိတ္"ေတြ ႀကီးမားေနဆဲဆိုရင္ လူငယ္ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လမ္းၫႊန္ႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဆံုး အေရးႀကီးဆံုးလိုအပ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြရဲ႔ ေခါင္းထဲက "ကၽြန္စိတ္"ေတြ ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေကာ္ပီလုပ္ ေက်နပ္ေနၾက
"သခင္စိတ္"ရွိတဲ့ လူႀကီးေတြကသာ လူငယ္ေတြကို "သခင္စိတ္" အေမြေပးႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ သခင္စိတ္ရွိတဲ့ လူငယ္ေတြကသာ ႏိုင္ငံကို တိုးတက္ထြန္းကားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကမွာျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ စာေပေလာက၊ ဂီတအႏုပညာေလာက၊ ပန္းခ်ီေလာက၊ ႐ုပ္ရွင္ေလာက စတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈမ်က္ႏွာစာ ဘယ္ေလာကပဲ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ သူမ်ားဆီက "ေကာ္ပီလုပ္"ၿပီး ေနာက္ကလိုက္ေနၾကတာပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဦးေဆာင္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိၾကတာလဲ။ စဥ္းစားလို႔ကို မရဘူး။

ရွိတာေတြနဲ႔ပဲ ေရာင့္ရဲေနၾက
ဥပမာ-ပန္းခ်ီဆြဲတာဆိုပါစို႔။ ေဆး၊ စုတ္တံနဲ႔၊ ကင္းဗတ္နဲ႔ ဆြဲၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လို႔ ဒါေတြက အဓိကမဟုတ္ဘူး။ အေရးႀကီးဆံုးက "ေခါင္း"ပဲ။ စက္ပစၥည္းကိရိယာေတြ သံုးတဲ့ေနရာမွာဆို ထားပါေတာ့။ "ေခါင္း"တစ္ခုပဲသံုးရတဲ့ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ကိစၥမ်ိဳးမ်ာ ဘာ့ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ပံုတူကူးခ်ေနၾကရတာလဲ။ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈ အေျခခံ၊ ကုိယ့္အေတြးအေခၚ အေျခခံနဲ႔ ကုိယ္က နည္းတစ္ခု၊ "အစ္ဇင္" တစ္ခု တီထြင္ႏိုင္ေအာင္ ဘာ့ေၾကာင့္ မႀကိဳးစားၾကတာလဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ရွိၿပီးသား "အစ္ဇင္"ေတြနဲ႔ ေရာင့္ရဲေနၾကတာလဲ။

ကၽြန္စိတ္
မညႇာမတာေျပာရရင္ ဒါ သူမ်ားေနာက္က ေနာက္ၿမီးဆြဲၿပီး လိုက္ခ်င္တဲ့ "ကၽြန္စိတ္" မေပ်ာက္တာပဲျဖစ္တယ္။ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္၊ စာေပေတြမွာလည္း အလားတူပါပဲ။ ကုိယ္က တီထြင္ဆန္းသစ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္တာ မေတြ႔ရပါဘူး။ သူမ်ားခင္းထားတဲ့လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ေနၾကတာပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီစိတ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ပဲ ေျပာလိုက္ပါရေစေတာ့။

ေဘးဆိုး၊ ကပ္ဆိုး ကင္းေ၀းတဲ့ႏုိင္ငံ
နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ ျမန္မာျပည္ေလာက္ သာယာလွပတဲ့ႏုိင္ငံ အေတာ္ရွားတယ္။ တခ်ိဳ႔ႏိုင္ငံေတြလို အပူလြန္ကဲလို႔ လူေတြေထာင္ခ်ီ ေသဆံုးရတာမ်ိဳး၊ တားမႏိုင္ ဆီးမရတဲ့ ေတာမီးႀကီးေတြေလာင္လို႔ ကုိယ့္ႏုိင္ငံသာမက ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ႏိုင္ငံေတြပါ မီးခိုးမိႈင္းေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားတာမ်ိဳး ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါကမွ မၾကားဖူးပါဘူး။ ေအးလြန္းလို႔ မနက္မိုးမလင္းခင္မွာ ျမဴနီစပယ္က ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေတာင့္တင္းေသဆံုးေနသူေတြ လိုက္ေကာက္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ မိုးႀကီးမားလြန္းလို႔ လူေတြေထာင္ေသာင္းခ်ီ ေသကုန္ၾကတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ မိုးေခါင္လြန္းလို႔ သေရာႀကီးခုိင္းၿပီး လူသူ၊ ကၽြဲ၊ ႏြား တိရစၧာန္ေတြ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ ေသၾကရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ ၿခံဳေျပာရရင္ ေဘးဆိုး၊ ကပ္ဆိုးႀကီးေတြ ကင္းေ၀းတဲ့ႏိုင္ငံလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႔။

မရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရွိတယ္
အပူလြန္တာမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သဲကႏၲာရသဘာ၀ကို ခံစားၾကည့္႐ႈႏိုင္တဲ့ သဲကႏၲာရဆန္ဆန္ေဒသမ်ိဳး ရွိတယ္။ အေအးလြန္တာမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေတြဖံုးတဲ့ အလွအပကို ခံစားၾကည့္႐ႈႏိုင္တဲ့ ေတာင္တန္းျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ထင္း႐ွဴးပင္ေတြနဲ႔ ယူကလစ္ပင္ေတြရွိတယ္။ အေမဇုန္လို မုတ္သံုသစ္ေတာ စိမ္းစိမ္းညိႇဳ႔ညိႇဳ႔ႀကီးေတြရွိတယ္။ လမုေတာေတြနဲ႔ လတာျပင္ေတြရွိတယ္။ ပန္းစံုပြင့္တယ္။ ေက်းငွက္သာရကာမ်ိဳးစံု ေပ်ာ္ျမဴးက်က္စားတယ္။ ဘာလိုေသးလဲ။

သံုးပန္လွႏိုင္ငံ
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း သံုးမ်ိဳးစလံုးလွတဲ့ "သံုးပန္လွ"ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ရာသီသံုးမ်ိဳးစလံုးမွာ အေရာင္ေတြစံုလွတယ္။ ဒီေလာက္လွတဲ့ အေရာင္ေတြ၊ ဒီေလာက္လွတဲ့ ေရေျမေတာေတာင္ေတြဟာ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္စရာ၊ ကဗ်ာစပ္ခ်င္စရာေတြ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေတြကို အေျခခံတဲ့ "အစ္ဇင္"ေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ေပၚထြက္မလာၾကတာလဲ။ ကုိယ္မျမင္ဖူးတဲ့ "ဂူအာနီကာ" ပန္းခ်ီကားႀကီးအေၾကာင္း လူအထင္ႀကီးေအာင္ ေလလံုးထြားေနမယ့္အစား "ေရႊစက္ေတာ္သြားေတာလား" ထဲက ႐ႈခင္းသာေတြကို ပန္းခ်ီကားႀကီးေတြျဖစ္လာေအာင္ စိတ္ကူးၾကသင့္တယ္ထင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကာဠဳဒါယီေထရ္ရဲ႔ တေပါင္းလဖြဲ႔ေတြကို ပန္းခ်ီကားႀကီးေတြျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးသင့္ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။

ေခၽြးတပ္စခန္းနဲ႔ ေသမင္းတမန္ရထားလမ္း
အလွကိုမႀကိဳက္လို႔ "အနိ႒ာ႐ံု"ေတြနဲ႔ ဘာ၀နာပြားေစခ်င္ရင္လည္း "သံျဖဴဇရပ္ ေခၽြးတပ္စခန္း"လို၊ "ေသမင္းတမန္ မီးရထားလမ္း"လို သမိုင္း၀င္ ကမၻာေက်ာ္ျဖစ္ရပ္မွန္ ကိစၥႀကီးေတြ မနည္းလွပါဘူး။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းရဲ႔ "တစ္သက္တာမွတ္တမ္း" စာအုပ္ႀကီးထဲမွာပါတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးကို ဂ်ပန္ေတြက ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ ဗံုးႀကဲခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာလည္း "ဂူအာနီကာ"လိုပဲ ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါပဲ။ ေသမင္းတမန္ မီးရထားလမ္းအေၾကာင္း၊ သံျဖဴဇရပ္ေခၽြးတပ္စခန္းအေၾကာင္းတာ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး ကိုယ္မျမင္ဖူးတဲ့ "ဂူအာနီကာ"အေၾကာင္း ဘာ့ေၾကာင့္ စာဖြဲ႔ၿပီးေျပာေနၾက၊ ေရးေနၾကတာလဲ။ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒါ "ကၽြန္စိတ္"ပဲ။ သူမ်ားေနာက္ကလိုက္တဲ့စိတ္ပဲ။ လူႀကီးေတြမွာ ဒီစိတ္မ်ိဳးေတြရွိေနေသးရင္ လူငယ္ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ လမ္းၫႊန္ႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒီစိတ္က "ေခတ္မီေအာင္လုပ္ၾက" ဆိုတဲ့ ဆံုးမစကး ထြက္လာတာပဲျဖစ္တယ္။ "ေခတ္ေရွ႔ကေျပးၾက"၊ "လမ္းေဖာက္သူျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾက"ဆိုတဲ့ လံႈ႔ေဆာ္စကားေတြ မ်ားမ်ားၾကားရဖို႔ လိုေနပါၿပီ။

(ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့အေျခအေနဆိုတာမရွိဘူး စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

စတီဖင္ေဟာ့ပ္ကင္းေနရာကို ဆက္ခံမည့္သူ

အဂၤလန္ႏိုင္ငံ ကန္းဘရစ္ခ်္တကၠသိုလ္သည္ ၎တို႔၏ေက်ာင္းမွ နာမည္ေက်ာ္ ႐ူပေဗဒပညာရွင္ စတီဖင္ေဟာ့ပ္ကင္း၏ လူကပ္ဆီယန္သခ်ၤာ ပါေမာကၡရာထူးကို ဆက္ခံမည့္ ၁၈ ေယာက္ေျမာက္ ပညာရွင္အျဖစ္ ပါေမာကၡ မိုက္ကယ္ဂရင္းအား ေရြးခ်ယ္လုိက္ေၾကာင္း သိရသည္။
စတီဖင္ေဟာ့ပ္ကင္းသည္ လူကပ္ဆီယန္သခ်ၤာ ပါေမာကၡရာထူးကို ၿပီးခဲ့သည့္ စက္တင္ဘာ ၃၀ အထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္တြင္ သုေတသနဒါ႐ုိက္တာအျဖစ္ ဆက္လက္တာ၀န္ယူသြားမည္ ျဖစ္သည္။
ပါေမာကၡဂရင္းမွာမူ ၎၏ရာထူးသစ္ကို လာမည့္ႏို၀င္ဘာ ၁ ရက္မွ စတင္တာ၀န္ယူမည္ျဖစ္သည္။ ၎သည္ လက္ရွိတြင္လည္း တကၠသိုလ္ရွိ ဂၽြန္ဟမ္ဖေရဖလမ္းမား ပါေမာကၡရာထူးကို သီအိုရီဆုိင္ရာ႐ူပေဗဒပညာရပ္ျဖင့္ ရယူထားသည္။ ပါေမာကၡဂရင္းသည္ String Theory(ႀကိဳးမွ်င္ သီအုိရီ) ဟုေခၚဆိုေသာ အယူအဆကို ေဖာ္ထုတ္သည့္ ေရွ႔ေဆာင္လမ္းျပတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ယင္းသီအုိရီက ကာလႏွင့္ အာကာသတို႔၏ အေျခခံဖြဲ႔စည္းထားမႈသည္ အလြန္ေသးငယ္သည့္ ႀကိဳးမွ်င္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ယူဆထားသည္။ ယခုပါေမာကၡ ဂရင္းဆက္ခံမည့္ လူကပ္ဆီယန္သခ်ၤာ ပါေမာကၡရာထူးကို ၁၆၆၃ ခုႏွစ္မွ စတင္ခန္႔ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဤရာထူးရဖူးသူမ်ားတြင္ အုိင္းဆက္နယူတန္မွ စတီဖင္ေဟာ့ပ္ကင္းအထိ ကမၻာေက်ာ္သိပၸံပညာရွင္မ်ား ပါ၀င္သည္။

Photos of Stephen Hawking & Michael Green

( မူရင္းသတင္းကို 7 Day News ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၈၊ အမွတ္ ၃၃ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )

အေဖႏွင့္သမီးမ်ား (ဗီဒီယိုဇာတ္ကားအၫႊန္း)

ဇာတ္ကားအမည္ - အေဖႏွင့္ သမီးမ်ား
ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္း - ကိုေက်ာ္
ဒါ႐ိုက္တာ - ေက်ာ္ေဇာလင္း ၏ အေတြးပံုရိပ္
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - လူမင္း၊ န၀ရတ္၊ ျပည့္ဖူးခုိင္၊ ေအးျမတ္သူ၊ ေမသက္ခိုင္၊ ဧရာ၊ ကိုေပါက္၊ တကၠသိုလ္ဂြမ္းပံု

ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း
ဇနီးသည္ျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားၿပီးေနာက္ သမီးသံုးေယာက္နဲ႔အတူ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းသင္းကာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာေနထိုင္လာခဲ့သည့္ ကေလးအေဖမုဆိုးဖို ၾကည္မင္းခန္႔တစ္ေယာက္ ႏုငယ္ေသြးဆိုသည့္ ပရိေဘာဂလုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ မဟာဆန္ဆန္ေခ်ာေမာလွပသည့္ အပ်ိဳႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ မထင္မွတ္ဘဲ ဆံုေတြ႔ခဲ့ၿပီးေနာက္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ စြဲလန္းသြားမိခဲ့သည္။ တစ္ဖက္က ခ်စ္သူ၊ အျခားတစ္ဖက္က သမီးမ်ားအၾကား ညႇိမရျပဳမရျဖစ္ကာ အခက္ႀကံဳရပံုကို ႐ိုက္ကူးတင္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္။

သံုးသပ္ခ်က္
စိတ္အပန္းေျပ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဇာတ္လမ္းမ်ိဳး ၾကည့္ခ်င္သည့္ ပရိသတ္မ်ားအတြက္ ၾကည့္သင့္သည့္ ဇာတ္ကားတစ္ကားျဖစ္သည္။ လူငယ္အႀကိဳက္၊ လူႀကီးအႀကိဳက္ စိတ္၀မ္းကြဲစရာမလိုဘဲ မိသားစုလိုက္လည္း စုစည္းၾကည့္႐ႈႏိုင္သည့္ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေလးျဖစ္သည္။ ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းကို ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းအျဖစ္သာ ၾကည့္ၾကမည့္ပရိသတ္အတြက္ ၾကည့္၍အဆင္ေျပမည့္ ဇာတ္ကားတစ္ကားျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုပါရေစ။

သူငယ္ခ်င္းေပါင္းေပါင္းကာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနထိုင္ၾကသည့္ အေဖႏွင့္ သမီးမ်ားဇာတ္႐ုပ္ကို လူမင္း၊ ေအးျမတ္သူ၊ ျပည့္ဖူးခုိင္ႏွင့္ ေမသက္ခုိင္တို႔ ပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားႏုိင္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အထူးသျဖင့္ ေမသက္ခုိင္သည္ ဤဇာတ္ကားမွ ဇာတ္႐ုပ္ႏွင့္ အံ၀င္ဂြင္က်ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ လူမင္းသည္လည္း သမီးမ်ားကိုခ်စ္ေသာ ဖခင္တစ္ဦးအျဖစ္၊ ႏုငယ္ေသြးကို ခ်စ္ေသာ ခ်စ္သူတစ္ဦးအျဖစ္ ပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားႏိုင္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။

အတင္းကလိထိုးၿပီး ရယ္ခိုင္းသည့္ဟာသမ်ားမပါဘဲ သဘာ၀က်က် ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေစမည့္ ဟာသမ်ား အမ်ားအျပားကိုလည္း ဒီဇာတ္ကားမွာ ေတြ႔ရသည္။ သဘာ၀မက်သည့္ စိတ္ကူးယဥ္အေပါစား ဇာတ္လမ္းမ်ားထက္စာလွ်င္ေတာ့ ဇာတ္အိမ္ခိုင္သည္ဟု ေျပာႏုိင္ကာ အခ်ိန္ေပးၾကည့္ရက်ိဳးနပ္သည့္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ၫႊန္းဆိုပါရေစ။

ေၾသာ္…. ဒါနဲ႔၊ အဲဒီဇာတ္လမ္းထဲမွာ သူတို႔အေဖကို လာၿပီးပတ္သက္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ပညာေပးႏွိပ္ကြပ္ၿပီး ကာကြယ္တတ္တဲ့ သမီးသံုးေယာက္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စေလးကိုေတာ့ အေတာ္ေလးကို သေဘာက်ေနမိေၾကာင္းပါ။
"တို႔အေဖႀကီးကို ကာကြယ္မေလ၊ တို႔အေဖႀကီးကို ကာကြယ္မေလ" တဲ့။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၉ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
နံနက္ ၁ နာရီ ၅၆ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။

ဒုတိယ တေကာင္းေခတ္

ထိုအခ်ိန္ေလာက္တြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၌ သာ၀တၳိျပည္ရွင္ ပေႆနဒီေကာသလမင္းက ကပိလ၀တ္ျပည္ရွင္ မဟာနာမမင္းထံ မ်ိဳး႐ိုးဆက္ရန္ သမီးကညာေတာင္းရာ သာကီ၀င္မင္းတို႔က မ်ိဳး႐ိုးပ်က္မည္စိုးသျဖင့္ မင္းသမီးစစ္ကို မေပးဘဲ ကၽြန္မ၏သမီး ဇာတ္နိမ့္ျဖစ္ေသာ ၀ါသဘခတၱိယမင္းသမီးကို ေပးလုိက္၍ မဟာနာမမင္းမိဖုရား ေျမႇာက္ေလသျဖင့္ ၀ိဋဋဴပမင္းသားကို ဖြားျမင္ေလသည္။ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ၀ိဋဋဴပမင္းသားက ကပိလ၀တ္ျပည္သို႔သြား၍ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔အား ကန္ေတာ့ေလသည္။ မင္းသားျပန္ေသာအခါ ကၽြန္မသားေနရာဟု မင္းသားထိုင္ေသာေနရာကို ႏို႔ရည္ျဖင့္ ေဆးေၾကာေလသည္။ ၀ိဋဋဴပမင္းသား ၾကားသိလွ်င္ ရွက္ႏိုး၍ အၿငိဳးဖြဲ႔ေလရာ မင္းျဖစ္ေသာအခါ သာကီ၀င္မင္းတို႔ကို စစ္ထိုးသျဖင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ သာကီ၀င္မင္းဆက္ ပ်က္စီးရျပန္ေလသည္။

သာကီ၀င္မင္းမ်ိဳးျဖစ္ေသာ ဓဇရာဇာသည္ ပင္လယ္ကမ္းေျခခရီးျဖင့္ ရခုိင္ျပည္သို႔လာေရာက္၍ ေမာရိယၿမိဳ႔ကို တည္ေထာင္ၿပီးေနာက္ ႐ိုးမေတာင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ အထက္အညာသို႔ ဆန္တက္ေလရာ မလည္အရပ္တြင္ရွိေနေသာ နတ္ရြာစံ ဘိႏၷကရာဇာမင္း၏ မိဖုရား နာဂဆိန္ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ သာကီ၀င္အဆက္အႏြယ္ခ်င္းျဖစ္သျဖင့္ စုံဖက္ကာ အညာပုဂံျပည္ကို တည္ေထာင္စံေနၾကေလသည္။ မၾကာမီ သားေတာ္ ၀ိရာဂကို ဖြားျမင္ၿပီးေနာက္ တေကာင္းျပည္အရပ္၌ ပဥၥာလရာဇ္ (ပဥၥာတေကာင္း)ၿမိဳ႔ကို ထပ္မံတည္ေထာင္ကာ သတိုးဇမၺဴဒီပဓဇရာဇာဘြဲ႔ျဖင့္ ထီးနန္းစိုးအုပ္ခဲ့ျပန္ေလသည္။

ထိုမင္း နတ္ရြာစံလွ်င္ အစဥ္အဆက္အားျဖင့္ မင္း ၁၇ ဆက္ ဆက္လက္အုပ္စိုးခဲ့ၾကရာ ဒုတိယ တေကာင္းဆက္မင္းမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေလသည္ -
၁။ သတိုးဇမၺဴဒီပဓဇ
၂။ သတိုးတိုင္းရရာဇာ
၃။ သတိုးရထားရ
၄။ သတိုးတမ္းခြန္ရ
၅။ သတိုးလွံရ
၆။ သတိုးေလွရ (သတိုးေရႊ)
၇။ သတိုးဂဠဳန္ရ
၈။ သတိုးနဂါးရ
၉။ သတိုးနဂါးႏိုင္
၁၀။ သတိုးရေလာဟာ
၁၁။ သတိုးေပါင္ရွည္
၁၂။ သတိုးေက်ာက္ရွည္
၁၃။ သတိုးဆင္ေလာက္
၁၄။ သတိုးဆင္ထိန္း
၁၅။ သတိုးတိုင္းခ်စ္
၁၆။ သတိုးမင္းႀကီး
၁၇။ သတိုးမဟာရာဇာ

သတိုးမဟာရာဇာမင္းႀကီးတြင္ သားေတာ္ မထြန္းကားသျဖင့္ မိဖုရားႀကီး ကိႏၷရာ၀တီ၏ ေမာင္ေတာ္ ေခပဒူတကို အိမ္ေရွ႔ေပးေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကား အိႏၵိယႏိုင္ငံ၌ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူၿပီး႐ံုမွ်မက ပရိနိဗၺာန္စံလြန္ၿပီး၍ စတင္ေရတြက္သည့္ သာသနာႏွစ္ ၄၀ ခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္ေလသည္။

တစ္ေန႔သ၌ တေကာင္းျပည္တြင္ ေတာ၀က္ႀကီးတစ္ေကာင္ ေသာင္းက်န္းဖ်က္ဆီးေလေရာ ေခပဒူတသည္ လက္နက္ငါးပါးကိုယူ၍ ၀က္ႀကီးရန္ကို ၿဖိဳခြင္းရန္ လိုက္ေလသည္။ ၀က္ႀကီးကို မရမိသမွ် ေနျပည္ေတာ္သို႔မျပန္ဟူ၍ ေန႔ရက္မျပတ္ လိုက္ေလေသာ္ ကာလၾကာလွ်င္ သေရေခတၱရာျပည္တည္ရာအနီးရွိ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ၀က္ႀကီးကို ထိုးသတ္ႏိုင္ေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ေခပဒူတသည္ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္လိုစိတ္မရွိေတာ့သျဖင့္ ထိုအရပ္၌ ရေသ့ျပဳ၍ ေနထုိင္ေလရာ သက်အင္းအရပ္ရွိ ပ်ဴအမ်ိဳးသားတို႔က ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ၾကေလသည္။ တေကာင္းျပည္တြင္ ေခပဒူတ ထြက္ခြာသြားေသာႏွစ္၌ မင္းႀကီး၏ မိဖုရားမွ မဟာသမၻ၀ႏွင့္ စူဠာသမၻ၀ဟူေသာ မ်က္မျမင္သားေတာ္ အႁမႊာႏွစ္ပါးကို ဖြားျမင္ေလသည္။

မင္းႀကီးသည္ ရွက္ေသာေၾကာင့္ သားေတာ္မ်ားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ေစရာ မယ္ေတာ္ကသနားသျဖင့္ ၀ွက္ထားေလသျဖင့္ အရြယ္ေရာက္မွ မင္းႀကီး သိရျပန္ေလသည္။ တစ္ဖန္ မင္းသားတို႔အား သတ္ေစရာ မယ္ေတာ္က မသတ္ရက္သျဖင့္ ဧရာ၀တီျမစ္အတုိင္း ေဖာင္ႏွင့္ေမွ်ာလိုက္ေလသည္။ လမ္းခရီး စလင္းအရပ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ မင္းသားမ်ားလည္း ေဆး၀ါးအစြမ္းျဖင့္ မ်က္စိအလင္းရေလသည္။ ဆက္လက္စုန္ဆင္းၾကရာ ဦးရီးရေသ့ စံျမန္းေသာ သေရေခတၱရာ ဆိပ္ကမ္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ရေသ့ေမြးစားေသာ သမီးေဗဒါရီႏွင့္ေတြ႔၍ ဦးရီးရေသ့ထံသို႔ လုိက္ပါၾကရာမွ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ေၾကာင္း မိန္႔ၾကားကာ သာသနာႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေဗဒါရီႏွင့္ မဟာသမၻ၀အား လက္ထပ္ေပးေလသည္။

