Wednesday, September 30, 2009
ရယ္ေသာသူအသက္ရွည္၏
အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ရဲစခန္းသို႔ေရာက္လာၿပီး သူမ၏ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသျဖင့္ တိုင္ခ်က္ဖြင့္သည္။
အမ်ိဳးသမီး - ကၽြန္မေယာက္်ား ေပ်ာက္ေနလို႔ပါရွင္။
စစ္ေဆးသူ - အရပ္ဘယ္ေလာက္ျမင့္သလဲ။
အမ်ိဳးသမီး - တစ္ခါမွ သတိမထားမိပါဘူးရွင္။
စစ္ေဆးသူ - ပိန္ပိန္လား ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္လား။
အမ်ိဳးသမီး - ပိန္ေတာ့မပိန္ဘူးထင္တယ္၊ ခပ္၀၀ ဆိုပါေတာ့။
စစ္ေဆးသူ - မ်က္လံုးအေရာင္။
အမ်ိဳးသမီး - သတိမထားမိပါဘူးရွင္။
စစ္ေဆးသူ - ဆံပင္အေရာင္ကေရာ။
အမ်ိဳးသမီး - အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခဏခဏ အေရာင္ေတြေျပာင္းေနတတ္တယ္ရွင့္။
စစ္ေဆးသူ - သူဘာ၀တ္သြားသလဲ။
အမ်ိဳးသမီး - ပုဆိုးနဲ႔ရွပ္လား.... ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာ မမွတ္မိပါဘူးရွင္။
စစ္ေဆးသူ - သူနဲ႔အတူ ဘယ္သူေတြပါသြားေသးသလဲ။
အမ်ိဳးသမီး - ကၽြန္မရဲ႔ေခြးေလး "ရိန္း" ပါသြားတယ္ရွင့္။ သူ႔ကို ေရႊႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားတယ္၊ လက္မ ၃၀ ျမင့္တယ္၊ အေကာင္က ခပ္ထြားထြား၊ မ်က္လံုးက အျပာေရာင္၊ အညိဳေရာင္အေမႊးဖြားေလးေတြနဲ႔၊ ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္ရဲ႔ လက္သည္းေလးတစ္ခုက က်ိဳးေနတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေဟာင္တတ္ဘူး၊ ေခါင္းေလာင္းအျပာေလးေတြခ်ိတ္ထားတဲ့ ေရႊလည္ပတ္ေလး ဆြဲထားတယ္၊ အသားမပါရင္ မစားတတ္ဘူး၊ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အၿမဲအတူ စားေလ့ရွိတယ္၊ ကၽြန္မနဲ႔ အၿမဲေဆာ့ကစားေနက်ရွင့္။
ေျပာေနရင္းတန္းလန္းႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးသည္ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ စတင္ငိုေႂကြးေလေတာ့သည္။
စစ္ေဆးသူ - ကဲ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားေခြးကို အရင္ရွာၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
( အင္တာနက္ေပၚက ဟာသတစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ေပးလိုက္တာပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ႏိုင္ၾကပါေစဟု )
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၃၀ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
ည ၁၀ နာရီ ၂၇ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၃၀ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
ည ၁၀ နာရီ ၂၇ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
စကားေျပာေသာဓာတ္ပံုမ်ား
အေမရိကန္သမၼတ ဘားရက္အိုဘားမားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အင္တာနက္ေပၚမွာ အင္မတန္ နာမည္ႀကီးသြားခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုပါ။ အီတလီႏိုင္ငံမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ စက္မႈထိပ္သီး ၈ ႏိုင္ငံ အစည္းအေ၀းမွာ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ အသက္(၁၇)ႏွစ္အရြယ္ ဘရာဇီးလ္ႏိုင္ငံသူလွပ်ိဳျဖဴေလး မာရာယာ႐ုိဒရီဂြက္စ္တာမာရက္စ္ ရဲ႔ ေနာက္ပိုင္းကို ေငးၾကည့္ေနတယ္လို႔ ဖြခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ တာသြားသလဲဆိုရင္ You Tube မွာ အဲဒီအစည္းအေ၀းမွတ္တမ္း ဗီဒီယိုတက္ၿပီးတဲ့အထိ ဘရာဇီးလ္လွပ်ိဳျဖဴရဲ႔ ေနာက္ပိုင္းကို အုိဘားမား ၾကည့္ခဲ့သလား၊ မၾကည့္ခဲ့ဘူးလားဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ ျငင္းခံုခဲ့ၾကရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဓာတ္ပံုထဲမွာကေတာ့ အေမရိကန္သမၼတႀကီး အိုဘားမားဟာ ဘရာဇီးလ္အေခ်ာအလွေလးကို အေသအခ်ာကို ေငးေနတယ္လို႔ ထင္ျမင္ေစတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အိုဘားမားေဘးမွာ ေမးေစ့ႀကီးပြတ္ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးရွိေနတာကေတာ့ ျပင္သစ္သမၼတ ဆာကိုဇီပါ။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္က အေမရိကန္ သမၼတေဟာင္း ဂ်င္မီကာတာ ေျမာက္ကိုရီးယားသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ သမၼတေဟာင္း ဘီလ္ကလင္တန္ဟာ ေျမာက္ကိုရီးယားကို ႀကိဳတင္ေၾကညာထားျခင္း မရွိဘဲ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေျမာက္ကိုရီးယားတို႔ ဖမ္းဆီးထားတဲ့ အေမရိကန္ သတင္းေထာက္ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ခရီးစဥ္အတြင္းမွာ ေျမာက္ကိုရီးယားေခါင္းေဆာင္နဲ႔ပါ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာခြင့္ရရွိခဲ့ၿပီး သတင္းေထာက္ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေျမာက္ကိုရီးယားက လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကေတာ့ အေမရိကန္သမၼတေဟာင္း ဘီလ္ကလင္တန္နဲ႔ ေျမာက္ကိုရီးယားေခါင္းေဆာင္ ကင္ဂ်ံဳအီးလ္တို႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဓာတ္ပံုကလည္း အေမရိကန္သမၼတႀကီး ဘာရက္အိုဘားမားနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ ဓာတ္ပံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေပၚကပံုလို မဟုတ္ဘဲ ၾကည္ႏူးစရာဓာတ္ပံုလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သမၼတ႐ံုးခန္းရဲ႔ ႐ံုးစားပြဲမွာ စာဖတ္ေနတဲ့ အိုဘားမားဆီကို သူ႔ရဲ႔ အသက္(၈)ႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္ေလး ဆာရွာက တိတ္တဆိတ္ခ်ဥ္းကပ္လာေနတဲ့ပံု ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ဘာရက္အိုဘားမားဆိုတာ တစ္ကမၻာလံုးက အေလးထားရတဲ့ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ဆာရွာအတြက္ကေတာ့ အိုဘားမားဆိုတာဟာ သူနဲ႔အတူ ေဆာ့ကစားရမယ့္၊ သူ႔ကိုပံုျပင္ေတြေျပာျပမယ့္ ဖခင္တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အျဖဴသက္သက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ဖခင္အေမရိကန္သမၼတႀကီး အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနသလား၊ ဘာေတြအေရးတႀကီး ဆံုးျဖတ္ေနသလဲဆိုတာကို ဆာရွာေလး စဥ္းစားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆာရွာအတြက္ကေတာ့ အိုဘားမားဟာ အေမရိကန္သမၼတႀကီးဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ထက္အမ်ားႀကီး ပိုၿပီးႀကီးက်ယ္၊ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ဖခင္တစ္ဦးဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
မိတ္ေဆြဟာ ေဘာလံုး၀ါသနာရွင္တစ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီဓာတ္ပံုကိုျမင္လုိက္တာနဲ႔ ဘယ္သူ႔ဓာတ္ပံု၊ ဘယ္ေနရာမွာ ခ်ိတ္ဆြဲျပသထားတယ္ဆိုတာေလာက္ေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္းသိၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မသိေသးတဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့ အနည္းငယ္ရွင္းျပဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒီဓာတ္ပံုဟာ မန္ခ်က္စတာစီးတီး ေဘာလံုးအသင္းမွာ ကစားေနတဲ့ အာဂ်င္တီးနားကစားသမား ကားလို႔စ္တိဗက္ဇ္ရဲ႔ပံု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပံုကို ခ်ိတ္ဆြဲ ျပသထားတာကေတာ့ မန္ခ်က္စတာ ၿမိဳ႔လယ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ေဘာလံုးသမားပံုကို ျပထားတာ ဘာမ်ားဆန္းသလဲလို႔ ထင္စရာရွိပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ အျခားပံုေတြဆိုရင္ေတာ့ မဆန္းလွပါဘူး။ ဒီပံုကေတာ့ ဆန္းပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကားလို႔တိဗက္ဇ္ရဲ႔ပံု ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ကားလို႔စ္တိဗက္ဇ္ဆိုတာက အခုႏွစ္ရာသီမစမီေလးကမွ မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္အသင္းကေန တစ္ၿမိဳ႔တည္းၿမိဳ႔ခံၿပိဳင္ဖက္ မန္ခ်က္စတာ စီးတီးအသင္းကို ေျပာင္းေရႊ႔သြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မန္ယူအသင္းနဲ႔ မန္စီးတီးအသင္းဆိုတာက အစဥ္အလာ သမုိင္းေၾကာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ အသင္းခ်င္းကလည္း မတည့္သလို အားေပးသူပရိသတ္ေတြကလည္း တည့္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈေတြမွာ မန္ယူအသင္းက အျပတ္အသတ္ အသာရေပမယ့္ မန္စီးတီးအသင္းကလည္း သူတို႔အသင္းသာ မန္ခ်က္စတာၿမိဳ႔ရဲ႔ ဂုဏ္ေဆာင္အသင္းျဖစ္တယ္၊ မန္ယူလို ၿမိဳ႔အစြန္အဖ်ားမွာရွိတဲ့ ေတာဇနပုဒ္အသင္းမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ေလွာင္ေျပာင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ မန္စီးတီးအသင္းဟာ အသင္းပိုင္ရွင္ ေဆာ္ဒီသူေဌးေတြရဲ႔ အားကိုးနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြေဖာေဖာသီသီသံုးၿပီး ျပင္ဆင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ျပင္ဆင္တဲ့အထဲမွာ မန္ယူအသင္းမွာ စာခ်ဳပ္ျပည့္သြားၿပီး ဆက္ၿပီးစာခ်ဳပ္ဖို႔ မတင္မက်ျဖစ္ေနတဲ့ တိဗက္ဇ္ကို အရေခၚယူသြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ၿပိဳင္ဖက္အသင္းကို မေရာင္းခ်င္ေပမယ့္ တိဗက္ဇ္ကိုယ္တုိင္က မန္ယူအသင္းမွာ ဆက္မေနဘဲ မန္စီးတီးအသင္းကို ေျပာင္းေရႊ႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အခုလို ပိုမိုတင္းမာမႈေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရတာပါပဲ။ ပိုၿပီး ဆိုးသြားေစတာကေတာ့ တစ္ၿမိဳ႔တည္းၿမိဳ႔ခံၿပိဳင္ဘက္အသင္းကေန ၿခံခုန္လာတဲ့ တိဗက္ဇ္ပံုပိုစတာကို မန္ခ်က္စတာ ၿမိဳ႔လယ္လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာ အခုလို ခ်ိတ္ဆြဲျပလုိက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မန္ယူအသင္းနည္းျပႀကီး ဆာအဲလက္စ္ဖာဂူဆန္ကဆိုရင္ အဲဒီပံုဟာ အင္မတန္မွကို စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ပံု၊ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈမရွိဘဲ ထင္ရာစိုင္းထားတဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္လို႔ ေပၚေပၚတင္တင္ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုထားတဲ့ပံု ျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။
ဒီပံုကေတာ့ ထူးေထြသည့္အံ့ရာဆိုတဲ့ပံုဆိုပါေတာ့။ ေခြးတစ္ေကာင္ကို မာစီးဒီးကား အစီး(၃၀)နဲ႔ လာႀကိဳၾကတယ္ဆိုတာကိုၾကားရင္ မိတ္ေဆြဘာမ်ားေျပာမလဲ။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ဆိုမလား၊ အဲဒါ အေတာ္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥလို႔ပဲ ေျပာမလား။ မယံုမရွိနဲ႔ မိတ္ေဆြ။ မာစီးဒီးကားနက္ႀကီး အစီး(၃၀)နဲ႔ လာႀကိဳျခင္းခံရတာကေတာ့ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ျမင္ရတဲ့ တိဘက္မတ္စတစ္မ်ိဳး ေခြးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ပါသတဲ့။ တ႐ုတ္ျပည္ ရွန္စီးျပည္နယ္က "၀မ္" ဆိုတဲ့ သန္းႂကြယ္သူေဌးမႀကီးဟာ အဲဒီေခြးကို လုိခ်င္လြန္းတဲ့အတြက္ တိဘက္လူမ်ိဳးေတြေနထိုင္ၾကတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ေျမာက္ပုိင္းက "က်င္ဟိုင္း" ျပည္နယ္အထိသြားၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ရွာေဖြကာ ယြမ္ေငြေလးသန္း (ေဒၚလာ ၆၀၀၀၀၀) ေပးၿပီး ၀ယ္ခဲ့တာပါတဲ့။ ကဲ အဲဒီေလာက္ဆိုရင္ အဲဒီတိဘက္မတ္စတစ္မ်ိဳး ေခြးနက္ရဲ႔ တန္ဖိုးကို သိေလာက္ပါၿပီေနာ္။ ေၾသာ္… ေနာက္ထပ္ ေျပာစရာျဖစ္သြားတာကေတာ့ သူေဌးမႀကီး"၀မ္" ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းပါပဲ။
"ေရႊကို တန္ဖိုးသတ္မွတ္လို႔ရတယ္၊ ဒီတိဘက္မတ္စတစ္ေခြးမွာ တန္ဖိုး အကန္႔အသတ္မရွိဘူး" ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။
အေပၚကဟာေတြကေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြက ေျပာတဲ့စကားလံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားသလို ျပန္ေရးျပခဲ့တာပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကားပံုခ်င္းေတာ့ တူၾကမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ အခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္က အၾကားမွားေနခဲ့တာ၊ မၾကားလုိက္ဘဲ လြတ္သြားတာေတြမ်ား ရွိေနခဲ့ရင္ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြက ကုိယ့္ဘာသာျဖည့္စြက္နားလည္ေပးလိုက္ဖို႔ ေတာင္းဆိုပါရေစ။ မိတ္ေဆြၾကားတဲ့ စကားလံုးေတြကိုလည္း ျပန္ၿပီးေဖာက္သည္ခ်ခ်င္သပဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က နားေထာင္ဖို႔အသင့္ရွိေနေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၉ ရက္၊ အဂၤါေန႔။
ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၁၆ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
အိမ္ဦးနတ္အစြဲနဲ႔ ေရာင္းကုန္စိတ္ဓာတ္ - လူထုစိန္၀င္း
ဒီေခတ္ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္အကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြရဲ႔ ၀တ္ပံုစားပံု ေလာ္လီတာေတြၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲက "ဆတ္ဆလူးမေလးေတြပဲ" အစခ်ီတဲ့ ဖ႐ုႆ၀ါစာစကားမ်ိဳးေတြနဲ႔ အသံမထြက္ဘဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ိမိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလကားေနရင္း အကုသိုလ္မျဖစ္ဘဲ ဘယ္ေနေတာ့မွာလဲ။
လြန္လြန္းေနၿပီ
ကဲ ပံုေတြလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ ေက်ာတစ္ျပင္လံုး ခါးထိေအာင္ ဟာလာဟင္းလင္း၀တ္လို၀တ္၊ အေပၚပိုင္းတစ္ခုလံုး ဗလာက်င္းထားတဲ့ "ရင္ရွား"၀တ္စံု ၀တ္လို၀တ္နဲ႔ သိပ္ကိုႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ႏိုက္ကလပ္လိုေနရာမ်ိဳး သြားတဲ့အခါ ၀တ္ခ်င္၀တ္ပါ။ ခုေတာ့ မဂၤလာေဆာင္တို႔၊ ေမြးေန႔ပြဲတို႔လို ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လူပံုလယ္မွာ လုပ္တဲ့ပြဲေတြကိုေတာင္ ဒါေလာက္မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ၀တ္ရဲၾကတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို အံ့ၾသမိတယ္။ ေမာ္ဒယ္႐ိႈးေတြမွာ မီးေမာင္းေတြထိုးထားၿပီး ကုိယ္ဟန္ျပၾကတာလည္း အျမင္႐ုိင္းလွပါတယ္။ အဘိုးႀကီးမို႔ ဒိတ္ေအာက္ၿပီး "အန္းတစ္" ျဖစ္ေနလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အစိတ္သံုးဆယ္ေလာက္ကေတာင္ မိန္းကေလးေတြ ဆံပင္တိုတိုညႇပ္ၿပီး ေဘာင္းဘီ၀တ္တာကို အားေပးခဲ့တာပါ။ အခုလည္း ဟစ္ေဟာ့ဂီတကို ႏွစ္သက္အားေပးေနသူပါ။ တခ်ိဳ႔မိန္းကေလးေတြ အထူးသျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးနယ္ပယ္က မိန္းကေလးေတြ (အႏုပညာရွင္လို႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး) ကေတာ့ လြန္လြန္းအားႀကီးေနၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။
ျမန္မာမ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္တာ
ဒါထက္ဆိုးတာ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီနယ္ပယ္က မိန္းကေလးေတြပါပဲ။ လူေရွ႔သူေရွ႔ မရွက္မေၾကာက္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ "ထည္လဲ"တြဲျပလိုက္ၾက၊ ကြဲျပလိုက္ၾကနဲ႔ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ မဟုတ္ၾကသလိုပါပဲ။ နက္ျဖန္ယူေတာ့မွာလိုလို၊ သန္ဘက္ခါယူေတာ့မွာလိုလိုနဲ႔ ေနာက္လံုး၀ မယူျဖစ္ေတာ့ နစ္နာက်န္ရစ္ရတာက ဘယ္သူလဲ။ သူတို႔တစ္ေတြက "ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီ"ေတြမို႔ ရွက္ရေကာင္းမွန္း မသိေပမယ့္ ဒီႏိုင္ငံက ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ လူမ်ိဳးက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြေလ။ ဒီေတာ့ "ႏိုင္ငံတကာမ်က္စိ"နဲ႔ ဘယ္ၾကည့္မလဲ။ "ျမန္မာမ်က္စိ"နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႔ပဲ အကဲျဖတ္ၾကမွာေပါ့။ ဒီေခတ္က ပါးစပ္နဲ႔ တီးတိုးသတင္းလႊင့္တဲ့ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လက္ကုိင္ဖုန္းနဲ႔ ဓာတ္ပံုေရာ၊ ဗီဒီယိုပါ႐ိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းအင္တာနက္ေပၚ တင္လို႔ရတဲ့ေခတ္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ေျဗာင္လိမ္လို႔ရတဲ့ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေရွာင္မလြတ္ပံုေတြ
"မျမင္ခ်င္ရင္မၾကည့္နဲ႔"လို႔ ေျပာလည္း စာနယ္ဇင္းေတြမဖတ္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ ၀ယ္ရဖတ္ရတာပဲ။ စာနယ္ဇင္း အဖံုးေတြမွာကို အဲဒီလို "ရင္ရွား"ပံုေတြပါေနေတာ့ မၾကည့္လည္း ျမင္ေနရပါတယ္။ အတြင္းမွာလည္း ကုိယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာကို အဲဒီလို မ်က္ႏွာျပည့္ေရာင္စံုပံုေတြၾကားမွာ မနည္းလိုက္ရွာၿပီး ဖတ္ေနရတာဆိုေတာ့ ေရွာင္လို႔ကို မရႏိုင္ပါဘူး။ ဖက္ရွင္ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ေခတ္စားလုိက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနမွာပါ။ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ ေျပာမေနပါနဲ႔လို႔ ဆိုသူေတြရွိေပမယ့္ မေျပာဘဲေနဖို႔ မသင့္ပါဘူး။ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြထဲ ပါေနတယ္ဆိုေတာ့ လူတုိင္းျမင္ေတြ႔ေနရတာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးနယ္ပယ္က လူေတြဆိုေတာ့ ကေလးေတြက လိုက္အတုခုိးတတ္ၾကပါတယ္။ ၀တ္ပံုစားပံုအတုခိုး႐ံုတင္မက စာနယ္ဇင္းေတြထဲ အၿမဲပါေနတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားေတြရဲ႔ "ထည္လဲထည္ခၽြတ္" ကိစၥေတြ၊ တြဲလိုက္ခြဲလိုက္ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္တြဲလိုက္ ကိစၥေတြကိုပါ အတုျမင္ အတတ္သင္ျဖစ္ကုန္မွာ စိုးရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာရတာပါ။
ဘီကီနီနဲ႔ အားကစား
ဒီလို အ၀တ္အစား ေလာ္လီၾကတာ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံသူေတြလည္း အတူတူပါပဲ။ ပိုေတာင္ ကဲပါေသးတယ္။ တစ္ေလာက က်င္းပၿပီးစီးသြားတဲ့ ႏုိင္ငံတကာေျပးခုန္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုမွာ ၀ါသနာပါတဲ့ မီတာ ၁၀၀ ၿပိဳင္ပြဲနဲ႔ အျမင့္ခုန္တုန္ေတာက္ခုန္ၿပိဳင္ပြဲေတြကို ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သတိထားမိတာတစ္ခုက ေယာက္်ားအားကစားသမားေတြက အားကစားေဘာင္းဘီ၊ အက်ႌေတြနဲ႔ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ၀တ္ၾကေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ အေျပးသမားေတြကလည္း ဘီကီနီ၀တ္စံုနဲ႔၊ အခုန္သမားေတြကလည္း ဘီကီနီ၀တ္စံုနဲ႔ခ်ည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့ ကမၻာ့ပတ္လည္ တင္းနစ္ကစားပြဲေတြမွာလည္း ဖက္ဒါရာတို႔၊ နာဒယ္လ္တို႔လုိ ေယာက္်ားေတြက ေဘာင္းဘီနဲ႔ စပို႔ရွပ္နဲ႔ တင့္တင့္တယ္တယ္ခင္ဗ်။ ၀ီလ်ံညီအစ္မတို႔၊ ရွာရာပိုဇာတို႔လို အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ တင္းပါးကိုဖံုး႐ံုသာရွိတဲ့ စကတ္တိုႏွံ႔ႏွံ႔ေလးနဲ႔ ခ်က္ေပၚဗိုက္ေပၚ အက်ႌမ်ိဳး၀တ္ၾကတယ္။ တင္ပါးဖံုး႐ံုသာဖံုးတဲ့ စကတ္တိုနဲ႔ ကုန္းလိုက္ကြလိုက္ ေဘာလံုး႐ိုက္တဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ ဘယ္လိုမွကို မတင့္တယ္ပါဘူး။
မိန္းမဆိုတာ ေရာင္းကုန္မဟုတ္
ဒီေခတ္ႀကီးမွာ မိန္းကေလးေတြက ဘာေၾကာင့္မ်ား ေယာက္်ားေလးေတြထက္ ပိုၿပီးအရွက္နည္းရသလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ကို မရပါဘူး။ မိန္းမသားမ်ားရဲ႔ ေနာက္ဆံုးရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ဟာ လင္ေကာင္းသားေကာင္းရဖို႔ ဆိုတဲ့ ေရွးေခတ္ကဆို ထားပါေတာ့၊ နားလည္ႏိုင္ေသးတယ္။ အခုေခတ္က မိန္းမေတြ ပညာသင္အလုပ္လုပ္ၿပီး ေငြရွာႏိုင္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ေယာက္်ားေတြကို ဆြဲေဆာင္ညႇိဳ႔ယူဖမ္းစားဖို႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းလို ခင္းက်င္းျပသေနဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ မိန္းကေလးေတြကိုယ္တုိင္က ဒါကို သေဘာမေပါက္ၾကေသးတာလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးတို႔ အမ်ိဳးသမီးလြတ္ေျမာက္ေရးတို႔ က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေနတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာင္ မယ္စၾကာ၀ဠာၿပိဳင္ပြဲလို ပြဲႀကီးေတြလုပ္ေနၾကတာ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုၿပိဳင္ပြဲေတြကိုျမင္တိုင္း မ်က္စိထဲမွာေတာ့ "ႏြားပြဲ" ေတြကိုပဲ ေျပးေျပးၿပီး ျမင္ေနမိပါေတာ့တယ္။
ေယာက္်ားက အိမ္ဦးနတ္မဟုတ္
အမ်ိဳးသမီးလြတ္ေျမာက္ေရးဆိုတာ သူမ်ားဆီက ေတာင္းယူလို႔မရပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိယ္တုိင္ သူတို႔ ေခါင္းထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ "ေရာင္းကုန္" စိတ္ဓာတ္ကို ဖယ္ရွားသုတ္သင္ပစ္ရပါမယ္။ ေယာက္်ားက အိမ္ေထာင္ဦးစီး၊ မိန္းမက အိမ္ရွင္မဆိုတဲ့ အယူအဆကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ရပါမယ္။ ဒီေခတ္မွာ လင္ေရာ၊ မယားပါ အလုပ္လုပ္၊ ပိုက္ဆံရွာေနၾကရတာ ျဖစ္ေလေတာ့ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ကိုလည္း ခြဲေ၀ယူၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေယာက္်ားက အိမ္ဦးနတ္ဆိုၿပီး အိမ္ဦးခန္းမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ၿပီး သတင္းစာဖတ္ေနလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ႐ံုးခ်ိန္အမီ ထမင္းခ်ိဳင့္ယူသြားႏိုင္ေအာင္ င႐ုတ္သီး ၀င္ေထာင္းဖို႔လိုရင္ ေထာင္းေပး၊ ခ်ိဳင့္ေဆးဖို႔လိုရင္ ေဆးေပး လုပ္ရမွာပါပဲ။ ဒါမွ ရာသက္ပန္သာယာခိုင္ၿမဲတဲ့ အိမ္ေထာင္ျဖစ္မွာပါ။
လုပ္အားခြဲေ၀မႈ
မိန္းမေတြက သူတို႔စိတ္ထဲက "ေရာင္းကုန္" စိတ္ဓာတ္ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔လိုသလို၊ ေယာက္်ားေတြကလည္း "အိမ္ဦးနတ္" ဆိုတဲ့ အစြဲႀကီး ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီေန႔ ကမၻာတစ္ခုလံုးမွာ ေရွးကလို "ရာသက္ပန္႐ိုးေျမက်" ဆိုတာမ်ိဳးကိုေတာ့ သိပ္အေလးမထားၾကေတာ့ဘဲ လင္မယားကြာရွင္းတာကို ထမင္းစားေရေသာက္ သေဘာထားၿပီး ကြာလုိက္ၾက၊ ထပ္ယူလိုက္ၾက၊ ထပ္ကြာလိုက္ၾကဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြ အလြန္အင္မတန္ကို မ်ားျပားေနပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ "လုပ္အားခြဲေ၀မႈ" (Division of Labor) မရွိတဲ့အတြက္ ျဖစ္ၾကရတာလို႔ ယူဆပါတယ္။
မႀကိဳက္ရင္သြားလို႔ရတယ္
ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ အေနာက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥတို႔၊ ဖိုမကိစၥတို႔ဆိုတာ ထမင္းစားေရေသာက္ကိစၥေလာက္ပဲ သေဘာထားၾကတာျဖစ္ေလေတာ့ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ အျပစ္တင္မေနၾကေတာ့ပါဘူး။ သူႀကိဳက္တာသူလုပ္၊ ကုိယ္ႀကိဳက္တာကုိယ္လုပ္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြကို ပစ္ပယ္လို႔မရပါဘူး။ မႀကိဳက္လည္း လိုက္နာရမွာပါပဲ။ မလိုက္နာႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း ရပါတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာသြားၿပီး ေနခ်င္သလိုေနပါ။ ခုေခတ္ပတ္စပို႔ရဖို႔ မခက္ပါဘူး။ "ရည္းစားတစ္ေထာင္ လင္ေကာင္တစ္ေယာက္" ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားက အမ်ိဳးေကာင္းသမီးမ်ားကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာေနရင္ သိထားၾကဖို႔လိုတယ္လို႔ သတိေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
( Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၁၄၊ အမွတ္ ၅၀ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
Tuesday, September 29, 2009
လေရာင္ေအာက္က စိတ္ကူးမ်ား - ကုိဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
စာအုပ္ကိုအေတာ္အားစိုက္ၿပီး ဖတ္ေနခဲ့ရတာေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြေညာင္းကိုက္လာတယ္။ ေဘးမွာထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္မီးကေတာ့ သူစြမ္းသေလာက္အလင္းေရာင္ကို ေပးေနရွာသား။ သံုးတိုင္ေျမာက္ထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္မီးဟာ ေရွ႔ႏွစ္တုိင္လိုပဲ အရည္ေပ်ာ္ခံၿပီး အလင္းေရာင္ေပးေနဆဲပါ။ စာအုပ္ကို အသာပိတ္ၿပီး နံရံက နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ေၾသာ္…. ၁၁ နာရီေတာင္ ခြဲေတာ့မွာပါလား။
ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔အေနနဲ႔ အျပင္ဘက္ေကာ္ရစ္တာကို ထြက္လုိက္မိတယ္။ အို…. ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ခံစားမႈ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ခံစားမႈေတြကို ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သဘာ၀ေလာကႀကီးဟာ သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးလိုအိေႁႏၵနဲ႔ တည္ၿငိမ္လြန္းေနတယ္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ကုိယ့္လိုပဲ ဖေယာင္းတုိင္အားကိုးနဲ႔ စာဖတ္ေနတာလား၊ စာေရးေနတာလား၊ အျခားတစ္ခုခုလုပ္ေနတာလားမသိတဲ့ မီးေရာင္ေလး သံုးေလးခုကို ေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆူညံသံေတြ တစ္နည္းေျပာရရင္ လွ်ပ္စစ္သံေတြ ဆိတ္သုဥ္းၿငိမ္သက္ေနတာကေတာ့ တကယ့္ကိုထူးျခားတဲ့ အေျခအေနပါပဲ။ အၿမဲတမ္းဆူညံေနခဲ့တဲ့ လွ်ပ္စစ္သံေတြဟာ ဘယ္ကိုမ်ား ထြက္ေျပးေနခဲ့ၾကပါလိမ့္။
ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပန္ၿပီးဂ႐ုစိုက္လိုက္တယ္။ အထူးျခားဆံုးခံစားရတဲ့ အရသာကေတာ့ ျမဴႏွင္းေတြၾကားမွာ ျဖာက်ေနတဲ့ လေရာင္ပါပဲ။ လဆန္း ၁၀ ရက္အလင္းေရာင္ဟာ ကမၻာေျမျပင္ေပၚကို အလင္းပု၀ါ ၿခံဳလႊမ္းေပးထားရွာတယ္။ အဲဒီပု၀ါေအာက္မွာ သစ္ပင္ေတာတန္းေတြ၊ ဟိုးအေ၀းမွာလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေစတီေတာ္၊ လေရာင္နဲ႔လက္ေနတဲ့ ေခါင္မိုးပုေလးေတြနဲ႔ အိမ္ေလးေတြဟာ ႏို႔၀တဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ႏွစ္ၿခိဳက္ေအးခ်မ္းအပူအပင္ကင္းစြာ အိပ္မက္ေတြမက္ေနပါေရာလား။ လွလိုက္တဲ့ပန္းခ်ီကားပါပဲ။ ဘယ္ကမၻာေက်ာ္မ်ား ဒီျမင္ကြင္းကို တူေအာင္ဆြဲႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ေပၚေအာင္ ပံုေဖာ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ပုရစ္ေအာ္သံေလးေတြ ၾကားရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ အေ၀းေျပးကားလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္သံ၊ ကားသံေတြကို ၾကားေနရတယ္။ တစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရတယ္။ အဲဒီတစ္ခုခုဟာ ဘာလဲဆိုတာကို ကုိယ္တုိင္မေ၀ခြဲတတ္ဘူး။ ၾကည္ႏူးမႈလား၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈလား၊ လြမ္းဆြတ္မႈလား၊ နာက်င္မႈလား။
လေရာင္လႊမ္းတဲ့ညခ်မ္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့ေနခဲ့တာ၊ ဥပကၡာျပဳထားခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ အေတာ္ႀကီးၾကာခဲ့ၿပီဆိုတာပဲ ေျပာႏိုင္တယ္။ လေရာင္ထက္ လွ်ပ္စစ္ေရာင္ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္မက္ေမာအားကိုးေနခဲ့တာကိုး။ အခုမွ ေကာင္းကင္ႀကီးကို မျမင္ဖူးတဲ့ လူစမ္းတစ္ဦးကို စူးစမ္းတဲ့ပံုစံနဲ႔ အေသအခ်ာ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီးက ၾကည္လင္သာယာေနတယ္။ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြက မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္လင္းလဲ့ေနၾကတယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚမွာ အေမ့မ်က္ႏွာကို ျမင္လာတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက လေရာင္ေအာက္ အိမ္ေရွ႔ကြပ္ပ်စ္မွာ ပံုေျပာျပေနတဲ့ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ေနရတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေႏြးသြားတယ္။ အိတ္ေဇာျဖဳတ္ထားပံုရတဲ့ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးရဲ႔ ဆိုး၀ါးလွတဲ့အသံက ကၽြန္ေတာ့္အေတြးတိမ္တိုက္ေလးကို ေလတစ္ခ်က္သုတ္လုိက္သလို ဆြဲေခၚသြားတယ္။ အစကေတာ့ စိတ္တိုမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လေရာင္ေအာက္မွာ အနီေရာင္ေဒါသေတြ မထြက္ခ်င္တာေၾကာင့္ အျပာေရာင္ ခြင့္လႊတ္မႈေတြနဲ႔ အစားထိုးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလူလည္း ဆုိင္ကယ္စီးၿပီး လေရာင္ေအာက္မွာ ေပ်ာ္ေနတာ ျဖစ္မွာပါေလလို႔ ေတြးလုိက္ပါတယ္။ ေစာေစာက ဆူပူခ်င္ေနတဲ့ရင္ဟာ ခ်က္ခ်င္း ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္။
ဘယ္သူက အမိန္႔ေပးသလဲ၊ ဘယ္သူက ညႇိဳ႔ငင္ဆြဲေခၚသလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေဆာင္ေရွ႔က လမ္းေလးေပၚကို ေရာက္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို စုစည္းလိုက္တယ္။ လက္ေတြအလုိလို ဆန္႔မိတယ္။ ျမဴႏွင္းေတြက်ေနတယ္ဆိုတာကို ခံစားသိရွိႏိုင္တယ္ေလ။ လေရာင္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုးကို ရစ္သိုင္းထားတာမ်ား ဘာနဲ႔မွမတူတဲ့ ခံစားမႈအသစ္တစ္ခုပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားပစ္လုိက္တယ္။ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြကို ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့လႊတ္ေပးထားလုိက္တယ္။ တုတ္ဆီးေတြတိုးေနတယ္၊ စိန္ေျပးတမ္းကစားေနတယ္၊ တူတူပုန္းေနတယ္၊ ထမင္းရည္ပူေလာင္ၿပီဆိုၿပီး ေအာ္သံလည္းၾကားေနရတယ္၊ ေတြ႔ၿပီထြက္ခဲ့ဆိုတဲ့အသံကိုလည္း ပီပီသသႀကီးၾကားလိုက္ရတယ္၊ မိၿပီဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရေအာ္လိုက္တဲ့ အသံလည္းပါရဲ႔။ "ကေလးေတြ အေမွာင္ထဲ ေလွ်ာက္မသြားနဲ႔ေနာ္၊ ခလုတ္တုိက္ဦးမယ္၊ တအားႀကီး ေျပးမေနၾကနဲ႔" ဆိုတဲ့ အေမေတြရဲ႔ အသံကိုလည္း နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားေနရတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းပန္းခ်ီကားကို ကၽြန္ေတာ္ရင္းႏွီးလွခ်ည္လား၊ အားလံုးကို အလြတ္ရေနပါလား။ ေၾသာ္… ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ဒီပန္းခ်ီကားထဲက စုတ္ခ်က္ေလးတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုး။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က ပန္းခ်ီကားကို ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔မွ ျပန္ေတြ႔ခဲ့တာကိုး။ ပါးျပင္ေပၚမွာမဟုတ္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ကၽြန္ေတာ္က်ေနတယ္။ ၀မ္းသာလို႔က်တဲ့၊ သတိရလြမ္းဆြတ္မိလို႔က်တဲ့ အေပ်ာ္မ်က္ရည္၊ ၾကည္ႏူးမႈမ်က္ရည္ပါ။
အခန္းကိုျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ အိပ္ယာ၀င္ဖို႔ျပင္ဆင္တယ္။ မနက္အတြက္ ႏိႈးစက္ေပးတယ္။ ဘုရားရွိခိုးလိုက္တယ္။ ေခါင္းအံုးေပၚကို ေခါင္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေစာင္ကိုအသာေလး ကုိယ္ေပၚကို လႊမ္းလုိက္တယ္။ ညာဘက္ကိုေစာင္းလုိက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကေန လေရာင္လဲ့လဲ့ကို ျမင္ေနရတယ္။ ေစာင္ကိုခြာလိုက္ၿပီး ထထိုင္လုိက္တယ္။ အျပင္ေကာ္ရစ္တာကို ထြက္ဖို႔ျပင္လုိက္တယ္။ သိစိတ္နဲ႔ မသိစိတ္ဟာ ဘယ္လုိေတြ ညႇိႏိႈင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္မသိပါဘူး။ ျခင္ေထာင္အျပင္ကို မထြက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေစာင္ကို အသာျပန္ၿခံဳလိုက္တယ္။ နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး ၀င္ေလထြက္ေလကို သိရွိခံစားေနလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္ထဲမွာ လေရာင္ေတြျပည့္လွ်ံေနတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးတစ္ခုရဲ႔အလည္ကို အေရာက္သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ဦးမယ္၊ အေမေျပာတဲ့ မင္းသားေလးနဲ႔ မင္းသမီးေလးပံုျပင္ကို နားေထာင္ရဦးမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေတြးရင္းနဲ႔ သိရွိရင္ခုန္ေနမိတယ္။
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၉ ရက္၊ အဂၤါေန႔။
နံနက္ ၇ နာရီ ၁၂ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၉ ရက္၊ အဂၤါေန႔။
နံနက္ ၇ နာရီ ၁၂ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
မွတ္ခ်က္
ညေန ၄ နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက စၿပီး တစ္ၿမိဳ႔လံုး မီးပ်က္ၿပီးေမွာင္မဲေနတဲ့ စက္တင္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔ညကို ခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္။ တစ္ညလံုးမီးမလာတဲ့အတြက္ ကြန္ပ်ဴတာမသံုးခဲ့ရလို႔ ေနမသိထုိင္မသာ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။ မနက္အိပ္ရာႏိုးေတာ့ မီးလာေနၿပီ။ မ်က္ႏွာသစ္၊ ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီး ပထမဆံုး လုပ္ျဖစ္တာက ဒီပို႔စ္ကို ေရးျဖစ္တာပါပဲ။ ညကခံစားခ်က္ေလးေတြက ခ်က္ခ်င္းမေရးရင္ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ပါ။ အခုမွ ဗိုက္ထဲက အခ်က္ေပးသံကို ၾကားရတယ္။ အစားအစာေတြ မပို႔ေသးဘူးလားတဲ့။ အေတာ္ကို ေဒါသထြက္ေနပံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္ကို ထု႐ုိက္ေနလုိက္ၾကတာ အသံေတြေတာင္ ၾကားေနရတယ္။ မနက္စာသြားစားလုိက္ဦးမယ္။ လက္ဘက္ရည္နဲ႔ အီၾကာေကြးေပါ့ဗ်ာ။ စားခ်င္တာလား။ ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ပဲျပဳတ္ေပါ့။
ေက်းဇူးစကား
သဘာ၀အလွအပေတြကို ေမ့ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကို မေမ့မေလ်ာ့ျဖစ္ေအာင္၊ ခံစားရေစေအာင္ မီးပ်က္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းပါ။ မဟုတ္ရင္ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြၾကားမွာ က်င္လည္ၿပီး သဘာ၀တရားရဲ႔ လေရာင္ကို ေမ့ထားေနမိဦးမွာမို႔ပါ။ ပုရစ္ေအာ္သံေလးေတြကို ေမ့ထားေနမိဦးမွာမို႔ပါ။ ၀ိုင္း၀ိုင္းေလသံနဲ႔ ေအာ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ "အရာရာကို ေက်းဇူးပဲ…" ဘာကိုလဲလို႔ေမးရင္ တစ္ညတာကာလေလးမွာ လူေတြအကုန္လံုးကို လယ္ဗယ္ညႇိေပးလုိက္လို႔ပါ။ မီးပ်က္ေနတဲ့အတြက္ အားလံုးဟာ လေရာင္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ သဘာ၀တရားရဲ႔အလွအပကို ခံစားေနခဲ့ၾကလိမ့္မယ္လို႔ မဆီမဆိုင္ ေတြးေနမိပါေၾကာင္း။
ကတ္သီးကတ္သတ္ အဂၤလိပ္စကားလံုးမ်ား - တာရာမင္းေ၀
(ေမး)
ေလေသနတ္ကို အဂၤလိပ္လို ဘယ္လုိေခၚပါသလဲ…။
(ေျဖ)
ခဲရာခဲဆစ္မွ မဟုတ္တာဗ်ာ။ ေလေသနတ္ပါဆိုမွ Air Gun ေပါ့။
ေခတ္အသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ထူးထူးျခားျခား ေခၚခ်င္ရင္ေတာ့ B.B Gun လို႔ ေခၚေပါ့။
(ေမး)
ကုိယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္ ႀကိဳးစားတဲ့သူကို ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ….။
ဆရာမရွိဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေလ့လာတတ္ေျမာက္သူကုိေရာ ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ…။
(ေျဖ)
ကုိယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္ ႀကိဳးစားသူကို Leapfrog လို႔ ေခၚပါတယ္…။
ဆရာမပါဘဲ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ တတ္ေျမာက္သူကို Autodidact လို႔ သံုးပါတယ္…။
(ေမး)
ထူးျခားၿပီး အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းတဲ့အရာကို အဂၤလိပ္လုိ ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ…။
စုန္းကေ၀ပညာနဲ႔ အသက္သြင္းထားတဲ့ ေသလ်က္ရွင္ေနသူကို အဂၤလိပ္လို ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ…။
(ေျဖ)
ထူးျခားၿပီး အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းတဲ့အရာကို Whizbang လို႔ေခၚတယ္။
စုန္းကေ၀ပညာနဲ႔ အသက္သြင္းထားလို႔ ေသလ်က္ရွင္ေနသူကို… (ဥပမာ-ဖုတ္ေကာင္) Zombie လို႔ ေခၚပါတယ္။
(ေမး)
အက်င့္ပ်က္တဲ့ မိန္းမကို ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ… ။ နာမည္ပ်က္ရွိထားတဲ့ မိန္းမေပါ့ေလ။
(ေျဖ)
ခ်ိတ္ခ်ိတ္ခ်င္း ခ်ိတ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။
ေက်ာက္စိမ္းကို ခင္ဗ်ား Jade (ဂ်ိတ္) လို႔ ေခၚတယ္မလား။
အက်င့္ပ်က္တဲ့မိန္းမ၊ နာမည္ပ်က္ရွိတဲ့မိန္းမကိုလည္း Jade လို႔ပဲ ေခၚတယ္။
တန္၏ မတန္၏ဆိုတာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ထိုင္စဥ္းစားေပေတာ့။
( ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ IDEA မဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ
တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ စာအုပ္အမည္ႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်
လွ်ပ္တစ္ျပက္သတင္းဂ်ာနယ္ အတြဲ(၂)၊ အမွတ္(၅၁) မွာ ပါ၀င္တဲ့ စာေရးဆရာ မ်ိဳးကိုမ်ိဳး နဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းကို အရင္ဆံုး ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
ကိုမ်ိဳး အရင္တုန္းကေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေတြထဲမွာ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ေရးဖြဲ႔ခဲ့ေပမယ့္ ၀တၳဳေခါင္းစဥ္ကို တကၠသိုလ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ နာမည္မေပးခဲ့ဘဲ အခုေနာက္ဆံုးထြက္လာတဲ့ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ၀တၳဳက်မွ နာမည္ေပးလာတာ ထူးျခားေနတယ္ေနာ္။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ကိုယ္တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ၀တၳဳကို ပုဒ္ေရ သံုးဆယ္၀န္းက်င္နဲ႔ လံုးခ်င္း၀တၳဳ သံုးေလးအုပ္မက ေရးခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဘယ္တစ္အုပ္ကိုမွ တကၠသိုလ္ေခါင္းစဥ္ မေပးခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ေခါင္းစဥ္ တပ္ရတယ္ဆိုတာ တာ၀န္ႀကီးပါတယ္။ တကၠသိုလ္နဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြရဲ႔ အစဥ္အလာ ဓေလ့စ႐ုိက္နဲ႔ တကၠသိုလ္ကို အလြမ္းဓာတ္ရေအာင္ ဘယ္ေလာက္ရသေျမာက္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္မလဲဆိုတာ အင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။ အခု၀တၳဳကိုေတာ့ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုၿပီး တကၠသိုလ္ေခါင္းစဥ္ကို ရဲရဲတပ္ခဲ့တာကေတာ့ အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ တာ၀န္ယူႏိုင္မႈေတြ အလြမ္းဓာတ္ေတြကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔ဖန္တီးႏုိင္မႈေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္ရသကို အပီအျပင္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ယံုၾကည္မိလို႔ပါ။
ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ Fancy လိုင္းကို အားသန္တဲ့ စာေရးဆရာပီပီ၊ ဒီစာအုပ္ကလည္း လိုင္းကြဲထြက္သြားတာမ်ိဳး မရွိျပန္ဘူး။
မွန္ပါတယ္။ ဒီ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳကလည္း ေရွ႔က ကုိယ္ေရးသမွ် ၀တၳဳေတြလိုပဲ အခ်စ္ဖန္စီလိုင္းေလးပါပဲ။ ၿပံဳးစရာ၊ ရယ္စရာပေလာ့ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားတာပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံရရင္ ဒီ၀တၳဳထဲက ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာစရာပေလာ့ေတြနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တမင္ဖန္တီးထားတာမဟုတ္ဘဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ကုိယ္နဲ႔ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အေျခခံၿပီး ေရးဖြဲ႔ထားတာပါ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တဲ့လူေတြထဲမွာ ကိုမ်ိဳးက ထိပ္ဆံုးက ပါ၀င္ေနသလိုပဲေနာ္။ ေရးရတာ ႐ိုးအီမသြားဘူးလား။
ေျပာရရင္ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ၀တၳဳေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခုထိလည္း ေရးလို႔ဖတ္လို႔ မ၀ေသးသလို ေနာင္လည္း ဆက္ၿပီးေရးျဖစ္ဖတ္ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ႔ ပံုရိပ္ကို ေရးဖြဲ႔ရတာဟာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး သြက္လက္တက္ႂကြမႈ ခံစားခ်က္ကို ရရွိေစႏိုင္လို႔ပါ။ ဒီ့ထက္ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ ကုိယ္က ကိုယ္တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုခ်စ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အေၾကာင္းဆိုရင္ ေျပာရတာ၊ ေရးရတာ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ုိးအီႏုိင္လို႔ပဲ။
အားမနာတမ္းေျပာရရင္ ဒီ၀တၳဳေခါင္းစဥ္က ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္း ေရးသားခဲ့ၿပီး၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြရခဲ့တဲ့ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ၀တၳဳနာမည္အတုိင္း ျဖစ္ေနတယ္ေလ။