စာႂကြင္း
ဆရာလွသမိန္ ၏ ျမန္မာရာဇ၀င္အက်ဥ္း စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစကား၊ ျမန္မာစာကို ေျပာဆိုေရးသားအသံုးျပဳေနသည့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္မွ မဟုတ္ဘဲ မည္သည့္ေနရာေဒသတြင္ ေရာက္ရွိအေျခခ်ေနထိုင္ေနသည္ျဖစ္ေစ ျမန္မာ့အေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္ကို သိသင့္သည္ဟု ယူဆသည့္အတြက္ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ယခင္ပို႔စ္အေဟာင္းမ်ား
၁။ ျမန္မာႏိုင္ငံရာဇ၀င္အက်ဥ္း
၂။ ပထမ တေကာင္းေခတ္

ပထမတေကာင္းေခတ္

ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မမူမီ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၈၀၀ေက်ာ္ ကာလေလာက္တြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ကပိလ၀တ္ျပည္ သာကီ၀င္မင္းမ်ိဳးတို႔ႏွင့္ ပဥၥလရာဇ္မင္းမ်ိဳးတို႔သည္ မ်ိဳးခ်င္းဆက္ႏြယ္ရန္ကိစၥတြင္ သာကီ၀င္ျဖစ္ေသာ ေကာလိယမင္းက မ်ိဳး႐ိုးဇာတိမာန္ျဖင့္ မေခ်မငံေျပာဆိုရာမွ စစ္ျဖစ္ၾကရာ ပဥၥလရာဇ္မင္း စစ္ႏိုင္၍ သာကီ၀င္တို႔ သံုးစုကြဲျပားေလသည္။ ထိုအခါ ကပိလ၀တ္ျပည္မွ သာကီ၀င္မင္းတစ္ပါးျဖစ္ေသာ အဘိရာဇာသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းသို႔ ကုန္းလမ္းခရီးျဖင့္ စစ္သည္ဗိုလ္ေျခတို႔ကိုပါ ေခၚေဆာင္လာေရာက္ကာ တေကာင္းၿမိဳ႔တည္ရာ၌ ၿမိဳ႔ျပတည္ေထာင္လ်က္ ရွိရင္းစြဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္စည္း႐ံုးေနထိုင္ေလသည္။

အဘိရာဇာ နတ္႐ြာစံလွ်င္ သားေတာ္ကံရာဇာႀကီးႏွင့္ ကံရာဇာငယ္တို႔သည္ ထီးနန္းကိုလုၾကရာ မွဴးမတ္တို႔၏ အႀကံေပးခ်က္အရ ညဥ့္ခ်င္းၿပီးေအာင္ ေကာင္းမႈအေဆာက္အဦ ျပဳၾကသည္တြင္ ကံရာဇာငယ္သည္ သစ္ပင္၊ ၀ါးငယ္တို႔ျဖင့္ ေဆာက္တည္ေသာေၾကာင့္ ညဥ့္ခ်င္းၿပီးသျဖင့္ ထီးနန္းကို ဆက္ခံရေလသည္။

ကံရာဇာႀကီးမူကား ခ်င္းတြင္းျမစ္ကိုဆန္၍ ကေလးေတာင္ညိဳအရပ္၌ ၿမိဳ႔တည္ကာ ေျခာက္လခန္႔ စစ္သည္ဗိုလ္ပါ စုေဆာင္းေလသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ပ်ဴလူမ်ိဳးတို႔မွာ ဟံလင္း၊ သေရေခတၱရာ စေေသာေဒသမ်ား၌ စုေပါင္းေနထိုင္လ်က္ရွိရာ ပ်ဴတို႔က မင္းျပဳအုပ္ခ်ဳပ္ပါရန္ ေတာင္းပန္ခ်က္အရ သားေတာ္ မုဒုစိတၱကို ေစလႊတ္အုပ္ခ်ဳပ္ေစေလသည္။

ကံရာဇာႀကီးသည္ ရခုိင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း ကုလားတန္ျမစ္၊ ကစၦပနဒီ အေရွ႔ဘက္ရွိ ေက်ာက္ပန္ေတာင္ (ေက်ာက္ပန္းေတာင္း)ၿမိဳ႔ကို တည္ေထာင္ၿပီးလွ်င္ ေရွးက မာရာယုမင္း တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ဓည၀တီၿမိဳ႔ေဟာင္းကိုပါ သိမ္းယူ၍ ရခုိင္ျပည္တြင္ မင္းဆက္စိုက္တည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေလသည္။

ကံရာဇာငယ္သည္ တေကာင္းတြင္ ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ စိုးစံ၍ သားေျမးစဥ္ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေလရာ မင္း ၃၃ ဆက္ တိုင္ေလသည္။ ထိုမင္းတို႔ကား-
၁။ အဘိရာဇာ
၂။ သားေတာ္ ကံရာဇာငယ္
၃။ သားေတာ္ ဇမၺဴဒီပရာဇာ
၄။ သားေတာ္ သကၤႆရာဇာ
၅။ သားေတာ္ ၀ိပႏၷရာဇာ
၆။ သားေတာ္ ေဒ၀တရာဇာ
၇။ ဘေထြးေတာ္ မုနိကရာဇာ
၈။ ညီေတာ္ နာဂရာဇာ
၉။ သားေတာ္ ဣႏၵကရာဇာ
၁၀။ သားေတာ္ သမုတိရာဇာ
၁၁။ သားေတာ္ ေဒ၀ရာဇာ
၁၂။ သားေတာ္ မဟိႏၵရာဇာ
၁၃။ သားေတာ္ ၀ိမာလရာဇာ
၁၄။ သားေတာ္ သီဟႏုရာဇာ
၁၅။ သားေတာ္ မဂၤနရာဇာ
၁၆။ သားေတာ္ ကံသရာဇာ
၁၇။ သားေတာ္ ကလိကၤရာဇာ
၁၈။ သားေတာ္ သင္းတြဲရာဇာ
၁၉။ ညီေတာ္ သီဟႏုရာဇာ
၂၀။ သားေတာ္ ဟံသရာဇာ
၂၁။ သားေတာ္ ၀ရရာဇာ
၂၂။ သားေတာ္ အေလာင္းရာဇာ
၂၃။ သားေတာ္ေကာလကရာဇာ
၂၄။ သားေတာ္ သူရိယရာဇာ
၂၅။ သားေတာ္ သင္းႀကီးရာဇာ
၂၆။ သားေတာ္ တုိင္းခ်စ္ရာဇာ
၂၇။ သားေတာ္ မဓုရာဇာ
၂၈။ သားေတာ္ မင္းလွႀကီးရာဇာ
၂၉။ သားေတာ္ သံသုသီဟရာဇာ
၃၀။ သားေတာ္ ဓနကၤရာဇာ
၃၁။ သားေတာ္ ဟိႏၷရာဇာ
၃၂။ သားေတာ္ မာရိယရာဇာ
၃၃။ သားေတာ္ ဘိႏၷကရာဇာ ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုပထမ တေကာင္းေခတ္ ၃၃ ဆက္ေျမာက္ ဘိႏၷကရာဇာ လက္ထက္တြင္ တ႐ုတ္တရက္တို႔ ေႏွာင့္ယွက္သျဖင့္ သကၤႆရ႒ တေကာင္းျပည္ပ်က္ေလရာ မင္းႀကီးသည္ ရမိသမွ် ဗိုလ္ေျခတို႔ကို စုေဆာင္း၍ မလည္အရပ္တြင္ ခို၀င္ေနေလသည္။ ထိုအရပ္၌ မင္းႀကီးနတ္ရြာစံလွ်င္ ဗိုလ္ပါတို႔လည္း အစုစု ကြဲၾကေလသည္။

စာႂကြင္း
ဆရာလွသမိန္ ၏ ျမန္မာရာဇ၀င္အက်ဥ္း စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစကား၊ ျမန္မာစာကို ေျပာဆိုေရးသားအသံုးျပဳေနသည့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္မွ မဟုတ္ဘဲ မည္သည့္ေနရာေဒသတြင္ ေရာက္ရွိအေျခခ်ေနထိုင္ေနသည္ျဖစ္ေစ ျမန္မာ့အေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္ကို သိသင့္သည္ဟု ယူဆသည့္အတြက္ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ယခင္ပို႔စ္အေဟာင္း
၁။ ျမန္မာႏိုင္ငံရာဇ၀င္အက်ဥ္း

အခုတေလာ - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

အခုတေလာ….
သတင္းစာပို႔သမား ေန႔တုိင္းမလာဘူး
ေျပာျပန္ရင္လည္း ဟိုအေၾကာင္းျပ၊ ဒီအေၾကာင္းျပနဲ႔
သတင္းအသိုးေတြကိုပဲ မစားခ်င္စားခ်င္ စားေနရတယ္။

အခုတေလာ….
မီးကလည္း ခဏခဏပ်က္တယ္
ကြန္ပ်ဴတာေလးဖြင့္ၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္မွ မႀကံေသးဘူး
မသိရင္ ဘယ္ႏွနာရီတစ္ခါပ်က္ပါဆိုၿပီး ပ႐ိုဂရမ္ေရးထားတဲ့အတိုင္းပဲ။
(ခဏခဏ looping ပတ္ေနတာကေတာ့ ဆိုးတယ္)

အခုတေလာ….
ျမန္မာေနရွင္နယ္လိဂ္ပြဲေတြ ၾကည့္ရတာအဆင္မေျပဘူး
ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ထပ္ဆင့္လႊင့္စက္႐ံုက စက္ခ်ိဳ႔ယြင္းသြားလိုက္
႐ုပ္ျမင္သံၾကားက ႐ုိက္ျပတဲ့လူက ေဘာလံုးကန္ေနတာတျခား၊ သူျပေနတာတျခား လုပ္လိုက္နဲ႔ေပါ့။
(လင္းသြားလိုက္ ေမွာင္သြားလုိက္ျဖစ္တာတို႔၊ ေၾကညာတဲ့လူက ေျပာခ်င္ရာေျပာတာတို႔ မပါေသးဘူး)

အခုတေလာ….
အင္တာနက္သံုးရတာ အဆင္မေျပပါဘူး
မိုးကဖ်က္လိုက္ ေလကဖ်က္လိုက္နဲ႔
ဘေလာ့ဂ္မွာတင္ဖို႔ ပို႔စ္ေတြ႐ိုက္ထားတာ သံုးရက္၊ ေလးရက္စာ ပံုေနၿပီ။
အခုလည္းေတာ္ေတာ္စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္ၿပီး တင္လိုက္ရတယ္။

အခုတေလာ....
..............................
..........................................
.....................................................။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၆ ရက္၊ တနလၤာေန႔။
နံနက္ ၁၀ နာရီ ၂၅ မိနစ္တြင္ ဖြင့္အံသည္။

ဆားေပါ့ေနတယ္

ဒီတစ္ပတ္ ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ရေတာ့ The Voice နဲ႔ ရန္ကုန္တိုင္းမ္ေတြမွာ ဆရာေမာင္စူးစမ္းရဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြ မပါတဲ့အတြက္ မဖတ္ရဘူး။ အပတ္စဥ္ေစာင့္ဖတ္ေနက် ေဆာင္းပါးေတြ မဖတ္ရတဲ့အတြက္ ဆားမပါတဲ့ဟင္း စားရသလိုပါပဲ။ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ရတယ္။ ဆရာေမာင္စူးစမ္း ေနမေကာင္းလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အတိုက္အခံေတြမ်ားတဲ့အတြက္ စိတ္ကုန္ၿပီးမေရးေတာ့တာလားဆိုတာ မသိရေသးပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ထီေပါက္လို႔ စာေရးျခင္းကေန ရပ္နားလုိက္တာ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာပါပဲ။ ထီဖြင့္ဖို႔ရက္က လိုေသးတယ္ေလ။ ေရွ႔အႀကိမ္ေတြတုန္းကလည္း ဆရာေမာင္စူးစမ္း ထီေပါက္တယ္လို႔ မၾကားမိေသးပါ။ ဒီလုိေျပာရတာက အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ဖတ္လိုက္ရလို႔ပါ။ ဆရာေမာင္စူးစမ္းက ေျပာပါသတဲ့။
"ေအာင္ဘာေလထီ ဆုႀကီးေပါက္လို႔ရွိရင္ အနားယူေတာ့မယ္၊ စာမေရးေတာ့ဘူး" တဲ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတစ္ပတ္ကေတာ့ ဆရာေမာင္စူးစမ္းရဲ႔ ေဆာင္ပါးေတြမဖတ္ရ၊ ဘေလာ့ဂ္မွာလည္း ျပန္႐ိုက္ၿပီး မတင္ေပးရတဲ့အတြက္ ဆားေပါ့ေနတယ္လို႔ ခံစားရေၾကာင္းပါ။

ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အားေပးခ်က္

ဒီေန႔သတင္းစာလာပို႔ေတာ့ သတင္းစာထဲမွာ ေၾကာ္ျငာျဖတ္ပိုင္းေလးတစ္ခု ပါလာတယ္။ LCCI သင္တန္း ေၾကာ္ျငာပါ။ ခါတိုင္းလည္း ဒီလိုေၾကာ္ျငာေတြ မၾကာခဏပါေနက်မို႔ အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အေပၚယံေလာက္ၾကည့္ၿပီး လႊင့္ပစ္တာခ်ည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္သတင္းစာထဲကို ေၾကာ္ျငာစာရြက္အတိုအစေတြ ထည့္မေပးနဲ႔လို႔ ေျပာထားတာလည္း မရပါဘူး။ သတင္းစာပို႔တဲ့လူက သတင္းစာကုိယ္စားလွယ္ ေပးလိုက္တဲ့ဟာကိုပဲ ယူလာၿပီး လုိက္ပို႔ရဟန္တူပါတယ္။ လုပ္လို႔မရဘူးဆိုတာ သိရဲ႔လားလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္မိပါတယ္။ ကုိယ္ပိုက္ဆံရရင္ၿပီးေရာ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြ ျမန္ျမန္ကုန္ေအာင္ ရွိသမွ် သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ထည့္ေပးလုိက္တာဟာ အေတာ္ေလးကို ဆိုးလြန္းပါတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္လည္း ေၾကာ္ျငာတယ္၊ အိတ္ေပ်ာက္လည္းပါတယ္၊ အလွျပင္ဆုိင္လည္း ေၾကာ္ျငာတာပဲ၊ တိုက္ခန္းငွားမယ္ဆိုတာလည္း မလြတ္ဘူး၊ ဟိုတယ္ေၾကာ္ျငာလည္းပါရဲ႔၊ အဆီခ်သင္တန္းေတာင္မလြတ္ဘူး။ စံုလို႔ပဲဆိုပါေတာ့။ ထားပါေတာ့ေလ။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ကေတာ့ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။ တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြ လုပ္ပါလိမ့္မယ္။

ေၾကာ္ျငာစာရြက္ကို အၾကမ္းဖ်င္းဖတ္လိုက္ေတာ့ ေကာ္လံသံုးခုမွာ သင္တန္းနဲ႔မဆီမဆိုင္ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရးထားတာေတြ႔ရတယ္။ သင္တန္းနဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုတာက သင္တန္းမွာဘာေတြသင္မယ္၊ ဒီသင္တန္းတက္ျခင္းအတြက္ ဘာအက်ိဳးေတြရတယ္၊ ဘယ္ေန႔ဖြင့္မယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာစံုစမ္းပါ ဆိုတာက ေကာ္လံတစ္ခုေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ ရွိတယ္။ မဆီမဆိုင္ ကေလးေတြစိတ္၀င္စားေအာင္ ပညာေရးဟာ ဘာျဖစ္ပါတယ္ ညာျဖစ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေရးထားတာက သံုးေကာ္လံေလာက္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ သင္တဲ့ဆရာက ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာေတာ့ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီမွာပါတဲ့ ပညာေရးဆိုင္ရာ အားေပးခ်က္ဆိုတာေလးကိုပဲ ကူး႐ိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။

သက္ရွိကမၻာႏွင့္ ပညာ
လူမွာကား ေခတ္ကာလတို႔၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ လူတန္းေစ့ဘ၀ရပ္တည္မႈအတြက္ ပညာကို တိုး၍တိုး၍ သင္ၾကားလာရပါသည္။ သာမန္ထက္ ေခါင္းတစ္လံုးသာလိုသူကား ေခါင္းတစ္လံုးစာ ပို၍ ေလ့လာဆည္းပူးလာရပါသည္။

စစ္မွန္ေသာ ပညာဆည္းပူးျခင္း
ေခတ္အေျခအေနအရ ဘ၀အနိမ့္အျမင့္သည္ ပညာေပၚတြင္ လံုး၀မူတည္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိဘ၀ကို မိမိတန္ဖိုးထားသူ၊ အမ်ားၾကားတြင္ အျမင့္မားဆံုး ျဖစ္လိုသူမ်ားသည္ ပညာကို သဲသဲမဲမဲ ဆည္းပူးလာၾကသည္။ ပညာကို ေက်ာင္းမွာရွာၾကသည္။ ျပင္ပမွ ရႏိုင္သမွ်လည္း ေလ့လာသိုမွီးသင့္သည္။ တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႔ရျခင္းသည္ ပညာသင္မႈ၏ နိဂံုးမဟုတ္ေတာ့။ ကိုယ္တိုင္ ဆက္လက္ေလ့လာရန္ အေျခခံသာျဖစ္သည္။

ပညာသင္ယူျခင္းႏွင့္ အခ်ိန္၏တန္ဖိုး
ယခုကေန ေနာင္အႏွစ္ (၂၀)ေလာက္ ေရာက္ရင္ သင္လုပ္ခဲ့တာေတြထက္ သင္မလုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြအတြက္ ပိုၿပီးစိတ္ပ်က္ရလိမ့္မည္ဟူေသာ စကားအတုိင္း ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳစဥ္ကပင္ ပညာရွာရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၾကရန္ အလြန္အေရးႀကီးလာသည္။ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားခဲ့ၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားစြာတို႔၏ ေအာင္ျမင္မႈလွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္မွာ ပင္ကိုယ္ထူးခၽြန္၍ မဟုတ္ဘဲ လူငယ္ဘ၀တုန္းက အားလပ္ခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်ခဲ့ၾက၍သာ ျဖစ္သည္။

ပညာသင္ယူျခင္းႏွင့္ စိတ္အားထက္သန္မႈ
ကိုယ္ထူကုိယ္ထ ႀကီးပြားတိုးတက္ေအာင္လုပ္ျခင္းသည္ လြယ္ကူေသာ အလုပ္ေတာ့မဟုတ္။ အပင္ပန္းခံရသည္။ ဇြဲရွိရမည္။ စြန္႔လႊတ္ရသည္။ ထက္သန္ျပင္းျပေသာ စိတ္ဆႏၵရွိသူသည္ မည္သည့္အတားအဆီးကိုမဆို ေက်ာ္သြားလိမ့္မည္။ ထက္သန္စိတ္ႏွင့္ ၀ီရိယစြမ္းအားေပါင္းစပ္သူအား မည္သည့္အရာကမွ် တားဆီးမထားႏိုင္။

ပညာသင္ယူျခင္းႏွင့္ ေအာင္ျမင္ဆံုး႐ံႈးမႈ
မိမိရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္သို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းရာတြင္ ေအာင္ျမင္ျခင္းနည္းတူ ဆံုး႐ံႈးျခင္းတို႔ႏွင့္လည္း မလြဲမေသြ ရင္ဆိုင္ရစၿမဲျဖစ္သည္။ စင္စစ္ မေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ အျပစ္တင္စရာမဟုတ္၊ ရည္မွန္းခ်က္နိမ့္က်ျခင္းသာ တကယ့္ျပစ္မႈျဖစ္သည္။ ဧရာမႀကီးက်ယ္ေသာ ေအာင္ျမင္မႈတို႔သည္ ႐ံႈးပြဲအလီလီတို႔၏ေနာက္မွ လုိက္ပါစၿမဲျဖစ္သည္။

ပညာသင္ယူျခင္းႏွင့္ ယေန႔ကမၻာ
လူဦးေရ တိုးပြားလာသည္ႏွင့္အမွ် ကမၻာေပၚ၌ မိမိအတြက္ မနိမ့္က်ေသာ ေနရာတစ္ခုရရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈမွာလည္း ပို၍ပို၍ အရွိန္အဟုန္ျပင္းထန္လာသည္။

ကမၻာေပၚ၌ တြန္းတိုက္တိုးတက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းသူမ်ားႏွင့္ အတြန္းအတိုးခံ အဖိအနင္းခံသူမ်ားဟူေသာ လူႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားမွာ တစ္ေန႔တျခား ပို၍ပို၍ ကြဲျပားစြာ ျဖစ္ေပၚလာေနသည္။ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ထြင္ကာ ကုိယ့္တိုးတက္မႈအတြက္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္သြားႏိုင္သူမဟုတ္လွ်င္ ေနာင္တစ္ေန႔ သူတစ္ပါးၾကားမွာ အဖိအနင္းခံရၿပီး ျပားသြားမွာ ေသခ်ာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပင္းျပေသာဆႏၵျဖင့္ ႀကိဳးစားရွာေဖြဆည္းပူးဖို႔သာ အေရးႀကီးပါသည္။

Liverpool ႏိုင္တယ္၊ Man U ႐ံႈးတယ္၊ Anti-Man U ေတြ ေပ်ာ္ၾကမယ္

တစ္ပတ္လံုးေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အဂၤလန္ေဘာလံုးေလာကရဲ႔ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈအႀကီးမားဆံုးနဲ႔ အျပင္းထန္ဆံုးျဖစ္တဲ့ လီဗာပူးလ္အသင္းနဲ႔ မန္ယူအသင္းတို႔ရဲ႔ပြဲကို ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ အားေပးတဲ့အသင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ မန္ယူကို ႏိုင္ေစခ်င္တာမွန္ေပမယ့္ အေ၀းကြင္းျဖစ္ေနတာရယ္၊ ခ်န္ပီယံလိဂ္အေ၀းကြင္းပြဲကျပန္လာခါစရယ္၊ မႏိုင္လို႔လံုး၀မျဖစ္တဲ့ လီဗာပူးလ္အသင္းရယ္ေၾကာင့္ သေရတစ္မွတ္ေလာက္ေတာ့ ရေကာင္းရဲ႔လို႔ မွန္းထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးသိၿပီးတဲ့အတိုင္းပဲ လီဗာပူးလ္အသင္းက မန္ယူအသင္းကို ႏွစ္ဂိုး-ဂိုးမရွိနဲ႔ အႏိုင္ယူသြားပါတယ္။ ပြဲခ်ိန္အတြင္းမွာ ဒိုင္လူႀကီးရဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ အမ်ားအျပားျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ လီဗာပူးလ္ရဲ႔အႏိုင္အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ကစားသြားပံုအရလည္း လီဗာပူးလ္ႏိုင္သင့္တဲ့ပြဲပါ။ ႏိုင္ကိုႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ကစားသြားတဲ့ လီဗာပူးလ္အသင္းရဲ႔အႏုိင္ကို ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒိုင္လူႀကီးသာ ဒီထက္ပိုၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီေန႔ပြဲဟာ ပိုၿပီးၾကည့္ေကာင္း၊ ပုိၿပီးရသေျမာက္မယ့္ ပြဲတစ္ပြဲျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ဒါကကၽြန္ေတာ့္အျမင္ပါ။ မန္ယူအသင္းက႐ံႈးရင္ ဒိုင္ညစ္လို႔၊ ဘာျဖစ္လို႔ စသည္ျဖင့္ အၿမဲအျပစ္ဖို႔ေနက်လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ အန္တီမန္ယူေတြကလည္း ေျပာဖို႔အဆင္သင့္ေစာင့္ေနတာဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီးမေျပာေတာ့ပါဘူး။

ပြဲမတုိင္ခင္
ပြဲကစားမယ့္လူစာရင္း ထြက္လာေတာ့ လီဗာပူးလ္မွာ ေတာရက္စ္ပါလာတဲ့အတြက္ မန္ယူပရိသတ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စိတ္ပူမိတာအမွန္ပါ။ လီဗာပူးလ္တစ္သင္းလံုးမွာ ေတာရက္စ္တစ္ေယာက္ကိုပဲ ႏိုင္ေအာင္ထိန္းေတာ့ကြာလို႔ အတူၾကည့္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာမိပါတယ္။ ဂ်ရတ္မပါတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာမိတာအမွန္ပါ။ သူ႔ေနရာမွာ ဘီနာေယာင္ကို ထားကစားမွာကို ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ အဲဒီဂ်ဴး ေျခစြမ္းမျပႏိုင္ပါေစနဲ႔လို႔ စိတ္ထဲကက်ိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းမိတာေပါ့။ အဓိကကေတာ့ မန္ယူေနာက္တန္းေတြ ေတာရက္စ္ကို ႏိုင္ေအာင္ထိန္းဖို႔သာ အာ႐ံုေရာက္ေနမိပါတယ္။