ဟုတ္တယ္။ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႔ လံုးခ်င္း၀တၳဳထြက္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ဆိုသလိုပဲ ဆရာဦးျမတ္ခုိင္ အပါအ၀င္ စာေပစာနယ္ဇင္းက ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ကပါ သတိေပးစကား ဆိုလာၾကတယ္။ မင္းရဲ႔ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုတဲ့ နာမည္က ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္း ေပါက္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳနာမည္နဲ႔ သြားတူေနတယ္ဆိုၿပီး ေျပာၾကတာေပါ့။
တကၠသိုလ္ေနာက္ခံဇာတ္လမ္းခ်င္းတူေပမယ့္ ဇာတ္ေက်ာ႐ိုး မတူတာရယ္၊ တျခားနာမည္တစ္ခုကို သီးသန္႔ေမြးထုတ္ၿပီးေပးရင္ ရရဲ႔သားနဲ႔ မေပးျဖစ္ခဲ့တာကိုလည္း ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ေျပာပါဦး။
ေျပာရရင္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပဲ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ၀တၳဳ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ေပမယ့္ နာမည္ေပးတဲ့အခါ တကၠသိုလ္ဆိုတာ မပါဘဲ ကဗ်ာဆန္ဆန္ လွလွပပ ဆန္းသစ္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ အခုဒီစာအုပ္မွာေတာ့ အဲဒီလို မေပးခ်င္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္က တကၠသိုလ္ရဲ႔ရသ ပီပီျပင္ျပင္ခံစားရတယ္လို႔ တကယ္ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ၀တၳဳနာမည္ေပးတဲ့အခါ တကၠသိုလ္ကို ထည့္ကို ထည့္ခ်င္ေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ စဥ္းစားလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတာနဲ႔ စာအုပ္က ေရးလို႔ၿပီးသြားတာ ေလးငါးေျခာက္လၾကာၿပီ။ နာမည္မေပးရေသးဘူး ျဖစ္ေနတာ။ တစ္ရက္ေတာ့ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ"လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ကိုရီးယားကားေလး ၀ယ္ၾကည့္မိလိုက္တယ္။ အဲဒီ နာမည္ေလးက ႐ိုးရွင္းလွပၿပီး တသသျဖစ္ေနေစတဲ့ အလြမ္းဓာတ္ကို ေပးစြမ္းႏိုင္တာကို ခံစားမိတာနဲ႔ ကုိယ္လည္း ေရးၿပီးသိမ္းထားတဲ့စာအုပ္ကို ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ခ်ေရးလိုက္မိတာက "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ပါပဲ။
ကိုရီးယားနာမည္တူက ေနာက္မွ ေပၚလာတာေလ။ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းဆိုတာက ၀ါရင့္သမၻာရင့္ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာတစ္ဦးပါ။ ဒီလို ေျဖလိုက္တာက ၀တၳဳေခါင္းစဥ္ကို လမ္းေၾကာင္းလႊဲလုိက္သလို ျဖစ္မသြားဘူးလား။
ခုလို ေျပာရတာက ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႔ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ သြားတူေနတယ္လို႔ ေျပာၾကလို႔ ထမင္းေရပူလွ်ာလႊဲေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႔ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုတဲ့ ၀တၳဳကိုရာ၊ "ဟိုတုန္းက တကၠသိုလ္" ဆိုတဲ့ ၀တၳဳအပါအ၀င္ ဆရာေရးခဲ့သမွ် ၀တၳဳအားလံုးကို ႀကိဳက္ခဲ့၊ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခုလို နာမည္ခ်င္းသြားတူတာကလည္း မေထမဲ့ျမင္သေဘာနဲ႔ တမင္လုပ္လိုက္တာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာင္ေတာ္ စာေရးဆရာေတြအေပၚမွာ ေလးစားသမႈ ရွိၿပီးသားပါ။ အခ်ိန္ျပ "တစ္ခါတုန္းက" ဆိုတာေရာ၊ ေနရာျပ "တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုတာေရာက ဘံုပိုင္ေ၀ါဟာရေတြဆိုတာ အားလံုးသိနားလည္ၿပီး ေနမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး အခုဒီ၀တၳဳကို ဒီနာမည္ ေပးလုိက္မွလည္း လုိက္ဖက္ၿပီး အလွဓာတ္လည္း ပုိရသြားတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ခုလို နာမည္တူေပးလိုက္မိသလို ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းဘက္ကလည္း နားလည္ေပးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ကာလအပိုင္းအျခားအရ "ဟိုတုန္းက တကၠသိုလ္…" နဲ႔ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္…." ဆိုတဲ့ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႔ ၀တၳဳေတြဟာ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္း ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ပံုရိပ္ေတြကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္သလို ကိုယ္ေရးတဲ့ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုတဲ့ ၀တၳဳကလည္း ကုိယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ပံုရိပ္ကို ထိေတြ႔ခံစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုမ်ိဳး ေနာက္ထပ္အသစ္ထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆို။
"တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ၿပီးရင္ ဆက္ထြက္မယ့္ ၀တၳဳေတြကေတာ့ "ဆယ္မ်က္ႏွာပံုျပင္"၊ "အခ်စ္၏ အျခားေသာအမည္နာမေတာ္"၊ "နတ္၀ွက္ထားတဲ့ အိပ္မက္"၊ "မမေမာင္မင္းမူ"၊ "အခ်စ္နဲ႔၀ိညဥ္"၊ "အခ်စ္နန္းေတာ္သြား ေတာလား" နဲ႔ "ရင္ခုန္သံေစာင့္ နတ္ဖုရားမ၏ အလိုေတာ္အတုိင္း" ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳသစ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုတ္ေ၀သူ လက္ထဲကို စာခ်ဳပ္အရ အုပ္ရမယ့္ လက္က်န္(၈)အုပ္စလံုး အပ္ၿပီးသြားၿပီဆိုပါေတာ့။ ထုတ္ေ၀သူဘက္က တစ္လတစ္အုပ္ႏႈန္းနဲ႔ ဆက္တိုက္ ထုတ္သြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ "အခ်စ္နဲ႔ ၀ိညဥ္" ရယ္၊ "အခ်စ္၏ အျခားေသာ နာမေတာ္" ရယ္ ႏွစ္အုပ္ကေတာ့ ျမင့္ျမတ္၊ ေနတိုးတို႔နဲ႔ ဗီဒီယို ႐ိုက္ၿပီးသြားၿပီ။
ေၾသာ္.. အခု "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳကိုလည္း မ်က္ျခယ္႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးက ၀ယ္သြားပါၿပီ။
-----------------
----------------------
------------------------------
ဒီေအာက္ကဟာေတြကေတာ့ လွ်ပ္တစ္ျပက္ဂ်ာနယ္ အတြဲ(၂)၊ အမွတ္ (၅၂)မွာ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႔ တံု႔ျပန္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ "နားလည္ေပးခ်င္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္" ဆိုတဲ့ ေပးစာျဖစ္ပါတယ္။
မ်ိဳးကိုမ်ိဳးသို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ
တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာဆိုတဲ့ ၀တၳဳကို (၅-၂-၈၁)ေန႔က ေရးသားၿပီးခဲ့ၿပီး (၁၉၈၁)ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာ ပထမအႀကိမ္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလံုးခ်င္း၀တၳဳကို (၁၉၈၈)ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယအႀကိမ္၊ (၁၉၉၅)ခုႏွစ္မွာ တတိယအႀကိမ္၊ (၂၀၀၅)ပတ္၀န္းက်င္မွာ စတုတၳအႀကိမ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆိုသလိုလဲ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ ဗီဒီယို႐ုပ္ရွင္အေနနဲ႔လည္း အကယ္ဒမီဆုမ်ားရွင္ ဒါ႐ုိက္တာ ေမာင္တင္ဦးက ထုတ္လုပ္သူ စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္အတြက္ ႐ုိက္ကူးထုတ္လုပ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ကက္္ဆက္ေခြဇာတ္လမ္းလည္း အကယ္ဒမီသုေမာင္တို႔ ပါ၀င္ၿပီး ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ပါတယ္။
ဇာတ္သဘင္မွာဆိုလဲ ေရႊမန္းသဘင္က ေမာင္ခ်မ္းသာက စင္တင္ျပဇာတ္အေနနဲ႔ ကျပခဲ့ပါတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာလည္း ၿမိဳ႔ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္၊ ပြဲေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္မွာ ဒီ၀တၳဳေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ဒီ၀တၳဳအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရမႈေတြ ေဟာခဲ့ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဒီနာမည္ေလးနဲ႔ ဒီ၀တၳဳဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တြဲဖက္ၿပီး ေျမာက္ျမားျပားလွစြာေသာ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပရိသတ္က သတ္သတ္မွတ္မွတ္ အသိအမွတ္ ျပဳထားခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က လွ်ပ္တစ္ျပက္ဂ်ာနယ္ ဖတ္လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီနာမည္ကို တျခားစာေရးဆရာတစ္ေယာက္က ခပ္တည္တည္နဲ႔ (မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္း) ယူသံုးထားတာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ခံစားမႈႏွစ္ခု တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ခုက ဒီလုိျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ကာယကံရွင္ ကၽြန္ေတာ္သိေတာင္ မသိတဲ့အခ်ိန္မွာ တာ၀န္သိသိ ေဖာ္ထုတ္ေပးတဲ့ လွ်ပ္တစ္ျပက္နဲ႔ ကိုျမတ္ခုိင္ကို ေက်းဇူးတင္တာပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ၀တၳဳနာမည္ကို အခြင့္မရွိဘဲ ယူသံုးထားတဲ့ စာေရးဆရာရဲ႔ မာေၾကာေၾကာ၊ ခပ္တင္းတင္း ေျဖရွင္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာပါပဲ။ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္တဲ့ အခ်က္တခ်ိဳ႔ကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါရေစ…
အားမနာတမ္းေျပာရရင္ ဒီ၀တၳဳေခါင္းစဥ္က ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္း ေရးသားခဲ့ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈေတြရခဲ့တဲ့ တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ ၀တၳဳနာမည္အတိုင္း ျဖစ္ေနတယ္ေလ….
ဟုတ္တယ္ တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ ဆိုတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႔ လံုးခ်င္း၀တၳဳ ထြက္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းဆိုသလိုပဲ ဆရာဦးျမတ္ခိုင္ အပါအ၀င္ စာေပစာနယ္ဇင္းက ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႔ကပါ သတိေပးစကား ဆိုလာၾကတယ္။
အမွန္က အဲဒီမွာကတည္းက ကုိယ္လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ မမွန္ဘူး။ မွားေနတယ္ဆိုတာ သိဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ တကယ့္တကယ္ အမွန္ကေတာ့ သူမ်ား မေျပာခင္ကတည္းက (စာေရးဆရာစစ္စစ္မွန္မွန္သာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္) ငါဒီလိုလုပ္တာ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ဒီလုိအလုပ္မ်ိဳးဟာ သိပ္ရွက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိသင့္ပါတယ္။
ထားပါ၊ သတိေပးမွ သိတယ္ဆိုရင္လဲ အဲဒီမွာ ငါေတာ့ မွားသြားၿပီထင္တယ္။ ႐ုိး႐ိုးသားသားပဲ ၀န္ခံေတာင္းပန္၊ ေနာက္အႀကိမ္မ်ား ထုတ္တဲ့အခါ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ျပင္ဆင္သြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္သင့္ပါတယ္ (႐ိုးသားမယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ)။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဇြတ္ မုန္လာဥလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခါ အမွားေတြက ထပ္ဆင့္သြားပါတယ္။
တစ္ရက္ေတာ့ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာလို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ကုိရီးယားကားေလး ၀ယ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီနာမည္ေလးက ႐ိုးရွင္းလွပၿပီး…
အမွန္က ကုိရီးယားကားဆိုတာေလးဟာ ျမန္မာလိုသင့္တင့္သလို ျပန္ဆိုၿပီး ႐ုပ္ျမင္သံၾကားက တစ္ျပည္လံုးကို လႊင့္ခဲ့တာ လေပါင္းမ်ားစြာပါ။
ဒီနာမည္ေလး သိပ္သေဘာက်သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေကာ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္းကိုကာ သတိရသင့္ပါတယ္။ ကုိရီးယားကားေတြကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားက ျမန္မာျပန္တဲ့အခါ အဲလိုပဲ ထင္ရွားတဲ့ ျမန္မာ၀တၳဳေခါင္းစဥ္ေလးေတြကို သေဘာက်ရင္က်သလို ျပန္သံုးတတ္ပါတယ္။ သက္ဆုိင္ရာ ကာယကံရွင္က ေက်နပ္မေက်နပ္ ဆိုတာကေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းသေဘာပါပဲ။ သူေတာင္ လုပ္ေသးတာပဲ၊ ငါလည္း လုပ္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ဇြတ္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ မရွိပါဘူး။
ျမ၀တီတို႔၊ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားတို႔က ၀တၳဳမဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ယူသံုးတာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျဖဴရင္ ၾကည္ျဖဴေပမယ့္ အဲဒီနာမည္အတုိင္း ၀တၳဳေခါင္းစဥ္လုပ္တာကိုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျဖဴစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
သူမ်ားဖန္တီးထားတာကို ခင္ဗ်ားေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ လေပါင္းမ်ားစြာ နာမည္ရွာလို႔ မရတဲ့၀တၳဳအတြက္ သိပ္သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္သြားရင္ အဲဒီကာယကံရွင္ အဲဒီနာမည္ေလးကို ဖန္တီးစီရင္ခဲ့တုန္းက ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးထားခဲ့မယ္ဆိုတာ ကုိယ္ခ်င္းစာၿပီး သိသင့္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ားဘယ္၀တၳဳနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနလဲဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ၀တၳဳနာမည္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က မေျပာမဆို ယူသံုးသြားမယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ နားလည္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ ကိုယ္ဖန္တီးခဲ့တာေတြ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။
အဲဒီထဲမွာ အေစာ္ကားဆံုးကေတာ့ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႔ "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ"ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေရာ "ဟိုတုန္းက တကၠသိုလ္" ဆိုတဲ့ ၀တၳဳအပါအ၀င္ ဆရာေရးခဲ့သမွ် ၀တၳဳအားလံုးကိုဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳလံုးခ်င္းစာအုပ္ ၁၀၀ ေလာက္မွာ တစ္ခုမွ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံနဲ႔ မလြတ္ေပမယ့္ "ဟုိတုန္းက တကၠသိုလ္"ဆိုတဲ့ အဲဒီေလာက္ အသံုးမက်ဆံုး နာမည္ေပးထားတဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္မွ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေခါင္းစဥ္က "တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ"ပါ။ ေနာက္ဆံုးမွာ "မွာ" ဆိုတာေလး ပါ,ပါေသးတယ္။
အခ်ိန္ျပ "တစ္ခါတုန္းက" ဆိုတာေရာ ေနရာျပ "တကၠသိုလ္မွာ" ဆိုတာေရာက ဘံုပိုင္ေ၀ါဟာရေတြဆိုတာ အားလံုးသိနားလည္ၿပီးေနမွာပါလို႔ မရွက္မေၾကာက္ ေျပာရဲေလာက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားညံ့ပါတယ္။
စာေပအစဥ္အလာရွိတဲ့ ခင္ဗ်ား ေလးစားတဲ့ သမာဓိရွိတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ပါဗ်ာ။ ဒီအထိ (စာေရးဆရာ အမည္ခံထားတဲ့) လူတစ္ေယာက္ကို လုိက္ရွင္းျပေနရတာ စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းလြန္းပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ခုလိုနာမည္တူ ေပးလုိက္မိသလို ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းဘက္ကလည္း နားလည္ေပးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္တဲ့။
စိတ္ပ်က္ဖို႔ ကမ္းကုန္သြားၿပီဗ်ာ။
ခုကိစၥက နာမည္တူေပးလိုက္မိသလို ျဖစ္သြားတာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္လူ နာမည္တူကိုေပးၿပီး မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ေနတာ ကုိယ့္လူကို မိေနတာက ခိုးထုပ္ခုိးထည္နဲ႔ကို မိေနတာ။
ကၽြန္ေတာ္က "အခ်စ္၏ အျခားတစ္ပါးေသာ သႏၱာန္" ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ၀တၳဳေရးဖူးတယ္။ လံုးခ်င္းပဲ။ ခင္ဗ်ားက "အခ်စ္၏ အျခားေသာ အမည္နာမေတာ္"လို႔ ေရးတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္က အျဖစ္သည္းေနရင္ ကၽြန္ေတာ္အလြန္။
ခုဟာက ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။
ေၾသာ္… တစ္ခုေတာ့ မေမ့နဲ႔။ အခု တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာကို မ်က္ျခယ္ဗီဒီယို ထုတ္လုပ္ေရးက ၀ယ္သြားၿပီလို႔ ေၾကညာလုိက္ၿပီေနာ္။ အဲဒါဆို မ်က္ျခယ္ပါၾကားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရေတာ့မယ္။ မ်က္ျခယ္ေရ… ေယာင္ၿပီးေတာ့မ်ား အဲဒီနာမည္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ ဗီဒီယို မ႐ုိက္လိုက္နဲ႔ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ အစည္းအ႐ံုးေကာ၊ ဆင္ဆာေရာကို ကန္႔ကြက္မွာ။
နားလည္ေပးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္လို႔လည္း လက္လြတ္စပယ္ မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ နားလည္ေပးခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္…..
အႏုပညာဆိုတာ အဲေလာက္ ေပါေပါပဲပဲ မႏိုင္ပါဘူး။
ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း
ရယ္ေသာသူအသက္ရွည္၏
အင္တာနက္ေပၚက ဟာသေတြကို ဘာသာျပန္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခက္အခဲအခ်ိဳ႔ ရွိတဲ့အတြက္ ဆရာ ေမာင္ေကာင္းထိုက္(ႏွီးပေဒါ)ရဲ႔ ဟာသပေဒသာေတြက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြကိုပဲ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္။ ဖတ္ၿပီးသားေတြမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးၾကပါလို႔ ႀကိဳတင္ေတာင္းပန္ရင္း။
ေကာက္ခ်က္
ေဆးထိုးၿပီးတဲ့အခါ အေမးဆံုး ေမးခြန္းေတြ။
(ေယာက္်ား)
ကၽြန္ေတာ္…. အရက္ေသာက္လို႔ ရမလားဟင္…
(မိန္းမ)
ကၽြန္မ…. ေရခ်ိဳးလို႔ ရမလားဟင္…
အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီး မိန္းမေတြ ညစ္ပတ္ေနတယ္၊ ေယာက္်ားေတြ တစ္ခြက္မွ မရေသးဘူးလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္တယ္။
ျဖစ္လာမွာပါ
ဘားေကာင္တာသို႔ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း ေလွ်ာက္လာသည္။ ကုလားထုိင္လြတ္တစ္ခုတြင္ ၀င္ထုိင္လိုက္ၿပီး မာတီနီ မွာေသာက္သည္။
ေဘးကုလားထိုင္တြင္ မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္။
သူမကို ဂ်ိန္းစ္ဘြန္း လံုး၀ဂ႐ုမစိုက္။ လက္တြင္ပတ္ထားေသာ မိမိ၏ နာရီကိုသာ မၾကာခဏၾကည့္ေနသည္။ အမ်ိဳးသမီး စိတ္၀င္စားလာၿပီး ေမးသည္။
"ဘာလဲ… မိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီး ေနာက္က်ေနသလား"
"မဟုတ္ပါဘူး… ေနာက္ဆံုးေပၚနာရီကို ၾကည့္မ၀ျဖစ္ေနလို႔ပါ"
"တျခားနာရီေတြထက္…. ဘာမ်ားသာလို႔လဲရွင့္"
"အမ်ားႀကီးသာတာေပါ့။ သူ႔မွာ ထိုးထြင္းသိျမင္တဲ့ဉာဏ္ပါတယ္။ ဥပမာ… ခင္ဗ်ား ဘရာစီယာ ၀တ္မထားဘူးလို႔ က်ဳပ္နာရီက သတင္းေပးေနတယ္ဗ်"
အမ်ိဳးသမီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ၿပီးေျပာသည္။
"ရွင့္နာရီမွားၿပီ… ကၽြန္မမွာ ဘရာစီယာပါတယ္ရွင့္"
ဂ်ိန္းစ္ဘြန္း နာရီကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။
"အင္း… နာရီက နာရီ၀က္တိတိ ျမန္ေနတာကိုး"
သူငယ္ခ်င္းကို ေရြးပါ
"မာယာေကာ့စကီး… ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားရဲ႔ ကဗ်ာကိုဖတ္တယ္။ နားမလည္ဘူး"
"ဉာဏ္ေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ေရြးေပါင္းရတယ္ဗ်"
စမ္းၾကည့္လိုက္ေရာေပါ့
အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီး ဘားနတ္ေရွာထံသို႔ ၎ႏွင့္သိကၽြမ္းျခင္းမရွိသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ဆြစ္ဇာလန္မွေန၍ စာတစ္ေစာင္ ေရးလိုက္သည္။ စာထဲတြင္ "ရွင့္ဆီမွာ အေကာင္းဆံုးဦးေႏွာက္၊ ကၽြန္မဆီမွာ အေကာင္းဆံုး ကုိယ္လံုးကုိယ္ေပါက္၊ ဒီႏွစ္ေယာက္ကို ေပါင္းလုိက္ရင္ ကမၻာေပၚမွာ အေကာင္းဆံုး ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးလာမွာ ေသခ်ာတယ္" ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။
အမ်ိဳးသမီး၏စာကို ဘားနတ္ေရွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္ၾကားလိုက္သည္။