မန္ယူအသင္းကစားသမားစာရင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရွ႔တန္းမွာ ႐ြန္းေနနဲ႔ ဘာဘာေတာ့ဗ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ႐ြန္းေနမပါေလာက္ေသးဘူးလို႔ ထင္ထားတာ။ အလယ္တန္းမွာ ဂစ္၊ ကာရစ္၊ ဗလင္စီယာ၊ ေပါစခိုးလ္တို႔ကို ေတြ႔ရတယ္။ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ မန္ယူအသင္းဟာ ဂစ္နဲ႔စခိုးလ္ကို တစ္ခါတည္းတြဲသံုးရင္ ကစားကြက္ပ်က္သြားတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကာရစ္က ေဘာလံုးအျဖန္႔သမား၊ အဖ်က္က ေပါစခိုးလ္ကစားရမွာ။ ေပါစခိုးလ္က ေလးေနတဲ့လူ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အမွန္ဆိုရင္ အလယ္မွာ ဂစ္၊ ဗလင္စီယာ၊ ကာရစ္နဲ႔ အန္ဒါဆန္ကို ထားသင့္တယ္လို႔ျမင္မိတယ္။ အန္ဒါဆန္ဟာ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ကြင္းလယ္အဖ်က္ကို အေတာ္ေလးကို ပီျပင္ေအာင္ကစားလာႏိုင္တာ ေတြ႔ရတယ္။ ငယ္ကလည္းငယ္၊ ျမန္ကလည္းျမန္၊ စိတ္ကလည္းထက္ဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႔ကစားအားနဲ႔ အလယ္တန္းအဖ်က္ကစားခုိင္းသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ ေနာက္တန္းနဲ႔ ဂိုးသမားကေတာ့ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ အားလံုးပံုမွန္ပဲ။

ပထမပိုင္း (လီဗာပူးလ္ ၀ - ၀ မန္ယူ)
ႏွစ္သင္းစလံုးဟာ ခံစစ္မကစားဘဲ တိုက္စစ္ဖြင့္ၿပီး ကစားသြားတဲ့အတြက္ အင္မတန္မွကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ လီဗာပူးလ္တိုက္စစ္ဆင္တဲ့အခ်ိန္ မန္ယူအသင္းက အသည္းအသန္ခံစစ္ကစား၊ မန္ယူတိုက္စစ္ဆင္တဲ့အခ်ိန္ လီဗာပူးလ္အသင္းက အေသအလဲဖ်က္ထုတ္နဲ႔ ေဘာလံုးပြဲရသအျပည့္ပါပဲ။ ထင္တဲ့အတုိင္းပဲ ေတာရက္စ္ကလည္း မန္ယူေနာက္တန္းကို ေမႊသလားမေမးနဲ႔။ ခဏခဏလဲက်ေနတာတစ္ခုပဲ ႐ုပ္ဆိုးတယ္။ သူ႔ကိုထိတာနဲ႔ လဲက်ေနတာကေတာ့ ၾကည့္လို႔အဆင္မေျပဘူး။ မန္ယူအသင္းက ဘာဘာေတာ့ဗ္ဟာ ဒီေန႔ပြဲမွာ ႀကံ့ခုိင္မႈျပည့္၀ပံုမရဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ လူကပ္ကစားခံရတဲ့အတြက္ အဆင္မေျပတာလားေတာ့မသိဘူး။ လီဗာပူးလ္ေနာက္တန္းေတြဟာ ဘာဘာေတာ့ဗ္နဲ႔ ဗလင္စီယာကို လႈပ္လို႔မရေအာင္ အေသကပ္ကစားသြားတာေတြ႔ရတယ္။ ႀကိဳးၾကာနီေတြ သက္သာသြားတာကေတာ့ ငယ္မူျပန္ ဂစ္က ဒီေန႔ပြဲမွာ ေျခမေပၚဘူးျဖစ္ေနတာပါပဲ။ သူ႔ဘက္ျခမ္းက တိုက္စစ္ေသေနခဲ့ၿပီး ဗလင္စီယာရဲ႔ ညာျခမ္းကသာ အဓိကကစားေနခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ေနာက္ခံလူ အီဗရာတက္ကစားတဲ့အခ်ိန္မွပဲ ဘယ္ဘက္ျခမ္းဟာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္တာကိုေတြ႔ရတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကြင္းလယ္က ေပါစခိုးလ္ပဲ။ ေဘာလံုးအေပးေတြ မွားတာမွ ေသာက္ေသာက္လဲပဲ။ မွားသမွ်ကလည္း တကယ့္အႏၲရာယ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂိုးမရွိသေရနဲ႔ ပထမပိုင္းၿပီးသြားတဲ့အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေအးရပါတယ္။

ဒုတိယပိုင္း (လီဗာပူးလ္ ၂ - ၀ မန္ယူ)
ဒုတိယပိုင္းမွာလည္း ပထမပိုင္းမွာလိုပဲ ႏွစ္ဖက္စလံုးဟာ တိုက္စစ္ဖြင့္ကစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ပြဲဟာအျပန္အလွန္နဲ႔ အႀကိတ္အနယ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဖာဂူဆန္ဟာ ေျခပ်က္ေနတဲ့ ေပါစခိုးလ္ကို ဘာေၾကာင့္မလဲသလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔မရပါဘူး။ ကြင္းလယ္အဖ်က္ေပ်ာက္ေနတဲ့အတြက္ လီဗာပူးလ္အသင္းရဲ႔ တုိက္စစ္ဆင္မႈေတြဟာ မန္ယူေနာက္တန္းအထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေရာက္ေရာက္သြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အလယ္မွာအဖ်က္မခံတဲ့အတြက္ ေနာက္တန္းကလူေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း မလိုအပ္ဘဲ အ၀ါေတြေပးခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂိုးသမားဗန္ဒါဆားေကာင္းလို႔သာ ဂိုးေတြမေပးခဲ့ရတာပါ။

ဒါေပမယ့္လည္း လီဗာပူးလ္ရဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ အႏၲရာယ္ကစားသမား ေတာရက္စ္ကို မန္ယူေနာက္တန္းက ဖာဒီနန္မႏုိင္တဲ့အတြက္ ဂိုးေပးလိုက္ရပါတယ္။ လူခ်င္းထိတိုင္းအၿမဲတမ္းလဲက်ေနတဲ့ ေတာရက္စ္ဟာ ဂိုးဧရိယာထဲမွာ ဖာဒီနန္ အသည္းအသန္ လူတြန္းဖ်က္ထုတ္တာက်ေတာ့ လံုး၀မလဲဘဲ ဂိုးေပါက္ထဲကို ရေအာင္ကန္သြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရွ႔ပိုင္းမွာ သူအလဲေကာင္းလို႔ မန္ယူကအ၀ါကတ္ေတြ အျပခံခဲ့ရတာေတြအတြက္ေတာင္ စိတ္နာမိေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေၾကာက္စရာတုိက္စစ္မွဴး ျဖစ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ မဆီမဆိုင္ ကုိယ့္ဆီက ျမန္မာတိုက္စစ္မွဴးေတြကို ေတာရက္စ္ဆီမွာ သြားသင္ခိုင္းခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားမိပါတယ္။ လဲေတာ့လဲတတ္တယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာလဲရမလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာမလဲရဘူးလဲဆိုတာကို ေတာရက္စ္က ေကာင္းေကာင္းႀကီးသင္ခန္းစာ ေပးသြားပါတယ္။ ဘရာဗိုပါ ေတာရက္စ္။ တစ္ခါပဲရတဲ့ အခြင့္အေရးကို တစ္ခါဆိုသေလာက္ အသံုးခ်သြားခဲ့တာပါ။

လီဗာပူးလ္အသင္းဟာ ဂိုးရၿပီးတဲ့ေနာက္ ခံစစ္အသြင္ေျပာင္းသြားတာ သိသာလွပါတယ္။ အဲဒီလို ခံစစ္ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္လည္း မန္ယူကပြဲကို ျပန္ၿပီးဖိကစားလာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေပါစခိုးလ္ေနရာမွာ နာနီကို ထည့္လုိက္တဲ့ဖာဂူဆန္ကို အံ့ၾသမိပါတယ္။ သူလိုခ်င္တာက ေတာင္ပံႏွစ္ခုလံုးက လႈပ္ေနတာကို ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္ဘက္က နာနီ၊ ညာဘက္က ဗလင္စီယာနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီလိုဆို ထားပါေတာ့။ ေရွ႔တန္းက ဘာဘာေတာ့ဗ္ကို အို၀င္နဲ႔ လဲလိုက္တာကေတာ့ မိုက္မဲလြန္းပါတယ္။ အို၀င္ကစားတာကို သေဘာတူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းလဲသင့္တာက ဂစ္နဲ႔ပါ။ ေရွ႔တန္းမွာ ရြန္းနီ၊ ဘာဘာေတာ့ဗ္၊ အို၀င္ သံုးေယာက္ထားၿပီး အလယ္တန္းမွာ ကာရစ္၊ ဗလင္စီယာ၊ နာနီဆိုရင္ ပိုၿပီးမ်ား ေကာင္းသြားမလားလို႔ပါ။ ထားပါေတာ့ေလ။ ပြဲကၿပီးသြားၿပီပဲ။ သူထည့္လိုက္တဲ့နာနီဟာ အပိုင္အခြင့္အေရးႏွစ္ႀကိမ္ကို ဂိုးအျဖစ္မေျပာင္းလဲေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

လီဗာပူးလ္အသင္းက ေတာရက္စ္ကို ထုတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မန္ယူေနာက္တန္းဟာ လံုး၀ကို ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္သြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အီဗရာနဲ႔ အိုေရွးလ္ဟာ ေရွ႔တန္းေတာင္ပံေတြမွာပဲ တက္ကစားခဲ့တာေတြ႔ရပါတယ္။ လီဗာပူးလ္အလယ္တန္းက ဘီနာေယာင္ကို ထုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ လံုး၀ကို ခံစစ္သက္သက္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ မန္ယူအသင္းဟာ ဂိုးရခ်င္စိတ္မ်ားေနတဲ့အတြက္ အမွားမ်ားေနခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေတာင္ပံမွာကစားတဲ့ ဗလင္စီယာဟာ ေဘာလံုးဆင္ေပးတာ အင္မတန္မွကို ညံ့ဖ်င္းတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ ေခ်ပဂိုးေသခ်ာေပါက္ရမယ့္ အခြင့္အေရးကို ကားရစ္ကို ခ်မေပးဘဲ ကုိယ္တိုင္ကန္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေထာင့္က်ဥ္းထဲကို အျပင္းကန္ထည့္တာပါ။ ဂိုးတုိင္ကိုထိသြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ကားရစ္ကိုသာ ခ်ေပးခဲ့ရင္ ေသခ်ာေပါက္ ဂိုးရမယ့္အေနအထားႀကီးပါ။ အဲဒီေနရာမွာ ရြန္းေနသာဆိုရင္ ေသခ်ာေပါက္ ခ်ေပးမွာအမွန္ပါပဲ။

မန္ယူက ဗီဒစ္နဲ႔ ပြဲၿပီးခါနီးမွာ လီဗာပူးလ္က မာေရွရာႏိုတို႔ ႏွစ္၀ါတစ္နီနဲ႔ အထုတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါက ျပႆနာမရွိပါ။ ျပႆနာက မန္ယူက အို၀င္ဂိုးေရွ႔မွာ တစ္ဦးခ်င္းကန္သြင္းေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ လီဗာပူးလ္က ခံစစ္မွဴး ကာေရဂါဥပေဒပကစားတာကို အ၀ါကတ္ပဲျပခဲ့တဲ့ ကိစၥပါ။ အဲဒီေဘာလံုးဟာ လြတ္သြားခဲ့ရင္ ဂိုးရဖို႔အေတာ္ေလးေသခ်ာတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအေျခအေနမွာ လီဗာပူးလ္က ေနာက္ဆံုးခံစစ္မွဴးက အို၀င္ကို ဥပေဒပကစားတာကို အနီကတ္မျပဘဲ အ၀ါကတ္သာျပၿပီး ျပစ္ဒဏ္ေဘာကန္ခုိင္းတဲ့ ဒိုင္လူႀကီးကို ဘယ္လိုမွကို နားမလည္ႏိုင္ပါ။

မန္ယူအသင္းက ေခ်ပဂိုးရဖို႔ ဖိကစားေနရင္း မထင္မွတ္တဲ့ တန္ျပန္တိုက္စစ္ကတစ္ဆင့္ လီဗာပူးလ္အသင္းက နာက်င္အခ်ိန္ပိုမွာ အႏိုင္ဂိုးတစ္ဂိုး ထပ္သြင္းသြားပါတယ္။ အဲဒီဂိုးအတြက္ေတာ့ ဘာမွကို ခံစားမႈမျဖစ္ပါ။ မန္ယူအသင္းတစ္သင္းလံုး ဂိုးရဖို႔ ဖိကစားေနရင္းနဲ႔ ေနာက္တန္းမွာ ႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ တန္ျပန္တိုက္စစ္မိၿပီး ေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ေပးသင့္တဲ့ဂိုးလို႔ပဲ ျမင္လို႔ပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လီဗာပူးလ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘင္နီတက္ဇ္နဲ႔ ႀကိဳးၾကာနီေတြအတြက္ ခဏတာ အသက္႐ွဴေခ်ာင္သြားေစခဲ့တယ္ဆိုတာ ျငင္းစရာမရွိပါ။ တကယ္လို႔မ်ားသာ ႐ံႈးခဲ့ရင္ ဘင္နီတက္ဇ္ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးပြဲလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္မယ့္အေနအထားပါ။ မန္ယူ႐ံႈးတာက ဘာျပႆနာမွ မရွိပါ။ ဇယားထိပ္ဆံုးက ခ်ဲလ္ဆီးနဲ႔ ႏွစ္မွတ္အကြာျဖစ္သြားတယ္။ ဒုတိယေနရာမွာ ရပ္တည္ေနတယ္။ ဒါပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လီဗာပူးလ္ရဲ႔အႏိုင္အတြက္ ဖာဂူဆန္စိတ္ညစ္တာဟာ မျဖစ္စေလာက္ပဲျဖစ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘင္နီတက္ဇ္ရဲ႔ သက္ျပင္းခ်သံႀကီးကေတာ့ အေတာ္ေလးကို က်ယ္ေလာင္မွာအေသအခ်ာပဲဆိုတာ ေတြးေနမိေၾကာင္းပါ။

လီဗာပူးလ္ရဲ႔အႏိုင္အတြက္ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ႐ံႈးနိမ့္မႈအတြက္ အားေပးႏွစ္သိမ့္ပါတယ္ မန္ယူ။ ေနာက္ပြဲေတြမွာ ပိုေကာင္းေအာင္ ကစားျပႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အၿမဲတမ္းႏိုင္ေနတာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေဘာလံုးေလာကမွာ အ႐ံႈးဆိုတာကိုလည္း လက္ခံရမွာေပါ့။ အဲဒီအ႐ံႈးကေန သင္ခန္းစာေတြ၊ အားအင္ေတြယူဖို႔အတြက္လည္း ဖာဂူဆန္ ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္မယ္ဆိုတာ သံသယမရွိပါဘူး။ ေနာက္ပြဲမွာ ပိုေကာင္းလာမယ့္မန္ယူကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ရမယ္လို႔ အခုိင္အမာယံုၾကည္ေနေၾကာင္းပါ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရႊဘဟာ ေရႊဘပါပဲ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ေရႊဘ ႏိုင္မွာပါဗ်ာ။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၅ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
ည ၁၀ နာရီ ၄၄ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။

ျမန္မာႏိုင္ငံရာဇ၀င္အက်ဥ္း

"ျမန္မာအစ တေကာင္းက" ဟူ၍ ဆို႐ိုးရွိခဲ့သည့္အတုိင္း ျမန္မာရာဇ၀င္ကို တေကာင္းေခတ္မွ စတင္၍ ေဖာ္ျပေလ့ရွိၾကေပသည္။ မင္းအစဥ္အဆက္ တုိင္းျပည္ထူေထာင္ အုပ္စိုးခဲ့ၾကသည့္ သမုိင္းေၾကာင္းကို လုိက္စစ္ရွာေဖြလွ်င္ တေကာင္းေခတ္အထိ ျပန္လွန္ေထာက္ဆႏုိင္ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူမ်ိဳးမ်ား စတင္အေျခစိုက္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္မွာကား တေကာင္းေခတ္မတိုင္မီ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းကျဖစ္ေၾကာင္းကို ျမန္မာႏုိင္ငံအရပ္ရပ္တြင္ ေက်ာက္ေခတ္လူမ်ား၏ ေက်ာက္လက္နက္မ်ားကို တူးေဖာ္ေတြ႔ရွိရျခင္းက ထင္းရွားေဖာ္ျပေနေပသည္။ ထိုလူသားမ်ားသည္ ေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာတြင္ အစဥ္တစိုက္ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထိုင္ခဲ့ၾကေပမည္။ အစုအအုပ္ဖြဲ႔၍ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေပမည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ နီဂ႐ိုတိုလူမ်ိဳးမ်ား၏ ေခတ္သို႔တုိင္ခဲ့ေပသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ကား ျမန္မာႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း အာရွတိုက္အလယ္ ေမာင္းဂြတ္ျပည္ေခၚ မြန္ဂိုလီးယားေဒသမွ မြန္ခမာ လူမ်ိဳးမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ တိဘက္ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ထိုင္းရွမ္း လူမ်ိဳးမ်ားသည္လည္းေကာင္း အဆင့္ဆင့္ ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ခဲ့ၾကရာ ရွိရင္း နီဂရီတိုလူမ်ိဳးတို႔သည္ ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ ေတာင္ဘက္ ပင္လယ္ကၽြန္းဆြယ္မ်ားသို႔ တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ ေရႊ႔ေျပာင္းသြားခဲ့ၾကေပသည္။ ၀င္ေရာက္လာေသာ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ေဒသအသီးသီးတြင္ အေျခစိုက္ေနထိုင္ခဲ့ၾကရာမွာ လူမ်ိဳးစုမ်ားအျဖစ္ သီးျခားရပ္တည္လာခဲ့ၾက၍ ဘာသာစကားႏွင့္ ဓေလ့ထံုးတမ္းတို႔လည္း ကြဲျပားလာခဲ့ေလသည္။ မြန္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ မြန္ခမာ အဆက္အႏြယ္မ်ားျဖစ္၍ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကဒူး၊ ပ်ဴ၊ ကမ္းယံ၊ သက္ လူမ်ိဳးတို႔သည္ တိဘက္ျမန္မာတို႔၏ အဆက္အႏြယ္မ်ားျဖစ္ၿပီး ရွမ္း၊ ကရင္၊ ေတာင္သူ၊ ပေဒါင္ စေသာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ထိုင္းလူမ်ိဳး အဆက္အႏြယ္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူၾကရေလသည္။ ထိုလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အစဥ္အတိုင္း အုပ္စုအလိုက္ ၿမိဳ႔ရြာတည္စိုက္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေလသည္။ ျမန္မာဟူေသာအမည္မွာ ပ်ဴလူမ်ိဳးတို႔ တိမ္ေကာခ်ိန္ေလာက္တြင္ ေပၚထြန္းလာသျဖင့္ ပ်ဴမွ ျမန္မာမ်ိဳးႏြယ္သို႔ ပြားဆက္လာသည္ဟု ယူဆသူမ်ားလည္း ရွိေလသည္။

ထိုသို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မြန္ဂိုလီးယားေဒသမွ မ်ိဳးႏြယ္မ်ား ၀င္ေရာက္ေနထိုင္လ်က္ရွိၾကေသာ ကာလတြင္ တေကာင္းေဒသ ဧရာ၀တီျမစ္ညာ၌ ေရွးဦးစြာ ၿမိဳ႔ျပတည္ေထာင္စည္း႐ံုးလ်က္ မင္းအျဖစ္ ထီးနန္းစိုက္တည္ခဲ့ၾကရာမွ မင္းအစဥ္အဆက္ ႏွစ္ကာလစဥ္တိုက္ ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႔ရွိရေလသည္။ တေကာင္းတြင္ ၿမိဳ႔ျပတည္ေထာင္၍ မင္းအျဖစ္ စတင္စိုးစံခဲ့ၾကသည့္ အေၾကာင္းရင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ကား ဤသို႔မွတ္သားၾကရေပသည္။

စာႂကြင္း
ဆရာလွသမိန္ ၏ ျမန္မာရာဇ၀င္အက်ဥ္း စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစကား၊ ျမန္မာစာကို ေျပာဆိုေရးသားအသံုးျပဳေနသည့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္မွ မဟုတ္ဘဲ မည္သည့္ေနရာေဒသတြင္ ေရာက္ရွိအေျခခ်ေနထိုင္ေနသည္ျဖစ္ေစ ျမန္မာ့အေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္ကို သိသင့္သည္ဟု ယူဆသည့္အတြက္ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ "လွသမိန္-ျမန္မာရာဇ၀င္အက်ဥ္း" ဟူ၍ သီးသန္႔အခန္းက႑တစ္ခုအျဖစ္ ခြဲထုတ္ကာ ပံုမွန္တင္ေပးသြားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားပါသည္။ အခ်ိန္အခက္အခဲၾကားမွ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ကူး႐ိုက္ရတာျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ဖတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ သည္းခံေစာင့္ဆုိင္းေပးၾကပါရန္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။

အ၀မင္းေခါင္ထံဆက္ ေမတၱာစာ - ရွင္မဟာရ႒သာရ

အမ်ိဳးေလးပါး၊ သူတို႔အားကို၊ စီးပြားယုတ္ျမတ္၊ အတတ္ပညာ၊ အျဖာျဖာလွ်င္၊ လူတို႔ခြင္၌၊ သိျမင္ခဲမႈ၊ ေလးေလးခုတြင္၊ ႏွစ္ခုခြဲေ၀၊ ေဒြးရွစ္ေထြကို၊ သိေနမွန္စြာ၊ ေၾကာင္းျခင္းရာမူ၊ ပမာဆို႐ိုး၊ မိုးႏွင့္သရက္၊ အိုးႏွင့္ႂကြက္သို႔၊ သိခက္ခဲစြာ၊ ပညာတိမ္ညင္၊ ႀကံဆင္ျခင္၍၊ က်ယ္လွ်င္ကားခ်ဲ႔၊ ပဲ့လွ်င္ဖဲ့ေလာ့၊ ႏြဲ႔လွ်င္ကားသပ္၊ ခုိင္လွ်င္ထပ္ေလာ့၊ ႏိႈင္းျခင္းဆိုေရး၊ သိေရးခဲၿငိဳ၊ ျမက္ကိုေခြးယူ၊ ဆိတ္မူအမဲ၊ လဲျခင္းအေန၊ အေဆြခင္ပြန္း၊ အႀကံဆန္းသည္၊ ႏုက်န္းေျမာ္ပါ၊ လူတကာတို႔၊ အကာအႏွစ္၊ အသစ္စိမ္းစို၊ ေက်ာက္ကိုေက်ာက္မ်ိဳး၊ အဖိုးသိခဲ၊ ဤျဖစ္ၿမဲတည့္၊ ၀မ္းထဲမွတ္ပိုက္၊ သတိတိုက္တြင္၊ ထားေစခ်င္စြ၊ သံလွ်င္သံကို၊ ဖ်က္ေသာဆို၏၊ ေလွကိုေလွပင္၊ ဆယ္ယူငင္သို႔၊ ပံုျပင္ျခင္းရာ၊ ေမတၱာစာကို၊ ေၾကာင္းခ်ာယူဆတတ္ေစေသာ၀္။

(ျမန္မာ့အႏုစာေပေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ား စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

အလုပ္နဲ႔ဂုဏ္ - လူထုစိန္၀င္း

ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ လုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ လူငယ္ေတြနဲ႔ အထိအေတြ႔ မ်ားပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ပခံုးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားသား မ်က္ႏွာျဖဴေတြကိုေတာင္ ငွားရမ္းခုိင္းေစၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြရွိေနသလို ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူးဆိုၿပီး ဟိုေယာင္ေယာင္၊ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကတဲ့လူငယ္ေတြ အမ်ားအျပားရွိတာကိုလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။

အဲဒီေယာင္ေယာင္ေတြထဲက ေက်ာင္းသားတပည့္ေတြကို ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ သူတို႔အားလံုး အလုပ္မရွိတာဟာ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ကို မရွိတာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ သူတို႔အလုပ္လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အလုပ္ကိုမရွိတာပါလို႔ ဆိုတဲ့လူနဲ႔၊ အလုပ္အကုိင္ကရွားပါးေတာ့ အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္ရာေတြပဲ ရေနၾကတယ္လို႔ ဆိုတဲ့လူနဲ႔ခ်ည္းပါပဲ။ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ကို မရွိတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ၀န္မခံၾကပါဘူး။

လူတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဒီကိစၥကို အလုပ္လုပ္မယ့္သူဦးေရက တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားမ်ားျပားေနၿပီး အလုပ္အကိုင္ေနရာက အခ်ိဳးညီစြာ တိုးတက္မလာတာကို ေထာက္ျပၾကပါတယ္။ ဒါလည္းမမွန္ပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ခ်င္သူဦးေရ မ်ားျပားလာျခင္းဟာ တစ္ဖက္ကလွည့္စဥ္းစားရင္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ မ်ားျပားလာျခင္းပဲျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံသေဘာတရား (supply and demand) ေရာင္းလိုအားနဲ႔ ၀ယ္လိုအားဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဥပမာ- လူတစ္သိန္းတိုးလာတယ္ဆိုပါစို႔။ ဒီလူတစ္သိန္းဟာ အစာစားပါတယ္။ အ၀တ္၀တ္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ပါတယ္။ စာဖတ္ပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားစီးပါတယ္။ အဲဒါေတြအားလံုးအတြက္ ဆိုင္ရာဆုိင္ရာလုပ္ငန္းေတြ ေပၚေပါက္လာရပါတယ္။ အဲဒီလုပ္ငန္းေတြမွာ အလုပ္သမားေတြ လုိအပ္မႈရွိလာရပါတယ္။ လူဦးေရတိုးလာျခင္းဟာ demand ေတြ တိုးလာတာျဖစ္သလို supply ေတြလည္း တိုးလာတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္လိုႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဘယ္နယ္ပယ္ကိုၾကည့္ၾကည့္ ထပ္ခ်ဲ႔ဖို႔မလိုေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ saturated point ေရာက္ေနၿပီဆိုတာမ်ိဳး မရွိေသးပါဘူး။ ထပ္ခ်ဲ႔စရာ၊ ထပ္လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေသးတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ကုိယ္ပါ၀င္လုပ္ကိုင္စရာ ေနရာတစ္ခုေတာ့ ရွိေနမွာအမွန္ျဖစ္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႔က အလုပ္"စံ" ေရြးလြန္းလို႔ အလုပ္မရႏိုင္တာပါ။ ဘယ္အလုပ္ေတြ႔ေတြ႔ ကုိယ္နဲ႔မထိုက္တန္ဘူးလို႔ခ်ည္း ထင္တတ္ပါတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ အလုပ္လုပ္ဖို႔က်ေတာ့ မာနႀကီးတတ္ေပမယ့္ အလုပ္မရွိလို႔ဆိုၿပီး ဟိုအမ်ိဳး၊ ဒီအမ်ိဳးဆီလိုက္ၿပီး လက္ျဖန္႔ေတာင္းဖို႔က်ေတာ့ သူတို႔မာနေတြ ဘယ္ေရာက္သြားၾကၿပီလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။

ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ ထင္ရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြဟာ သူတို႔လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို စလုပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ေသာမတ္အယ္ဒီဆင္ဟာ မီးရထားေပၚမွာ တစ္တြဲၿပီးတစ္တြဲကူးၿပီး စီးကရက္၊ မီးျခစ္ေရာင္းရင္း သူ၀ါသနာပါတဲ့ သိပၸံစမ္းသပ္မႈေတြ လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ သမၼတလင္ကြန္းဟာလည္း သစ္ခုတ္သမား၊ ေလွထိုးသား၊ ေဖာင္သမားလုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ဘြဲ႔ေတြ ဘယ္ႏွခုရထားရထား အလုပ္မလုပ္ရင္ေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့လို႔သာ အေခၚခံရမွာပါ။ ဆိုက္ကားနင္းေနသူေတာင္ ဆိုက္ကားဆရာ၊ ဆံပင္ညႇပ္သူက ဆံပင္ညႇပ္ဆရာ အေခၚခံရပါေသးတယ္။ သူ႔၀င္ေငြနဲ႔ သူ႔အလုပ္နဲ႔ သူ႔ဂုဏ္နဲ႔သူ ရွိပါတယ္။ အလုပ္မရွိသူ အလုပ္လက္မဲ့ကေတာ့ ဘာဂုဏ္၊ ဘာသိကၡာမွမရွိပါဘူး။

အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ တပည့္ေတြကို အလုပ္"စံ"မေရြးဖို႔ အၿမဲေျပာပါတယ္။ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထုိင္ေနမယ့္အစား ရရာအလုပ္၀င္လုပ္ေနျခင္းအားျဖင့္ အဖိုးတန္တဲ့အေတြ႔အႀကံဳေတြ ရႏုိင္ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္မွ လူေပါင္းစံုနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳဆက္ဆံရၿပီး လူေတြအေၾကာင္းသိပါတယ္။ လူေတြအေၾကာင္း မ်ားမ်ားသိမွ ရင့္က်က္လာပါတယ္။ အလုပ္မလုပ္တဲ့သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ရင့္က်က္မလာပါဘူး။ ၀ါးလံုးေခါင္းထဲမွာ လသာသလို ကုိယ့္ဘာသာအေျခာက္တုိက္ ဘ၀င္ျမင့္ေနတတ္သူသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံက သယံဇာတေတြ ေပါလြန္းတာရယ္၊ မိသားစုဖြဲ႔စည္းပံုစနစ္က ႐ိုးရာေက်းလက္မိသားစုဖြဲ႔စည္းပံုလို အိမ္၀ိုင္းတစ္ခုတည္းမွာ မိဘအရိပ္ခိုၿပီး သားသမီးေတြ စုေ၀းေနထိုင္ၾကတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးအျဖစ္သာ ရွိေနေသးတာေၾကာင့္ သားသမီးေတြအရြယ္ေရာက္လည္း အလုပ္မလုပ္ဘဲ မိဘအိမ္မွာ စားေနႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ကို "စံ"ေရြးခ်င္တိုင္းေရြးၿပီး ေနတတ္ၾကပါတယ္။

အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးေတြ ေခၚတဲ့အခါမွာ အေတြ႔အႀကံဳကို အဓိကထားတတ္ၾကပါတယ္။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဖူးသူကို ဘယ္သူမွ မခန္႔ခ်င္ပါဘူး။ ဒါကို သိထားၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္မေနပါနဲ႔။ ရတဲ့အလုပ္ကိုသာ ၀င္လုပ္ၿပီး အေတြ႔အႀကံဳယူပါလို႔ လူငယ္ေတြကို အႀကံေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာဘြဲ႔ႀကီးရထားရထား၊ ဘယ္သူ႔သားသမီးပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္မလုပ္သူဟာ အလုပ္လက္မဲ့လို႔သာ သတ္မွတ္ခံရမွာျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

သိပ္ၿပီးထြန္းကားတိုးတက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြ အလွ်ံပယ္ေပါႂကြယ္၀ၿပီး ေနမႈ၊ ထုိင္မႈ အဆင့္အတန္းေတြ တိုးတက္လာတာမွန္တယ္။ မီးေသြးအတြက္ ပူစရာမလိုဘူး။ ေရစက္၊ မီးစက္နဲ႔ အင္ဗာတာအတြက္ ေၾကာင့္ၾကစရာမရွိဘူး။ အေ၀းထိန္းခလုတ္တစ္ခုနဲ႔တင္  အရာရာၿပီးေျမာက္ေနတယ္ဆိုတာလည္း မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ရွိသမွ်လူကုန္ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနရတဲ့အတြက္ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ၊ မိဘ၊ ဘိုးဘြားေတြကို လူအို႐ံုပို႔ထားၿပီး အထီးက်န္ျဖစ္ေနေစရတာမ်ိဳးေတြ၊ ၀င္ေငြနဲ႔ထြက္ေငြၾကားမွာ စိတ္ဖိစီးမႈအားေတြ ႀကီးမားလြန္းလို႔ လူတုိင္းေလာက္နီးပါး စိတ္ဒဏ္ရာရေနၾကတာမ်ိဳးေတြ၊ စက္ကိရိယာေတြကို စိတ္ကုန္ၿငီးေငြ႔လြန္းလို႔ သဘာ၀ေတာေတာင္ ေရေျမေတြရွိရာအရပ္ကို တကူးတက ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး သြားေနၾကရတာမ်ိဳးေတြကိုလည္း သတိျပဳသင့္ၾကတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံလိုေနရာမွာေတာ့ စက္မႈစီးပြားေရး သိပ္ၿပီးျဖစ္ထြန္းေသးတာ မဟုတ္ေလေတာ့ ေနမႈ၊ ထုိင္မႈစရိတ္စကလည္း သူတို႔တစ္ေတြေလာက္ မႀကီးလွေသးဘူး။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု၀င္ေငြနဲ႔ ေနလို႔၊ စားလို႔ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ တစ္လ၀င္ေငြ ေဒၚလာ ၁၀၀၀ ေလာက္သာ ရလို႔ကေတာ့ လ၀က္ထိေတာင္ စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံလိုေနရာက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး လူတန္းေစ့ေနလို႔ ထိုင္လို႔ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ ေလ်ာ့ပါးသက္သာတယ္။

ဒီအခ်က္ေတြကို လူငယ္ေတြ ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႔လိုတယ္။ အလုပ္မရွိတာလား၊ အလုပ္မလုပ္ခ်င္တာလားလို႔လည္း ကုိယ့္ဘာသာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔လိုတယ္။ အလုပ္အကိုင္ေတြ ေခၚတဲ့အခါမွာ လုပ္ငန္းရွင္ေတြက အေတြ႔အႀကံဳကို အဓိကထားတတ္ၾကတယ္။ အလိုရွိေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာတိုင္းမွာ ဒါကိုေတြ႔ႏုိင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းထြက္ရတဲ့အခါမွာ ဟိုေယာင္၊ ဒီေယာင္ လုပ္မေနပါနဲ႔။ ရတဲ့အလုပ္ကိုသာ ၀င္လုပ္ၿပီး အေတြ႔အႀကံဳယူပါလို႔ လူငယ္ေတြကို ေျပာခ်င္တယ္။ ဘာဘြဲ႔ႀကီးေတြ ရထားရထား၊ ဘယ္သူ႔သားသမီးပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္မလုပ္သူဟာ အလုပ္လက္မဲ့လို႔သာ သတ္မွတ္ခံရမွာျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳသင့္ၾကတယ္လို႔ ေျပာလုိက္ခ်င္ပါတယ္။

(ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့အေျခအေနဆိုတာမရွိဘူး စာအုပ္မွျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ၾကည့္ဖို႔ၫႊန္းခ်င္တဲ့ ျမန္မာဗီဒီယိုဇာတ္ကား “သူ”

ဇာတ္လမ္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေလးေတြကို အရင္ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။
ဇာတ္လမ္းအမည္ - သူ
ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ဇာတ္ၫႊန္း - Satori
ဒါ႐ုိက္တာ - ရီေဇာ္
သ႐ုပ္ေဆာင္ - ရဲတိုက္၊ သင္ဇာ၀င့္ေက်ာ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ပိုင္မွဴး၊ ေက်ာ္ထူး၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ဇင္မ်ိဳး၊ ဂြမ္းပံုႀကီး ႏွင့္ အျခားသ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား
Adaptation to "Once a Superman", a Korean film
Special Thanks to "အသစ္ကမၻာသို႔" သီခ်င္းဖန္တီးရွင္ ထူးအိမ္သင္

သာမန္ခ်စ္ႀကိဳက္ညားကြဲဇာတ္လမ္း မဟုတ္တဲ့ "သူ" ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားကို ငွားၾကည့္ပါလို႔ ပထမဆံုး တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ အျခားဇာတ္ကားေတြနဲ႔မတူတဲ့ ဇာတ္လမ္း၊ ကင္မရာ႐ိုက္ခ်က္၊ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈ၊ တင္ျပပံုေတြနဲ႔ ရင္ထဲကိုထိသြားတဲ့ ဒီဇာတ္ကားေလးကို ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြလည္း ဒီလိုဇာတ္ကားေတြ ႐ုိက္တတ္တယ္ကြဆိုၿပီး "ျမန္မာကြ"ဆိုတဲ့ လက္မေလးေထာင္မိပါတယ္။ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းကို မွီျငမ္းၿပီး႐ိုက္ထားတာဆိုေပမယ့္ မတူတာေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ (ျမန္မာကားဆိုတာနဲ႔ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႔ၿပီးသား လူေတြေတာ့ မၾကည့္ပါနဲ႔လို႔ ေစတနာစကား ဆိုပါရေစ)

လူတိုင္းႀကိဳက္ႏွစ္သက္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္အာမမခံပါဘူး။ ဘယ္အရာကိုမွ လူတုိင္းစိတ္တူကုိယ္တူ ႏွစ္သက္လက္ခံတယ္ဆိုတာ မရွိဘူးဆိုတာကို နားလည္လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ စိတ္ညစ္ျငဴးေနတဲ့အခ်ိန္၊ စိတ္႐ႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ မၾကည့္သင့္တဲ့ကားပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာက ေပ်ာ္စရာကားေလးေတြ၊ အခ်စ္ကားေလးေတြ ၾကည့္မွအဆင္ေျပမွာကိုး။ ဒီဇာတ္ကားကေတာ့ ဗီဒီယိုၾကည့္တဲ့အခါ ကုိယ့္အတြက္ ေတြးစရာ ဘာမ်ားက်န္မလဲ၊ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမ်ားအက်ိဳးရွိမလဲ၊ ဘာေတြမ်ားေပးခ်င္တာလဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တဲ့လူေတြသာ ၾကည့္သင့္တဲ့ကားပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေျပာရရင္ ပညာေပးဇာတ္ကားလို႔ အမည္တပ္ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုတဲ့အတြက္ "ဟင္" ဆိုၿပီးေတာ့ ျဖစ္မသြားေစခ်င္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကည့္ဖူးတဲ့ ပညာေပးကားေတြနဲ႔ လံုး၀မတူဘူးဆိုတာကို အျပည့္အ၀အာမခံပါတယ္။

ပညာေပးကားဆိုေတာ့ ဘာကိုပညာေပးတာလဲလို႔ ေမးခ်င္ၾကမွာပဲေနာ္။ ဟုတ္ကဲ့ တစ္ကမၻာလံုးက မ်က္ကလူးဆန္ျပာ ျဖစ္ေနတဲ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဆိုတာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလို႔ ကၽြန္ေတာ္သံုးႏႈန္းရတာက လူေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာထားႏုိင္ပါမွ သူ႔အက်ိဳးကိုလိုလားႏိုင္မွာ၊ သူ႔တစ္ပါးကို ကူညီႏိုင္မွာဆိုတဲ့ အေတြးေလးကို အဲဒီဇာတ္ကားၾကည့္ၿပီး ရလိုက္လို႔ပါ။ ဒါ႐ိုက္တာျပခ်င္တဲ့ message လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ထစ္ခ်စ္မဆိုခ်င္ပါဘူး။ ၾကည့္သူပရိသတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၾကည့္သူတစ္ေယာက္ရဲ႔ အျမင္သက္သက္ပါ။ လူေတြသာအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ထားႏိုင္ၾကရင္ စစ္ပြဲႀကီးေတြ၊ အဓိက႐ုဏ္းေတြ၊ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးမႈေတြဆိုတာ ျဖစ္လာစရာမရွိဘူးလို႔ ေတြးမိသြားပါတယ္။

အမွ်င္ဇာတ္ကားနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ူးသြပ္သြားေစခဲ့တဲ့ ရဲတိုက္ေၾကာင့္လည္း ဒီဇာတ္ကားကို ငွားၾကည့္ျဖစ္တာပါ။ ေနာက္ လက္နဲ႔ထိရင္ေရႊ၊ ရြာ စတဲ့ဇာတ္ကားေတြမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ရဲတုိက္ရဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကိုလည္း သေဘာက်ခဲ့ရပါတယ္။ မင္းသားသစ္ေတြဆိုရင္ အေတာ္ေလးကို မ်က္စိစပါးေမႊးဆူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရဲတိုက္ကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳမိပါတယ္။ အျခားလူေတြနဲ႔မတူတဲ့ သူ႔ရဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြဟာ သီးျခားေပၚလြင္ေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာတဲ့ မင္းသားငယ္ေတြလို လူေခ်ာလို႔မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့႐ုပ္ရည္ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ဆိုရပါမယ္။ အခုမွ ၾကည့္ဖူးတဲ့လူေတြအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လို႔အဆင္ေျပစရာမရွိတဲ့ မင္းသားဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုကိုၾကည့္ၿပီးရင္ေတာ့ အနည္းဆံုး "မဆိုးပါဘူး၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းသားပဲ"ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ခ်ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခ်ိန္က ရာဇာေန၀င္း သူ႔စတိုင္လ္နဲ႔သူ ေဖာက္ထြက္ခဲ့သလိုပဲ ရဲတိုက္ဟာလည္း အခုလက္ရွိ မင္းသားသစ္ေတြထဲမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွမတူတဲ့ ကိုယ္ပိုင္စတိုင္လ္နဲ႔ ေဖာက္ထြက္လာတဲ့ မင္းသားတစ္လက္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ဒီဇာတ္ကားထဲမွာေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ခ်စ္တတ္တဲ့၊ ကေလးငယ္ေတြကိုခ်စ္တတ္တဲ့၊ တိရစၧာန္ေလးေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့၊ အပင္ေလးေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့၊ သူတစ္ဖက္သားကို ကူညီတတ္တဲ့၊ စူပါမင္း႐ူး ႐ူးေနတဲ့ဇာတ္ေကာင္ကို ပီျပင္ေအာင္သ႐ုပ္ေဆာင္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါရေစ။

ကၽြန္ေတာ္က ရဲတုိက္ရဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈကို စိတ္၀င္စားလို႔ ငွားၾကည့္တာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီဇာတ္ကားမွာ မထင္မွတ္ဘဲ 7 Days ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႔ သတင္းေထာက္ဇာတ္ေကာင္ကို သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားတဲ့ သင္ဇာ၀င့္ေက်ာ္ကို အသိအမွတ္ျပဳမိပါတယ္။ သူမနဲ႔အေတာ္ေလးလုိက္တဲ့ ဇာတ္႐ုပ္လို႔ ဆိုရမလားမသိပါဘူး။ အရင္ဇာတ္ကားေတြဆိုရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးပဲ သ႐ုပ္ေဆာင္တာကို ေတြ႔ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဒီဇာတ္ကားမွာေတာ့ မ်က္ႏွာအမူအရာေတြ၊ မ်က္လံုးေတြကအစ အေတာ္ေလးကို အားထည့္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတာကို ေတြ႔ရေၾကာင္းပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မထင္မွတ္တဲ့ ကင္မရာ႐ုိက္ခ်က္ေတြ၊ မထင္မွတ္တဲ့ တင္ျပပံုေတြနဲ႔ စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ႐ုိက္ျပထားတဲ့ "သူ" ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ အနည္းဆံုးေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ ဗဟုသုတ ရလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုပါရေစ။ "ေျမာက္၀င္႐ိုးစြန္းမွာ ေရခဲေတြအရည္ေပ်ာ္ေနၿပီ၊ ပိုလာ၀က္၀ံေတြ ေနစရာမရွိေတာ့ဘူး၊ ကမၻာႀကီးဟာ သစ္ပင္ေတြဆံုး႐ံႈးေနတယ္၊ ေရထဲမွာအဆိပ္ေတြပါေနၿပီ၊ ေလထဲမွာလည္း အဆိပ္ေတြပါေနၿပီ" စတဲ့ စကားလံုးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ "ေၾသာ္ ဟုတ္ပါရဲ႔"ဆိုတဲ့ အေတြးေလာက္သာ ေတြးႏုိင္တာျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္တဲ့ လူေတြမ်ားၾကည့္မိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကမၻာႀကီးအတြက္ အမ်ားႀကီးအက်ိဳးရွိမွာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။

ရဲတိုက္ဇာတ္ကားေတြရဲ႔ ထံုးစံအတုိင္း ေအာက္ေျခမွာ အဂၤလိပ္စာတန္းထိုးေပးထားတာကလည္း satori groupရဲ႔ သူမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ ခြဲထြက္မႈတစ္ခုလို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ႔ဗ်ာ။

သတင္းေထာက္ သင္ဇာ၀င့္ေက်ာ္ေျပာတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းက "ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ စူပါမင္းေတြလိုတယ္" တဲ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း စူပါမင္းေတြ ျဖစ္ႏိုင္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ "သူ" ဇာတ္ကားရဲ႔အဖြင့္မွာ သင္ဇာ၀င့္ေက်ာ္ေျပာတဲ့ စကားေလးေတြေၾကာင့္ပါ။

"တစ္ခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္၊ လူသားေတြကို ကယ္တင္ဖို႔၊ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကယ္တင္ဖို႔၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ကယ္တင္ဖို႔၊ ကမၻာေျမႀကီးကို ကယ္တင္ဖို႔ သူဒီကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူဟာ… အဲဒီလူဟာ… စူပါမင္းေပါ့…" တဲ့။