"အဲဒီ သနားစရာကေလးငယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္လံုးကုိယ္ေပါက္နဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႔ ဦးေႏွာက္ကို အေမြဆက္ခံလိုက္ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲဟင္" ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
အေစာင့္တပ္သား ကိုခ်ဴခ်ာ
လွ်ိဳ႔၀ွက္စခန္းတစ္ခုကို တပ္သားကိုခ်ဴခ်ာ ေစာင့္ၾကပ္ေနသည္။ စခန္းဘက္ကို ဦးတည္ၿပီး ကားတစ္စီး အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းလာသည္။
"ရပ္" ဟု ကိုခ်ဴခ်ာ ေအာ္လိုက္သည္။
ကားမရပ္ဘဲ ဆက္ေမာင္းသည္။ ေသနတ္ကို ေမာင္းတင္ၿပီး ကိုခ်ဴခ်ာ ပထမတစ္ခ်က္ပစ္သည္။ ဒ႐ုိင္ဘာကို ထိသြားသည္။ ဒုတိယတစ္ခ်က္ ထပ္ပစ္သည္။ ကားေပၚပါလာေသာသူကို ထိသြားသည္။ ကားလည္း ရပ္သြားသည္။
ကိုခ်ဴခ်ာ ေအာ္ေျပာသည္။
"ရပ္လိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္မွတ္….. တတိယအႀကိမ္က်ရင္ … ခ်ဴခ်ာ မိုးေပၚေထာင္မပစ္ေတာ့ဘူးေဟ့"
Monday, September 28, 2009
ေတြ႔ရႀကံဳရ ရွတတေလးေတြ - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
(၁)
ဟိုတစ္ေန႔က ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ဗီဒီယိုေခြေလးဘာေလး ငွားၾကည့္ရေအာင္ဆိုၿပီး ဗီဒီယိုေခြငွားဆုိင္ကို သြားပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မူရင္းေခြမရွိတဲ့ ကူးေခြဆိုင္ပဲဆိုပါေတာ့။ အေခြဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဘာကားၾကည့္ရမလဲဆိုတာ လုိက္ရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မင္းသား၊ မင္းသမီးေရြးတဲ့လူဆိုေတာ့ ဗီဒီယိုေခြ တစ္ခါငွားရင္ အနည္းငယ္ၾကာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေဖာ္လိုက္လာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ္ဗီဒီယိုေခြေရြးမယ္ဆိုရင္ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႔ၾကတာပါ။ တစ္ေခြခ်င္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေရြးေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔ေတြ စိတ္မရွည္ၾကတာကို သိေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ရဲ႔ ရွားပါးလွတဲ့အခ်ိန္ေတြထဲကေန တကူးတကဖဲ့ေပးၿပီး ၾကည့္ရမယ့္ဇာတ္လမ္းတစ္ခုဟာ ကြမ္းယာလို ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေနရင္ မခက္ေခ်ဘူးလား။ ေၾသာ္ ကြမ္းယာလိုဇာတ္လမ္းဆိုတာက အရည္မရ… အဖတ္မရ… ပတ္၀န္းက်င္လည္းညစ္ပတ္… စားတဲ့လူလည္းေရာဂါရ ဆိုတဲ့သေဘာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းသားသစ္ေတြဆိုရင္ မၾကည့္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ အျခားလူေတြက တအားႀကီးအာမခံၿပီး အဲဒီမင္းသားကေတာ့ သ႐ုပ္ေဆာင္တာေကာင္းတယ္၊ သဘာ၀က်တယ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာလြန္းမွသာ ငွားၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ေဘးေခ်ာ္သြားျပန္ၿပီ။ မူလလမ္းေၾကာင္းကို ျပန္ဆက္ရေအာင္ပါ။ အဲဒီလို အေခြေရြးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ ဇာတ္ကားမ်ိဳးမေတြ႔တဲ့အတြက္ အေခြဆိုင္က ေကာင္မေလးကို "ဘာဇာတ္ကား အသစ္ေတြထြက္ေသးလဲ… လုပ္စမ္းပါဦး"လို႔ ေျပာမိပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ပါးစပ္ကေန ပြစိပြစိနဲ႔ ေရ႐ြတ္ရင္း အခုလက္တေလာ အသစ္ထြက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို စဥ္းစားေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သတိရသြားဟန္နဲ႔ ၀မ္းသာအားရ ေျပာပါတယ္။ "ဒီအေခြၾကည့္ပါလား…. ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္" တဲ့။ အေခြေပၚမွာ ေရးထားတာကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ "ဥမၼာဒႏၱီ"တဲ့။ ဟာ……… ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးကို စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ထပ္ၿပီး ရွင္းျပေနျပန္ပါေသးတယ္။ "ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္… ဘုရင္ႀကီးက မင္းသမီးကို မရလို႔ ႐ူးသြားတဲ့ဇာတ္လမ္း" ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာ္ျငာေနျပန္ပါေရာလား။ ေအးေပါ့ေလ… သူတို႔ေတြအတြက္ေတာ့ အဲဒီလို ဇာတ္လမ္းေတြဟာ အထူးအဆန္းဇာတ္လမ္းေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြလို ငယ္ငယ္က အဲဒီလိုဇာတ္လမ္းေတြကို အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ေတြအျဖစ္ နားေထာင္ခဲ့ၾကရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူတို႔အတြက္ က်န္စစ္သား၊ ငေထြး႐ူး၊ ငလံုးလက္ဖယ္၊ ေညာင္ဦးဖီး ဆိုတဲ့ ပုဂံသူရဲေကာင္းေတြထက္ စပိုက္ဒါမန္း၊ စူပါမန္း၊ ပါ၀ါရိန္းဂ်ား၊ ဟယ္ရီေပါ့တာ စတဲ့ဇာတ္ေကာင္ေတြက ပိုၿပီး သူတို႔စိတ္ကို လႊမ္းမိုးထားမွာေပါ့။ ဒါက အဲဒီအေခြငွားဆုိင္က ေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာ္ျငာေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိတာေတြပါ။ အဲဒီအထိ ျပႆနာမရွိေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ရွည္ကဲၿပီး "အဲဒီကားေတြ မၾကည့္ခ်င္ပါဘူးဟာ…. အျခားကားသာ ေပးစမ္းပါ… အဲဒါဇာတ္ကားေတြကို ငါတို႔ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ နင္တို႔ေမြးေတာင္ မေမြးေသးပါဘူး… " လို႔ ေျပာမိတာက စတာပါ။ အံမယ္မင္း… သူ႔ကို အဲဒီလိုေျပာေတာ့ သူကမႀကိဳက္ဘူးဗ်။ သေဘာကေတာ့ သူ႔ကို ကေလးလို႔ေျပာတာကို မခံခ်င္ျဖစ္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ လူႀကီးတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနၿပီလို႔ ခံယူထားပံု ရပါတယ္။ ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ။ "အဲဒါေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး… ေမြးေတာ့ေမြးေလာက္ပါၿပီ" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္လိုက္မိပါတယ္။ "ကဲပါ… ဟုတ္ပါၿပီ… ညည္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ" လို႔ ေမးလုိက္ေတာ့ ဘာျပန္ေျဖလဲဆိုေတာ့ "၉၃ ခုႏွစ္ဖြား"တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္အိေႁႏၵမဆည္ႏိုင္ေအာင္ကို ရယ္မိပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း "ငါ ၁၃ ႏွစ္သားတုန္းက နင္ေမြးေတာင္မေမြးေသးဘူး" လို႔လဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အသက္ (၁၀)ႏွစ္ကြာတဲ့ အငယ္ဆံုးႏွမထက္ေတာင္ငယ္တဲ့ အဲဒီေကာင္မေလးက လူႀကီးဟန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္ေတြ႔ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ေလးကို သေဘာက်ေနမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ ညီငယ္တစ္ေယာက္ဆိုရင္ ရယ္လို႔ကို မဆံုးဘူး။ အစ္ကိုႀကီးကို သူနဲ႔သက္တူရြယ္တူေလာက္ပဲ ထင္ေနပံုရတယ္တဲ့။ မဟုတ္မွန္းသိရဲ႔နဲ႔ သူ႔ကို ျပန္ေမးမိပါတယ္။ "ငါက အဲဒီေလာက္ေတာင္ ႏုေနလားကြ" လို႔။ အဲဒီက်ေတာ့မွ ညီငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ပိုၿပီးရယ္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ သူဘာေၾကာင့္ရယ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာကို နားလည္ပါတယ္…. အဲဒါကို ကုိယ္ေတာ္က မေက်နပ္ႏုိင္ဘူး…. ထပ္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ရွင္းျပလုိက္ေသးတယ္။ "ႏုပါ့အစ္ကိုရာ…. ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကိုတို႔နဲ႔ ေပါင္းေနလို႔ေပါ့… မသိတဲ့လူသာဆိုရင္ အစ္ကို႔ကို ဦးေလးလို႔ ေခၚမွာပဲ" တဲ့။ ဟားဟားဟားဟား…. အဲဒီလိုလူကို အေခြငွားဆုိင္က ကေလးမက "ဥမၼာဒႏၱီ" ဇာတ္လမ္းၾကည့္ခုိင္းတာကိုမွ မရယ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွာသြားၿပီး ရယ္မလဲဗ်ာ။ ႀကံဳရတာေလးေျပာပါတယ္။
(၂)
အေပၚမွာ အေခြငွားဆုိင္အေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ဆက္တည္းသတိရလို႔ ထပ္ေျပာမလို႔ပါ။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေခြငွားဆိုင္မွာ အေခြေရြးတဲ့အခါ အင္မတန္အခ်ိန္ယူတယ္၊ အင္မတန္မွကို ေခ်းမ်ားတယ္လို႔ စကားပလႅင္ခံခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႀကံဳရတာေလးေတြကို ဆက္ေျပာမလို႔ပါ။ ဒီလိုပါ အေခြေတြကို ေရြးၿပီဆိုတဲ့အခါ အၾကမ္းဖ်င္းအေနနဲ႔ ၅ ေခြ ၆ ေခြေလာက္ အရင္ေရြးထားတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီထဲကေန ဘယ္အေခြဟာ ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းမ်ိဳးလည္း ဆိုတာကို အေခြဆုိင္ကိုေမးတာ၊ အေခြလာငွားတဲ့ လူေတြကို ျပန္ေမးတာ စသည္ျဖင့္ လုပ္ပါတယ္။ စိတ္တုိင္းက်ၿပီဆိုမွ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ ၂ ေခြကို ငွားပါတယ္။ ဒါကလည္း တကယ္လို႔မ်ား တစ္ေခြက ပံုမလာရင္ ေနာက္တစ္ေခြနဲ႔ လဲလွယ္ၾကည့္႐ႈလို႔ ရေအာင္ပါ။ ႏို႔….. မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ငွားလာတဲ့ဇာတ္လမ္းက မေကာင္းဘူးဆိုရင္ ဗီဒီယိုမၾကည့္ဘဲေနရင္ေနလိုက္ရမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီမေကာင္းတဲ့ဇာတ္ကားကိုပဲ စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ အခ်ိန္ေပးၿပီး ထုိင္ၾကည့္ေနရဦးမယ္၊ ေမတၱာေတြ ပို႔ေနရဦးမယ္၊ စိတ္တိုေနရဦးမယ္။ ဒါေတြကို ႀကိဳေတြးမိလို႔ပါ။ အဲဒါေတြထက္ပိုဆိုးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာက္ဆံုး အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကို ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ ေရးတာပါ။ ဒီလိုပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဗီဒီယိုၾကည့္တဲ့အခါ အနည္းဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေလးငါးေယာက္စုၿပီး ၾကည့္တာပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ ငွားၾကည့္ျဖစ္တာက ဟာသကားေတြ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ တကယ့္ကို စပါယ္ရွယ္လစ္ပါ။ သူမၾကည့္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းဆိုတာ အေတာ္ကို ရွားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အသစ္ျဖစ္ေနျဖစ္ေန သူက အၿမဲတမ္း အဲဒီဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၿပီးသား၊ သိၿပီးသား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေဟာလိ၀ုဒ္က မင္းသား၊ မင္းသမီးနာမည္ဆိုတာလည္း သူမသိတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက ျမန္မာကားကို လံုး၀မႀကိဳက္ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွ ကၽြန္ေတာ္က အတင္းအၾကပ္ မဲဆြယ္ၿပီး ၾကည့္ခုိင္းလြန္းတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ဗီဒီယိုၾကည့္တဲ့အခါ လာထုိင္တာပါ။ ထားပါေတာ့ေလ ဆိုလိုရင္းကို ေပ်ာက္သြားသလိုေတာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေစာေစာကေျပာသလို ဗီဒီယိုေခြငွားလာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ထုိင္ၾကည့္ၾကတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္က ဟာသကားေတြ။ ဒါေပမယ့္ ဟာသကားကလည္း ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္သေလာက္ မွီေအာင္ ထြက္တာမဟုတ္ေတာ့ အျခားေသာ ေကာင္းႏိုးရာရာ ဇာတ္လမ္းေလးေတြကိုလည္း ၾကည့္ၾကရတာေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငွားလာတဲ့ ဇာတ္ကားေတြဟာ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၾကည့္တဲ့လူေတြ ႀကိဳက္ၾကတယ္ဆုိပါေတာ့။ အဲ…. တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အဆင္မေျပတာ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုေန႔မ်ားဆိုရင္ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာသူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားလံုးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခ်ီးမြမ္းၾကတာမ်ား ခင္ဗ်ားတို႔ကို ၾကားေစခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာႏုိင္မလဲဗ်ာ…. ပံုမလာပန္းမလာ႐ုိက္တဲ့ ဒါ႐ုိက္တာ၊ ပံုမလာပန္းမလာ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ ပံုမလာပန္းမလာထုတ္တဲ့ ထုတ္လုပ္ေရး၊ ပံုမလာပန္းမလာေခြကိုငွားတဲ့ အေခြငွားဆုိင္ စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႔မွာမရွိတဲ့ သူေတြကိုပဲ က်ိန္ဆဲရတာေပ့ါဗ်ာ။ ေနာက္ေန႔ညေနေရာက္တာနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီးလို႔ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးၿမဲေမးခြန္းကို ေမးၾကပါတယ္။
"ဒီေန႔ ဘာေခြေတြ ငွားထားလဲ" တဲ့။
(၃)
သတင္းစာ လာမပို႔တာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီမို႔ ဒီေန႔လာပို႔တဲ့အခါ သတင္းစာပို႔သမားကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚေျပာမိပါတယ္။ သူရဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္က ညေနပိုင္းေတြ မိုးရြာေနလို႔ဆိုတာရယ္၊ သိပ္ေနမေကာင္းလို႔ ဆိုတဲ့အေျဖေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခဏခဏ ေျပာေနရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အေတာ္ေလးကို စိတ္ပ်က္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သတင္းစာပို႔တဲ့လူကလည္း သူတစ္ေယာက္တည္း ရွိတဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာင္းယူလို႔ မရတာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တစ္ပန္း႐ံႈးေနေတာ့တာေပါ့။ သူလုပ္သမွ်ကို ခံေနရတာ အေတာ္ေလးကို ခံျပင္းပါတယ္။ သတင္းစာဆိုတာ ေန႔စဥ္ဖတ္ရတဲ့အမ်ိဳးပါ။ အဲဒီလို ေန႔စဥ္ဆိုတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာက ညေနပိုင္းမွ ဖတ္ရတာပါ။ ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၃ နာရီ၀န္းက်င္မွ သတင္းစာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔ေလးကို ေရာက္ပါတယ္တဲ့။ ကုိယ္က ရန္ကုန္မွာေနတာ မဟုတ္ဘူးေလဆိုၿပီး ညေနပုိင္းမွ ဖတ္ရတာကိုေတာင္ အျပစ္မျမင္ဘဲ ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ေန႔တုိင္းလာပို႔ေနရင္ကို အစဥ္ေျပတယ္လို႔ သေဘာထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ မပို႔ဘူးဆိုတာကေတာ့ လြန္လြန္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေန႔ခ်င္းသတင္းစာဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို မသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္အေျဖမေတြ႔ေသးပါ။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ေဒါသစကားပဲ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန သတင္းစာကို ေန႔တုိင္းလိုခ်င္တယ္ ဒါပဲ ဆိုတဲ့စကားကလြဲရင္ အျခားေျပာစရာမွ မရွိတာဗ်ာ။ ဒီမွာရွိတဲ့ စာအုပ္ဆုိင္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ဆုိင္ေတြမွာလည္း သတင္းစာကို တစ္ေစာင္ခ်င္း ၀ယ္ဖတ္လို႔ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သတင္းစာဖိုးက လစဥ္ ၂၅၀၀ က်ပ္ ရွင္းရတာပါ။ သတင္းစာထဲမွာ တစ္ေစာင္ကို ၅၀ က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိပါတယ္လို႔ တရား၀င္ေၾကညာထားတာ ပါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္ေတြမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ သတ္မွတ္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္မေျပာလိုပါဘူး။ ပိုက္ဆံေလး ၁၀၀၀ က်ပ္ေလာက္ ပိုေပးရတာကို ဘယ္လိုမွလည္း စိတ္ထဲမွာ မရွိပါဘူး။ အေဆာင္အထိလာပို႔ေပးတဲ့အတြက္ ပို႔ခအေနနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာ့ ယူမွာေပါ့ေလလို႔ ေျဖေတြးေတြးေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေန႔ခ်င္းသတင္းစာကို ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ သံုးရက္ေက်ာ္ ဖတ္ေနရတာကေတာ့ ဘယ္လိုမွကို သဘာ၀မက်တဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အျခားေသာ ခံစားမႈေတြကိုပါ ရရွိေစပါတယ္။ အခုလကုန္ခါနီးပါၿပီ။ လကုန္ရင္ေတာ့ သတင္းစာဖိုး ေတာင္းတဲ့ေဘာက္ခ်ာ အေသအခ်ာ လာေတာ့မွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ အျခားမဟုတ္ပါဘူး။ သတင္းစာဖိုးကို မရွင္းေသးဘဲ ေနဖို႔ပါ။ ေနာက္ႏွစ္လေက်ာ္က်ရင္ ရွင္းေပမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကားထဲမွာ စိတ္ေျပသြားရင္လည္း လ၀က္ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါ ရွင္းေပးခ်င္ ရွင္းေပးမွာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုဆိုရင္ သတင္းစာကို ေန႔တုိင္းမဖတ္ရတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိခံစားရသလဲဆိုတာကို သတင္းစာပို႔တဲ့လူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ပဲ အသိေပးေပး ဘာအေရးယူမႈမွမလုပ္တဲ့ သတင္းစာျဖန္႔တဲ့ဆိုင္ကပုဂၢိဳလ္ ကုိယ္ခ်င္းစာႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အခုလို ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္တာဟာ မွန္သလား၊ မွားသလား ဆိုတာကို ဒီပို႔စ္ကိုဖတ္တဲ့ စာဖတ္သူေတြရဲ႔အျမင္ကို သိခ်င္ပါတယ္။ အဆင္ေျပရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔ အျမင္ကို ေျပာျပေပးစမ္းပါ။ ေၾသာ္… ဒါနဲ႔ နည္းနည္းေျပာရဦးမယ္။ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာၿပီး သတင္းစာပို႔တဲ့လူနဲ႔ ျပႆနာရွာရသလားဆိုၿပီး ေတြးေနၾကမွာစိုးလို႔ပါ။ အခုလို ႀကံဳေနရတာ၊ ျဖစ္ေနတာဟာ အခုမွမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီၿမိဳ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္အရ ေျပာင္းလာၿပီဆိုကတည္းက မၾကာခဏ ႀကံဳေနရတဲ့ဒုကၡပါ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ တာ၀န္က်တာ သံုးႏွစ္နီးပါးပဲ ရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ သတင္းစာဖိုးကို တစ္လမွ မပ်က္ကြက္ဖူးပါဘူး။ ျမန္မာ့အလင္းနဲ႔ The New Light of Myanmar အတြက္ လစဥ္ ၅၀၀၀ က်ပ္ ပံုမွန္ေပးေနေၾကာင္းပါ။ ေနာက္တစ္ခုက သတင္းစာေတြၾကားမွာ ေပါက္ကရ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္တို႔၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္တို႔၊ ပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္တာတို႔ စတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြပါလာလို႔ ေျပာမိပါတယ္။ အင္မတန္ကို ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးကို ေတြ႔ရတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ေရာမေရာက္ေနတာကို ေရာမလိုက်င့္ဖို႔ လိုတာကိုးလို႔။
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၈ ရက္၊ တနလၤာေန႔။
နံနက္ ၀ နာရီ ၁၃ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၈ ရက္၊ တနလၤာေန႔။
နံနက္ ၀ နာရီ ၁၃ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
Game Theory က ေပးေသာ သင္ခန္းစာ - ေနသန္ေမာင္၊ ေအာင္ထြဋ္
(၁) ေနသန္ေမာင္၏ Game Theory
ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္ ေရာဘတ္တက္ကာက Prisoner’s Dilemma ဟူေသာ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားတစ္ခုကို ၁၉၅၀ ၀န္းက်င္တြင္ စတင္ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သည္။ ယင္းသီအိုရီသည္ ရီရယ္လစ္ဇင္ သေဘာတရားမ်ားႏွင့္ လစ္ဘရယ္အေတြးအေခၚတို႔ ေရာေႏွာထားၿပီး လူသား၏ အရက္စက္ဆံုးေသာ အမွန္တရားအေပၚ လက္ေတြ႔အက်ဆံုး တြက္ခ်က္မႈမ်ားျဖင့္ အေျခခံထားသည္။
တက္ကာ၏ Prisoner’s Dilemma ဆိုင္ရာ ရွင္းလင္းခ်က္မွာ လူႏွစ္ဦးအား ရဲက ျပစ္မႈတစ္ခုအတြက္ဖမ္းဆီးၿပီး ျပစ္မႈကို တစ္ေယာက္ေယာက္က က်ဴးလြန္ေၾကာင္း ၀န္ခံေစလိုသည့္အခါ Prisoner’s Dilemma ဂိမ္းကို သံုးျခင္းျဖစ္သည္။ ဖမ္းဆီးခံရသူႏွစ္ဦးကို သီးျခားစီ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားၿပီး ရဲက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ကမ္းလွမ္းမႈတစ္ခု လုပ္သည္။ က်ဴးလြန္ေသာ ျပစ္မႈအတြက္ ၀န္ခံပါက ေထာင္အႏွစ္ ၂၀ က်ခံရမည္ျဖစ္သည္။ ကမ္းလွမ္းမႈ (၁)မွာ မိမိအတြက္ ၀န္မခံဘဲ အျခားတစ္ေယာက္ က်ဴးလြန္သည္ဟုဆြဲခ်ပါက တစ္ဖက္မွ အစြပ္စြဲခံရသူက ေထာင္ဒဏ္ ၁၀ ႏွစ္ က်ခံရမည္ျဖစ္ၿပီး ကုိယ္လြတ္႐ုန္းသူက အမႈမွ ကြင္းလံုးကၽြတ္ လြတ္မည္ျဖစ္သည္။