စာႂကြင္း
ဗီဒီယိုဇာတ္ကားေတြ ေၾကာ္ျငာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ပတ္ကို ျမန္မာဗီဒီယုိဇာတ္ကား ခန္႔မွန္းေျခ (၈)ကားေလာက္ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္ေနတဲ့အထဲကမွ သေဘာက်မိတာေလးေတြကို အျခားလူေတြလည္း ၾကည့္ေစခ်င္လို႔ ျပန္ၿပီးေဖာက္သည္ခ်တာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက အဲဒီဇာတ္ကားကို ဖန္တီးခဲ့တဲ့ လူေတြကို ကုိယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလးေရးၿပီး (သူတို႔သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ) ခ်ီးက်ဴးအသိအမွတ္ျပဳျခင္းပါ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ျမန္မာဗီဒီယုိဇာတ္ကားဆိုတာနဲ႔ "ဟင္" ဆိုၿပီး ႏွာေခါင္း႐ံႈ႔တဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႔ဆံုးက ပါပါတယ္။ သူမ်ားေတြလို မၾကည့္ဘဲ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႔တဲ့လူမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာဗီဒီယို အင္မတန္ ၾကည့္တဲ့လူပါ။ စာတန္းထိုးတာကို ဘယ္လိုထိုးရင္ ဘယ္ဒါ႐ုိက္တာ႐ုိက္တာ၊ ဘယ္မင္းသားနဲ႔ ဘယ္မင္းသမီး တြဲထားရင္ ဘယ္သူ႔ဇာတ္လမ္း၊ ဘယ္သူကဇာတ္ၫႊန္း၊ ဘယ္သူကဒါ႐ိုက္တာ စသည္ျဖင့္ ေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ျမန္မာဇာတ္ကားေတြအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဘယ္ဒါ႐ိုက္တာ႐ုိက္ရင္ ကင္မရာအယူအဆေတြေကာင္းတယ္၊ ႐ႈခင္းေတြလွတယ္၊ ဘယ္သူ႔၀တၳဳကို႐ုိက္တာဆိုရင္ ဇာတ္အိမ္ခိုင္တယ္၊ ဘယ္ဒါ႐ိုက္တာဆိုရင္ ဟာသကား၊ ဘယ္ဒါ႐ုိက္တာဆိုရင္ အသစ္အဆန္း၊ ဘယ္မင္းသားနဲ႔ ဘယ္ဒါ႐ုိက္တာတြဲရင္ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတယ္ဆိုတာအထိ သတိထားမိတဲ့လူပါ။ အဲဒီလို တစိုက္မတ္မတ္ ၾကည့္လာခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္းထြက္လာတဲ့ ျမန္မာဗီဒီယိုဇာတ္ကားေတြမွာ အေတာ္ေလးကို အရည္အေသြးရွိလာတဲ့ ဇာတ္ကားေတြထြက္လာတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳမိလာတာပါပဲ။ မေအးေအး၀င္း စီစဥ္သည္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားေတြနဲ႔ ၿမိတ္တင္ေအာင္ စီစဥ္သည္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားေတြပဲ လႊမ္းမိုးထားခဲ့တဲ့ ျမန္မာဗီဒီယိုေစ်းကြက္ဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာမွမဆိုင္ေအာင္ အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားၿပီ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အခုလိုေရးျပေနတာေတြဟာ ကုိယ္ရည္ေသြးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ပို႔စ္ေတြကို အၿမဲဖတ္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူတစ္ေယာက္က ေ၀ဖန္ထားတာေလး ဖတ္ရလို႔ပါ။ "အလကားေနရင္း ပို႔စ္ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ သူမ်ားၫႊန္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုေလာက္ၾကည့္ၿပီး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနတယ္"လို႔ ဆိုထားလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ excel file နဲ႔သိမ္းထားတဲ့ ၾကည့္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုေတြရဲ႔ ဇာတ္ကားနာမည္ေတြ၊ ၀တၳဳ၊ ဇာတ္ၫႊန္း၊ ဒါ႐ုိက္တာ၊ သ႐ုပ္ေဆာင္၊ ထုတ္လုပ္ေရး စတဲ့အခ်က္အလက္ေတြစာရင္းကို သူ႔ဆီကို ပို႔ေပးလုိက္ပါတယ္။ မွတ္ခ်က္ဆိုတဲ့ အကြက္မွာ အဲဒီဇာတ္ကားရဲ႔ အဓိကဆိုလိုရင္းဟာ ဘာလဲဆိုတာကိုေတာင္ မွတ္ထားပါေသးတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတဲ့အခါ ဘယ္လိုဇာတ္ကားပါလိမ့္ဆိုၿပီး မျဖစ္ရေအာင္မွတ္ထားခဲ့တာပါ။ သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သူနားလည္ေအာင္လည္း ရွင္းျပၿပီးပါၿပီ။ သူ႔လိုမ်ိဳးလူေတြ ထပ္ၿပီးမ်ား ရွိေနဦးမလားလို႔ အခုလို တကူးတက ရွင္းျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို လာဖတ္တဲ့လူတိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္အေလးထားပါတယ္။ ေ၀ဖန္ၾကတာ၊ ခ်ီးက်ဴးၾကတာကိုလည္း ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။ ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီအတုိင္းေနတာထက္စာရင္ ႀကိဳက္ရင္ႀကိဳက္တယ္၊ မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္ဘူးေျပာသြားတာဟာ လုပ္ရတဲ့လူအတြက္ ပိုၿပီးအားျဖစ္ေစတယ္လို႔ ခံယူထားပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ပို႔စ္ေတြကို ဖတ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၅ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
နံနက္ ၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

က်႐ံႈးမႈ

က်႐ံႈးမႈဆိုတာဟာ မင္းအေနနဲ႔ က်႐ံႈးတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ပါဘူး။
မင္းအေနနဲ႔ မေအာင္ျမင္ေသးဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

က်႐ံႈးမႈဆိုတာဟာ ဘာကိုမွေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ပါဘူး။
မင္းအေနနဲ႔ သင္ယူစရာအခ်ိဳ႔ ရွိေနေသးတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

က်႐ံႈးမႈေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရတယ္ဆိုတာဟာ ႐ူးသြပ္မိုက္မဲတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ပါဘူး။
မင္းအေနနဲ႔ ယံုၾကည္မႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

က်႐ံႈးျခင္းဆိုတာဟာ မင္းအတြက္ အရွက္ရစရာမဟုတ္ပါဘူး။
မင္းအေနနဲ႔ အမ်ားႀကီးပုိၿပီး ႀကိဳးစားရမယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

က်႐ံႈးမႈနဲ႔ေတြ႔ႀကံဳရတယ္ဆိုတာ မင္းအတြက္ ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီအလုပ္ကိုပဲ အျခားနည္းလမ္းတစ္ခုေျပာင္းၿပီး လုပ္ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

က်႐ံႈးမႈဆိုတာဟာ မင္းအတြက္ နိမ့္က်သြားတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ပါဘူး။
မင္းအေနနဲ႔ အရာအားလံုးမွာ မျပည့္စံုႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

က်႐ံႈးမႈနဲ႔ႀကံဳေတြ႔တဲ့အခါ မင္းအေနနဲ႔ ဘ၀ရဲ႔အခ်ိန္ေတြကို အခ်ည္းႏွီးျဖဳန္းတီးခဲ့တယ္လို႔ မယူဆပါနဲ႔။
အသစ္ကျပန္စႏိုင္ဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုရတယ္လို႔ သေဘာထားပါ။

က်႐ံႈးမႈဆိုတာဟာ မင္းအေနနဲ႔ လက္ေျမႇာက္အ႐ံႈးေပးရမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ပါဘူး။
မင္းအေနနဲ႔ ပိုၿပီးႀကိဳးစားအားထုတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

က်႐ံႈးမႈနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါ အဲဒီအလုပ္ကို ထပ္မလုပ္သင့္ေတာ့ဘူးလို႔ မယူဆပါနဲ႔။
အဲဒီအလုပ္အတြက္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ပိုယူဖို႔လုိတယ္လို႔ နားလည္ပါ။

*Truth about failure ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။

ကိုဉာဏ္(ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၃ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
နံနက္ ၁ နာရီ ၅၀ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။

အက်ိဳးျပဳျခင္း

တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ အရမ္းခ်မ္းသာၿပီး ေငြမ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္တတ္တဲ့ သူေဌႀကီးတစ္ဦးရွိပါတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြဟာ အဲဒီလူကို အင္မတန္မွကို ရြံရွာစက္ဆုပ္ၾကပါသတဲ့။ တစ္ရက္ေတာ့ အဲဒီသူေဌးႀကီးက ရြာသူရြာသားေတြကို ေျပာပါတယ္။
"မင္းတို႔ေတြဟာ ငါ့ရဲ႔ခ်မ္းသာမႈေတြကို မနာလိုၾကတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာေၾကာင့္မို႔ ငါဟာ ေငြရရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့ ေငြမ်က္ႏွာတစ္ခုတည္း ၾကည့္တတ္သလဲဆိုတာကို နားမလည္ၾကတာလဲျဖစ္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းတို႔ေတြ ငါ့ကိုမႏွစ္သက္ၾက၊ မုန္းတီးၾကတယ္ဆိုတာကို ငါသိပါတယ္။ ငါေသသြားတဲ့အခါ ငါနဲ႔အတူ ဘာမွယူမသြားႏိုင္တာလည္း ငါသိပါတယ္။ အဲဒီငါေသတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ငါ့မွာပိုင္ဆုိင္သမွ်အရာအားလံုးကို အျခားလူေတြအားလံုးအတြက္ စြန္႔လွဴသြားမွာပါ။ ငါေသခါနီးရင္ ငါပိုင္ဆုိင္သမွ်ေတြကို အျခားလူေတြအတြက္ အသံုး၀င္မယ့္ေနရာအားလံုးမွာ ေပးလွဴဖို႔အတြက္ ေသတမ္းစာေရးမယ္။ အဲဒီအခါမွာ အျခားလူေတြအားလံုး ၀မ္းသာေက်နပ္ၾကမွာပါ"

သူေဌးႀကီးက အဲဒီလိုေျပာလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ရြာသူရြာသားေတြဟာ သူ႔ကိုေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာ ျပက္ရယ္ျပဳၾကပါတယ္။

သူေဌးႀကီးလည္း စိတ္႐ႈပ္သြားၿပီး
"မင္းတို႔ေတြကလည္း ဘာေၾကာင့္မို႔ ငါ့ကိုမယံုမၾကည္ျဖစ္ေနၾကရတာလဲ။ ငါ့အသက္ေတြလည္း ႀကီးပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္အနည္းငယ္ထက္ပိုၿပီး ေနရဖို႔မရွိပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္အထိေစာင့္ၿပီး ငါ့စကားေတြမွန္မမွန္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကပါဦးလား။ ငါ့ရဲ႔ပိုင္ဆုိင္မႈအားလံုးကို အျခားလူေတြအတြက္ တကယ္ေပးလွဴမွာပါကြာ" လို႔ ေျပာပါတယ္။

ရြာသားေတြကေတာ့ သူေျပာသမွ်ကို လံုး၀ကို အယံုအၾကည္မရွိၾကပါဘူးတဲ့။ သူေျပာသမွ်ဟာ သူတို႔အတြက္ ရယ္စရာဟာသေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။

"မင္းတို႔ေတြက ငါ့ကို လူလိမ္တစ္ေယာက္လို႔ တင္ေနလို႔လား။ ငါလည္း တစ္ေန႔က်ရင္ အျခားလူေတြလိုပဲ ေသမွာပါ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ငါ့ရဲ႔ပုိင္ဆုိင္သမွ်ေတြကို အျခားလူေတြအတြက္ လွဴဒါန္းေပးကမ္းမယ္ဆိုတာ ငါဆံုးျဖတ္ထားၿပီးသားပါကြ" လို႔ ေျပာရင္း သူေျပာတာကို ရြာသူရြာသားေတြဟာ ဘာေၾကာင့္မယံုၾကည္ၾကသလဲ ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနပါသတဲ့။

တစ္ရက္ သူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတုန္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဗဳန္းစားႀကီးမိုးရြာခ်လိုက္ပါတယ္။ သူလည္း သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္ကို၀င္ၿပီး မိုးခိုပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အပင္ေအာက္ကို မိုးခိုဖို႔အတြက္ အတူတကြ၀င္လာတဲ့ ၀က္တစ္ေကာင္နဲ႔ ႏြားမတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ပါတယ္။ သူေဌးႀကီးလည္း အဲဒီ၀က္နဲ႔ ႏြားမဘာေတြေျပာသလဲဆိုတာကို နားေထာင္ေနမိပါသတဲ့။

၀က္ကေျပာပါတယ္
"လူေတြအားလံုးက မင္းကို သိပ္ၿပီးအေရးတယူလုပ္ၾကၿပီး ငါ့ကိုေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူးကြာ။ တကယ္ဆိုရင္ ငါေသတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ သူတို႔အတြက္ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ေတြ၊ ၀က္ဆားနယ္ေျခာက္ေတြ၊ အသားေခ်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရၾကတယ္ကြ။ ငါ့အေရခြံအေခါက္ကုိလည္း သူတို႔လႊင့္မပစ္ရဘူး၊ ငါ့နားရြက္ေတြ၊ မ်က္လံုးေတြ၊ လွ်ာေတြ၊ ေနာက္ဆံုး ကလီစာေတြ၊ အူေတြအထိ သူတို႔အတြက္ အသံုး၀င္ပါတယ္ကြာ။ ငါက ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး သူတို႔အတြက္ အသံုး၀င္ေနပါလ်က္နဲ႔ ႏြားႏို႔တစ္ခုပဲ သူတို႔အတြက္ရတဲ့ မင္းကိုက်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ အေရးေပးၾကတာလဲကြာ၊ အေလးထားၾကတာလဲကြာ၊ ဂ႐ုစိုက္ၾကတာလဲကြာ"

ႏြားမက ၀က္ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။
"ဒီမွာ…၀က္၊ ငါက အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ သူတို႔အတြက္ ႏြားႏို႔ေပးတယ္။ အဲဒီႏြားႏို႔ဟာလည္း ငါေပးႏိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါဟာ အဲဒီတစ္ခုတည္းကိုပဲ မတြန္႔မတို သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ သူတို႔ေတြသံုးဖို႔အတြက္ ငါအသက္ရွင္ေနစဥ္ကာလမွာ ေပးတယ္ဆိုတာ သူတို႔နားလည္ၾကတယ္။ မင္းကေတာ့ မင္းအသက္ရွင္ေနစဥ္ကာလမွာ သူတို႔အတြက္ အသံုး၀င္မယ့္အရာ ဘာမ်ားေပးလို႔လဲကြာ။ မင္းေသၿပီးတဲ့အခ်ိန္က်မွသာ မင္းဟာ သူတို႔အတြက္ အသံုး၀င္တာကြ။ လူေတြက အနာဂတ္ဆိုတာကို မယံုၾကည္ၾကဘူးကြ။ သူတို႔ေတြဟာ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကိုပဲ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ မင္းသာ သူတို႔ကို အခုလက္ရွိပစၥဳပၸန္ အသက္ရွင္ေနစဥ္ကာလမွာတင္ အက်ိဳးျပဳမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကလည္း မင္းကိုဂ႐ုစိုက္ အေလးထားၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဘာမွစဥ္းစားရခက္ခဲတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ႐ိုး႐ိုးေလးပါ"

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူေဌးႀကီးဟာ သူပိုင္ဆိုင္သမွ်အရာအားလံုးကို ဆင္းရဲသားေတြအတြက္ ေ၀မွ် လွဴဒါန္းလိုက္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ရွိသမွ်နဲ႔ ေရာင့္ရဲေနထိုင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္သြားပါသတဲ့။

( အီးေမးလ္ကေနတစ္ဆင့္ရတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆို ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္ )

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၂ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
ညေန ၅ နာရီ ၂၈ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

၀ယ္စားျဖစ္ခဲ့ေသာ သတင္းမ်ား

ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္ကိုၾကည့္ၿပီး သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာ မေတြးပါနဲ႔ဗ်ာ။ တစ္ပတ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြထဲက စိတ္၀င္စားမိတဲ့ သတင္းေလးေတြကို ျပန္တင္ေပးတာပါ။ ထြက္လည္းထြက္ႏိုင္တဲ့ဂ်ာနယ္ေတြလို႔ ေျပာယူရေလာက္ေအာင္ကို တစ္ပတ္တစ္ပတ္ကို ထြက္ေနတဲ့ဂ်ာနယ္ေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားခ်က္အရဆိုရင္ အပတ္စဥ္ထြက္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္အေရအတြက္က တစ္ရာေက်ာ္ရွိပါသတဲ့။ အေတာ္ေလးကို အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ အေရအတြက္ပါ။ ထားပါေတာ့ေလ။ အဲဒီလို အမ်ားႀကီးထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္အပတ္စဥ္ ပံုမွန္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေလး လက္ဆယ္ေခ်ာင္းေလာက္ထဲက သတင္းအခ်ိဳ႔ကို ျပန္လည္ေ၀ငွတာပါ။ ဘယ္ဂ်ာနယ္ေတြထဲက ေကာက္ႏုတ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ေနာက္အခ်ိန္ရတဲ့အခါမွပဲ တြဲၿပီးတင္ေပးပါ့မယ္။ အခုေတာ့ သတင္းေတြကိုပဲ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။

(၁)
ရန္ကုန္မွာ Day Club အခ်ိဳ႔ ပိတ္ပစ္လုိက္တဲ့သတင္းနဲ႔အတူ မႏၲေလးက နာမည္ႀကီး Night Club ႏွစ္ခုကိုလည္း ပိတ္ပစ္လုိက္တဲ့သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ခဲ့မိေၾကာင္းပါ။

(၂)
အခုတေလာ ဂ်ာနယ္ေတြေပၚမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ဖတ္ျဖစ္မိတာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေပၚမွာ ေသေနတဲ့ အေလာင္းေတြ ေတြ႔ရတယ္ဆိုတဲ့သတင္းပါ။ သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ သံုးပတ္ေလာက္ရွိၿပီ။ တစ္ပတ္ကို တစ္မ်ိဳးမ႐ိုးရေအာင္ ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။ ေသေနတဲ့အေလာင္းေတြကို ေတြ႔ရတာနဲ႔၊ တိုက္ေပၚကေန ခုန္ခ်ၿပီး ေသၾကရတာနဲ႔ ဖတ္ရတာအဆင္မေျပပါဘူး။

(၃)
ျမန္မာေနရွင္နယ္လိဂ္ကလပ္ေတြမွာ ႏိုင္ငံျခားသားလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမယ္ဆိုရင္ ခြင့္ျပဳေပးမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျမန္မာႏိုင္ငံေဘာလံုးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ႀကီးေျပာထားတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ကလည္း စိတ္၀င္စားစရာလို႔ ျမင္မိပါတယ္။

(၄)
လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းအခ်ိဳ႔နဲ႔ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာေတြထက္မွာ ေဖာ္ျပပါရွိေနတဲ့ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြ၊ မင္းသမီးေတြရဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြဟာ ပုရိသတို႔အႀကိဳက္ ျဖစ္ေနတာကို သတိထားမိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ ငါတို႔ ျမန္မာမင္းသမီးေတြမွ ဟုတ္ပါရဲ႔လားလို႔ သံသယ၀င္မိပါတယ္။ လတ္တေလာေတာ့ လူစိတ္၀င္စားတာ မွန္ေပမယ့္ ကုိယ္ဟာ ျမန္မာမိန္းကေလးျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အခုလုပ္ခဲ့တာေတြက အရိပ္မည္းႀကီးလို ျဖစ္ေနရင္ မေကာင္းဘူးလို႔ မဆီမဆိုင္ ၾကားထဲကေန သူတို႔အစား ေတြးေနမိေၾကာင္းပါ။

(၅)
အေမရိကန္သမၼတ ဘားရက္အိုဘားမားကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္လ္ဆု ေပးလိုက္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးသံေတြ၊ ေ၀ဖန္သံေတြ ညံစီေနတဲ့သတင္းေတြကလည္း အခုအခ်ိန္အထိ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာေတြထက္မွာ ဦးစားေပးသတင္း ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။

(၆)
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ စတုတၳေျမာက္ ရင္ခ်င္းဆက္အႁမႊာျဖစ္တဲ့ စိုေျပလင္းနဲ႔ စုိေျပ၀င္း ညီအစ္မကို ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲစိတ္ကုသေပးလုိက္ႏုိင္တဲ့ ျမန္မာေဆးပညာရွင္ေတြရဲ႔ သတင္းအတြက္ေတာ့ အမွန္တကယ္ကို ဂုဏ္ယူမိေၾကာင္းပါ။ ရင္ခ်င္းဆက္အႁမႊာရဲ႔ မိခင္ဟာ သံုးႁမႊာပူးေမြးခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အဲဒီထဲကမွ ႏွစ္ေယာက္က ရင္ခ်င္းဆက္ျဖစ္ေနျခင္းပါတဲ့။

(၇)
မေလးရွားမွာျပဳလုပ္မယ့္ ကိုးရီးယားစီးပြားေရးျပပြဲအတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲကို လိုက္ပါၾကမယ့္ ျမန္မာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြကို ေဒၚလာ ၃၀၀ စီေထာက္ပံ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကိုေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစားမိေၾကာင္းပါ။

ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ ေနာက္မွပဲ ဆက္တင္ေပးေတာ့မယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုဉာဏ္

ေဘာလံုးဓာတ္ပံုေတြပါ

ကၽြန္ေတာ္ေဘာလံုးကို ၀ါသနာပါသူဆိုေတာ့ ေဘာလံုးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စိတ္၀င္စားစရာ ဓာတ္ပံုအခ်ိဳ႔ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေဘာလံုးပြဲကို ဘာေၾကာင့္ လူေတြဒီေလာက္ႀကိဳက္သလဲဆိုရင္ ေအာက္မွာျပထားတဲ့ပံုေတြမွာပါသလို အႏုပညာေျမာက္ေအာင္ ကစားတတ္တဲ့ အခ်က္လည္း တစ္ခုအေနနဲ႔ ပါ၀င္တယ္လို႔ ထင္ျမင္ပါတယ္။ ကစားသမားေတြဟာ သူတို႔ရဲ႔ တစ္ဦးခ်င္းကၽြမ္းက်င္မႈကို အခ်ိန္အခါသင့္သလို အသံုးျပဳကစားၿပီး သူတို႔ရဲ႔ အရည္အေသြးကို ျပသၾကပါတယ္။ ရွိတဲ့ပံုေတြထဲကေန လက္လွမ္းမီသေလာက္ကို တင္ေပးလုိက္တာပါ။ ပို႔စ္အသစ္မတက္တာၾကာေတာ့ အစာမေၾကျဖစ္ေနသူေတြအတြက္ ႏွစ္သိမ့္ဆိုပါေတာ့။
(သိၿပီးသားပံုေတြျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာလည္း သိေနပါရဲ႔ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၾကည့္လိုက္ပါဦးေနာ္)

ေတာင္းပန္ျခင္း

ခဏခဏ ေမးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခဏခဏေျဖရတယ္။ အဲဒီလိုေျဖရတာကို စိတ္ညစ္လို႔ ဒီပို႔စ္ကို ေရးတာမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း ဦးစြာေျပာလိုပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္က ပံုမွန္ပို႔စ္မတက္တဲ့အေၾကာင္း ေမးၾကတာပါ။ အဲဒီလိုေမးတယ္ဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ပံုမွန္ဖတ္ၾကသူေတြဆိုတာ သိတဲ့အတြက္ (မညာတမ္း၀န္ခံရရင္) သူတို႔ကို ပိုၿပီးအသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားရပါတယ္။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္တစ္ခုကို မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစ အားေပးတဲ့လူကို သေဘာက်မွာပဲလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အခုတေလာ အခ်ိန္အားမရတဲ့အတြက္ ပို႔စ္ေတြ မတင္ျဖစ္တာပါ။ ဒီၾကားထဲ က်န္းမာေရးေလးကလည္း ခ်ဴခ်ာလိုက္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အိပ္ယာေပၚေခြေနလိုက္ရပါေသးတယ္။ စာအုပ္ေတြဖတ္လိုက္၊ ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္လိုက္၊ သီခ်င္းနားေထာင္လိုက္နဲ႔ ဇိမ္ေတာ့အက်သားပါ။ မဟုတ္ရင္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘေလာ့ဂ္မွာတင္ဖို႔ စာ႐ိုက္ရ၊ ေန႔စဥ္ထြက္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြကို အလ်ဥ္မီေအာင္ဖတ္ရနဲ႔ သိပ္မလြယ္လွပါဘူး။
ထားလုိက္ပါေတာ့ေလ။ ေျပာခ်င္တာက။ အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းအလုပ္မ်ားေနပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ပို႔စ္ေတြတင္တာ က်ဲပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ရရင္ ရသလိုေတာ့ ႐ုိက္ၿပီးတင္ေပးပါ့မယ္။
ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေတြက စာေမးပြဲနီးၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔အတြက္ စာေမးပြဲေမးခြန္းကိစၥေတြ၊ အမွတ္စာရင္းကိစၥေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြ ျပန္ေႏႊးေပးရတာေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနလို႔ပါ။
ဘေလာ့ဂ္ကို ပံုမွန္လာဖတ္ေနတဲ့လူေတြကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ပို႔စ္အသစ္တက္ၿပီလားဆိုၿပီး လာဖတ္ကာမွ ဘာပို႔စ္မွ မဖတ္လိုက္ရဘဲ ျပန္သြားရတဲ့အတြက္ ကုိယ္ခ်င္းစာအားနာမိပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို တင္ေပးပါ့မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးရင္း ေတာင္းပန္လိုက္တဲ့ ပို႔စ္ပါ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၁ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။

ေရးခ်ိန္တန္က ေရးရမွာပဲ - လူထုစိန္၀င္း

"အင္ဂ်ီအုိေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာေရးတာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ခိုက္ထားတာ အင္တာနက္ထဲမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ဆရာဖတ္ၿပီးေရာေပါ့။ ဘာမွ ျပန္မေရးေတာ့ဘူးလား"
ဂ်ာနယ္တိုက္တစ္ခုက လူငယ္တစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။ အခုတေလာ သူ႔လိုလာေျပာသူေတြ ေန႔စဥ္ျပတ္တယ္မရွိပါဘူး။

ေနာေၾကၿပီးသားပါ
ေျပာတဲ့လူငယ္တုိင္းကိုလည္း ျပန္မေရးပါဘူးလို႔ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာပိုင္ခြင့္ လူတိုင္းမွာရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာသေဘာကြဲလြဲခြင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး လုိက္နာက်င့္သံုးျခင္းဆိုတာ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူသားမ်ားရဲ႔ လကၡဏာတစ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခ်င္ေရးခ်င္သလို သူမ်ားလည္း ေျပာခ်င္ေရးခ်င္မွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ရွိရမွာေပါ့။
"ဒါေပမယ့္ သူက ေတာ္ေတာ္မိုက္မိုက္႐ုိင္း႐ိုင္း ေရးထားတာခင္ဗ်"
လူငယ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ခံျပင္းပံုရပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ လူေတြက အတံုး အ,အ ေတြမွ မဟုတ္တာ။ စာတစ္ပုိဒ္ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ အဲဒီစာေရးသူဟာ ဘယ္လိုအတန္းအစားက လူလဲဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္။ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္က "ေနာေၾက" ၿပီးသားပရိသတ္ပါ။

အင္တာနက္ေက်းဇူး
လူငယ္ေတြအမ်ားစုကလည္း ျပန္ေရးေနစရာမလိုပါဘူးလို႔ သေဘာတူၾကပါတယ္။ "ဆရာက ျပန္ေရးဖို႔ေတာင္ မလိုပါဘူး။ သူ႔စရိတ္နဲ႔သူ သြားပါၿပီ။ အင္တာနက္ထဲမွာ သူ႔ကို ၀ိုင္းတီးတဲ့စာေတြ တစ္ပံုႀကီးပါပဲ"

လူငယ္တခ်ိဳ႔က မဖတ္ရမွာစိုးၿပီး အင္တာနက္ထဲက စာေတြအားလံုး ဆြဲခ်ကူးယူၿပီးေတာင္ လာေပးၾကပါတယ္။ အင္တာနက္ရဲ႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ လူတုိင္း စာေရးဆရာေတြ၊ ေ၀ဖန္ေရးဆရာေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ျဖစ္လာၾကတာ ၀မ္းသာစရာေကာင္းလွတယ္။ စာေရးတဲ့အလုပ္ကို စာေရးဆရာေတြပဲ အပိုင္းစီးထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ လူတိုင္းလူတုိင္း ကုိယ့္ရင္ထဲက စကားေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ဖြင့္ထုတ္ႏိုင္ၾကတယ္။ မေကာင္းဘူးလား။

အနာေပၚတုတ္က်
ကမၻာတစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ အင္ဂ်ီအုိေတြရဲ႔ သဘာ၀က "ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း" လုပ္တာပဲလို႔ တေလာေလးက ေရးလိုက္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ သူတို႔ဘာေတြလုပ္လုပ္ ဘာမွ ၀င္ေျပာစရာမလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကူးစက္ေရာဂါဆိုးက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းထိ ကူးစက္ပ်ံ႔ႏွံ႔လာၿပီး ျမန္မာလူငယ္ေတြပါ ဆုိင္းဘုတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေထာင္ၿပီး အင္ဂ်ီအုိလုပ္စားလာၾကတာ အေတာ္ေလးမ်ားလာသာ ေတြ႔ျမင္ေနလို႔ ေရးလုိက္တာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိထားလို႔ ေရးလိုက္တာပဲ။ ျပည္တြင္းက ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းၾကသူေတြကို ေမ်ာက္အျဖစ္ျပန္အသံုးခ်ၿပီး ဆန္ေတာင္းေနၾကတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကိုပါ ေကာင္းေကာင္းသိေနတာကိုး။

ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္စားလုပ္သူေတြ
အခုအခါ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ ေပၚထြန္းလာၾကတဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္းေတြလို၊ ေစတနာစာသင္ေက်ာင္းေတြလို အမွန္တကယ္ ပရဟိတအလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားဆီကေတာ့ "အနာေပၚ တုတ္က်သံေတြ" လံုး၀မၾကားရပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔အားလံုးက ကုိယ့္ရပ္ကုိယ့္ရြာက ေစတနာရွင္မ်ားရဲ႔ ေစတနာသန္႔သန္႔လွဴဒါန္းမႈမ်ားနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီး လုပ္သူအားလံုးကလည္း ကုိယ့္ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကုိယ္ဆြဲၿပီး တကယ္ကို ပရဟိတ လုပ္ေနၾကတာျဖစ္လို႔ပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ပထမဆံုး ေပၚေပါက္လာတဲ့ ျဗဟၼာစိုရ္နာေရးကူညီမႈအသင္းႀကီးဟာ မႏၲေလးၿမိဳ႔မိၿမိဳ႔ဖမ်ားရဲ႔ လွဴဒါန္းေငြနဲ႔ စတင္ထူေထာင္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အခုထိလည္း ဘယ္ႏိုင္ငံအဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးရဲ႔ ကူညီမႈကိုမွ လက္မခံပါဘူး။ ဒါေတာင္ နာေရးကူညီမႈသာမကေတာ့ အခမဲ့ ေဆး၀ါးကုသမႈလုပ္ငန္းေတြထိ တိုးခ်ဲ႔လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႔ ေစတနာသန္႔သန္႔ လွဴဒါန္းမႈေတြနဲ႔ပဲ လုပ္ေဆာင္ေနတာပါ။ အဲဒီအသင္းရဲ႔ အမႈေဆာင္ေတြအားလံုး ကုိယ့္ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကုိယ္ယူၿပီး ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းသူေတြ
မႏၲေလးက ျဗဟၼာစိုရ္အသင္းႀကီးကို အတုယူတည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ျဗဟၼာစိုရ္အသင္းႀကီးလုိပဲ ၾသဇာႀကီးမားတဲ့ အသင္းႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္နာေရးကူညီမႈအသင္းႀကီးက အမႈေဆာင္အားလံုးဟာလည္း ကုိယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး လုပ္ေနၾကတာပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ရွိေနတဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္းေတြ အားလံုးလည္း ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ပရဟိတစစ္ ၀င္လုပ္ေနၾကတာပါ။ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလွပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးရဲ႔ ေနာက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္သူလူထုကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူး။ ဘယ္ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီမွလည္း မလိုပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြက ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း သူေတြမွ မဟုတ္တာ။

ေခတ္ပ်က္သူေဌးမ်ိဳး
အနာေပၚတုတ္က်လို႔ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္သူေတြလို ျပန္မေရးတာ သေဘာထားႀကီးလို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ဘက္ပါးကို ႐ုိက္ရင္ ညာဘက္ပါးကို ထိုးေပးႏိုင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေရးဖို႔မလိုလို႔ မေရးတာပါ။ ေရးဖို႔လိုရင္ေတာ့ သတင္းစာသမားပီပီ၊ သြယ္၀ိုက္မေနဘဲ တိုက္႐ုိက္ဒဲ့ဒိုး(တဲ့တိုး)ပဲ ေရးပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ အားနာမေနဘဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းကို ေ၀ဖန္ေရးသားပါတယ္။ ဘယ္လိုတခ်ိဳ႔လဲဆိုေတာ့ ေလ႐ူးသုန္သုန္ ၀တၳဳႀကီးထဲက ေခတ္ပ်က္မွာ သူေဌးျဖစ္လာတဲ့ "ရက္ဘတၱလာ"လို ႏိုင္ငံေရးအေခ်ာင္သမားမ်ိဳးပါ။

စက္ဆုပ္စရာ အီလစ္ေတြ
ရက္ဘတၱလာဆိုသူက ဘာႏိုင္ငံေရးကိုမွ စိတ္၀င္စားသူမဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး အတြင္းမွာ  ဟုိဘက္ကလိုလို ဒီဘက္ကလိုလို အေရၿခံဳထားေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး သူ႔ကုိယ္က်ိဳးအတြက္ စီးပြားရွာဖို႔သာ အကြက္ေကာင္း ေခ်ာင္းေနသူျဖစ္ပါတယ္။ "ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ" ဆိုတဲ့ စက္ဆုပ္စရာလူစားမ်ိဳးပါ။ ၿမိဳ႔ႀကီးသား ေရေပၚဆီလူတန္းစား "အီလစ္" Elite ေတြထဲမွာ ရက္ဘတၱလာလို လူစားေတြကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြက ဟိုဘက္ကိုတစ္မ်ိဳး ဟန္ေဆာင္ျပလုိက္၊ ဒီဘက္ကိုတစ္မ်ိဳး ဟန္ေဆာင္ျပလုိက္နဲ႔ ႏွစ္ဖက္ခြစားဖို႔ ႀကံေနၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဘက္မွ သူတို႔တကယ္ စိတ္၀င္စားမႈမရွိပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ အကြက္ေကာင္းကိုသာ ေခ်ာင္းေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။

လူအေကြ႔အေကာက္ေတြ
ျမန္မာႏိုင္ငံေရးကလည္း ေတာ္ေတာ္ အေကြ႔အေကာက္မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုေတာ့ လူအေကြ႔အေကာက္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေျပာသင့္ခ်ိန္မွာေျပာ၊ ေရးသင့္ခ်ိန္မွာ ေရးလုိက္တာပါ။ သည္းခံတယ္၊ သေဘာထားႀကီးတယ္ဆိုတာ အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေနနဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ေရြးခ်ယ္မႈ ရွိပါတယ္။ ရက္ဘတၱလာလို "ငေတ" ေတြ အေပၚမွာေတာ့ သေဘာထားမႀကီးႏုိင္ပါဘူး။ သတင္းစာသမားမွာ ျပည္သူလူထုမ်က္ႏွာကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ အားနာေထာက္ထားတဲ့စိတ္ မရွိရပါဘူး။

ဘက္လိုက္ရမွာပဲ
ျပည္သူလူထုႀကီး ဘာပဲျဖစ္ေနေန ကုိယ္ေကာင္းစားဖို႔လိုရင္းပဲဆိုသူေတြ အေပၚမွာေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ေ၀ဖန္႐ႈတ္ခ်ရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဘက္မလိုက္တဲ့ သတင္းစာသမားဆိုတာ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာတဲ့စကားပါ။ သတင္းစာသမားေကာင္းမွန္ရင္ အမွန္နဲ႔အမွား၊ ဓမၼဘက္က ရပ္တည္ရမွာျဖစ္တယ္။ အဓမၼ၀ါဒမွန္ရင္ ဘယ္လို မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတဲ့ အဓမၼ၀ါဒပဲျဖစ္ျဖစ္ မညႇာမတာ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပရမွာပဲျဖစ္တယ္။ "ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းတဲ့ ပရဟိတအေရၿခံဳ လုပ္ရပ္မွန္သမွ်ဟာလည္း ဓမၼလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္တဲ့ လက္နက္မဲ့ အဓမၼ၀ါဒ" ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားနာေနလို႔ မရပါဘူး။ ေရးခ်ိန္တန္က ေရးရမွာပါပဲ။ ဒါမွ စာနယ္ဇင္းသမား ၀တၱရားေက်မွာပါ။

လူထုစိန္၀င္း
(၈-၁၀-၂၀၀၉)

(လွ်ပ္တစ္ျပက္သတင္းဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၅၅ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

စတိတ္မင္ဋီကာ ၁၆ ခ်က္ - ေမာင္စူးစမ္း

ေခါင္းေဆာင္ဆိုလွ်င္ သူ႔အတုိင္းအတာႏွင့္သူ အရည္အခ်င္းရွိ၍ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတာခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အရည္အခ်င္း မရွိဘဲႏွင့္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔ ေ၀းလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ လာမည့္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ၌ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပၚမည္။ ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚလာတာ မေကာင္းဘူးလားဟု ေမးစရာေပၚသည္။ ေကာင္းပါသည္ဟု ေယဘုယ် ေျဖၾကပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႔သံုးသပ္သူတို႔သာမက အခ်ိဳ႔ႏိုင္ငံေရး သိပၸံပညာရွင္တို႔ကပင္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာ Stateman စတိတ္မင္ကို သီးျခားခြဲထုတ္ေလ့လာသည္။ အဘိဓာန္အနက္၌ စတိတ္မင္ဆိုသည္မွာ အေျမာ္အျမင္ရွိေသာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သည္ဟု ဖြင့္ဆိုသည္။ အဘိဓာန္အနက္သည္ မမွားေသာ္လည္း မျပည့္စံုေပ။ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာတြင္ စတိတ္မင္ကို သီးျခားအေၾကာင္းအရာ တစ္အရပ္အျဖစ္ စာမ်က္ႏွာဖြင့္လ်က္ ေလ့လာသည္။

၁၆ ပါး
ေမာ္ဒန္ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္တို႔က စတိတ္မင္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ဂုဏ္ပုဒ္ေဖာ္၍ အနက္ေပးသည္။
(၁) အေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္ရွိသူ
(၂) ေခတ္မီေသာ အေတြးအေခၚတို႔ႏွင့္ ယဥ္ပါးသူ
(၃) ဒီမိုကေရစီတန္ဖိုးနားလည္သူ
(၄) ညႇိႏိႈင္းေဆြးေႏြးတတ္ေသာဉာဥ္ရွိသူ
(၅) ႏိုင္ငံေရးအကဲျဖတ္ခ်က္ ေကာင္းမြန္စြာျပဳလုပ္ႏိုင္သူ
(၆) အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ အမ်ိဳးသားပန္းတုိင္တို႔ကို ကာကြယ္ႏိုင္သူ
(၇) စ်ာန္၀င္စားမႈမဲ့ေသာ အစစ္အမွန္၀ါဒကို ခြဲျခားႏိုင္သူ
(၈) လက္ေတြ႔မက်ေသာ စိတ္ကူးယဥ္မႈကို ဖယ္ရွားႏိုင္သူ
(၉) ကာလ၏ ပင္ရင္းအနက္အဓိပၸါယ္ကိုသိသူ
(၁၀) အခြင့္အလမ္းကို အမိဖမ္းႏိုင္သူ
(၁၁) စိန္ေခၚမႈတို႔ကို ရင္ဆုိင္၀ံ့သူ
(၁၂) ဘယ္ဟာ အေရးႀကီးသလဲဟု ေရြးႏိုင္သူ
(၁၃) ဘယ္ဟာက ဆီေလ်ာ္သည္၊ ဘယ္ဟာက မဆီေလ်ာ္ဟု ခြဲျခားႏိုင္သူ
(၁၄) အေရအတြက္ထက္ အရည္အခ်င္းကို ပို၍အားထားသူ
(၁၅) သ႐ုပ္ခြဲစစ္မႈ Analysis ထက္ ေပါင္းစပ္ဖြဲ႔စည္းျခင္း Synthesis ကို အေလးသန္သူႏွင့္
(၁၆) လူ႔ဘ၀၏ အႏုအၾကမ္းကို ခံစားတတ္သူ (၀တၳဳေရးဆရာတုိ႔လို)တို႔ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္တို႔က ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ ဘယ္ေလာက္ပဲ လိမၼာပါးနပ္ပါေစ၊ ဘယ္လိုပဲ ပညာတတ္ျဖစ္ပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကြန္႔ျမဴးဉာဏ္ရွိပါေစ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ ၁၆ ပါးမရွိဘဲ စတိတ္မင္ျဖစ္မလာႏိုင္ဟု ေထာက္ျပထားသည္။ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္တို႔သည္ သူတို႔၌ လက္ေတြ႔အေတြ႔အႀကံဳေတြ မရွိတုိင္း စတိတ္မင္၏ ဂုဏ္ပုဒ္ကိုေဖာ္ရာ၌ အရမ္းေလာဘႀကီးေနသည္ဟု တစ္ဖက္၌ ေ၀ဖန္ခံရသည္။ စတိတ္မင္ဂုဏ္ပုဒ္တို႔သည္ စစ္ဘက္၊ အရပ္ဘက္ ႏွစ္ဖက္စလံုးတြင္ အက်ံဳး၀င္ပါလိမ့္မည္။ ဂုဏ္ပုဒ္(၅) ႏိုင္ငံေရးအကဲျဖတ္ခ်က္ ေကာင္းမြန္မႈကို အဓိကထားသည္။

အၫႊန္း - Scholarship and Stateman Ship

(ရန္ကုန္တိုင္းမ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၄၀ တြင္ပါရွိသည့္ ႏိုင္ငံေရး အခ်ပ္ပိုမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ႏွလံုးသားရဲ႔ေစၫႊန္ရာ - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

(၁)

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုကိုေမာင္က အကူအညီေတာင္း၍သာ လာခဲ့ရသည္။ ဒီနယ္ေျမက သူကၽြမ္းက်င္သည့္အရပ္ မဟုတ္။ အသိမိတ္ေဆြလည္းမရွိ။ ဒီလိုပဲ ဟိုေမးဒီေမးႏွင့္ ပါးစပ္ပါရြာေရာက္ဆိုသည့္ထံုးကိုပဲ ႏွလံုးမူေတာ့မည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လိုက္သည္။

(၂)

ကုိကိုေမာင္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္က အင္မတန္မွခ်စ္ခင္သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ တစ္ရပ္ကြက္တည္း၊ တစ္လမ္းတည္းမွာ ေနလာၾကသည့္ တကယ့္ငယ္ေပါင္းေရာင္းရင္းေတြ။ မူလတန္းကတည္းက ေက်ာင္းသြားအတူ၊ ကစားအတူ ေနလာခဲ့ၾကသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ဒီေကာင္က အမွတ္ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းတက္လိုသည္ဟုဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ျမန္မာစာေမဂ်ာကို ယူသည္။ ထံုးစံအတုိင္း သြားအတူ၊ လာအတူ၊ စားအတူ တတြဲတြဲေပါ့။ မသိတဲ့လူေတြဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ညီအစ္ကိုလို႔ေတာင္ ထင္ၾကသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ဒီႏွစ္ေယာက္က တပူးတတြဲတြဲရွိေနတတ္တာကိုး။ အခုလည္း တကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ဘြဲ႔ရေတာ့မည္။ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကုိကိုေမာင္ေရာမွာ မူးလို႔႐ွဴစရာမရွိေသး။ ႐ွဴးေဆးဘူးကို ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ ခ်စ္သူရည္းစားကို ေျပာလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ခ်စ္သူရည္းစားဆိုတာ ႐ွဴးေဆးဘူးလိုပဲ မူးရင္႐ွဴရတဲ့အရာလားလို႔ေတာ့ လာမေမးေစခ်င္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတဲ့စကားႏွင့္ေျပာရလွ်င္ေတာ့ မစြံေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ။

(၃)

အခုလည္း ကုိကိုေမာင္က ၀မ္းကိုက္ေနသျဖင့္ သူ႔ကိုယ္စား ပစၥည္းတစ္ခုကို လူႀကံဳသြားေပးခုိင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အစကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အတူသြားေပးမလို႔ပါ။ သူ႔အေဖ အညာကျပန္လာေတာ့ အဲဒီကအမ်ိဳးေတြက လက္ေဆာင္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ထည့္ေပးလိုက္ၾကသည္။ အဲဒီအထဲမွာမွ သူ႔အေဒၚအတြက္ဟုဆိုကာ အညာကအမ်ိဳးေတြက သနပ္ခါးတံုးႀကီးေတြထည့္ေပးလိုက္သျဖင့္ သူ႔အေဒၚအိမ္ကို သြားေပးစရာရွိတာကို သြားေပးရန္ျဖစ္သည္။ သူ႔အေဖျပန္ေရာက္တာလည္း ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ ေတာ္ၾကာ အမ်ိဳးေတြက သူ႔အေဒၚထံဖုန္းဆက္လို႔ သနပ္ခါးတံုးႀကီးေတြ မေရာက္ေသးတာသိလွ်င္ တစ္မ်ိဳးထင္ေနၾကမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရတာ သူတို႔အိမ္ႏွင့္ သူ႔အေဒၚကလည္း သိပ္အေစးကပ္ပံုမရေပ။ ေမးထူးေခၚေျပာသာ ျဖစ္ပံုရသည္။ သူမ်ားကိစၥျဖစ္သျဖင့္ မစပ္စုေတာ့ဘဲ သြားေပးရန္ သေဘာတူလုိက္သည္။ ကိုကိုေမာင္က သြားေပးရမည့္ လိပ္စာကို ေရးေပးသည္။ ၿမိဳ႔မအေရွ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ ျဖစ္သည္။

(၄)

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေတြးေနမိတယ္မသိဘူး။ ေနာက္ကကားက ဟြန္းတီးမွ လန္႔ၿပီးအေတြးေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ဘီးကို လမ္းေဘးခ်ေပးလိုက္တယ္။ ဟုတ္သားပဲ ကုိယ္က အေတြးလြန္ၿပီး ကားလမ္းအလယ္ေလာက္ထိတက္ၿပီး စီးေနမိတာကိုး။ ဘဏ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ လမ္းခြဲႏွစ္ခုေတြ႔သည္။ အနားမွာ ေမးစရာလူလည္းမေတြ႔သျဖင့္ မွားရင္လည္း ျပန္ေကြ႔လာလို႔ရတာပဲလို႔ ဆံုးျဖတ္ကာ ဘယ္ဖက္လမ္းသြယ္ထဲကို ခ်ိဳး၀င္လိုက္သည္။ အဲဒီမွာပဲ ဇာတ္လမ္းကစတာ ျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ ကိုကိုေမာင္ေရးေပးလုိက္သည့္ လိပ္စာထဲမွ အိမ္နံပါတ္ကိုအလြတ္ရထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ အိမ္တံခါးေတြမွာေရးထားသည့္ နံပါတ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ေနမိသည္။ အခ်ိဳ႔နံပါတ္ေတြက အပင္ေတြႏွင့္ ကြယ္ေနသျဖင့္ ေသခ်ာဖတ္မွျမင္ရသည္။ လမ္းဘယ္ဖက္က အိမ္တံခါးေတြကိုၾကည့္လုိက္၊ ညာဘက္က အိမ္တံခါးေတြကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေခါင္းနဲ႔မ်က္လံုးက ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ယိမ္းထိုးေနတာေပါ့။
"အို… အေမ့"
"ဟိုက္၊ တုိက္ၿပီဟ"
"အား… ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္၊ ရွင္စက္ဘီးကို ဘယ္လိုစီးေနတာလဲ၊ လူတစ္ေယာက္လံုး လမ္းေလွ်ာက္လာေနတာကို မျမင္ဘူးလား"
"ဗ်ာ…. ကၽြန္ေတာ္…. ကၽြန္ေတာ္…."
"ဘာဗ်ာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတြ လုပ္ေနတာလဲ၊ ရွင့္ကိုေမးေနတယ္ေလ… လူတစ္ေယာက္လံုးကို မျမင္ဘူးလားလို႔၊ မျမင္ရင္လည္း မ်က္မွန္ေလးဘာေလးတပ္ေလ…."
"ဟို… ကၽြန္ေတာ္… ကၽြန္ေတာ္…"
"ဘယ္လုိလူလဲမသိဘူး.. အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔"
"………"
"သြားပါၿပီ၊ ထမင္းဘူးေတာ့ ကုန္ပါၿပီ၊ ဟင္းရည္ေတြလည္း အကုန္ဖိတ္ကုန္ၿပီ"
"………"
"ေစာေစာစီးစီး အဆင္မေျပခ်င္ရင္ အဲဒီလိုပဲ၊ ႐ံုးေတာင္ေနာက္က်ေနၿပီလားမသိပါဘူး"
ေကာင္မေလးက သူ႔ဟာသူေျပာရင္း လြတ္က်သြားသည့္ စာရြက္ဖုိင္မ်ားႏွင့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကို ေကာက္ကာ ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ အခုအခ်ိန္ထိ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေသး။ ထြက္သြားသည့္ေကာင္မေလးကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သြားပံုေလးကိုက အေတာ္ကဗ်ာဆန္သည္ဟု ဆိုရမည္ထင္သည္။ ရွက္သြားတဲ့မ်က္ႏွာ၊ စိတ္တိုသြားတဲ့ မ်က္၀န္း၊ ေျပာလာတဲ့ စကားသံ၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားဟန္ေတြအားလံုးဟာ အပိုအလိုမရွိ ေရးစပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ရသေတြထံုမႊမ္းေနသည္။ ခါးထိေအာင္ရွည္လ်ားတဲ့ဆံပင္ေတြဟာလည္း ကာရန္တစ္ခုပါပဲ။ သနပ္ခါးပါးပါးလိမ္းထားတဲ့ေအာက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ သူမရဲ႔ပါးျပင္ေပၚက ေသြးေၾကာစိမ္းေလးေတြ၊ ၾကည္လင္စိုျပည္တဲ့ သူမရဲ႔ မ်က္လံုးေလးေတြ၊ ႏွင္းဆီဖူးေလးလို ျပည့္ေဖာင္းေနတဲ့ သူမရဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ၊ စနစ္က်တဲ့ေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ အခ်ိဳးအစားက်လွတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟန္အေနအထားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းထဲမွာ အေႏွးျပကြက္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ျမင္ေနမိသည္။ လွလိုက္တာဟုသာ ပါးစပ္ကတိုးတိုးေလး ညည္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ ဓာတ္ခဲထုတ္ထားတဲ့ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခြန္အားေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္။ အသိစိတ္ေတြ ကင္းမဲ့သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြအားလံုးက အဲဒီဆံရွည္မေလးရဲ႔ေနာက္ကို ပါသြားၾကၿပီထင္သည္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ စိတ္ေတြအားလံုး သူမဆီမွာ ပါသြားၾကၿပီ။