(၂)အရ ႏွစ္ဦးကုိယ္လြတ္႐ုန္းပါက ေထာင္ဒဏ္ငါးႏွစ္စီ က်ခံရမည္။ (၃)အရ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာဘဲ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနပါက ေထာင္ဒဏ္ေျခာက္လစီ က်ခံရမည္ျဖစ္သည္။ ေရာဘတ္တက္ကာ၏ အဆိုပါ သီအိုရီအေပၚ အဖမ္းခံရသူႏွစ္ဦးက မည္သို႔မည္ပံု တံု႔ျပန္မည္နည္းဆိုသည္မွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယင္းဂိမ္းအား တစ္ႀကိမ္တည္းသာ ကစားခြင့္ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ယင္း Prisoner’s Dilemma ဂိမ္းအရ အက်ဥ္းသားႏွစ္ဦးစလံုး တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေခ်ာက္တြန္းျခင္းသည္သာ ျပစ္ဒဏ္ခံရမႈ အနည္းဆံုးျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္က ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနပါက က်န္တစ္ဖက္က ကြင္းလံုးကၽြတ္သြားႏုိင္ၿပီး မိမိမွာ ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္ က်မည့္ကိန္း ျဖစ္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ျဖစ္ႏိုင္သည့္လမ္းကို လုိက္ၿပီး သက္သာမႈရွိသည့္နည္းကို ေရြးခ်ယ္သည့္ လူတို႔၏ သေဘာတရားကို စစ္ေဆးျခင္း ျဖစ္သည္။
| ဖမ္းခံရသူ(၂) ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ | ဖမ္းခံရသူ(၂) ကုိယ္လြတ္႐ုန္း | |
| ဖမ္းခံရသူ(၁) ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ | တစ္ဦးစီ ေထာင္ေျခာက္လ က်ခံ | ဖမ္းခံရသူ(၁) ၁၀ ႏွစ္က် ဖမ္းခံရသူ(၂) ကြင္းလံုးကၽြတ္ |
| ဖမ္းခံရသူ(၁) ကုိယ္လြတ္႐ုန္း | ဖမ္းခံရသူ(၁) ကြင္းလံုးကၽြတ္ ဖမ္းခံရသူ(၂) ၁၀ ႏွစ္က် | တစ္ဦးစီ ငါးႏွစ္စီ က်ခံ |
ယင္း Prisoner’s Dilemma ဂိမ္းအား တ႐ုတ္-အေမရိကန္ ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကား ကုန္သြယ္ေရးျပဳလုပ္မည့္ အေၾကာင္းအရာေပၚ ဥပမာထား တြက္ခ်က္ၾကည့္သင့္ပါသည္။ အေမရိကန္ဘက္မွ ကုန္သြယ္ေရးတြင္ အထက္စီးရမႈကိုသာ လိုလားမည္ျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္တို႔ဘက္မွ ႐ံႈးနိမ့္မႈကိုသာ ျမင္ေစခ်င္သည္။ ယင္းမွာ ပထမဦးဆံုးေသာ ေရြးခ်ယ္မႈျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႔တြင္ ယင္းသို႔ မျဖစ္ႏိုင္သည့္အခါ ေနာက္ထပ္ေရြးခ်ယ္စရာ ႏွစ္နည္းရွိေနေသးသည္။ လြတ္လပ္စြာ ကုန္သြယ္ေရးႏွင့္ ကုန္သြယ္ေရးလုပ္ခ်င္လုပ္၊ မလုပ္ခ်င္ေနဆိုသည့္နည္းတို႔ ျဖစ္သည္။
ထိုႏွစ္နည္းမွာ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနပါက ေျခာက္လသာ က်ခံရမည့္နည္းႏွင့္ ကုိယ္လြတ္႐ုန္းပါက ငါးႏွစ္စီက်ခံရေသာ နည္းတို႔ျဖစ္သည္။
| လြတ္လပ္စြာကုန္သြယ္ေရး | အေမရိကန္အသာစီး | |
| လြတ္လပ္စြာကုန္သြယ္ေရး | လြတ္လပ္စြာကုန္သြယ္ေရးံ | အေမရိကန္အသာစီး တ႐ုတ္႐ံႈးနိမ့္ |
| တ႐ုတ္အသာစီး ကုန္သြယ္ေရး | အေမရိကန္႐ံႈးနိမ့္ တ႐ုတ္အသာစီး | ႏွစ္ဖက္စလံုး ကုန္သြယ္မႈ ျပဳခ်င္ျပဳ - မျပဳခ်င္ေန |
ပဋိပကၡျဖစ္သည့္ ဘက္ႏွစ္ဖက္သည္ နံပါတ္(၁)ကို ေရြးခ်ယ္စရာအျဖစ္ ပထမဦးဆံုး ေရြးခ်ယ္ၾကသည္။ ယင္းမွ တစ္ဖက္သတ္ အျပတ္အႏိုင္ရေရးျဖစ္သည္။ ယင္းနည္းလမ္း မေအာင္ျမင္သည့္အခါ က်န္ႏွစ္နည္းကို စဥ္းစားလာရျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္လည္း Prisoner’s Dilemma ဂိမ္းကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္သည္။
တပ္မေတာ္အစိုးရႏွင့္ အတိုက္အခံအင္အားစုတို႔၏ နံပါတ္(၁) ေရြးခ်ယ္မႈတို႔သည္ တစ္ဖက္မွ အျပတ္အႏိုင္ရေရးကိုသာ ဆုပ္ကုိင္ထားသည္။ အဆိုပါ မေျပလည္ႏုိင္ခဲ့ေသာ ပဋိပကၡသည္ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုတိုင္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီး အခ်ိန္မ်ား ကုန္ခဲ့သည္။ လမ္းေၾကာင္းမွန္သမွ် ပိတ္ေစခဲ့သည္။
ဒုတိယနည္းမွာ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးနည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းၾကရန္ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ တ႐ုတ္-အေမရိကန္ ကစားနည္းမွ လြတ္လပ္စြာကုန္သြယ္ေရး (Free Trade) ျဖစ္သည္။ ယင္းနည္းသည္ ႏွစ္ဖက္စလံုးက တစ္ဖက္ကိုတစ္ဖက္ ယံုၾကည္မႈနည္းပါးသည့္အခါ ေပၚေပါက္ရန္ခဲယဥ္းသည္။ တစ္ဖက္ဖက္မွ အခ်ိန္မေရြးေဖာက္လာႏိုင္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ႏွစ္ဖက္စလံုး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနမည္၊ မေနမည္အေပၚ တစ္ဖက္ကိုတစ္ဖက္ မယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္စည္းမ်ဥ္းတစ္ခုမွာ ယင္းဂိမ္းကို တစ္ႀကိမ္သာ ကစားရမည္ဆိုသည္ကို ေမ့မထားရန္လုိသည္။
ေနာက္ဆံုးနည္းမွာ ႏွစ္ဖက္စလံုးက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္စရာမလိုဘဲ ေရြးမည့္နည္းျဖစ္ပါသည္။ လမ္းညႊန္ေျမပံုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲအရ မဲအမ်ားဆံုးျဖင့္ ေရြးေကာက္ခံရသူသည္ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္း ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္း ရွိလာမည္ျဖစ္သည္။ ထိုနည္းသည္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွ ႐ံႈးရန္မရွိေပ။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ လာမည့္အသြင္ကူးေျပာင္းေရးအား ဆန္႔က်င္ျခင္းသည္သာ အတိုက္အခံမ်ားဘက္မွ လံုး၀႐ံႈးမည့္ ကစားနည္းျဖစ္သည္။
(၂) Game Theory ေပးေသာ သင္ခန္းစာ
အထက္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ အပိုင္း(၁)မွာ လြန္ခဲ့ေသာအပတ္ The Voice Weekly 5-46 တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေနသန္ေမာင္၏ Game Theory ေဆာင္းပါး ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ The Voice Weekly 5-43 တြင္ စာေရးသူ Game Theory ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ပါသည္။ ယခုေဆာင္းပါးကို အဆိုပါေဆာင္းပါးႏွင့္ တြဲဖတ္လွ်င္ ပို၍ ျပည့္စံုပါလိမ့္မည္။ စာေရးသူ၏ ေဆာင္းပါတြင္ Game Theory ၏ အေျခခံသေဘာတရားကို မရွင္းလင္းဘဲ ေရးလုိက္ေသာအခ်က္မ်ားကို ေနသန္ေမာင္၏ ေဆာင္းပါးတြင္ အေသးစိတ္ ရွင္းလင္းထားေသာေၾကာင့္ အဆိုပါ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ကို တြဲဖတ္ရန္ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပရန္ သင့္ေလမည္လားဟုပင္ စာေရးသူ ေတြးမိပါသည္။ Game Theory ၏ Lesson Learnt ေခၚ သင္ခန္းစာမ်ားကို ထပ္မံျဖည့္စြက္၍ ေရးသားလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု စိတ္ကူးရမိ၍ ယခုအပိုင္း(၃)ကို ထပ္မံျဖည့္စြက္လိုက္ပါသည္။
| အစိုးရ၏ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးျခင္း | အစိုးရ၏ အာဏာရလိုမႈ | |
| အတိုက္အခံ၏ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးျခင္း | ႏွစ္ဖက္သာတူညီမွ် ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး | အစိုးရ အသာစီး အတိုက္အခံ ႐ံႈးနိမ့္ |
| အတိုက္အခံ၏ အာဏာရလိုမႈ | အစိုးရ ႐ံႈးနိမ့္ အတိုက္အခံ အသာစီး | လမ္းၫႊန္ေျမပံုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္သည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ |
ေနသန္ေမာင္၏ Game သီအုိရီေဆာင္းပါးတြင္ အဆိုပါ Game ကို ကစားရန္ ထည့္သြင္းထားေသာ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား ေဖာ္ျပထားသည္ကို စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္႐ႈမိပါလိမ့္မည္။ ၎တို႔မွာ -
(၁) တစ္ႀကိမ္သာ ကစားခြင့္ ရွိသည္။
(၂) အျပန္အလွန္ ေတြ႔ဆံုညႇိႏိႈင္းခြင့္ကို ျဖတ္ေတာက္ထားသည္။
(No Dialogue – No Conversation)
(၃) တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တစ္ေနရာစီခြဲ၍ ခ်ဳပ္ထားသည္။
(No Transparency)
တစ္နည္းအားျဖင့္ Game သီအိုရီအရ ႏွစ္ဖက္အျပန္အလွန္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ (ဇယားတြင္ အေရာင္ရင့္ျဖင့္ ျပထားေသာအပိုင္း) ရရွိရန္အတြက္ ေအာက္ပါတို႔ လိုအပ္သည္ဟု Game Theory က သံုးသပ္ထားပါသည္။
(၁) တစ္ႀကိမ္မက အႀကိမ္ႀကိမ္ စမ္းသပ္ကစားခဲ့လွ်င္
(၂) အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္မႈ၊ ဆက္ဆံမႈ၊ ညႇိႏိႈင္းမႈ
(၃) သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား ျမင္သာထင္သာရွိမႈ၊ တစ္ဖက္၏ ေျခလွမ္းကို အျခားတစ္ဖက္ ျမင္သာထင္သာ ရွိမႈ
(၄) Trust ေခၚ အျပန္အလွန္ထားရွိေသာ ယံုၾကည္မႈ
အမွန္အားျဖင့္ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္က Game Theory ျဖင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ေဖာ္ျပေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏုိင္ငံေရး Statue-quo သည္ တစ္ႀကိမ္သာမက ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကစားထားေသာ Game ျဖစ္၍ သင္ခန္းစာယူမည္ဆိုလွ်င္ ရယူႏိုင္ေသာသင္ခန္းစာမ်ား ရွိပါသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ ေျပာရလွ်င္ ေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ စမ္းသပ္ထည့္သြင္းထားေသာ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားျဖစ္သည့္ Conversation Dialogue, Transparency ႏွင့္ Trust စသည္မ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ကာလအတြင္း တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ရမည့္အရာမ်ားလည္း ျဖစ္ေပသည္။ အထက္ပါ ကိစၥရပ္မ်ားကို “ၾကက္ဥႏွင့္ၾကက္မ” သဖြယ္သေဘာထားခဲ့လွ်င္ ၾကက္ဥ အရင္ သို႔မဟုတ္ ၾကက္မ အရင္ စဥ္းစားစရာမ်ား ရွိလာမည္ျဖစ္ၿပီး “သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္မဆိုးပါ” ဟုသာ အေျဖထြက္လိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားက အၿမဲလိုေျပာေလ့ရွိေသာ “ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးတံခါး အၿမဲဖြင့္ထားပါတယ္” ဆိုေသာ စကားသည္ သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါဟု ေျပာေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ အခ်က္ေလးခ်က္ကို တည္ေဆာက္ရန္ ႀကိဳးစားမႈ တစ္စံုတစ္ရာရွိသည္ဟု စာေရးသူမထင္မိေပ။
အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးအလို႔ငွာ မည္သို႔ေသာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္လိုပါသည္ဟု တစ္ဖက္သတ္ ကမ္းလွမ္းခဲ့လွ်င္ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားအေနျဖင့္ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာစရာမရွိဟု ထင္ပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ ကမ္းလွမ္းမႈအတြက္ အေၾကာင္းျပန္ၾကားမႈ တစ္စံုတစ္ရာရရွိခဲ့လွ်င္ ဤကိစၥကို Conversation ဟု ေခၚရမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။ ဤကိစၥမ်ိဳးသည္ ဆိုင္းဘုတ္တင္ပြဲ လိုအပ္လွသည္ မဟုတ္ေပ။ Trust ေခၚ ယံုၾကည္မႈကို ျပႏုိင္သူက စတင္ျပသျခင္း၊ Transparency ကို ျပႏိုင္သူက စတင္ျပသျခင္း၊ Conversation ကို စႏုိင္သူက စတင္ျခင္းမ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကစားၿပီးျဖစ္သည့္ Game Theory ၏ ႏွစ္ဖက္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈဆိုင္ရာ ေရခံေျမခံမ်ားကို တည္ေဆာက္ျခင္းျဖစ္ရာ ႏွစ္ဖက္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ မလြဲမေသြ ရရွိေစလိမ့္မည္သာ ျဖစ္ေပသည္။ (Negatiation Theory မ်ားတြင္ Reciprocal ျဖစ္ေစမည့္ နည္းလမ္းမ်ား ေဖာ္ျပေလ့ရွိပါသည္။)
ႏွစ္ဖက္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရန္ အသင့္ရွိပါသည္၊ ပူးတြဲေၾကညာခ်က္တစ္ခု ထုတ္လိုပါသည္ဟု စဥ္းစားျခင္းသည္ Trust ေခၚ ယံုၾကည္မႈကို မိမိဘက္က စတင္ျပသရန္ အသင့္မျဖစ္ျခင္းကို ျပသျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။
အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ႏွစ္ဖက္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကို မလြဲမေသြရရွိေစမည့္ အခ်က္ေလးခ်က္သည္ စာေရးသူ၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မဟုတ္ဘဲ Game Theory မွ ထုတ္ႏုတ္ထားေသာ သင္ခန္းစာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအၾကား အထက္ေဖာ္ျပပါ အခ်က္ေလးခ်က္ကို ရရွိႏိုင္ရန္ အရပ္ဘက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားဘက္မွ တည္ေဆာက္ေပးရန္ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိ၊ မရွိ စာဖတ္သူမ်ားကုိယ္တုိင္ စဥ္းစားၾကည့္ေစလိုပါသည္။ ႏွစ္ဖက္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ ရလိုပါသည္ဟု ေျပာၾကားေနေသာ္လည္း အထက္ပါ အခ်က္ေလးခ်က္ကို အေလးမထားျခင္း သို႔မဟုတ္ ေျပာင္းျပန္သေဘာထားျခင္းမ်ားသည္ မည္သည့္သေဘာေဆာင္သနည္းဆိုေသာ အခ်က္ကိုလည္း စာဖတ္သူမ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေစလိုပါသည္။
( The Voice Weekly ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၄၇ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ - ေျခာက္ပိုင္းဖြဲ႔စည္း - ေမာင္စူးစမ္း
တည္ၿငိမ္မႈအလို႔ငွာ
ဒီမိုကေရစီကိစၥတြင္ "ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ" က အေရးႀကီးေသာ က႑မွ ပါ၀င္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္မီ၌ျဖစ္ေစ၊ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး၌ျဖစ္ေစ ဒီမိုကေရစီအက်ိဳးငွာ တည္ၿငိမ္မႈလိုအပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းတည္ၿငိမ္မႈကို ဒီမိုကရက္တစ္တည္ၿငိမ္မႈဟု ေခၚသည္။
ဤသို႔ေသာ ဒီမုိကရက္တစ္တည္ၿငိမ္မႈရရွိရန္မွာ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈေပၚ မူတည္သည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ထြန္းမႈတြင္ အျပတ္အေတာက္ေတြမ်ားသည္။ အာဏာသိမ္းမႈ၊ ပါတီဖ်က္သိမ္းမႈ၊ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ စသည္တို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈသည္ အျပတ္အေတာက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ရင့္က်က္ၿပီး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတို႔၌သာ စဥ္ဆက္မျပတ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈရွိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ ကြင္းဆက္ျပတ္သည္။
ေျခာက္ပါး
ယခု ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးကာလတို႔၌ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈသည္ မည္သို႔ ျဖစ္ထြန္းမည္နည္းဟု ခန္႔မွန္းတြက္ၾကည့္သည္။ ဤသို႔တြက္ၾကည့္ရာ၌ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ၏ အစိတ္အပိုင္းတို႔ကို ကနဦးေဖာ္ျပရန္ လိုသည္။ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္တို႔႕ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈတြင္ (၁) လူထု၏ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈ၊ (၂) ႏိုင္ငံေရးပါတီတို႔၏ အေနအထား၊ (၃) ၀ါဒေရးရာကိုင္းၫႊတ္မႈ၊ (၄) အာဏာသိမ္းမႈ Coup၊ (၅) အင္စတီက်ဴးရွင္းတို႔တြင္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈႏွင့္ (၆) စည္း႐ံုးဖြဲ႔စည္းမႈတို႔ ဟူ၍ ပါ၀င္သည္။ အာဏာသိမ္းျခင္း၌ အာဏာသိမ္းျခင္းအေပၚ လူထု၏ အျမင္ကိုလည္း ထည့္တြက္သည္။ ေနာင္တြင္ စစ္တပ္၏ ႏိုင္ငံေရးတြင္ပါ၀င္မႈကို ႏုိင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ၏ အစိတ္အပိုင္းအျဖစ္ ထည့္စဥ္းစားရမည္။
ေရြးေကာက္ပြဲ
လူထု၏ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သမား႐ုိးက်ပါ၀င္မႈ (ေရြးေကာက္ပြဲ) ႏွင့္ သမား႐ုိးက်မဟုတ္ေသာ ပါ၀င္မႈ (ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပပြဲ) တို႔ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးခြဲၾကည့္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲသည္ သမား႐ိုးက်ပါ၀င္မႈ၊ လမ္းေပၚႏိုင္ငံေရး Street Politics ႏွင့္ အျခားအစည္းအေ၀းတို႔တြင္ ပါ၀င္မႈတို႔သည္ သမား႐ိုးက်မဟုတ္ေသာ ပါ၀င္မႈ။
၀ါဒေရးရာ ကိုင္းညႊတ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္တစ္ဦးက "လူထုသည္ အယူအဆတို႔ကို မဖန္တီး။ လမ္းျပေျမပံုေနာက္သာလုိက္သည္" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ လက္၀ဲယိမ္း၊ လက္ယာယိမ္းဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ျပဳျပင္ေရးသမားႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားဟူ၍ လည္းေကာင္း ခြဲျခား႐ႈျမင္ခဲ့ၾကသည္။ လာမည့္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ႏိုင္ငံေရးပါတီတို႔ မည္သို႔ အေရာင္ဆိုးၾကမည္ကို မသိရေသးေပ။
တတိယလမ္း
Coup ေခၚ အာဏာသိမ္းမႈကို ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ၏ တစ္စိတ္တစ္ေဒသအျဖစ္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားသည္မွာ ဆီေလ်ာ္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ သံုးႀကိမ္အာဏာသိမ္းမႈ ျဖစ္ပြားခဲ့၍ လက္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ အာဏာသိမ္းမႈသည္ အင္စတီက်ဴးရွင္းတို႔အေပၚ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈမရွိေသာအခါတြင္ ေပၚေပါက္သည္။ လက္တင္အေမရိကားတြင္ ခဏခဏ အာဏာသိမ္းမႈျဖစ္ပြားရာ ယဥ္ေက်းမႈလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။
ယခု၀ါဒေရးရာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အယူအဆတစ္ခုေပၚေနသည္။ ၎အယူအဆမွာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္ဒီမိုကေရစီ ေပါင္းစပ္ေပးေရးျဖစ္သည္။ ယင္းအေပါင္းအစပ္ကို တတိယလမ္းဟု ဆိုသည္။
သို႔ျဖင့္ တတိယလမ္းအယူအဆေပၚသည္။ ပထမဗားရွင္းက ေစ်းကြက္စီးပြားေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္ဒီမိုကေရစီ ေပါင္းစပ္ေရးျဖစ္၍ ဒုတိယဗားရွင္းက အလယ္ဗဟိုကို ၫႊန္းသည္။ ႀကိဳးကိုင္ဒီမိုကေရစီတြင္ ဆိုရွယ္ဒီမိုကေရစီကို ေပါင္းစပ္လို႔ ရႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္။
ေမာင္စူးစမ္း (၁၈-၉-၂၀၀၉)
အညႊန္း - Social Science Journal
အညႊန္း - Social Science Journal
( The Voice Weekly ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၄၇ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာေတြ ဖတ္ေစခ်င္၊ စဥ္းစားေစခ်င္၊ ျပဳျပင္ေစခ်င္လို႔ပါ
ႀကိဳတင္ေတာင္းပန္ပါသည္
ဒီပို႔စ္ကိုတင္ဖို႔ အေတာ္ကို စဥ္းစားခဲ့ရပါတယ္။ မူရင္းေဆာင္းပါးက ဆရာေက်ာ္ဗဟိန္းရဲ႔ ပထမကမၻာသို႔ ဒုတိယတစ္ေခါက္ (၂၅) ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အပတ္စဥ္ေစာင့္ဖတ္ေနရတဲ့ ခရီးသြားေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ က်င္းပျပဳလုပ္ၿပီးစီးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ စင္ကာပူအမ်ိဳးသားေန႔ အခမ္းအနားႀကီးကို တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့သူ စင္ကာပူအစိုးရရဲ႔ ဖိတ္ၾကားခံ အာစီယံသတင္းစာဆရာမ်ားထဲက တစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုယ္စားျပဳ တက္ေရာက္ခဲ့သူ တစ္ဦး၏ ကုိယ္ေတြ႔မွတ္တမ္းေတြကို အပတ္စဥ္ဖတ္ေနခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဗဟုသုတမ်ားစြာရသလို စာေရးသူက အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလုိ႔ သူသတိရတဲ့ဟာေတြကိုပါ ထည့္ေရးသြားတာ၊ သူ႔အယူအဆေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳေတြကိုပါ ထည့္ေရးသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ လက္ကမခ်ဘဲ တစ္ဆက္တည္းဖတ္ရတဲ့အထိ ဆြဲေဆာင္မႈရွိခဲ့တာပါ။ အခုလည္း ဒီအပတ္မွာပါလာတဲ့ အမွတ္(၂၅)ကို ဖတ္ၿပီး စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာေတြနဲ႔ သက္ဆုိင္တာေလးကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးရလုိက္တယ္။ အစက ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္လံုးကို ျပန္႐ုိက္ၿပီး တင္ေပးမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကိုၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီခြဲေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တေမွးမွ မအိပ္ရေသးဘူး။ အျခားသူေတြကိုလည္း ဖတ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္က တားမရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဆာင္းပါးထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္အဓိက ျပန္ၿပီးေ၀မွ်ခ်င္တဲ့အပိုင္းေလးကိုပဲ ေရြးထုတ္ၿပီးျပန္ကူးေပးလုိက္ပါတယ္။ အကယ္၍မ်ား အခုလို ေရြးထုတ္ၿပီး ေဖာ္ျပေပးလိုက္မႈဟာ မူရင္းေဆာင္းပါးရဲ႔ အာေဘာ္နဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ အဓိပၸါယ္ေတြကို တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားေစတယ္ဆိုရင္ စာေရးသူနဲ႔ The Voice Weekly ကို အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္းခင္ဗ်ား။
ကိုဉာဏ္
--------------------------------------------------------------------------------------
ျမန္မာႏိုင္ငံသား သိန္းခ်ီေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ ယေန႔ စင္ကာပူတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအမ်ားအျပားကို တစ္ေနရာတည္း ျမင္ေတြ႔ႏုိင္ေသာေနရာမွာ ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္ဧရိယာရွိ ပင္နဆူလာပလာဇာျဖစ္သည္။ ပင္နဆူလာတြင္ ျမန္မာဆိုင္ အမ်ားအျပားလည္း ရွိသည္။ ပဲျပဳတ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္မွစ၍ ျမန္မာျပည္တြင္ ရွိသမွ် ေရာင္းသမွ်နီးပါး ၀ယ္၍ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စင္ကာပူေရာက္တုိင္း ပင္နဆူလာသို႔ သြားျဖစ္သည္။ ထိုေနရာေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ရွက္စိတ္၀င္မိသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ အေၾကာင္းက ေရႊျမန္မာအမည္ခံ အခ်ိဳ႔အခ်ိဳ႔ေသာ စည္းကမ္းမဲ့မ်ား၏ ေနထိုင္ျပဳမူပံုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အလိုမက်ျဖစ္ရသည္က အရည္မရအဖတ္မရ ကြမ္းစားသည့္ အေလ့အထျဖစ္သည္။ ကြမ္းစားသူအားလံုးသည္ စည္းကမ္းမဲ့သူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ယံုၾကည္ရေလာက္ေအာင္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ကြမ္းတံေတြးထဲတြင္ ပက္လက္ေမ်ာမတတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနရာတကာ ကြမ္းတံေတြးမ်ားက ျမင္မေကာင္း၊ ႐ႈမေကာင္း။ ေငြကုန္၊ ေရာဂါရ၊ ပတ္၀န္းက်င္ညစ္ႏြမ္းကာ အဆင့္အတန္းရွိရွိ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ေနရာမ်ားႏွင့္ မထိုက္တန္ေသာ ဤကြမ္းယာစားသည့္ အေလ့အထက ယခုအခါ ျမန္မာျပည္သူတစ္ရပ္လံုးကို ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ေပးေနသည္။ ေျပာရလွ်င္ မူးယစ္ေဆး၀ါးတစ္ခု စြဲလမ္းသကဲ့သို႔ပင္ အႏၱရာယ္ႀကီးေနေပၿပီ။
ထိုစ႐ုိက္ဆိုးက ေရႊျမန္မာတို႔ နယ္ပယ္ခ်ဲ႔ထြင္ရာ စင္ကာပူသို႔လည္း ကူးစက္ေနသည္။ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္အေဆာက္အအံုကိုၾကည့္ၾကည့္၊ ယုတ္စြအဆံုး လမ္းေဘးဆိုင္ကေလးပင္လွ်င္ အၿမဲသန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနေသာ စင္ကာပူတြင္ ပင္နဆူလာကေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနသည္။ အေဆာက္အအံုႏွင့္ လူမ်ိဳးတစ္ရပ္၊ အဆင့္အတန္းႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာကိုပင္ မငဲ့ကြက္။ ထံုးစက္၊ ထံုးကြက္၊ ထံုးအုိင္မ်ား ဗြက္ထေပက်ံေနေသာ ကြမ္းယာဆုိင္က သန္႔ရွင္းေတာက္ေျပာင္ေနေသာ အေဆာက္အအံု လူသြားစႀကႍေဘး၊ ဆုိင္ခန္းေရွ႔တြင္ က်က္သေရမရွိစြာ ေနရာယူလ်က္ ရွိေနေခ်၏။ အျခားေနရာအားလံုးတြင္ ၀င္းလက္ေတာက္ေျပာင္ေနတတ္ေသာ စတီးအမိႈက္ပံုးငယ္ကေလးမ်ားမွာလည္း ပင္နဆူလာတြင္ေတာ့ ကြမ္းတံေတြးတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီလ်က္ ရွိေနေတာ့သည္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ အေရးေပၚအေျခအေနႀကံဳလို႔ ၀င္သည္ျဖစ္ေစ ေမႊးႀကိဳင္သန္႔ျပန္႔ေနတတ္သည့္ သန္႔စင္ခန္းအိမ္သာမ်ား ရွိေနေသာ စင္ကာပူသည္ ပင္နဆူလာႏွင့္ေတာ့ လံုး၀မသက္ဆုိင္သကဲ့သို႔ ရွိ၏။ အေပါ့စြန္႔သည့္ ကမုတ္ခြက္တြင္လည္း ေဆးလိပ္တို၊ ကြမ္းတံေတြးကြက္တို႔ ေပေရညစ္ပတ္စြာ ေတြ႔ရ၏။ ေလေအးစက္တပ္ထားေသာ အမ်ားျပည္သူႏွင့္ဆုိင္ေသာ ေနရာအားလံုးတြင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကန္႔သတ္ထားေသာ စင္ကာပူလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးတြင္ ပင္နဆူလာအိမ္သာမ်ား ပါ၀င္ပံုမရ။ ဘယ္ေနရာတြင္မဆို လာသမွ် ပရိသတ္အေပါင္းကို ေလးေလးစားစား ႐ုိ႐ုိေသေသ ဆက္ဆံတတ္ေသာ သန္႔ရွင္းေရး၊ လံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္းမ်ားက ပင္နဆူလာတြင္ေတာ့ ထုိသို႔မဟုတ္။ သူတို႔ကပင္ စည္းကမ္းမရွိရန္ေကာဟု ျပန္မာန္မဲေငါက္ငမ္းေနေသးသည္။ ဤအေျခအေနမ်ားကို ျမင္ၾကားေတြ႔သိေနရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေစာေစာကေျပာသကဲ့သို႔ စည္းကမ္းရွိေသာ ပတ္၀န္းက်င္သို႔ ေရာက္ေနသည့္တုိင္ ဘာေၾကာင့္ စည္းကမ္းမဲ့ေနၾကသနည္းဟုေတြးကာ ေဒါသျဖစ္မိသည္။ တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္း စည္းကမ္းေဖာက္မႈမွသည္ ႏိုင္ငံသားအားလံုး၏ ဂုဏ္သိကၡာ အဆင့္အတန္းကို ထိခုိက္ေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေဒါသျဖစ္ရသည္။ ေဒါသေနာက္တြင္ ရွက္စိတ္ျဖစ္မိသည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ား၊ ဥဒဟိုလာေရာက္ ၀င္ထြက္အလုပ္လုပ္ေနေသာ သည္လိုႏိုင္ငံမ်ိဳးတြင္ ျမန္မာမ်ားစုရပ္ဆံုရပ္၊ ျမန္မာဆုိင္မ်ား တည္ရွိရာ ဤေနရာတြင္မွ အျခားေနရာမ်ားႏွင့္မတူ စည္းကမ္းမဲ့၊ ညစ္ေပစုတ္ျပတ္ေနသည္ကို ျမန္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေသာကၽြန္ေတာ္ စည္းကမ္းမဲ့ ျမန္မာတစ္စုကုိယ္စား အင္မတန္ ရွက္မိသည္။ စည္းကမ္းကလနားႏွင့္ ဥပေဒစည္းမ်ဥ္းႏွင့္ လူေနမႈအဆင့္ျမင့္ျမင့္ မိမိလုပ္အား၊ အတတ္ပညာႏွင့္ ထုိက္တန္ေသာ လုပ္ခလစာ၊ ပညာသင္ယူခြင့္ရေနသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ မိမိႏိုင္ငံႏွင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ဂုဏ္သေရကို ညႇိဳးႏြမ္းေစပါသနည္းဟုေတြးရင္း ရွက္စိတ္က တားမႏိုင္ ဆီးမရ ျဖစ္မိသည္။ ရွက္စိတ္ႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ေမးခြန္းမ်ားလည္း ေပၚလာသည္။ မည္သို႔ေသာ ေရႊျမန္မာမ်ားက ဤသို႔ျပဳမူၾကသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ရသနည္း။ ဤသို႔ ျပဳမူျခင္းအတြက္ မည္သို႔ ခံစားေနၾကသနည္း။
"အမွန္ကေတာ့ဗ်ာ စင္ကာပူမွာ အရင္ကေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ားစုက ဒီလိုမဟုတ္ၾကပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ေတြနဲ႔ တျခားအလုပ္ၾကမ္းေတြအတြက္ ေရာက္လာတဲ့သူေတြထဲမွာ နဂိုကတည္းက ႀကံဳသလိုအိပ္၊ ႀကံဳသလိုစားလာခဲ့တဲ့သူေတြလည္း ပါလာတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြက ဟုိမွာတုန္းကအတုိင္း ဒီမွာေနၾကေတာ့ အခုလိုျဖစ္သြားတာပါ။ အရင္ကဆိုရင္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္တို႔ ဘာတို႔ကလာတဲ့ ကုလားေတြမွ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ၿပီး ေသာက္တာစားတာလုပ္တယ္။ သူတို႔က သူတို႔ႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီလိုပဲေလ။ အခုေနာက္ပိုင္း အလုပ္ၾကမ္းလုပ္တဲ့ ျမန္မာတခ်ိဳ႔ေတာင္ အဲဒီလို လုပ္လာၾကတာ ေတြ႔ရတယ္"
စင္ကာပူတြင္ ၈ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ေရာက္ရွိ ပညာသင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ျမန္မာလူငယ္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာေသာစကားျဖစ္ပါသည္။ သူေျပာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သတိထားၾကည့္မိသည္။ ကြမ္းယာေရာင္းသူႏွင့္ ကြမ္းယာ၀ယ္စားေနၾကသူမ်ား၊ စည္းကမ္းမဲ့ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသူမ်ားမွာ စည္းကမ္းရွိေသာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိေနသည့္တိုင္ သူတို႔တစ္ေတြကို ထိန္းေက်ာင္းေပးႏိုင္သည့္ အသိပညာ၊ အတန္းပညာ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိခဲ့၊ မရခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ အတန္းပညာရွိပါသည္ ဆုိသူအခ်ိဳ႔ပင္လွ်င္ ပင္နဆူလာကို ကုိယ့္အိမ္ကုိယ့္ရာကဲ့သို႔ သေဘာထားကာ စည္းကမ္းမဲ့ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္နဆူလာေရာက္ခုိက္ ျမန္မာဆိုင္မ်ားႏွင့္ ပိတ္ရက္တြင္ လာအနားယူ၀ယ္ျခမ္းေနၾကေသာ ျမန္မာမ်ားကို မွတ္တမ္းအေနႏွင့္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေနစဥ္ စႀကႍေကာ္ရစ္တာတြင္ အုပ္စုဖြဲ႔ေနေသာ ျမန္မာလူငယ္တစ္ေယာက္က ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ထံကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာကာ "ဘာကို ႐ုိက္ေနတာလဲ။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ကလဲ။ က်ဳပ္တို႔ပံု မပါေစနဲ႔ေနာ္။ ပါလို႔ကေတာ့ မလြယ္ဘူးမွတ္" ဟု ႐ုပ္ရွင္ထဲက လူၾကမ္းပံုမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ လာေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မွတ္တမ္းအေနႏွင့္ ႐ိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မည္သို႔ကိုမွ် ပုဂၢိဳလ္ေရးထိခိုက္ေအာင္ လုပ္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ထိုလူငယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ အေျဖေပးလုိက္ပါသည္။ ထိုလူငယ္ကိုၾကည့္ရသည္မွာ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္ကသာ မေခ်မငံျပန္ေျပာပါက တစ္ခုခုပင္ လုပ္မည့္ပံုေပၚေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူ စင္ကာပူကို မည္သည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေရာက္ရွိေနသည္ကိုေတာ့ မသိရ။ သူ႔ထံတြင္ ဤကဲ့သုိ႔ လာေျပာလုိက္ျပဳမူလိုက္ရျခင္းကို ယဥ္ပါးေနပံုေပါက္သည္။ ဤသို႔ျပဳမူလုိက္ျခင္းက သူ႔အား ၿမိဳ႔ႀကီးသား၊ လူရည္လည္ ေခတ္မီသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျပသရာေရာက္သည္ဟု အထင္ေရာက္ေနဟန္ ရွိ၏။ သူ႔အျပဳအမူကို ၾကည့္လွ်င္ သူက်င္လည္ခဲ့သည့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္၍ရသည္။ မယဥ္ေက်းျခင္း၊ စည္းကမ္းမရွိျခင္း၊ ကုိယ္ခ်င္းမစာျခင္း၊ အၾကင္နာကင္းျခင္း၊ တလြဲဆံပင္ေကာင္းျခင္းတို႔သည္ သူတို႔တစ္ေတြ၏ ငယ္ဘ၀ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ဆိုင္သည္။
( The Voice Weekly ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၄၇ တြင္ ပါရွိသည့္ ေက်ာ္ဗဟိန္း၏ ပထမကမၻာသို႔ ဒုတိယတစ္ေခါက္ (၂၅) မွ ထုတ္ႏုတ္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
Friday, September 25, 2009
New Five Thousand Kyats Note
Central Bank of Myanmar will put into circulation new denomination of Five Thousand Kyats currency note with effect from October 1
--------------------------------------------------------------
All legal tender currency notes, coins will continue to be in circulation
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
CENTRAL BANK OF MYANMAR
NAY PYI TAW
--------------------------------------------------------------
All legal tender currency notes, coins will continue to be in circulation
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
CENTRAL BANK OF MYANMAR
NAY PYI TAW
September 24, 2009
PRESS RELEASEThe Central Bank of Myanmar will put into circulation a new denomination of Five Thousand Kyats currency note with effect from October 1, 2009. The new currency note will be issued to the public at the Currency Department of the Central Bank of Myanmar, Banks and Government Treasuries during the banking hours.
All legal tender currency notes and coins will continue to be in circulation.
General description of the new currency note is as follows:-
FIVE THOUSAND KYATS NOTE
Dimension : 15 x 7 cm
Dominant Colour : Red
Obverse Side : On the top, the inscription "ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဗဟိုဘဏ္" is printed. In the middle portion, the Note carries the depiction of Royal White Elephant in Myanmar artistic style and the Myanmar inscription "ငါးေထာင္က်ပ္" mentioning the value of the Note. At the bottom, floral designs in Myanmar artistic style are printed. On the three corners, the value of the Note is printed in numeral figures. Bank Note numbers are printed in Myanmar and English. On the right hand side, the Note bears the watermark image of the white elephant. A security thread is embedded upright in the Note.
Reverse Side : On the top, the inscription "CENTRAL BANK OF MYANMAR" is printed. At the bottom, the inscription
"FIVE THOUSAND KYATS" is printed. In the middle, the Note bears the illustration of the building of Hluttaw. On the three corners, the value of the Note is printed in numeral figures.
You can see the reproductions of the new note HERE.
All legal tender currency notes and coins will continue to be in circulation.
General description of the new currency note is as follows:-
FIVE THOUSAND KYATS NOTE
Dimension : 15 x 7 cm
Dominant Colour : Red
Obverse Side : On the top, the inscription "ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဗဟိုဘဏ္" is printed. In the middle portion, the Note carries the depiction of Royal White Elephant in Myanmar artistic style and the Myanmar inscription "ငါးေထာင္က်ပ္" mentioning the value of the Note. At the bottom, floral designs in Myanmar artistic style are printed. On the three corners, the value of the Note is printed in numeral figures. Bank Note numbers are printed in Myanmar and English. On the right hand side, the Note bears the watermark image of the white elephant. A security thread is embedded upright in the Note.
Reverse Side : On the top, the inscription "CENTRAL BANK OF MYANMAR" is printed. At the bottom, the inscription
"FIVE THOUSAND KYATS" is printed. In the middle, the Note bears the illustration of the building of Hluttaw. On the three corners, the value of the Note is printed in numeral figures.
You can see the reproductions of the new note HERE.
ငါးေထာင္က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴအသစ္ ထုတ္ေ၀မည္
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဗဟိုဘဏ္မွ ငါးေထာင္က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴအမ်ိဳးအစားသစ္ကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ စတင္ ထုတ္ေ၀မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ယေန႔ထုတ္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
ငါးေထာင္က်ပ္တန္ေငြစကၠဴ၏ မ်က္ႏွာစာဘက္တြင္ ဆင္ျဖဴေတာ္ပံုကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႔ျမင္ရၿပီး ေက်ာဘက္တြင္မူ လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အအံုပံုကို ျမင္ေတြ႔ရမည္ျဖစ္ပါသည္။
အဆိုပါသတင္းကို အေသးစိတ္သိလိုပါက ဤေနရာတြင္ ဓာတ္ပံုဖုိင္ျဖင့္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။
ေျပာရျပန္ၿပီ ျမန္မာေဘာလံုး
မႏၱေလးၿမိဳ႔ ဗထူးအားကစားကြင္းမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားခဲ့တဲ့ ရတနာပံုအသင္းနဲ႔ ဒယ္လ္တာယူႏိုက္တက္အသင္းတို႔ ပြဲမွာ ဒယ္လ္တာယူႏိုက္တက္က ႏွစ္ဂိုး-တစ္ဂိုး နဲ႔ အႏိုင္ရရွိသြားပါတယ္။ ရတနာပံုအသင္းအတြက္ အသင္းစတင္တည္ေထာင္စဥ္ကတည္းက စၿပီး ပထမဆံုးႀကံဳရတဲ့ ႐ံႈးပြဲျဖစ္ပါတယ္။ ပိုၿပီးခံရခက္ေစတာက ကုိယ့္ေျမ၊ ကုိယ့္ကြင္း၊ ကုိယ့္ပရိသတ္ေရွ႔ေမွာက္မွာ ႐ံႈးရတာျဖစ္ပါတယ္။ ေဘာလံုးဆိုတာဟာ အ႐ံႈး၊ အႏိုင္၊ သေရ ဆုိၿပီး ရွိစၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အသင္းမွ အၿမဲတမ္းအႏိုင္မရႏိုင္သလို၊ အၿမဲတမ္းလည္း မ႐ံႈးႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ အႏိုင္အ႐ံႈးဆိုတာကို လက္ခံတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔လုိပါတယ္။ ႏိုင္ေနစဥ္တုန္းက ၀မ္းသာအားရ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကၿပီး ႐ံႈးတဲ့အခါက်မွ မခံစားႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ မျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥတစ္ရပ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒယ္လ္တာယူႏိုက္တက္ဟာ ဗထူးကြင္းမွာ လာကန္ရရဲ႔သားနဲ႔ အႏုိင္ရတယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ရတနာပံုအသင္းအေပၚကို ႏိုင္သင့္ႏုိင္ထိုက္လို႔၊ အႏိုင္နဲ႔ထိုက္တန္လို႔ ႏိုင္တယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ယူဆပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရတနာပံုအသင္းပရိသတ္ပါ။ ကုိယ့္အသင္း ႏိုင္တာကိုပဲ ၾကားခ်င္၊ ျမင္ခ်င္တဲ့လူပါ။ ဒါေပမယ့္ ႐ံႈးလာတယ္ဆိုရင္လည္း လက္ခံရပါမယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို ႐ံႈးသင့္လို႔႐ံႈးတယ္လို႔ ခံယူထားလိုက္ရင္ ဘာမွျဖစ္စရာအေၾကာင္း မရွိပါ။
ထားပါေတာ့။ အဓိကေျပာခ်င္တာကေတာ့ အဲဒီေန႔က ေဘာလံုးပြဲအၿပီးမွာ ရတနာပံုအသင္းအားေပးသူ ပရိသတ္အခ်ိဳ႔ဟာ ဗထူးကြင္းရဲ႔ ထြက္ေပါက္ကို ပိတ္ဆို႔ထားခဲ့တဲ့အတြက္ ဒယ္လ္တာအသင္းနဲ႔ မီဒီယာသမားအခ်ိဳ႔ဟာ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေစာင့္ေနခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းပါ။ အေတာ္ေလးကို ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေစတဲ့ အျပဳအမူ။ လူႀကီးလူေကာင္းမဆန္တဲ့ အျပဳအမူလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ရတနာပံုအသင္းကို ဘယ္ေလာက္ပဲ အားေပးသည္၊ ခ်စ္ခင္သည္ျဖစ္ေစ အခုလို လုပ္ရပ္မ်ိဳးကို အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္႐ံႈ႔ခ်ပါသည္။
သူမ်ားႏိုင္ငံက ပရိသတ္ေတြ ဆူပူေသာင္းက်န္းတဲ့ သတင္းေတြကို ဖတ္ၿပီးရင္ ဒီေကာင္ေတြ အေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္ေတြပါလား ဆိုၿပီး စိတ္တိုရ၊ ဆဲရ၊ ဆိုရနဲ႔။ ေဟာ... အခု ကုိယ့္ျမန္မာေတြကလည္း ကမၻာနဲ႔အမီ ရင္ေဘာင္တန္းေနၾကပါေရာလား။ ၀မ္းသာရမွာလား၊ ဂုဏ္ယူရမွာလားဗ်ာ။ အဲဒီပရိသတ္ေတြကပဲ ျမန္မာ့ေဘာလံုးကို ကမၻာ့အဆင့္မီေစခ်င္တယ္တဲ့။ ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ အားေပးတဲ့ ပရိသတ္ေတြကေရာ အဆင့္မီရဲ႔လားလို႔ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ အဂၤလန္ကပရိသတ္ေတြကို တစ္ကမၻာလံုးက ေၾကာက္ၾကပါသတဲ့။ အဂၤလန္အသင္း ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့ပြဲေတြဆိုရင္ လံုၿခံဳေရးကို အရင္ကထက္ ပိုၿပီးတုိးျမႇင့္ခ်ထားရတယ္ဆိုတာကို ေဘာလံုးနဲ႔ ရင္းႏွီးသူတိုင္း သိၾကပါတယ္။
အခုလည္း အာစီယံေဒသတြင္းၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ျမန္မာအသင္းပါတယ္ဆိုတာနဲ႔ အျခားႏိုင္ငံေတြက "အ႐ိုင္းအစိုင္းေကာင္ေတြလာၿပီး စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ အားေပးၾကေတာ့မယ္၊ သတိသာထားၾကေတာ့"ဆိုၿပီး ေမးေငါ့ၾကမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ နဂိုကမွ ျမန္မာဆိုရင္ အျမင္မၾကည္ရတဲ့အထဲ အခုလို ပရိသတ္ေတြက အမ်ိဳးဂုဏ္ကို ျမႇင့္တင္ေနၾကေတာ့ အင္း.... ဆိုၿပီး အမ်ားႀကီး ေတြးေနမိတယ္။ ရင္ေလးေနမိတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာၾကားထားပါတယ္။ အစြန္းႏွစ္ပါးကို ေရာက္တာဟာ မေကာင္းဘူးတဲ့။ အလယ္အလတ္ပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့အသင္းကို အားေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ အစြန္းတစ္ဖက္ကို ေရာက္မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းၾကသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိေၾကာင္း အႀကံျပဳေရးသားအပ္ပါသည္။
ျမန္မာ့ေဘာလံုး တိုးတက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါေစဟု.....