(၅)

"တီ…တီ…တီ…တီ….တီ…တီ…တီ…တီ…တီ.."
ႏိႈးစက္ျမည္သံက ဗံုးတစ္လံုးေပါက္ကြဲသလို ျမည္လာသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ လန္႔ႏိုးသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသတိရလိုက္မိသည္။
"ငါ.. အိပ္မက္ မက္ေနတာပဲ၊ သြားပါၿပီ"
အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိထျမည္သည့္ ႏိႈးစက္နာရီကို ၾကည့္မိသည္။
"ဟာ… ၈ နာရီေတာင္ ထိုးေနၿပီပဲ"
အိပ္ယာကေန ကမန္းကတန္းထရသည္။ ဟိုေကာင္ ကိုကုိေမာင္နဲ႔ အျပင္သြားဖို႔ ခ်ိန္းထားသည္။ ေတာ္ၾကာ… ေနာက္က်ေနလွ်င္ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက ဆံုးမစကားေတြေျပာတာ ခံေနရဦးမည္။ အလ်င္အျမန္ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတုိက္၊ အ၀တ္လဲ လုပ္လိုက္ရသည္။ မနက္စာကို ကိုကုိေမာင္နဲ႔အတူစားဖို႔ မေန႔ကတည္းက ေျပာထားၿပီးသားဆိုေတာ့ ဘာမွစားမေနေတာ့။
"အေမ… သား ကုိကိုေမာင္တို႔အိမ္သြားလုိက္ဦးမယ္"
"ေအးေအး"
အေမ့ကို ေျပာရင္း စက္ဘီးထုတ္ကာ အျမန္နင္းလာမိသည္။ ကိုကိုေမာင္က ခ်ိန္းထားတာ ေနာက္က်ရင္ ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ဆိုတာ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ေတာ့ အေပါက္ခံလို႔မျဖစ္။ ကိုကိုေမာင္အိမ္ေရာက္ေတာ့ တံခါးဖြင့္ထားတာ ေတြ႔ရသည္။ စက္ဘီးကိုရပ္ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ထဲကို ၀င္လာခဲ့သည္။ ကိုယ္ေတာ္က ဧည့္ခန္းက ထိုင္ခံုမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနတာေတြ႔သည္။
"ေဟ့ေကာင္….လာ၊ မင္းကိုေစာင့္ေနတာ"
"ေအး… ငါအိပ္ယာထ ေနာက္က်သြားလို႔"
"ေအးပါကြာ…. ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ ဟုတ္တယ္မလား"
"ဟဲ…ဟဲ…"
"ေအး.. ငါလည္း ၀မ္းကိုက္ေနလို႔ကြ မနက္ကပဲ ေဆးခန္းမွာေဆးထိုးၿပီး ျပန္လာရတာ"
"ေဟ"
"ေဟ့ေကာင္… ဘာျဖစ္တာလဲကြ…. အလန္႔တၾကားနဲ႔"
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ေဟဆိုတဲ့ အံ့ၾသသံဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ က်ယ္ေလာင္သြားတယ္မသိဘူး။ ကိုကိုေမာင္ေတာင္ အေတာ္လန္႔သြားတယ္။
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ ဒီလိုပါပဲ"
"ေအးကြာ… ဒီေန႔မင္းနဲ႔အတူ ငါ့အေဒၚအိမ္ကို ပစၥည္းသြားေပးမလို႔ မင္းကိုခ်ိန္းလိုက္တာကြ"
"ေဟ"
"ဟာ… ေဟ့ေကာင္… မင္းဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ… ငါေျပာတဲ့အထဲမွာ ဘာေတြမ်ား အံ့ၾသစရာပါေနလို႔လဲ"
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ… ဒီလိုပါပဲ"
"မင္းဟာက ဟုတ္ေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ငါေျပာသမွ်ကို အံ့ၾသထိတ္လန္႔ေနတဲ့ပံုစံနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ"
ဒီေကာင့္ကို ညကအိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ စိတ္ကူးလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က အိပ္မက္ေတြဘာေတြကို ယံုတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ မင္းကေတာ္ေတာ္အ႐ူးထတဲ့ အေကာင္ဆိုၿပီး ေကာင္းခ်ီးေပးေနလွ်င္ ခက္ေနဦးမည္။ မေျပာဘဲေနလိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
"ေဟ့ေကာင္.. သတိုး…ငါေျပာတာ ၾကားရဲ႔လား"
"ေဟ… ဘာေျပာလုိက္တာလဲ"
"အာ… မင္းကလည္း ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ၊ စေရာက္ကတည္းက ငါၾကည့္ေနတာ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ညကအိပ္ေရးနည္းနည္းပ်က္သြားလို႔ပါ၊ စာဖတ္တာ ညဥ့္နက္သြားလို႔ပါ… မင္းဘာေျပာလုိက္တာလဲ"
"ငါ့အေဒၚအိမ္ကို ပစၥည္းလူႀကံဳသြားေပး ေပးစမ္းပါလို႔၊ ငါ့အေဖအညာကျပန္လာေတာ့ အညာကအမ်ိဳးေတြက အေဒၚ့အတြက္ဆိုၿပီး သနပ္ခါးတံုးေတြ ထည့္ေပးလိုက္လို႔၊ အဲဒါ ငါတို႔လည္း မအားတာနဲ႔ နည္းနည္းၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ အေဖကလည္း အားနာေနလို႔၊ ငါကလည္း ဒီေန႔က်မွ ၀မ္းကိုက္ေနေတာ့ မသြားႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနလို႔"
"သနပ္ခါးတံုးေတြ"
"ေအးေလ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ… "
"ဟုိ…ဟို… ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ငါသြားေပးပါ့မယ္"
"ေအး… ငါလိပ္စာေရးေပးလိုက္မယ္၊ ၿမိဳ႔မအေရွ႔ထဲမွာကြ"
"ၿမိဳ႔မအေရွ႔ထဲမွာ"
ဒီတစ္ခါေတာ့သတိထားၿပီး စိတ္ထဲကပဲ တိုးတိုးေလး႐ြတ္မိတယ္။ ေတာ္ၾကာ ကုိကိုေမာင္က ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲလို႔ ေမးဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ အလြတ္ရေနတဲ့ သူ႔အေဒၚလိပ္စာကိုလည္း တိုးတိုးေလး ႐ြတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
"ေဟ့ေကာင္… ေရာ့… အဲဒါ ငါ့အေဒၚအိမ္လိပ္စာပဲ"
"ေအး…ေအး"
သူေရးေပးတဲ့ လိပ္စာစာရြက္ေလးကို လွမ္းယူရင္း မရဲတရဲနဲ႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အေသအခ်ာပါပဲ ကၽြန္ေတာ္အလြတ္ရေနတဲ့ လိပ္စာပါ။ လံုး၀ကို အမွားအယြင္းမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ဆံရွည္မေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာက အလိုလိုေပၚလာတယ္။ ရင္ဘတ္ေတြေႏြးသြားတယ္။ ႏွလံုးခုန္သံေတြ ျမန္လာတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေရငတ္သလို ျဖစ္လာတယ္။
"ေရာ့ သတိုး၊ ဒါမင္းသြားေပးရမယ့္ သနပ္ခါးတံုးေတြပဲ၊ နည္းနည္းေတာ့ေလးတယ္၊ ေသခ်ာသယ္သြားဦး"
"ေအး…ေအး"
သနပ္ခါးတံုးေတြကို စက္ဘီးေရွ႔ျခင္းထဲမွာ ထည့္ၿပီး စီးထြက္လာခဲ့မိတယ္။ စက္ဘီးနဲ႔ ေျမႀကီးေရာထိရဲ႔လားလို႔ ျပန္ၾကည့္ရေသးတယ္။ ရင္ထဲမွာ ဘေလာင္ဆူေနၿပီ။ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ေၾကာက္႐ြံ႔ေနတာလား။ ရင္ခုန္ေနတာလား။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာလား။ ဘာဆိုဘာမွ မကြဲျပားလွပါဘူး။ အခ်စ္ရဲ႔ နိဒါန္းတစ္ခုလို႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ နာမည္တပ္လိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာေအးသြားသလို၊ ေႏြးသြားသလုိႀကီး။ ေျပာရခက္လိုက္တာ။

(၆)

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုကိုေမာင္က အကူအညီေတာင္း၍သာ လာခဲ့ရသည္။ ဒီနယ္ေျမက သူကၽြမ္းက်င္သည့္အရပ္ မဟုတ္။ အသိမိတ္ေဆြလည္းမရွိ။ ဒီလိုပဲ ဟိုေမးဒီေမးႏွင့္ ပါးစပ္ပါရြာေရာက္ဆိုသည့္ထံုးကိုပဲ ႏွလံုးမူေတာ့မည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လိုက္သည္။ စက္ဘီးကို ပံုမွန္နင္းလာရင္း ဘဏ္ေရွ႔ကိုေရာက္လာသည္။ လမ္းခြဲႏွစ္ခုေတြ႔သည္။ ဘဏ္ေရွ႔မွာ ပိုက္ဆံထုတ္ဖို႔ေစာင့္ေနဟန္တူသည့္ လူအခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာက က်ားထိုးေနသည့္ ဆိုက္ကားသမားေတြရွိေနသည္။ ကြမ္းယာသည္ကလည္း ၀ယ္သူႏွင့္စကားေျပာရင္း လက္ကစက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ကြမ္းယာကိုယာေနသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဘယ္လမ္းသြားရမလဲဆိုတာ ေမးရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမးခ်င္စိတ္မရွိတာ၊ ေမးမွာမဟုတ္တာကို အလိုလိုသိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လမ္းသြယ္ထဲကို ခ်ိဳး၀င္ရမလဲဆိုတာကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေမးေနစရာမလို။ ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။

(၇)

အို… အေဆြစာဖတ္သူ။ သတိုးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို မေတြ႔လိုက္ဘူးလားလို႔ ဘဏ္ပတ္၀န္းက်င္ကလူတစ္ခ်ိဳ႔ကို သြားေမးၾကည့္စမ္းပါ။ စက္ဘီးတစ္စီးေပၚတြင္ အေပ်ာ္ေတြအျပည့္၊ ရင္ခုန္သံေတြအျပည့္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအျပည့္ႏွင့္ အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ညည္းကာ နင္းသြားသည္ကို ေတြ႔လုိက္ရသည္ဟု သတိထားမိသည့္လူေတြက ေျပာလာၾကပါလိမ့္မည္။ ဘယ္လမ္းသြယ္ထဲကို ၀င္သြားသည္ဆိုသည္ကေတာ့ ေမးစရာမလိုေအာင္ စာဖတ္သူသိၿပီးျဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ဒီတစ္ခါကေတာ့ အိပ္မက္မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၇ ရက္၊ စေနေန႔။
ညေန ၇ နာရီ ၃၉ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။

ပန္းႀကဲခဲ့တယ္ - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

ဒီလက္ေတြနဲ႔

ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြ ကိုယ္တိုင္ႀကဲပက္ခဲ့တယ္။

 

ဒီလက္ေတြနဲ႔

ေရေလာင္းေပါင္းသင္ခဲ့တယ္။

 

ဒီလက္ေတြနဲ႔

ေျမၾသဇာေတြေကၽြးခဲ့တယ္။

 

ဒီလက္ေတြနဲ႔

ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းခဲ့တယ္။

 

ဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ

ေန႔စဥ္တယုတယပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ထိေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

 

ေပါက္လာသမွ်အပင္

ပြင့္လာသမွ်ပန္း

ဒီလက္ေတြရဲ႔ ရလဒ္ပါ။

 

လွတဲ့ပန္းေတြပြင့္လာမယ္

မလွတဲ့ပန္းေတြလည္းပါမယ္

မပြင့္တဲ့အပင္ေတြလည္းရွိေပမယ္။

 

ကိုယ့္လက္နဲ႔ဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့ပန္းခင္း

လွတဲ့ပန္းပဲျဖစ္ျဖစ္

မလွတဲ့ပန္းပဲျဖစ္ျဖစ္

ပြင့္တဲ့အပင္ပဲျဖစ္ျဖစ္

မပြင့္တဲ့အပင္ပဲျဖစ္ျဖစ္

အားလံုးကိုခ်စ္ခင္တန္ဖိုးထားတာ

မင္းတို႔ရဲ႔ ဥယ်ာဥ္မွဴးပါ။

 

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။

နံနက္ ၁ နာရီ ၄၂ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

ဆင္ဆိုသည္မွာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ - ေမာင္စူးစမ္း

ေလးစခန္းျဖတ္

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ဆီေလ်ာ္ရာအေၾကာင္းအရာတို႔ ေပၚလာေလရာ ထိုအထဲ၌ ေခါင္းေဆာင္သူ၏ အခန္းက႑က အေရးပါအရာေရာက္ေနသည္။ အေၾကာင္းမူ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးကာလတို႔သည္ ျမင္ကြင္းသစ္၊ ႐ႈကြင္းသစ္ ျဖစ္ေပၚမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တတိယပံုစံဒီမုိကေရစီ၌ သမား႐ိုးက်အေတြးအျမင္ Conventional Wisdom တို႔ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ၾကမည္မဟုတ္ေပ။ အုိင္ဒီယာအသစ္တို႔ျဖင့္ စခန္းသြားရဖို႔ရွိသည္။

 

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ (၁) လစ္ဘရယ္ဒီမုိကေရစီ (၁၉၄၈-၆၂)၊ (၂) ဆိုရွယ္လစ္ဒီမိုကေရစီ (၁၉၆၂-၈၈)၊ (၃) တပ္မေတာ္အစိုးရ (၈၈-၂၀၁၀) ႏွင့္ (၄) လမ္းၫႊန္ဒီမိုကေရစီ (စစ္ဘက္မွ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈရွိေသာ ဒီမိုကေရစီ) စသည္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္မ်ိဳးစံုကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ယခုေနာက္ဆံုး လမ္းၫႊန္ဒီမိုကေရစီကို ျဖတ္သန္းရေတာ့မည္။

 

ဗီဇကို က်ိဳးေၾကာင္းလုပ္

ေခတ္ၿပိဳင္ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမုိင္းတြင္ ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ ဗီဇစိတ္ Instinct ႏွင့္ သူသိ၊ ငါသိ၊ အမ်ားသိစိတ္ Commonsense တို႔ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ၾကတာမ်ားသည္။ ေလးနက္ေသာ စိစစ္သံုးသပ္ခ်က္ Analysis တို႔ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းနည္းသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေလးနက္ေသာ သံုးသပ္မႈျဖင့္ ေဆာင္ရြက္သည္ဟု ထင္စရာေပၚသည္။ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္တို႔၏ အဆိုအရ ေလးနက္ေသာ စိစစ္မႈျဖင့္ ေဆာင္ရြက္သည္ဟုထင္ရေသာ ေပၚလစီသည္ စင္စစ္အားျဖင့္ ဗီဇစိတ္ကို က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပဳျခင္း Rationalization of Instinct သာျဖစ္သည္။ ဗီဇကို ယုတၱိေဖာ္ျခင္းဟု ေျပာႏိုင္သည္။

 

ဂ်ပန္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အာဏာရအယ္လ္ဒီပီပါတီ အေရးနိမ့္သြားရသည့္ အေၾကာင္းတို႔အနက္ တစ္ေၾကာင္းက စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသည္။ အာဏာရႏိုင္ငံေရးပါတီသည္ ေပၚလစီတို႔ကို ပါတီအေနျဖင့္ မခ်မွတ္။ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီက ေပၚလစီတို႔ကို ဒီဇိုင္းဆြဲေပးသည့္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္သည့္အခ်က္ျဖစ္သည္။ မူ၀ါဒေပၚလစီ ခ်မွတ္ေရးတြင္ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီကို အားကိုးလြန္းျခင္းျဖစ္သည္။

 

ဆင္ဆိုသည္မွာ

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမုိင္းတြင္ အာဏာရေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ အမ်ားသိ႐ံုသိစိတ္၊ ဗီဇစိတ္အျပင္ တစ္ေရးႏိုးလို႔ေပၚေသာအႀကံ Whims တို႔ျဖင့္လည္း ေဆာင္ရြက္တတ္ၾကသည္။ ေလးေလးနက္နက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ စိစစ္မႈႏွင့္ သုေတသနျပဳမႈတို႔ကို အေျခခံၾကသည္မဟုတ္ေပ။ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ စိစစ္သံုးသပ္မႈအပိုင္း၌ အလြန္အားနည္းသည္။ ေပၚပင္ေရတိုဖန္စီၾကည့္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကသည္။

 

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးကာလတို႔တြင္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ ေခါင္းေဆာင္မႈစတိုင္လ္ ေျပာင္းရမည္ဟု ထင္သည္။ ေလးနက္ေသာစိစစ္သံုးသပ္မႈတို႔ကို အေျခခံ၍ သင့္ရာေပၚလစီမ်ား ေရြးခ်ယ္ခ်မွတ္သင့္သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းၫႊန္ဒီမိုကေရစီကို ယခုမွ ပထမဦးဆံုး ႀကံဳေတြ႔ရမည္ျဖစ္၍ ေလးနက္ေသာစိစစ္သံုးသပ္မႈသည္ အကန္႔အသတ္ႏွင့္ ရွိေနဦးမည္ျဖစ္သည္။ ပထမဦးဆံုး ႏိုင္ငံေရးစနစ္သစ္၏ အေဆာက္အအံုဖြဲ႔စည္းပံုကို မ်က္ကန္းေလးေယာက္ ဆင္ဆိုသည္မွာဆိုၿပီး ဆင္ကုိယ္ႀကီးကိုစမ္းၾကည့္သလို စမ္းၾကည့္ေနရဦးမည္။ ႏိုင္ငံေရးစနစ္၊ ပါ၀ါစနစ္၏ အေဆာက္အအံုကို ေလ့လာရင္း လက္ေတြ႔က သင္ေပးသြားမည့္သေဘာ ရွိသည္။ ဤအခ်က္က လက္ေတြ႔ပေလယာတို႔အတြက္ ျဖစ္သည္။

 

ဒီမုိကေရစီတြင္ ပညာရွင္တုိ႔၏ ဉာဏ္အား ေတာင့္တင္းရန္လုိသည္။ သူတို႔က စိစစ္သံုးသပ္မႈတို႔ ျပဳလုပ္ေပးၿပီး ပံ့ပိုးကူညီႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရသည္။ ဗီဇဆိုသည္ထက္ စိစစ္သံုးသပ္မႈကို ပို၍ အားကိုးရန္ အခ်ိန္လိုမလားမသိေပ။

 

(ရန္ကုန္တုိင္းမ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၃၈ တြင္ပါရွိသည့္ ႏိုင္ငံေရးအထူးအခ်ပ္ပိုမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းသို႔ျပန္ၾကားစာ - မ်ိဳးကိုမ်ိဳး

ဆရာခင္ဗ်ာ
ဆရာ့စာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို "မရွက္မေၾကာက္ေျပာရဲေလာက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားညံ့ပါတယ္" "ဒီအထိ (စာေရးဆရာအမည္ခံထားတဲ့) လူတစ္ေယာက္ကို လုိက္ရွင္းျပေနရတာ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းလြန္းပါတယ္" စသျဖင့္ ခင္ဗ်ားေတြလိႈင္လိႈင္သံုးၿပီး လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး နင္းေျပာသြားသလိုမ်ိဳး ေဒါသျခင္းႏိႈင္းၿပီး တံု႔ျပန္ရေလာက္ေအာင္ မမိုက္မဲေသးပါဘူးဆရာ။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ေစာၿပီး လံုးခ်င္းေရးခဲ့တဲ့သူျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္အၾကား စာေပမ်ိဳးဆက္တစ္ခုစာ ကြာျခားပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဂါရ၀ထားရမွာပါ။

ဆရာေျပာထားတဲ့ "ခင္ဗ်ားဘယ္၀တၳဳနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနသလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ၀တၳဳနာမည္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က မေျပာမဆို ယူသံုးသြားမယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားခြင့္လႊတ္ႏုိင္ပါ့မလား၊ နားလည္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ ကုိယ္ဖန္တီးခဲ့တာေတြ မဟုတ္လို႔ပါပဲ" ဆိုတာကို ရွင္းပါရေစ။ ဆရာ့စကားအရ ဆရာေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳလံုးခ်င္းေပါင္း အုပ္ေရတစ္ရာေက်ာ္ၿပီဆိုတာ ဆရာ့စကားအရ သိရပါတယ္။ အကုန္လံုးကို ဆရာကုိယ္တိုင္ေတာင္ မွတ္မိလား၊ မမွတ္မိလား မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကေတာ့ အကုန္မမွတ္မိႏိုင္ပါဘူး။ (၁၉၉၅) နဲ႔ (၂၀၀၅) ခုႏွစ္ေတြမွာ တတိယအႀကိမ္နဲ႔ စတုတၳအႀကိမ္ေတြထုတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀မသိခဲ့ပါ။ (၁၉၉၀)မတုိင္မီမွာ ဆရာ့စာဖတ္ပရိသတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အ႐ြယ္ေတြဟာ (၁၉၉၀)ေနာက္ပိုင္းမွာ အသက္အရြယ္အရ စာဖတ္ပံုစံေျပာင္းသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဒီလိုပါပဲ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေနာင္လာမည့္ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ စာေပႏွင့္အဆက္ျပတ္ၿပီး အျခားနယ္ပယ္တစ္ခုမွာ ရွင္သန္ေနထုိင္ေကာင္း ေနထုိင္ရတဲ့အခါ စာဖတ္ပရိသတ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြကို မွတ္မိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သာမန္ခ်စ္ႀကိဳက္၊ ကြဲညား ၀တၳဳေတြကိုပဲ ေရးခဲ့တယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ။ ခုလိုပဲ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳနဲ႔ နာမည္တူ ၀တၳဳတစ္အုပ္မကလည္း ေတြ႔ခ်င္ေတြ႔လာႏိုင္ပါတယ္။ လူတုိင္းေန႔စဥ္ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းေနက် အမ်ားသံုးစကားလံုးေတြနဲ႔ပဲ ၀တၳဳကိုနာမည္ေပးထားတာဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိပဲ တိုက္ဆုိင္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ နာမည္တူ တမင္တကာ လိုက္ေပးေနမွာ မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းတူတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွထပ္ေျပာေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တမင္တကာထြင္ထားတဲ့ နာမည္မ်ိဳးနဲ႔မွ လာတူေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နင္ပဲငဆ ေျပာဆိုဟိန္းေဟာက္ၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္စာေပသမား တစ္ေယာက္အေပၚ ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ လုပ္ႀကံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေကာင့္ၾကည့္ရတာ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ စာေလး၊ ကဗ်ာေလးေရးၿပီး ေထာင္ေထာင္၊ ေထာင္ေထာင္နဲ႔ ၾကည့္ရတာ ေထာင့္မက်ိဳးဘူး။ တစ္ခါတည္း နာလန္မထူႏိုင္ေအာင္ အေသႏွက္လိုက္မဟဲ့ ဆိုတဲ့ေခတ္က ကုန္သြားပါၿပီ။ သူ႔ထက္ အသက္ေရာ၀ါေရာႀကီးတဲ့ ပညာသားပါပါ ရွင္းျပေျပာျပ႐ံုပါပဲ။ ေျပာျဖစ္ခ်င္မွလည္း ေျပာျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ့္အသက္အရြယ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ သမုိင္းတစ္ခုရဲ႔ ျဖစ္စဥ္မွာ ပခံုးထမ္းတာ၀န္ေတြ ရွိေနႏုိင္တာေၾကာင့္ ၀တၳဳနာမည္ေလးတူသြားတဲ့အေပၚ စိတ္၀င္စားဖို႔အခ်ိန္ အားမယ္မထင္ပါဘူး။