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၅ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၁၃ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၅ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၁၃ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
သတင္းစာဖတ္ရင္း ရင္ဘတ္ထဲမွ ခုန္ထြက္လာေသာ စကားလံုးမ်ား
(ကုိယ္ပိုင္ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ ေရးထားေသာပို႔စ္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေခါင္း႐ႈပ္မခံခ်င္သူမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားသူမ်ား၊ အျခားေသာ သုတရသႏွင့္ ဟာသပို႔စ္မ်ားကိုသာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္၍ ပံုမွန္လာဖတ္ေသာ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္မိတ္ေဆြမ်ားကို ဆက္မဖတ္ရန္ အႀကံျပဳပါသည္။ ---- ကိုဉာဏ္)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေတြပလံုစီပြထလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေျပာစရာစကားလံုးေတြ ရင္ဘတ္ထဲကေန ခုန္ထြက္လာၾကတဲ့အတြက္ ဒီပို႔စ္ကိုေရးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ကုိယ္ပိုင္အျမင္၊ ကုိယ္ပုိင္ခံစားခ်က္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မွန္တယ္၊ မွားတယ္ကို ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူေတြကသာ ႀကိဳက္သလို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဆင့္ေလး၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ မေတာက္တေခါက္အသိေလးနဲ႔ ေတြးထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အားလံုးအတြက္ လက္ခံႏိုင္စရာ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အာမ မခံႏိုင္ပါေၾကာင္း ႀကိဳတင္အသိေပးလိုက္ပါရေစလားခင္ဗ်ာ…။
ပထမဆံုး ဒီေန႔သတင္းစာကိုဖတ္ၿပီး ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေပါက္ကြဲေနရသလဲဆိုတာကို ရွင္းျပရင္းနဲ႔ အစပ်ိဳးလိုက္ပါရေစ…။ ဒီလိုပါ ဒီေန႔ သတင္းစာထဲမွာ "ျပည္ပႏိုင္ငံသားခံယူၿပီး မိမိႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ိဳးအေပၚ သစၥာမဲ့စြာ ျပည္တြင္း၌ ဆူပူအံုႂကြမႈမ်ားႏွင့္ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးမႈမ်ား ျဖစ္ပြားေစရန္ စီစဥ္ခ်ိတ္ဆက္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ ညီညီေအာင္ (ခ) ေက်ာ္ေဇာလြင္အား ဖမ္းဆီးရမိ" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိတာကေန စခဲ့တာလို႔ ဆိုလိုက္ပါရေစ။
အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရရင္ အခုဖမ္းမိတဲ့သူနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေဖာ္ထုတ္စစ္ေမးခ်က္ေတြအရ All Burma Student's Democratic Front (ABSDF) ေသာင္းက်န္းသူအဖြဲ႔နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းမွာ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ All Arakan Students and Youth Congress (AASYC) အဖြဲ႔မွ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ယူဂ်ီအဖြဲ႔၀င္ေတြကို ဖမ္းဆီးရမိခဲ့တဲ့ သတင္းပါ။ အဲဒီလို ဖမ္းဆီးရမိခဲ့တဲ့လူေတြဟာ အခု ၂၀၀၉ ခုႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ဆူပူအၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးမႈေတြ ျပဳလုပ္ဖို႔အတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး အစီအစဥ္ေတြဆြဲထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုလိုဖမ္းဆီးရမိလိုက္တာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ တကယ့္ကို မဂၤလာသတင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ဒီလူေတြကို မဖမ္းမိေသးဘူးဆိုရင္ သူတို႔ေတြရဲ႔လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြ ေသေၾကပ်က္စီး၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရၾကဦးမယ္၊ အိုးအိမ္ေတြပ်က္စီးၿပိဳကြဲၾကဦးမယ္၊ အျဖဴသက္သက္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႔ဆြဲေဆာင္စည္း႐ံုးမႈေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့တဲ့လူ ဘယ္ေလာက္ တရားဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္မိၾကဦးမယ္ဆိုတာကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ သိႏိုင္ၾကမယ္မထင္ပါဘူး။
ထားပါေတာ့ေလ… အခုသတင္းကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိေတြးမိတာေလးေတြကို ဆက္ၾကရေအာင္ပါ…
(၁)
ပထမဆံုးအေနနဲ႔ AASYC, KNU, ABSDF, NDD, DPNS, FDB, ABMU, GW, ၈၈မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား အဖြဲ႔၀င္ေတြနဲ႔ NLD ပါတီ၀င္အခ်ိဳ႔တို႔ဟာ ခ်ိတ္ဆက္လႈပ္ရွားလ်က္ ရွိတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ထုတ္ခ်က္ေတြအရ အခ်က္အလက္ခိုင္ခုိင္မာနဲ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အၿမဲတမ္းပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဘယ္အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔မွ ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္မႈ မရွိပါဘူး။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာပါ၊ အၾကမ္းဖက္ေဖာက္ခြဲမႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ခဲ့ပါဘူးဆိုၿပီး အၿမဲတမ္း မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး ေအာ္ခဲ့ၾကတဲ့လူေတြ၊ အဲဒီလိုေအာ္တာကိုပဲ အထူးသတင္းေတြ၊ အထူးက႑ေတြ၊ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္း အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ တခမ္းတနား အၿမဲတမ္း ထုတ္လႊင့္ေပးေနတဲ့ ေရဒီယိုလိႈင္းေတြက ဘယ္လိုဆင္ေျခေတြမ်ား ေပးၾကဦးမလဲဆိုတာကို နက္ျဖန္မနက္က်ရင္ေတာ့ အေသအခ်ာကို ေစာင့္နားေထာင္ရဦးမယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ မနက္ေစာေစာစီးစီး ဟာသေတြနားေထာင္ရရင္ အသက္ရွည္တာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သာ ထင္တိုင္းေျပာရရင္ အဲဒီေရဒီယုိေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ဘယ္ေန႔မွာ ဘာလုပ္သင့္တယ္၊ ဘယ္ေန႔ကေတာ့ ဘာနဲ႔ခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္တယ္၊ ဘယ္ေန႔ကေတာ့ ဘယ္အစီအစဥ္ထုတ္လႊင့္ရင္းနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ေရာခ်လိုက္လို႔ရတယ္ဆိုၿပီးမ်ား အစီအစဥ္ေတြဆြဲၿပီး လုပ္ေနၾကသလားလို႔ပါ။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ေပါက္ကြဲမႈတစ္ခုခုျဖစ္ရင္၊ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ တစ္ခုခုက်ေရာက္ရင္ ေရဒီယိုအသံလႊင့္ဌာနေတြမွာ လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ ေၾကညာေပးေနၾကတဲ့ ျမန္မာစကားေျပာ အသားထဲကေလာက္ထြက္ေတြဟာ သူတို႔အတြက္ သတင္းထူးရတယ္၊ အလုပ္ရတယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကမလားလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ၀မ္းနည္းသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ တစ္ဦးမွ မေသဆံုးဘူးဆိုရင္ မေက်နပ္တဲ့ေလသံနဲ႔။ အစိုးရကပဲ ေသတဲ့စာရင္းေတြကို ေဖ်ာက္ထားသေယာင္ေယာင္ ေျပာေနလိုက္ၾကတာမ်ား ျမန္မာေသြးတစ္စက္ေလာက္မွ ပါရဲ႔လားလို႔ ေမးခ်င္စရာပါပဲ။ သူတို႔ၾကားခ်င္တာက ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္တယ္ လူေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီးေသတယ္ ဒီလိုသတင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ရွိအစိုးရမွာ သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူ ထိခိုက္နစ္နာတာေတြေတာ့ ရွိမွာအမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ခံလိုက္ရတာက ဘာမွအျပစ္မရွိဘဲ သူ႔ဟာသူေနတဲ့၊ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနတဲ့ ကုိယ့္လူမ်ိဳး အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြဆိုတာကို သူတို႔ေတြ ေတြးမိၾကပံုေပၚရဲ႔လား မသိပါ။ KNU ဆိုတာဟာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ေနတဲ့၊ လက္ရွိျမန္မာအစိုးရပ်က္စီးေၾကာင္းကို အၿမဲတမ္းနည္းလမ္းရွာၿပီး အၾကမ္းဖက္မႈေတြက်ဴးလြန္ေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တဲ့ အေပၚက ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔ေတြအားလံုးဟာ အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႔အစည္းမဟုတ္ရင္ေတာင္ ျပည္တြင္းမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြျပဳလုပ္ဖို႔ အတြက္ ဆႏၵရွိၾကတဲ့ စိတ္တူကုိယ္တူ အၾကမ္းဖက္လမ္းစဥ္ကိုင္စြဲေရး၀ါဒီေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ေရဒီယိုမွာဆိုရင္ အသံေကာင္းဟစ္ၿပီး ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြကို ေရလဲသံုးၿပီး လက္ေတြ႔မွာ ျပည္သူေတြ ေသေၾကေအာင္ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးမႈေတြ လုပ္ေနၾကတဲ့ အဲဒီအဖြဲ႔ေတြကို ယံုၾကည္ေထာက္ခံေနၾကတဲ့ သူေတြကို ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ၿပီးစဥ္းစားၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္အၾကမ္းဖက္မႈကိုမဆို ကၽြန္ေတာ္ဆန္႔က်င္ပါတယ္။ အဲဒီလို ျပဳလုပ္တာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဗုဒၶရဲ႔ လမ္းစဥ္မဟုတ္ပါ။ ဆီနဲ႔ေရ၊ ေရႊနဲ႔ေခ်း၊ မိုးနဲ႔ေျမ ျဖစ္ပါတယ္။
AASYC – All Arakan Students and Youth Congress
KNU – Karen National Union
ABSDF – All Burma Student's Democratic Front
NDD – Network of Democracy and Development
DPNS – Democratic Party for a New Society
FDB – Forum for Democracy in Burma
ABMU - ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစုႀကီး
GW – Generation Wave
၈၈မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား အဖြဲ႔၀င္မ်ား - မင္းကိုႏုိင္၊ ေဌးႂကြယ္၊ မင္းေဇယ်၊ အံ့ဖြယ္ေက်ာ္၊ လွမ်ိဳးေနာင္၊ သန္းတင့္၊ ေအာင္သူ
(၂)
အခုလို အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြလုပ္ဖို႔ စီစဥ္တာေတြအားလံုးမွာ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသူေတြဟာ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြကေန၊ အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးကေန ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြေတြ ရယူၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနတယ္ဆိုတာကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ဘယ္သူကမွ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ မေပးဘူးဆိုရင္ အဲဒီလူေတြ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ေတြလုပ္ေနၾကတာေတြဟာ ကုိယ္ပိုင္ခံယူခ်က္၊ ကုိယ္ပိုင္ဆႏၵေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ပိုက္ဆံရဖို႔အတြက္သာ လုပ္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါမ်ိဳးဆိုရင္ ေရဒီယိုလိႈင္းေတြကေန ေအာ္ေနသလိုမ်ိဳး သူတို႔ဟာ ဒီမိုကေရစီအေရး ေဆာင္ရြက္ၾကသူေတြ မဟုတ္ၾကတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ တိက်ေသခ်ာတဲ့ အမည္နာမ တပ္ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေၾကးစားလူသတ္သမားေတြ၊ ေၾကးစားသစၥာေဖာက္ေတြပါပဲ။
(၃)
ေနာက္တစ္ခုက အင္တာနက္ေပၚမွာ ဟိုးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ အျပစ္မရွိဘဲ အဖမ္းခံခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ Ecovision ဂ်ာနယ္က သတင္းေထာက္ အိမ့္ခိုင္ဦးကို ေငြက်ပ္(၂၅)သိန္း ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာႀကီးက ဘူးေပၚသလို ေပၚလာပါေရာလား။ အဲဒီသတင္းေထာက္အမည္ခံ အမ်ိဳးသမီးဟာ ဟုိတစ္ေန႔က လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ျပဳလုိက္တဲ့ အက်ဥ္းသူေတြထဲမွာ ပါတယ္လို႔ အင္တာနက္သတင္းေတြက ဆိုပါတယ္။ သူမဟာ အျပစ္မရွိဘဲ အဖမ္းခံခဲ့ရတာပါလို႔ ေလလိႈင္းေတြက အလုအယက္ထုတ္လႊင့္ခဲ့ၾကတာကို မွတ္မိၾကဦးမယ္ထင္ပါတယ္။ အခုလို အျဖစ္မွန္ေပၚေပါက္လာၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား ဖြၾကဦးမလဲလို႔ ႀကိဳေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ စဥ္းစားလို႔ရတာ တစ္ခုကေတာ့ "အခုဆိုရင္ ဟိုေန႔ကမွ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ လြတ္လာခဲ့တဲ့ သတင္းေထာက္ အိမ့္ခိုင္ဦးကို အစိုးရက ျပန္ၿပီးဖမ္းဆီးထားပါတယ္" ဆိုတာပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုဖြတာဟာ တကယ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ နားလည္ေပးရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထင္ပါတယ္။ ကုိယ္ျပဳေသာကံ ကုိယ္ခံရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈပါ။
(၄)
အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားေတြဆိုရင္ အစိုးရဟာ တင္းၾကပ္လြန္းတယ္၊ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၿပီး ၾကည့္တယ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာေနၾကတဲ့လူ အေတာ္ေလးမ်ားပါတယ္။ မၾကာေသးတဲ့ကာလေလးကတင္မွ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားဆိုတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေယာင္ေဆာင္ဘဲႀကီးက မမစုဆီကို မႀကီးမငယ္ႀကီးနဲ႔ ေရသန္႔ဘူးပိုက္ၿပီး ေရကူးသြားခဲ့လို႔ ျပႆနာေတြတက္ခဲ့တာ မွတ္မိၾကဦးမွာပါ။ ေဟာ… အခု ထပ္သိလာရျပန္ၿပီ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္ၿပီး လူမႈေရးဗီဇာ (Social Visa) အသံုးျပဳၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲကို အႀကိမ္ႀကိမ္၀င္တယ္၊ ျပည္တြင္းက သူတို႔လက္ေ၀ခံေတြကို ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြေပးတယ္၊ သတင္းေတြစုတယ္၊ အမာခံအသစ္ေတြေမြးတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကပါသတဲ့။ ကဲ… အဲဒီလိုေတြျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တင္းၾကပ္မႈေတြလုပ္ရတာ၊ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ရတာေတြဟာ သံသယစိတ္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ကာကြယ္ေနရတဲ့ လူေတြရဲ႔အလြန္လား၊ ရသမွ်အခြင့္အေရးေတြကို ခုတံုးလုပ္အသံုးခ်ၿပီး တုိင္းျပည္ပ်က္စီးေအာင္လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့လူေတြရဲ႔ အလြန္လားဆိုတာကို ဘယ္သူ႔ေမးေမး သိလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။
(၅)
အဆိုး၀ါးဆံုးကေတာ့ သံဃာ၀တ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ ဆူပူအၾကမ္းဖက္မႈ လုပ္ငန္းေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတာပါပဲ။ လူသတ္တဲ့လုပ္ငန္း၊ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးတဲ့လုပ္ငန္းေတြဟာ သံဃာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္သလဲဆိုတာကို စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါဦးဗ်ာ။ အေပၚယံ သကၤန္းၿခံဳထား႐ံုနဲ႔ ရဟန္းသံဃာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ခဏခဏရွင္းျပရတာလဲ ေမာလွပါၿပီ။ သကၤန္းကို အေရခြံၿခံဳထားတာကလြဲရင္ အဲဒီလူေတြဟာ လူေတြပါပဲ။ သိုးေရၿခံဳထားတဲ့ ေျမေခြးေတြပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႔ ရတနာတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ သံဃာရဲ႔ အသံုးအေဆာင္ေတြကို ခုတံုးလုပ္အသံုးခ်သူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အကုသိုလ္ႀကီးမားလုိက္တဲ့ လူေတြပါလဲ။ သာသနာေတာ္အေရးကို စြမ္းစြမ္းတမံထမ္းေနၾကကုန္တဲ့ သံဃာစစ္၊ သံဃာမွန္ေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္နာဖို႔ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ ပိုဆိုးတာက အဲဒီလိုသံဃာအေရၿခံဳထားတဲ့ ငမိုက္သားေတြကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္၊ ဆရာတင္၊ ေျမႇာက္ေပးလုပ္ေနတဲ့လူေတြပါ။ အဲဒီလိုအေရၿခံဳေတြကို တာ၀န္အရ ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါက် ဘုန္းႀကီးေတြကို ဖမ္းဆီးေနပါတယ္၊ သံဃာေတာ္ေတြကို ႏွိပ္စက္ေနပါတယ္လို႔ ေအာ္ေနၾကတဲ့လူေတြကို ေမးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ အခုသံဃာအေရးအခင္းေတြကို ဖန္တီးေနတဲ့အေရၿခံဳေတြနဲ႔ လက္ရွိအစိုးရက ဖမ္းထားတယ္ဆိုတဲ့ သံဃာအေရၿခံဳေတြကို ျပန္ၿပီးလႊတ္ေပးမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အိမ္ဦးခန္းမွာတင္ၿပီး တစ္သက္လံုး ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကမလားလို႔ပါ။ အင္း… (ေရးၿပီးခါမွ တအားျပင္းထန္႐ိုင္းစိုင္းေနသည္ဟု ယူဆသည့္အတြက္ ဤေနရာမွ စာသားမ်ားကို ဖ်က္လိုက္ပါသည္) စဥ္းစားၾကေပါ့ဗ်ာ။
အင္း… ေျပာတာအေတာ္ေလးမ်ားသြားပါသည္။ ဒါေတာင္ အခ်ိဳ႔အေတြးေတြက တအားႀကီးျပင္းထန္ေနသည့္အတြက္၊ စကားလံုးေတြတအားႀကီး ၾကမ္းတမ္းေနသည့္အတြက္ ထည့္မေရးျဖစ္ေတာ့ပါ။
နိဂံုးခ်ဳပ္လုိက္ပါေတာ့မည္။
ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားေလးအျဖစ္ အလုပ္၀င္လုပ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ဆင့္ တံခါးေစာင့္၊ ေနာက္တစ္ဆင့္ ႐ံုးေစ၊ ေနာက္တစ္ဆင့္ စာေရးေလး၊ ေနာက္ စာေရးႀကီး၊ ေနာက္ ေငြကိုင္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ၊ မန္ေနဂ်ာ၊ ရွယ္ယာပါတနာ စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္တိုးတက္ခ်င္ေသာ တိုးတက္ေအာင္ႀကိဳးစားေနေသာသူေတြ ရွိပါလိမ့္မည္။ ထိုသူတို႔ကို အားေပးပါသည္။ ေလးစားပါသည္။ တိုးတက္ခ်င္စိတ္ကို အသိအမွတ္ျပဳပါသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ ယေန႔မွ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သားအျဖစ္ အလုပ္၀င္သည္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္အလုပ္ရွင္ ျဖစ္ခ်င္ေနလွ်င္ေတာ့ သဘာ၀မက်ေသာ၊ လက္မခံႏိုင္ေသာ ကိစၥတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ယူရမည္ျဖစ္ပါသည္။ တပ္မေတာ္အစိုးရသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို တစ္သက္လံုး ဆုပ္ကိုင္ထားမည္မဟုတ္ေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အခုလည္း ဒီမိုကေရစီ ပန္းတုိင္ဆီသို႔ ဦးေဆာင္ခ်ီတက္လ်က္ ရွိေနပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား ေလွခါးထစ္မ်ားကို မေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္ဘဲ ထိပ္ဆံုးကို ေရာက္ခ်င္ေနသလဲဆိုတာကို စဥ္းစားမရပါ။ ဓာတ္ေလွခါးေခတ္ကြဟု ေျပာလာၾကမည့္ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ႀကိဳတင္အသိေပးပါရေစ။ ဒါျမန္မာျပည္ျဖစ္ပါသည္။ အေမရိက မဟုတ္ပါ။ မိမိဘာသာ ဆက္လက္စဥ္းစားၾကေစလိုပါသည္။
ဒီအထိဖတ္လာခဲ့တဲ့လူေတြအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းပါ။ တစ္စံုတစ္ရာမ်ား ေျပာဆိုစရာရွိလာသည္ ဆိုျငားအံ့။ nyanmyokyaw@gmail.com သို႔ အီးေမးလ္ေပးပို႔ႏိုင္ပါေၾကာင္း။ တေလးတစား ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္႐ႈသြားမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္းခင္ဗ်ား။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၅ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
နံနက္ ၁ နာရီ ၅၂ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၅ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
နံနက္ ၁ နာရီ ၅၂ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန - စိုးျမင့္သိန္း
နိဒါန္းငယ္
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ျဖစ္ေသာ အတိတ္ကို အတိတ္မွာပဲ ထားခဲ့ပါရေစသားႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ခြင့္/မကိုင္ခြင့္၊ အေမရိကန္ျပန္တစ္ဦးႏွင့္ မွာ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ဖဆပလလူႀကီး၏သား ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း ေရးဖို႔ ႀကံဳလာျပန္ပါၿပီ။ ေကာင္းတဲ့ အကြက္ကေလးေတြမို႔ပါ။ အကြက္ကႏွစ္ကြက္၊ ႏွစ္ကြက္လံုး လွသည္။
(၁)
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ေသနတ္ပစ္ကၽြမ္းက်င္သလို ေဂါက္႐ိုက္လည္းကၽြမ္းသည္။ သူ႔အိမ္မွာ ေဂါက္တံေတြ စိုက္ထိုးစီရီ အင္မေတာ္ေလးရွင္း ပါေဖာမင့္လုပ္ထားရာ အင္မတန္လွပသားနားသည္။ သူ ဂ်ပန္ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုမွာ ဒု-အႀကီးအကဲလုပ္သည္။ သူ႔အေပၚမွာ ဂ်ပန္အရာရွိ(လူငယ္)ပဲ ရွိသည္။ မနက္မနက္ ေဂါက္ကြင္းမွာ ဂ်ပန္ေတြႏွင့္ ေဂါက္အတူ႐ိုက္ၾကသည္။ အဲဒီမွာ ဂ်ပန္ေတြက သူ႔ေဂါက္တံကို တၾကည့္ထဲ ၾကည့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူက သိသည္။ သို႔ေသာ္ မသိဟန္ျပဳေနသည္။ သို႔ႏွင့္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာဟန္တူေသာ ဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္က "မစၥတာ… ခင္ဗ်ားေဂါက္တံက သံုးေသာင္းေလာက္တန္တာပဲ (၁၉၈၀ ပတ္၀န္းက်င္က)၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုင္တဲ့ ေဂါက္တံေတြက ၈၀၀၀ (ရွစ္ေထာင္)ေလာက္ပဲတန္တာ"
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဂ်ပန္ေတြကို ဘယ္လိုေျပာလိုက္တယ္မွတ္သလဲ။
"ဒီမွာ မင္းတို႔ကုမၸဏီမွာလုပ္လို႔ ငါခ်မ္းသာလာတယ္ ထင္လို႔လား။ ငါက တစ္သက္လံုး ခ်မ္းသာတဲ့ေကာင္ကြ။ ငါ့မိဘနဲ႔ ငါ့မွာ ဆန္စက္ ဆီစက္ သစ္စက္ေတြ လယ္ေတြယာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ေဂါက္တံေတာင္ ငါ၀ယ္ကုိင္ဦးမယ္" လို႔ အသံေအာင္မာစြာ ျပတ္ျပတ္သားသား ျခားျခားနားနားႀကီး တံု႔ျပန္လိုက္ပါသတဲ့။ အဲဒီလုိမ်ိဳး "ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန"ကို ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳက္သည္။
(၂)
အဲဒီ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဟာ သူ႔အထက္က ဂ်ပန္အရာရွိကုိလည္း ၾကည့္မရဘူး။ အဲဒီ ဂ်ပန္အရာရွိက ကုမၸဏီ႐ံုးထဲက ျမန္မာ (၁၀)ေယာက္ေလာက္ကို နာမည္မေခၚဘဲ ေဟ့ေဟ့ ကၽြတ္ကၽြတ္ ႐ွဴး႐ွဴး ဆိုၿပီး ေၾကာင္ေတြ ေခြးေတြကို ေခၚသလိုမ်ိဳး ေခၚေလ့ရွိသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ မစၥတာလို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေခၚေလ့ရွိသည္တဲ့။ (ျမန္မာ ၁၀ ေယာက္ကလည္း M.A, M.Sc ေတြခ်ည္းပဲေနာ္၊ ေပါ့ေပါ့ေတာ့ မဟုတ္)
ငါ့ကို ႐ွဴး႐ွဴးကၽြတ္ကၽြတ္လို႔ ေခၚတဲ့ေန႔ အဲဒီဂ်ပန္ေတာ့ ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေရာက္ၿပီမွတ္ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက "ေတး"ထားသည္။
တစ္ေန႔ အဲဒီဂ်ပန္ အိမ္က ဘာျဖစ္လာတယ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေဟ့ေဟ့ ႐ွဴး႐ွဴးဟု ေခၚလုိက္ပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းက စတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဂ်ပန္ရွိရာ ေျပးသြားၿပီး ဂ်ပန္လိုေရာ အဂၤလိပ္လိုေရာ ႏွစ္ေခါက္ႏွစ္ခါတိတိ ခုလို ေျပာခ်လိုက္သတဲ့။
"ေဟ့ေကာင္… ငါတို႔က ျမန္မာလူမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာေတြကြ၊ အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ လူမ်ိဳးဓေလ့မွာ ေဟ့ေဟ့ကၽြတ္ကၽြတ္႐ွဴး႐ွဴးလို႔ေခၚတာ ေခြးကိုေခၚတာကြ။ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ လက္သီးခ်င္း ယွဥ္ထိုးခ်င္သလား… လာခဲ့" လို႔ စိန္ေခၚပါေတာ့သည္။
အဲဒီမွာ ဘယ္ျမန္မာတစ္ေယာက္ကမွ ခုလိုမေပါက္ကြဲဘဲ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကသာ ေပါက္ကြဲတာကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ဂ်ပန္လိုေရာ အဂၤလိပ္လိုပါ အႀကီးအက်ယ္ ေတာင္းပန္ေျပာဆိုပါသတဲ့။
မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက -
"မင္းကို ဒီေလာက္နဲ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး။ ဂ်ပန္က ကုမၸဏီ HEAD အႀကီးဆံုးကို စာေရးၿပီးတုိင္မယ္" လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုဂ်ပန္လည္း ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ဒူးေထာက္ ဖက္ယက္ၿပီး ငိုႀကီးခ်က္မကို ေတာင္းပန္၀န္ခ်ပါသတဲ့။ သူအလုပ္ျပဳတ္သြားမွာကိုး…။
အဲဒီလိုမ်ိဳး "ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန"ကို ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳက္သည္။
ဇာတ္ကြက္အမွတ္သံုး လာပါဦးမည္။ အမွတ္သံုးကေတာ့ ဖဆပလလူႀကီးသား ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။
L.LB ဥပေဒႏွင့္ေအာင္ၿပီး သေဘၤာလုိက္တဲ့ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔တုိက္ပြဲက ပုိျပင္းသည္။
(၃)
သူ႔နာမည္ကိုေတာ့ အရင္းတိုင္း ထည့္ေရးလုိက္ေတာ့မည္။
ျမင့္ဦး၊ ကုိျမင့္ဦး၊ ဦးျမင့္ဦး… တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေမာင္ျမင့္ဦးလို႔ ေခၚသည္။ သူဟာ L.LB ဥပေဒဘြဲ႔ရၿပီးေတာ့ ေရွ႔ေနမလုပ္၊ တရားေရး၀န္ထမ္းမလုပ္ဘဲ သေဘၤာလိုက္သြားသည္။ အေျခခံမွစၿပီး ၀င္သည္။ ငယ္ဂုဏ္ မာဂုဏ္ လွပသည့္ဂုဏ္ ပညာဂုဏ္မ်ားႏွင့္ တင့္တယ္ၿပီး ေယာက္်ားပီသတဲ့ ျမန္မာစစ္စစ္ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ေရေၾကာင္းပညာဆုိင္ရာ English စာအုပ္ႀကီးေတြ က်မ္းႀကီးေပႀကီးေတြကို သူ႔အခန္းထဲမွာ အျပည့္ထားၿပီး ခပ္ကုပ္ကုပ္ပဲ ေလ့လာဆည္းပူးေနခဲ့သူ။ အဲဒီတုန္းက သူ႔အလုပ္က သေဘၤာမွာ ၀ါႏုအေျခခံအဆင့္ပဲ။ သူလိုက္တဲ့ သေဘၤာလိုင္းက တ႐ုတ္(တုိင္ေပ) သေဘၤာလိုင္း။
တစ္ေန႔ သေဘၤာဒုကပၸတိန္ တ႐ုတ္(တုိင္ေပ) ပုဂၢိဳလ္က ေမာင္ျမင့္ဦးအခန္းကို လာၾကည့္ၿပီး အမ်ားေရွ႔ေရာက္ေတာ့မွ…
"ေဟ့ေကာင္… မင္းအခန္းထဲက စာအုပ္ေတြက ဘာလုပ္တာလဲကြ"
"ငါဖတ္တာေပါ့ကြ၊ မင္းက ဘာလို႔ ေမးရတာလဲ"
"မင္းက ဖတ္တတ္လို႔လား၊ ဟားဟားဟား"
အရွက္ခြဲခ်င္တဲ့သေဘာ၊ ေလွာင္ေျပာင္ႏွိမ့္ခ် ရန္စတဲ့သေဘာ လုပ္ပါေတာ့သည္။ အဲဒီမွာ ေမာင္ျမင့္ဦးက ျမန္မာ့သတၱိျပပါေတာ့သည္။
"ေဟ့ေကာင္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ အေျပာ၊ အေရး၊ အဖတ္ ၿပိဳင္မယ္၊ လက္သီးခ်င္းလည္း ယွဥ္ထိုးမယ္၊ မင္းကို ငါ စိန္ေခၚတယ္" လို႔ လုပ္ရာက တ႐ုတ္(တုိင္ေပ)နဲ႔ တ႐ုတ္(တုိင္ေပ)ရဲ႔ တပည့္လူမိုက္ႏွစ္ေယာက္က ဓားေျမႇာင္ေတြနဲ႔၊ ေမာင္ျမင့္ဦးတစ္ေယာက္ထဲက တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔။ က်န္တဲ့ ျမန္မာ ၁၂ ေယာက္က လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူးဆိုပဲ။
သေဘၤာဦးစီးမာလိန္မွဴး ကပၸတိန္ႀကီးက ၀င္ေရာက္ဖ်န္ေျဖေပးၿပီး သူ႔လူ ဒု-ကပၸတိန္ကိုသာ လြန္သူ၊ မွားသူ အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာကို ေၾကးနန္းဖုန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး တုိင္ေတာေျဖရွင္းေစတဲ့အတြက္ အဲဒီရန္စတဲ့ တ႐ုတ္(တုိင္ေပ)ငနဲကို ဟယ္လီေကာ့ပတာနဲ႔ (ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔) လာေခၚသြားၿပီး သေဘၤာေျပာင္းပစ္လိုက္သည္။ ေမာင္ျမင့္ဦးကို ဘယ္လိုမွ အေရးမယူပါဘူး။ မွန္တဲ့ဘက္က ေနေပးတဲ့ မာလိန္မွဴးႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ဖို႔ေကာင္းပ။
အဲဒီလိုမ်ိဳး "ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန"ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳက္သည္။
အဲဒီ ေမာင္ျမင့္ဦးဟာ အခုအခါ သေဘၤာအႀကီးဆံုး မာလိန္မွဴးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီး၊ ေရေၾကာင္းလိုင္းေတြထဲမွာ နာမည္ေကာင္းရ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီး မိသားစုႏွင့္အတူ သု၀ဏၰၿမိဳ႔သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထုိင္လ်က္ ရွိပါသည္။
နိဂံုး တိုရွင္းလိုရင္း
အင္း၀ေခတ္ ကဗ်ာစာဆို ရတုစာဆို က်မ္းပညာရွင္ ရဟန္းပညာရွိႀကီးေတြကပင္ ဇာတိပုည၊ ဂုဏ္မာန၊ သံပဟံုးစံုး ဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဆီးဘန္းနီးဆရာေတာ္ႀကီး၊ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖတို႔လို စာဆိုေတြကလည္း ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ေကာင္း၏ဟု ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန ၀င့္ခဲ့ၾကပါသည္။။ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မ်ား၌လည္း ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန လိုအပ္စြာ ၀င့္ထည္ခဲ့ၾကပါသည္။
ယေန႔တုိင္ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန လိုအပ္ေနပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တ႐ုတ္၊ ကုလား(အိႏၵိယ)၊ ယိုးဒယား၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ ဥေရာပ ဘာညာသာရကာ ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ိဳးေတြႏွင့္ ေရွာင္မရ ပုန္းမရ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ဆံုေပါင္းသင္း ေရာင္း၀ယ္ရင္း သြားလာကူးသန္းရင္း အတူေနထိုင္ၾကရပါသည္။ ဒါက သဘာ၀ပထ၀ီဘူမိႏိုင္ငံေရးပါပဲ။ ဒီထဲမွာ ဇာတိပုညဂုဏ္မာနက လိုကိုလုိအပ္ပါသည္။
ထုိလုိအပ္ခ်က္အရ ကၽြန္ေတာ္ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန စာဖြဲ႔လိုက္ရပါသည္။
( ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ထုတ္ Northern Star ဂ်ာနယ္ အမွတ္ ၃၃ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
မိန္းမလွကဗ်ာ
အရင္ဆံုး ခင္ဗ်ားကို တစ္ခုေမးခ်င္တယ္။ ေျဖၾကည့္ပါဦး။ ဇာတ္လမ္းအစ စာတန္းထိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀တၳဳ - ေမာင္လွမ်ိဳး (ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ) ဆိုတာကို ခင္ဗ်ားဖတ္ရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲဗ်။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေျဖမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႔အေျဖကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မွတ္ထားလိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာတန္းထိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀တၳဳ - ေမာင္လွမ်ိဳး(ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ) ဆိုတာကို ေတြ႔လိုက္ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါ အေတာ္ေလးကို စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ေၾသာ္ ေမာင္လွမ်ိဳးရဲ႔ ဇာတ္လမ္းပါလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာေလ အလိုလို လြမ္းလာ၊ ေဆြးလာ၊ ငိုခ်င္လာ၊ ေၾကကြဲလာရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒါတကယ္ေျပာတာပါ။ အပိုေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္လွမ်ိဳး၀တၳဳအေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ဖတ္ဖူးေနေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားသာ ေမာင္လွမ်ိဳး ပရိသတ္ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္လွမ်ိဳးစာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ေလာက္ ဖတ္ဖူးရင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္မိပါလိမ့္မယ္။
ဇာတ္ကားအမည္ - မိန္းမလွကဗ်ာ
၀တၳဳ - ေမာင္လွမ်ိဳး (ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ)
ဇာတ္ၫႊန္း - သမီးျမတ္ေက်ာ္
ဒါ႐ုိက္တာ - ကိုေဇာ္ (အ႐ုဏ္ဦး)
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ထြန္းထြန္း၊ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္၊ သဇင္
အျခား၀တၳဳေတြနဲ႔ မတူဘဲ ေမာင္လွမ်ိဳး၀တၳဳေတြဟာ တစ္မူဆန္းျပားတာ အားလံုးအသိပါ။ ဒီဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္သိလာတာတစ္ခုကေတာ့ ေမာင္လွမ်ိဳး ၀တၳဳကို ျပန္႐ုိက္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မ်က္လံုးထဲမွာ ဘာၿပီးရင္ ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္ ဘာလာေတာ့မယ္ဆိုတာကို အလိုလိုကို ျမင္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားေသာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ၿပီးသား ၀တၳဳေတြကို ဇာတ္ကားေတြ ျပန္႐ိုက္တာ အမ်ားႀကီး ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေမ်ာပါသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀တၳဳကို သတိမရေတာ့ဘဲ ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ မင္းသိခၤ၀တၳဳေတြ၊ ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္၀တၳဳေတြ၊ ပုဏၰမီ၀တၳဳေတြ၊ အၾကည္ေတာ္ စတဲ့စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဖူးခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီဇာတ္လမ္းေတြကို ျပန္႐ုိက္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုေတြကိုၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဆင္ေျပတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္လွမ်ိဳးဇာတ္လမ္းကို ျပန္ၾကည့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္မ်ိဳးထူးျခားေနမိတာ အမွန္ပါပဲ။
ထြန္းထြန္းေရာ၊ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္ေရာ၊ သဇင္ေရာ က်ရာဇာတ္႐ုပ္ေတြမွာ အေကာင္းဆံုး သ႐ုပ္ေဆာင္သြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အူ၀ဲကေတာ့ သူ႔သမၻာအရ အေကာင္းဆံုး ပါးပါးနပ္နပ္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အူ၀ဲပရိသတ္ေတြကေတာ့ အေတာ္ေလးကို သေဘာက်မယ့္ ဇာတ္လမ္းလို႔ ဆိုပါရေစ။
စစခ်င္း ပထမအခန္းမွာပဲ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္က ဒိုင္ယာရီစာအုပ္လိုပံုစံမ်ိဳး မွတ္စုစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနတာကို ႐ုိက္ျပပါတယ္။ ေဘးမွာ ထြန္းထြန္းက ထိုင္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာတဲ့အခန္း ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္က ဖတ္ေနတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ကို ေအာက္ကိုခ်လိုက္ပါတယ္။ စကားဆက္ေျပာၾကပါတယ္။ ေဟာ… အဲဒီစကားေျပာေနတာကိုပဲ အနီးကပ္မဟုတ္ဘဲ ေဘးကေန႐ုိက္ျပတဲ့အခါက်ေတာ့ ေစာေစာက အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္ဖတ္ေနတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ဟာ အလကားေနရင္း ေျခေထာက္ေပါက္ၿပီး ထြန္းထြန္းရဲ႔ ညာဖက္လက္နားက စားပြဲစြန္းမွာ ေရာက္သြားတာေတြ႔ရသဗ်။ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္ ထုိင္ေနတာက ထြန္းထြန္းရဲ႔ ဘယ္ဖက္မွာပါ။ ထြန္းထြန္းလက္ႀကီးႏွစ္ဖက္ကလည္း စားပြဲခံုေအာက္ကို ခ်ထားတာမွ အထင္အရွားႀကီး။ ဘယ္သူမွလည္း အဲဒီစာအုပ္ကို ေရႊ႔တာေျပာင္းတာ မလုပ္ေသးပါဘူး။ စကားေျပာခန္းေလး တစ္မိနစ္ေတာင္မျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာကိုပဲ စာအုပ္ဟာ ဘယ္လို ေတာင္ပံေပါက္၊ ဘယ္လိုေျခေထာက္ေပါက္ၿပီး အဲဒီလိုေရာက္သြားရသလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေတြးတတ္ေၾကာင္းပါ။
ေနာက္တစ္ခုက ေမာင္လွမ်ိဳး၀တၳဳေတြထဲမွာမွ ရွားရွားပါးပါး ဇာတ္ေကာင္ဖိုနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္မ (မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးဆိုတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ အသံုးအႏႈန္းကို မသံုးခ်င္လို႔ပါ) ဇာတ္ေပါင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္၊ ဆြတ္ပ်ံ႔ဖြယ္၊ ေၾကကြဲဖြယ္ စတဲ့ ရသမ်ိဳးစံုကို ခံစားခ်င္တဲ့ပရိသတ္ေတြအတြက္ေတာ့ ၾကည့္ေပ်ာ္တဲ့ ဇာတ္ကားေလးတစ္ကားလို႔ ၫႊန္းလိုက္ပါရေစ။
မွတ္ခ်က္။ ဗီဒီယုိဇာတ္ကားေတြကို ေၾကာ္ျငာေရးေပးေနတဲ့အတြက္ ေၾကာ္ျငာခတစ္ျပားမွ မရပါ။ အားလံုး အခမဲ့ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ မိတ္ေဆြမ်ား၏ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေၾကာ္ျငာလိုပါက အလုပ္အပ္ႏွံႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေစ်းႀကီးပါသည္။ (ဟား ဟား ဟား ဟား) အခမဲ့ပါလို႔ ေျပာခဲ့ပါသေကာ။ ေၾသာ္.. ထပ္ေျပာဦးမယ္။ ဒီပို႔စ္ေတြဖတ္ၿပီး စေလာင္းမွာလာေနတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Film Mistakes လုိမ်ိဳး ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားေတြရဲ႔ ဇာတ္၀င္ခန္းအမွားမ်ား ေရးပါလားဆိုၿပီး အဆင္းကို ဘီးလာတပ္မေပးနဲ႔ေနာ္။ (ဟား ဟား ဟား ဟား) ဇာတ္ကားေလးၾကည့္ရတာက တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္၊ အဲဒီဇာတ္ကားကို အမွားရွာၿပီးေရးရတာက စာမ်က္ႏွာ ၅၀ ေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေရးႏိုင္ဘူးဗ်။
P.S. Special Thank to Nay Lwin
ေက်နပ္ႏိုင္ၾကပါေစဟု
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
နံနက္ ၂ နာရီ ၉ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
နံနက္ ၂ နာရီ ၉ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
ဟင့္အင္း
(ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား)
သေဘာက်လြန္းလို႔ ရယ္ပါရေစဦးဗ်ာ။ ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္ကို ဖတ္ၿပီး သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာ မေတြးလိုက္ၾကပါနဲ႔ဦး။ "ဟင့္အင္း" ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မေန႔ညက ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ဗီဒီယုိဇာတ္ကားနာမည္ပါဗ်။ ဇာတ္ကားနာမည္ႀကီးကလည္း ဘယ္လုိႀကီးမွန္းလည္း မသိဘူးဆိုၿပီး အျပစ္တင္မေစာၾကနဲ႔ဦး။ အဲဒီဇာတ္ကားကိုၾကည့္ၿပီးရင္ အဲဒီထက္ ဆိုးတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီဇာတ္ကားကို ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းလည္း မသိဘူးဆိုၿပီး ေတြးေနခဲ့ရတာပါဗ်ာ။ (ဟား ဟား ဟား ဟား) တကယ့္ကို ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာဇာတ္လမ္းပါပဲ။ အဲဒီလို ဇာတ္လမ္းေတြကို ေတြးေခၚတတ္တဲ့လူေတြကို ခ်ီးက်ဴးရမလား၊ ဒီလိုႀကီးေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူးဗ်ာလို႔ပဲ ေျပာရမလား၊ ႏိုင္ငံတကာ႐ုပ္ရွင္ပြဲေတာ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြ ဒီလိုဇာတ္လမ္းေတြကို ကုိယ္ပိုင္ထြင္ၿပီး ႐ိုက္တတ္ပါတယ္ဗ်လို႔ပဲ ေျပာရမလား။ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။
အစကေတာ့ အဲဒီဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းေလးကို ေရးျပမလို႔ဗ်။ အခုေတာ့ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကုိယ္တိုင္ အဲဒီဇာတ္ကားကို ၾကည့္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ အရသာမပ်က္ရေအာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ၾကားထဲကေန ဆားမလုပ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဟင့္အင္း ဆိုတဲ့ ျပည္ပန္းညိဳေလး ခ်ိဳေစခ်င္လို႔ပါ။ တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းေတြ (အထူးသျဖင့္ ျမန္မာဇာတ္ကားေတြေပါ့ဗ်ာ) ၾကည့္တာ ၀ါသနာမပါဘူးဆိုရင္လည္း ခင္ဗ်ား ပတ္၀န္းက်င္က ၾကည့္ၿပီးတဲ့လူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾကည့္တတ္တဲ့လူကို လက္တို႔ၿပီး အဲဒီဇာတ္လမ္းအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပခုိင္းလုိက္စမ္းပါ။ သူက ဘာမွတ္ခ်က္ေတြ ေပးမလဲဆိုတာ နားေထာင္ၾကည့္ေပါ့။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ား အၿမဲတမ္းၾကည့္ဖူးေနတဲ့ ျမန္မာဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ လံုး၀မတူတာ အေသအခ်ာပဲ။ တစ္ကားလံုးကို အံ့ၾသျခင္း၊ ဟာဟင္ ျဖစ္ျခင္းမ်ားနဲ႔ ၾကည့္ရမယ္။ အခ်ိဳ႔လူေတြမ်ားဆိုရင္ တစ္ကားလံုး ႏွာေခါင္း႐ႈံ႔ၾကမလားမသိဘူး။ (ဟား ဟား ဟား ဟား)
ဇာတ္ကားအမည္ - ဟင့္အင္း
စီစဥ္ထုတ္လုပ္သူ - ကိုဂ်မန္း (မေဟာ္ဂနီ ဗီဒီယို ထုတ္လုပ္ေရး)
ဒါ႐ုိက္တာ - ကုသိုလ္
တြဲဖက္ဒါ႐ုိက္တာ - ပုညကုသိုလ္
၀တၳဳ - ေက်ာ္ထူး
ဇာတ္ၫႊန္း - ဦးလွ၀င္း(ေဘာဂေဗဒ)
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ျမင့္ျမတ္၊ ခိုင္သင္းၾကည္၊ ေဇာ္၀င္းႏိုင္၊ ကင္းေကာင္၊ ငွက္ေပ်ာေၾကာ္၊ ဆင္မ၊ စိုးမိုးၾကည္၊ တကၠသိုလ္ဂြမ္းပံု
အထူးဧည့္သည္သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ေနဆန္း၊ ရန္ေက်ာ္၊ ေက်ာ္၀င္း (ဟား ဟား ဟား ဟား၊ ဘာလို႔ရယ္တာလဲ သိခ်င္ရင္ ငွားၾကည့္၊ ငွားၾကည့္၊ ဒါမွမဟုတ္ လိုက္ရွာၿပီး ေဒါင္းလုဒ္လုပ္ၿပီးၾကည့္)
ဇာတ္ကားအေပၚ သံုးသပ္ခ်က္
ဇာတ္ရံေနရာေတြကေန သ႐ုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ေဇာ္၀င္းႏိုင္ဟာ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈ အင္မတန္ပီျပင္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကားမွာလည္း သူ႔ရဲ႔က်ရာဇာတ္႐ုပ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အျခား႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးေတြမွာလည္း သူ႔ရဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြကို သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးေတြမွာ ပါ၀င္တဲ့အခန္း နည္းေနလို႔ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ သူ႔အတြက္ လုပ္ကြက္နည္းေနေသးတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုအခ်ိန္အထိ အကယ္ဒမီမရေသးတာ ျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ေဇာ္၀င္းႏိုင္ရဲ႔ အႏုပညာသမၻာဟာ အကယ္ဒမီဇာတ္ပို႔သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္သင့္ေနၿပီလို႔ ျမင္မိပါတယ္။
ခိုင္သင္းၾကည္ကို ဘာေၾကာင့္ မင္းသမီးအျဖစ္ ဒီဇာတ္ကားမွာ သံုးထားရသလဲဆိုတာကို ဇာတ္ကားၾကည့္တဲ့အခါ အလိုလို နားလည္လာပါလိမ့္မယ္။ အျခားမင္းသမီးဆိုရင္ အခုလိုမ်ိဳး ဇာတ္႐ုပ္ဟာ ပီျပင္မယ္မထင္ပါဘူး။ အၿမဲတမ္း ကက္ကက္လန္ေနတဲ့ ခိုင္သင္းၾကည္တစ္ေယာက္ ဒီဇာတ္ကားမွာေတာ့ အေတာ္ေလးကို ဇာတ္႐ုပ္ ပီျပင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။
မင္းသားေနရာမွာေတာ့ ျမင့္ျမတ္ အစား အျခားမင္းသားတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမလားလို႔ပါ။ သူနဲ႔ မလိုက္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမင့္ျမတ္လည္း အေတာ္ေလးကို ႀကိဳးစားသ႐ုပ္ေဆာင္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာလိုေနမွန္းမသိပါဘူး။ အဲဒီထက္ပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္လို႔ ရႏိုင္ေသးတယ္လို႔ ထင္ေနမိလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ မေဟာ္ဂနီဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးရဲ႔ ပင္တုိင္မင္းသားျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမင့္ျမတ္ကို သံုးထားတာမို႔ မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဇာတ္ကားမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္တာ မဆိုးဘူးလို႔ပဲ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
ခုိင္သင္းၾကည္ရဲ႔ မိခင္အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ စုိးမိုးၾကည္ကေတာ့ ပါတဲ့အခန္းေလးေတြကို သမၻာနဲ႔ထိန္းၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္သြားပါတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ေဇာ္၀င္းႏိုင္နဲ႔ ရန္ျဖစ္တဲ့အခန္းကေတာ့ စိုးမိုးၾကည္ကို အမွတ္ျပည့္ ေပးမိပါတယ္။ တကယ္မ်ား ရန္ျဖစ္ေနသလားလို႔ကို ထင္မိပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ပီျပင္တာပါ။
ကင္းေကာင္၊ ငွက္ေပ်ာ္ေၾကာ္၊ ဆင္မ နဲ႔ တကၠသိုလ္ဂြမ္းပံုတို႔ကေတာ့ ဇာတ္လမ္းကို ႂကြတက္လာေအာင္ ပို႔ေပးတဲ့ တကယ့္ဇာတ္ပို႔ေတြပါပဲ။ သူတို႔ေတြရဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ သူတို႔ေတြေျပာတဲ့ စကားလံုးေတြေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းဟာ ႂကြတက္လာရတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သေဘာမက်ဘူး။ အလကားေနရင္းကို ဇာတ္သိမ္းပစ္လိုက္သလိုမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆိုလိုတာကဗ်ာ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားတစ္ကားစာ အခ်ိန္ျပည့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဇာတ္လမ္းကို သိမ္းလိုက္ရတဲ့ပံုစံမ်ိဳးႀကီး။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီထက္ပိုေကာင္းသင့္တယ္။ တစ္ကားလံုးကို ဖန္တီးလာတာ၊ ဆြဲေခၚလာတာ ဟုတ္ေနရဲ႔သားနဲ႔ ေနာက္ဆံုးက်မွ အဆက္အစပ္မရွိ လုပ္ပစ္တာကေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ အသစ္အဆန္းဇာတ္လမ္းေတြ၊ သူမ်ားနဲ႔မတူတာေတြကို ႀကိဳက္တတ္တဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့ အပ်င္းေျပ ၾကည့္သင့္တဲ့ဇာတ္ကားတစ္ကား ျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး အခမဲ့ ေၾကာ္ျငာေမာင္း ခတ္လိုက္ရေၾကာင္းပါ။
P.S. ဒီဇာတ္ကားကို ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ ငွားၾကည့္ျဖစ္မွာမဟုတ္တာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမင့္ျမတ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ငွားၾကည့္တတ္တဲ့ မင္းသားမဟုတ္လို႔ပါ။ အသစ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ငွားၾကည့္ျဖစ္တဲ့ မင္းသားသစ္ေတြ ရွိပါတယ္။ ျမင့္ျမတ္ကိုေတာ့ သ႐ုပ္ေဆာင္တာ သိပ္ၿပီး မပီျပင္ဘူးထင္တဲ့အတြက္၊ တစ္ခုခုလိုေနသလို ထင္တဲ့အတြက္ မၾကည့္ျဖစ္တာပါ။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေနလြင္ဆိုတဲ့ေကာင္က သူငွားလာတဲ့ ျမန္မာကားႏွစ္ကားကို လာေပးလို႔ ၾကည့္ျဖစ္သြားတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဇက္ေၾကာနဲ႔ မ်က္စိ ျပႆာနာအခ်ိဳ႔ေၾကာင့္ မေန႔ညက အင္တာနက္သြားမသံုးဘဲ အခန္းမွာပဲ အပ်င္းေျပဗီဒီယိုၾကည့္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အပ်င္းေျပေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ၾကည့္လိုက္ရတဲ့အတြက္ေတာ့ ေနလြင့္ကို ေက်းဇူးတင္မိေၾကာင္းပါ။
ေၾသာ္…. မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ အဲဒီ ဟင့္အင္း ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားကို ငွားၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ "သေဘာေတာ့ က်တယ္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိဘူး၊ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ" လို႔ ဆိုခ်င္ဆိုလာပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ "ဟာဗ်ာ… အဲဒီဇာတ္ကားက မစြံပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားၫႊန္းလို႔သာ ၾကည့္လိုက္ရတာ ဘာမွန္းကို မသိဘူး၊ အလကား အခ်ိန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္" လို႔ ဆိုခ်င္ဆိုလာပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေပၚဆံုးမွာ ေျပာခဲ့ပါတယ္ဗ်။ တကယ့္ကို ကေဘာက္တိကေဘာက္ခ်ာ ဇာတ္လမ္းပါလို႔။ (ေၾသာ္… ေနာက္ထပ္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ကားက မိန္းမလွကဗ်ာ တဲ့ဗ်။ ေနာက္ထပ္ပို႔စ္တစ္ခု ေရးလိုက္မယ္)
ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကပါေစဟု
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
နံနက္ ၁ နာရီ ၄၆ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
နံနက္ ၁ နာရီ ၄၆ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။
Subscribe to:
Posts (Atom)