အဲသလို တစ္ဖက္သားအေပၚ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က နားလည္မႈေပးလို႔ ဆရာေျပာသလို ကုိယ္ဖန္တီးခဲ့တာမဟုတ္လို႔ပဲ ဆိုတာကေတာ့ သြားေလသူ ဆရာေမာင္တည္ၿငိမ္ရဲ႔ လက္သံုးစကားလို မည္သူမဆို ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္သိ ကုိယ့္သိကၡာကုိယ္သိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သာမန္ခ်စ္ႀကိဳက္ကြဲညားထက္ပိုတဲ့ စာမ်ိဳးေတြေရးႏိုင္တယ္ဆိုတာ ယေန႔ စာေပသမားေတြ သိပါတယ္။ တျခားမေျပာနဲ႔ အင္မတန္လုပ္စားလို႔ေကာင္းတဲ့ ႏူးၿပီးႏွပ္ၿပီး၊ ခူးၿပီးခပ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္၀တၳဳေတြကိုေတာင္ မွီးမေရး၊ ကူးမေရးဘဲ ကုိယ္ပိုင္အႏုပညာစစ္စစ္ကိုသာ စိတ္ကူးႀကံဆ တင္ျပေနသူတစ္ဦးအေနနဲ႔ ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္လံုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္အခုတစ္ထုိင္တည္း စဥ္းစားမိတာျပန္ေျပာရရင္ ဆရာကုိယ္တုိင္လည္းပဲ သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာထဲက "အလယ္ကလူ စကား၀ဲ၏" တို႔၊ "ဟိုဘက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္" တို႔၊ သီခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ "ရက္ေရြးမေနပါနဲ႔ ကုိကိုရယ္" တို႔၊ "ေဒါင္းယာဥ္ပ်ံဘံုနံေဘးမွာ စာေရးထားခဲ့ခ်င္တယ္" ဆိုတာေတြအတြက္ ဘာေျပာမလဲဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္စကားႏုိင္လုစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဆရာ့ခံစားခ်က္နဲ႔၊ ဆရာ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ဆိုတာ ခိုင္လံုၿပီးသင့္ေလ်ာ္လိုက္ဖက္လို႔ ဖန္တီးခဲ့တာေတြပဲ ျဖစ္မွာပါ။

"တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳကို နာမည္ေပးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကိုပဲ ႐ိုးသားစြာ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ရွင္းပါ့မယ္။

သိတဲ့အတုိင္းပါပဲ၊ စာဖတ္ပရိသတ္အမ်ားစုဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြပါ။ လက္ရွိ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြတက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တက္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ရန္ကုန္အေရွ႔ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္၊ နည္းပညာတကၠသိုလ္ စသည္ျဖင့္ ထပ္မံတည္ေဆာက္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြမွာ တက္ေနၾကရတာပဲ။ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုစာေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ၀တၳဳဆိုရင္ သူတို႔အဖို႔ အလွမ္းေ၀းေနသလို ခံစားၾကရပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ သူတို႔တက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြကို ေနာက္ခံထားေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ ၀တၳဳေတြကို ခံစားခ်င္၊ ဖတ္ခ်င္ၾကတဲ့ အာသီသရွိၾကပါတယ္။ ထုတ္ေ၀သူေတြဘက္ကလည္း စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ တစ္သေဘာတည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုပဲ အစြဲအလမ္းႀကီးႀကီးနဲ႔ ပြဲထုတ္ခ်င္ေနသလို ၀တၳဳနာမည္မွာ တကၠသိုလ္ထည့္ခ်င္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု၀န္းက်င္က တကၠသိုလ္ရဲ႔ပံုရိပ္ကို ၫႊန္းခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ နာမည္ေတြအမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္စဥ္းစားထားၿပီး ေရြးရခက္ေနတာနဲ႔ပဲ စာအုပ္က ထုတ္ေ၀သူလက္ထဲ မအပ္ႏုိင္ဘူး။ ဘယ္စာေရးဆရာမဆို ၀တၳဳေရးမယ္ႀကံကတည္းက ၀တၳဳနာမည္ကုိ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေပးထားတတ္ၾကၿပီးသားပါ။ ဘယ္သူမွ ၀တၳဳတစ္အုပ္လံုးေရးၿပီးမွ ၀တၳဳနာမည္ေခါင္းစားတဲ့သူ မရွိပါဘူး။ အဲဒီမွာမွ တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာဆိုတာက ဘာေၾကာင့္အတည္ျဖစ္သြားတာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပခဲ့သလို ကုိရီးယားကားေၾကာင့္ပါပဲ။ တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာဆိုတဲ့ ဟားဗက္တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ကုိရီးယားကားေလးဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီနာမည္က ႐ိုးရွင္းလွပၿပီး တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ တကၠသိုလ္ကိုလြမ္းတဲ့ အလြမ္းဓာတ္ကုိလည္းရတယ္။ ကိုရီးယားကားေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီနာမည္နဲ႔ ဒီေန႔ပရိသတ္ ရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီပဲ။ ဒီနာမည္အတုိင္းပဲ အတည္ျပဳၿပီး ၀တၳဳထြက္လိုက္ရင္လည္း ပရိသတ္ကဖတ္ဖို႔ လက္တြန္႔မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ရဲရဲသာထုတ္ဆိုၿပီး ထုတ္ေ၀သူလက္ထဲ ထည့္လိုက္တာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကလည္း ထြက္ၿပီးသြားၿပီ။ ဆရာကလည္း ဒီနာမည္နဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ႏွစ္သံုးဆယ္နီးပါးေလာက္ေစာၿပီး ထြက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ထက္ အသက္အရြယ္ေရာ၊ စာေပ၀ါေရာႀကီးရင့္တဲ့ ဆရာ့အေပၚမွာ ဂါရ၀ရွိၿပီးျဖစ္သလို နားလည္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေျပာဆိုမိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ဘံုပိုင္ေ၀ါဟာရရွင္းခ်က္ေတြဟာ မာေၾကာေၾကာႏိုင္တယ္လို႔ ဆရာေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး ေဒါသတႀကီးနဲ႔ နင္ပဲငဆ တံု႔ျပန္ေရးသားလာတာကေတာ့ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာတဲ့ကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တကယ္ကို အမွတ္တရရွိသြားပါၿပီ။ ဒီ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါပဲဆရာ။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္၊ ဒီကာလမွာ ဆရာ့၀တၳဳနာမည္ေတြကို ေပၚတင္ခိုးခ်ၿပီးပဲေပးေပး၊ ဆင္တူယိုးမွားပဲေပးေပး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးမွမရွိပါဘူး။ ဆရာ့၀တၳဳနာမည္ေတြနဲ႔ လုပ္စားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ဆရာ။

အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဘာမွ မတံု႔ျပန္လုိက္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆရာ့လိုတစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္အထင္ႀကီးအားက်ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ကုိယ္တုိင္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တကူးတက အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ေပးလာတာကို ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဒီျပန္ၾကားစာကို အေလးထားျပန္ၾကားလိုက္ရတာပါ။ ဆရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ နာမည္တူျပႆနာဟာ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ဆရာနဲ႔ စာေရးဆရာေရွ႔ေနႀကီးတစ္ဦးတို႔ရဲ႔ ျပႆနာမ်ိဳးနဲ႔ မတူညီတာေၾကာင့္ ပြဲဆူေအာင္ ဆက္ၿပီးေၾကာ္ျငာေတြထိုးေနတယ္လို႔ ပရိသတ္အထင္မလြဲေစဖို႔ ဒီကိစၥကို ဒီစာနဲ႔အတူ ေမ့လိုက္ပါေတာ့မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကၠသိုလ္ကို ျပန္လြမ္းတဲ့ခံစားခ်က္အရ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို အ႐ိုးသားဆံုးေပးခဲ့တာပါ။ ဒီလိုေပးခဲ့တဲ့အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပခ်က္က ဆရာ့မ်က္စိ စပါးေမႊးစူးသလို ျဖစ္သြားေစခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မမွားဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေပမယ့္ ကုိယ့္ထက္ အသက္အရြယ္၊ သမၻာ၊ ၀ါႀကီးတဲ့ ေနာင္ေတာ္စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အေပၚ ညီငယ္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မုန္းစကိုတိုေစ၊ ခ်စ္စကိုရွည္ေစဆိုသလို ခြင့္လႊတ္ေပးပါေၾကာင္း စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႔ ၀ါကၽြတ္ဂါရ၀ျပဳ ေတာင္းပန္စကားဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ့္ျပန္ၾကားစာကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါရေစ။

ေလးစားစြာျဖင့္
မ်ိဳးကိုမ်ိဳး

တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မ်ိဳးကိုမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခန္းနဲ႔ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာကို ဒီပုိ႔စ္မွာ ဖတ္ပါ။

အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ - လူထုစိန္၀င္း

"ကၽြန္ေတာ့္သမီးက အဂၤလိပ္စာအဓိကနဲ႔ ဘြဲ႔ေတာ့ရၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စကားလည္းမေျပာႏိုင္၊ သတင္းစာေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြလည္း မဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သံ႐ံုးေတြကဖြင့္တဲ့ သင္တန္းေတြလည္း တက္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထင္သေလာက္ တိုးတက္မလာဘူး။ အဲဒါဘာျဖစ္လို႔လဲ"

အႏွစ္ ၂၀ လံုးလံုး စကားေျပာသင္တန္းဆရာလုပ္လာတဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီစကားမ်ိဳး ေန႔တိုင္းၾကားခဲ့ရပါတယ္။ သင္တန္းလာတက္ၾကတဲ့လူ အားလံုးလိုလိုလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ ဆရာမေတာ့ လုပ္ေနပါရဲ႔၊ အဂၤလိပ္စကားလည္းမေျပာတတ္၊ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြလည္း မဖတ္တတ္ပါဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြေတာ့ ျဖစ္လာပါရဲ႔။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံတဲ့အခါက်ေတာ့ ေျပာတတ္ဖို႔ဆိုတာထား၊ သူေျပာတာကိုေတာင္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကပါဘူး။

မႀကိဳးစားၾကလို႔လားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေခတ္ကေလးေတြေလာက္ တပင္တပန္း ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကတာမ်ိဳးေတြေတာင္ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ ကုိယ့္ေခတ္၊ သူတို႔မိဘေတြေခတ္တုန္းက သူတို႔လိုသင္တန္းတကာ၊ က်ဴရွင္တကာ လည္တက္ေနရတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔ခမ်ာေတြက်ေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ က်ဴရွင္ေတြနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရရွာတာပါ။ အိမ္ဆိုတာ အိပ္ဖို႔ေနရာေလးတစ္ခုေလာက္သာ သူတို႔အတြက္ အဓိပၸါယ္ရွိပါေတာ့တယ္။ စားတာလည္း က်ဴရွင္တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကား အားတဲ့အခ်ိန္တိုေလးမွာ ထမင္းဘူးဖြင့္ၿပီး ၀မ္းဗိုက္ျပည့္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ကတိုက္က႐ုိက္ စားၾကရရွာတာပါ။ ျမန္မာကေလးေတြရဲ႔ ပင္ကို ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးကလည္း မညံ့ပါဘူး။ ထံုထံုထုိင္းထိုင္းအစားထဲက မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဒါေတာင္မွ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေခတ္ကေလးေတြ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား အေျပာအဆို၊ အေရးအဖတ္မွာ မစြမ္းၾကတာလည္းဆိုတာကို ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည့္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။

ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းေလးဖြင့္ၿပီး သင္ၾကားလာတဲ့အေတြ႔အႀကံဳအရ သံုးသပ္ၾကည့္မိတာကေတာ့ သူတို႔သင္ယူပံုသင္ယူနည္း မွားေနတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ကေလးေတြက ဆရာနဲ႔က်ဴရွင္ကို သိပ္အားထားလြန္းပါတယ္။ ကုိယ္တိုင္အားထုတ္လုပ္ကိုင္မႈအပိုင္းက အားနည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔က်ဴရွင္ေတြမွာသာ အခ်ိန္ကုန္ေနေလေတာ့ ကုိယ္တုိင္အားထုတ္လုပ္ကုိင္ဖို႔ အခ်ိန္ရယ္လို႔ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မက်န္ေတာ့ပါဘူး။

ပညာတစ္ရပ္ကို တတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္ဖို႔ရာမွာ ဆရာသင္တာနဲ႔တင္ မၿပီးပါဘူး။ ကုိယ္တုိင္အေလ့အက်င့္လုပ္ဖို႔ လုိပါတယ္။ စက္ခ်ဳပ္တာ၊ ဆံပင္ညႇပ္တာလို ကိစၥမ်ိဳးေတာင္ မ်ားမ်ားေလ့က်င့္မွ လက္ရာေကာင္းလာတာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ကိုယ့္သင္တန္းမွာ ဆယ္တန္းအဆင့္ကို အနိမ့္ဆံုးထားၿပီး လက္ခံတာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္က ဆယ္တန္းအဆင့္ကေလးမ်ားဟာ အလုပ္ခြင္မွာ အသံုးခ်႐ံုေလာက္ အဂၤလိပ္စာအေျခခံကိုေတာ့ လံုေလာက္ေအာင္ သင္ယူခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္အသံုးခ်႐ံုသက္သက္ဆိုရင္ သူတို႔သင္ယူခဲ့ရတဲ့ သဒၵါအေျခခံနဲ႔တင္ လံုေလာက္ပါတယ္။ ထပ္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းသင္ယူေနဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဆယ္တန္းသင္ သဒၵါေလာက္နဲ႔ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာတို႔၊ မဂၢဇင္းတို႔ ဖတ္လို႔ရပါတယ္။

မေျပာတတ္ဘူး၊ မေရးတတ္ဘူး၊ မဖတ္တတ္ဘူးလို႔ ညည္းတြားေနသူေတြကို ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေျပာခဲ့၊ ေရးခဲ့၊ ဖတ္ခဲ့ဖူးလဲလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ ေျပာဖို႔၊ ဖတ္ဖို႔၊ ေရးဖို႔ အေလ့အက်င့္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မလုပ္ၾကဘူးဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ မေျပာဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ေျပာတတ္မွာလဲ။ မေရး၊ မဖတ္ဘဲနဲ႔လည္း ဘယ္လိုလုပ္ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္မွာလဲ။

တကယ္က ဆယ္တန္းအေျခခံေလာက္ရွိထားၿပီးဆိုရင္ စာဖတ္တတ္ေအာင္၊ ေရးတတ္ေအာင္ က်ဴရွင္ထပ္တက္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာ အိမ္မွာေနရင္း အဖတ္က်င့္၊ အေရးက်င့္ေနရင္ ရပါတယ္။ ကိုယ္နားလည္ႏုိင္တဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ေက်ာင္းသားဖတ္ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ၊ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သံ႐ံုးစာၾကည့္တုိက္ေတြမွာ စာလံုးေရ ၁၅၀၀၊ ၂၀၀၀ ေလာက္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးကစၿပီး စာလံုးေရး သံုးေလးငါးေထာင္အထိ အဆင့္လုိက္ ေရးထားတဲ့စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဂႏၳ၀င္စာႀကီးေပႀကီးေတြကို ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ သူတို႔အရြယ္အသီးသီးနဲ႔ ကိုက္တဲ့ေ၀ါဟာရေလာက္နဲ႔ ေရးသားေပးထားၾကပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မ်ိဳးေတြ ဖတ္သားရၿပီးၿပီဆုိရင္ မူရင္း၀တၳဳစာအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္တဲ့အခါ သိပ္အခက္အခဲ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဇာတ္လမ္းသေဘာက နားလည္ၿပီးသားဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာအေရးအသားနဲ႔ စကားလံုးေ၀ါဟာရေတြကို စဥ္းစားဖို႔ လြယ္ကူသြားၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သင္တန္းသားမ်ားကို စာဖတ္ႏိုင္သေလာက္ မ်ားမ်ားႀကီးဖတ္ေပးၾကဖို႔ အၿမဲအႀကံေပးပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာကိုဖတ္ၿပီး အေသအခ်ာနားလည္ၿပီဆိုရင္ ျပန္ေရးဖို႔မခက္လွေတာ့ပါဘူး။

စာေရးေလ့က်င့္ဖို႔လည္း 'How to write' စာအုပ္မ်ိဳးေတြဖတ္ၿပီး က်က္မွတ္ေနဖို႔မလိုပါဘူး။ ကုိယ္တစ္ေန႔တာ လုပ္ခဲ့သမွ်ေတြကို အဂၤလိပ္လို ဒိုင္ယာရီေရးတဲ့အက်င့္ေလး လုပ္ထားရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ စာကို အဂၤလိပ္လို စေရးခါစမွာေတာ့ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာကိုလုိက္ေရးဖို႔ အခက္ေတြ႔မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မရွက္မေၾကာက္ ကုိယ္ေရးတတ္သလိုသာ ဆက္ၿပီးေရးျဖစ္ေအာင္ ေရးပါ။ ဒိုင္ယာရီဆိုတာ တျခားသူဖတ္တာမွ မဟုတ္တာပဲ။ ကုိယ့္ဘာသာဖတ္တာဆိုေတာ့ မွားလည္း ရွက္စရာမရွိဘူးမဟုတ္လား။ တစ္လကိုးသီတင္း ေန႔စဥ္မပ်က္ေရးၿပီးၿပီဆိုရင္ ေရးစက အခက္အခဲ ျဖစ္ေနတာေလးေတြကို အခုအခါ အလြယ္တကူနဲ႔ ေရးခ်ႏိုင္တာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဒိုင္ယာရီေရးလို႔ အေတာ္ေလးသြက္လာၿပီဆိုရင္ အက္ေဆးေလးေတြ ေရးၾကည့္ပါ။ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး၊ အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြထဲမွာလည္း ကိုယ့္ေလာက္ေတာင္ အဂၤလိပ္စာ မဖတ္တတ္၊ မေရးတတ္သူေတြ ရွိေနပါလားဆိုတာကို အၿမဲေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထားပါ။ ဒီေန႔ကမၻာမွာ ထိပ္တန္းေရာက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ ျမန္မာေတြေလာက္ အဂၤလိပ္စကား၊ အဂၤလိပ္စာမတတ္ၾကပါဘူး။ မေျပာတတ္ဘူး၊ မေျပာတတ္ဘူးဆိုတဲ့ ျမန္မာေတြ ႏိုင္ငံျခားေရာက္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တာ၊ လုပ္ခ်င္တာကို တစ္ဖက္သား နားလည္ေအာင္ေလာက္ေတာ့ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတြ မေျပာတတ္ဘူးဆိုရင္ တကယ္ကို ဘာဆိုဘာမွ မေျပာတတ္တာပါ။ အဲဒီလိုမေျပာတတ္ေပမယ့္ ဂ်ပန္ေတြကို လူတကာက တေလးတစား ဆက္ဆံေနၾကရတယ္ မဟုတ္လား။

အေရးအဖတ္တတ္ဖို႔ က်ဴရွင္တက္စရာမလိုပါဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာ မ်ားမ်ားဖတ္က်င့္၊ ေရးက်င့္လုပ္ရင္ ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာဖို႔က်ေတာ့ အေဖာ္မ်ားမ်ားလိုပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း စာအုပ္ဖတ္ၿပီး အလြတ္က်က္႐ံုနဲ႔ မေျပာတတ္ပါဘူး။ သိပ္တတ္ခ်င္လြန္းလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ဆရာကို အိမ္ေခၚသင္လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး။ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ အျပန္အလွန္ စကားေျပာခန္းေတြၾကည့္ၿပီး ဆရာတစ္လွည့္၊ ကိုယ့္တစ္လွည့္ ေျပာေန႐ံုနဲ႔ မရပါဘူး။ အဲဒီလိုလုပ္လို႔ ေျပာနည္းကိုသာ သိႏုိင္ပါတယ္။ အသံထြက္မွန္ေအာင္သာ ဆရာက ျပင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ႏႈတ္သြက္အာသြက္ ေျပာထြက္လာေအာင္ေတာ့ ဆရာက မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုျဖစ္ဖို႔ ေျပာဖက္အေဖာ္မ်ားမ်ားရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ အေဖာ္မ်ားေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ အားလံုးက မတတ္ေသးလို႔ တတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ေနၾကသူခ်ည္းဆိုေတာ့ ရွက္႐ြံ႔ေနစရာလည္း မလိုဘူးေလ။ ကုိယ့္ထက္အားနည္းသူက သူေျပာခ်င္တာ မေျပာတတ္လို႔၊ ေ၀ါဟာရမသိလို႔ေမးရင္ ကုိယ္က ရွင္းျပေပးႏုိင္သလို ကုိယ့္ထက္အားေကာင္းသူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့လည္း ကုိယ္ကေမးႏုိင္တာေပါ့။ ေမးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေျဖတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ပါးစပ္ကစကားေတြ ေျပာေနရတယ္မဟုတ္လား။ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ စကား၀ုိင္းမွာ ျမန္မာလို လံုး၀မေျပာရဆိုတဲ့စည္းကမ္းေတာ့ ခ်ထားဖို႔လုိပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာေလ့က်င့္တယ္ဆိုၿပီး ျမန္မာလိုေတြ ေျပာေနလို႔ေတာ့ အလကားပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။

ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ျဖစ္ဖို႔သာ အေဖာ္မ်ားမ်ားလိုတာပါ။ က်န္တာေတြက ကိုယ့္ဘာသာ အေလ့အက်င့္လုပ္လို႔ ရပါတယ္။ နားေလ့က်င့္တာလည္း အိမ္မွာ ႐ုပ္ရွင္ကားေတြၾကည့္ရင္း၊ သီခ်င္းေတြဖြင့္နားေထာင္ရင္း လုပ္လို႔ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာအေခြေတြ ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္ၿပီး နားေထာင္ဖို႔မလိုပါဘူး။ ဒီလိုအေခြေတြ နားေထာင္ရတာၾကာေတာ့ ပ်င္းၿပီး နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သီခ်င္းေခြဆိုေတာ့ အႀကိမ္ရာေထာင္ နားေထာင္လည္း ၿငီးေငြ႔တယ္မရွိဘူးေလ။ သီခ်င္းဆုိလိုက္တာဟာ အသံထြက္မွန္ဖို႔ ေလ့က်င့္ရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ပညာဆိုတာ ယူတတ္ရင္ ႐ုပ္ရွင္ကလည္း ရပါတယ္။ သီခ်င္းကလည္း ရပါတယ္။ ေဆးၫႊန္းစာရြက္ ဖတ္ရင္းလည္း ယူလို႔ရပါတယ္။ ဆယ္တန္းအေျခခံေလာက္ သင္ယူထားၿပီးသူတစ္ေယာက္ဟာ အဂၤလိပ္စကားကို အလုပ္ျဖစ္႐ံုေလာက္သာ လုိအပ္တာျဖစ္ရင္ က်ဴရွင္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ ထပ္တက္ေနစရာမလိုပါဘူးဆိုတာ ထပ္ၿပီးေျပာခ်င္ပါတယ္။ အလုပ္ျဖစ္႐ံုေလာက္ မဟုတ္ဘဲ၊ အဂၤလိပ္စကား၊ အဂၤလိပ္စာကို အဓိကထားၿပီး လုပ္ရတဲ့အလုပ္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ထပ္ၿပီးသင္ယူဖို႔လိုပါတယ္။ ပညာဆိုတာ ဘယ္ပညာမဆို သင္ယူလို႔ ကုန္သြားတယ္မရွိပါဘူး။ အသက္ထက္ဆံုး သင္ေနဖို႔လိုအပ္တာခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္ယူတယ္ဆိုတာမွာ က်ဴရွင္တက္မွ၊ ေက်ာင္းတက္မွ ျဖစ္တာမဟုတ္ပါလားဆိုတာ အၿမဲသတိျပဳသင့္ပါတယ္။ ဘာမဆို ကုိယ္လုပ္မွ ကုိယ္ရပါတယ္။ က်ဴရွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္တက္တက္၊ ဆရာေတြ ဘယ္ေလာက္သင္သင္၊ ကုိယ္တိုင္အေလ့အက်င့္ မလုပ္လို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္း အၿမဲသတိျပဳသင့္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးနိဂံုးခ်ဳပ္ေျပာလိုက္ခ်င္တာကေတာ့ အဂၤလိပ္စာဖတ္တတ္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာမ်ားမ်ားဖတ္။ အဂၤလိပ္စာ ေရးတတ္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာ မ်ားမ်ားေရး။ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စကား မ်ားမ်ားေျပာ။ ဒီနည္းသံုးနည္းကလြဲၿပီး တျခားနည္းလမ္းမရွိဘူးဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

( ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့အေျခအေနဆိုတာမရွိဘူးစာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )